Το πνευματικό νήπιο πρέπει να κλάψει σαν το σαρκικό

Για να γεννηθεί ο άνθρωπος ο πνευματικός και για να βγει στο φως από το σκοτάδι, είναι ανάγκη να βασανισθεί, όπως γίνεται με τη γέννα του σαρκικού ανθρώπου. 

Γι`αυτό λέγει ο Χριστός : ” Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν” . Και στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζει κανένας πως ο Παύλος και ο Βαρνάβας επήγαν στο Ικόνιο και στην Αντιόχεια ” επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, παρακαλούντες εμμένειν τη πίστει και ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού ”.

Το πνευματικό νήπιο πρέπει να κλάψει σαν το σαρκικό , για να βρει γάλα για να θραφεί. Ο άνθρωπος που δεν ελπίζει σε καμιά βοήθεια εκτός από τον Θεό και σε καμιά ζωή εκτός απ`αυτόν και σε καμιά άλλη χαρά εκτός απ`αυτόν και σε καμιά δικαιοσύνη εκτός απ`αυτόν και κρεμιέται με δάκρυα μονάχα σ` Εκείνον, έχοντας ” μονογενή ελπίδα ” , αυτός βρίσκει έλεος και αναπαύεται από ”τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός ” . 

Γι`αυτόν ”η αγάπη η εν Χριστώ ισχυροτέρα εστί της ενταύθα ζωής ” , κατά τον άγιο Ισαάκ. Και δεν θέλει να χωρισθεί από τον Θεό και προτιμά τον θάνατο από τούτον το χωρισμό, γιατί νιώθει καλά πως σωστά λέγει ο άγιος Κύριλλος ότι ” θάνατος αληθής είναι ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεόν και όχι ο χωρισμός από το σώμα”.

Σ`αυτή τη μακάρια κατάσταση βρίσκονται οι άγιοι, όχι λίγες ώρες της ζωής τους, αλλά παντοτινά. Και για τούτο νιώθουνε πως από τούτον τον κόσμο απογευθήκανε σαν έναν αρραβώνα τη μακαριότητα της αιώνιας ζωής. 

Και αγαπούνε κάθε άνθρωπο και κάθε πλάσμα, επειδή η τέλεια αγάπη προέρχεται από τη χαρά της πίστης κι από τη βεβαιότητα κι από τη στερεή ελπίδα που έχουνε μέσα στην ψυχή τους.

Φώτιος Κόντογλου