Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Οι Αιτίες που κάνουν την Πίστη στον Θεό να εξασθενεί και να πεθαίνει (VII)

Έβδομη αιτία, του θανάτου της πίστης μέσα μας είναι η ευτυχία, η ευμάρεια

Μόνο οι ευλαβικές και δυνατές ψυχές μπορούν να έχουν στραμμένο το πρόσωπο στο Θεό όταν η ζωή τους είναι άνετη κι ευτυχισμένη. Στις χυδαίες ψυχές η ευτυχία είναι η μεγαλύτερη μακαριότητα.

Μόνο αυτήν προσκυνούν. Μόνο οι χυδαίες ψυχές είναι άθεες στην ευτυχία τους. Στη δυστυχία όλες σχεδόν οι ψυχές είναι ευλαβικές. Αλλά και μια καλή ψυχή μπορεί να ξεχαστεί και να γίνει ασεβής με την ευτυχία. Ένας καλός άνθρωπος μπορεί ν' αλλάξει τόσο πολύ με την ευτυχία, ώστε να μην τον αναγνωρίζουν ούτε οι φίλοι του.

Ένας χαρούμενος άνθρωπος κερδίζει πολλά χρήματα με το λαχείο και ξαφνικά γίνεται σκυθρωπός και παράξενος. Μια άπορη κοπέλα παντρεύεται έναν εύπορο άνθρωπο και την πιάνει τόση υπερηφάνεια, ώστε περιφρονεί τις πρώην φιλενάδες της. Με το πού έρχεται στην εξουσία ένας αγαπητός φίλος, παραφρονεί.

Η δόξα μπορεί να μεταβάλει έναν καλλιτέχνη σε αλήτη. Αυτό πού συμβατικά ονομάζεται ευτυχία, μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη δυστυχία των ανθρώπων. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πού η επίγεια ευτυχία, τους αποπλανά το νου, τους αναισθητοποιεί την καρδιά. Είναι δυνατό να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από αυτή την «ευτυχία;»

Τόσο στην ευτυχία όσο και στη δυστυχία ο άνθρωπος πρέπει να έχει θάρρος. Γιατί χρειάζεται θάρρος να μην παραδοθεί κανείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία. Σ' εκείνον πού η ευτυχία λειτουργεί ως είδωλο του, ο Θεός παύει να είναι Θεός. Όποιος θυμιατίζει την ευτυχία του με λιβάνι και σμύρνα, αυτός δεν προσφέρει θυσίες στο Θεό.

Όποιος νομίζει ότι ο ορίζοντας της ευτυχίας του περιορίζεται στα όρια αυτού του κόσμου, αυτός δημιουργεί μια ψευδαίσθηση από καπνό. Όποιος πιστεύει πώς είναι ευτυχισμένος και μπορεί να γιορτάζει χωρίς Θεό, αυτός βιώνει την ηρεμία πού επικρατεί πριν από την καταστροφή, γελάει μ' ένα γέλιο που σε λίγο θα μετατραπεί σε περιδέραιο από πάγο.

Όσο η ευτυχία κατοικεί μέσα σ' ένα σπίτι, η δυστυχία βρίσκεται στην πόρτα και καραδοκεί να 'ρθει η σειρά της για να μπει μέσα. Δεν υπάρχει σπίτι στον κόσμο όπου δε θα δώσει το παρόν της η δυστυχία, δε θ' αποκαλύψει το πρόσωπο της. Ιδιαίτερα στο σπίτι πού βίωσε την τραγωδία της πίστης, το πρόσωπο της δυστυχίας μοιάζει φριχτό, αποκρουστικό. Σ' εκείνο το σπίτι όμως όπου η πίστη είναι ζωντανή και άγρυπνη, το πρόσωπο της δυστυχίας θα μοιάζει με αχνό σκοτάδι.

Αυτές είναι οι επτά αιτίες πού είναι ικανές, μόνες τους ή ενωμένες, να συντελέσουν στην τραγωδία της πίστης. Όταν γύρω από ένα ευγενές κρίνο φυτρώσουν επτά αγκάθινοι θάμνοι και μπλέξουν τα κλαδιά τους με τέτοιο τρόπο ώστε να του κρύψουν τον ήλιο και να του στερήσουν τον αέρα, τότε ο ευγενής κρίνος σαπίζει από την υγρασία και πνίγεται στο σκοτάδι.

Ο Θεός βλέπει από τον ουρανό πολλούς ωραίους κρίνους να σαπίζουν και να πνίγονται στη γη. Από τα ύψη Του ο Θεός βλέπει πολλές ψυχές να μετατρέπονται σε αγκάθια χωρίς κρίνους. Ο Θεός ακόμα και τ' αγκάθια χρησιμοποιεί για το καλό, αλίμονο όμως σ' εκείνον πού είναι αγκάθι. Αλίμονο σ' εκείνον πρώτα και σ' όλο τον περίγυρο του έπειτα. Η ζωή χωρίς πίστη είναι πιο σκοτεινή απ' όλες τις τραγωδίες. Η τραγωδία του Γολγοθά είναι φωτεινή αν συγκριθεί με την τραγωδία αυτή.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Οι Αιτίες που κάνουν την Πίστη στον Θεό να εξασθενεί και να πεθαίνει (VI)

Έκτη αιτία της έκπτωσης της πίστης στον άνθρωπο είναι η κοινωνική αδικία

Ο άνθρωπος παρατηρεί τον ουράνιο θόλο στολισμένο με τόσα λαμπερά αστέρια κι η πίστη του λάμπει κι αυτή, θερμαίνει όπως η φλόγα. Ο ίδιος όμως άνθρωπος παρατηρεί και την κοινωνική αδικία, εκείνη πού κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο. Και τότε η πίστη του σβήνει σαν τη φλόγα πού είναι εκτεθειμένη στην καταρρακτώδη βροχή.

Κάποια εργατικά κόμματα στον κόσμο πού διαμαρτύρονται ενάντια στην άδικη κατανομή του πλούτου στη γη, το θεωρούν απαραίτητο να διαμαρτυρηθούν και ενάντια στην πίστη. Η διαμαρτυρία αυτή των εργατών ενάντια στην πίστη είναι και κατά ένα μέρος δικαιολογημένη για κάποιους παραμορφωμένους τύπους της πίστης πού εντάχθηκαν στην ταπεινή υπηρεσία του καπιταλισμού και υποστηρίζουν μια φανερή οικονομική αδικία, από την οποία στενάζουν χιλιάδες ψυχές και εκατομμύρια άνθρωποι. 

Η διαμαρτυρία αυτή όμως δεν είναι μόνο αδικαιολόγητη αλλά και παράλογη αν αναφέρεται γενικά στην πίστη. Αδικαιολόγητη είναι επειδή είναι άδικη. Και παράλογη είναι επειδή δημιουργεί εχθρό τον καλύτερο φίλο της.

Ο καλύτερος φίλος των φτωχών και των καταφρονεμένων στον κόσμο αυτόν είναι η θρησκεία. Αν οι φτωχοί κι οι καταφρονεμένοι αυτού του κόσμου σκοπεύουν να κάνουν αποτελεσματικό πόλεμο ενάντια στους καταπιεστές τους, πρέπει να τον κάνουν εν ονόματι του Θεού και της θείας δικαιοσύνης. Τότε μόνο ένα πράγμα γίνεται μεγάλο και εντυπωσιακό, όταν σαν βάση του έχει το Θεό. Η διακήρυξη της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης χωρίς πίστη στο Θεό γίνεται μόνο από τούς ανθρώπους εκείνους πού είναι πλανεμένοι, πού μεταξύ του εγκεφάλου και της γλώσσας τους δεν υπάρχει πλήρης σχέση. Το να μην πιστεύει κανείς στην οικουμενική δικαιοσύνη και να επιζητεί δικαιοσύνη στη γη, είναι σα να πιστεύει πως επειδή είναι νύκτα ο ήλιος δε θ' ανατείλει για να φωτίσει τη γη και ζητά να την φωτίσει μια απλή πέτρα.

Η κοινωνική αδικία μας θλίβει και μας στενοχωρεί όλους, μας πονά. Μας βυθίζει σε σκοτεινές σκέψεις, πλήττει την αισιοδοξία μας, θολώνει τον ουρανό στα βλέμματα μας. Τέτοια κοινωνική αδικία, πού κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν, μπορεί να έχει την ίδια επίδραση που ασκεί ο άνεμος της ερήμου, πού όταν φυσάει, μαραίνει τα πάντα στο πέρασμα του. Μπροστά στον άνεμο αυτόν της ερήμου μαραίνεται κι η πίστη μας. Οπως η τρυφερή χλόη μόλις κοπεί από το δρεπάνι μαραίνεται, μαυρίζει και γίνεται ξερό χόρτο, έτσι κι η πίστη μας. Όταν βρεθεί μπροστά στην κοινωνική αδικία πέφτει στη νεκρική κλίνη και πεθαίνει.

