Κυριακάτικο Κήρυγμα (Δ' Λουκά)
Κυριακή Δ΄Λουκᾶ
Ἡ παραβολή τοῦ σπορέως, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἀπό τίς ὡραιότερες καί πολύ γνωστές σέ ὅλους μας. Σήμερα μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά ποῦμε λίγα λόγια ἀπό τά σχόλια πού κάνει σ᾿ αὐτήν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
Μᾶς λέει λοιπόν ἡ παραβολή, ὅτι κάποιος γεωργός βγῆκε ἀπό τό σπίτι του καί πῆγε στό χωράφι, γιά νά σπείρει τό σιτάρι του. Γεωργός, τό ξέρουμε πολύ καλά, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Βγῆκε ἀπό τό σπίτι του. Σπίτι τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ πατρικός κόλπος, ἡ ἐπουράνια βασιλεία Του. Ἄφησε τόν οὐρανό καί ἦρθε κάτω στή γῆ. Σαρκώθηκε στήν κοιλιά τῆς Παναγίας καί ἔτσι ἦρθε καί ἔζησε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους.
Τώρα δρόμος καί πέτρα ὅπου ἔπεσε ἕνα μέρος τοῦ σπόρου, εἶναι ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος, πού ἔχει σκληρή καρδιά. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, πού ἔπνιξαν τήν καρδιά του οἱ πολλές βιωτικές μέριμνες. Ἀκούει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, μά δέν τόν δέχεται. Ἔχει λίγη εὐλάβεια στόν Χριστό. Σύντομα Τόν ἀφήνει καί πηγαίνει μέ τόν διάβολο. Τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, πού ἔρχονται καί τρῶνε τόν σπόρο εἶναι τά πνεύματα τῆς πονηρείας, δηλ. οἱ δαίμονες. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός μένει ἄκαρπος, ὅπως πάνω στήν ξερή πέτρα δέν φυτρώνει τίποτε, οὔτε καρποφορεῖ.
Τά ἀγκάθια, στήν ἄλλη περίπτωση, εἶναι οἱ διάφορες ἁμαρτίες καί οἱ πονηρές ἐπιθυμίες, πού πνίγουν τόν ἄνθρωπο. Χάνεται ἐκεῖ μέσα ὁ καλός σπόρος καί μένουν τά ἀγκάθια, τά ὁποῖα πάντοτε παραμένουν ἄκαρπα.
Ὅμως ἔχουμε καί γῆ καλή καί ἀγαθή. Ἔχουμε χωράφι ἔφορο, πού αὐτό φέρει καρπό ἄλλωτε λιγότερο καί ἄλλωτε περισσότερο, ἑκατό ἤ ἑξήκοντα ἤ τριάκοντα. Τήν καρποφορία στά 100 ἔχει ὁ τέλειος ἄνθρωπος. Τά 60 ὁ μεσαῖος καί τά 30 ὁ κατώτερος στήν ἀπόδοση καί καρποφορία.
Στά ἑκατό, στήν τέλεια καρποφορία, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἀναφέρει σάν παράδειγμα τήν ἁγία Παρασκευή, ἡ ὁποία ἀπό μικρή ἦταν στολισμένη μέ πνευματικά χαρίσματα καί εἶχε ἁγία ζωή. Σέ νεαρή ἡλικία μοίρασε ὅλη τήν περιουσία της στούς πτωχούς καί ἔγινε ἱεραπόστολος. Κήρυττε τόν Χριστό στήν Ρώμη καί σέ ἄλλα μέρη καί στό τέλος μαρτύρησε καί ἔδωσε τό αἷμα της, ζωή της, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Στήν περίπτωση τῶν 60 μᾶς παρουσιάζει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τήν ἱερή συζυγία, τούς ἁγίους Ἀνδρόνικο καί Ἀθανασία, πού τούς γιορτάζουμε στίς 9 Ὀκτωβρίου. Εἶχαν δύο παιδιά ἡλικίας 10 καί 12 ἐτῶν, τά ὁποῖα πέθαναν τήν ἴδια μέρα. Μετά ἀπό αὐτό, ἀφοῦ δηλαδή ἔκαναν τά σωματικά, ἀπεφάσισαν νά κάνουν καί τά πνευματικά. Συμφώνησαν νά πᾶνε σέ ξεχωριστά μοναστήρια καί νά γίνουν μοναχοί, ὅπου ἔζησαν μέ ἐγκράτεια, μέ νηστεῖες, σκληραγωγίες καί κακοπάθεια καί κέρδισαν ἔτσι τόν παράδεισο.
