Νοερά προσευχή
- Ο μακαριστός πατέρας Ζωσιμάς (+ 2010), υποτακτικός του Γέροντος πατρός Σίμωνος (+ 1988) και συγγραφέας των πέντε βιβλίων, τα οποία αναφέρονται στη ζωή και το έργο του πνευματικού του πατρός, όπου γέμουν και από διηγήσεις πολυαρίθμων ιαθέντων, από πάσης φύσεως ασθενειών και μαστίγων, με την θαυματουργική προσευχή και την αταλάντευτη πίστη του π. Σίμωνος, ο οποίος συνεχίζει να θαυματουργεί αποδεδειγμένα μέχρι και σήμερα, παραθέτει και μερικές προσωπικές του εμπειρίες, όπως αυτές, που αμέσως ακολουθούν, για την νοερά προσευχή και συμβουλές του πατρός Σίμωνος προς τον κατά πάντα άξιο αναδειχθέντα και αποδειχθέντα, υποτακτικό του, πατέρα Ζωσιμά:
Ο Γέροντας πάντα μου έλεγε για τη νοερά προσευχή:
«Στο μέρος, που θα κάνεις τη νοερά προσευχή, να είναι σκοτεινά, γιατί προσεύχεσαι με περισσότερη κατάνυξη. Θα καρφώνεις τα μάτια σου μπροστά σ’ ένα σημείο, δεν θα τα μετακινείς καθόλου δεξιά και αριστερά. Μόνο όταν αρχίζουν να κουράζονται, τότε θα τα μετακινήσεις δίπλα ελαφριά, γιατί, αν δεν το κάνεις αυτό, θα προσεύχεσαι με κούραση και δεν θα καταλαβαίνεις την ευχή».
Ένα βράδυ σηκώθηκα και βγήκα από το κελί του Γέροντα……και άρχισα να κάνω στο σκοτεινό χωλ τον κανόνα μου. Ο Γέροντας παρακολουθούσε στη διάνοιά μου την ευχή, εάν την κάνω όπως μου είπε. Μόλις είδε ότι άρχισα να κουράζομαι, να μην καταλαβαίνω την ευχή και εγώ είχα ξεχάσει να μετακινήσω τα μάτια μου, μου φωνάζει από μέσα δυνατά:
«Να μετακινήσεις τα μάτια σου γρήγορα». Εκείνη τη στιγμή ανατρίχιασα ακούγοντας τη φωνή του και έφυγε από πάνω μου η κούραση. Μόλις είδε ότι η ευχή δεν πήγαινε καλά, κατάλαβε την αιτία και με διόρθωσε, για να προσέχω. ΄Ολη την ώρα που έλεγα την ευχή, άγρυπνος με παρακολουθούσε. Αυτό έγινε με τη νοερά προσευχή τρεις φορές στο διάστημα που ήμουνα μαζί του.
Μια άλλη ημέρα μου είπε ο Γέροντας περί νοεράς προσευχής: «Εγώ, πατέρα Ζωσιμά, μπορώ και τα δύο να κάνω: Να εξομολογώ τον κόσμο, να τους μιλάω, και να λέω και την νοερά προσευχή, χωρίς να εμποδίζομαι και να με κουράζει. ΄Εχω και τα δύο μαζί».
Ο Γέροντας, επίσης, μου είπε για την νοερά προσευχή:
«Όταν αρχίσεις να προσεύχεσαι και να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», θα συγκεντρωθείς πρώτα στο μυαλό σου και θα αρχίζεις να την λες, αργά στην αρχή, να προσέξεις η συγκέντρωση και οι λέξεις, που θα λες, να πηγαίνουν μαζί και σιγά-σιγά θα την λες πιο γρήγορα. Όταν θα φεύγει ο νους σου και οι λέξεις σου δεν πάνε μαζί, θα την λες ξανά αργά. Όταν βλέπεις ότι πηγαίνεις καλά, θα την λες γρήγορα. Αυτό θα κάνεις κάθε φορά, που θα προσεύχεσαι με την νοερά προσευχή».
΄Όταν έδωσα τον λόγο μου στον Γέροντα ότι θα μείνω στο Μοναστήρι για μοναχός, μια από τις πολλές συμβουλές, που μου έδωσε, ήταν:
«Την νοερά προσευχή θα την λες, λέγοντας το Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με».
«Να είναι ευλογημένο», είπα.
Κάποτε ήλθε ένας προσκυνητής στο Μοναστήρι και είδα να κρατάει στο χέρι του ένα κομποσχοίνι μεγάλο και να λέει την ευχή πολύ γρήγορα. Σαν μηχανή πήγαινε το χέρι του. Εγώ τον κοιτούσα και απόρησα μέσα μου και έλεγα «τι ευχή να λέει άραγε και το κάνει τόσα γρήγορα;» ΄Ηθελα να μάθω και τον ερώτησα πώς την λέει την ευχή και μου είπε: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Καλά, του είπα, το «Υιέ του του Θεού» γιατί δεν το λες;
Δεν χρειάζεται, είπε, το ίδιο είναι. Με λίγες λέξεις λέγεται πιο γρήγορα.
