Έτι και έτι κλίναντες τα γόνατα, τού Κυρίου δεηθώμεν...

H ζωή μου πέρασε τόσο μέσα στο αγαθό όσο και μέσα στην αμαρτία και εξήντα χρόνια μ΄έκαναν να καταλάβω ποια είναι η δύναμη που έχει η συνήθεια.

Κι η ψυχή κι ο νους μπορούν να αποκτήσουν συνήθεια.
Κι ό,τι συνηθίση ο άνθρωπος αυτό θα κάνη.

Αν συνηθίση στην αμαρτία, τότε θα έλκεται συνεχώς στην αμαρτία, και σ΄αυτό βοηθούν οι δαίμονες.

Αν πάλι συνηθίση στο αγαθό, τότε συνεργεί ο Θεός με τη Χάρη Του.

Έτσι αν συνηθίσης να προσεύχεσαι συνεχώς, ν' αγαπάς τον πλησίον σου και να κλαίς στην προσευχή σου για όλο τον κόσμο, η ψυχή σου θα ελκύεται, προς την προσευχή, τα δάκρυα και την αγάπη.

Κι αν συνηθίσης να δίνης ελεημοσύνη, να είσαι υπάκουος και ειλικρικνής στην εξομολόγηση ενώπιον τού πνευματικού, έτσι θα κάνης πάντοτε και με αυτό τον τρόπο θα βρής ανάπαυση στον Θεό.

Χαίρεται ο Κύριος μας, όταν εμείς χύνωμε δάκρυα στην προσευχή μας από αγάπη για τούς ανθρώπους και μάς εισακούει γεμάτος από έλεος.

«Ω Κύριε, δώσε μου δάκρυα, για να κλαίη η ψυχή μου μέρα και νύχτα από αγάπη για τον αδελφό».

Και να, ο Θεός εισακούει την προσευχή και δίνει στην ψυχή άφθονα δάκρυα για όλο τον κόσμο.

(ο γέροντας Σιλουανός , σελ 506-507, ΙΜ.Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 1970