Γιατί να πεθαίνει από την πείνα εκείνος πού εργάζεται;
 
Γιατί ολόκληρη η ζωή των πολλών να είναι μια συνεχής Δευτέρα, ενώ η ζωή των λίγων να είναι μια συνεχής γιορτή; 

Γιατί να ταλαιπωρείται ο δίκαιος; 

Γιατί να είναι παραμερισμένος και ταπεινωμένος ο σοφός μπροστά στον ηλίθιο; 

Γιατί ο ευεργέτης να βιώνει την αχαριστία; 

Γιατί ο ταπεινός να ζει στη σκιά του αλαζόνα; 

Γιατί η ασωτία να κατοικεί μέσα σε τόσο λαμπερά σπίτια ενώ η αρετή να συρρικνώνεται πάντα σ' ένα ξυλουργείο της Ναζαρέτ ή σε στενά κελιά; 

Γιατί τον ήρωα να τον παραγκωνίζουν πάντα οι δειλοί ενώ η θέση του είναι μπροστά; 

Γιατί να γίνονται όλ' αυτά αν υπάρχει ο δίκαιος Θεός;

Κάτω από το βάρος των ερωτημάτων αυτών κλονίζεται το πνευματικό θάρρος των πολλών. Κι όπου δεν υπάρχει θάρρος, δεν υπάρχει ούτε πίστη. Όταν κλονίζεται το θάρρος, κλονίζεται κι η πίστη. Το θάρρος κι η πίστη συγκατοικούν πάντα στο ίδιο βάθρο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Οι Αιτίες που κάνουν την Πίστη στον Θεό να εξασθενεί και να πεθαίνει (V)

Πέμπτη αιτία της τραγωδίας της πίστης είναι η ψευδοεπιστήμη και η ψευδοθεολογία

Η ψευδοεπιστήμη εναντιώνεται στην πίστη, η ψευδοθεολογία στην επιστήμη.

Η ψευδοεπιστήμη παίρνει τις χειρότερες και πιο πρωτόγονες μορφές της πίστης, τις τονίζει, τις παρουσιάζει γενικά ως πίστη, ασκεί την κριτική της και τις απορρίπτει, τις αρνείται. Η ψευδοθεολογία πάλι στρέφει την προσοχή της στην κατάχρηση των επιστημονικών επιτευγμάτων και ανακαλύψεων, τις γενικεύει και προσπαθεί ν' αρνηθεί την επιστήμη.

Τον προηγούμενο αιώνα (19
ο) προχώρησε σημαντικά η πρόοδος των φυσικών επιστημών και της τεχνολογίας. Οι σοβαροί άνθρωποι εκμεταλλεύτηκαν την πρόοδο αυτή για να προχωρήσουν περισσότερο, ενώ οι ρηχοί και μη σοβαροί την αρνήθηκαν. Ο εμπλουτισμός αυτός της επιστήμης έκανε τούς σοβαρούς σοβαρότερους και τούς μη σοβαρούς λιγότερο σοβαρούς. Οι σοβαροί δεν αντιλαμβάνονται την διπλή αλήθεια, την μια πού προέρχεται από την επιστήμη και την άλλη πού προέρχεται από την πίστη, γιατί αισθάνονται την αρμονία πού τις συνδέει. Οι μη σοβαροί απολαμβάνουν τις περιττές συγκρούσεις, προτιμούν πάντα το θράσος ενάντια στη λογική σκέψη. Καυχιούνται κι εναβρύνονται να πιστεύουν ότι με την επιστήμη αμφισβητούν την πίστη και με την πίστη αμφισβητούν την επιστήμη.

Η υγιής πίστη δεν αμφισβητεί ποτέ την αληθινή επιστήμη. Κι η αληθινή επιστήμη δεν αρνείται ποτέ την υγιή πίστη. Οι νοσηρές μορφές τους, και της πίστης και της επιστήμης, είναι σκόπιμες. Η πίστη μου στο Θεό δεν με επηρεάζει ούτε με εμποδίζει ν' αναγνωρίσω και να υιοθετήσω όλη την αληθινή επιστήμη, από το Α έως το Ω. Η επιστήμη μου πλουταίνει στη σαφήνεια, την πληρότητα και τον ενθουσιασμό της όταν διαφωτίζεται και θερμαίνεται από την αληθινή πίστη. Να το ξέρετε, πώς όταν ένας επιστήμονας εναντιώνεται στην πίστη εν ονόματι της επιστήμης, αυτός εναντιώνεται στη χειρότερη μορφή της πίστης, εν ονόματι της καλύτερης επιστήμης. Κι όταν ένας θεολόγος εναντιώνεται στην επιστήμη εν ονόματι της πίστεως, αυτός εναντιώνεται στην πιο καταχρηστική και βλαπτική μορφή της επιστήμης, εν ονόματι της καλύτερης πίστης.

Η καλύτερη επιστήμη όμως βρίσκεται σε τέλεια αρμονία με την καλύτερη πίστη. Και οι καλύτεροι δε συγκρούονται ποτέ μεταξύ τους. Οι καλύτεροι κατανοούν ο ένας τον άλλον, τον παραδέχονται. Εκείνοι πού συγκρούονται και αλληλοεξοντώνονται μεταξύ τους είναι οι μικροί, οι άνισοι, πού απολαμβάνουν την πολεμική τους εξόντωση. "Έτσι η πολεμική και η εξόντωση τόσο της ψευδοπίστης όσο και της ψευδοεπιστήμης αποδυναμώνουν την πίστη που έχουν πολλές άπλες ψυχές. Κι όταν η πίστη αποδυναμώνεται, πρέπει ν' αγωνιστεί πολύ για την επιβίωση της. Πολύ συχνά όμως ο αγώνας αυτός καταλήγει σε ήττα της πίστης. Και ήττα της πίστης στον άνθρωπο σημαίνει θρίαμβο του σκότους και του κακού.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Οι Αιτίες που κάνουν την Πίστη στον Θεό να εξασθενεί και να πεθαίνει (IV)

Τέταρτη αιτία της τραγωδίας της πίστης πιστεύω πώς για πολλούς είναι οι πλάνες των εκπροσώπων της πίστης

Κάθε άνθρωπος εκτιμά το σπόρο από τον καρπό του. Αν ο καρπός είναι πικρός, κανένας δε γίνεται ν' αγαπήσει τον σπόρο. Οι καλύτεροι καρποί της πίστης πρέπει να είναι οπωσδήποτε εκείνοι πού έχουν ταχθεί στην υπηρεσία της.

Η πίστη είναι ο σπόρος, ο άνθρωπος είναι ο αγρός. Όταν ο σπόρος σπέρνεται σε διαφορετικούς αγρούς, είναι λογικό οι καρποί του να διαφέρουν. Η πίστη είναι ο σπόρος, ο ιερέας είναι άνθρωπος. Πώς ο ίδιος σπόρος θα δώσει ίδιους καρπούς σε διαφορετικό έδαφος;

Ο καθένας μας περιμένει από τον Ιερέα μιας θρησκείας να είναι ο καλύτερος καρπός της πίστης του, όπως και από τον καρπό εκτιμά το σπόρο. Είναι αλήθεια όμως πως όλος ο κόσμος μπορεί ν' απατηθεί από τέτοια εκτίμηση. Υπάρχει περίπτωση ο ιερέας να είναι ο χειρότερος καρπός της πίστης πού υπηρετεί. Από τον ίδιο σπόρο σε κάποιο έδαφος φυτρώνει άνθος, σε άλλον τόπο ζιζάνιο. Τον σπόρο πρέπει να τον εκτιμούμε από τον καλύτερο καρπό πού αποδίδει, όχι από τον χειρότερο. Κι ο καλύτερος σπόρος αν πέσει σε αγκαθότοπους, τα αγκάθια θα τον πνίξουν. Ο καλός σπόρος μόνο στον καλό τόπο θ' αποδώσει εκατονταπλασίοντα και καλό καρπό, κατά τον λόγο του Σωτήρα μας.

Οταν η χριστιανική πίστη σπέρνεται σε καλό έδαφος, γόνιμο, θα δώσει τούς καλύτερους καρπούς. Ο σπόρος της πίστης αυτής όμως πέφτει και σε αγκαθότοπους και σε πέτρες και ανάμεσα στα ζιζάνια και στο δρόμο, όπου δεν μπορεί να φυτρώσει. Αλλά κι αν φυτρώσει δεν αναπτύσσεται. Κι αν ακόμα αναπτυχθεί δεν αποφέρει καθόλου καρπό ή θ' αποδώσει πικρό καρπό.

Η πίστη έκανε ανθρώπους μεγάλους σαν τιτάνες στον χαρακτήρα, στην αρετή και τη φρόνηση. Η ίδια πίστη όμως βρίσκεται και σαν μικρό κι αναπτυσσόμενο μπόλι σε σκληρούς κι αγκάθινους κορμούς. Μοιάζει η πίστη με τον μαργαρίτη πού βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους και χοίρους. Οι άνθρωποι μάζεψαν τον μαργαρίτη, εκτίμησαν την λαμπρότητα και την αξία του και τον φύλαξαν. Οι χοίροι τον ανακάτεψαν με το καλαμπόκι. Έφαγαν το καλαμπόκι και τον μαργαρίτη τον έριξαν στις λάσπες, τον ποδοπάτησαν και τον απομάκρυναν με το ρύγχος τους, αφού ήταν κάτι πού δεν τρωγόταν.

Εκείνοι πού ρίχνουν το μαργαρίτη στη λάσπη είναι άλογοι, στερούνται λογικής. Ακόμα πιο άλογοι όμως είναι εκείνοι πού βλέπουν το μαργαρίτη να ποδοπατείται από τούς χοίρους και να ρυπαίνεται και δεν τον εκτιμούν, νομίζουν πώς είναι άμμος κι όχι μαργαρίτης πολύτιμος. Κάθε επάγγελμα έχει και τούς Ιούδες του, τους δικούς του βέβηλους.

