Ας κοιτάξουμε προσεκτικά το πρόσωπο που περπατεί πλάι μας· μπορεί να είναι ο Χριστός σε κρυμμένη μορφή
«εφʹ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25,40).
Έγινε κάποτε σύσκεψη στη Σκήτη για κάποιον αδελφό που έσφαλε· και μιλούσαν οι πατέρες. Ο δε αββάς Πίωρ σιωπούσε. Ύστερα δε σηκώθηκε, βγήκε και παίρνοντας ένα σακκί, το γέμισε με άμμο και το φορτώθηκε στον ώμο. Και βάζοντας σε ζεμπιλάκι λίγη άμμο, το φορτώθηκε από εμπρός.
Τον ρώτησαν λοιπόν οι πατέρες τι σήμαινε αυτό και λέγει: «Αυτό το σακκί με την πολλή άμμο είναι τα δικά μου φταιξίματα, οπού είναι πολλά. Και τα άφησα από πίσω μου, για να μη κουρασθώ απ’ αυτά και κλάψω. Και να, αυτά τα λίγα του αδελφού μου είναι μπροστά μου και αυτά σκέπτομαι διαρκώς, κρίνοντας τον. Αλλά δεν πρέπει έτσι να κάνη τινάς. Έπρεπε τα δικά μου να φέρω από εμπρός και γι’ αυτά να γνοιασθώ και να παρακαλώ τον Θεό να μου τα συγχωρήση». Και σηκώθηκαν οι πατέρες και είπαν: «Αληθινά, αυτή είναι η οδός της σωτηρίας».
Έναν αδελφό που είχε πέσει σε κάποιο αμάρτημα, τον απομάκρυνε ο πρεσβύτερος από την εκκλησία. Σηκώθηκε τότε ο αββάς Βησσαρίων και βγήκε μαζί του λέγοντας: «Κι εγώ αμαρτωλός είμαι».
Είπεν ο Αββάς Παφνούτιος, ότι περιπατών εις τον δρόμον, συνέβη να πλανηθώ από την βροχήν και να ευρεθώ πλησίον ενός χωριού. Και είδον τινας να αμαρτάνουν· και στάθηκα παρακαλών τον Θεον δια τας αμαρτίας μου. Και ιδού αγγελος ήλθε κρατών ρομφαίαν, και μου λέγει· Παφνούτιε, όλοι όσοι κρίνουν τους αδελφούς τους, με αυτήν την ρομφαίαν θα αφανισθούν· συ δε επειδή δεν έκρινες, αλλά εταπείνωσες τον εαυτόν σου εμπροσθεν του Θεού, ωσαν να έκαμες εσύ την αμαρτίαν, δια τούτο το όνομα σου εγράφη εις το βιβλίον των ζώντων.
Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δώ κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».
Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι γιατί δεν εδιδάχθησαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο» (π. Σωφρόνιος του Έσσεξ).
Αγάπη είναι….
Αγάπη είναι να ακούσεις με πόνο την στενοχώρια του άλλου.
Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πεις με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία.
Αγάπη είναι να συμμερισθείς τη λύπη του, να τον αναπαύσεις στη δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσεις έναν βαρύ λόγο που θα σου πει.
Όταν αγαπάς τον πλησίον σου με αγάπη μητρική, δικαιολογείς τις αδυναμίες του και δεν βλέπεις τα σφάλματά του, μα κι αν τα δεις, τα συγχωρείς. Τότε η καρδιά σου πλημμυρίζει από αγάπη, γιατί γίνεσαι μιμητής του Χριστού που μας ανέχεται όλους.
Αγάπη με πόνο είναι να σφίξης στην αγκαλιά σου έναν αδελφό σου που έχει δαιμόνιο και το δαιμόνιο να φύγη.
