† Κυριακῇ 17 Ὀκτωβρίου 2021 (Δ' Λουκᾶν)

† Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. η' : 5-15

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ· καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; Ὁ δὲ εἶπεν· Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· Οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν ,εἰσιν οἱ ἀκούσαντες· εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος, καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν.

Κάνε τόν σταυρό σου καί, πρίν κάνης οτιδήποτε, πές: Χριστέ µου, Παναγία µου, βοήθησε µε»

Ή εµπιστοσύνη στον Θεό έχει µητέρα την πίστη Γέροντα, νιώθω µιά ανασφάλεια, έχω!!

Άσφαλίσου, βρέ παιδάκι µου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια τού αυτοκινήτου ξέρεις; Τήν ασφάλεια τού Θεού δέν τήν ξέρεις; Κάνε τόν σταυρό σου καί, πρίν κάνης οτι...δήποτε, πές:

«Χριστέ µου, Παναγία µου, βοήθησε µε».

Υπάρχει µεγαλύτερη ασφάλεια άπό τήν εµπιστοσύνη στον Θεό; Όταν ό άνθρωπος εµπιστεύεται τόν εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια άπό τόν Θεό βενζίνη «σούπερ» καί τό πνευµατικό του όχηµα δέν σταµατάει ποτέ- τρέχει συνέχεια. 

Ας ριχθούμε στην αγκαλιά του Χριστού

Η αρετή είναι γνώση.

Όλο το μυστικό είναι η προσευχή, το δόσιμο, η αγάπη στον Χριστό. Η μοναχική ζωή είναι ζωή χαρισάμενη.

Μεγάλο πράγμα η υπακοή. Είναι το μυστήριο της πνευματικής ζωής. Υπακοή με χαρά, με ευχαρίστηση. Αυτή η υπακοή συγκινεί τον Θεό.

Με την υπακοή αλλάζεις σ’ όλα. Γίνεσαι γρήγορος, έξυπνος. Ο Χριστός μου έδωσε την Χάρη να κάνω υπακοή. Ό,τι έχω, απ’ την υπακοή το έχω.

Ο Γέροντας παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στην ζωή μας. Όταν ζήτε μαζί μ’ έναν άγιο Γέροντα, αγιοποιείσθε κι εσείς. Παίρνετε κάτι απ’ τις άγιες συνήθειές του, απ’ τα λόγια του, την σιωπή του, την προσευχή του.

Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος…

“Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός.

Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα.

Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση.

Ο Χριστός είναι σ΄ όλες σου τις σκέψεις, σ΄ όλα σου τα έργα. Έχεις την χάρι και μπορείς όλα να τα υποφέρεις για τον Χριστό. Ακόμη μπορεί να πάσχεις και αδίκως. Να υποφέρεις αδικίες για τον Χριστό και μάλιστα με χαρά.

Μήπως σας κατηγορεί;

Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; 

Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον; 

Πόλεμος μέ τόν οὐρανό

Ἀτέλειωτοι οἱ πόλεμοι πάνω στὴ γῆ. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ­ἱστορίας μας μέχρι σήμερα ­ἀμέτρητες φορὲς ποτίσθηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν ­ἀν­θρώπων ἡ γῆ μας! Χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἄν­θρωποι ἔχασαν τὴ ζωή τους στὰ πεδία τῶν μαχῶν. Τεράστια ἔξοδα ­ἔγιναν γιὰ πολεμικοὺς ἐξοπλισμούς, γιὰ νὰ ἀλ­ληλοσκοτώνονται οἱ ἄνθρωποι, νὰ ἀλληλοεξοντώνονται τὰ ἔθνη, νὰ τυλίγεται στὸ σκοτάδι ἡ γῆ, νὰ βυθίζεται στὸν πόνο, στὴ θλίψη, στὸ δάκρυ ὅλος ὁ πλανήτης.

Ὑπάρχει ὅμως ἕνας πόλεμος διαφο­ρετικὸς ἀπ’ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ­πολέμους. Ἀσύγκριτα πιὸ φοβερός, καταστρε­πτι­κὸς καὶ ὀλέθριος. Δὲν εἶναι ­πόλεμος μιᾶς πόλεως ἐναντίον ἄλλης, ἑνὸς ἔθνους ἐναντίον ἄλλου ἔθνους. Τὰ ὅπλα ποὺ χρησιμοποιοῦνται δὲν ἔχουν ἐπίγειους στόχους, δὲν πολεμοῦν ἄνθρωποι μὲ ἀνθρώπους στὸν πόλεμο αὐτό.

Πολεμεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό!

Ναί! Ὁ μικρὸς καὶ ἀδύναμος ἄνθρωπος ὑψώνει τὸ ἀνάστημά του ἐνώπιον τοῦ ἀπείρου καὶ παντοδυνάμου Θεοῦ! Ὁ μικρὸς καὶ ἀσήμαντος κάτοικος τῆς γῆς σημαδεύει μὲ τὰ ὅπλα του τὸν οὐρανό!

Όλες οι ευλογίες του Θεού περνούν από την Παναγία

Δεν πήγε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στο Άγιον Όρος να βρει ένα κατάλληλο μέρος να περάσει καλά, έστω και πνευματικά, όπως θα νόμιζε κανείς. Είχε καημό μέσα του.

Καθώς τότε ήταν πιο γνήσιοι οι άνθρωποι, ήταν πιο ειλικρινείς, όσοι είχαν έφεση, έβλεπαν ότι κάτι δεν ήταν καλό μέσα τους, και ήθελαν αυτό να αλλάξει, να διορθωθεί. Πήγε λοιπόν και έμεινε σ’ ένα ασκητήριο που είναι πάνω από τη Μεγίστη Λαύρα στους πρόποδες του Άθω, και εκεί επί τρία ολόκληρα χρόνια η κύρια προσευχή του ήταν: «Παναγία μου, φώτισόν μου το σκότος».