Όμως δε σκέφτονται έτσι όλοι οι άνθρωποι. Είναι πολλοί πού βλέπουν τον Ιερέα τους άθεο κι η πίστη τους μαραίνεται. Είναι πολλοί πού βλέπουν καχύποπτα τον εξομολόγο τους κι η πίστη τους τρεμοσβήνει όπως η φλόγα του κεριού μπροστά στην πυρκαγιά. Πολλοί ακούνε για την άθεη συμπεριφορά πολλών ανθρώπων πού είναι υψηλοί εκπρόσωποι του χριστιανισμού και η τρεμάμενη φλόγα της πίστης τους σβήνει τελείως στην ψυχή τους. Κι όταν η φλόγα αυτή σβήσει στη μάχη της με τον ψυχρό άνεμο, τότε η τραγωδία της πίστης είναι πλήρης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Οι Αιτίες που κάνουν την Πίστη στον Θεό να εξασθενεί και να πεθαίνει (ΙΙΙ)

Τρίτη αιτία πού συντελεί στο να ψυχορραγεί και να μαράζει μέσα μας η πίστη, είναι τα έργα των ανθρώπων

Τα δικά μας έργα, μας τυφλώνουν, στερούν την όραση μας. Στρέφουμε υπερβολικά όλη την προσοχή μας σ' αυτά και δε βλέπουμε τίποτα παραπέρα. Παρατηρούμε την επιστήμη μας, τα επιτεύγματα της νοημοσύνης μας και τα μάτια μας θολώνουν τόσο πολύ, ώστε δεν μπορούν να δουν ένα ευρύτερο και φωτεινότερο ορίζοντα. Παρατηρούμε τις μεγάλες πόλεις, τα έργα των χειρών μας. Ύστερα τα έργα του Θεού δεν τα βλέπουμε, γίνονται αόρατα. Ο πολιτισμός γοητεύει τα μάτια μας περισσότερο από τη φύση, αφού τη φύση δεν την βλέπουμε πια στις πόλεις μας.

Ό άνθρωπος, από ποιητής πολιτιστικών δημιουργημάτων, μας παρουσιάζεται σαν μοναδικός ποιητής του σύμπαντος. Οι ουρανοξύστες μας εμποδίζουν να δούμε τη συμπαντική οικία του Θεού. Κάτω από τον πηλό της ανθρώπινης μυρμηγκοφωλιάς μας, αδυνατούμε να δούμε τον ουρανό.

Είμαστε άδικοι, γι' αυτό εκτιμούμε το έργο περισσότερο από τον εργάτη. Παρατηρούμε έναν μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό με θαυμασμό, αλλά ταυτόχρονα κοιτάζουμε με μεγάλη περιφρόνηση τούς ανθρώπους, λες κι ο ναός αξίζει να θαυμάζεται περισσότερο από τους ανθρώπους που τον έφτιαξαν, τους δημιουργούς. 

Συχνά παρατηρούμε επίσης με θαυμασμό τη φύση, αλλά λησμονούμε τον δημιουργό της, λες και το κτιστό αξίζει περισσότερο από τον Κτίστη του. Παρατηρούμε τον άνθρωπο στο ρόλο που διαδραματίζει στον κόσμο αυτόν, αλλά τον θαυμάζουμε περισσότερο από Εκείνον που τον έπλασε και τον όρισε σ' αυτόν τον ρόλο. Αυτή είναι η πλάνη από την οποία προέρχεται η τραγωδία της πίστης πού ταλανίζει τις ψυχές μας.

Πίστη είναι πάντα η αυστηρή αναγωγή από τα δημιουργήματα στον δημιουργό, από το έργο στον καλλιτέχνη.

Η πίστη εξασφαλίζει πάντα την απόλυτη αξία γι' αυτό πού είναι πολυτιμότερο από εκείνα πού μπορούν να δουν τα μάτια, ν' ακούσουν τ' αυτιά ή να δημιουργήσουν τ' ανθρώπινα χέρια. 

Η πίστη βρίσκεται σε πόλεμο με όλες τις δυνάμεις του κόσμου τούτου, που προσπαθούν να προσδώσουν στο σχετικό απόλυτη αξία. Κι όταν η πίστη αγωνίζεται, πρέπει και ν' αντέχει να ομολογεί και να μαρτυρεί. Υπάρχει και περίπτωση να καταρρεύσει. Η μεγαλύτερη και πιο φρικτή τραγωδία της ζωής γεννιέται εκεί όπου πεθαίνει μια ηττημένη πίστη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Οι Αιτίες που κάνουν την Πίστη στον Θεό να εξασθενεί και να πεθαίνει (ΙΙ)

Δεύτερη αιτία αποδυνάμωσης και νέκρωσης της πίστης μέσα μας είναι ο υπερκορεσμός του πνεύματος μας από πολλές μικρές κι ανούσιες γνώσεις, ενώ απουσιάζει η μοναδική γνώση, πού υπερβαίνει όλες τις άλλες. Γνώση μοναδική, «υπερέχουσα γνώση», είναι η γνώση του Θεού. Όλες οι άλλες μικρές και ασήμαντες γνώσεις αναφέρονται στα έργα του Θεού, στο σπίτι της φύσης, στην επίπλωση του.

Στην εποχή μας το πλήθος των γνώσεων ξεπερνάει κάθε άλλη εποχή.

Αγωνίζονται σήμερα οι άνθρωποι για το πλήθος των γνώσεων, για να μάθουν πολλά. Την ποιότητα τους πολύ λίγο την προσέχουν, ελάχιστα. Έχουμε μετατρέψει το κεφάλι μας σε τεράστια αποθήκη όπου στοιβάζονται γνωστά γεγονότα από τη χημεία, τη φυσική, την αστρονομία, την τεχνολογία, την κοινωνιολογία, από την τεχνική των παιχνιδιών, της μαγειρικής και της ερωτοτροπίας. Πολλά κεφάλια είναι ταυτόχρονα ολόκληρα εργαστήρια χημείας, οικοδομές, μουσικά δρώμενα. Πολλοί εγκέφαλοι είναι πραγματικές εγκυκλοπαίδειες. Έτσι, στα μεγάλα και γεμάτα αυτά κεφάλια δεν υπάρχει χώρος για το Θεό. Δε χωράει εκεί η μοναδική, η «υπερέχουσα, γνώση».

Στις παλιότερες εποχές οι άνθρωποι ήταν πιο απλοί, ο νους τους δεν ήταν γεμάτος από τόσο πολλές τεχνικές αλήθειες, όπως γίνεται με τους σημερινούς ανθρώπους. Η μοναδική γνώση, η «υπερέχουσα», ήταν πάντα ζωντανή, πάντα είχε μια αισθητή θέση μέσα στον άνθρωπο. Και στη νέα εποχή όμως, τη σύνθετη, οι άνθρωποι πού είναι δυνατοί δεν αφήνουν να υπερφορτωθεί ο νους τους με πολλές μικρές και ασήμαντες γνώσεις, δεν αφήνουν τις γνώσεις αυτές να επισκιάσουν τη μοναδική γνώση.

Για τούς διακριτικούς ανθρώπους όλα τα γεγονότα είναι διαφανή. Μέσα απ' όλα τα γεγονότα βλέπουν το κύριο γεγονός του σύμπαντος. Οι διεισδυτικοί άνθρωποι διεισδύουν, βλέπουν κάτω από το κέλυφος των πραγμάτων, βλέπουν την ουσία τους, πιάνουν το σφυγμό τους. Ποτέ οι δυνατοί άνθρωποι δεν ήταν δυνατότεροι, ούτε οι διεισδυτικοί διεισδυτικότεροι απ' όσο είναι σήμερα, στην εποχή μας. Αλλά ούτε κι οι αδύναμοι ήταν ασθενέστεροι, οι μύωπες περισσότερο τυφλοί κι οι επιπόλαιοι περισσότερο επιπόλαιοι απ' όσο είναι στην εποχή μας.

Για τούς δυνατούς, τούς διακριτικούς και τούς διεισδυτικούς, η πίστη στο Θεό είναι πάντα πάνω απ' όλα, πάνω από κάθε γνώση και γεγονός. Η πίστη στο Θεό καλύπτει κάθε γνώση, όπως η φωτεινή ατμόσφαιρα καλύπτει ένα ουράνιο σώμα. Απ' αυτήν την ατμόσφαιρα περνούν, «φιλτράρονται» και παίρνουν ζωή και κίνηση όλα τα γεγονότα. Αν δεν περάσουν από την ατμόσφαιρα αυτή, όλα τα γεγονότα παγώνουν, τα επισκιάζει η σκιά του θανάτου. 

Η σελήνη έχει ατμόσφαιρα; Τίποτα δεν είναι βέβαιο ακόμα. Αν όμως υποθέσουμε πώς δεν έχει, τότε μοιάζει με τη γνώση χωρίς πίστη. Υπάρχουν στη σελήνη μεταλλικά στοιχεία, γεωγραφικά όρη και πλάτη. Τίποτα απ' αυτά όμως δεν ανασαίνει, αν δεν υπάρχει ατμόσφαιρα. Γι' αυτό κι η σελήνη σύρεται κοντά σε ζωντανούς πλανήτες πού αναπνέουν και ζουν, όπως περιφέρεται ένα πολυτελές νεκρικό φέρετρο.

