Κυριακάτικο Κήρυγμα
Κήρυγμα Κυριακής Β' Νηστειών
«Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, της Δευτέρας Κυριακής των νηστειών, ο Ευαγγελιστής Μάρκος μας καταγράφει το θαύμα της θεραπείας του Παραλυτικού της Καπερναούμ. Ο άνθρωπος αυτός, δυστυχής και ταλαίπωρος, βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου και στην στρωμνή των κακώσεων.
Ο δυστυχής αυτός άνθρωπος, η εικόνα του Θεού Πατρός δεν ήταν παράλυτος μόνο στο σώμα, αλλά ήταν και παράλυτος και στην ψυχή. Η εικόνα του Θεού Πατρός διπλά τετραυματισμένη στο σώμα και στη ψυχή και ζητά την σωτηρία του.
Το βλέμμα του Μεγάλου Ιατρού της Ψυχής και του σώματος εισδύει στο βάθος της ψυχής του δυστυχισμένου εκείνου ανθρώπου και εκεί βλέπει την αιτία της παράλυσής του. Και ώ του θαύματος! Ο πρώην παράλυτος στην ψυχή και στο σώμα ξαναβρίσκει την πολυπόθητη διπλή υγεία του, την ψυχική και την σωματική.
Βλέπει ο καρδιογνώστης Κύριος την αμαρτία ως αιτία της σωματικής παράλυσής του αιρομένου υπό τεσσάρων τραυματιοφορέων της αγάπης πλησίον Του και τότε λέγει: «τι έστιν ευκοπώτερον, ειπείν των παραλυτικώ, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι ή ειπείν, έγειρε, και άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει», στην άρνηση εκείνων των γραμματέων οι οποίοι θέλησαν να παγιδεύσουν τον Κύριο λέγοντες «τις δύναται αφιέναι αμαρτίαις».
Δια τούτων των λόγων ο Κύριος θέλει να στρέψει την σκέψη του πονεμένου και δυστυχισμένου εκείνου ανθρώπου από την σωματική ασθένεια σε μία άλλη ποιο φοβερή ασθένεια, στην ψυχική ασθένεια, πού είναι η αμαρτία, η παρακοή στο θέλημα του Θεού Πατρός.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο παράλυτος της Καπερναούμ αισθάνεται το βάθος της αμαρτίας του ως το φρικτότερο και θανασιμώτερο ψυχικό δηλητήριο και μετανοεί ειλικρινά και αλλάζει τρόπο ζωής.
Πιστεύει ακράδαντα ότι Εκείνος που μπορεί να τον θεραπεύσει ψυχικά και σωματικά είναι Εκείνος που έκλινε ουρανούς και ήλθε στην γη, είναι ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού.
Έλαμψε η πίστη του παραλυτικού και δέχεται να υποστεί μία μεγάλη ταλαιπωρία και να οδηγηθεί μπροστά στον Σωτήρα Χριστό, τον μόνο δυνάμενο να συγχωρέσει τις αμαρτίες του, και ώ του θαύματος ο πρώην παράλυτος στην ψυχή και το σώμα βρίσκει την πολυπόθητη υγεία του.
Η πίστη του παραλύτου προς τον Σωτήρα τον σήκωσε από το κρεβάτι του πόνου και από την στρωμνή των κακώσεων και τον έκαμε άξιο να λέγεται τέκνο του Θεού Πατρός και Σωτήρος Χριστού και να ακούσει το «τέκνο αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».
Η λέξη, τέκνο, δεν φανερώνει μόνο την πατρική συμπάθεια και φροντίδα, την οποία φανερώνει ο Κύριος στον ποτέ παράλυτο, αλλά φανερώνει και την στενή σχέση μεταξύ Θεού πατρός και τέκνου.
Η αγάπη του Σωτήρος Χριστού όταν επεμβαίνει παρέχει στη θλίψη, στο πόνο, στη δυστυχία την θεραπευτική ιδιότητα και μεταβάλλει σε σωτήριο φάρμακο της ψυχής που πάσχει από την αμαρτία.
Τρεις σύντομες φράσεις του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος ήταν ικανές να αλλάξουν τη ζωή του παραλυτικού της Καπερναούμ.
