Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή Β΄Νηστειῶν

Ἔρχονται πρός αὐτόν παραλυτικόν φέροντες

Εἶναι πολλά τά σημεῖα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, στά ὁποῖα θά μποροῦσε κανείς νά ἐμβαθύνει καί νά βγάλει διδάγματα γιά τήν ζωή του. Ὡστόσο ἐμεῖς θά ἀσχοληθοῦμε μέ τό πρόβλημα τοῦ πόνου.

Ὁ παράλυτος, ζωντανός νεκρός, ἄταφος, ἀντιμετώπιζε ἕνα μεγάλο δράμα. Δέν μποροῦσε νά χαρεῖ τήν ζωή. 

Καθηλωμένος στό κρεβάτι τοῦ πόνου ἔβλεπε μέρα μέ τή μέρα νά τόν ἐγκαταλείπουν οἱ δυνάμεις του. Σύννεφο ἀπελπισίας καί ἀπογνώσεως σκέπαζε τήν ψυχή του. Δέν μποροῦσε νά γίνει γι᾿ αὐτόν κάτι καλό. Δέν ὑπῆρχε ἐλπίδα σωτηρίας, μέχρι τήν ἡμέρα πού ἦρθε ὁ Χριστός στήν Καπερναούμ.

Ἡ ἀσθένεια, ὁ πόνος, τά βάσανα εἶναι τό μεγάλο δράμα τῆς κοινωνίας. Ὅπου καί ἄν στρέψουμε τά βλέμματά μας πόνο πολύ θά δοῦμε. Καί ὅπως τό λέει ὁ λαός, πᾶς νά πεῖς τόν πόνο σου καί βρίσκεις μεγαλύτερο πόνο. Μόνιμος σύντροφός μας ὁ πόνος. Ἡ γῆ εἶναι χώρα τοῦ κλαυθμῶνος. Μικροί καί μεγάλοι κλαῖμε καί ὑποφέρουμε. Εὔλογα λοιπόν ἔρχεται τό ἐρώτημα στά χείλη μας, γιατί τόσος πόνος; γιατί νά ὑποφέρουμε στή ζωή μας;

Θά προσπαθήσουμε νά ἀναφέρουμε μερικούς λόγους, γιά νά δώσουμε κάποια ἐξήγηση.
Ἡ θλίψη καί ὁ πόνος, ἀγαπητοί μου, προέρχεται ἀπό τήν φθορά. Εἴμαστε πλασμένοι ἀπό ὑλικά στοιχεῖα πού ὑπόκεινται στήν φθορά. Λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν Θεό καί τῆς παραβάσεως τοῦ θελήματός Του, χάσαμε τήν εὐκαιρία νά γίνουμε ἄφθαρτοι. Ὅπως μία μηχανή παλιώνει καί φθείρεται, ἔτσι ἀλλοιώνεται πλέον καί ὁ ἄνθρωπος. Δέν παραμένει πάντα νέος καί ὑγιής. Ἔρχεται καιρός πού φθείρεται ἀπό τήν ἴδια του τήν φύση ἤ ἀπό ἄλλους ἐξωτερικούς παράγοντες, ὅπως εἶναι ἡ διατροφή ἤ γενικότερα ὁ τρόπος διαβίωσης.

Τό πολύ φαγητό ἀσφαλῶς μᾶς βλάπτει, τό ἴδιο καί τά οἰνοπνευματώδη ποτά. Ὅταν κάποιος πίνει καί μεθάει καί δημιουργεῖ προβλήματα στήν καρδιά ἤ στό συκώτι, τότε δέν φταίει ὁ Θεός. Ὅταν κάποιος μεθυσμένος προκαλεῖ μέ τήν μηχανή ἤ μέ τό αὐτοκίνητό του τροχαῖο ἀτύχημα καί εἴτε χάνει τή ζωή του, εἴτε τραυματίζεται καί γίνεται ἀνάπηρος, ἀσφαλῶς δέν εἶναι αἴτιος ὁ Θεός.