Το ίδιο γίνεται και με τη γνώση όταν δεν υπάρχει πίστη. Κι αυτή είναι ένα νεκρικό φέρετρο μέσα μας. Όσο αυξημένες είναι οι γνώσεις μας χωρίς πίστη, τόσο μεγαλύτερος κι ο νεκρός πού αναπαύεται στην ψυχή μας. Ένας νεκρός στολισμένος και περιποιημένος, πού δεν παύει όμως να κείται νεκρός. Μέσα σ' αυτόν το νεκρό κείται περιφρονημένη και φιμωμένη κι η πίστη. Μετά από ένα μάταιο αγώνα για ν' ανεβεί και να καλύψει με την ατμοσφαιρική δροσιά και τη ζωτικότητα της το μεταλλικό σαρκοφάγο των γνώσεων, μετά από πολλές ηρωικές αλλά μάταιες προσπάθειες, η πίστη αναπαύεται στη σκιά του θανάτου.

Ή τραγωδία της είναι πλήρης, απόλυτη. Στη δική της τραγωδία όμως βρίσκεται κι η δική μας τραγωδία. Η τραγωδία της αναζήτησης της ευτυχίας, της γαλήνης και της αισιοδοξίας μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Οι Αιτίες που κάνουν την Πίστη στον Θεό να εξασθενεί και να πεθαίνει (Ι)

Εγώ βλέπω επτά αιτίες πού κάνουν την πίστη μας να εξασθενεί και να πεθαίνει.

Πρώτη αιτία είναι η εξοικείωση μας με τον κόσμο αυτόν και με τη ζωή μας


Συνηθίσαμε τόσο τον κόσμο όσο και τη ζωή μας και δε μας κάνουν εντύπωση. Μέχρι τη στιγμή που ο κόσμος μας φαίνεται καινούργιος κι ασυνήθιστος, η πίστη μας στο Θεό είναι ισχυρή. Από τη στιγμή πού ο κόσμος μας φανεί παλιός, έχουμε εξοικειωθεί μαζί του, η πίστη μας σβήνει. Όσο περισσότερα βιώνουμε, τόσο περισσότερο εξοικειωνόμαστε με τον κόσμο. Κι όσο περισσότερο εξοικειωνόμαστε μαζί του, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φοβερή και θαυμαστή εντύπωση πού μας προκαλούσε ως τότε.
Όποιος ανεβεί για πρώτη φορά στις Άλπεις, μένει έκθαμβος από τη μοναδική κι απροσδόκητη θέα. Όποιος όμως ζήσει δέκα χρόνια εκεί, η αλπική θέα όχι μόνο δεν τον εντυπωσιάζει, αλλά ίσως του φαίνεται και βαρετή, πληκτική.

Ό αστρονόμος πού μαθαίνει για πρώτη φορά πόσο μεγάλα είναι τ' αστέρια και πόσο τεράστιο είναι το πλήθος τους, πόση η απόσταση πού χωρίζει το ένα από το άλλο και πόσο αλάθητη κι ακριβής είναι η πορεία τους, μεθάει από τον ενθουσιασμό. Αν όμως συνεχίσει να τα βλέπει όλ' αυτά με τα τέλεια όργανα του για μια σειρά ετών, όλα θα του φαίνονται συνηθισμένα και δε θα τον εντυπωσιάζουν. Από τον αρχικό εντυπωσιασμό του δε θα μείνει ούτε σκιά. 

Αν εμείς βλέπουμε για πολύ μεγάλο διάστημα το θέατρο αυτού του κόσμου, είναι δυνατό αυτή η ασυνήθιστη και πλούσια παράσταση να έχει για μας το ίδιο ζωντανό ενδιαφέρον ως το τέλος; Όταν ζούμε πάρα πολύ, δε γίνεται παρά ν' αρχίσουμε να χασμουριόμαστε από την πλήξη. Από πλήξη χασμουριόντουσαν οι άνθρωποι και στην κορυφή των Άλπεων και στον κόλπο της Νεάπολης και κάτω από τον έναστρο ουρανό της Ινδίας. Όπου όμως εισχωρήσει η πλήξη, από εκεί θ' αναχωρήσει η πίστη στο θεό. Κι απ' όπου αναχωρεί η πίστη στο θεό, από εκεί θ' απομακρυνθεί κι η γαλήνη της ψυχής.

Όσοι έχουν συνηθίσει αυτή τη ζωή μοιάζουν με απλοϊκούς ανθρώπους, άξεστους, πού κάθονται σε βασιλικό τραπέζι. Κανένας τους δεν αγνοεί πώς μαζί τους βρίσκεται κι ο βασιλιάς, πώς το τραπέζι αυτό είναι γεμάτο βασιλική μεγαλοπρέπεια. Κάθονται κι αρχίζουν να τρώνε και να πίνουν ανέμελοι. Από τα ωραία φαγητά και τα ποτά όμως θολώνει ο νους τους. Έτσι χάνουν και το βασιλιά και τη βασιλική μεγαλοπρέπεια του τραπεζίου.

Μετά αρχίζουν ν' αρπάζουν τα φαγητά και τα ποτά, να σπρώχνονται μεταξύ τους, ν' αλληλοσυγκρούονται, ν' ανακατεύουν τα φαγητά, να τα πετάνε, να φωνάζουν και να μαλώνουν πώς το τραπέζι είναι δικό τους, πώς τους ανήκει η πρώτη θέση. Στο τέλος κουράζονται και τούς πιάνει το χασμουρητό. Η φιλοξενία στο βασιλικό παλάτι τούς φαίνεται βαρετή, κρατάει πάρα πολύ. Παραπονιούνται, γκρινιάζουν, απελπίζονται. Η βασιλική τράπεζα καταλήγει σε άντρο ληστών κι υστέρα σε στάβλο. Στο τέλος όλα γι' αυτούς θα χάσουν το βασιλικό χαρακτήρα τους. Η άξεστη απλοϊκότητα θ' απλωθεί παντού.

Θα θριαμβεύσει στις σκέψεις, στα λόγια και στα έργα των καλεσμένων. Ο βασιλιάς στέκεται στη θέση του, δίπλα τους, τα παρατηρεί όλα και δίνει εντολή να γεμίζει συνέχεια η τράπεζα. Η ευλαβική ψυχή νιώθει την παρουσία του βασιλιά και ντρέπεται για τη συμπεριφορά των απλοϊκών αδελφών της. Η ευλαβική ψυχή τον κόσμο αυτόν τον νιώθει πάντα σαν τον πιο φοβερό και ιερό ναό. Κι όσο περισσότερο η ίδια βρίσκεται μέσα στο ναό, ο ναός όχι μόνο δε χάνει από την αξία του και δεν υποβαθμίζεται, άλλ' αντίθετα μεγεθύνεται το ασυνήθιστο και φοβερό μεγαλείο του.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Τί είναι η Προσκομιδή;


Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς



Η Προσκομιδή! Τί είναι η Προσκομιδή; Οι αιρετικοί δεν έχουν ούτε την Προσκομιδή, πού είναι το εισαγωγικό μέρος της Λειτουργίας, ο πρόλογος της, η επαφή μας με την ουράνια Βασιλεία και το πολίτευμα των Ουρανών. 

Γύρω από τον Αμνό του Θεού -από το Άρνίον- εξάγει ο ιερέας τις μερίδες για την Θεομήτορα -πρώτα την δική της αφού μέσα της σαρκώθηκε ο Θεός- για τον Αγ. Ιωάννη και τούς υπόλοιπους Προφήτες, τους Αποστόλους, τους Πατέρες της Εκκλησίας, τους μάρτυρες και ομολογητές, για τις Όσιες Μητέρες, τους Αναργύρους και όλους τους θαυματουργούς.

Ω τί πλούτος και τί δόξα! Μα και για τους κεκοιμημένους πατέρες και μητέρες και αδερφούς μας και για τους ζώντες Χριστιανούς. Πω, πω, πω! Τί πλούτος και τί δόξα! 

Ο χρόνος και ο χώρος χάνονται ενώ οι εθνικές και γεωγραφικές διαφοροποιήσεις δεν λαμβάνονται υπόψιν παρά μόνο το Βασίλειο του Αμνού του Θεού και οι πολίτες Του. 

Τις μερίδες όλων αυτών τις τοποθετούμε στο Άγιο Ποτήριο μαζί με το Ουράνιο Πόμα και ύστερα μεταλαμβάνουμε.

Αυτή είναι η επαφή μας μαζί τους, η ενότητα μας. Μία Βασιλεία, ένα πολίτευμα, μία πίστη, μία οικογένεια Θεού.

Φώτια 2013



Ο υποκριτής


«Υποκριτής είναι εκείνος που υποδύεται ξένο πρόσωπο στο θέατρο.

Ενώ είναι δούλος, πολλές φορές υποδύεται το πρόσωπο του Κυρίου, και ενώ είναι κοινός πολίτης, υποδύεται το πρόσωπο του Βασιλιά.

Έτσι και η ζωή αυτή. Οι πιο πολλοί παίζουν θέατρο, σαν να παίζουν στη σκηνή της δικής τους ζωής, έχοντας άλλα στην καρδιά και επιδεικνύοντας άλλα φανερά στους ανθρώπους.

Οι υποκριτές μοιάζουν με τις υφάλους. Ενώ κρύβουν βαθιά στην ψυχή τους το φθόνο και το μίσος, δείχνουν στο πρόσωπο τους τα χρώματα της αγάπης. 