Εγώ το πίστεψα και άρχισα εκείνη την ημέρα να κάνω και εγώ το ίδιο με την ευχή. Φούσκωνα από την υπερηφάνειά μου, που έλεγα και εγώ γρήγορα την ευχή.
Το βράδυ που κοιμήθηκα βλέπω στον ύπνο μου έναν αράπη γεροδεμένο, σαν παλαιστής ήταν. Είχαμε αγκαλιαστεί στήθος με στήθος και παλεύαμε. Αυτός είχε πολύ δύναμη. Καταλάβαινα ότι δεν θα μπορούσα να τον νικήσω. ΄Αρχισα να λέω την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Με τίποτα δεν ελευθερωνόμουν, πότε με έσπρωχνε αυτός πίσω, πότε εγώ. Αυτό γινόταν συνέχεια και έλεγα μέσα μου και απορούσα, να λέω την ευχή τόση ώρα και να μη μπορώ να ελευθερωθώ. Δεν ήξερα, τι άλλο να κάνω. Να λέω την ευχή συνέχεια πολύ και να μη πιάνει καθόλου. Είχα κουραστεί να παλεύω, είχα καταϊδρώσει.
Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα να πω την ευχή, όπως μου είχε πει ο Γέροντας, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Ακούω τον σατανά να βγάζει μια κραυγή πολύ δυνατή «Όχι!!! Δεν μπορώ να το αντέξω αυτό». Αμέσως έγινε ένας μαύρος καπνός και ελευθερώθηκα. Εγώ έμεινα κατάπληκτος και είπα εκείνη τη στιγμή: «πόσο δύναμη έχει η ευχή, όταν είναι μέσα και το «Υιέ του Θεού». Χίλιες φορές είπα την ευχή χωρίς «Υιέ του Θεού» και δεν ελευθερωνόμουν. Μια φορά είπα «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», δεν το άντεξε ο σατανάς, έσκασε και διαλύθηκε σαν καπνός.
Το πρωί πήγα και τα εξομολογήθηκα στον Γέροντα……….
Ο Γέροντας μου είπε: «Παιδί μου, η καλή προσευχή και η αληθινή έτσι είναι. Εσύ να μην κοιτάς πως την λένε οι άλλοι, να την λες όπως πρέπει».
Γι’ αυτό επιβάλλεται να λέμε την νοερά προσευχή με το «Υιέ του Θεού», διότι είναι ομολογία πίστεως.
Μια ημέρα είπα στον Γέροντα:
«Γέροντα, σήμερα όλη την ημέρα στην εργασία μου με τάραξαν οι λογισμοί και δεν έκανα πολλή νοερά προσευχή, όπως τις άλλες ημέρες. Ερχόταν ο λογισμός της υπερηφανείας, σταματούσα την ευχή και έλεγα: «Κύριέ μου, παρακαλώ, ελευθέρωσέ με από τους λογισμούς της υπερηφανείας». Ερχόταν η κατάκριση, το μίσος, ο θυμός και διάφορα άλλα και σε όλα έλεγα την ίδια λέξη, παρακαλούσα τον Κύριο να με ελευθερώσει από όλα αυτά».
Ο Γέροντας μου είπε: «Μη στεναχωριέσαι που σταματάς την ευχή και μιλάς στον Κύριο. Αυτά, που του λες, είναι προσευχή και είναι το ίδιο σαν να λες την νοερά προσευχή. Αλλά δεν πρέπει να λες στον Κύριο να σε ελευθερώσει από όλα τα πάθη, διότι πρέπει να αγωνίζεσαι. Εσύ θα προσέχεις σ’ αυτούς τους λογισμούς να μην δίνεις προσοχή, να τους αφήνεις να φεύγουν. Εάν δεν έχουμε πειρασμούς, δεν θα έχουμε και καλή προσευχή. Αυτά μας αγιάζουν. Όταν εμείς προσέξουμε και είμαστε συγκεντρωμένοι την ώρα που προσευχόμαστε, μας κάνουν καλό και όχι κακό».
Μια ημέρα σκεφτόμουν τον Γέροντα και έλεγα: «Θεέ μου, πώς ο Γέροντας τα κατάφερε και έφτασε τόσο ψηλά;» και λέγοντας αυτά ήρθα σε έκσταση και βλέπω τον Γέροντα ανάσκελα ξαπλωμένο κάτω με το κομποσχοίνι στο χέρι του και προσευχόταν ψυχή και σώματι με την νοερά προσευχή, κοιτάζοντας τον ουρανό.
Εκεί που τον κοιτούσα, ανασηκώνεται λίγο προς τα επάνω από το έδαφος, με κοιτάζει αυστηρά με θυμό, με μάλωσε και είπε: «Δεν σ’ έχω πει, να μη μιλάς πολύ;» Με τον έλεγχο, που μου έκανε, τρόμαξα και συνήλθα αμέσως. Εγώ κατάλαβα πως, για να έχω την νοερά προσευχή, χρειάζεται να φύγω από την πολυλογία, όπως λένε οι πατέρες «εκ γαρ πολυλογίας ουκ εκφεύξει αμαρτίας». Καταστροφή στην προσευχή είναι η πολυλογία. (Β – 80 έως 84).
Το Τρίτο μέρος του βιβλίου του κ. Νικολάου Ζερβού για τον π. Σίμωνα Αρβανίτη