Η πρώτη ήταν «Σύ λέγω εγέρθειτι», η δεύτερη «άρον τον κράββατόν σου» και η τρίτη «και ύπαγε εις τον οίκον σου». Και οι τρεις αυτές φράσεις με την θαυματουργική δύναμη του Θεανθρώπου Ιησού μετέβαλαν το ακίνητο και παράλυτο εκείνο σώμα σε υγιή και ρωμαλέο εκείνο άνθρωπο.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Αυτές οι τρεις σωτήριες φράσεις ακούγονται σε κάθε εποχή, γιατί ο λόγος του Κυρίου είναι πάντοτε ο αυτός, δεν αλλάζει, δεν δέχεται καμία μεταβολή, καμία αμφισβήτηση γιατί ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού ερχόμενος στον κόσμο ένα σκοπό είχε να επωμιστεί και να απαλλάξει τον πλανηθέντα άνθρωπο από την αμαρτία.
Έλαβε μορφή δούλου, ο των όλων Κύριος, για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την τυραννία του Διαβόλου και να τον καθαρίσει δια του Τιμίου Του Αίματος, το οποίο έχυσε εκουσίως επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.
Η πρώτη, λοιπόν φράση απαλλάσσει τον κάθε άνθρωπο της κάθε εποχής από την ενοχή της αμαρτίας δια του μυστηρίου της μετανοίας και εξομολόγησης και τον σηκώνει από την κατάσταση του καταδίκου και τον υψώνει στην κατάσταση του δικαιωθέντος τέκνου του Θεού.
Η δεύτερη φράση ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά των παθών, που τον κρατούν παράλυτο και υπόδουλο και τον παρουσιάζουν ισχυρό, δυνατό, ελπιδοφόρο και εργάτη του ωραίου, του υψηλού εργάτη της αρετής.
Και η τρίτη φράση επαναφέρει, η άπειρος του Κυρίου αγάπη τον άνθρωπο στον οίκο του, στη Εκκλησία του Μαρτυρίου και της Ανάστασης, η οποία είναι ο οίκος του Ουρανίου Πατρός.
Ο άνθρωπος εντός της Εκκλησίας του Χριστού, της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής, αναγεννιέται πνευματικά και μεταμορφώνεται με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος σε άνδρα τέλειο, και γίνεται κατά χάρη τέκνο του Θεού Πατρός.
Αυτή την δύναμη έχει η Εκκλησία, να μεταμορφώνει τις ψυχές των ανθρώπων δια του μυστηρίου της μετανοίας και της εξομολόγησης. Τον παράλυτο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής οι τρείς τραυματιοφορείς της αγάπης τον οδήγησαν στον οίκο που ευρίσκετο ο Κύριος, και ω του θαύματος, ο πρώην παράλυτος εξήλθε υγιής και στο σώμα και την ψυχή.
Καιρός, λοιπόν, ευπρόσδεκτος καιρός μετανοίας, ας πλησιάσουμε και εμείς τον τραυματιοφορέα της αγάπης, που είναι ο πνευματικός μας, τώρα που ακόμα έχουμε καιρό και εκεί κάτω από το πετραχήλι του με δάκρυα συντριβής και μετανοίας, ας εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, για να ακούσουμε και εμείς το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαις».
Ο Μέγας Αθανάσιος, λέγει, «ώσπερ άνθρωπος υπό ανθρώπου ιερέως βασταζόμενος φωτίζεται τη του αγίου Πνεύματος χάριτι, ούτω και ο εξομολογούμενος εν μετανοία δια του ιερέως λαμβάνει την άφεσιν αμαρτιών, χάριτι Χριστού».
Ας αποβάλλουμε τον εγωισμό μας και ας τρέξουμε στον οίκο του Θεού και εκεί να συναντήσουμε με συντριβή καρδίας τον πνευματικό για να ακούσουμε από τα χείλη του και εμείς το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», δια Ιησού Χριστού του μόνο αληθινού Θεού, του δυναμένου νά δώσει άφεση αμαρτιών.
ΑΜΗΝ.
