H νυχτερινή Προσευχή καθαρίζει τη σκουριά των αμαρτιών μας

Άναψε τη ψυχή με τη προσευχή.

Πίστεψέ με, δεν έχει τόσο την ικανότητα να καθαρίζει τη σκουριά η φωτιά, όσο η νυχτερινή προσευχή τη σκουριά των αμαρτιών μας.

Ας ντραπούμε, αν όχι κανέναν άλλον, τους νυκτερινούς φύλακες. Εκείνοι περιέρχονται τους δρόμους για τον ανθρώπινο νόμο, φωνάζοντας δυνατά μέσα στην παγωνιά και περπατώντας μέσα από τα στενά, και πολλές φορές βρέχονται και παγώνουν για σένα και την σωτηρία σου και για τη φύλαξη των χρημάτων σου.

Εκείνος για τα χρήματα σου παίρνει τόσα προνοητικά μέτρα, ενώ εσύ ούτε για τη δική σου ψυχή; Και μάλιστα εγώ δεν σε αναγκάζω να περιφέρεσαι έξω στο ύπαιθρο όπως εκείνος, ούτε να πιέζεσαι φωνάζοντας δυνατά, αλλά μένοντας μέσα σ’ έναν απόμερο χώρο, στο ίδιο το δωμάτιο σου, γονάτισε, παρακάλεσε τον Δεσπότη.

Μην κατηγορείτε τον Χριστό για τις αμαρτίες των χριστιανών

Η Εκκλησία πολλές φορές σκανδαλίζει γιατί έχει ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι τέλειοι, ήρωες, αψεγάδιαστοι, αλλά αμαρτωλοί, ανήθικοι, εμπαθείς.

Είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο και να σκανδαλιζόμαστε επειδή μέσα στο νοσοκομείο υπάρχουν άρρωστοι. Μα, ακριβώς γι'αυτό βρίσκονται εκεί οι άρρωστοι (μέσα στο νοσοκομείο) για να βρούνε γιατρειά.

Μην ξεχνούμε ποτέ, ότι ο Χριστός δεν προσδοκά από εμάς την αναμαρτησία, γιατί γνωρίζει ότι δεν είναι εφικτή. Αυτό που μας λέγει ο Χριστός είναι να αναγνωρίσουμε την αρρώστια μας, την ατέλειά μας, και να Του ζητήσουμε βοήθεια, να ακολουθήσουμε τον δικό Του τρόπο θεραπείας.

Βεβαίως οι άνθρωποι που θέλουνε να πολεμήσουν τον Χριστό, επειδή δεν βρίσκουν κάτι το μεμπτό σ'Αυτόν, προβάλουν τα λάθη, τα πάθη των χριστιανών. Αυτό όμως είναι και πάλι λάθος.

Τα ισχυρά εμπόδια

Ω, πόσον αγαθός ο Θεός! Δικαίως λοιπόν θα κολασθούν οι συναμαρτωλοί μου, διότι παραγνώρισαν την άπειρη ευσπλαγχνία του ουρανίου Πατρός. 

Ενώ λοιπόν ως άνθρωποι σφάλλουμε, μας έρχεται βαρύ το να πούμε το «ήμαρτον»! 

Είναι καλό κι ευλογημένο να τρώμε αντίδωρο το πρωί και να πίνουμε αγιασμό!

Παλιότερα μα τώρα πιο αραιά, το εκκλησίασμα ζητούσε δεύτερο και τρίτο αντίδωρο μετά τη λειτουργία. Άλλοι, κυρίως γυναίκες, είχαν κι έχουν κάτι σακουλάκια που έβαζαν και βάζουν το παραπάνω αντίδωρο.

Τα πολύ παλιά χρόνια, το αντίδωρο είχε χαρακτήρα τεχνικής φύσεως: αφού όλο το εκκλησίασμα κοινωνούσε, έτρωγαν αντίδωρο για να φύγει ολοτελώς η Θεία Κοινωνία από το στόμα, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να την “φτύσει” κανείς κατά λάθος. 

Έπειτα, κι όσο χάθηκε η καλή συνήθεια της Μετάληψης απ’ όλο το εκκλησίασμα, το αντίδωρο δόθηκε σε όλους και αυτούς: τόσο αυτούς που κοινώνησαν όσο και σ’ αυτούς που όχι φεύγοντας απ’ την Εκκλησία. Σήμερα σε πολλούς ναούς δίνεται αντίδωρο αμέσως μετά τη Θεία Κοινωνία. 

