Η συμμετοχή μας στο απολυτρωτικό έργο του Χριστού

«Πολλοί συνηθίζουν να σκέφτονται ότι η θυσία του Χριστού αρκεί με τελειότατο τρόπο για τη λύτρωση της ανθρωπότητας · από αυτό συμπεραίνουν ότι δεν απαιτείται καμία άλλη συμμετοχή στην πράξη αυτή · ούτε της Θεομήτορος ούτε των Αποστόλων ούτε κανενός άλλου. 

Εμείς δεν το θεωρούμε έτσι, γιατί ούτε ο Χριστός το βλέπει έτσι. Όχι μόνο η Θεομήτωρ, που υπέμεινε αδιανόητο για μας «σταυρό» Θεομητρότητος- «…ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου…» (Λουκ.1.38)-, αλλά και οι Απόστολοι, και γενικά όλοι, όσοι πίστεψαν αληθινά στον Χριστό, απαρνούνται τον εαυτό τους και σηκώνοντας σταυρό τους ακολούθησαν πίσω από Αυτόν (Ματθ.16,24).

Όταν η μητέρα των υιών Ζεβεδαίου παρακάλεσε τον Κύριο, ώστε ο ένας απο τους γιούς της να καθίσει στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά Του στη Βασιλεία Του, Εκείνος είπε: 

«… δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν, ἢ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; λέγουσιν αὐτῷ· δυνάμεθα. καὶ λέγει αὐτοῖς· τὸ μὲν ποτήριόν μου πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων μου οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται ὑπὸ τοῦ πατρός μου» (Ματθ. 20. 17-23).

Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία…» (Κολ. 1.24). Να ζήσει κάποιος στον κόσμο αυτό σύμφωνα με τις ευαγγελικές εντολές σημαίνει να «άρη σταυρόν», δηλαδή να συσταυρωθεί με τον Χριστό.

Είθε να με συγχωρέσει ο Θεός και να έχω τη συγνώμη των αναγνωστών για την τόλμη μου: Πολλές φορές ευλογούσα την Πρόνοια του Θεού για μένα, επειδή γεννήθηκα σε εποχή διωγμών εναντίον του Χριστιανισμού. Είναι μεγάλο το προνόμιο «…οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν…» (Φιλπ. 1.29)! 

Δεν μειώνουμε τη ζώσα δύναμη της Θυσία τους Χριστού, αλλά την μοιραζόμαστε, συμμέτεχουμε σε αυτήν, ζούμε διαρκώς την ίδια πραγματικότητα. Από αυτό κατά κάποιον τρόπο μαθαίνουμε ότι ο καθένας μας οφείλει να προσεύχεται για τον κόσμο, συμβάλλοντας με τις προσευχές του στην απολύτρωση του. 

Έτσι γνωρίζεται ο Θεός: « αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε (οντολογικά) τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν» (Ιωάν. 17.23).

Το Μυστήριο της Χριστιανικής Ζωής

Γέροντας Σωφρόνιος