Τι μας δίνει αυτή η Αυγουστιάτικη περίοδος;
Τι μας δίνει αυτή η Αυγουστιάτικη περίοδος; Την χαρά της νηστείας και την γλύκα της προσευχής. Νηστεία και προσευχή με επίκεντρο το πρόσωπο της Παναγίας μας. Να τα χαρούμε. Να τα γευτούμε. Να ξεκολλήσουμε απ’ έριδες και διχασμούς, φωνές και εντάσεις, φόβους και ανησυχίες. Ας ησυχάσουμε μέσα στην Παρουσία της Παναγίας. Η Παναγία μας ησυχάζει.
Ασχολούμαστε με τον αντίχριστο και ξεχάσαμε τον Χριστό, μας απασχολεί το χάραγμα και λησμονήσαμε την μετάνοια, μας κατάπιε η γη κι ο ουρανός μακραίνει από το βίωμα της καρδιάς μας. Δεν πάμε στο παράδεισο όταν ασχολούμαστε με το κακό και την καταστροφή του κόσμου, αλλά όταν ζούμε τις χαρές και τις χάρες του Χριστού μας. Φως, χαρά, ελπίδα, πίστη, αυτό είναι ο χριστιανός, άνθρωπος της χαράς και του φωτός.
Όχι άλλο μαυρίλα και μιζέρια, διαβόλους και κολάσεις, τον Χριστό ζητάει η καρδιά μας, το οξυγόνο της προσευχής, τις ανάσες του Αγίου Πνεύματος που όταν έρχεται στην ψυχή εκείνη χαίρεται, αγάλλεται, αισιοδοξεί, φωνάζει ότι όλα θα πάνε καλά, θα περάσει κι αυτό, θα νικήσουμε τον κακό, θα ξεπεράσουμε την κρίση και δοκιμασία. Τίποτε δε μπορεί να μας κλονίσει και απογοητεύσει ή φοβίσει όταν μέσα μας ζει ο Χριστός.
Η νηστεία και η προσευχή πρέπει να γίνονται με χαρά όχι με καταπίεση και φόβο. Πρέπει να χαίρεσαι ως παιδί που ήρθε η περίοδος να νηστεύσεις και πρέπει να τρέχεις ως ερωτευμένος να προσευχηθείς γιατί αλλιώς δεν μπορείς να ζήσεις. Όλα να είναι ντυμένα στην χαρά και το φως του Χριστού μας. Έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, "όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε να απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε την χαρά του Χριστού...".
Συναντώ ανθρώπους που είναι χρόνια στην εκκλησία, αλλά δεν μαλάκωσαν ακόμη, που νηστεύουν και προσεύχονται αλλά είναι γεμάτοι γκρίνια και μιζέρια, που εξομολογούνται αλλά δεν έχουν ελπίδα, ζουν στον φόβο και τις ενοχές. Δεν είναι αυτό το πνεύμα του Χριστού μας, δεν είναι αυτή η ουσία της πίστεως μας. Κάθε άσκηση που δεν έχει χαρά και έρωτα, που δεν καταλήγει στην δοξολογία και ευχαριστία, δεν είναι ευλογημένη.
Γι αυτό κάθε φορά που νηστεύεις και κάθε φορά που προσεύχεσαι να εξετάζεις τον εαυτό σου, χαίρεσαι, αγαπάς αυτό που κάνεις; Σε αναπαύει, είναι το μεράκι της ψυχής σου ή αγγαρεία της ζωής σου; Θα μου πεις "πάτερ μου, δε μπορούμε πάντα να είμαστε χαρούμενοι και ορεξάτοι...". Σαφέστατα. Δίκιο έχεις. Κανείς δεν είναι πάντα κεφάτος και πνευματικά ορεξάτος. Περνάμε και στιγμές ή φάσεις ακηδίας, θλίψης και βαρεμάρας πνευματικής.
Ναι, αλλά αυτό να είναι η εξαίρεση, να είναι κάποιες φορές όχι πάντα, όχι η μόνιμη στάση και κατάσταση του νου και της ψυχής μας. Να αγαπώ και να χαίρομαι και κάποιες φορές να πέφτω και να χωλαίνω, είναι απόλυτο φυσικό και αναμενόμενο. Αλλά να είμαι διαρκώς σε μια γκρίνια και μιζέρια, θλίψη και ταραχή, να ζω κάτω από το φόβο και την ανασφάλεια, όχι μόνο φυσιολογικό δεν είναι αλλά απολύτως καταστροφικό και δαιμονικό. Χριστός και σκληρότητα, Χριστός και μιζέρια δεν πάνε μαζί.