Έτσι μοιάζουν με τις υφάλους, τις βραχώδεις προεκτάσεις που μόλις καλύπτονται από την επιφάνεια της θάλασσας, και κρύβουν μεγάλο κίνδυνο για τα σκάφη που θα πέσουν επάνω τους».

Μέγας Βασίλειος

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Φωτογραφικό υλικό από την σημερινή Ιερά Πανήγυρη του Παρεκκλησίου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Ι.Ν. Παντανάσσης


Το Ιερόν Παρεκκλήσιον του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου 


Με ευλάβεια και κατάνυξη,
πλήθος κόσμου, παρακολούθησε





την σημερινή Πανηγυρική Θεία Λειτουργία
που έλαβε χώρα στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης, 



Ιερουργούντος του Αρχιμανδρίτη της
Ιεράς Μητροπόλεώς μας,



πατρός Σεβαστιανού Αράπη,
ο οποίος κήρυξε και τον Θείο Λόγο.



Οι πιστοί είχαν την ευκαιρία
να προσκυνήσουν τα χαριτόβρυτα 
Ιερά Λείψανα των Τριών Ιεραρχών,




Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου
και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, 



καθώς και τμήμα Τιμίου Ξύλου.



  

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

† Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013 (ΙΕ' Λουκά)

† ᾿Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (ἀνακομιδὴ λειψάνου ἐν ἔτει 438)

Ευαγγελική Περικοπή,

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 
Κεφ. ιθ' : 1-10

Τ
ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, διήρχετο ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν ῾Ιεριχώ. Καὶ ἰδοὺ, ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος· καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. Καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν, ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν αὐτὸν, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. Καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον, λέγοντες· ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. Σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος, εἶπε πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν· Ἰδοὺ, τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς· καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς· ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς ᾿Αβραάμ ἐστιν. Ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.



Απόστολος,

Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου
Κεφ. ζ' : 26-28, η' : 1-2

δελφοί, τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, ὃς οὐκ ἔχει καθ᾿ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας. Ὁ νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν αἰῶνα τετελειωμένον. Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν ῾Αγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.



Εἰς τόν Ὄρθρον

Τὸ Α΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
Κεφ. κη' : 16-20

Τ
ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, οἱ ἕνδεκα μαθηταὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. Καὶ προσελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ, ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.

Πανήγυρις του Παρεκκλησίου (Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου) του Ι.Ν. Παντανάσσης


Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Πέρι φιλαυτίας


Ἀπό τίς ἐπιστολές 
τοῦ ὁσ. Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου


Προκοπή, λέτε, δέν ἔχετε κάνει στήν πνευματική ζωή. Καί δέν θά κάνετε, ὅσο θά ὑπάρχει μέσα σας φιλαυτία. Αὐτή ἀναμφισβήτητα μαρτυρεῖ πώς τήν πρώτη θέση στήν καρδιά σας κατέχει τό «ἐγώ» καί ὄχι ὁ Κύριος. Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μας εἶναι ἡ ζωντανή «ἐντός ἡμῶν» ἁμαρτία, ἀπό τήν ὁποία προέρχεται ὅλη ἡ ἁμαρτωλότητά μας. Καί ὅταν εμαστε βυθισμένοι στήν ἁμαρτωλότητα, μᾶς πλησιάζει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ; Ὄχι! ὅπως ἡ μέλισσα δέν πλησιάζει ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει καπνός.

Ἡ παρουσία τῆς φιλαυτίας στήν ψυχή μας δείχνει πώς ἡ πρώτη ἀπόφασή μας νά μετανοήσουμε καί νά ὑπηρετήσουμε τόν Κύριο ἦταν ἐλλιπής, χλιαρή, ἐπιπόλαιη. Ἡ ἀπόφαση αὐτή εἶναι ἡ ἀνταπόκριση στήν κλήση τοῦ Ἰησοῦ: «
Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν... καί ἀκολουθείτω μοι» (Μθ 16,24). Βλέπετε πώς ἡ πεμπτουσία τῆς κλήσεως εἶναι τό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Καί τοῦτο σημαίνει ὁλοκληρωτική ἐξαφάνιση τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς φιλαυτίας, ἀσυγκατάβατο ἀγώνα ἐνάντια στή φιληδονία καί στήν αὐτοϊκανοποίηση.

Ἀπό τή μιά θέλουμε νά σωθοῦμε. Κι ἀπό τήν ἄλλη συγκαταβαίνουμε στά θελήματά μας. Δέν μποροῦμε ὅμως νά ὑποτασσόμαστε καί στόν Θεό καί στόν ἑαυτό μας. «Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Μθ 6,24). Ὁ κύριος, λοιπόν, τῆς δικῆς σας καρδιᾶς ποιός εἶναι; Ὁ Χριστός ἤ ὁ ἑαυτός σας; Ἀφοῦ ἀπαντήσετε μέ εἰλικρίνεια σ’ αὐτό τό ἐρώτημα, καθίστε καί σκεφτεῖτε στά σοβαρά τί θά κάνετε.

Μοῦ γράφετε νά προσευχηθῶ γιά τήν ἀπαλλαγή σας ἀπό τή φιλαυτία. Ἀλλά γιατί νά προσευχηθῶ; Ὁ Θεός δέν θά μέ ἀκούσει. Ἀκούει μόνο τίς προσευχές πού γίνονται γιά ὅσους καί ἀπ᾿ ὅσους ἀγωνίζονται ἐναντίον τῆς φιλαυτίας. 

Ἡ ἀφιλαυτία δέν χαρίζεται ἀπό τόν Κύριο. Προαπαιτεῖται γιά τήν ἀποστολή τῆς χάριτος καί ὅλων τῶν ἄλλων θείων εὐεργεσιῶν.

Φιλαυτία: η μητέρα όλων των κακών!




Αυτός πού φοβάται 
την ασθένεια του σώματος, 
δεν φτάνει στο μέτρο των φυσικών του δυνατοτήτων ούτε μπορεί ν' αποκτήσει τις αρετές. Αν όμως προσπέφτει κανείς στο Θεό σε κάθε κόπο του, ο Θεός έχει τη δύναμη να τον αναπαύσει. Γιατί, αν ο Γεδεών δεν έσπαγε τις στάμνες, δεν θα μπορούσε να δει το φως των λαμπάδων (Κριτ. 7:20). Έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν καταφρονήσει το σώμα, δεν θα μπορέσει να δει το φως της Θεότητας.

Πρόσεχε τον εαυτό σου από τη μητέρα των κακών, τη φιλαυτία, πού είναι η παράλογη αγάπη του σώματος. Άπ' αυτή γεννιούνται, μοιάζοντας εύλογοι, οι πρώτοι και εμπαθείς και γενικότατοι λογισμοί, δηλαδή της γαστριμαργίας, της φιλαργυρίας και της κενοδοξίας, πού σχηματίζονται παίρνοντας αφορμή από την αναπόφευκτη τάχα ανάγκη του σώματος κι άπ' αυτούς πάλι γεννιέται όλος ο κατάλογος των κακών. Είναι ανάγκη λοιπόν να προσέχουμε και να την πολεμούμε με μεγάλη νίψη. Και όταν αφανιστεί η φιλαυτία, αφανίζονται μαζί της όλα όσα γεννιούνται άπ' αυτή.

Το πάθος της φιλαυτίας στον μεν μοναχό υποβάλλει να λυπάται το σώμα του και να του χορηγεί τροφή πέρα άπ' όσο πρέπει συγκαταβατικά δήθεν, για να μπορεί να κυβερνηθεί , κι έτσι σιγά-σιγά παρασύρεται και πέφτει στο βάραθρο της φιληδονίας· στον κοσμικό, από το άλλο μέρος, υποβάλλει να φροντίζει πώς να ικανοποιεί τις επιθυμίες του. 

Τη φιλαυτία αντιμάχονται η αγάπη και η εγκράτεια. Εκείνος πού έχει τη φιλαυτία, είναι φανερό ότι έχει όλα τα πάθη. Κανένας δεν μίσησε τη σάρκα του, λέει ο απόστολος (Εφ. 5:29), αλλά τη σκληραγωγεί και τη χρησιμοποιεί ως δούλη (Α' Κορ. 9:27), μην παρέχοντας της τίποτε άλλο παρά τροφές και ενδύματα (Α' Τιμ. 6:8), κι άπ' αυτά όσα της χρειάζονται για να ζει. Μ' αυτόν τον τρόπο την αγαπάει κανείς απαθώς και την τρέφει σαν υπηρέτρια των θείων και την περιποιείται δίνοντας της μόνο όσα θεραπεύουν τις ανάγκες της. 

Όποιον αγαπάει κανείς, αυτόν βέβαια και περιποιείται πρόθυμα. Αν λοιπόν κανείς αγαπάει το Θεό, οπωσδήποτε κάνει πρόθυμα και εκείνα που του αρέσουν. Αν αγαπάει τη σάρκα, κάνει εκείνα πού την ευχαριστούν. Στο Θεό αρέσουν η αγάπη, η σωφροσύνη, η θεωρία και η προσευχή. Στη σάρκα (αρέσουν) η γαστριμαργία, η ακολασία και όσα αυξάνουν αυτά τα (δύο) πάθη. Γι' αυτό «οι εν σαρκί όντες Θεώ αρέσαι ου δύνανται» (Ρωμ. 8:8), «οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλ. 5:24). 

