Εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μοναδική Κιβωτός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου;
Ὅσοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν κρατοῦν μέ συνέπεια τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας καί τό ἦθος τῆς ἐν Χριστῶ ἁγιοπνευματικῆς μας πολιτείας δέν θέτουν ποτέ στόν ἑαυτόν τους τό ἐρώτημα πού εἶναι καί ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου μας. Πιστεύουν δηλαδή ἀκραδάντως, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀπ᾿ ἀρχῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων καί πορεύονται ἀταλάντευτα γιά τήν πραγματοποίησι τοῦ ὑψίστου σκοποῦ, πού εἶναι ἡ ψυχική τους σωτηρία.
Ὑπάρχουν ὅμως καί ὀρθόδοξοι, μάλιστα διανοούμενοι καί ἐνίοτε μερικοί διδάσκαλοι τῆς θεολογίας, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦν τήν μοναδικότητα αὐτή τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Πιστεύουν ὅτι, ἐπειδή τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεός καί πανταχοῦ παρών, ἠμπορεῖ νά ἐπισκέπτεται καί νά χορηγῆ τήν Θεία Χάρι του καί σέ ἀνθρώπους, ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ὅμως, οὔτε καί ἐμεῖς ἀμφισβητοῦμε αὐτή τήν ἐλευθερία καί δρᾶσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί σέ μή ὀρθοδόξους καί ἀλλοθρήσκους ἀνθρώπους. Ἀλλωστε ποιός ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νά ἐλέγξη ἤ νά κηδεμονεύση τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι Θεός; Δύναται, λοιπόν, νά πνεύση, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, (Ἰωάν. 3,8) ὅπου καί ὅπως θέλει, στόν νοῦ καί στήν καρδιά ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά ὄχι διά νά τόν σώση, ἀλλά νά τόν...
Καί τώρα ἀναφέρω παρεπιπτόντως σχετική μαρτυρία, πού δημοσιεύθηκε παλαιότερα σέ περιοδικό τῶν Ἐκδόσεων «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», γιά δύο ἀδελφούς νεαρούς μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι ποθοῦσαν εἰλικρινά καί φλογερά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους. Ἦλθε ἐνώπιον τους κάποιος νεαρός (ἦταν ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ) καί τούς ὡδήγησε σέ μία ὀρθόδοξη ἐκκλησία λέγοντάς τους:
«Ὁ Θεός γνωρίζει ὅτι ἐπιθυμεῖτε νά σωθῆτε καί ἡ ἐκκλησία πού ἐπιτελεῖ τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, εἶναι μόνο αὐτή ἐδῶ καί λέγεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία».
Καί ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε. Οἱ νέοι παρατηρῶντας μέ ἀπορία τίς μορφές τῶν Ἁγίων τοῦ τέμπλου, ἀνεγνώρισαν καί τόν νεαρό πού τούς συνώδευσε μέχρις ἐκεῖ. Κατηχήθηκαν ἀπό τόν ἱερέα βαπτίσθηκαν καί ἔκτοτε ἐργάσθηκαν ὡς ἱερομόναχοι!
Στό παρόν ἄρθρο μου δέν ἐπιθυμῶ μέ θεολογικά ἐπιχειρήματα νά στηρίξω αὐτή τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἀλλά ἐπιθυμῶ νά ἐκθέσω περιστατικά μέσα ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐν Ἀφρικῆ, ὅπου χάριτι Χριστοῦ ἐργάζομαι ἐπί δύο καί πλέον δεκαετίες.
Ὅσοι ἐκ τῶν ἀναγνωστῶν μας, θελήσουν νά δεχθοῦν μέ ἁπλότητα καρδίας τίς μαρτυρίες αὐτές, θά πιστεύσουν πρῶτα γιά τήν δική τους τήν σωτηρία. Μετά θά ἐργασθοῦν καί διά τήν σωτηρία τῶν μή ὀρθοδόξων, ἀποφεύγοντες πλέον νά ἰσοπεδώνουν τά ἐμπόδια πού χωρίζουν τήν Ὀρθοδοξία μέ τίς ἄλλες λεγόμενες χριστιανικές «ἐκκλησίες».
Κάθε περιστατικό πού θά γράψω ἔχει καί τήν δική του ἱστορία, τήν ὁποία πρέπει νά γνωρίζη ὁ κάθε ἀναγνώστης.
Ἀρχίζω μέ περιστατικά ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ἱεραποστόλου π. Κοσμᾶ Γρηγοριάτου, ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε στό νότιο Κογκό 12 χρόνια (1977-1989).
