«Πάρε τον παπά»!
Καθώς προχωράω στό δρόμο βλέπω πολλές φορές νέα παιδιά, συνήθως στίς ἀρχές τῆς ἐφηβείας, τά ὁποῖα αὐθόρμητα, κοροϊδευτικά ἤ ἀπό δεισιδαιμονία χτυποῦνε τό ἕνα τό ἄλλο καί λένε ἄλλοτε δυνατά, ἄλλοτε σιγανά, κρυφογελώντας «πᾶρε τόν παπά»!
Κάποιοι λένε πώς τό «ἔθιμο» αὐτό προέρχεται ἀπό τά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ἤ τῆς Βενετοκρατίας στά ῾Επτάνησα, ὅταν οἱ κατακτητές συνελάμβαναν ἀνθρώπους καί κάποιοι θεωροῦσαν σκόπιμο νά τήν πληρώσει ὁ ἱερέας τῆς ἐνορίας ἤ τῆς κοινότητας.
Καί γι’ αὐτό προέτρεπαν τούς στρατιῶτες νά πάρουν, νά συλλάβουν δηλαδή τόν ἱερέα. Οἱ περισσότεροι ὅμως καλά γνωρίζουν ὅτι πρόκειται γιά δεισιδαιμονία. ῎Αν δεῖς παπά, εἶναι γρουσουζιά λένε. ῾Οπότε πρέπει νά μεταδώσεις τή γρουσουζιά στό διπλανό σου.
Εἶναι αὐτονόητο ὅτι τό ἔθιμο αὐτό δέν ἔχει καμία λογική. Οὔτε βέβαια εἶναι ἐξυπνάδα νά εὔχεσαι ὁ διπλανός σου νά πάθει κακό. Καί δέν τό κρύβω ὅτι μέ ἐνοχλεῖ, γιατί κάποτε, οἱ ἄνθρωποι ἀντί νά κοροϊδεύουν, ἐρχόντουσαν καί ζητοῦσαν τήν εὐλογία τοῦ ἱερέα, φιλώντας του τό χέρι. Κι ἄν γιά μένα τόν ἱερέα ἡ κοροϊδία τῶν παιδιῶν εἶναι ἕνας μικρός σταυρός πού μέ κάνει νά στενοχωριέμαι, γιατί δέ γνωρίζουν τί κοροϊδεύουν, γιά τόν κόσμο μας εἶναι μία μαρτυρία τῆς κρίσης πού ἡ κοινωνία μας περνᾶ.
῎Αν ἔχω διάθεση, κάθομαι καί συζητῶ μέ τά παιδιά. Πολλά ζητοῦν συγγνώμη καί λένε ὅτι δέν ἤξεραν τί ἔκαναν. Χαίρομαι τή φιλοτιμία τους. Εἶναι καί κάποια πού προσπαθοῦν νά ξεπεράσουν τήν ἀμηχανία πού τούς πιάνει, νά ποῦνε ὅτι δέν ἦταν αὐτά πού ἔκαναν τή χειρονομία καί νά δηλώσουν ὅτι πιστεύουν στό Θεό.
Καταλαβαίνω ὅτι ἡ φιλοτιμία τους ἐκδηλώνεται μέ τή μικρή ντροπή. ῾Υπάρχουν ὅμως καί κάποια πού ἐπιμένουν νά κάνουν τούς ἔξυπνους καί νά προσποιοῦνται ὅτι δέν τρέχει καί τίποτε ἤ νά θεωροῦν ὅτι ἔκαναν μεγάλο κατόρθωμα μέ τή χειρονομία τους. ῎Αλλα πάλι κάνουν τή χειρονομία καί κρυφογελοῦν, ὄντας σίγουρα ὅτι ἡ χειρονομία τους πέρασε ἀπαρατήρητη, ἐνῶ δέν εἶναι ἔτσι.
Πέρα ἀπό τήν προσευχή γι’ αὐτά τά παιδιά, γιά νά μπορέσουν κάποια στιγμή νά καταλάβουν τί εἶναι αὐτό πού κοροϊδεύουν, αὐτό πού μέ κάνει σκεπτικό εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ παρουσία τοῦ ἱερέα δέν ἔχει πλέον νόημα γιά τή ζωή τῶν πολλῶν.
Καί δέν εἶναι μόνο ἡ προπαγάνδα τῆς τηλεόρασης πού κάνει κυρίως αὐτά τά παιδιά νά πιστεύουν ὅτι οἱ παπάδες ὑπάρχουμε μόνο γιά νά ζοῦμε εἰς βάρος τῆς κοινωνίας, νά εἴμαστε πλούσιοι ἐνῶ ὁ κόσμος πεινάει καί νά ἐκμεταλλευόμαστε τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ γιά νά κρατήσουμε τούς ἀνθρώπους στήν ἄγνοια καί τήν ἀμάθεια. Εἶναι τό γεγονός ὅτι τά παιδιά αὐτά, καί κατ’ ἐπέκτασιν οἱ γονεῖς τους, δέν ἔχουν μάθει τί σημαίνει ὁ ἱερέας γιά τή ζωή τοῦ κόσμου.
