Αφιέρωμα στον Ιερέα Αθανάσιο Τσικόπουλο, μία Φωτισμένη και Αγιασμένη Ιεραποστολική μορφή των ημερών μας

Ποια καρδιά δεν σκίρτησε στο άκουσμα της κοιμήσεως του σεπτού μας ιερέα και διδασκάλου Αθανασίου Τσικοπούλου; Ποιο γόνυ καρδίας δεν λύγισε μπρος στη σεπτή σορότου για να ασπαστεί ευλαβικά το χέρι του και να πάρει την ευχή του;
Όλοι όσοι γνωρίσαμε από κοντά τον π. Αθανάσιο αντιλαμβανόμασταν ότι πρόκειται περί κληρικού σπανίας αρετής. Το αφοπλιστικό του χαμόγελο, η γλυκύτητα του βλέμματός του και η ανιδιοτελής αγάπη του αμέσως γαλήνευαν την ψυχή σου και αισθανόσουν τρυφερότητα, πατρότητα και ζεστασιά.
Σίγουρα μετά την κοίμησή του, η αντίληψη αυτή έγινε ακλόνητη πεποίθηση, ότι δηλαδή συναναστραφήκαμε έναν ακούραστο εργάτη του Ευαγγελίου και έναν διδάσκαλο πρότυπο για τα παιδιά μας.

Ως γονείς αισθανόμαστε περήφανοι και ευλογημένοι που στο σχολειό της ενορίας μας υπηρέτησε ο μακαριστός, γιατί είχε το χάρισμα της σφυρηλάτησης του χαρακτήρα τους από τη μια και της μεταλαμπάδευσης της γνώσης από την άλλη. Γνώριζε τον τρόπο να εισέρχεται στο θρονί της καρδιάς τους και να αναμοχλεύει τις ανησυχίες τους, να καθοδηγεί τις αναζητήσεις τους στο δρόμο του θεού διαφωτίζοντάς τα με τα νάματα του ιερού ευαγγελίου και εν τέλει να βρίσκουν εκεί το απάνεμο ασφαλές λιμάνι, σαν τις αδύναμες βαρκούλες που κλυδωνίζονται μέσα στη σύγχρονη τρικυμισμένη κοινωνία.

Ως χριστιανοί τον συναστραφήκαμε ως επίγειο άγγελο, απέραντης και άδολης αγάπης, αφανούς προσφοράς και αδιάκριτης υπακοής. Πάντα ήρεμος, ευγενής, προσινής πλησίαζε την ανθρώπινη ψυχή για να την αφουγκραστεί, για να την ξεκουράσει και να απαλύνει τον πόνο της επωμιζόμενος ο ίδιος ως «καλός ποιμήν» το βάρος της.
Είναι βέβαιο ότι διακόνησε τους ενορίτες του -και όχι μόνο- ανύστακτα με αδιάκριτη προθυμία και απίστευτη αυταπάρνηση. Η ζωή του αφιερωμένη στην προσφορά χωρίς ανταπόδοση, στην πολύτεκνη οικογένειά του ως πατέρας, στην ιερουργία των Θείων Μυστηρίων ως ταπεινός λειτουργός, στην ιερά εξομολόγηση ως πνευματικός καθοδηγητής….όλα αυτά με τις μοναχικές αρετές της εγκρατείας, της αφιλοχρηματίας, της καθαρότητος ψυχής, της σιωπής, της απόλυτης υπακοής …

Στη δυσχερή και πολυτάραχη περίοδο που διανύουμε όλοι μας αναζητούμε ανθρώπους πρότυπα για τα παιδιά μας αλλά και για εμάς τους ίδιους. Άραγε γιατί αυτή η αναζήτηση να γίνεται απρόσωπα και γενικευμένα, όταν στο κοντινό μας περίγυρο συναναστρεφόμαστε τέτοιες μορφές; Γιατί δεν αποζητούμε πρακτικούς τρόπους μίμησης αυτών των ανθρώπων αλλά δικαιολογούμε πάντα τον βολεμένο μας εαυτό, τον προσαρμοσμένο στα πάθη και τις αδυναμίες του;
Ιδού λοιπόν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας. Να δώσει ο θεός να μη χαθεί αυτή η ευκαιρία της κοιμήσεως του «πατέρα μας» χωρίς να την εκμεταλλευτούμε πνευματικά. Να μη μας φύγει έτσι επιφανειακά και ψυχρά, αλλά να αφήσει ίχνη βαθειά μέσα μας. Να μιμηθούμε το βίο του και να ακολουθήσουμε τα βήματά του σ΄αυτή τη ζωή, προκειμένου να αξιωθούμε να τον απολαμβάνουμε και από ΄κει πάνω ως λειτουργό στο επουράνιο θυσιαστήριο με Μέγα Αρχιερέα τον Χριστό.

Μακάριε δούλε του Θεού, με την άδολη φλογερή πίστη και τα οσιακά έργα σου, ευχήσου από τον ουρανό και δεήσου και για μας, που σε αγαπήσαμε τόσο πολύ, να προσπαθήσουμε να φανούμε μιμητές των αρετών και των πράξεών σου, γιατί έτσι θα σε ικανοποιήσουμε και θα σε τιμήσουμε.

Την ευχή σου να έχουμε….. αιωνία σου η μνήμη!

http://7dim-katerinis.blogspot.gr/