Στά 30 μᾶς ἀναφέρει ἕναν πολύτεκνο Ἱερέα, πού ἀγωνίσθηκε νά μάθει γράμματα στά παιδιά του καί πρό πάντων νά τά ἐκπαιδεύσει μέ καλές νουθεσίες, γιά νά τά κάνει ἀνθρώπους μέ φόβο Θεοῦ. Μέ αὐτό τόν τρόπο καί αὐτός κέρδισε τόν παράδεισο καί αἰώνια χαίρεται κοντά στόν Ἰησοῦ Χριστό.
Σέ κάποια ἄλλη περίπτωση εἶπε ὁ Κύριος, ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρήτω. Ὁ καθένας μας ἄς κάνει φιλότιμα αὐτό πού μπορεῖ καί θά σωθεῖ.
Στό τέλος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μᾶς δίνει καί μιά ἄλλη ἐξήγηση: Ὁ πρῶτος σπόρος πού ἔπεσε στό δρόμο εἶναι οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι γιά τήν κόλαση, ὡς ἀρνηταί τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δεύτερος σπόρος πού ἔπεσε στήν πέτρα εἶναι οἱ ἀσεβεῖς, πού καί αὐτοί ἔχουν κάλπικη πίστη καί εἶναι καί αὐτοί τοῦ διαβόλου. Ὁ τρίτος σπόρος πού ἔπεσε στά ἀγκάθια εἶναι οἱ αἱρετικοί. Καί αὐτῶν ἡ πίστη τοῦ διαβόλου εἶναι. Ὁ τέταρτος σπόρος, πού ἔπεσε στήν καλή γῆ, εἶναι ἡ πίστη τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι σώζονται ἀνάλογα μέ αὐτά πού ἔκαναν στή ζωή τους.
Βλέπουμε, ἀγαπητοί μου, τρία μέρη γιά τήν κόλαση, ἕνα γιά τόν παράδεισο. Αὐτό πολύ πρέπει νά τό προσέξουμε καί σοβαρά νά μᾶς προβληματίσει. Τό εἶπε καί σέ ἄλλη περίπτωση ὁ Κύριος, ὅτι ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι.
Ἀγαπητοί μου,
Λέει ὁ σπουδαῖος Ἠλίας Μηνιάτης: Νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γιά τρία πράγματα. 1) Γιατί εἴμαστε πιστοί καί ὄχι ἄπιστοι. 2) Γιατί εἴμαστε Ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί ὄχι αἱρετικοί. Καί 3) Γιατί εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, ὄχι μόνο στά λόγια, ἀλλά καί στά ἔργα, στή ζωή.
Τοῦ σπορέως
'' Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ ''
Ἡ παραβολή τοῦ σπορέως, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἀπό τίς ὡραιότερες καί πολύ γνωστές σέ ὅλους μας. Σήμερα μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά ποῦμε λίγα λόγια ἀπό τά σχόλια πού κάνει σ᾿ αὐτήν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
Μᾶς λέει λοιπόν ἡ παραβολή, ὅτι κάποιος γεωργός βγῆκε ἀπό τό σπίτι του καί πῆγε στό χωράφι, γιά νά σπείρει τό σιτάρι του. Γεωργός, τό ξέρουμε πολύ καλά, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Βγῆκε ἀπό τό σπίτι του. Σπίτι τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ πατρικός κόλπος, ἡ ἐπουράνια βασιλεία Του. Ἄφησε τόν οὐρανό καί ἦρθε κάτω στή γῆ. Σαρκώθηκε στήν κοιλιά τῆς Παναγίας καί ἔτσι ἦρθε καί ἔζησε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους.
Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί. Ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη. Χωράφι εἶναι οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Στίς ἐπιστολές του γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πώς εἴμαστε Θεοῦ γεώργιον, χωράφι τοῦ Θεοῦ. Σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, τό θεῖο καί ἱερό Εὐαγγέλιο. Ὅπως ὁ γεωργός ὀργώνει τό χωράφι καί ὕστερα σπέρνει τόν σπόρο, ἔτσι καί ὁ Κύριος ὤργωσε τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων μέ τήν διδασκαλία Του καί μᾶς ἐφύτευσε τήν αἰώνια ζωή.
Τώρα δρόμος καί πέτρα ὅπου ἔπεσε ἕνα μέρος τοῦ σπόρου, εἶναι ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος, πού ἔχει σκληρή καρδιά. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, πού ἔπνιξαν τήν καρδιά του οἱ πολλές βιωτικές μέριμνες. Ἀκούει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, μά δέν τόν δέχεται. Ἔχει λίγη εὐλάβεια στόν Χριστό. Σύντομα Τόν ἀφήνει καί πηγαίνει μέ τόν διάβολο. Τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, πού ἔρχονται καί τρῶνε τόν σπόρο εἶναι τά πνεύματα τῆς πονηρείας, δηλ. οἱ δαίμονες. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός μένει ἄκαρπος, ὅπως πάνω στήν ξερή πέτρα δέν φυτρώνει τίποτε, οὔτε καρποφορεῖ.
Τά ἀγκάθια, στήν ἄλλη περίπτωση, εἶναι οἱ διάφορες ἁμαρτίες καί οἱ πονηρές ἐπιθυμίες, πού πνίγουν τόν ἄνθρωπο. Χάνεται ἐκεῖ μέσα ὁ καλός σπόρος καί μένουν τά ἀγκάθια, τά ὁποῖα πάντοτε παραμένουν ἄκαρπα.
Ὅμως ἔχουμε καί γῆ καλή καί ἀγαθή. Ἔχουμε χωράφι ἔφορο, πού αὐτό φέρει καρπό ἄλλωτε λιγότερο καί ἄλλωτε περισσότερο, ἑκατό ἤ ἑξήκοντα ἤ τριάκοντα. Τήν καρποφορία στά 100 ἔχει ὁ τέλειος ἄνθρωπος. Τά 60 ὁ μεσαῖος καί τά 30 ὁ κατώτερος στήν ἀπόδοση καί καρποφορία.
Στά ἑκατό, στήν τέλεια καρποφορία, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἀναφέρει σάν παράδειγμα τήν ἁγία Παρασκευή, ἡ ὁποία ἀπό μικρή ἦταν στολισμένη μέ πνευματικά χαρίσματα καί εἶχε ἁγία ζωή. Σέ νεαρή ἡλικία μοίρασε ὅλη τήν περιουσία της στούς πτωχούς καί ἔγινε ἱεραπόστολος. Κήρυττε τόν Χριστό στήν Ρώμη καί σέ ἄλλα μέρη καί στό τέλος μαρτύρησε καί ἔδωσε τό αἷμα της, ζωή της, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Στήν περίπτωση τῶν 60 μᾶς παρουσιάζει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τήν ἱερή συζυγία, τούς ἁγίους Ἀνδρόνικο καί Ἀθανασία, πού τούς γιορτάζουμε στίς 9 Ὀκτωβρίου. Εἶχαν δύο παιδιά ἡλικίας 10 καί 12 ἐτῶν, τά ὁποῖα πέθαναν τήν ἴδια μέρα. Μετά ἀπό αὐτό, ἀφοῦ δηλαδή ἔκαναν τά σωματικά, ἀπεφάσισαν νά κάνουν καί τά πνευματικά. Συμφώνησαν νά πᾶνε σέ ξεχωριστά μοναστήρια καί νά γίνουν μοναχοί, ὅπου ἔζησαν μέ ἐγκράτεια, μέ νηστεῖες, σκληραγωγίες καί κακοπάθεια καί κέρδισαν ἔτσι τόν παράδεισο.