Ο άνθρωπος αγιάζεται ολόκληρος, ψυχή και σώμα, όχι μόνο ο νους του

Ο Χριστός «πατάει» πάνω στο σταυρό τον θάνατο, όχι απλά ως Θεός, αλλά κι ως άνθρωπος. Νικά τον εχθρό του ανθρώπου ως άνθρωπος [165], αλλιώς δεν θα είχε νόημα η ενσάρκωση. Για να το πούμε αυτό με τα λόγια του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο Θεός ενανθρώπησε «διά την οικονομίαν και το χρήναι αγιασθήναι τω ανθρωπίνω του Θεού τον άνθρωπον» [166]. 

Ο άνθρωπος αγιάζεται δηλαδή από μέσα, με το ανθρώπινο του Θεού. Αυτό το πράγμα έφερε η ενσάρκωση: τα πάντα του Θεού είναι ανθρώπινα και τα πάντα του ανθρώπου είναι θεία. Η ορθόδοξη θεολογία το ονομάζει αυτό «αντίδοση των ιδιωμάτων». Είναι το μυστήριο του υπέρτατου έρωτος: του Θεού προς τον άνθρωπο και του ανθρώπου προς τον Θεό [167].

Με την ενσάρκωση γίνεται αυτή η «συνενεργητική ένωση των δύο φύσεων» [168], κατά την οποία ο Άκτιστος Θεός γίνεται κτίσμα [169], παραμένοντας όμως φύσει Ακτιστος και διατηρώντας όλα Του τα ιδιώματα ως Θεός, καθώς και ο κτιστός άνθρωπος διατηρεί τα δικά του, μόνο που «περνά διά μέσου θαυμαστών μεταμορφώσεων, αι οποίαι το οδηγούν από δόξης εις δόξαν» [170]. 

Είναι αναπόφευκτο!

Η μετάνοια δεν έχει τέλος πάνω στη γη, γιατί το τέλος της μετανοίας θα σήμαινε ότι γίναμε σε όλα όμοιοι με τον Χριστό. Ν’ ακολουθήσει κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να εκθέσει τον εαυτό του στα παθήματα.

Αναισθησία και αδιαφορία το νέο θανατηφόρο μείγμα πνευματικού καρκίνου

Αλήθεια, τι Εκκλησία και τι παπάδες θέλουμε τελικά;

Αν ο παπάς είναι απλά τελετουργός χωρίς να κάνει κηρύγματα και ομιλίες, λέμε γιατί οι παπάδες δεν μιλάνε και δεν διδάσκουν , αν ο παπάς μιλάει, τον κατηγορούμε ότι λέει πολλά παπαδίστικα και δεν μας αρέσει. Αντιμετωπίζουμε δηλαδή την Εκκλησία σαν να είναι talent show για να ψηφίσουμε ποιος θα φύγει και ποιος θα έρθει.

Καταδικάζουμε και πέφτουμε στην αμαρτία της ιεροκατηγορίας λέγοντας ότι οι παπάδες δεν κάνουν έργο, αλλά στις κατά τόπους Μητροπόλεις, στις ομιλίες που κάνουν οι ιερείς, μαζεύονται τρείς και ο κούκος.

Θέλουμε έναν παπά τελετουργική μαριονέτα ή ένα παπά που θα διδάσκει , θα θεραπεύει και θα έχει πατριωτικό και πατρικό λόγο;

Το «Δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα

-Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.

– Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον ουρανό θα έχης πολλά να απολαύσης θα έχης σύνταξη μεγάλη, εάν δεν την μειώσης μόνη σου με τον γογγυσμό. 

– Πώς, Γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;

– Δε νιώθεις τον Ουρανό, γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινείται στον χώρο της δοξολογίας,… χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους μοναχούς. Να δήτε οι Βεδουίνοι τι ταλαιπωριά περνούν, αλλά ευχαριστούν τον Θεό και είναι χαρούμενοι! Το σιτάρι δεν το καθαρίζουν, για να βγάλουν την πέτρα, αλλά το αλέθουν όπως είναι, και το ψωμί τους είναι όλο πέτρα!

Οποιος ἀγαπάει ἀληθινά τό Θεό, αὐτός ὁπωσδήποτε καί προσεύχεται ἀπερίσπαστα

Οποιος ἀγαπάει ἀληθινά τό Θεό, αὐτός ὁπωσδήποτε καί προσεύχεται ἀπερίσπαστα. Καί ὅποιος προσεύχεται ἀπερίσπαστα, αὐτός ἀγαπάει ἀληθινά τό Θεό. 