Αν ο νους στραφεί προς το Θεό, έχει το σώμα δούλο του και δεν του παρέχει τίποτα παραπάνω άπ' ότι χρειάζεται για να ζήσει. "Αν όμως στραφεί προς τη σάρκα, υποδουλώνεται στα πάθη και φροντίζει πώς να ικανοποιεί πάντα τις (κακές) επιθυμίες του.


Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη


Μετά την παράβαση, λοιπόν, εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η δολερή τυραννία του διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους. Μετά την παράβαση, το ανθρώπινο γένος χωρίστηκε σε διάφορες φυλές με διάφορα ονόματα και η πλεονεξία κατακερμάτισε την ευγένεια της φύσεως, αφού πήρε και το νόμο βοηθό της.

Εσύ, όμως, να κοιτάς την αρχική ενότητα και ισότητα, όχι την τελική διαίρεση· όχι το νόμο που επικράτησε, αλλά το νόμο του Δημιουργού. Βοήθησε, όσο μπορείς, τη φύση, τίμησε την πρότερη ελευθερία, δείξε σεβασμό στον εαυτό σου, συγκάλυψε την ατιμία του γένους σου, παραστάσου στην αρρώστια, σύντρεξε στην ανάγκη.

Παρηγόρησε ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο.

Δώσε κάτι στο Θεό ως δώρο ευχαριστήριο, για το ότι είσαι ένας απ' αυτούς που μπορούν να ευεργετούν και όχι απ' αυτούς που έχουν ανάγκη να ευεργετούνται, για το ότι δεν περιμένεις εσύ βοήθεια από τα χέρια άλλων, αλλ' από τα δικά σου χέρια περιμένουν άλλοι βοήθεια.

Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία, μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα μόνο σε αρετή.

Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε θεός για τον δυστυχισμένο με τη μίμηση της ευσπλαχνίας του Θεού.

Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ' εκείνον που έχει ανάγκη. Γιατί και το ελάχιστο δεν είναι ασήμαντο για τον άνθρωπο που όλα τα στερείται, μα ούτε και για το Θεό, εφόσον είναι ανάλογο με τις δυνατότητές σου. Αντί για μεγάλη προσφορά, δώσε την προθυμία σου. Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε. Η ολόψυχη συμπάθεια είναι μεγάλο φάρμακο γι' αυτόν που δυστυχεί. Η αληθινή συμπόνια ανακουφίζει πολύ από τη συμφορά.

Δεν έχει μικρότερη αξία, αδελφέ μου, ο άνθρωπος από το ζώο, που, αν χαθεί ή πέσει σε χαντάκι, σε προστάζει ο νόμος να το σηκώσεις και να το περιμαζέψεις (Δευτ. 22:1-4). Πόση ευσπλαχνία, επομένως, οφείλουμε να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας, όταν ακόμα και με τ' άλογα ζώα έχουμε χρέος να είμαστε πονετικοί;

«Δανείζει το Θεό όποιος ελεεί φτωχό», λέει η Γραφή (Παροιμ. 19:17). Ποιος δεν δέχεται τέτοιον οφειλέτη, που, εκτός από το δάνειο, θα δώσει και τόκους, όταν έρθει ο καιρός; Και αλλού πάλι λέει: «Με τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15:27α).

Ας καθαριστούμε, λοιπόν, με την ελεημοσύνη, ας πλύνουμε με το καλό βοτάνι τις βρωμιές και τους λεκέδες μας, ας γίνουμε άσπροι, άλλοι σαν το μαλλί και άλλοι σαν το χιόνι, ανάλογα με την ευσπλαχνία του ο καθένας. «Μακάριοι», λέει, «όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί σ' αυτούς θα δείξει ο Θεός το έλεός Του» (Ματθ. 5:7). Το έλεος υπογραμμίζεται στους μακαρισμούς. Και αλλού: «Μακάριος είν' εκείνος που σπλαχνίζεται τον φτωχό και τον στερημένο» (Ψαλμ. 40:2). Και: «Αγαθός άνθρωπος είν' εκείνος που συμπονάει τους άλλους και τους δανείζει» (Ψαλμ. 111:5). Και: «Παντοτινά ελεεί και δανείζει ο δίκαιος» (Ψαλμ. 36:26). Ας αρπάξουμε το μακαρισμό, ας τον κατανοήσουμε, ας ανταποκριθούμε στην κλήση του, ας γίνουμε αγαθοί άνθρωποι. Ούτε η νύχτα να μη διακόψει τη ελεημοσύνη σου. «Μην πεις. ''Φύγε τώρα και έλα πάλι αύριο να σου δώσω βοήθεια''» (Παροιμ. 3:28), γιατί μπορεί από σήμερα ως αύριο να συμβεί κάτι, που θα ματαιώσει την ευεργεσία.

Η φιλανθρωπία είναι το μόνο πράγμα που δεν παίρνει αναβολή. «Μοίραζε το ψωμί σου σ' εκείνους που δεν έχουν στέγη» (Ησ. 58:7). Και αυτά να τα κάνεις με προθυμία. «Όποιος ελεεί», λέει ο απόστολος, «ας το κάνει με ευχαρίστηση και γλυκύτητα» (Ρωμ. 12:8).

Με την προθυμία, το καλό σου λογαριάζεται σαν διπλό. Η ελεημοσύνη που γίνεται με στενοχώρια ή εξαναγκασμό, είναι άχαρη και άνοστη. Να πανηγυρίζουμε πρέπει, όχι να θρηνούμε, όταν κάνουμε καλοσύνες.

Μήπως νομίζεις πως η φιλανθρωπία δεν είναι αναγκαία, αλλά προαιρετική; Μήπως νομίζεις πως δεν αποτελεί νόμο, αλλά συμβουλή και προτροπή; Πολύ θα το 'θελα κι εγώ έτσι να είναι. Και έτσι το νόμιζα. Μα με φοβίζουν όσα λέει η Γραφή για εκείνους που, την ημέρα της Κρίσεως, ο Δίκαιος Κριτής βάζει στ' αριστερά Του, σαν κατσίκια, και τους καταδικάζει (Ματθ. 25:31-46). Αυτοί δεν καταδικάζονται γιατί έκλεψαν ή λήστεψαν ή ασέλγησαν ή έκαναν οτιδήποτε άλλο απ' όσα απαγορεύει ο Θεός, αλλά γιατί δεν έδειξαν φροντίδα για το Χριστό μέσω των δυστυχισμένων ανθρώπων.

Όσο είναι καιρός, λοιπόν, ας επισκεφθούμε το Χριστό, ας Τον περιποιηθούμε, ας Τον θρέψουμε, ας Τον ντύσουμε, ας Τον περιμαζέψουμε, ας Τον τιμήσουμε. Όχι μόνο με τραπέζι, όπως μερικοί, όχι μόνο με μύρα, όπως η Μαρία, όχι μόνο με τάφο, όπως ο Αριμαθαίος Ιωσήφ, όχι μόνο με ενταφιασμό, όπως ο φιλόχριστος Νικόδημος, όχι μόνο με χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα, όπως οι μάγοι πρωτύτερα.

Μα επειδή ο Κύριος των όλων θέλει έλεος και όχι θυσία και επειδή η ευσπλαχνία είναι καλύτερη από τη θυσία μυριάδων καλοθρεμμένων αρνιών, ας Του την προσφέρουμε μέσου εκείνων που έχουν ανάγκη, μέσω εκείνων που βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση, για να μας υποδεχθούν στην ουράνια βασιλεία, όταν φύγουμε από τον κόσμο τούτο και πάμε κοντά στον Κύριο μας, το Χριστό, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. 
Αμήν.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Αλφαβητάριον παραινέσεων

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου



ρχὴν νόμιζε τῶν ὅλων εἶναι Θεόν.
Βέβαιον οὐδὲν ἐν βίῳ δόκει πέλειν.
Γονεῖς τιμῶν μάλιστα Θεὸν φοβοῦ.
ίδασκε σαυτὸν μὴ λαλεῖν ἃ μὴ θέμις.
ργοις δ' ἀρέσκειν σπεῦδε καὶ λόγοις Θεῷ.
Ζωὴν πόθησον τὴν ἔχουσαν μὴ τέλος.
ττῶν σεαυτὸν τοῖς φίλοις νικῶν ἔσῃ.
Θνητὸς δ' ὑπάρχων μηδόλως μέγα φρόνει.
χνηλάτει μὲν τῶν σοφῶν ἀεὶ θύρας.
Καὶ νοῦν δὲ καλλώπιζε τῆς μορφῆς πλέον.
Λόγῳ Θεοῦ ἄνοιγε σόν, τέκνον, στόμα.
Μνήμης δὲ αὐτοῦ μηδαμῶς λάθῃ ποτέ.
Νήφων προσεύχου τῷ Θεῷ καθ' ἡμέραν.
Ξένους ξένιζε, μὴ ξένος γένῃ Θεοῦ.
ρμὰς χαλίνου τῶν παθῶν ψυχοφθόρους.
Πέδαις τὸ σῶμα ἀσφαλίζου σωφρόνως.
άβδον σεαυτῷ τὴν συνείδησιν φέρε.
Σαφῶς σχόλαζε ἐν Γραφαῖς ταῖς ἐν θέοις.
Τὰς τῶν πενήτων ψυχαγώγησον λύπας.
πὲρ σεαυτὸν τοὺς πέλας καλῶς θέλε.
Φίλους ἔχειν σπούδαζε, ἢ πλοῦτον πολύν.
Χρυσοῦ γὰρ αὐτοὶ εὐκλεέστεροι λίαν.
Ψεῦδος μίσησον, τὴν δ' ἀλήθειαν φίλει.
παῖ, φυλάσσων ταῦτα σώζῃ ἐνθέως.

