Δεν είμαι έτοιμος να «τα δώσω όλα» για την πίστη μου – τι να κάνω;
Τι κάνουμε όταν φοβόμαστε ότι σε τέτοια -ακραία- περίπτωση δεν θα καταφέρναμε να τα δώσουμε όλα για την πίστη μας, όπως οι μάρτυρες;
Πολλές φορές όταν διαβάζουμε συναξάρια αγίων και ειδικά μαρτύρων μας κυριεύει ένας διπλός φόβος: φόβος για την κακία των ανθρώπων που αντιτίθενται στον Θεό και τους ανθρώπους Του· φόβος όμως και για την δική μας ανεπάρκεια σε θάρρος και πίστη.
Φοβόμαστε ότι αν τυχόν μας συνελάμβαναν και μας βασάνιζαν όπως τους μάρτυρες, μάλλον θα είχαμε προδώσει τον Χριστό, μην αντέχοντας τους πόνους. Και αυτό μας απογοητεύει.
Αλλά δεν μας φαίνεται μόνο η στάση των μαρτύρων πολύ «μακριά» από τη δική μας κατάσταση. Γενικώς όλων των αγίων τα παραδείγματα μας φαίνονται ακατόρθωτα και ότι η ίδια η πίστη στον Θεό και η ζωή κοντά Του είναι κάτι το οποίο θέλει θυσίες που δεν μπορούμε να αναλάβουμε και τελικά είναι για εμάς απρόσιτο, «ας το κάνει κάποιος άλλος, εγώ δεν μπορώ να γίνω άγιος».
Γιατί είναι λογικό να φοβόμαστε ότι δεν θα αντέχαμε; Μα γιατί έτσι είναι. Αν κανείς αναλύσει τα μαρτύρια των αγίων, με ψυχρή λογική, θα δει ότι όντως δεν είναι σε θέση να τα υπομείνει ο ίδιος. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ηρωικό φρόνημα, δεν έχει σωματικές αντοχές, ως άνθρωπος φοβάται τον πόνο, τρέμει τον θάνατο – εδώ ούτε την ειρωνεία στο σχολείο δεν μπορούμε να αντέξουμε, θα αντέξουμε να μας τηγανίζουν, να μας γδέρνουν, να μας απειλούν με αποκεφαλισμό; Άρα είναι λογικό το να φοβόμαστε.
Όμως κατά βάθος δεν είναι σωστό να φοβόμαστε κάτι τέτοιο! Κι οι άγιοι μάρτυρες ήταν όπως κι εμείς, αμαρτωλοί άνθρωποι, με αδυναμίες, με φόβους κλπ. Ο Θεός όμως τους έδινε ξεχωριστή χάρη γιατί Τον ακολούθησαν και στη δύσκολη στιγμή Τον εμπιστεύτηκαν. Κι έτσι η θεία Χάρη που λάμβαναν γιγάντωνε και την πίστη τους, μαζί και τις σωματικές τους δυνάμεις (γι’ αυτό και βλέπουμε ότι οι μάρτυρες άντεξαν υπερβολικά οδυνηρά μαρτύρια χωρίς να λυγίσουν)!
Έτσι κι εμείς λοιπόν, ας έχουμε πίστη και αγάπη στον Θεό, και κυρίως ελπίδα σ’ Εκείνον! Να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε την απόφαση να πούμε, όπως οι μάρτυρες, «όχι» στον κόσμο, «ναι» στον Χριστό. Κι Εκείνος δεν θα μας αφήσει. Κι αυτή την απόφαση, ας την πάρει ο καθένας μας από τώρα, στην «ειρηνική» περίοδο που ζούμε, χωρίς διωγμούς· ας αποφασίσει ο καθένας μας να ακολουθεί τον Χριστό και να κάνει το θέλημά Του και ας αφήσει τους δρόμους του «κόσμου»…
Μόνο ο Θεός ο Παντοδύναμος, λοιπόν, τον οποίον αγαπάμε και ο οποίος γνωρίζει την αδυναμία μας θα μας βοηθήσει να τερματίσουμε ηρωικά όπως όλοι οι άγιοί μας.
