Η πιο μακρινή οδός επί της γης είναι από τ᾿ αυτιά μέχρι την καρδιά…
Ἡ γνῶσις ἀπό τά παθήματα καί οἱ διδασκαλίες ἀπό τόν πόνο εἶναι ὁ μοναδικός δρόμος πού μπορεῖ νά διδάξη κάτι τούς ἀνθρώπους.
Σ᾿ ἐμᾶς ὅλα τά βάσανα μᾶς ἔρχωνται ἀπό τά λάθη μας καί ὄχι ἀπό τόν Θεό. Αὐτός μόνο τά ἀνέχεται καί καθαρίζει μέ αὐτά τίς ἐνοχές μας. Οἰ ἄνθρωποι πολύ δύσκολα ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ διόρθωσις μέσῳ τῶν θλίψεων, ἀποδεικνύει ὄχι τήν ἐγκατάλειψι, ἀλλά τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα, ἀκόμη κι ἀπ᾿ αὐτά γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός ἔχει φροντίδα γιά ἐμᾶς, ἐάν θά ἔχουμε δοκιμασίες.
Ὄντας πάγκαλος καί πάνσοφος ὁ Θεός μᾶς συμπεριφέρεται στοργικά καί μᾶς καθαρίζει μέ τήν εὐσπλαγχνία, εἴτε τό θέλουμε, εἴτε δέν τό θέλουμε, εἴτε τό καταλαβαίνουμε τώρα, εἴτε θά τό κατανοήσουμε ἀργότερα. Διότι: «Κύριος μακρόθυμος καί μεγάλη ἡ ἰσχύς αὐτοῦ, καί ἀθῶον οὐκ ἀθωώσει Κύριος…» (Ναούμ 1,3).
Αὐτός περιμένει ἕνα διάστημα καί βλέπει: Βιαζόμεθα νά ζήσουμε μέ μετάνοια καί καλά ἔργα ἤ ὄχι; Στήν συνέχεια διδασκόμεθα ἀπό τίς στενοχώριες αὐτῶν ἤ περιμένουμε νά συντριβοῦμε κι ἐμεῖς στό κεφάλι, ὅπως κι αὐτοί;
Ὁ Θεός θέλει νά βοηθήση ὅλους, ἀλλά δέν δέχονται πάντες τήν ἀγάπη Του αὐτή. Ἔτσι γίνεται, διότι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν στενοχώριες. Αὐτούς τούς ἔχει ἀρνηθῆ ὁ Κύριος. Διότι, δέν ἀντιλαμβάνονται τίποτε ἀπό τήν πατρική Του φροντίδα γι αὐτούς, τούς ἄφησε νά ζοῦν μέσα στίς ἁμαρτίες τους.
Ἔτσι λοιπόν, δέν εἶναι μακάριοι, ὅσοι δέν ἔχουν στενοχώριες σ᾿ αὐτή τήν ζωή. Διότι, γνωρίζοντας ὁ Θεός ὅτι δέν ἔχουν μυαλό νά κατανοήσουν τήν ὁδό, δέν φροντίζει νά τούς διορθώση μέσῳ θλίψεων καί περιπετειῶν στόν κόσμο αὐτόν, ἀλλά τούς ἑτοιμάζει τήν ἄλλη τιμωρία.
Ἡ πιό μακρυνή ὁδός ἐπί τῆς γῆς εἶναι ἀπό τ᾿ αὐτιά μέχρι τήν καρδιά, ὥστε περνοῦν ὁλόκληρα χρόνια, γιά νά φθάση κάποιος στό τέλος τοῦ δρόμου αὐτοῦ. Γι᾿ αὐτό, ἐπειδή τό μάτι τῆς συνειδήσεως ἔχασε πλέον τήν ὅρασί του καί οὔτε τ᾿ αὐτιά ἀκούουν τό κάλεσμα τοῦ λόγου γιά τήν πέραν τοῦ τάφου ζωήν, ὁ ἐλεήμων Θεός γιά νά μή χάση τούς ἀνθρώπους, τούς στέλλει μία πιό δυνατή κλῆσι, ἡ ὁποία πολύ τούς πονεῖ, καί εἶναι τά βάσανα τῆς ζωῆς.
Οἱ θλίψεις τῆς ζωῆς ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους σ᾿ ἕνα σκληρότερο δρόμο, ἀναγκάζοντάς τους νά ἀναζητήσουν καί γνωρίσουν τόν Θεό. Οἱ στενοχώριες δέν εἶναι ἔργο τό Θεοῦ, ἀλλά συνέπειες τῶν σφαλμάτων μας, συνέπεια τήν ὁποία ἀνέχεται ὁ Θεός καί τήν δεχόμεθα ἐμεῖς γιά τήν πνευματική μας σοφία.
Ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται στόν Θεό νά τόν λυτρώση ἀπό στενοχώριες καί ὁ Θεός παρακαλεῖ τόν ἄνθρωπο ν᾿ ἀλλάξη συμπεριφορά. Κρίνετε τώρα, ποιός ποιόν πρέπει ν᾿ ἀκούση πρῶτος;
Οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς μας εἶναι μία σκληρή φωνή τοῦ Θεοῦ πρός τούς δύσκολους καί πονηρούς ἀνθρώπους.
Οἱ στενοχώριες πλένουν τά στίγματα τῶν ἁμαρτιῶν ἀπό τόν ἀόρατο χιτῶνα τους.
Οἱ δοκιμασίες καί ταραχές τῆς ζωῆς ἔχουν κι αὐτές ἕνα σκοπό: Μᾶς προκαλοῦν στήν ἀνεύρεσι τοῦ σκοποῦ γιά τόν ὁποῖον μᾶς ἔφερε ἐδῶ ὁ Θεός, διότι τό τέλος μας πρέπει νά εἶναι ἡ αἰωνιότητς μέσα στήν εἰρήνη. Ἐπίσης μᾶς καθοδηγοῦν στήν ἀνεύρεσι τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ μας, σάν κτισμάτων τοῦ Θεοῦ, πού εἴμεθα καλεσμένοι νά φθάσουμε στήν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος.
Οἱ παροῦσες θλίψεις δέν εἶναι ἄξιες νά τεθοῦν στήν ζυγαριά μέ τήν μελλοντική δόξα πού μᾶς περιμένει.
Μή παραπονούμεθα γιά τίς θλίψεις πού ἔρχονται στήν ζωή μας.
Κανείς ἀπό τούς Ἁγίους δέν λυτρώθηκε τελείως ἀπό τήν ὁποιαδήποτε σωματική του βάσανο, γιά νά μή χαθῆ τελείως στό τέλος τῆς ζωῆς του.
Από το βιβλίο: «ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ»
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
