Νά πιστέψωμεν περισσότερον εἰς τήν αἰωνιότητα
«Ἂν πιστεύαμε στὴν αἰωνιότητα, θὰ παραδινόμαστε λιγότερο στὴν στιγμὴ» (Γκαῖτε).
Ἐπίκαιρα ὅσο ποτὲ φαίνεται νὰ ἀκούγονται τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Γκαῖτε καθὼς μοιάζει νὰ δικαιώνονται ὅσοι ἀποκαλοῦν τὴν ἐποχὴ μας «ἐποχὴ τῆς κενότητας», ἀφοῦ κυρίαρχο στοιχεῖο της εἶναι τὸ αἴσθημα τῆς ἀπογοήτευσης καὶ τῆς διάψευσης τῶν προσδοκιῶν, τῆς ψυχικῆς καὶ συναισθηματικῆς ἀνεπάρκειας στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο.
Μεθυσμένοι στὴν εὐημερία τῆς κατανάλωσης καὶ ἀφομοιωμένοι ἀπὸ τὸν… «πολιτισμὸ» τῆς ἀδηφαγίας, ποὺ ὀνομάσαμε πρόοδο καὶ εὐημερία δὲν διστάσαμε νὰ νεκρώσομε τὴν συνείδησή μας μὲ κατανάλωση, ἀπαντώντας μέ… shopping therapy στὴν πνευματική μας ἀτροφία.
Ἡ διαφήμιση καὶ τὸ μάρκετινγκ μᾶς ἔπεισαν ὅτι ἡ εὐτυχία μας ἔγκειται στὴν δυνατότητα νὰ ἀγοράζομε καὶ νὰ καταναλώνομε. Ὅραμά μας: Τὸ νὰ μποροῦμε νὰ ἔχομε καὶ νὰ καταναλώνομε περισσότερα ἀπ΄ ὅσα μᾶς χρειάζονται.
Θεωρήσαμε ὡς φτώχια ὄχι τὴν στέρηση τῶν ἀναγκαίων, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴ μποροῦμε νὰ ξοδεύομε ἐλεύθερα. Ἔτσι πολλαπλασιάσαμε τὶς ἀνάγκες μας χωρὶς νὰ ἀνταποκρίνονται στὸ βαθύτερο νόημα τῆς ὕπαρξής μας.
Προσπεράσαμε τὸν συνάνθρωπο, χάσαμε τὴν ποιότητα, τὴν οὐσία καὶ ἀξία τῆς ζωῆς. Δὲν ὑπάρχει χῶρος νὰ ἀκουμπήσουμε ὄνειρα, ἰδέες, μάχες γιὰ δημιουργία κάτι νέου στὴν ζῶσα ρίζα τοῦ παλιοῦ. Συνέπεια καὶ ἀποτέλεσμα: Τὸ ἄγχος, οἱ ἀνασφάλειες, ποὺ μᾶς βασανίζουν.
Ζῶντας τὴν ἄβυσσο τοῦ αἰώνα τῆς ἔνδειας στόχων καὶ νοημάτων φανερώνεται ὁλοένα καὶ περισσότερο ἡ ἀπέραντη δίψα γιὰ μία ζωὴ πιὸ ὁλοκληρωμένη καὶ μεστὴ νοήματος. Τί πρέπει νὰ γίνει λοιπόν; Βασανιστικὸ τὸ ἐρώτημα. Νὰ σταματήσομε τὸν πολιτισμό, τὴν ἐπιστήμη, τὴν τεχνολογία, τὴν πληροφόρηση; Προφανῶς καὶ ὄχι καθὼς ὅλα αὐτὰ βρίσκονται μέσα στὴν ζωή μας καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὄχι στὴν ζωή.
Συνεπῶς; Βρίσκω ἰδιαίτερα ἐπίκαιρα τὰ λόγια ποὺ σημειώνει σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ βιβλία του ὁ ἀοίδιμος γέροντας καὶ μακαριστὸς προκάτοχός μας Μητροπολίτης κυρὸς Εἰρηναῖος. Γράφει λοιπόν: «…Ὅσα λόγια λέγονται, κι ὅσα ἔργα γίνονται μὲ θόρυβο πολὺ ἔτσι ποὺ νὰ ξυπάζουν τ᾽ αὐτιὰ καὶ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνίδεων ὅσο καὶ ἂν φαίνονται λαμπρὰ καὶ μεγάλα δὲν μποροῦν νὰ ὀνομαστοῦν γνήσια καὶ ἀληθινὰ καὶ δὲν μποροῦν νάχουν τὴν σφραγίδα τῆς αἰωνιότητας. Γιατί εἶναι γνωστὸ πὼς μέσα στὴ φύση καὶ μέσα στὴ ζωὴ ὅλα τὰ μεγάλα πράγματα γίνονται σιωπηλὰ κι ἀθόρυβα…».
Στὸν ἐκκωφαντικὸ λοιπὸν κομπασμό, τὴν αὐτοδιαφήμιση καὶ αὐτοπροβολὴ τῆς ἐποχῆς μας, τὰ ὁποῖα τείνουν νὰ γίνουν μόνιμη παγίδα ἐγκλεισμοῦ στὸν ἑαυτό μας, μακριὰ ἀπὸ τὴν γνήσια ζωή, μήπως ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ σταματήσει «τὸ ἄσκοπο νὰ συναγωνίζεται τὸ παράλογο καὶ τὸν ἀγώνα νὰ κερδίζει πάντα τὸ τραγικό»; (Ἁγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς).
Μήπως, δηλαδή, εἶναι καιρὸς νὰ πιστέψομε περισσότερο στὴν αἰωνιότητα καὶ λιγότερο στὴν στιγμή;
Μητροπολίτου Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλοχίου
