«Είδε εκείνη τη στιγμή τον εισερχόμενο στο ναό Μεγάλο Αρχάγγελο Μιχαήλ και από φόβο φώναξε μην αντέχοντας την πύρινη ανάσα του Ηγέτη των Ουρανίων Δυνάμεων»
…Επιστρέφοντας από το νησί και τον πατέρα Νικόλαο αποφασίσαμε να πάμε στο αγαπημένο μοναστήρι Πσκοφ-Πετσέρσκι, που πολλές φορές μας φιλοξενούσαν.
Έχω, ήδη, πει ότι όταν ήρθα για πρώτη φορά εδώ, όντας χριστιανός γνωρίστηκα με τον πατέρα Ανδριανό, ο οποίος υποσχέθηκε φιλικά ότι θα προσεύχεται για εμάς και ότι πάντα θα χαίρεται για τον ερχομό μας. Είχε την ευλογία του Αρχιεπισκόπου της επαρχίας να διαβάζει εξορκισμούς στους ψυχικά ασθενείς ανθρώπους που έρχονταν εδώ από όλα τα άκρα της Σοβιετικής Ένωσης. Έλεγε ότι στη χώρα οι μισοί κάτοικοι είναι πνευματικά ασθενείς. Πολλοί από αυτούς που έρχονται στην πίστη και στην Εκκλησία βλέπουν μέσα τους τη δαιμονική αιχμαλωσία.
Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της βαθιάς αποστασίας από το Θεό για την οποία ο Θεός επιτρέπει να μπουν μέσα μας τα πονηρά πνεύματα. Ο πατέρας Ανδριανός κάποιες φορές μας ζητούσε να τον βοηθήσουμε και να διαβάζουμε ψαλμούς στην μακρά ακολουθία του εξορκισμού για τους δαιμονισμένους. Αυτή ήταν ειδική ακολουθία συνταγμένη από τον Άγιο Βασίλειο το Μεγάλο και από τις ιδιαίτερες προσευχές του Πέτρου Μογγίλα, του Μητροπολίτη Κιέβου.
Οι εικόνες που παρατηρούσαμε με τις εμμονές των ασθενών κατέπλητταν με απερίγραπτο φόβο όλη την ανθρώπινη φαντασία. Οι δαιμονισμένοι άρχισαν να φωνάζουν. Κάποιος ούρλιαζε. Κάποιος έπεφτε στο πάτωμα, έρπονταν σαν φίδι, κάνοντας τρομερά πράγματα, βγάζοντας αφρούς, κακολογώντας το Θεό και το γέροντα. Κάποιος φώναζε με κραυγή πετεινού. Κάποιος άλλος άρχιζε να γρυλίζει. Από κάποιες γυναίκες με φοβερή ανδρική φωνή οι δαίμονες ούρλιαζαν απευθυνόμενοι στον πατέρα Ανδριανό, όταν άρχιζε να τις ραντίζει με το Μεγάλο αγιασμό:
-Μην τολμήσεις! Θα σε σκοτώσουμε, καταραμένε γέρο!!!
Από άλλους ασθενείς που σέρνονταν οι δαίμονες μανιωδώς φώναζαν:
-Σταμάτα, μη μας βασανίζεις! Με τις λεκάνες θα σου κουβαλάμε το νερό!
Από κάποιον έβγαινε σπαρακτική ανθρώπινη κραυγή:
-Τέλος!!! Αρκετά! Βγαίνω!- και ο δυστυχής πέφτοντας έσβηνε εξαντλημένος από τις δαιμονικές δυνάμεις που τον βασάνιζαν.
Όλη αυτή η φρίκη θύμιζε κόλαση. Η ψυχή μου σφιγγόταν με απίστευτο φόβο από αυτές τις φοβερές κραυγές και τα ουρλιαχτά των δύστυχων θυμάτων της σοβιετικής άθεης αμαρτωλής ζωής. Ο πατέρας Ανδριανός διηγείτο, ότι κάποτε ήρθε σε αυτόν ένας σημαντικός επιστήμονας, διδάκτορας- ψυχολόγος. Θεωρείτο άθεος και απόλυτα δεν πίστευε στην ύπαρξη κακών πνευμάτων.
Όταν βρέθηκε σ’ έναν τέτοιο εξορκισμό είδε με τα μάτια του τι συμβαίνει με τους δαιμονισμένους πάνω από τους οποίους διάβαζαν τους εξορκισμούς. Ένιωσε έναν απερίγραπτο τρόμο ιδιαιτέρως όταν τους ράντιζαν με μεγάλο αγιασμό. Τότε κυριολεκτικά σηκώθηκαν οι τρίχες των μαλλιών του και μετανοώντας για την αθεΐα του ζήτησε από τον πατέρα Ανδριανό να τον βαπτίσει.
