Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), ο εν Ευβοία

Εὐβοίας τὸ κλέος, Ἰάκωβος, θέλγει

ὡς μέλι ἡδὺ τὴν τοῦ κτίστου καρδίαν.

Εἰκάδῃ τε πρώτῃ ἔνθους, Ἰάκωβος, ἐς πόλον ἔβη.

Η καταγωγή και η οικογένειά του

Ο Άγιος Ιάκωβος γεννήθηκε την 5η Νοεμβρίου του 1920 μ.Χ. στα ευλογημένα και ματωμένα χώματα της αγιοτόκου Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα στο Λιβίσι της Μάκρης, μία μικρή πόλη απ’ τις παραθαλάσσιες της Ιωνικής Γής, στο ύψος περίπου του Καστελλόριζου, από γονείς ενάρετους και ευσεβείς, τον Σταύρο Τσαλίκη και την Θεοδώρα, κόρη του Γεωργίου και της Δέσποινας Κρεμμυδά. Οι γονείς του Αγίου γέννησαν εννέα παιδιά, αλλά στη ζωή αυτή επέτρεψε ο Θεός να μείνουν μόνον τρία.

Η οικογένεια του Αγίου ήταν από τις πιο εύπορες οικογένειες της περιοχής, ο μεγάλος της όμως πλούτος ήταν η ευσέβειά της και η αγνή χριστιανική πίστη που είχε πολύ βαθιές ρίζες. Το γενεαλογικό δέντρο της είχε να καυχηθεί με την εν Χριστώ καύχηση επτά γενεές Ιερομονάχων, έναν αρχιερέα και έναν άγιο. Τα θλιβερά γεγονότα όμως της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι θηριωδίες και τα εγκλήματα των αγριανθρώπων Νεοτούρκων και των Κεμαλικών σε βάρος των χιλιάδων Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου, που είχαν ήδη αρχίσει από το 1915 και 1917 μ.Χ. μέχρι το 1920 μ.Χ., έπληξαν και την οικογένεια του Αγίου Ιακώβου. 

Περί της αγάπης προς τον πλησίον

Υπεράνω όλων η ΑΓΑΠΗ. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί, παιδιά μου, είναι η αγάπη για τον άλλο, η ψυχή του. Ό,τι κάνουμε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη να το κάνουμε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει, καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή αν δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει να αγαπήσουμε περισσότερο το Χριστό. Ωραίο δεν είναι;

Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για την στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλουν οι άλλοι να μιλάμε με καλοσύνη. Ας μη μας στενοχωρεί το αντίθετο. Ας μη ζητιανεύουμε την αγάπη. Επιδίωξή μας είναι να αγαπάμε και να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή για εκείνους. 

Τότε θα προσέξουμε ότι όλοι θα μας αγαπάνε χωρίς να το επιδιώκουμε, χωρίς καθόλου να ζητιανεύουμε την αγάπη τους. Θα μας αγαπάνε ελεύθερα και ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς τους χωρίς να τους εκβιάζουμε. Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκουμε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους.

Ὁ καθαρώτατος Ναός τοῦ Σωτῆρος

Ὅταν κανεὶς παρατηρήσει προσεκτικὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ τὰ πάθη του, τότε καταλαβαίνει πὼς εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἁμαρτίες. Αὐτὲς οἱ ἁμαρτίες γίνονται κώλυμα γιὰ τὴν προσέλευσί του στὴ Θεία κοινωνία. Καὶ μιὰ ἡμέρα νὰ εἶναι ἡ ζωή του, καὶ πάλι ἔχει ἁμαρτίες. Ὅμως προσέρχεται στὴ Θεία Εὐχαριστία, προκειμένου νὰ πάρει ζωὴ γιὰ τὴ νεκρὴ ψυχή του. Ἐλπίζει στὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ὅτι θὰ παραβλεφθοῦν οἱ ἁμαρτίες του καὶ θὰ ἁγιασθεῖ. 

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὶς ἑορτές τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἐκεῖνος ποὺ θὰ προσπαθήσει νὰ ἐγκωμιάσει τὴν Παναγία δὲν διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἀλάλους ἰχθεῖς. Τόσο εἶναι τὸ μέγεθος τῆς ἁγιότητός της, ποὺ ἐμεῖς μπροστά της εἴμαστε πιὸ ἄφωνοι καὶ ἀπὸ τοὺς ἰχθεῖς. Ὅμως ἐγκωμιάζουμε τὴν Θεοτόκο, γιατὶ ἐλπίζουμε ὅτι ἀπὸ τὰ ἐγκώμια στὸ πρόσωπό της θὰ ὠφεληθοῦμε καὶ θὰ ἁγιασθοῦμε ἐμεῖς. Ἐμεῖς θὰ πάρουμε δύναμι. 

