Η Αποκαθήλωσις

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΙΣ

Ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκὸς, ἀφήσας

ἤδη τὴν σάρκα ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, κατέρχεται στὴν χώραν

τῶν πνευμάτων. Καὶ ἐνῶ τὸ Ἄχραντον Σῶμά Του ἀποκα-

θηλοῦται καὶ σμύρνῃ καὶ σινδόνι καθαρᾷ κηδεύεται ὑπὸ

τοῦ εὐσχήμονος βουλευτοῦ Ἰωσὴφ καὶ κατατίθεται στὸν

Τόπον, ὁ Ἰησοῦς εἰσδύει στὸν Ἅδην ὡς Ἐλευθερωτὴς, γιὰ

νὰ δώσῃ τὴν τελευταίαν μάχην καὶ νὰ ἐλευθερώσῃ τὰ πε-

πεδημένα πνεύματα.

Ἡ σωτηρία Του εἶναι παγκόσμιος καὶ καλύπτει ὅλην

τὴν κτίσιν καὶ τὰς τρεῖς διαστάσεις τοῦ χρόνου, τὸ παρὸν

τῆς σταυρικῆς θυσίας, τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον, μέχρι

τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Ἐδῶ, ὅ,τι ἐπιτελοῦμεν ἐπιταφίως, δὲν εἶναι θρῆνος.

Εἶναι λατρευτικὸς θαυμασμὸς. Εἶναι ἐγκώμιον γιὰ τὸν

Γενναῖον Μαχητὴν. Ἐπιθαλάμιον εἶναι γιὰ τὸν εὔζωνον

Νυμφίον, ὁ ὁποῖος ἐντὸς ὀλίγου ἐπιστρέφει ἀπὸ τὴν μά-

χην Νικητὴς, ὡς ἐκ παστάδος προερχόμενος.

Ἄλλωστε, δὲν ὑπάρχει θρῆνος γιὰ τὸν Γενναῖον. Τὸ

εἶπεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος πρὸς τὰς θυγατέρας τῆς Ἱερουσα-

λὴμ: «Μὴ κλαίετε ἐπ’ ἐμὲ».

Ἡ Πόλις, μὲ τὴν πεποίθησιν τῆς Μεγάλης τοῦ Χρι-

στοῦ Ἐκκλησίας, ἀνέκαθεν, ἄνευ θρήνων, εἶδε καὶ ἐβίωσε

τὸν ἥρωα τῆς ἑσπέρας ταύτης καὶ τὴν εἰς Ἅδου κάθοδόν

Του, ὡς κάθοδον ἀλκίμου Ἐλευθερωτοῦ, καὶ τὴν ἀπετύ-

πωσεν στὴν περίφημον νωπογραφίαν τῆς Μονῆς τῆς Χώ-

ρας, ὅπου ὁ Χριστὸς, ὁ Ἅγιος Ἰσχυρὸς, ὁ Τεχνουργὸς τῆς

Ἀναστάσεως θραύει τὰ δεσμὰ καὶ ἐλευθερώνει καὶ συν-

αρπάζει καὶ συνεγείρει μὲ τὰς δύο χεῖράς Του τοὺς πρω-

τοπλάστους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔαν, καὶ μετ’ αὐτῶν ὅλα

τὰ δέσμια πνεύματα.

Διότι οὐδέποτε ἐπιστεύσαμεν στὴν ἰσχὺν τοῦ θανά-

του, ἀλλὰ πάντοτε στὴν Ἀλήθειαν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὁ Ἐπιτάφιος δὲν εἶναι θρῆνος, ἀλλὰ

προεόρτια τῆς Ἀναστάσεως.

Ὅτι τελετουργοῦντες ἐπιταφίως, δὲν τελοῦμεν ἐξόδι-

ον Ἀκολουθίαν, ἀλλ’ ἱερουργοῦμεν τὴν προσκομιδὴν τῆς

Ἀναστάσεως.

Καὶ ἱερουργοῦμεν ἀπόψѱε ὄχι μόνοι, ἀλλὰ μεθ’ ὅλου

τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Καὶ ὄχι μόνον ὡς στρατευομένη Ἐκκλη-

σία, ἀλλ’ ἡνωμένοι μετὰ τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας

λειτουργοῦμεν ἀπόψѱε τὸν θρίαμβον τοῦ ἐκ τοῦ Ἅδου ἐπι-

στρέφοντος Νικητοῦ.

Ἀπόѱε εἶναι ἡ ἑσπέρα ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐπι-

φοιτοῦν καὶ συνωθοῦνται τὰ πνεύματα αἰώνων. Τὰ πνεύ-

ματα Πατριαρχῶν καὶ Ἡγεμόνων, Ἱεραρχῶν καὶ Μαρτύ-

ρων καὶ Λογάδων καὶ γενεῶν γενεῶν ἄνευ διακοπῆς, ἐν

πιστῇ συνεχείᾳ, πάντοτε ἐν τῇ πίστει καὶ τῇ προσδοκίᾳ

τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καὶ τῇ αὐτῇ προσδοκίᾳ, ἡγουμέ-

νων τῶν Χερουβὶμ, θὰ λιτανεύσωμεν ἐντὸς ὀλίγου μεθ’

ὅλων αὐτῶν τῶν γενεῶν τὸν Ἀρχηγὸν τῆς Ἀναστάσεως, ἀ-

ναφωνοῦντες πρὸς τὸν ἐκ τοῦ Τάφου Προερχόμενον: «Ἀ-

νάστα ὁ Θεὸς καὶ κρῖνον».

π. Πορφύριος (Ι.Μ. Φιλοθέου Αγίου Όρους)