Μουσικές "Εμπειρίες"...
Από μικρό παιδάκι είχα μια ιδιαίτερη σχέση με την μουσική. Γενικότερα με την μουσικότητα της ζωής. Όλα τα βλέπω και τα βιώνω μέσα σε ένα μέτρο, σε ένα χρόνο μουσικό, ένα ρυθμό και μια ποιότητα ωραιότητας. Ακόμα και το γράψιμο για μένα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ήχοι, μουσικές, ακούσματα που βιώνω μέσα στην καρδιά μου και γίνονται λέξεις, φθόγγοι, εικόνες με ηχητικές επαφές και ψηλαφήσεις του μυστηρίου που μας περιβάλει.
Ποτέ δεν γράφω με συντακτική συνέπεια. Αλλά με την εσωτερική αίσθηση της μουσικότητας των λέξεων. Όταν γράφω, όταν διορθώνω γραπτά δικά μου ή άλλων δεν ασχολούμαι με την συντακτική δομή του κειμένου, αλλά με την μουσικότητα και ποιητικότητα του. Με τον χρόνο, την χρονική μουσικότητα μου έχουν οι λέξεις, οι προτάσεις, οι εικόνες.
Ο πατέρας μου ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Άκουγε συνέχεια μουσική. Παντού τον ακολουθούσε. Στο μικρό ραφείο του, στο αμάξι, στο σπίτι, τραγουδούσε ο ίδιος όταν πηγαίναμε εκδρομές, αλλά και γενικότερα όπου βρισκόταν και ζούσε. Μικρό παιδί μαγευόμουν από αυτούς του ήχους που ανάβλυζαν από το κυρτωμένο σώμα του χρόνια πάνω στην καρέκλα του φτωχικού ραφείου γεμάτο υφάσματα και καθρέπτες.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ, ότι η μουσική ήταν η «προσευχή» του. Ότι τον κρατούσε, τον βάσταγε απέναντι στο πόνο, την οδύνη, από τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε σαν οικογένεια, με κυρίαρχο το οικονομικό. Όλα έχουν ένα νόημα, ακόμα και αν η μερική αντίληψη και κατανόηση μας δεν μπορεί να τα συλλάβει. Ας σιωπούμε τότε περιμένοντας την αποκάλυψη. Θα έρθει στις έσχατες ματιές και αναπνοές, στο αύριο του μέλλοντος που προσδοκούμε.
Έτσι η μουσική υπήρξε και υπάρχει για μένα, σοβαρή υπόθεση στην ζωή μου. Ακούγοντας μια μουσική, ένα τραγούδι έφευγα στην κυριολεξία. Βίωνα ένα διαφορετικό κόσμο μέσα μου. Μια πραγματικότητα που πριν δεν υπήρχε χωρίς σαφέστατα να χάνεται το τώρα.
Η μουσική ξεκλείδωνε έντονα ένα άλλο κόσμο, μια διαφορετική διάσταση στο χώρο του βαθύτερου είναι μου. Εισχωρούσε και ακόμη συνεχίζει να το πράττει, μέσα στην χώρα του άρρητου λόγου, της σιωπής που κραυγάζει παρουσία άλλη διάστασης πέραν των ορίων μου. Πέρα από την γή που πατώ και τον ουρανό που κοιτώ.
Αυτό το βίωμα συχνά πυκνά με οδηγούσε στην προσευχή. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. ποιοτικότερο. Με βελτίωνε, με άλλαζε. Για αυτό ακόμα και η πιο μελαγχολική μουσική, δεν μπορεί να μου κάνει κακό. Μου κάνει καλό. Με βοηθάει. Με αλλάζει.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι αληθινοί καλλιτέχνες έχουν μια ουσιαστική και βαθύτατη ποιότητα στην όλη προσωπική και οντολογική παρουσία τους. Δεν είναι τυχαία άτομα. Άλλωστε από αρχαιοτάτους χρόνους οι δρόμοι της τέχνης με εκείνους της θρησκείας ήταν παράλληλοι και συχνά αλληλοεπηρεαζόμενοι.
Μήπως όπως έλεγε και ο Γέροντας Σωφρόνιος έχουν κάποια κοινά μονοπάτια, κάποιες κοινές ψηλαφήσεις του «Αλλιώς» της υπάρξεως;
π. Λίβυος
