Να γίνεσαι μικρό παιδί...
Πέρα από όλα τα θεολογικά σπουδαία που οφείλει και μπορεί να πει κανείς για την Παναγία μας, χρειάζεται και μια προσωπική γνωριμία μαζί της. Μια σχέση, ένα βίωμα οικείωσης της ελπιδοφόρας και παραμυθητικής Παρουσίας της. Τι χρειάζεται θα ρωτήσει κανείς για να αρχίσει να γνωρίζει και να γεύεται την αισθητή παρουσία της;
Πίστη θα απαντήσει κάποιος. Σωστά. Να νηστέψει και να προσεύχεται θα μας πουν κάποιοι άλλοι, και πάλι σωστά. Όμως μαζί με όλα αυτά θα προσθέσω τρία ακόμη που για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικά.
Πρώτον να αγαπήσει κανείς με πάθος και έρωτα τον Υιό της, τον Χριστό μας.
Δεύτερον, να επιτρέψει στο εαυτό του να γίνει και πάλι παιδί.
Τρίτον να έχει ταπείνωση και απλότητα.
Όταν αγαπάς τον Χριστό η Παναγία χαίρεται. Ποια μάνα δεν θέλει να αγαπάνε το παιδί της, πόσο δε μάλλον όταν γνωρίζει ότι αυτός είναι ο σωτήρας μας. Η ζωή και η ανάσταση μας.
Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να γίνει παιδί, στην πραγματικότητα του επιτρέπεις να γευθεί το θαύμα. Άλλωστε μια πλευρά του εαυτού μας ποτέ δεν μεγάλωσε, έμεινε αθώα, αγνή γεμάτη επιθυμία για ζωή. Επίτρεψε στο παιδί που ζει μέσα σου να εκδηλωθεί, να μιλήσει, να ζητήσει το παιγνίδι, την χαρά και την ζωή.
Δεν το κάνουμε όμως, γιατί έχουμε εγωισμό. Έχουμε χάσει την απλότητα μας. Δεν ενεργούμε φυσικά και αυθόρμητα, καρδιακά και αγαπητικά. Δεν είμαστε εμείς αλλά οι σοβαροί κύριοι και κυρίες που κλεισμένοι μέσα στα πρέπει και μη, χάσαμε την άμεση επαφή με την ζωή, τον εαυτό μας και τον Θεό.
Ας δούμε λοιπόν ένα τεράστιο ασκητή, έναν σκληρό αγωνιστή, πως μέσα στην σκληρή άσκηση του, διατηρούσε την απλότητα και παιδικότητα της καρδιας του, την ταπείνωση και την αγάπη, τον σφοδρό έρωτα στον Χριστό και την Παναγία. Δείτε πόσο απλά, ανθρώπινα, παιδικά και ουσιαστικά της μιλούσε σε δύσκολες κι ευχάριστες στιγμές της ζωής του, κι ας παραδειγματιστούμε, σε έναν Αύγουστο όλο Παναγία.....
«..Γίνου λοιπόν ένα παιδάκι μικρόν, με την παιδικήν του απλότητα, και ρίξου στους πόδας της γλυκιάς σου Μανούλας, της Παναχράντου Μητρός Του, όπου βαστάζει ως βράφος μικρόν, τον Μέγαν Θεόν.
Και κλάψε και φώναζε με αγάπη πολλήν:
«Γλυκιά μου Μανούλα, βοήθησέ με, οδήγησέ με πως να σωθώ! Μεσίτευσε, Μάνα μου, εις τον Υιόν σου να με οδηγήσει πως να σωθώ. Τι είναι το θέλημά Του να κάνω, και τι από Αυτόν να ζητώ.
Να μου ανοίξει τους οφθαλμούς της ψυχής, όπου είναι κλειστοί και δεν Τον βλέπω, όταν εκείνος με βλέπει εις κάθε στιγμή, αλλά συνεχώς τον λυπώ...
