Η πίστη

Πιστεύω στο Θεό σημαίνει αποδέχομαι ελεύθερα και αβίαστα την ύπαρξή του. Τον δέχομαι ως δημιουργό του σύμπαντος και τον εμπιστεύομαι. Η εμπιστοσύνη αυτή δίνει ένα άλλο νόημα στη ζωή, ένα νέο τρόπο ζωής, που με ωθεί να ζω σύμφωνα με το άγιο θέλημά του.

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης 

Ορισμένοι μιλούν για μία ανώτερη δύναμη, δίχως να θέλουν να αγωνιστούν, για να τον γνωρίσουν καλύτερα, ώστε να τον αγαπήσουν και να αισθανθούν τη μεγάλη αγάπη του. Νομίζουν ότι η ενασχόλησή τους με το Θεό θα τους δυσκολέψει τη ζωή, θα περιορίσει την ελευθερία τους, θα τους γεμίσει ενοχές κι έτσι τον αφήνουν στο περιθώριο.

Η πίστη δεν είναι απλά λογική, δεν είναι παράλογη, αλλά είναι υπέρλογη. Ο Θεός είναι άπειρος, απερινόητος, πέρα από τις αισθήσεις και την ψυχρή λογική. Είναι αόρατος και όμως αισθητός. Δεν αποδεικνύεται η ύπαρξη του Θεού. Η πίστη είναι δώρο, είναι και κατόρθωμα, είναι αποτέλεσμα ταπεινής καλλιέργειας αλλά και δωρεά της θείας χάριτος στις καθαρές καρδιές. Η πίστη είναι τελικά ένα ωραίο ρίσκο.


Η ορθόδοξη πίστη δεν είναι μία θρησκεία ανάμεσα στις άλλες θρησκείες. Είναι αποκάλυψη ζώντος Θεού, δεν είναι ανθρώπινη επινόηση και κατασκευή αλλά φανέρωση του μόνου αληθινού Θεού. Από αγάπη στο πλάσμα του ο Θεός δεν εμφανίζεται. Δεν θέλει ποτέ να τρομοκρατήσει κανέναν. Δεν θέλει να τον ακολουθούμε από φόβο αλλά από αγάπη. Ο Θεός είναι αρκετά ευγενής, δεν επιβάλλεται, δεν εξαγοράζεται, αλλά δίνεται απλόχερα σε όσους πραγματικά το θέλουν και το ζητούν.


Ο Θεός δεν αποδεικνύεται λογικά, αλλά βιώνεται εγκάρδια. Δεν θα πίστευα σε έναν Θεό που θα αποδεικνυόταν. Δεν μπορεί να είναι τυχαία όλη αυτή η καταπληκτική αρμονία του σύμπαντος. Θα λέγαμε πως η ανάγκη της πίστης αποτελεί φυσική αναζήτηση του κάθε ανθρώπου. Δεν είναι ματαιοπονία η πίστη. Όσοι πιστεύουν πιστεύουν άδολα. Έχουν ασφάλεια, ενίσχυση, ευλογία, παρηγοριά, κουράγιο και ελπίδα. Ένας άπιστος νοσεί. Έχει άχαρη ζωή. Σήμερα η απιστία είναι μόδα. Οι άπιστοι όμως δεν είναι αληθινά χαρούμενοι και ελεύθεροι και αυτό πρέπει να τους προβληματίσει ισχυρά

Ο σοφός και χαριτωμένος, μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε πως «όλα τα θέματα τα συζητώ εκτός της υπάρξεως του Θεού. Είναι σαν να μου λες ότι δεν γεννήθηκες από μητέρα ή ότι το ράσο μου δεν είναι μαύρο. Τι συζήτηση να κάνουμε;». Την ύπαρξη του Θεού τη θεωρούσε δεδομένη, αυταπόδεικτη. Δίχως ταπείνωση όμως ο άνθρωπος αδυνατεί να πιστεύσει και μάλιστα κάποτε ειρωνεύεται και βλασφημεί.

Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ή να μην πιστεύει. Ένας που πιστεύει να χαίρεται, να μην αισθάνεται μειονεκτικά και απομονωμένα. Ένας που δεν πιστεύει είναι ελεύθερη επιλογή του, ας μην ενοχλεί όμως όσους θέλουν να πιστεύουν. Η απιστία θωρείται πρόοδος. Η πίστη χαρακτηρίζεται οπισθοδρόμηση, ασθένεια, φανατισμός. Δεν είναι έτσι. Αν υπάρχουν λαθεμένες και νοσηρές καταστάσεις της πίστεως, δεν επιτρέπεται να γενικεύονται και μεγεθύνονται. 

Η πίστη είναι η ανάγκη της ψυχής. 

Ωραιοποιεί, νοηματίζει και φρονηματίζει τη ζωή. Είναι τυχεροί όσοι αληθινά πιστεύουν.