Θαυμαστά περιστατικά μέ τόν γέροντα Πορφύριο

Ὁ Χριστιανός ζεῖ μέσα στό μυστήριο τοῦ νά μήν ὑπάρχει αὐτός, ἀλλά νά ὑπάρχει, νά ζεῖ ὁ Χριστός μέσα Του καί ἐκεῖνος νά ζεῖ γιά τόν Χριστό καί ὄχι γιά τόν ἑαυτό του. Αὐτό εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστό καί πρός τόν πλησίον.

Ἡ πίστις, ὁ θεῖος ἔρωτας, κάνει τόν ἄνθρωπο νά μήν αἰσθάνεται οὔτε 
τόν σωματικό πόνο. Αὐτό συνέβαινε μέ τούς ἁγίους μάρτυρες ὅταν τούς βασάνιζαν ποικιλότροπα.

Ὁ Γέροντας Πορφύριος διηγεῖται: «Εἶχα βγάλει στό κεφάλι μου μία με
γάλη ἐλιά, σάν ρεβύθι… ἡ ὁποία συνεχῶς μεγάλωνε καί πονοῦσα πολύ. Γνώριζα, μέ τήν χάρη, πού μοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὅτι ἔπρεπε νά ἀφαιρεθεῖ, γιατί θά ἐξελίσσετο σέ κακοήθη.

Συμφώνησαν μαζί μου καί οἱ γιατροί καί γι’ αὐτό μοῦ ἔκλεισαν ἡμερο
μηνία γιά χειρουργεῖο. Στό χειρουργεῖο ὅμως, ἐγώ διαφώνησα μαζί τους.

Ἐκεῖνοι ἐπέμεναν νά γίνει ἀφαίρεση τῆς ἐλιᾶς μέ τοπική νάρκωση, γιατί καί 
ἡ διάρκεια τῆς ἐπέμβασης θά ἦταν μεγάλη, καί οἱ πόνοι τῆς ἐπέμβασης ἀφόρητοι.

Ἐγώ ἀρνήθηκα καί τούς εἶπα ὅτι, οὔτε ἀφαίρεση θά κάνετε, οὔτε νάρ
κωση. Ἀλλά θά τήν καυτηριάσετε μέ διαθερμοπηξία. Οἱ γιατροί τρόμαξαν καί μοῦ εἶπαν, ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἐπιστημονικῶς ἀδύνατον. Ἐγώ, ὅμως, ἐπέμενα καί ἐπειδή ἦσαν δικά μου παιδιά, δέν ἤθελαν νά μέ στενοχωρήσουν καί μοῦ εἶπαν θά τήν κάνουμε μέ δική σας εὐθύνη καί ἔκαναν τόν σταυρό τους καί ἄρχισαν.

Ἐγώ ἔκλεισα τά μάτια μου καί μπροστά μου φαντάστηκα τόν Ἐσταυ
ρωμένο Ἰησοῦν σέ ἔνα μεγάλο σταυρό καί μέ μεγάλη πίστη ἔλεγα, συνεχῶς μέσα μου: Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με.

Οἱ γιατροί μέ ἀγωνία καί μέ χέρια πού ἔτρεμαν συνέχιζαν τήν καυτη
ρίαση, ἐνῶ τό χειρουργεῖο εἶχε «ντουμανιάσει» ἀπό καπνό καί ὀσμή ψημένου κρέατος! Ὅσο περνοῦσε ἡ ὤρα, τόσο μεγάλωνε ἡ πίστη μου καί ἔφθασα σέ τέτοιο σημεῖο, πού δέν αἰσθανόμουν σχεδόν τίποτε!

Ἀντίθετα, τούς γιατρούς τούς εἶχε κόψει κρύος ἱδρώτας. Δέν πίστευαν 
στά μάτια τους. Συνέχεια μέ ρωτοῦσαν, ἐάν αἰσθάνομαι καλά καί ἐγώ τούς ἔλεγα: Προχωρεῖστε. Ἡ ἐπέμβαση διήρκεσε περισσότερο ἀπό ¾ τῆς ὥρας.

Ὅταν τελείωσε, σηκώθηκα ἤρεμος καί γελαστός καί ἀφοῦ εὐχαρίστησα τόν 
Θεόν καί τούς γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τά τῆς πίστεως κατορθώματα!

Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ἀνάργυρε, τί μπορεῖ νά πετύχει ὁ ἄνθρωπος, ὅ
ταν ἔχει πίστη στό Θεό;

Γι’ αὐτό καί ἐσύ νά πιστεύεις καί νά μή φοβᾶσαι τίποτε στή ζωή σου, 
γιατί ὁ Θεός εἶναι μεγαλύτερος ἀπό ὅλους καί ἀπό ὅλα!» [1]

Τό ἴδιο θαῦμα ἐπανέλαβε ὁ Γέροντας σέ πνευματικό του παιδί. Νά 
πῶς τό διηγεῖται ὁ ἀδελφός της: «Ὁ πατήρ Πορφύριος, ἀφοῦ σηκώθηκε ἀπό τό κάθισμά του μέ μία ἔκδηλη αὐτοπεποίθηση, τήν πλησίασε στήν ἐξεταστική καρέκλα, πού ἦταν καθήμενη, τῆς ἔπιασε τό χέρι, ἔψαξε καί βρῆκε τό σφιγμό της καί εἶπε στούς γιατρούς, νά ἀρχίσουν τήν καυτηρίαση.

Οἱ γιατροί τόν κοίταζαν ἀμήχανοι! Ἐκεῖνος, ὅμως, ἐπέμενε. Καί τελικά 
ὑπήκουσαν! Ἡ καυτηρίαση ἔγινε σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες τοῦ Παππούλη.

Καί, βέβαια, χωρίς τοπική ἀναισθησία! Ἤ μάλλον, μέ τήν ἀναισθησία πού…
τῆς χορηγοῦσε ὁ Παππούλης, διά μέσῳ τοῦ σφυγμοῦ, πού τῆς ἤλεγχε καθόλην τήν διάρκεια τῆς ἐπεμβάσεως. Γιατί, ὅπως μοῦ εἶπε ἡ Αἰκατερίνη, ἀπό τήν στιγμή, πού ὁ π. Πορφύριος τῆς κρατοῦσε τό σφυγμό, ὅλα ἄλλαξαν μέσα της.

Ὁ φόβος της, πού ἦταν ὑπερβολικός, μετατράπηκε σέ ἀνερμήνευτο θάρ
ρος! Ἡ ἀγωνία της σέ πρωτοφανῆ ἡρεμία! Ἡ ταχυπαλμία της, σέ εὐρυθμία!

Τό δέ ἄγχος της κατέστη ἀνύπαρκτο!

Ὅσον ἀφορᾶ τόν πόνο, τόν προερχόμενον ἐκ τῆς ἐπεμβάσεως, αὐτός εἶ
χε, κυριολεκτικά, ἐκμηδενισθεῖ!

Ἀντί πόνου, ἡ ἀδελφή μου, αἰσθανόταν μία ἰδιάζουσαν εὐφορία καί μό
νον ἡ «τσίκνα», πού ἔβγαινε ἀπό τό καμμένο κρέας, τῆς θύμιζε τήν καυτηρίαση!» [2].

Ἔλεγε ἐπίσης ὁ Γέροντας Πορφύριος περιγράφοντας τήν ζωή μέσα 
στήν Ἐκκλησία: «Μπαίνοντας στήν ἄκτιστη Ἐκκλησία, ἐρχόμαστε στόν Χριστό, μπαίνομε στό ἄκτιστον» [3].

Μπαίνουμε σέ μιά ἄλλη «διάσταση» ἤ μᾶλλον εἰσερχόμαστε ἐκεῖ, πού δέν ὑπάρχει καμμία διάσταση χωροχρονική, ἀλλά «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός». Εἰσορμοῦμε στό ἀδιάστατον, στό ἄναρχο, στό ἀτελεύτητον, στό αἰώνιον, στό ἀΐδιον, στό ἀπερινόητον μυστήριον τοῦ Θεοῦ.

Μετέχουμε στήν ζωή τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ, ὅπου δέν ὑπάρχει θάνατος, φθορά, 
χρόνος, χῶρος, διάβολος, ἀσθένεια, πόνος, λύπη ἤ στεναγμός. Μπαίνουμε στήν «περιοχή» τῆς νίκης καί τοῦ Νικητῆ, στήν «χώρα» τοῦ Ἀχωρήτου, στόν τρόπο τοῦ «εἶναι σύν καί ἐν Αὐτῷ». Εἰσερχόμεθα στήν διαμονή «ἐν Αὐτῷ», τῷ Δημιουργῷ καί Προνοητῇ τῶν ἁπάντων, ὁδηγούμεθα «εἰς τό εἶναι» μετά τοῦ στοργικοῦ Πατέρα καί Ἀδελφοῦ, τοῦ ἀείποτε προτρέποντος ἡμᾶς εἰς τό ἀενάως κατατρυφᾶν Αὐτοῦ: «Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου καί δώσει τά αἰτήματα τῆς καρδίας σου» [4]. 