Ο άγιος Γρηγόριος, όπως και άλλοι άγιοι πιο παλιά, είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία. Και αργότερα, όπως ξέρουμε, είχαν ιδιαίτερη ευλάβεια ο άγιος Νικόδημος και ο άγιος Νεκτάριος. Οι άγιες δηλαδή ψυχές που ζητούν τον Χριστό, που αγαπούν τον Χριστό, περνούν από κει που ασφαλέστερα θα βρουν τον Χριστό και, αν θέλετε, γρηγορότερα θα βρουν τον Χριστό και επιτυχέστερα.

Δεν έχει τέλος

Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… 

Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. 

Περιστατικά απο την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση.

νζ΄. «Πά­τερ, ἐ­σύ μ᾿ ἔ­κα­νες Χρι­στια­νό»

Δι­η­γή­θη­κε ὁ δια­κο–Δι­ο­νύ­σιος ὁ Φιρ­φι­ρῆς: «Κά­πο­τε βρέ­θη­κα γιά δου­λειά ἔ­ξω στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη. Πῆ­γα σ᾿ ἕ­να ἑστι­α­τό­ριο νά φά­ω. Ἔ­κα­να τήν προ­σευ­χή μου καί κά­θη­σα νά φά­ω. Πα­ρα­δί­πλα ἦ­ταν μιά πα­ρέ­α. Μοῦ λέ­ει κά­ποι­ος λα­ΐ­κός:

–Λοι­πόν τί μᾶς πα­ρι­στά­νεις τώ­ρα; Τί θέ­λεις νά μᾶς δεί­ξης;

–Γιά νά μή μοῦ στα­θῆ κα­νέ­να κόκ­κα­λο στόν λαι­μό, βρέ ἀ­δελ­φέ, ἀ­πάν­τη­σα λί­γο ὀρ­γι­σμέ­να.

»Σέ λί­γο ἀ­πό τό τρα­πέ­ζι αὐ­τῆς τῆς πα­ρέ­ας ἀκού­στη­κε θό­ρυ­βος καί βι­α­στι­κά κά­ποι­ον τόν ἔ­βγα­λαν ἔ­ξω. Ἐ­γώ δέν γύ­ρι­σα νά κοι­τά­ξω. Με­τά ἀ­πό και­ρό πού ξα­να­βγῆ­κα στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη μέ συ­ναν­τᾶ κά­ποι­ος κον­τά στόν Λευ­κό Πύρ­γο καί μέ χαι­ρε­τᾶ ρω­τών­τας:

–Μέ γνω­ρί­ζεις, Πά­τερ;

–Ὄ­χι, ἀ­παν­τῶ.

Ο γέροντας μας έλεγε…

Ο Γέροντας μας έλεγε ότι σε όποιον προσεύχεται αληθινά αποκαλύπτεται η αίσθηση της αγάπης προς τον πλησίον και πιο συγκεκριμένα έλεγε: “Οταν η Χάρις ενεργήσει στην ψυχή του ευχομένου, τότε τον πλημμυρίζει η αγάπη του Θεού ώστε να μην μπορεί άλλο να αντέξει αυτό που αισθάνεται.

Η αγάπη αυτή στρέφεται προς τον κόσμο και τον άνθρωπο, τον οποίο αγαπά τόσο ώστε θέλει να πάρει επάνω του όλο τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία για να απαλλαγούν οι άλλοι.

Συμπάσχει με κάθε θλίψη και δυσκολία, ακόμη και για αυτά τα άλογα ζώα, ώστε να κλαίει όταν σκεφτεί ότι πάσχουν.

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της αγάπης που τα προκαλεί και τα δραστηριοποιεί η προσευχή. Γι΄αυτό και όσοι προκόψουν στην προσευχή δεν παύουν να εύχονται υπέρ του κόσμου. Σε αυτούς ανήκει ακόμα και η παράταση της ζωής του- όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο και τολμηρό- και να ξέρετε ότι αν αυτοί εκλείψουν τότε θα έρθει το τέλος αυτού του κόσμου”.

Δεν κατακτά αλλά αγιάζει

Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική με την έννοια, ότι κατέχει όλο το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος διά τον φωτισμό και την απολύτρωση του κόσμου· και επί πλέον είναι Καθολική με την έννοια ότι «δυνάμει» τείνει, όχι να κατακτήσει, αλλά να αγιάσει τον κόσμο. 

Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός και ημείς μέλη εκ μέρους συνδεόμενοι διά της κοινής πίστεως «εν τω συνδέσμω της αγάπης». 

Οι πέντε αιτίες που ο Θεός παραχωρεί τον πειρασμό στην ζωή μας

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής απαριθμεί πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τη δυνατότητα στο διάβολο να πολεμά τους ανθρώπους.

Ας δούμε, λοιπόν, ποιές είναι οι πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τον πειρασμό:

Πρώτη αιτία, είναι για να μάθουμε να διακρίνουμε την αρετήν από την κακίαν μέσα από την εμπειρία αυτού του πολέμου.

Δεύτερη αιτία, είναι για να «εξαναγκαστούμε» τρόπον τινά, να προσκολληθούμε με βεβαιότητα και ακλόνητα στην αρετή.

Τρίτη αιτία, για να μην υπερηφανευόμαστε όταν προκόπτουμε στην αρετή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε εκ της εμπειρίας του πνευματικού αυτού αγώνα ότι κάθε προκοπή είναι δωρεά του Θεού…