Γιατί η «σφιχτή» αγάπη, η πνευματική αγάπη με πόνο, δίνει παρηγοριά θεϊκή στα πλάσματα του Θεού, πνίγει δαίμονες, ελευθερώνει ψυχές και θεραπεύει τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού που χύνει. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης).
Γνωρίζω ότι η γλώσσα των πολλών είναι πιο κοφτερή από κάθε δίκοπο μαχαίρι στο να κατακρίνουν τα ξένα σφάλματα. Αυτοί, και χιλιάδες καλά να δούν σε έναν άνθρωπο, αν δούν σε αυτόν και κάποιο ανθρώπινο ελάττωμα –γιατί κανένας δεν είναι αναμάρτητος, παρά μόνο ο Θεός–, αφήνουν και παραβλέπουν τα μύρια εκείνα καλά του και μόνο εκείνο το μικρό ελάττωμα αναφέρουν συνεχώς και το διαλαλούν και στους άλλους. Σε αυτούς δίκαια θα έρθει η τιμωρία από τον Θεό, γιατί προξενούν βλάβη και απώλεια όχι μόνο στον εαυτό τους, αλλά και στους άλλους. [Αγίου Αναστασίου του Σιναΐτου (Ευεργετινός)].
Είναι λοιπόν δυνατό να συναντήσουμε τον Χριστό οποιοδήποτε δρόμο και αν ακολουθήσουμε. Όπου και αν οδηγήσει ο δρόμος μας ας κοιτάξουμε προσεκτικά το πρόσωπο που περπατεί πλάι μας· μπορεί να είναι ο Χριστός σε κρυμμένη μορφή, έτοιμος να μας αποκαλύψει το μεγαλείο του ανθρώπινού μας πεπρωμένου με την αδελφική και απλή αγάπη. (Αντώνιος Bloom του Σουρόζ).
Λέγεται, ότι όταν έρθει η Μέρα της Κρίσεως, εκείνοι που θα σταθούν ενώπιον του Θεού – και είμαστε όλοι εμείς- δεν θα ερωτηθούν για την πίστη, για την θεολογική τους γνώση, για τις πεποιθήσεις τους. Θα τους τεθούν συγκεκριμένες και άμεσες ερωτήσεις, που μπορούμε να τις συνοψίσουμε σε μία: υπήρξες άνθρωπος στη ζωή σου, ή όχι; Είχες συμπόνοια γι’ αυτούς που την χρειάστηκαν; Συγχώρεσες εκείνους που είχαν ανάγκη την συγχώρεση σου; …όλες οι εντολές συνοψίζονται σε μία, την αγάπη· «Αγαπήστε ο ένας τον άλλον, καθώς εγώ σας αγάπησα»
Και θα έλθει η μέρα που θα σταθούμε ενώπιον του Θεού, και δεν θα μας ρωτήσει τίποτα. Θα μας κοιτάξει με απέραντη συμπόνια και πόνο, και τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε μέσα στην παρουσία Αυτού που ήταν για μας η Οδός, η Αλήθεια, που μπορούσε να είναι Ζωή· και Τον απορρίψαμε ως αλήθεια και τρόπο ζωής· και μπορούμε να υπολογίζουμε στην ζωή;
Είναι τρομερή η στιγμή όταν θα βρισκόμαστε ενώπιον Εκείνου που πληγώσαμε βαθιά και ξαφνικά θα δούμε πόσο βαθιά ήταν αυτή η πληγή. Και όταν θα σταθούμε ενώπιον του Χριστού θα δούμε Εκείνον για τον οποίο κάθε μας πράξη δεν ήταν αντάξια της ζωής μας, της πίστης μας, του Χριστού, που καλούμε Κύριο και Θεό μας- κάθε πράξη και λόγος μας είναι καρφί που μπήξαμε στον σταυρωμένο Χριστό…
Ας το σκεφτούμε και ας θυμηθούμε την εντολή: αν θέλεις να μοιάσεις στον Θεό, γίνε πρώτα αληθινός άνθρωπος.