Μετά την άγια βάπτιση, όταν μέσα του εισήλθε το Άγιο Πνεύμα, ο επιστήμονας ορκίστηκε ότι πλέον δεν θα διδάσκει την άθεη δυτική επιστήμη, την τυφλωμένη με την ορθολογικότητα, που εχθρεύεται ενάντια της Ζωντανής Αλήθειας που μας αποκαλύφθηκε στο Άγιο Ευαγγέλιο που δρα ως ζωογόνο στην Αγία Εκκλησία μας.
Ανάλογες ανατροπές ανθρώπινων μοιρών συχνά υπήρχαν μεταξύ αυτών, οι οποίοι επισκέπτονταν αυτές τις τρομερές “παραστάσεις” που μισοφανέρωναν την ύπαρξη καταχθόνιου αβύσσου, όπου οι ίδιοι οι δαίμονες θα βασανίζουν για πάντα τους αμετανόητους αμαρτωλούς, την τυραννική εξουσία των οποίων έχουν αναλάβει.
Όλα αυτά μας προκάλεσαν τρομερή εντύπωση. Ήμασταν χαρούμενοι που ενήλικες αξιώθηκαν να γνωρίσουν τη Χάρη του Θεού και μετά τη Βάπτιση, διατηρώντας την πίστη στον Κύριο μας μπορούμε να ζήσουμε κάτω από την Ευλογημένη Σκέπη Του. Θυμάμαι, πως ερχόμενος στο σπίτι του μακάριου Νικόλκα με τον οποίο ήμασταν πάντα φίλοι (έχω πολλές φορές αναφερθεί σε αυτόν) συναντήσαμε μία ασθενή γυναίκα από την πόλη Οριόλ (σημαίνει “Αετός”).
Με δυσκολία είχε έρθει στην Πετσόρη για να απαλλαχθεί από τα κακά πνεύματα που υπήρχαν μέσα της. Αυτά φώναζαν μέσα της, ιδιαιτέρως, όταν ο αδερφός μου διάβαζε τις βραδυνές προσευχές. Μην αντέχοντας τις κραυγές τους που εμπόδιζαν, ο Γιάκοβ άρχισε να συνομιλεί με αυτήν την ακάθαρτη δύναμη. Αυτά (τα πνεύματα) του είπαν:
-Γνωρίζουμε ποιος είσαι! Είσαι ο Γιάσκα από τη Μόσχα και αυτή η ανόητη μας έφερε εδώ για να βασανιστούμε! Αχ, σκύλα! Η κραυγή τους προξενούσε τρόμο. Στη διαστημική κρύα φωνή τους δεν αισθανόσουν τίποτα το ανθρώπινο.
-Ποιοι είστε;-τους ρώτησε ο αδερφός μου, κρατώντας κάνοντας το σταυρό του.
Ένας από αυτούς ήταν δαίμονας εισερχόμενος σε αυτήν από έναν συνταγματάρχη. Ο άλλος καλούσε τον άνθρωπο στον οποίο έως τότε κατοικούσε. Αυτός ο άνδρας σύμφωνα με το δαίμονα πνίγηκε στη θάλασσα. Μετά από αυτό το γεγονός ο δαίμονας εγκαταστάθηκε στην ανυπεράσπιστη για τις θανάσιμες αμαρτίες ψυχή της.
-Θέλουμε να εκτροχιάσουμε το τρένο, -κραύγαζαν οι δαίμονες. Θέλουμε να φάμε το κρέας και να πιούμε το αίμα! Αχ, αυτή η καταραμένη. Μας έφερε εδώ για να βασανιστούμε!
Όταν ο αδελφός μου διηγήθηκε στον πνευματικό αυτήν την ιστορία, τότε ο παππούλης εξήγησε, ότι παρόμοια τόλμη δεν επαινείται, διότι οι άγιοι απεχθάνονται τη συνομιλία με τα ακάθαρτα πνεύματα, διότι αυτά πάντοτε ψεύδονται. Όμως ο αδελφός μου σα να τους εξόρκιζε ρώτησε:
-Ποιοι είναι, -τότε αυτά τα πνεύματα αποκάλυψαν το όνομα τους και την αιτία για την οποία ο Θεός επέτρεψε να εισέλθουν στην αμαρτωλή.
Όλα αυτά μας συγκλόνισαν ασυνήθιστα.