1. Μία ἡμέρα ἦλθε ἕνα ἀνδρόγυνο κογκολλέζων στόν π. Κοσμᾶ, ἔχοντας κοντά τους τό ἄρρωστο παιδί τους, τό ὁποῖον ἔπασχε ἀπό δαιμόνιο. Τοῦ εἶπαν:
-Πάτερ, θέλουμε νά θεραπεύσης τό παιδί μας, τό ὁποῖον παρέλυσαν οἱ μάγοι μέ τά μαγικά τους.
-Σέ ποιά ἐκκλησία ἀνήκετε;
-Στήν Ρωμαιοκαθολική.
-Ἔε, νά πᾶτε στόν ἱερέα τῆς ἐκκλησίας σας.
Ἔκαναν ὑπακοή καί ἐπῆγαν. Ὅταν ἄρχισε ὁ παπικός ἱερεύς νά διαβάζη τίς δικές του εὐχές, τό δαιμόνιο ἀπό τό στόμα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, εἶπε στόν ἱερέα τά ἑξῆς: «Ποιός εἶσαι ἐσύ, βρέ καπουτσίνε (μοναχικό τάγμα τῆς παπικῆς ἐκκλησίας) πού ἔχεις τήν δύναμι νά μέ βγάλης ἀπ᾿ αὐτό τό παιδί; Κι ἀμέσως τό δαιμόνιο βγῆκε ἀπό τό παιδί καί μπῆκε μέσα στό σῶμα τοῦ παπικοῦ ἱερέα.
Ὅταν εἶδαν οἱ γονεῖς τό παιδιοῦ τό ἀναπάντεχο αὐτό φαινόμενο, ἐξεπλάγησαν καί ἐπῆγαν νά τό εἰποῦν στόν ὀρθόδοξο ἱερέα, τόν π. Κοσμᾶ. Μετά τήν ἀνάγνωσι τοῦ ἀνωτέρω περιστατικοῦ, νομίζω, ὅτι τό συμπέρασμα βγαίνει μόνο του σέ κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο.
Καί ἐρωτῶ τόν κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο: Ἐάν ὁ παπικός ἱερεύς εἶχε ἔγκυρη καί κανονική ἱερωσύνη, θά δαιμονιζόταν; Ἐάν ἡ παπική ἐκκλησία εἶχε τήν χάρι νά διώκη δαιμόνια, γιατί ἕνας ἐκπρόσωπός της ἱερεύς, κυριεύθηκε ἀπό τό δαιμόνιο;
2. ῾Ο π. Παῦλος χειροτονήθηκε πρό ἐτῶν κληρικός στήν Ἐπισκοπή Κατάγκας, ἐνῶ ταυτόχρονα ἦταν καί ὑπάλληλος στά γραφεῖα τοῦ κρατικοῦ Σιδηροδρόμου. Ἐργάζεται λοιπόν τίς καθημερινές καί τίς Κυριακές καί ἄλλες γιορτές ἐπιτελεῖ τά ἱερατικά του καθήκοντα.
Πρό ἐτῶν τοῦ συνέβη τό ἑξῆς περιστατικό:
῾Ο προϊστάμενος τῆς ὑπηρεσίας του, ὀνόματι Μαρκελλῖνος, ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα, εἶχε ἕνα περίεργο φαινόμενο στό σπίτι του. Συγκατοικοῦσε μέ τήν ἀδελφή του, ὀνόματι Σεπφώρα, ἡ ὁποία ἦταν ἀρραβωνιασμένη. Πολλές βραδυές τά μεσάνυκτα, ἐνῶ αὐτή κοιμόταν, ἄνοιγε ἡ πόρτα τοῦ δωματίου της καί κάποιος ἔμπαινε μέσα. Μέ πολύ ἄγριο τρόπο καί φωνές τῆς ἔλεγε: «Σήκω καί φῦγε ἀπό τό κρεββάτι μου..». ῾Η κοπέλλα ξαφνικά βρισκόταν κάτω στό τσιμεντένιο δάπεδο τοῦ δωματίου της, χωρίς νά μπορεῖ νά καταλάβει ποιός τήν κατέβασε ἀπό τό κρεββάτι της καί τήν ἔριξε κάτω. Αὐτό τῆς συνέβαινε σχεδόν κάθε βράδυ γιά πολύ καιρό.
῾Ο π. Παῦλος εἶπε στόν προϊστάμενό του καί ἀδελφό της ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα, θά πρέπει νά καλέσει τόν δικό τους ἱερέα. Ἀλλά ἐκεῖνος τοῦ εἶπε ὅτι ἐπῆγε στόν ἱερέα τῆς θρησκείας τους, χωρίς κάποιο ἀποτέλεσμα.
