Χαμένος στην ειρήνη τού Θεού...

Ο στάρετς Αλέξιος

Κατά τη συνεδρίαση της Συνόδου του 1917 για την εκλογή πατριάρχη εκλήθη από την έρημο ένας φημισμένος ασκητής ο στάρετς Αλέξιος, για να τραβήξη από την κληρωτίδα το όνομα του νέου Πατριάρχη. 

Κληρώθηκε τότε ο μεγάλος Πατριάρχης Τύχων που αντιμετώπισε όλη τη βαρβαρότητα τού νέου αθεϊστικού καθεστώτος. 

Για την προσωπικότητα τού στάρετς Αλέξιου, του ταπεινού αυτού μοναχού, γράφει ένας νέος συγγραφέας : 

«Ο Αλέξιος ζούσε σε απόλυτη μόνωση. Τρεφόταν με λίγο ψωμί και για νερό έπινε λίγο «αγιασμό». Αθέατος για όλους, εκτός από το Σάββατο, όταν άφηνε το ασκητήριο του για να μεταβή στην εκκλησία τού μοναστηριού. 

Τότε ετίθετο στη διάθεση αυτών που ήθελαν να εξομολογηθούν και το έκανε αυτό με υπομονή μέχρι τα βαθειά μεσάνυχτα, ακούγοντας τις αγωνίες τών πιστών, τις αμφιβολίες, τους φόβους τους.

Οι λόγοι του πάντοτε γλυκείς και ειρηνικοί, πράοι, γεμάτοι όμως από μια υπερφυσική δύναμη, έφερναν ψυχικό συγκλονισμό σε όσους τον άκουγαν. Διάβαζε τις ψυχές εκείνων που για πρώτη φορά τους έβλεπε. Πολλοί έφευγαν από κοντά του αναγεννημένοι εσωτερικά, συγκλονισμένοι με δάκρυα.

Περισσότερο από 80 χρόνια δινόταν ολόκληρος, μέχρις εξαντλήσεως, συχνά μέχρι το ξημέρωμα τής Κυριακής, σ΄όλες τις ψυχές που έρχονταν προς αυτόν απ΄όλες τις γωνιές της Ρωσίας. 

Το ερημητήριο του Αγ. Ζωσιμά της περιοχής του Σμολένσκ όπου ασκείτο ο στάρετς

Και παρ όλη αυτή την κοπιαστική εξωτερική εργασία, αυτός έμενε απορροφημένος από τη σκέψη τού Θεού, βυθισμένος σε μια σιωπηλή προσευχή.

Μια τέτοια ημέρα, δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, μας φθάνει για να καταλάβουμε ολόκληρη τη ζωή του στάρετς Αλεξίου. 

Βλέπουμε εδώ την απάρνηση του κόσμου της αμαρτίας, την καθαρότητα της καρδιάς, την μεγάλη υπομονή, την σιωπή, την προσευχή. 

Η ψυχή που είχε γίνει ξένη προς τον κόσμο και σε κάθε τι ανθρώπινο είχε κατακτήσει την ειρήνη τού Θεού. Όμως το πλήρες μέτρο της ειρήνης αυτής αφήνει να δή κανείς τον πνευματικό δρόμο που διανύθηκε, πιο καλά από μια λεπτομερή περιγραφή. 

Χαμένος μέσα στην ειρήνη τού Θεού, ο στάρετς Αλέξιος έζησε μέχρι την επανάσταση του Οκτωβρίου, και πέθανε μετά τις μεγάλες αναστατώσεις που έγιναν στην πατρίδα του, χωρίς να λάβη μέρος σ΄αυτές, χωρίς αυτές να τον θίξουν καθόλου».

Ντίβο Μπαρσόττι, Ρωσικός Χριστιανισμός σ.39-40