Το τέλος της αμαρτίας…
Ὦ ἀδελφοί μου, νὰ σᾶς δείξω τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας; Ποῖον εἶνε τὸ τέλος; Γλέντα, ἄνθρωπε, διασκέδαζε, πιὲς ἀπ᾿ ὅλα τὰ ποτήρια τῆς ἁμαρτίας.
Τὸ τέλος εἶνε -ὦ Θεέ μου, ἂς μὴ φθάσῃ κανείς μας στὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας, διότι ἡ ἁμαρτία δὲν εἶνε παιχνίδι-, τὸ τέλος εἶνε καταστροφή. Ἐπάνω σ᾿ ἕνα βράχο εἶνε στημένη μιὰ ἀγχόνη, μιὰ κρεμάλα. Τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας εἶνε τὸ τέλος τοῦ Ἰούδα. Ἔτσι καὶ ὁ Ἰούδας, κατρακυλώντας κατρακυλώντας ἔφθασε στὸ τέλος.
Ἐξαπατᾶ ὁ σατανᾶς τὸν ἄνθρωπο λέγοντας· Δὲν εἶνε τίποτα ἡ ἁμαρτία, προχώρα, προχώρα καὶ μὴ φοβᾶσαι… Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνῃ τὴν ἁμαρτία καὶ ὁ σατανᾶς τὸν ὁδηγήσῃ στὴν ἄβυσσο, τότε τοῦ λέγει· Τί ἔκανες! τώρα γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει σωτηρία, δὲν ὑπάρχει ἔλεος… Αὐτὸ εἶπε καὶ στὸν Ἰούδα, καὶ «μεταμεληθεὶς …ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. 27,3-5). Αὐτὸ εἶνε τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ καταστροφή.
ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΘΕ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ
Ὁ Χριστὸς συγχωρεῖ τ’ ἁμαρτήματά μας. Ἂν κανένα κορίτσι ἢ κανένας ἄνδρας ἢ καμμιὰ γυναίκα στὸν μάταιο καὶ ἀπατηλὸ καὶ ἀπατεῶνα αὐτὸ κόσμο γλυστρήσῃ καὶ πέσῃ, ὄχι, νὰ μὴ ἀπελπισθῇ.
Τί νὰ κάνῃ; Νὰ τρέξῃ στὸ Χριστό.
Τί νὰ κάνωμε; Σὰν τὸν ἄσωτο, σὰν τὴν πόρνη, σὰν τὸ λῃστή, νὰ πέσωμε στὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ τοῦ ποῦμε· Χριστέ, συχώρεσέ μας.
Καὶ ἂν τὸ ποῦμε ὄχι μὲ τὰ χείλη μας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας, ἅμα κλαύσωμε καὶ πονέσωμε, ὅπως ἡ πόρνη, τότε ἀπὸ τὰ οὐράνια θ᾿ ἀκουστῇ μιὰ φωνή, στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας· «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9,2). Παιδί μου, παίρνω σφουγγάρι καὶ σβήνω τ᾿ ἁμαρτήματά σου.
Ἀλλὰ πρόσεχε ἀπὸ ἐδῶ κ᾿ ἐμπρός, νὰ μὴν πέσῃς στὴν ἁμαρτία. Νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ αὐτὴν ὅπως φυλάγεσαι ἀπὸ τὸ φίδι. Ὅπως φεύγεις ἀπὸ τὸ φίδι, ὅπως φεύγεις τὸ ἀστροπελέκι, ὅπως φεύγεις τὴ φωτιά, ὅπως φεύγεις τὴν ἀρρώστια, φεῦγε τὴν ἁμαρτία καὶ σῴζου.
Ναί, ἀδελφοί μου! Μὴν ἀπελπίζεστε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὰ ἅγια χείλη τοῦ Χριστοῦ εἶπαν τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐπάνω στὸ Γολγοθᾶ ἄνοιξε τὰ χέρια του ὁ Χριστὸς καὶ ἔχυσε τὸ τίμιόν του αἷμα, ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη χιλιάδες ἁμαρτωλοὶ ἐλούσθησαν καὶ λούζονται μέσα στὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως καὶ σῴζονται.
Μετὰ τὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει πλέον ἁμαρτία καὶ ἔγκλημα ποὺ νὰ μὴ τὴ νικᾶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκριβῶς αὐτὴ τὴ μεγάλη ἐλπίδα καὶ παρηγοριὰ δίνει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ; σελ. 49,
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