Σήμερα εἶναι ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου.

Ἑορτάζουμε δηλαδὴ τὴν ἀφιέρωσί της ἀπὸ τοὺς γονεῖς της στὸ Ναό, ὅταν ἡ Μαρία ἦταν τριῶν ἐτῶν.

Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου

Ἡ εὐσεβὴς Ἄννα σύζυγος τοῦ Ἰωακείμ, πέρασε τὴν ζωή της χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ τεκνοποιήσει, καθὼς ἦταν στείρα. Μαζὶ μὲ τὸν Ἰωακεὶμ προσευχόταν θερμὰ στὸν Θεὸ νὰ τὴν ἀξιώσει νὰ φέρει στὸν κόσμο ἕνα παιδί, μὲ τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ ἀφιέρωνε τὸ τέκνο της σὲ Αὐτόν.

Πράγματι, ὁ Πανάγαθος Θεὸς ὄχι μόνο τῆς χάρισε ἕνα παιδί, ἀλλὰ τὴν ἀξίωσε νὰ φέρει στὸν κόσμο τὴν γυναίκα ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν Μεσσία, τὸν Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό. 

Ὅταν ἡ Παναγία ἔγινε τριῶν χρόνων, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείμ, κρατώντας τὴν ὑπόσχεσή τους, τὴν ὁδήγησαν στὸ Ναὸ καὶ τὴν παρέδωσαν στὸν ἀρχιερέα Ζαχαρία. Ὁ ἀρχιερέας παρέλαβε τὴν Παρθένο Μαρία καὶ τὴν ὁδήγησε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου δὲν ἔμπαινε κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο, ἐπειδὴ γνώριζε ἔπειτα ἀπὸ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ τὸ μελλοντικὸ ρόλο τῆς Ἁγίας κόρης στὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Κυρίου. 

Να θυμάσαι πάντοτε...

Να θυμάσαι πάντοτε,

ότι το σήμερα είναι δικό σου, το αύριο είναι στο χέρι του Θεού. Και Εκείνος που σου έδωσε το πρωί, δεν σου υπόσχεται και το βράδυ.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Χωρίς νερό είναι αδύνατο να πλυθεί το λερωμένο ρούχο, και χωρίς δάκρυα μετανοίας είναι πολύ πιο αδύνατο να πλυθεί και να καθαριστεί από τις κηλίδες και τους μολυσμούς η ψυχή.

Όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος 

Η ψυχή του ταπεινού μοιάζει με πέλαγος. Ρίξε μια πέτρα στο πέλαγος. Θα ταράξει για λίγο την επιφάνεια και μετά καταδύεται αμέσως στα βάθη. Έτσι κα­ταβυθίζονται στην καρδιά του ταπεινού οι θλίψεις, γιατί η δύναμη του Κυρίου είναι μαζί του.

Όσιος Σιλουανός 

Ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας

Ἡ ἄσκηση εἶναι ἡ μητέρα τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἀπ᾿ αὐτήν γεννιέται ἡ πρώτη γεύση τῶν μυστηρίων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ψυχή πού μολύνθηκε ἀπό τά σαρκικά πάθη, δέν μπορεῖ ν᾿ ἀνέβει στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε μπορεῖ νά συναριθμηθεῖ μέ τούς ἁγίους. 

Τά δάκρυα καί οἱ νηστεῖες δημιουργοῦν τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς, πού στόλισμά της εἶναι οἱ ἀρετές. Οἱ θλίψεις καί οἱ στενοχώριες βοηθοῦν τήν ψυχή στήν πρόοδο τήν πνευματική καί στήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν . Ὅλοι οἱ ἅγιοι πέρασαν ἀπό τό καμίνι τῶν θλίψεων κι ἔτσι ἀπέκτησαν τίς ἀρετές.

Ν΄ ἀγωνίζεσαι μ᾿ ὅλες τίς δυνάμεις σου, μιμούμενος τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, γιά νά μπορέσεις νά γευθεῖς τήν δόξα Του. Γιατί ἄν σταυρωθοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό καί ὅπως ὁ Χριστός θά δοξασθοῦμε μαζί Του.

Ὅπως ὁ Χριστος σταυρώθηκε γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά σταυρώνουμε τά πάθη μας καί τίς κακές μας ἐπιθυμίες.

Θεέ μου Σ’ ευχαριστώ και Σε δοξολογώ, για την ημέρα που μου χάρισες

Θεέ μου Σ’ ευχαριστώ και Σε δοξολογώ, για την ημέρα που μου χάρισες.