Aνέτειλε η Παγκόσμιος Χαρά.... Το Γενέσιο της Θεοτόκου

Καλότυχο ζευγάρι, Ιωακείμ και Άννα, όλη η κτίση σας ευγνωμονεί. Γιατί με τη μεσολάβησή σας δώρισε η πλάση στο Δημιουργό το πιο υπέροχο απ' όλα τα δώρα· πολυσέβαστη Μητέρα, μοναδική, άξια του Πλάστη. 

Ευλογημένος είσαι Ιωακείμ, απ' όπου βγήκε το ακηλίδωτο σπέρμα. Θαυμαστή μήτρα της Άννας, που μέσα της αναπτύχθηκε σιγά - σιγά, σχηματίσθηκε και γεννήθηκε πανάγιο βρέφος. Γαστέρα, που κυοφόρησες μέσα σου τον έμψυχο ουρανό, πλατύτερο από την απεραντοσύνη των ουρανών. Αλώνι, που κράτησες επάνω σου τη θημωνιά του ζωοποιού σιταριού, όπως το δήλωσε ο ίδιος ο Χριστός: 

«Αν δεν πέσει ο κόκκος του σιταριού στη γη και πεθάνει, παραμένει ολομόναχος». Μαστοί που θηλάσατε εκείνη, που έθρεψε τον τροφοδότη του κόσμου. Θαυμάτων θαύματα και παραδόξων παράδοξα. Γιατί έτσι έπρεπε, ν' ανοίξει με τα θαύματα ο δρόμος, απ' όπου με τρόπο ανέκφραστο, από αγάπη, κατέβηκε κοντά μας ο Θεός για να σαρκωθεί.

Οἱ Ἅγιοι Ἰωακείμ καί Ἄννα οἱ Θεοπάτορες

Ἡ σύναξη τῶν δικαίων γονέων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση ὁρίστηκε τὴν ἑπομένη τοῦ γεννεσίου τῆς Θεοτόκου, γιὰ τὸν λόγο ὅτι αὐτοὶ ἔγιναν πρόξενοι τῆς παγκόσμιας σωτηρίας μὲ τὴν γέννηση τῆς ἁγίας θυγατέρας της. «Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτῶν ἐν τῷ ἐξαέρῳ οἴκῳ τῆς Θεοτόκου, πλησίον τῆς μεγάλης ἐκκλησίας ἐν τοὶς Χαλκοπρατείοις».

Νὰ ἀναφέρουμε λοιπόν, ὅτι ὁ Ἰωακεὶμ ἦταν γιὸς τοῦ Ἐλιακεὶμ ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Ἰούδα καὶ ἀπόγονός του Δαβίδ. Ἔκπτωτος τοῦ θρόνου, ἰδιώτευε στὴν Ἰουδαία καὶ τὸ περισσότερο χρονικὸ διάστημα στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου εἶχε μέγαρο μὲ βασιλικὸ κῆπο. 

Παντρεύτηκε τὴν Ἄννα, θυγατέρα τοῦ Ματθᾶν, ἱερέως, ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Λευΐκαι τῆς Μαρίας, γυναικὸς αὐτοῦ, ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Ἰούδα. Ἐπειδὴ οἱ φυλές, Βασιλικὴ καὶ Ἱερατική, συγγένευαν μεταξύ τους, διότι ἡ Βασιλεία ἐθεωρεῖτο ἴση μὲ τὴν Ἱεροσύνη, δὲν ἔδιναν οὔτε ἔπαιρναν θυγατέρες ἀπὸ τῆς φυλὲς ποὺ θεωροῦνταν κοινές.

Λόγοι Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος

Επιφανειακή ηρεμία

Στο σάπιο ξύλο γεννώνται σκουλήκια. Ομοίως και σε ανθρώπους με πραότατη επιφανειακή συμπεριφορά και νοθευμένη ηρεμία και ησυχία προσκολλάται η οργή. Όποιος την απεδίωξε από μέσα του, ευρήκε την άφεσι των αμαρτιών του. Όποιος αντιθέτως προσκολλάται σ’ αυτήν, εστερήθηκε τους οικτιρμούς του Θεού.

Λόγος Θ΄ Περί μνησικακίας

Ας ζητούμε Γέροντες που μας θεραπεύουν

Ας μη ζητούμε Γέροντες προγνωστικούς και προορατικούς, αλλά προ πάντων και οπωσδήποτε ταπεινούς και κατάλληλους για την θεραπεία των ασθενειών μας – πράγματα πού θα φαίνονται και από τον τρόπο της ζωής τους και από τον τόπο και την κατάσταση της ασκήσεώς τους.

Λόγος Δ΄ Περί υπακοής