Κυριακάτικο Κήρυγμα (Α' Νηστειών, της Ορθοδοξίας)
Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας(Ἰω. α΄, 44-52)
Λαμπρὴ ἡ σημερινὴ ἡμέρα καὶ μεγάλη ἡ ἑορτή! Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τὴν Ὀρθοδοξία. Ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων. Τῶν Μαρτύρων καὶ τῶν Ὁσίων.
Ἑορτάζει καὶ τιμάει αὐτὰ ποὺ οἱ Προφῆτες εἶδαν καὶ γνώρισαν. Αὐτὰ ποὺ οἱ Ἀπόστολοι δίδαξαν καὶ τὴ διδαχή τους παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὰ ποὺ οἱ διδάσκαλοι δογμάτισαν καὶ ἡ οἰκουμένη συμφώνησε. Αὐτὰ τέλος ποὺ ἔκαναν τὴν χάρη νὰ λάμψει καὶ νὰ παρουσιαστεῖ ἡ ἀλήθεια. Ὅλ᾿ αὐτὰ ποὺ βραβεύθηκαν ἀπὸ τὸ Χριστό.
Στὸ Συνοδικὸ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου μὲ εὐγλωτο τρόπο καὶ ξεκάθαρη ἔκφραση, καταγράφεται αὐτὸ ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ὀνομάσουμε βίωμα καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία βιώνει τὴν Ὀρθοδοξία ὡς φρόνημα, ὡς λαλιὰ καὶ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ.
Καὶ μέσα ἀπὸ τὸν λόγο-κήρυγμα, εἴτε ὡς γραφὴ καὶ συγγραφή, εἴτε ὡς προφορικὴ διδαχή. Μέσα ἀπὸ τὴ θεία Εὐχαριστία, ὡς θυσία καὶ λατρεία, ὡς μυσταγωγία καὶ κοινωνία. Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει μὲ τιμὴ καὶ σεβασμὸ τὴν Ὀρθοδοξία.
Κρατώντας ἡ Ἐκκλησία ὡς πολύτιμο θησαυρὸ τὴν Παράδοσή της, στηριζόμενη στὴν πίστη τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων, τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, διατρανώνει πὼς κατέχει τὴν καθ᾿ ὅλου ἀποκαλυμμένη ἀλήθεια. Καὶ διακηρύσσει μὲ σθένος καὶ παρρησία τὸν Χριστὸ ὡς τὸν ἀλληθινὸ Θεό, Τὸν ὁποῖο προσκυνάει καὶ λατρεύει.
Καὶ κηρύσσει τὴν τιμὴ πρὸς τοὺς Ἁγίους, μὲ τὸ λόγο, τὶς συγγραφές, τὶς θυσίες στοὺς Ναούς, τὶς εἰκόνες τους. Διὰ δὲ τῆς τιμῆς πρὸς αὐτούς, ἀπονέμει τὴν προσκύνηση πρὸς τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὅλοι ἐτοῦτοι οἱ Ἅγιοι βίωσαν τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔδωσαν ὅ,τι πολύτιμο εἶχαν, δηλαδὴ τὴν ὕπαρξή τους σ’ Αὑτόν.
Διὰ τοῦ τρόπου δὲ αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία, παίρνει ἐπάνω της ὁλόκληρη τὴν εὐθύνη συνειδητὰ ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τὴν ἱστορία. Διαβεβαιώνει, ἔχοντας ὑπόψη γιὰ τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐξουσία ποὺ ἔχει μόνο αὐτή, πὼς ἡ πίστη της στὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια εἶναι ἡ «πίστις τῶν Ἀποστόλων... ἡ πίστις τῶν Πατέρων... ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων...»
Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι προφητικὸς καὶ ἱερατικός. Διατρανώνει τὴν Ὀρθοδοξία της μὲ εὐθύνη «ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων». Γιατὶ ἀκριβῶς ἐδῶ μιλάει αὐτὴ καὶ ὄχι κάποιο μεμονωμένο ἄτομο. Ἡ Ἐκκλησία ποὺ «εἶναι καθεστὼς πνευματικῆς ἀρχῆς καὶ ἐξουσία θείου δικαίου».
Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ ἐκφράζοντας τὴ θεϊκὴ αὐθεντία ἡ Ἐκκλησία, διδάσκει τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ βιώνει τὴ θεία χάρη, ποὺ χορηγεῖ αὐτὸ ποὺ λείπει καὶ ἀναπληρώνει κάθε κενό. Καὶ ταυτόχρονα «κρατεῖ μέσα της τὶς ὀράσεις τῶν Προφητῶν καὶ τὴν Παράδοση τῶν Ἀποστόλων». Ὅλ᾿ αὐτὰ δὲ τὰ καταχωρεῖ καὶ τὰ κατακυρώνει στοὺς λεγόμενους συνοδικοὺς ὄρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Ἡ σημερινὴ ἡμέρα μπορεῖ νὰ λογιστεῖ ὡς ἡμέρα θριάμβου. Ἡ Ἐκκλησία χαίρεται καὶ ἑορτάζει τὸ θρίαμβό της ἐνάντια στὸ ψέμα καὶ τὸ σκοτάδι. Διακηρύσει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὡς καθημερινὸ βίωμα. Ἔτσι ὅ,τι γίνεται καὶ ὅ,τι ἑορτάζεται, πρῶτα πραγματώνεται ὡς γεγονὸς στὶς καρδιὲς τῶν Χριστιανῶν.
Τὴ δύναμη καὶ τὸ θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος θὰ περιγράφει εὔγλωτα στὴν ὁμιλία του, ποὺ ἐξεφώνησε πρὸ τῆς ἐξορίας του. Λέγει μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ ἱερὸς Πατέρας:
«Τίποτε δὲν εἶναι δυνατώτερον ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἄνθρωπε... Ἐὰν ἔχεις πόλεμον μὲ ἕνα ἄνθρωπον ἢ ἐνίκησες ἢ ἐνικήθῃς. Ἀλλ᾿ ἐὰν ἔχῃς πόλεμον μὲ τὴν Ἐκκλησίαν, εἶναι ἀδύνατον νὰ νικήσῃς... Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἰσχυροτέρα τοῦ οὐρανοῦ· “ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ παρέλθουν, οἱ δὲ λόγοι μου δὲν θὰ παρέλθουν”. Ποιοί λόγοι; “Σὺ εἶσαι Πέτρος καὶ ἐπάνω εἰς τὸν βράχον αὐτὸν τῆς ἀληθινῆς πίστεως καὶ ὁμολογίας, θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησίαν μου, ὁ θάνατος δὲ καὶ αἱ ὠργανωμέναι δυνάμεις τοῦ κακοῦ δὲν θὰ ὑπερισχύσουν καὶ δὲν θὰ τὴν κατανικήσουν... ”» (Ε.Π. 52, 428-429).
Γι᾿ αὐτὸ ὅλοι οἱ ἐχθροί, ποὺ πολέμησαν καὶ πολεμοῦν ἀκόμη τὴν Ἐκκλησία, αὐτοὶ ποὺ ρίχνουν χολὴ ἐναντίον της καὶ μὲ μανία καταδιώκουν τὴν πίστη καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ σκόρπισαν καὶ σκορποῦν θάνατο καὶ βάφουν μὲ αἵματα τὸν χιτῶνα τῆς Ἐκκλησίας, ὅλοι αὐτοὶ χάθηκαν καὶ διαλύθηκαν ὡς καπνὸς. Ὅπως θὰ χαθοῦν καὶ θὰ διαλυθοῦν καὶ οἱ τωρινοί.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, σήμερα εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς καθ᾿ ὅλου ἀλήθειας καὶ τοῦ γνήσιου Θεϊκοῦ λόγου. Σήμερα ὅλοι μας βιώνουμε αὐτὸ τὸ ἀληθινό. Τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐναπέθεσε στὸ ἵδρυμά Του τὴν Ἐκκλησία, ὥστε νὰ κατέχει τὴ Θεϊκὴ αὐθεντία, νὰ τὴ διδάσκει, νὰ τὴ λειτουργεῖ, νὰ τὴ βιώνει...
Ἐκφράζοντας δὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὸν σεβασμό μας πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, ξαναδιατυπώνουμε τὸν ὕμνο τοῦ Ἰωσὴφ Βρυενίου: «Δὲν θὰ σὲ ἀρνηθοῦμε φίλη Ὀρθοδοξία. Δὲν θὰ σὲ διαψεύσουμε μὲ τὸν πατροπαράδοτο σεβασμό μας. Γιατὶ μέσα στὸν κόλπο σου γεννηθήκαμε καὶ μαζί σου ζοῦμε. Καὶ τέλος μὲ τὴν εὐλογία καὶ εὐχή σου θὰ πορευτοῦμε στὴν αἰωνιότητα. Ὅποτε δὲ μᾶς καλέσει ὁ καιρός, οἱ περιστάσεις θὰ δώσουμε καὶ τὴν ζωή μας γιὰ σένα».
Ἀρχιμ. Ν.Π.
imml.gr
