Πότε είμαστε κύριοι των κτημάτων μας;

Τα κτήματά μας, τότε προ πάντων γίνονται δικά μας, όταν δεν τα έχουμε για μας τους ίδιους, αλλά βρίσκονται συνέχεια στην υπηρεσία των φτωχών.

Και πώς, εγώ θα σας το πω: Αν αποθέσεις τα χρήματά σου στο χέρι του φτωχού, δεν επιτίθεται ούτε ο συκοφάντης, ούτε τα βλέπει φθονερό μάτι, ούτε τα αφαιρεί ληστής, ούτε ο διαρρήκτης κάνει διάρρηξη για να σου τα αρπάξει, δεν σου τα αφαιρεί ο δούλος και δεν τρέπεται σε φυγή· διότι το ταμείο εκείνο είναι άσυλο. Αν, όμως, τα κρύψεις στο σπίτι σου, τότε αφήνεις τα χρήματα σου στη διάθεση και του ληστή και του διαρρήκτη και του φθονερού και του συκοφάντη και του δούλου και είναι εκτεθειμένα σ’ οποιαδήποτε ζημιά. Πολλές φορές, λοιπόν, ενώ είναι ασφαλισμένα με αμέτρητες πόρτες και μοχλούς και διέφυγαν τις εξωτερικές βλάβες, δεν διέφυγαν, τελικά, τους φύλακες, και αφού τα πήραν εκείνοι που τα φύλαγαν, τράπηκαν σε φυγή.

Βλέπεις ότι, τότε είμαστε περισσότερο κύριοι των κτημάτων μας, όταν τα παραδίνουμε στους φτωχούς;

Ο τόπος εκείνος δεν είναι μόνον πιο ασφαλής για τη φύλαξη, αλλά είναι και τόπος, που γίνεται αιτία μεγαλύτερου κέρδους και ωφέλειας. Διότι, αν τα δανείσεις σε άνθρωπο, θα κερδίσεις το ένα εκατοστό, αν, όμως, τα δανείσεις στο Θεό μέσω του φτωχού, θα κερδίσεις, όχι μόνο το ένα εκατοστό, αλλά εκατό φορές περισσότερα. Και, αν σπείρεις εύφορο χωράφι, όταν σου δώσει μεγάλη παραγωγή, θα πάρεις δεκαπλάσιους καρπούς, αν, όμως, σπείρεις στον ουρανό, εκτός από του ότι θα γίνουν εκατό φορές περισσότερα, θα λάβεις και ζωή αιώνια και άφθαρτη και αθάνατη. 

Και εδώ, βέβαια, είναι μεγάλος ο κόπος εκείνων που σπέρνουν τα σπέρματα, ενώ εκεί φυτρώνουν εκείνα που σπάρθηκαν χωρίς άροτρο και βόδια και γεωργούς και όλη την άλλη ταλαιπωρία· και, αν σπείρουμε εκεί, δε θα φοβηθούμε ούτε την ξηρασία, ούτε την πτώση της υπερβολικής βροχής, ούτε την ερυσίβη, ούτε το χαλάζι, ούτε το στρατόπεδο των ακρίδων, ούτε τις πλημμύρες των ποταμών, ούτε τίποτε άλλο, αλλά τα σπέρματα που στέλνονται εκεί, βρίσκονται πάνω από οποιαδήποτε βλάβη.

Όταν, λοιπόν, ούτε κόπος υπάρχει, ούτε υποψία, ούτε κίνδυνος, ούτε κάποια αποτυχία, και εκείνα, πού φυτρώνουν, γίνονται πολύ περισσότερα από εκείνα που σπέρνονται, και βλαστάνουν τόσα αγαθά, «Όσα ούτε ανθρώπινο μάτι είδε, ούτε αυτί άκουσε, ούτε ανθρώπινος νους φαντάσθηκε» (Α΄ Κορ. 2,9), πώς δεν θα ήταν απόδειξη της χειρότερης αδιαφορίας, να εγκαταλείπει κάποιος το περισσότερο και εγκαταλείποντας το σίγουρο και ασφαλισμένο, να επιδιώκει το άστατο, το γεμάτους κινδύνους, και που, πολλές φορές, περιέχει και αποτυχίες; Ποιά συγγνώμη θα υπάρξει για μας που κάνουμε αυτά, ποιά απολογία;

Οπωσδήποτε, βέβαια, προβάλλουμε για δικαιολογία τη φτώχεια. Αλλ’ όμως, δεν είμαστε φτωχότεροι από τη χήρα εκείνη (Λουκ. 21,1-4), που είχε μόνο δύο λεπτά και τα πρόσφερε και αυτά !

Ας δείξουμε, λοιπόν, ζήλο για τον πλούτο εκείνης, ας μιμηθούμε τη μεγαλοψυχία της προαιρέσεώς της, για να επιτύχουμε και τα αγαθά, που επιφυλάσσονται για εκείνην, τα οποία εύχομαι όλοι μας να αξιωθούμε…

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Εις την Γένεσιν, Λόγος Α ‘ ΕΠΕ 8,26-30)