Ἡ ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ ἄνθρωπος ζῶντας μέσα στὴν Ἐκκλησία "πετάει", "διαγράφει" τὸν ἑαυτόν του. Ζεῖ γιὰ τὸν Θεὸν καὶ γιὰ τὸν πλησίον του, ποὺ εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος. Τὸν κάθε ἄνθρωπο τὸν βλέπει σὰν τὸν Χριστό. Ὁ Χριστιανὸς ζεῖ μέσα στὸ μυστήριο, τοῦ νὰ μὴν ὑπάρχει αὐτός, ἀλλὰ νὰ ζεῖ ὁ Χριστὸς μέσα του καὶ νὰ ἐνεργεῖ δι' αὐτοῦ.

Ἄν δὲν ζεῖ ἔτσι, ἁμαρτάνει. Διότι ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: "Τοῦ Θεοῦ μὴ ἐνεργοῦντος ἐν ἡμῖν ἁμαρτία πᾶν τὸ παρ' ἡμῶν γενόμενον". Ὁ Χριστιανὸς ζεῖ μέσα στὸ Χριστὸ διὰ τῆς διπλῆς ἀγάπης: τῆς πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ τῆς πρὸς τὸν πλησίον. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτό, πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ νεκρώσει τὸν παλαιὸν ἄνθρωπο "σύν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις". Πρῶτο πάθος, ποὺ πρέπει νὰ νεκρωθεῖ, εἶναι ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἄλλων. Γι' αὐτὸ καὶ θὰ πρέπει νὰ προσευχόμαστε συστηματικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους. 

Στὴν Ἐκκλησία καλούμαστε νὰ ταυτιστοῦμε μὲ τοὺς ἄλλους, χωρὶς ὅμως νὰ χάσουμε τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου μας. Γι' αὐτὸ προσευχόμενοι γιὰ τοὺς ἄλλους, λέμε "ἐλέησόν με" καὶ ὄχι "ἐλέησέ τους". Εἶναι αὐτὸ, ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἀγαπήσουμε ἀληθινὰ τὸν ἄλλον, σὰν τὸν ἑαυτόν μας. "Τοὺς κάνομε ἔτσι" ὅλους "ἕνα μὲ τὸν ἑαυτόν μας". "Πιὸ πολὺ θὰ προσεύχεσθε", ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος, "γιὰ τοὺς ἄλλους παρὰ γιὰ τὸν ἑαυτόν σας". Θὰ λέτε τὸ "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με" καὶ θὰ ἔχετε μέσα σας πάντοτε τοὺς ἄλλους.