Κυριακάτικο Κήρυγμα
Η´ Κυριακὴ τοῦ Λουκᾶ (ι´ 25–37)
Ἡ παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη
«Θέλεις νὰ συναντηθεῖς μὲ τὸν Χριστό; Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως»
Ἀδελφοί μου·
Ἕνα ἐρώτημα ἀπευθύνει πρὸς κάθε χριστιανό, κάθε ἄνθρωπο, ἡ Ἐκκλησία μας, σχολιάζοντας καὶ ἑρμηνεύοντας τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε στὴν σημερινὴ Θεία Λειτουργία, τὴν περικοπὴ ποὺ ἐπιτυχῶς ἔχει ὀνομασθεῖ παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη. Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι: Θέλεις, ἄνθρωπε, νὰ συναντηθεῖς μὲ τὸν Χριστό; Ἄν ναί, ἔλα νὰ σοῦ δείξω τὸν δρόμο.
Ταξίδευε ἀνώνυμος Ἰουδαῖος ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἱεριχώ, ἀλλὰ κατὰ τὸ ταξίδι του ἀτύχησε, ἀφοῦ ἔπεσε σ’ ἐνέδρα ληστῶν πού, ἀφοῦ τὸν γύμνωσαν, τὸν κακοποίησαν καὶ τὸν πλήγωσαν, τὸν ἄφησαν ἐκεῖ μισοπεθαμένο καὶ ἀπελπισμένο.
Τὸν ἴδιο δρόμο ἀκολούθησαν καὶ δύο συμπατριῶτες του Ἰουδαῖοι, ἕνας ἱερέας καὶ ἀκόμα ἕνας ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Λευΐ, ποὺ εἴτε ἀπὸ τὸν φόβο τῶν ληστῶν εἴτε γιατὶ εἶχαν κρύα-ψυχρὴ καρδιὰ ὑπῆρξαν ἀδιάφοροι γιὰ τὴν συμφορά του καὶ ἀπομακρύνθηκαν σύντομα.
Ὅμως τὴν ἀγωνία του διαδέχεται ἡ ἐλπίδα· καθὼς ἀκούει βήματα, νοιώθει, διαισθάνεται ὅτι κάποιος ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος του. Ἀνοίγει μὲ κόπο τὰ μάτια του, κοιτᾶ πρὸς τὸ σημεῖο ποὺ ξεπεζεύει κάποιος πολὺ κοντά του καὶ ἀπο-γοητεύεται. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸν πλησιάζει εἶναι ἕνας Σαμαρείτης. Ταράσσεται. Θλίβεται. Σταματᾶ νὰ ζητεῖ βοήθεια. Ἡ ταραχή του εἶναι μεγάλη. Τὸ στόμα του στεγνό. «Οὐ γάρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι, Σαμαρείταις», καὶ ἐπειδὴ οἱ Ἰουδαῖοι ἀποφεύγουν κάθε ἐπικοινωνία μὲ τοὺς Σαμαρεῖτες (Ἰωαν. Δ΄-9) φοβᾶται νὰ ἐλπίζει. Ὅμως σὲ λίγο νοιώθει σὰν νὰ ὀνειρεύεται. Ἀκούει λόγια παρηγοριᾶς. Πολὺ ἐνθαρρυντικὸ θεωρεῖ ὅτι ὁ Σαμαρείτης πλένει τὶς πληγές του καὶ τὶς ἀπολυμαίνει μὲ τὸ κρασὶ ποὺ κουβαλᾶ μαζί του καὶ τὶς ἀλείφει μὲ λάδι, γιὰ ν’ ἀπαλύνει τοὺς πόνους.
Ξαφνιάζεται, ὅταν τὸν σηκώνει στὰ χέρια του καὶ τὸν τοποθετεῖ μὲ πολλὴ προσοχὴ στὸ ὑποζύγιο του, τὸ ζῶο του. Πλημυρίζει ἡ καρδιά του ἀπὸ χαρά, ὅταν διαπιστώνει ὅτι ὁ ἐχθρός του, ὁ Σαμαρείτης, τὸν ὁδηγεῖ σὲ πανδοχεῖο, ἐκεῖ ὅπου ἄνθρωποι καὶ ζῶα ξαποσταίνουν, ζητεῖ ἀπὸ τὸν ξενοδόχο νὰ τὸν φροντίσει, νὰ τὸν περιποιηθεῖ, νὰ τὸν βοηθήσει νὰ γίνει καλὰ χωρὶς νὰ λυπηθεῖ χρήματα καὶ ὑπόσχεται ὅτι θὰ ξανάρθει. Ἀνασαίνει. Δακρύζει. Εὐχαριστεῖ ὁ Ἰουδαῖος γιὰ τὴν ἀνέλπιστη ἐξέλιξη τῆς περιπέτείας του.
Ἀδελφοί μου· καὶ σ’ αὐτὴν τὴν Παραβολὴ τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς δίνει τὸ μέτρο τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, μιᾶς ἀγάπης ποὺ δὲν γνωρίζει περιορισμούς, φόβους, διακρίσεις, διαιρέσεις, ἐθνότητες κ.λπ. Μιᾶς ἀγάπης γεμάτης εὐσπλαγχνία, ἐλέος, προσφορά, θυσία· μιᾶς ἀγάπης ριψοκίνδυνης καὶ ἐφευρετικῆς.
Ἀγαπητοί μου· αὐτὴ εἶναι μὲ λίγα λόγια ἡ Παραβολή. Σὲ κάθε ὅμως παραβολὴ κρύβονται - ὑποφώσκουν ἄλλες ἀλήθειες, γιατὶ δὲν εἶναι ὅλοι πρόθυμοι νὰ δοῦν, ν’ ἀκούσουν, νὰ συνετισθοῦν. Ἔτσι πίσω ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῆς Παραβολῆς κρύβονται ἄλλα πρόσωπα. Στὸν ὁδοιπόρο ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν κρύβεται κάθε ἄνθρωπος πονεμένος καὶ κακοποιημένος ἀπὸ τὸν διάβολο – τὴν ἁμαρτία. Πίσω ἀπὸ τὸν ἱερέα καὶ τὸν Λευΐτη κρύβονται οἱ ἄσπλαγχνοι καὶ ἀδιάφοροι γιὰ τὸν πόνο τοῦ ἄλλου ἄνθρωποι, στὸ πρόσωπο τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη εὔκολα ἀναγνωρίζει κάποιος τὸν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ στὸ Πανδοχεῖο γνωρίζεται ἡ Ἐκκλησία Του, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ «δῶρο καὶ τὸ μέσο τῆς σωτηρίας».
«Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως» εἶναι ἡ ὑπόδειξη τοῦ Ἰησοῦ πρὸς τὸν νομικό, ποὺ γιὰ νὰ τὸν πειράξει τὸν ἐρωτᾶ: «Τίς ἐστιν πλησίον;» Ὁ θεῖος Διδάσκαλος δίνει στὸν διαβασμένο-μορφωμένο νομικὸ νὰ καταλάβει πὼς ἄλλο νὰ εἶναι κανεὶς διαβασμένος ἢ σοφὸς καὶ ἄλλο νὰ εἶναι καλὸς καὶ χρήσιμος ἄνθρω-πος. Ἐκεῖνος ρωτᾶ νὰ μάθει ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον καὶ ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπαντᾶ τί κάνει ὁ πλησίον.
Ἀδελφοί μου· οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀμοιβαῖες. Ὁ καθένας γιὰ μένα εἶναι ὅ,τι εἶμαι ἐγὼ γιὰ ’κεῖνον. Ὅ,τι εἶσαι σὺ γιὰ μένα εἶμαι καὶ ἐγὼ γιὰ σένα. Ἐσὺ πλησίον μου καὶ ἐγὼ πλησίον σου. Ὁ Σαμαρείτης μᾶς δίνει τὸ μέτρο, τὸν πῆχυ τῆς χρηστότητας. Εἶναι ὁδοδείκτης σωστὸς καὶ ἀληθινὸς γιὰ τὸν δρόμο τῆς συναντήσεως μας μὲ τὸν Χριστό.
Ἀλήθεια· θέλεις νὰ συναντηθεῖς μὲ τὸν Χριστό; Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως..
π. Ν.Κ.