Το βράδυ όλοι ήμασταν στην αγρυπνία στον κυρίως ναό, αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, το όνομα του οποίου φέρει ο ναός έως σήμερα. Μετά από τη μακρά εορταστική ακολουθία βγήκαμε από την εκκλησία κατευθυνόμενοι προς τον κεντρικό δρόμο στις Βασικές Πύλες του μοναστηριού. Ο δρόμος οδηγούσε στο σπίτι του μακάριου Νικόλκα, όπου θα διανυκτερεύαμε. Ξαφνικά ακούστηκε μία σπαρακτική τρομερή κραυγή:
-Α!Α!Α!Αρχά-γγε-λε Μι-χα-ήλ! Τον φοβάμαι!!! Φο-βά-μαι!!!
Γυρίσαμε και με τρόμο είδαμε μία απίστευτη εικόνα. Μία νέα όμορφη εικοσιπεντάχρονη κοπέλα-μιγάς ήρθε εδώ από την Τασκένδη για να θεραπευτεί (με αυτή γνωριστήκαμε κατά τον εξορκισμό). Ο δαίμονας που κατοικούσε μέσα της, τη σήκωσε από τη γη σε ύψος τεσσάρων- πέντε μέτρων και αργότερα πέφτοντας χτύπησε κατευθείαν στο λίθινο πλακόστρωτο. Όλοι τρέξαμε κοντά της νομίζοντας ότι είχε σκοτωθεί. Αυτή σαν να μη συνέβη τίποτε σηκώθηκε και με φόβο ζήτησε συγγνώμη απ’ όλους.
Η κραυγή του φοβισμένου δαίμονα απίστευτα μας συγκλόνισε! Αποδεικνύεται, ότι αυτό το κακό πνεύμα που κατοικούσε στο σώμα της κοπέλας, είδε εκείνη τη στιγμή τον εισερχόμενο στο ναό Μεγάλο Αρχάγγελο Μιχαήλ και από φόβο φώναξε μην αντέχοντας την πύρινη ανάσα του Ηγέτη των Ουρανίων Δυνάμεων. Τόσο καταφανής ήταν η Δύναμη του Κυρίου, η χαρισμένη στον Αρχιστράτηγο που έως σήμερα είμαστε κατάπληκτοι από το μεγαλείο και τη θεϊκή εξουσία την οποία ο Θεός έδωσε στους αγγέλους που απεδείχθησαν πιστοί σε Αυτόν στην πρώτη προϊστορική καταστροφή.
Τότε πράγματι με τα μάτια μας πεισθήκαμε πως οι δαίμονες φοβούνται τον Κυρίαρχο του στρατεύματος του Κυρίου, του Μι-χα-ήλ που σημαίνει “Κανείς δεν είναι όπως ο Θεός”. Αυτά τα λόγια αναφώνησε ανασηκωμένο το ουράνιο στράτευμα για να αντισταθεί στους υπερήφανους στασιαστές.
Πολλές νύχτες πέρασα χωρίς ύπνο με την ανάμνηση όλων, όσων βίωσα. Ο φόβος αγκάλιαζε όλη την ύπαρξη μου.
-Αλίμονο, Θεέ μου, αν δεν μας σώσεις!-σκέφτηκα.
Η άβυσσος και ο τρόμος περιμένει τις αμαρτωλές ψυχές εάν εδώ δεν ανακόψουμε την εξουσία των κακών πνευμάτων επάνω μας! Θεέ μου, σώσε μας από το διάβολο και τις ακάθαρτες δυνάμεις του που μας εχθρεύονται. Αυτό μόνο να φανταστείς! Τόσο όμορφη και νέα κοπέλα που η ψυχή της βρίσκεται υπό την αιχμαλωσία αυτών των κακών δυνάμεων! Λυπόμουν αυτό το δύστυχο πλάσμα που αντί για αγάπη και οικογενειακή ευτυχία ήταν καταδικασμένο για πολλά χρόνια να ζει μία τέτοια ολέθρια κατάσταση διαβολικής αιχμαλωσίας.
Επιθυμούσα το συντομότερο να γίνω ιερέας και να κηρύξω στο λαό μας τη μετάνοια και την Αλήθεια του Θεού, ανοίγοντας τα μάτια των ανθρώπων στην κρυμμένη τρομερή αλήθεια. Θεός υπάρχει! Όμως υπάρχει και διάβολος, που μας μισεί, και σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου βαδίζει σαν λιοντάρι που βρυχάται και ψάχνει κάποιον για να καταβροχθίσει. Όλοι πρέπει να πλησιάσουμε το Θεό, να Τον ικετεύσουμε για τη δύστυχη χώρα μας, που έφερε τον εαυτό της στο καμίνι της τερατώδους τήξης…
από το βιβλίο: «ΑΠΟ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ – ΣΤΟ ΦΩΣ » Εξομολόγηση ενός ανθρώπου –
Αρχιμανδρίτου Ιωάννη (Κόγκαν) – Μόσχα 2010
