Ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ
Ὁ μέγας Ἐφραίμ ἦταν πάντοτε ἀπασχολημένος μέ ἱερές σκέψεις καί σχεδόν ἀδιάκοπα ἔβλεπε νοερά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως καί πενθοῦσε ἀκατάπαυστα, γι᾿ αὐτό καί ἔφευγε μακριά, ὅπως ὁ ψαλμωδός, καί ἀπέφευγε κάθε θόρυβο καί τρικυμία καί ταραχή τῆς ζωῆς καί ἔμενε στήν ἔρημο.
Πηγαίνοντας πάλι ἀπό τόπο σέ τόπο γιά νά ὠφελήσει καί νά οἰκοδομήσει ψυχές, καταπώς τόν κινοῦσε τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἄφησε κάποτε τήν πατρίδα του μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἱερός Ἀβραάμ, καί πῆγε στήν Ἐδεσσα τῆς Μεσοποταμίας, ἀπό τή μιά γιά νά προσκυνήσει τά ἱερά της λείψανα καί προσκυνήματα, καί ἀπό τήν ἄλλη γιά νά συναντήσει κανέναν ἀπό τούς μορφωμένους καί νά πάρει ἀπό αὐτόν καρπό γνώσεως. Γι᾿ αὐτό καί παρακάλεσε τόν Θεό λέγοντας:
«Ἰησοῦ Χριστέ, Δέσποτα καί Κύριε τοῦ σύμπαντος, ἀξίωσέ με, μπαίνοντας στήν Ἔδεσσα, νά συναντήσω ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο πού νά μπορεῖ νά μιλήσει μαζί μου γιά τήν οἰκοδομή καί τήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς».