Η ζωή μας σηκώνει το αλφαβητάρι του σταυρού μας, μαθαίνουμε την πνευματική ΑλφαΒήτα στο φως της ημέρας και την κάνουμε επανάληψη στον Θεό μέσ’ την σιγαλιά της νύχτας, μεγαλωμένα παιδιά που δεν σταμάτησαν ποτέ να κάνουν αταξίες, τρέχουν,κλαίγοντας στην αγκαλιά της Μάννας Παναγιάς να βρουν στοργή και στα χέρια του Πατρός Θεού να πάρουν την συγχώρεση, απλό είναι το μετερίζι της αναβαίνουσας ζωής μας, το γεμίσαμε λίρες και τζιβαέρια σαν υπερφορτωμένη λατέρνα, χορεύουμε στις μουσικές νότες μιας ασταμάτητης βιωτικής μανιβέλας.

Το ξύπνημα της ημέρας, είναι ευχαριστιακή κατάθεση ψυχής στα πόδια του Παντοκράτορος, ανάταση ζωής στην νέκρωση του φθαρμένου σώματος, ραψωδοί απαγγέλοντες το σάλπισμα της εγερμένης, φωτεινής αυγής, κάθε πρωί που ανατέλλει είναι μια ακόμη πιστωμένη ημέρα για μετάνοια, μια ακόμη ανανέωση χρόνου για άρδην συγχωρητικότητα, τα πρωινά έχουν την μορφή της κατάλευκης αγνότητας που αλλοιώνονται στο διάβα της ημέρας, ροδοκόκκινα μάγουλα νηπίου που χάσκει αφελώς μέσα στην μαυρίλα των μεγάλων, τα παιδιά είναι τα πρωινά της εαλωμένης αθωότητάς μας, οι γαλάζιες ποδιές με τους άσπρους γιακάδες, που δήλωναν τα πλουμιστά κάλλη του αυθόρμητης Καλημέρας στο στόμα τους.

Η ανάσα μας

Ξεχνάμε συχνά ότι δεν είμαστε παρά εφήμεροι επισκέπτες σ’ αυτή τη ζωή, και πρέπει κατά συνέπεια να κατοικούμε μέσα στην προσευχή αδιάκοπα, διότι η προσευχή είναι η ανάσα της ψυχής μας. 

Ὁ φύλακας ἄγγελος τῆς Ἁγίας Τραπέζης

Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά. 

Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: "Στάσου!" Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε!

Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος - φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο - φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα. 

Ακούω μια φωνή να μου λέει συχνά: «Πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία…»

~ Κατά τα μέσα του μηνός Σεπτεμβρίου 1996 ένας ιερέας μας συνόδευσε με τ’ αυτοκίνητο την μεταφορά μιας εγκύου γυναίκας, συζύγου εργάτου τού Κλιμακίου μας, για το μαιευτήριο.

Εκεί συνάντησε και συνομίλησε, κατά την τάξιν, με τον διευθυντή τής κλινικής πού είναι ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα και γιατρός στο επάγγελμα. Ή κλινική ανήκει στην προτεστα­ντική Κοινότητα των Μεθοδιστών. Μετά από μία σύντομη συζήτηση για το προκείμενο θέμα, ό ιερεύς χάριν αβρότητος, πρότεινε στον κ. Διευθυντή Μουαγκάλα το όνομά του, μία επίσκεψη και στην δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αλλά πριν ό ίδιος προγραμματίσει μια τέτοια επίσκεψη, δέχθηκε αλλεπάλληλες μυστηριώδεις νυκτερινές προσκλήσεις και μετά τρεις ημέρες τηλεφώνησε στην Ιεραποστολή. Όρισαν κάποια συνάντηση με τον προϊστάμενο ιερομόναχο π. Μελέτιο για το βράδυ τής ερχόμενης Κυριακής.

Δεν είναι μικρό και ασήμαντο

Τίποτε στη ζωή του ανθρώπου δεν είναι μικρό και ασήμαντο. Όλες οι ενέργειές του αποβαίνουν στη ζωή της αιωνιότητας είτε προς σωτηρία είτε προς απώλεια. 

“Ἕνας ταπεινός λογισμός κάνει ἀμέσως τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργεῖ…”

Μου έκανε εντύπωση πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργή. 

Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Το καημένο, φαίνεται, κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… 

Το λυπόμουν που το έβλεπα σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα, το ξανασταύρωνα, τίποτε! «Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, βλέπεις τα χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δεν μπορείς να βοηθήσης!». 

Μόλις ελεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί που το γατάκι κόντευε να ψοφήση, αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τα πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες… Τι δύναμη έχει η ταπείνωση! Γι’ αυτό λέει: «Εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος».