Κυριακάτικο Κήρυγμα
Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα
(Μτθ. δ´ 12-17)
Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὡς Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα, διότι ἕπεται τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, ἐνῷ ἡ Κυριακὴ ποὺ προηγεῖται τῆς ἑορτῆς χαρακτηρίζεται ὡς Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων. Αὐτὸ πολὺ σοφὰ τὸ πράττει ἡ Ἐκκλησία, ὥστε ἀφ’ ἑνὸς νὰ μᾶς προετοιμάσει γιὰ τὴν ἑορτὴ καὶ ἀφ’ ἑτέρου νὰ παρατείνει τὸν ἑορτασμὸ μὲ σχετικὴ ὑμνολογία καὶ σχετικὰ μὲ τὸ ἑορτάσιμο γεγονὸς ἀναγνώσματα.
Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων, τὴν ἑορτὴ ποὺ φώτισε τὸ πνευματικό μας σκοτάδι μὲ τὴν φανέρωση τοῦ ἑνὸς καὶ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς ὁμιλεῖ καὶ πάλι γιὰ φῶς. Ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς μᾶς λέγει ὅτι μόλις ὁ Κύριος ἔμαθε ὅτι συνέλαβαν τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ πηγαίνει στὴν περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας.
Ἀποχωρεῖ ἀπὸ τὴν Ναζαρὲτ καὶ μεταβαίνει στὴν Καπερναούμ, ἐκπληρώνοντας τὴν πρὸ ὀκτακοσίων χρόνων προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, ἡ ὁποία λέγει ὅτι ὁ Μεσσίας θὰ κατοικήσει στὴν χώρα τῆς φυλῆς Ζαβουλὼν καὶ τῆς φυλῆς Νεφθαλεὶμ ποὺ ἔχει χτιστεῖ κοντὰ στὴ θάλασσα Γεννησαρέτ, ἀνατολικὰ τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου. Καὶ τί θὰ συμβεῖ τότε; Ὁ λαὸς αὐτῆς τῆς χώρας ὁ ὁποῖος εἶναι βυθισμένος στὸ σκοτάδι θὰ δεῖ «Φῶς μεγάλο».
Γιατί εἶναι βυθισμένος αὐτὸς ὁ λαὸς στὸ σκοτάδι; Διότι εἶναι ἕνας λαὸς ποὺ σὲ μεγάλο μέρος ἀποτελεῖται ἀπὸ ἐθνικούς, ἀνθρώπους εἰδωλολάτρες, ἀνθρώπους πλάνης, ψέματος καὶ δεισιδαιμονιῶν. Καὶ ἔρχεται νὰ διώξει τὸ σκοτάδι τους ἕνα μεγάλο Φῶς, τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό, τὸ ἄκτιστο, τὸ ἀνέσπερο, τὸ Φῶς ἐκ Φωτός, ὁ Χριστὸς τὸ Φῶς τοῦ Κόσμου.
Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι τὸ φυσικό, τὸ κτιστὸ φῶς εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ ἀναπτύξει κάθε δημιουργία, δραστηριότητα καὶ πράξη σχετιζόμενη μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ὕπαρξή του. Εἶναι ὅμως ἀδιαπραγμάτευτο γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἀπαραίτητο Φῶς ποὺ χρειάζεται κάθε ἀνθρώπινη ψυχή, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ ἀναπτυχθεῖ πνευματικὰ μὲ ὀρθὸ καὶ ὑγιῆ τρόπο, ἀλλὰ κυρίως νὰ μπορέσει νὰ ζήσει αἰώνια μακριὰ ἀπὸ τὸ σκοτάδι.
Τὸ σκοτάδι τῆς πλάνης ποὺ φθείρει τὸν ἄνθρωπο, τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας ποὺ τὸν καθιστᾶ ἀνελεύθερο, τὸ σκοτάδι τοῦ ψέματος ποὺ τὸν τυφλώνει κυριολεκτικὰ καὶ τὸ σκοτάδι τῆς κακίας ποὺ τὸν φυλακίζει στὸν ἀκοινώνητο ἑαυτό του. Σκοτάδι ποὺ πέφτει στὴν ψυχή, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει ἢ ἔσβησε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, εἶναι σκοτάδι ποὺ δὲν ἀντέχεται. Γιατί ψυχὴ χωρὶς φῶς Χριστοῦ εἶναι ψυχὴ δυστυχισμένη. Αὐτό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λείπει ἀπὸ πολλὲς ψυχὲς σήμερα, τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ψάχνουν οἱ ἄνθρωποι τὴν εὐτυχία στὰ ὑλικά, στὰ φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα καὶ ὄχι σὲ Ἐκεῖνον ποὺ δίνει τὴν πραγματικὴ εὐτυχία.
