«Συγχώρεσέ με, εαυτέ μου…»
Περίοδος Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς!
Τὰ πάντα γύρω μας σιωπαίνουν… τὰ πάντα γύρω ἠρεμοῦν!
Περίοδος προσευχῆς… περίοδος περισυλλογῆς… περίοδος αὐτομεμψίας…
Στέκομαι γιὰ λίγο μόνος μέσα στὸ γνωστό μου στέκι…
Ὄμορφη ἀτμόσφαιρα, ἀλλὰ τὸ κρύο μοῦ δείχνει τὰ τσουχτερά του δόντια… ὄχι-ὄχι! δὲν τὰ βάζω μαζί του, ὑποχωρῶ.
Γιὰ λίγο κοντοστέκομαι καὶ ἀπέναντί μου φέρνω τὸν ἑαυτό μου, λὲς καὶ τὸν βλέπω σὲ καθρέφτη!
Τὸν κοιτάζω κατάματα… προσπαθῶ νὰ δῶ μέσα στὴν καρδιά του… προσπαθῶ νὰ διεισδύσω στὰ ἐνδόμυχα τῆς ψυχῆς του… νὰ δῶ τί τὸν θλίβει, τί τὸν στεναχωρεῖ!!!
Τὰ σύνορα τῆς ψυχῆς δὲ θὰ τὰ βρῇς ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, ἔξω ἀπὸ τὸ εἶναι σου, ὅποιον δρόμο καὶ ἂν ἀκολουθήσῃς… τόσο βάθος ἔχει ἡ οὐσία της…
Γυρίζω ἀπὸ δῶ, στριφογυρίζω ἀπὸ κεῖ, τίποτα…
Ἐκεῖνον ποὺ βρίσκω, εἶμαι ἐγώ… εἶμαι ἐγὼ ποὺ τὸν στεναχωρῶ καὶ κανεὶς ἄλλος… εἶναι ὁ ἑαυτός μου!!!
Συγχώρεσέ με, ἑαυτέ μου, γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς λάθος μου ἐπιλογές… ποὺ σὲ κάνουν νὰ ραγίζῃς ὅλο καὶ πιὸ πολύ…
Θὰ ἤθελα νὰ ξέρῃς, ἑαυτέ μου,… πὼς ἀνάμεσα σὲ ὅσους σὲ πλήγωσαν, πιὸ πολὺ σὲ πλήγωσα ἐγώ, ἐγὼ καὶ οἱ ἐπιλογές μου… ἐγὼ ποὺ συνεχῶς σὲ ἀποξενώνω ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο μου τὸν ἑαυτό!
Τὰ πιὸ δύσκολα περάσµατα τὰ πέρασες µόνος σου… καὶ ἐγὼ δὲν σοῦ στάθηκα, δὲν σοῦ συμπαραστάθηκα… στεκόμουν ἀπὸ μακρυὰ καί, ἀπὸ πρωταγωνιστὴς τῆς ζωῆς σου, παρακολουθοῦσα σὰν ἁπλὸς θεατής!
Τί νὰ σοῦ πῶ…; Γιὰ τὴν κούραση σου τὴ σωματική…; Γιὰ τοὺς πόνους σου τοὺς ψυχικούς…; Γιὰ τὶς φοβίες μου…; Γιὰ τὰ λάθη μου…; Γιὰ τὰ ἄγχη μου…; Γιὰ τὶς ἀδυναμίες μου…; πές μου τί νὰ σοῦ πῶ!!!
Συγχώρεσέ με, γιατὶ μέχρι τώρα δὲν ἔβλεπα ἢ δὲν ἤθελα νὰ δῶ πὼς ἐγώ, τελικά, εἶμαι τὸ πρόβλημά μου!!!
Ὅμως, ἑαυτέ μου, πίστεψέ με, αὐτὸ εἶναι ποὺ σὲ ἔκανε δυνατότερο!
Καὶ τώρα στέκομαι ἐδῶ, στὸ κατῶφλι τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ παρακαλῶ τὸν Κύριό μου καὶ Θεό μου: Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα… ναί, Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου. Γένοιτο!
