Ευχή εξομολογητική εις την υπεραγίαν Θεοτόκον
Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε εσύ που γέννησες κατά σάρκα το Θεό Λόγο, γνωρίζω ότι δεν είναι ευπρεπές, ούτε άξιο, για μένα τον πανάσωτο, έχοντας ακόμη μολυσμένα μάτια και ακάθαρτα χείλη, να ίδω την εικόνα, σου της Αγνής, της Αειπαρθένου, της εχούσης το σώμα και την ψυχήν καθαρά και αμόλυντα, να την προσκυνώ και να την παρακαλώ.
Πιο σωστό είναι για μένα τον άσωτο να μισηθώ και να επιτιμηθώ από τη δική σου καθαρότητα· επειδή όμως ο Θεός τον Οποίον γέννησες, έγινε άνθρωπος για να μας καλέση τους αμαρτωλούς σε μετάνοια, παίρνω και εγώ το θάρρος και προσέρχομαι κοντά σου και σε παρακαλώ με δάκρυα.
Κάμε δεκτή την εξαγόρευση των πολλών και χαλεπών αμαρτιών μου και φέρε τη μετάνοιά μου στο μονογενή σου Υιό και Θεό, παρακαλώντάς τον να λυπηθή την άθλια και ταλαίπωρη ψυχή μου. Γιατί ένεκα του πλήθους των αμαρτιών μου εμποδίζομαι να ατενίσω προς Αυτόν και να ζητήσω συγχώρηση.
Γι αὐτὸ σε προβάλλω ως πρέσβη και μεσίτρια, γιατί ενώ απόλαυσα πολλών και μεγάλων δωρεών παρά του δημιουργήσαντός με Θεού, τις ξέχασα όλες, ο άθλιος και αχάριστος, ομοιωθείς έτσι με τα ανόητα κτήνη· πτωχεύοντας στις αρετές, και πλουτώντας στα πάθη, γεμάτος ντροπή και στερημένος από τη θεία παρρησία, έχω κατακριθεί από το Θεό, και γι αὐτὸ θρηνούν για μένα οι Άγγέλοι, και χαίρονται οι δαίμονες.
Μισούμαι από τους ανθρώπους, ελεγχόμενος υπό της συνειδήσεως, γεμάτος ντροπή για τα πονηρά μου έργα, νεκρός πριν το θάνατό μου, και πριν την κρίση αυτοκατάκριτος, και πριν από την ατελεύτητη κόλαση αυτοτιμωρούμενος από την απόγνωση.
Γι αὐτὸ καταφεύγω μόνο στη δική σου και μόνη βοήθεια, Δέσποινα Θεοτόκε, ο οφειλέτης μυρίων ταλάντων, εγώ που σπατάλησα την πατρική περιουσία με πόρνες, που φέρθηκα χειρότερα και από την πόρνη, που παρανόμησα πιο πολύ από τον Μανασσή, που έγινα άσπλαγχνος περισσότερο και από τον πλούσιο, ο λαίμαργος δούλος, το δοχείο των πονηρών λογισμών, ο φύλακας των αισχρών και ρυπαρών λόγων, ο γεμάτος με κάθε ακαθαρσία, ο ξένος κάθε αγαθού έργου.
Ελεήσέ μου την ταπείνωση και λυπήσου την ασθένειά μου. Συ μόνο έχεις τόσο μεγάλη παρρησία προς τον εκ σου τεχθέντα και κανείς άλλος. Τα πάντα μπορείς ως Μητέρα του Θεού. Για όλα έχεις την ισχύ ως υπερέχουσα όλων των κτισμάτων. Τίποτα δεν σου είναι αδύνατο, αρκεί να το θελήσεις.
Μην παραβλέψης τα δάκρυά μου, μην αηδιάσης το στεναγμό μου, μην αποστραφής τον πόνον της καρδιάς μου, μην ντροπιάσης την προσδοκίαν μου σε σένα, αλλά με τις μητρικές σου παρακλήσεις απόσπασε για μένα την ευσπλαγχνία του αγαθού Υιού σου και Θεού και αξίωσέ με τον ταλαίπωρο και ανάξιο δούλό σου να ξαναβρώ το αρχαίο προπτωτικό κάλλος της ψυχής, να αποβάλω την ασχήμια των παθών, να απελευθερωθώ από τα δεσμά της αμαρτίας και να γίνω υπηρέτης της δικαιοσύνης, να εκδυθώ το μόλυσμα της σαρκικής ηδονής και να ενδυθώ τον αγιασμό της ψυχικής καθαρότητας, να νεκρωθώ για τον κόσμο και να ζήσω μέσα στην αρετή.