Δέ γνωρίζουν ὅτι ὁ ἱερέας κάθε ἡμέρα προσεύχεται γιά ὅλους αὐτούς στήν ἀκολουθία τῆς ᾿Εκκλησίας καί σέ κάθε Θεία Λειτουργία. Δέ γνωρίζουν ὅτι ὁ ἱερέας εἶναι πάντοτε διαθέσιμος νά μοιραστεῖ τό σταυρό τους, τή δυσκολία τους, τό παράπονό τους. Δέ γνωρίζουν ὅτι ὁ ἱερέας ὅ,τι κι ἄν τοῦ ποῦν, ὅ,τι κι ἄν τοῦ κάνουν, δέν πρόκειται νά πάψει νά τούς ἀγαπᾶ. Νά μιλᾶ γι’ αὐτούς στό Θεό. Καί ὅσο κι ἄν στήν καθημερινότητά τους δέν τούς ἀγγίζει ὁ προβληματισμός περί τοῦ Θεοῦ, στίς δύσκολες ὧρες, ὅπως εἶναι οἱ ἐξετάσεις τοῦ σχολείου, μία ἀρρώστια, ἕνας θάνατος, ὁ Θεός γίνεται ἀνάγκη καί ἡ πίστη ἡ μόνη παρηγοριά.
Κι ἐκεῖ, αὐτός ὁ παπάς πού τόν ξορκίζουν ὡς τό κακό, δέν πρόκειται νά κρατήσει κλειστή τήν ἀγκαλιά τῆς καρδιᾶς του, ἀλλά θά μοιραστεῖ μαζί τους τό μικρό ἤ τό μεγάλο βάρος τους. ᾿Από ἀγάπη καί ὄχι γιά λεφτά. Καί ἴσως θά παραμείνει ὁ μόνος τελικά ὁ ὁποῖος δέ θά ζητήσει λεφτά γιά τό μοίρασμα αὐτό.
Μέ ἐνοχλεῖ ὅταν ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς δέν εἴμαστε ἕτοιμοι νά δείξουμε αὐτό τό ἦθος στούς ἀνθρώπους. ᾿Αλλά καί πάλι νιώθω ὅτι δέν ἔχει νόημα νά κρίνω τούς ἄλλους. ῎Αν δέν εἶμαι ἐγώ ἕτοιμος νά ζήσω καί νά μοιραστῶ αὐτή τή στάση ζωῆς πού πηγάζει ἀπό τή σχέση μου μέ τό Χριστό, τότε γιατί νά κατηγορῶ; ᾿Αλλά δέν κρύβω ὅτι θά ἤθελα κάτι πιό τίμιο, κατά τή γνώμη μου. ῞Ενας πού μέ κοροϊδεύει ἤ μέ κατηγορεῖ, νά διατυπώσει κατά πρόσωπον καί εὐθέως τήν κατηγορία του. Γιά νά μέ βοηθήσει, ἄν κάνω λάθος, νά διορθωθῶ. ῎Αν ὅμως μέ ταυτίζει μέ τό ψεύτικο ἤ τό ἀληθινό τῆς προπαγάνδας, δέ θέλω νά τό δεχτῶ. Κυρίως γιατί δέν μέ γνωρίζει καί δέν τόν γνωρίζω.
῎Εγραψα αὐτό τό σχόλιο γιά νά μοιραστῶ μέ ὅσους νέους τό διαβάσουν τόν προβληματισμό μου. ῎Ισως τήν ἑπόμενη φορά κάποιοι ἀπό αὐτούς πού θά δοῦνε ἕναν παπά στό δρόμο νά τό σκεφτοῦν πρίν τόν κοροϊδέψουν. Γιατί τελικά εἶναι σά νά ἀρνοῦνται ὅτι αὐτός πού κοροϊδεύουν τούς ἀγαπᾶ. Δέν ἔχει τό πρόβλημα ὁ παπάς. Αὐτός θά ἀγαπᾶ. Τό πρόβλημα τό ἔχει ὅποιος ἀρνεῖται τήν ἀγάπη. Καί ἄν κάτι εἶναι πολυτέλεια στήν ἐποχή μας, εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἄρνηση τῆς ἀγάπης. Πόσο μᾶλλον ὅταν αὐτή δέν εἶναι μόνο ἐκ τῶν ἀνθρώπων. ᾿Αλλά δηλώνει, ἔστω καί μέ τήν φτώχεια τῆς προσωπικῆς ἀδυναμίας, τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Aπό το βιβλίο«ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΤΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ;»
του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού, «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»
