Όταν ένας άνθρωπος κάνει το καλό με αγνές προθέσεις, ο Θεός θα τον υπερασπισθεί

Ὁ ἄνθρωπος δέν ἠμπορεῖ ν᾿ ἀναπαυθῆ στήν μακαριότητα τῆς ἐκστάσεως, ἐάν δέν νικήση τίς ἐσωτερικές του ἀντιφάσεις καί ἀδυναμίες, τούς κακούς δελεασμούς· ἐάν δέν ἑνωθῆ καί σταθεροποιήση τήν ὕπαρξί του στό ν᾿ ἀγαπᾶ μόνο τό ἀγαθόν.

Ἀλλά αὐτά δέν μποροῦν νά πραγμα­τοποιηθοῦν παρά μόνο μέ τήν μακροχρόνια ἄσκησι, μέ τήν σύγκλισι τῶν ἔργων πρός τό καλό, μέ τήν ἀκλόνητη συνήθεια γιά τήν ἐπιτέλεσι τοῦ καλοῦ. Διότι ἡ ἁπλῆ σκέψις γιά τό καλό καί ἀκόμη ἡ θέλησις γιά τό καλό, χωρίς τήν σταθερή συνήθεια – καί αὐτό γίνεται σταδιακά μέ τόν χρόνο – ὄχι μόνον εἶναι μακριά ἀπό τήν πραγματοποίησι αὐτῆς τῆς ἁρμονίας, ἑνοποιήσεως καί πνευματικῆς ἀσφαλείας, ἀλλά, ἀντιθέτως, διεγείρει τήν ροπή τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν. 

Ἕνας ἄνθρωπος πού παραμένει μόνο στήν θεωρία, ἄς γνωρίζει ὅτι εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ἀδύνατος, αἰχμαλωτισμένος ἀπό τίς ἐσωτερικές ἀντιδράσεις του, προοδεύοντας μόνο στούς συλλογισμούς, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε φθάνουν στό ἔργο.

-Μόλις ἕνα ἔργο στηριχθῆ σέ μία ἀπόφασι πού ἀνέβηκε στήν πλάστιγγα τῶν ταλαντεύσεων, μετά ἀπό πολλές ἐπαναλήψεις, ἐπιφέρει ἕνα ὁριστικό κέρδος σάν καρπό ἀγαθῶν συγκλίσεων. Ὁπότε ὄχι ματαίως ἐτυμολογικά ἡ ἀρετή σημαίνει ἀνδρεία.

-Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος κάνει τό καλό μέ ἁγνές προθέσεις, ὁ Θεός θά τόν ὑπερασπισθῆ.

-Ὁ Ἰησοῦς θέλει τό καλό ἔργο νά πηγάζη φυσιολογικά ἀπό μία καλή φύσι, πού νά εἶναι ἀνιδιοτελής, ὅπως ἀναπτύσσεται ὁ κόκκος τοῦ σίτου καί ὅπως πηγάζει τό νερό ἀπό τόν βράχο, χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τήν καλωσύνη τῶν ἀνθρώπων.

-Τά ἔργα κράζουν δυνατά καί ἀποφασιστικά ἀπό ψηλά. Νά τά ἔχουμε σάν δῶρα καί ὄχι σάν κατάρα. Ἰδού ἡ προϋπόθεσις τοῦ τελικοῦ σκοποῦ: «μία ποίμνη, ἕνας ποιμένας».

Από το βιβλίο: «ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ – ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΣΟΦΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ» 

 ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

(+1910-1989)

πηγή