Συνοδοιπόρησε και σύμπλευσε μαζί μου, στις αγρυπνίες ενίσχυσέ με, παρηγόρησέ με στις θλίψεις, για τις ολιγοψυχίες μου παρακάλεσε, δώρισέ μου την θεραπεία των ασθενειών, λύτρωσέ με από τις αδικίες, από τις συκοφαντίες αθώωσέ με, στο θανάσιμο κίνδυνο σπεύσε σε βοήθειά μου. Ανάδειξέ με καθημερινά ισχυρό στους αόρατους εχθρούς μου, για να μάθουν όλοι οι δαίμονες που άδικα με τυραννούν ποιανού είμαι δούλος.
Ναι, υπεραγία μου Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσε την οικτρή δεήσή μου, και μη ντροπιάσης την προσδοκία μου, συ που (μετά το Θεό) είσαι η ελπίδα πάντων των περάτων της γης.
Το βρασμό της σάρκας μου κατάσβεσε, την αγριώτατη ταραχή της ψυχής μου κατεύνασε, τον πικρό θυμό μου καταπράϋνε, τον τύφο και την αλαζονία της μάταιας οιήσεως αφάνισε από το νου μου.
Μείωσε τις νυκτερινές φαντασιώσεις των πονηρών πνευμάτων, καθώς και τις καθημερινές των ακάθαρτων εννοιών προσβολές από την καρδιά μου. Διαπαιδαγώγησε τη γλώσσα μου για να λέει τα συμφέροντα. Δίδαξε τα μάτια μου να βλέπουν σωστά την οδό της αρετής.
Ενίσχυσε τα πόδια μου για να βαδίζουν την μακαρία οδό των εντολών του Θεού. Τα χέρια μου αγίασε για να τα σηκώνω επάξια στον Ύψιστο. Καθάρισε το στόμα μου, για να επικαλούμαι με παρρησία ως Πατέρα τον πανάγιο και φοβερό Θεό. Άνοιξε τα αυτιά μου, για να ακούω, καταλαβαίνω και εφαρμόζω τα λόγια των Αγίων Γραφών, που είναι πιο γλυκά από το κερί και το μέλι, ενισχυόμενος από εσέ.
Δώσε μου καιρό μετανοίας, και λογισμό επιστροφής. Φύλαξέ με από τον αιφνίδιο θάνατο. Απάλλαξέ με από την κατάκριση της συνειδήσεως. Τέλος παραστάσου κοντά μου κατά το χωρισμό της ψυχής μου από το άθλιο μου σώμα, για να ελαφρύνης έτσι την αφόρητη αυτή βία, να ανακουφίσης τον ανέκφραστον πόνον, και να παρηγορήσεις την απαραμύθητη στενοχώρια μου.
Λύτρωσέ με από τη σκοτεινή μορφή των δαιμόνων, παραμερίζουσα τον άρχοντα του σκότους και σχίζουσα τα χειρόγραφα των πολλών μου αμαρτιών. Φέρε με σε οικειότητα με το Θεό και αξίώσέ με να βρεθώ στα δεξιά Του, κατά την ώρα της φοβερής κρίσεως, και να με κάμης κληρονόμο των αιωνίων και άφθορων αγαθών.
Αυτή την εξομολόγησή μου απευθύνω σε σένα Δέσποινα Θεοτόκε, το φως των εσκοτισμένων μου οφθαλμών, η παραμυθία της ψυχής μου, η μετά τον Θεόν ελπίς και προστασία μου, την οποία εξομολόγησή μου δέξου ευμενώς και καθάρισέ με από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος.
Αξίωσέ με εν όσω ζω να κοινωνώ χωρίς κατάκριση, το πανάγιο και πανάχραντο Σώμα και Αίμα του Υιού σου και Θεού, και στο μέλλον να συμμετάσχω στη γλυκυτάτη ουράνια τροφή του Παραδείσου, όπου βρίσκεται όλων των ευφραινομένων η κατοικία.
Αυτών των αγαθών ελπίζοντας να τύχω κι εγώ ο ανάξιος, δοξάζω στους αιώνες των αιώνων το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομα του Υιού και Θεού σου, που δέχεται όλους όσους μετανοούν ειλικρινά, χάρις σε σένα που είσαι μεσίτρια και εγγυήτρια όλων των αμαρτωλών, γιατί χάρις σε σένα πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, σώζεται ολόκληρη η ανθρωπίνη φύση, που αινεί και ευλογεί τον Πατέρα τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, την Παναγία και ομοούσια Τριάδα, τώρα και πάντοτε στους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