Ἔτσι ἐπέμενε νά ζητεῖ βοήθεια μόνο ἀπό τόν ὀρθόδοξο ἱερέα. ῾Ο π. Παῦλος, μπροστά στήν ἐπιμονή του, εἶπε στήν ἀδελφή του νά ἔλθει μιά Κυριακή πρωΐ στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, στήν πόλι Λικάσι. Πράγματι, ἦλθε ἡ κοπέλλα καί στάθηκε στό πίσω μέρος τοῦ ναοῦ παρακολουθώντας τά τελούμενα. Στό τέλος τῆς διάβασε ἐξορκισμούς καί τήν ἐράντισε μέ Ἁγιασμό. Κατόπιν τῆς εἶπε νά πάει πλέον, χωρίς φόβο στό δωμάτιό της καί τό βράδυ νά κοιμηθῆ. Πράγματι ἡ κοπέλλα κοιμήθηκε τήν πρώτη βραδυά, χωρίς τόν παραμικρό πειρασμό, ὁμοίως καί τίς ἄλλες νύκτες. ῾Η δύναμις τῆς προσευχῆς τοῦ π. Παύλου καί ἡ ἐξουσία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπάνω στίς ἐξουσίες τοῦ σκότους εἶχε ἐπιφέρει τό ποθούμενο ἀποτέλεσμα.
3. Τόν Αὔγουστο τοῦ 2006 ἦλθε στό Κολουέζι μία μάννα μέ τά δύο παιδιά της, σχεδόν παράλυτα ἀπό τήν ἐπίδρασι τῆς μαγείας. Μέ πλησίασε καί μοῦ εἶπε τήν ἱστορία της:
Καταγόταν ἀπό τήν πόλι Μπουκάβου, πόλις 2 ἑκατ. κατοίκων τοῦ Ἀνατολικοῦ Κογκό. Ἦταν μουσουλμάνα στό θρήσκευμα. Ἀφοῦ οἱ μάγοι μέ τά μαγικά τους, τῆς παρέλυσαν τά παιδιά της, ἐκείνη, ἐπῆγε κατ᾿ ἀρχήν στόν χότζα τοῦ τζαμιοῦ τους.
Ἀλλά, ὅπως, μοῦ εἶπε ἡ ἴδια, δέν ἠμπόρεσε νά βοηθήση τά παιδιά της, ἀντιθέτως ἐχειροτέρευσαν. Κατόπιν ἐπῆγε στήν ἱεραποστολή τῶν ρωμαιοκαθολικῶν τῆς πόλεως ἐκείνης. Ὁ ὑπεύθυνος, τόν ὁποῖον ἐγνώριζα ἀπό τό 2005, ὀνόματι π. Ζιλμπέρ, τῆς εἶπε τά ἑξῆς:
-Ἡ δική μας ἐκκλησία, δέν θεραπεύει δαιμονόπληκτους καί ἀσθενεῖς ἀπό μάγια. Μόνο μία Ἐκκλησία ἔχει τέτοια δύναμι νά θεραπεύει δαιμονιζομένους.
-Καί ποῦ εἶναι καί πῶς λέγεται αὐτή ἡ Ἐκκλησία;
-Εἶναι στό νότιο Κογκό, στήν πόλι Κολουέζι καί λέγεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μόνο σ᾿ αὐτή τήν Ἐκκλησία μποροῦν τά παιδιά σου νά γιατρευτοῦν.
Ἐπῆρε τό τραῖνο καί μετά ἀπό ἕνα μῆνα ἔφθασε στό Κολουέζι μέ τά παιδιά της. Οἱ ἱερεῖς μας τήν ἀνέλαβαν καί ἐδιάβασαν ἐξορκισμούς στά παιδιά της μέ ἐπικεφαλῆς τόν χαρισματοῦχο ἱερέα καί διώκτη τῶν δαιμόνων, τόν ἰθαγενῆ π. Ἰάκωβο Μπάνζα. Μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ καί τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας μας τά ἀλλόθρησκα παιδιά θεραπεύθηκαν.
Μετά ἀπό τέτοια καί ἄλλα παρόμοια παριστατικά ἐξηγεῖται γιατί μετά ἀπό λίγα χρόνια ὁ πάπας τῆς Ρώμης ἐξέδωκε ἐγκύκλιο διά τῆς ὁποίας ἀπηγόρευε τούς ἐξορκισμούς, ἐφ᾿ ὅσον οἱ ἱερεῖς του ἐδαιμονίζοντο....