Στά 30 μᾶς ἀναφέρει ἕναν πολύτεκνο Ἱερέα, πού ἀγωνίσθηκε νά μάθει γράμματα στά παιδιά του καί πρό πάντων νά τά ἐκπαιδεύσει μέ καλές νουθεσίες, γιά νά τά κάνει ἀνθρώπους μέ φόβο Θεοῦ. Μέ αὐτό τόν τρόπο καί αὐτός κέρδισε τόν παράδεισο καί αἰώνια χαίρεται κοντά στόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ἔτσι διαπιστώνουμε, πώς μέσα στόν παράδεισο ἔχουμε διαβαθμίσεις. Ὁ καθένας παίρνει τή θέση του, ἀνάλογα μέ τόν πνευματικό ἀγώνα πού ἔκανε καί τήν πνευματική του κατάσταση πού εἶχε.
Σέ κάποια ἄλλη περίπτωση εἶπε ὁ Κύριος, ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρήτω. Ὁ καθένας μας ἄς κάνει φιλότιμα αὐτό πού μπορεῖ καί θά σωθεῖ.
Στό τέλος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς μᾶς δίνει καί μιά ἄλλη ἐξήγηση: Ὁ πρῶτος σπόρος πού ἔπεσε στό δρόμο εἶναι οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι γιά τήν κόλαση, ὡς ἀρνηταί τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δεύτερος σπόρος πού ἔπεσε στήν πέτρα εἶναι οἱ ἀσεβεῖς, πού καί αὐτοί ἔχουν κάλπικη πίστη καί εἶναι καί αὐτοί τοῦ διαβόλου. Ὁ τρίτος σπόρος πού ἔπεσε στά ἀγκάθια εἶναι οἱ αἱρετικοί. Καί αὐτῶν ἡ πίστη τοῦ διαβόλου εἶναι. Ὁ τέταρτος σπόρος, πού ἔπεσε στήν καλή γῆ, εἶναι ἡ πίστη τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι σώζονται ἀνάλογα μέ αὐτά πού ἔκαναν στή ζωή τους.
Βλέπουμε, ἀγαπητοί μου, τρία μέρη γιά τήν κόλαση, ἕνα γιά τόν παράδεισο. Αὐτό πολύ πρέπει νά τό προσέξουμε καί σοβαρά νά μᾶς προβληματίσει. Τό εἶπε καί σέ ἄλλη περίπτωση ὁ Κύριος, ὅτι ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι.
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἔλεγε, ὅτι οἱ ψυχές πού πᾶνε στήν κόλαση, εἶναι ὅπως πέφτει τό χιόνι. Μία, δύο, τρεῖς ἄντε πέντε ξεφεύγουν καί πᾶνε στόν παράδεισο. Ὁ δέ ἅγιος Συμεών ὁ θαυμαστορίτης δέχθηκε ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι σέ μύριες ψυχές μία σώζεται. Ἔκλαιε ὁ Ἅγιος μέ αὐτά καί ἔλεγε, νά σκεφτοῦμε ὅτι αὐτά γινόντουσαν τότε πού ὑπῆρχε ἀκόμη κάποια πίστη καί εὐλάβεια. Ἀλλοίμονό μας τί ἔχει νά γίνει σήμερα, πού χειροτέρεψαν κατά πολύ τά πράγματα.
Ἀγαπητοί μου,
Λέει ὁ σπουδαῖος Ἠλίας Μηνιάτης: Νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γιά τρία πράγματα. 1) Γιατί εἴμαστε πιστοί καί ὄχι ἄπιστοι. 2) Γιατί εἴμαστε Ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί ὄχι αἱρετικοί. Καί 3) Γιατί εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, ὄχι μόνο στά λόγια, ἀλλά καί στά ἔργα, στή ζωή.
Τά δύο πρῶτα σίγουρα τά ἔχουμε. Ἄς κοιτάξουμε νά κάνουμε καί τό τρίτο. Νά ἀγωνισθοῦμε ἐντατικά. Νά κοιτάξουμε νά γίνουμε πραγματικοί ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Νά ἀνήκουμε στή γῆ τήν ἀγαθή, πού σάν καρπό θά φέρει τήν σωτηρία μας. Ἀμήν.-
kyrigma.blogspot
