Ζουν μέσα σου τα πάθη, γι'αυτό χρειάζεσαι αγώνα ως το τέλος της ζωής σου...
Καποιος Ασκητης ειχε ζησει πενηντα χρονια στην ερημο χωρις να τρωγη ψωμι ή να βαλει κρασι στο στομα του κι έλεγε πως ειχε νεκρωσει εντελως τα παθη της σαρκος, καθως και τη φιλαργυρια και την κενοδοξια.
Σαν τ'ακουσε ο Αββας Αβρααμ, πηγε μια μερα να βεβαιωθεί.
-Ειπες τετοιον λογο, αδερφε; τον ρωτησε.
Ναι αποκριθηκε με πεποιθηση εκεινος.
-Ας υποθεσουμε, του ειπε τοτε ο Γεροντας, πως μπαίνοντας ξαφνικα στο κελλι σου, βρισκεις μια γυναίκα στο στρωμα σου. Εχεις την δυναμη να σκεφθης πως δεν ειναι γυναικα;
-Οχι βεβαια,μα αγωνιζομαι να διωξω την κακη επιθυμια, αναγκάσθηκε να ομολογήσει ο ερημιτης.
-Βλεπεις πως ζη ακομη μεσα σου το παθος, δεν εχει νεκρωθη, μονο το εχεις περιορισει. Ας πουμε τωρα πως στο δρομο που πηγαινεις, αναμεσα στα λιθαρια και οστρακα, βλεπεις χρυσαφι, θα το περιφρονησεις σαν εκείνα;
-Οχι ειπε παλι ,αλλα αντιστεκομαι στο λογισμο μου και δεν το εγγιζω.
-Να που και η φιλαργυρια ζη μεσα σου, αλλα κι αυτη ειναι δεμενη.
Υπόθεσε τωρα πως δυο ανθρωποι ερχονται να σε επισκεφτουν και ξερεις πως ο ενας σε επαινεί, ενω ο αλλος σε κακολογει. Μπορεις να εχεις και τους δυο το ίδιο;
-Καθολου, ειπε παλι με ειλικρινεια ο Ασκητης. Θα προσπαθησω ομως να φερθω με καλοσυνη και σ'εκεινον που με κακολογει.
-Τοτε αδερφε μου, τον συμβουλευσε ο Αββας, παψε να νομιζης και να λες πως εφθασες σε απαθεια. Ζουν μεσα σου τα παθη, γι'αυτο χρειαζεσαι αγωνα ως το τελος της ζωης σου...
Από το ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