4. Ἕνας ἀπό τούς ἱερεῖς τῆς Ἐπισκοπῆς Κατάγκας τοῦ νοτίου Κογκό, ὀνάματι π. Λάζαρος, εἶναι ἁπλούστατος καί πολύ χαριτωμένος. Ἡ ζωή του εἶναι γεμάτη ἀπό θαυμαστά περιστατικά, ἀπό τά ὁποῖα θά ἀναφέρουμε μόνο δύο.
Τό φθινόπωρο τοῦ 2012 τόν ἐρώτησα καί πάλι νά μοῦ διηγηθῆ ὅ,τι ἱστορίες θυμᾶται ἀπό τήν ζωή του καί πῶς ἔγινε ὀρθόδοξος. Ἰδού τί μοῦ εἶπε: «Γεννήθηκα σέ ἕνα χωριό, 700 χιλ. μακριά ἀπό τό Κολουέζι. Ἤμουν ἀπό μικρός ὀρφανός καί μεγάλωσα σάν οἰκιακός βοηθός στό σπίτι ἑνός βέλγου. Ὅταν ἔφυγα ἀπό ἐκεῖ ἀκολούθησα τήν «ἐκκλησία» τῶν Μεθοδιστῶν. Ὁ πάστοράς τους μετά ἀπό 6 μῆνες κατήχησι, μᾶς ὥρισε τήν ἡμέρα τῆς «βαπτίσεώς μας» σ᾿ ἕνα ποτάμι. Ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε καί δέν ἐπῆγα. Μ᾿ ἔδιωξε ὁ πάστορας κι ἐπῆγα σέ μία ὁμάδα τῶν Πεντηκοστιανῶν.
Κι Ἐκεῖ τό ἴδιο. Μᾶς κάλεσε ὁ πάστορας γιά νά «βαπτισθοῦμε» στό ποτάμι καί πάλι ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε καί δέν ἐπῆγα. Ἕνα ἀπόγευμα ἤμουν στήν πόρτα τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς τῆς ὁμάδος καί προχωροῦσα γιά νά μπῶ μέσα. Ξαφνικά ἕνας ἄνδρας, μ᾿ ἔπιασε ἀπό τόν σβέρκο καί μέ τραβοῦσε πρός τά ἔξω λέγοντάς μου δυνατά: «Ὄσκαρ, (ἦταν τό ὄνομά του πρίν βαπτισθῆ) ὁ Θεός σέ ἀγαπᾶ καί θέλει νά σέ σώση. Ἡ δική του Ἐκκλησία εἶναι μόνο μία καί λέγεται Ὀρθόδοξη. Σ᾿ αὐτή θά πᾶς γιά νά σωθῆς. Εὑρίσκεται κοντά στό ταχυδρομεῖο τῆς πόλεως αὐτῆς (Κολουέζι)».
Ἤθελα νά στρέψω πρός τά ὀπίσω τά μάτια μου νά ἰδῶ ποιός εἶναι αὐτός πού μοῦ ὁμιλεῖ δίπλα στά αὐτιά μου, ἀλλά δέν ἠμποροῦσα. Ἀντί νά πάω ὅμως στήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ἐπῆγα στήν ρωμαιοκαθολική πού εἶναι στήν ἴδια ὁδό καί πλατεῖα «Μαριάπολις». Ὅταν εἶχα φθάσει στήν πόρτα, ἰδού καί πάλι ὁ ἄγνωστος αὐτός αὐστηρός ἄνδρας. Καί πάλι μοῦ εἶπε:
«Τί σοῦ εἶπα; Ὄχι σ᾿ αὐτή, ἀλλά πιό πέρα 500 μέτρα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λέγεται τό Ἁγίου Γεωργίου, στήν ἄλλη πλατεῖα τοῦ ταχυδρομείου». Κι ἀμέσως αὐτός ἐξαφανίσθηκε. Ἐγώ, εἶχα μαζί μου κι ἕνα φίλο μου. Μπήκαμε μαζί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας καί ἡ καρδιά μου σκιρτοῦσε ἀπό χαρά. Αἰσθανόμουν ὡσάν νά πετοῦσα. Ἐκεῖ ἐγνώρισα τόν π. Κοσμᾶ καί μετά ἀπό τρία χρόνια κατηχήσεων, βαπτίσθηκα.
-Καί τί αἰσθάνθηκες, ὅταν βαπτίσθηκες, πάτερ;
-Εἶδα μέ τά μάτια μου, μετά τήν βάπτισί μας, εἴμασταν 350 ἄτομα, ἡμέρα τῶν Θεοφανείων τοῦ 1984, νά φτερουγίζει καί νά κάθεται πάνω ἀπό τά κεφάλια μας ἕνα περιστέρι....». Προφανῶς ἦταν τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς.