Ἡ καθιστική ζωή ἐπίσης δημιουργεῖ προβλήματα. Δέν μποροῦμε νά καθώμαστε συνέχεια, γιατί θά σκουριάσουμε. Οὔτε νά εἴμαστε συστηματικά ξενύχτιδες, νά κάνουμε τήν νύχτα μέρα καί τήν ἡμέρα νύχτα. Τρῶμε ἀσταμάτητα, βάζουμε περιττά κιλά καί μετά ξοδεύουμε τοῦ κόσμου τά χρήματα στά κέντρα ἀδυνατίσματος, γιά νά χάσουμε τό ἐπί πλέον βάρος. 

Ἄν ὅμως ζούσαμε τήν ζωή πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἀνάλογη ἐγκράτεια καί τίς διατεταγμένες νηστεῖες, δέν θά εἴχαμε τόσα προβλήματα. Ἔτσι βλέπουμε πώς μόνοι μας προκαλοῦμε πόνο καί στόν ἑαυτό μας καί στούς δικούς μας.
Ὅμως δέν πονοῦν μόνο ὅσοι δέν προσέχουν στή ζωή τους. Μπορεῖ κάποιοι νά εἶναι πολύ προσεκτικοί, ἀλλά παρ᾿ ὅλα αὐτά νά ἔχουν προβλήματα καί πόνο.

Ὑπάρχουν περιπτώσεις πού ὁ πόνος προέρχεται ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Μέ τήν ἁμαρτία ἐπέρχεται διαταραχή τῆς προσωπικότητας. Εἶναι ἀβάσταχτο τό μαστίγωμα τῆς συνειδήσεως. Ἀρρωσταίνει ἡ ψυχή, ἡ ὁποία συμπαρασύρει καί τό σῶμα, ἀφοῦ ψυχή καί σῶμα εἶναι ἕνα, ἀποτελοῦν ἕνα σύνολο, μία ἑνιαία ὀντότητα. Ἡ κατάστασις τῆς ψυχῆς ἐπηρεάζει καί τό σῶμα. Ἔτσι δέν ψάλλουμε στήν μικρή Παράκληση τῆς Παναγίας; Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή.

Σ᾿ αὐτήν τήν περίπτωση ἀνήκει καί ὁ σημερινός παράλυτος. Παρέλυσε ἡ ψυχή ἀπό τίς ἁμαρτίες, γι᾿ αὐτό παρέλυσε καί τό σῶμα. Αὐτό μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει καί ἡ ἐνέργεια τοῦ Κυρίου. Πρῶτα ἐθεράπευσε τήν ψυχή συγχωρώντας τίς ἁμαρτίες του καί κατόπιν ἀνώρθωσε τό σῶμα. Πρῶτα εἶπε, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου καί ὕστερα τοῦ εἶπε, ἆρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου.

Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀπό τά λόγια αὐτά καταλαβαίνουμε ὅτι ἐξ ἁμαρτιῶν ἐτέθη τό νόσημα. Ἡ ἀρρώστια προῆλθε ἀπό τίς ἁμαρτίες του. Ἐρωτᾶ πάλι ὁ ἱ. Πατήρ, Ὅλες οἱ ἀρρώστιες προέρχονται ἀπό τήν ἁμαρτία; Ἀφαλῶς ὄχι. Χρειάζεται προσοχή, μή καταδικάσουμε ὅλους τούς ἀσθενεῖς, μή πάρει ὅλους ἡ μπόρα. 

Κάποιοι ἀρρωσταίνουν ἀπό τίς ἁμαρτίες τους, ὅπως ὁ σημερινός παράλυτος. Σέ ἄλλες περιπτώσεις ἔχουμε ἀρρώστια καί πόνο, γιά νά φανεῖ ἡ ἀρετή τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως π.χ. συνέβη μέ τόν δίκαιο καί πολύαθλο Ἰώβ. Σέ ἄλλες περιπτώσεις ἔρχεται ὁ πόνος στή ζωή μας γιά νά μᾶς σταματήσει, νά μᾶς συγκρατήσει, νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τήν ἁμαρτία ἤ νά μᾶς ὁδηγήσει σέ μετάνοια.