Καί ποῖον τό αἴτημα τῆς καρδίας ἡμῶν, εἰμή τό «εἶναι σύν Αὐτῷ», πού σημαίνει τό «ζεῖν ἐν Αὐτῷ».

----------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] Ἀναργύρου Καλλιάτσου, Ὁ πατήρ Πορφύριος. Ὁ διορατικός, ὁ προορα
τικός, ὁ ἰαματικός, ΣΤ΄ ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι 2005 (Στό ἑξῆς: Ὁ πατήρ Πορφύριος), σελ.
21-22.

[2] Ὁ πατήρ Πορφύριος, σελ. 171-172.

[3] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 194.

[4] Ψαλμ. 36,4

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Πότε το ναυάγιο γίνεται στο λιμάνι;

Άγιος Νείλος

«Να χαίρεσαι όταν ασκείς την αρετή, αλλά να μην υπερηφανεύεσαι, μήπως το ναυάγιο γίνει στο λιμάνι. 

Με όσα κάνεις κάθε φορά να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι μπροστά στο Θεό.

Να αποφεύγεις τους επαίνους και να νιώθεις ντροπή για τις κατηγορίες. Να έχεις φόβο και πόθο του Θεού και να χρησιμοποιείς προς όλους καθαρή την συνείδηση σου. 

Όσο προοδεύεις στον νόμο, τόσο γνωρίζεις ότι υπολείπεσαι από την τελειότητα.

Να εξετάζεις το τέλος κάθε πράξης σου προτού να την αρχίσεις. 

Νύχτα και ημέρα να κοιτάζεις προς την τελευταία ημέρα.

Να προσέχεις να μην γίνεται ζημιά σε κανέναν με αυτά που κάνεις ή λες ή σκέφτεσαι. 

Να μην χαίρεσαι με τα ευχάριστα της βιοτικής ζωής, γιατί το άνθος του χορταριού μόλις το πιάνεις μαραίνεται.

Στις θλίψεις σου να ευχαριστείς τον Θεό, και ο ζυγός των αμαρτιών σου θα ελαφρύνεται. 

Να προφυλάγεσαι από τους πειρασμούς, γιατί νίκησαν πολλούς και μάλιστα από τους μεγαλύτερους»

Για τους αντίπαλους της πίστης...

Γιατί φοβήθηκες; Ξεσηκώθηκαν οι φτωχοί εναντίον του πλούτου σου κι εσύ φοβήθηκες! Ανέκαθεν ήταν έτσι, οι φτωχοί να βλέπουν τους πλούσιους με δυσαρέσκεια. Η πίστη σου είναι ο πλούτος σου. Η χριστιανική σου πίστη περιλαμβάνει τον ουρανό και την αιωνιότητα και τη ζωή και την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και τη χαρά και το φως και τους αγγέλους και το τραγούδι. Και εκείνοι πού είναι χωρίς όλα αυτά εξεγείρονται εναντίον σου, του αληθινά πλούσιου. 
Εάν αυτοί εξεγείρονταν, για να γίνουν και οι ίδιοι πνευματικά πλούσιοι σαν εσένα, τότε να χαιρόμασταν. Αλλά όχι· αυτοί θέλουν μόνον να φτωχύνουν εσένα. Σ' αυτό έγκειται η διαφορά μεταξύ των εξεγειρόμενων εναντίον των κοσμικά πλουσίων και των εξεγειρόμενων εναντίον των πνευματικά πλουσίων. Εκείνοι οι πρώτοι θα 'θελαν να τους αφαιρέσουν τον πλούτο και να τον οικειοποιηθούν, ενώ αυτοί οι δεύτεροι να τον αφαιρέσουν και να τον πετάξουν. Σ' εκείνους τους πρώτους είναι συχνή η ανάγκη, καμιά φορά και η ζήλια, ενώ στους δεύτερους είναι η μοχθηρία. Και η μοχθηρία τρέφεται με το σκοτάδι της άγνοιας, και στα στήθη της φέρει την τιμωρία για τον εαυτό της. Εάν μισείς τον μοχθηρό, τον τιμωρείς διπλά. Εάν τον φοβάσαι, τιμωρείς τον εαυτό σου.

«Μη πτυρόμενοι εν μηδενί υπό των αντικειμένων,», μας διδάσκει ο απόστολος αφού, λέει, «ήτις αυτοίς μεν εστίν ένδειξις απώλειας, υμίν δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού» (Φιλ. 1,28). Ο Κύριος πού βλέπει τα πάντα, βλέπει κι εσένα και τους αντιπάλους σου ασταμάτητα, από το πρωί έως το βράδυ και από το βράδυ έως το πρωί. Να σκέπτεσαι τον Κύριο και δεν θα φοβάσαι.

Ένας θαρραλέος νεαρός μου έγραφε πώς παλεύει για την ψυχή του. «Όταν σκέπτομαι», λέει, «τον Θεό δίπλα μου, ούτε καν φοβάμαι τον αντίπαλο· όμως μόλις η σκέψη μου για την εγγύτητα του Θεού απομακρυνθεί από μένα, με καταλαμβάνει ο φόβος». 

Και το πρόβατο αισθάνεται θαρραλέο δίπλα στον ποιμένα του. Πλησίασε κι εσύ δίπλα στον καλό Ποιμένα. Τον Χριστό. Να προσεύχεσαι σ' Αυτόν, να μην σε εγκαταλείψει. Και να προσεύχεσαι σ' Αυτόν, να ανοίξει τα μάτια και την καρδιά στους αντιπάλους της πίστης, για να μπορέσουν να δουν, ότι αυτοί δεν είναι αντίπαλοι κανενός παρά μόνο του εαυτού τους. Για να μπορέσουν να δουν μόνο τη σωτηρία τους.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε λίγο πριν το 1500 μ.Χ. στο ορεινό χωριό Σκλάταινα της Καρδίτσας, την σημερινή Δρακότρυπα. Το όνομά του ήταν Δημήτριος και από παιδί επέδειξε ζήλο για την αγάπη του Χριστού και την ασκητική ζωή.

Σε ηλικία 18 ετών μόνασε στα Μετέωρα λαμβάνοντας το όνομα Δανιήλ.

Τρία χρόνια αργότερα, αναζητώντας πιο απομονωμένο τόπο και επειδή δεν του έδιναν την ευκαιρία ν’ αναχωρήσει, πήδηξε ως δια θαύματος κάτω από το βράχο των Μετεώρων και μετέβη στις Καρυές του Αγίου Όρους. Εκεί γίνεται ιερεύς και μεγαλόσχημος μοναχός, μετονομασθείς σε Διονύσιο.

Αργότερα εγκαθίσταται στην σκήτη Καρακάλου όπου έζησε ερημικά για δέκα έτη με αυστηρή άσκηση, προσευχή και νηστεία, βιώνοντας πολλές θαυματουργικές ενέργειες του Θεού. Η ισάγγελη ζωή του στάθηκε αιτία της εκλογής του ως ηγουμένου της βουλγαρικής, τότε, μονής Φιλοθέου.


Συναντώντας μεγάλες αντιδράσεις για τον τρόπο ζωής που θέλησε να εφαρμόσει στην μονή εγκατέλειψε το Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε γύρω στο 1524 μ.Χ. στην μονή Τιμίου Προδρόμου στη Βέροια.

Θέλοντας ν’ αποφύγει την εκλογή του σε επίσκοπο που επεδίωκαν οι κάτοικοι της περιοχής, αναχώρησε κρυφά και μετέβη στον Όλυμπο. Εκεί ασκήτευσε σ’ ένα σπήλαιο που σώζεται μέχρι και σήμερα. Συκοφαντούμενος όμως εκδιώχθηκε από το ασκητήριό του και αναχώρησε για το Πήλιο, όπου το 1542 μ.Χ. ίδρυσε τη μονή της Αγίας Τριάδος Σουρβίας έπειτα από θαυματουργική υπόδειξη του Θεού.

Μετά από τρία έτη και λόγω της παντελούς ανυδρίας που έπληξε τον τόπο των διωκτών του, επέστρεψε επισήμως με πρόσκληση του διώκτη του Αγά Σάκου. Με την αγγελική βιωτή του γρήγορα προσείλκυσε πλήθος μοναχών, ο ίδιος όμως χρησιμοποιούσε τα πλησιόχωρα σπήλαια για προσευχή και ησυχία, όπου ζούσε στο γνόφο της νοερής προσευχής. Δεν παρέλειπε, ωστόσο, να περιέρχεται τα γύρω χωριά για να κηρύξει, να εξομολογήσει και να στηρίξει τους σκλαβωμένους Έλληνες. Είχε απέραντη αγάπη για το λαό.

Εκοιμήθη εν ειρήνη, αφήνοντάς μας για ανεκτίμητο θησαυρό τα χαριτόβρυτα λείψανά του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοῦ Ὀλύμπου οἰκήτωρ Πιερίας ἀγλάισμα, καὶ τῆς ἐπωνύμου Μονῆς σου ἱερὸν περιτείχισμα, ἐδείχθης Διονύσιε σοφέ, βιώσας ὥσπερ Ἄγγελος ἐν γῇ, καὶ παρέχεις τὴν ταχεῖαν σου ἀρωγήν, τοὶς εὐλαβῶς κραυγάζουσιν δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.