Ἡ Ἁγία Γραφὴ τὸ ἀναφέρει κατηγορηματικὰ σὲ πολλὰ χωρία της ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Φῶς, Φῶς τοῦ κόσμου, Φῶς ἀληθινόν, Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν. Ἐπίσης τὰ ἅγια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μεταλαμπαδεύουν στὶς ψυχές μας αἰώνιο Φῶς. Φώτισμα τὸ ἅγιο Βάπτισμα, ὅπου ὁ νεοφώτιστος ἐνδύεται χιτῶνα φωτεινό, φωτισμὸς ψυχῆς ἡ ἱερὰ ἐξομολόγηση, καὶ μετοχὴ στὸ ἀληθινὸ Φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἡ θεία κοινωνία.
Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὁμιλοῦν γιὰ μέθεξη τοῦ ἀκτίστου φωτὸς (Γρηγόριος Παλαμᾶς, Συμεὼν Νέος Θεολόγος). Ἀκόμα καὶ στὴν ὑμνολογία καὶ τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας συχνὰ τὸ φῶς ἀναφέρεται ὡς προϋπόθεση ἢ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν» ψάλλουμε μετὰ τὴν θεία κοινωνία στὶς Λειτουργίες τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Μεγ. Βασιλείου. «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾱσι» εἶναι τὸ ἄγγελμα τοῦ ἱερέως στὴν Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία. Στὴν Δοξολογία, στὴν εὐχὴ τῆς Α´ ὥρας, στὸν λυχνικὸ ὕμνο τοῦ ἑσπερινοῦ καθὼς καὶ σὲ ἄλλες ἱερὲς ἀκολουθίες γίνεται ἀναφορὰ στὸ φῶς.
Φῶς γεμίζουν καὶ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ψυχή μας οἱ Δεσποτικὲς ἑορτές. Τὰ Χριστού-γεννα, τὰ Θεοφάνεια, ἡ Μεταμόρφωση καὶ κυρίως ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Πεντηκοστή, εἶναι ἑορτὲς ποὺ ὁ Κύριός μας καλεῖ νὰ λάβουμε τὸ φῶς Του καὶ νὰ πορευθοῦμε μὲ τὴν χάρη καὶ τὸ ἔλεός Του, ὡς υἱοὶ φωτός. Ἂς κάνουμε ἕνα πείραμα ὅλοι σήμερα.
Πηγαίνοντας στὸ σπίτι μας νὰ ἀπομονώσουμε καὶ νὰ καταργήσουμε προσωρινὰ κάθε πηγὴ φωτὸς καὶ ταὐτόχρονα αἰσθανόμενοι πρακτικὰ τὶς δυσκολίες ποὺ προκύπτουν, ἂς ἀναλογιστοῦμε τὸ πῶς θὰ ἦταν ἡ ζωή μας χωρὶς τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς τὰ ἅγια μυστήρια, χωρὶς ἑορτὲς καὶ πνευματικὲς καὶ ψυχωφελεῖς περιόδους, χωρὶς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Προσευχόμενοι πάντοτε ἂς ζητοῦμε τὸ φῶς τοῦ Κυρίου νὰ φωτίζει τὸ σκοτάδι τῆς ψυχῆς μας, νὰ καθοδηγεῖ τὰ βήματά μας σὲ τούτη τὴ ζωὴ πρὸς ἐκπλήρωση τῶν θείων Του ἐντολῶν, νὰ ἁγιάζει τὶς σκέψεις, τοὺς λόγους, τὶς πράξεις μας, νὰ εὐλογεῖ καὶ νὰ χαριτώνει τὴν ὑπαρξή μας ὁλόκληρη, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ μετάσχουμε τῆς Αἰωνίου Βασιλείας Του. Ἀμήν.
π. Π.Ε.