Ἐρωτᾶ πάλι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος; Πότε εἴμασταν πιό προσεκτικοί; πιό σωστοί ἄνθρωποι; πότε τρέξαμε προθυμότερα στήν Ἐκκλησία; πότε ἤρθαμε πιό κοντά στό Θεό; πότε προσευχηθήκαμε θερμότερα; πότε νηστεύσαμε καλύτερα; 

Στίς δύσκολες ὧρες, στίς ἡμέρες τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων.

Τά λυπηρά μαλακώνουν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τήν καλλιεργοῦν περισσότερο. Ἐνῷ τά εὐχάριστα εἶναι μεγαλύτερος πειρασμός, ἀφοῦ τότε λησμονοῦμε τόν Θεό, Τόν ἐγκαταλείπουμε.

Πολλοί μετάνοιωσαν καί σώθηκαν ὅταν ὑπέφεραν, ὅταν ἦσαν στό κρεββάτι τοῦ πόνου. Ὁ ἄσωτος, ὁ βλάσφημος στήν ἀρρώστια του μαλακώνει. Τό βράδυ καθώς βρίσκεται μόνος στό δωμάτιό του, κάνει τό σταυρό του, προσεύχεται, ἀφήνει τά δάκρυα νά τρέξουν καί νά βρέξουν τό προσκεφάλι του.

Μετανοεῖ ἀναγκαστικά καί καταφεύγει στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀσθένεια μᾶς προσγειώνει στήν πραγματικότητα, ἐνῷ συγχρόνως μᾶς ἐξυψώνει. Ὅσο καί ἄν δέν θέλουμε νά τό καταλάβουμε, μία ἀρρώστια εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Γνώρισα ἀνθρώπους πού μοῦ ἐξομολογήθηκαν, ὅτι αὐτό πού ἔνοιωσαν στό κρέββάτι τοῦ πόνου, δέν τό ἔννοιωσαν σέ ὅλη τους τή ζωή.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὑπάρχει πόνος στή ζωή, γιατί ἐμεῖς τόν προκαλοῦμε στούς ἄλλους λόγῳ τῆς κακίας καί τῆς πονηρίας μας. Ὑπάρχουν φτωχοί, ἄνθρωποι πού δυστυχοῦν, γιατί ὑπάρχουν πλούσιοι ἄσπλαχνοι. Γιατί ὑπάρχουν τά ἁρπακτικά καί οἱ ἐκμεταλλευτές τῆς κοινωνίας. 

Ὑπάρχει πόνος πολύς στή ζωή, γιατί ἐμεῖς δέν εἴμαστε χριστιανοί τῆς προκοπῆς. Γιατί πολλοί πατοῦν ἐπί πτωμάτων, γιά νά ἀνεβοῦν ψηλά. Θυμηθεῖτε τόν φτωχό Λάζαρο, πού τόσο περιφρονοῦσε ὁ σκληρός πλούσιος, ἤ τόν ἄλλο, τόν ἄφρωνα πλούσιο. 

Εἶναι πολλοί ἀκόμη οἱ λόγοι, γιά τούς ὁποίους ὑπάρχει πόνος στή ζωή μας. Ὅλοι ὅμως καταλήγουν σ᾿ ἕνα πρᾶγμα. Ὅλα γίνονται γιά ἕνα λόγο, γιά ἕνα σκοπό. Γιά νά πλησιάσουμε τόν Θεό. Νά ἑνωθοῦμε μέ τήν πηγή τῆς ζωῆς. Νά συμμετάσχουμε στή ζωή τοῦ Χριστοῦ. 

Τότε θά γίνουμε δυνατοί καί ἄφθαρτοι. Ὅλα γίνονται γιά τό καλό μας, γιά τήν σωτηρία μας. Μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὅλα ἀλλάζουν στή ζωή μας καί ὁ σταυρός μας γίνεται ἐλαφρότερος. Μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ κόλασις γίνεται παράδεισος. 

Νά δώσει ὁ Θεός νά τό καταλάβουμε, γιά νά Τόν πλησιάσουμε καί νά συνδεθοῦμε στενά μαζί Του. Ἀμήν.-

πηγή