5. Πρό ὀλίγων χρόνων ὁ ἐπίσκοπος π. Μελέτιος ἔστειλε τόν π. Λάζαρο στήν πόλι Μουτσάτσα νά λειτουργήση. Πρίν φθάση στήν ἐκκλησία, τόν σταμάτησε Μία γυναῖκα μέ τό παράλυτο παιδί της. Τοῦ εἶπε ἐπίμονα:
-Θέλω νά κάνης καλά τό παιδί μου.
-Καί ποιά εἶσαι ἐσύ καί σέ ποιά ἐκκλησία ἀνήκεις;
-Εἶμαι στούς προτεστάντες.
-Νά πᾶς στόν πάστορά σου νά θεραπεύση τό παιδί σου.
-Ἐπῆγα καί δέν μπορεῖ νά μέ βοηθήση, μοῦ εἶπε. Ἀλλά δέν θά φύγω ἀπ᾿ ἐδῶ, γιατί ἔχω ἀκούσει ὅτι ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοιξοι παπάδες ἔχετε πολλή δύναμι καί εἶσθε ἀνώτεροι κι ἀπό τούς μάγους μας.
Ὁ π. Λάζαρος τελικά ὑπεχώρησε βλέποντας τήν ἀνάγκη καί τήν πίστι της. Ἔβγαλε καταμεσίς τοῦ χωματόδρομου τό ἐπιτραχήλι του, τό Εὐχολόγιό του καί ἐδιάβασε στό παιδάκι της, ἡλικίας 6 ἐτῶν πού περπατοῦσε μέ τά τέσσερα, εὐχές περί ἐξελάσεως ἀκαθάρτων πνευμάτων.
Κι ἐνῶ ἐδιάβαζε, τό παιδάκι της ἄρχισε νά σηκώνεται μέχρι πού θεραπεύθηκε τελείως. Ἡ δύναμις τῆς μαγείας πού εἶχε παραλύσει τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ἤδη εἶχε ἐξαφανισθῆ...
6. Ἕνα ἀπόγευμα τοῦ 1995 ἦλθε στήν αὐλή τῆς ἱεραποστολῆς τοῦ Κολουέζι ὁ ἰθαγενής ἱερέας μας π. Ἰάκωβος μέ ἕνα νεαρόν ἡλικίας περίπου 30 ἐτῶν. Μοῦ τόν ἄφησε νά συνομιλήσω μαζί του κι ἐκεῖνος ἔφυγε. Ἰδού συνοπτικά ἡ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ ἰθαγενοῦς.
Γεννήθηκε ἀπό ρωμαιοκαθολικούς γονεῖς στό Κολουέζι. Λόγω σπουδῶν του ἐγκαταστάθηκε στό Λουμπουμπάσι, πόλις 5 ἑκατ. κατοίκων, μακριά 320 χιλιομ. Ἐκεῖ μπῆκε στήν ὁμάδα τῶν παντηκοστιανῶν καί γιά τόν ὑπερβολικό του ζῆλο, ἔγινε πάστορας ὅλων τῶν κοινοτήτων τῆς ὁμάδος αὐτῆς τοῦ Λουμπουμπάσι καί τῶν περιχώρων.
Μία ἡμέρα διαβάζοντας τήν Καινή Διαθήκη γιά νά ἑτοιμάζη τά κηρύγματά του, ἐξεπλάγη διότι εὕρισκε χωρία μέ τά μυστήρια τοῦ Ἐκκλησίας μας, χωρίς νά τά ἐπιτελῆ ὁ ἴδιος στήν ὁμάδα πού ἀνῆκε. Ἀποροῦσε πλέον καί ἐρωτοῦσε τόν ἑαυτό του, ἄν αὐτή ἡ Κοινότης πού ἀνήκει εἶναι ἡ ἀληθινή. Κι ἄν εἶναι ἡ ἀληθινή γιατί δέν ἔχει τά συγκεκριμένα αὐτά Μυστήρια, Θεία Κοινωνία, Χρῖσμα, ἱερωσύνη κλπ.
Βαθειά προβληματισμένος ἔφυγε κρυφά καί ἦλθε στό Κολουέζι. Ἀσχολεῖτο ἐπί δύο χρόνια μέ κάποιο μικροεμπόριο γιά τό φαγητό τῆς ἡμέρας καί κάθε νύκτα προσευχόταν νά τοῦ ἀποκαλύψη ὁ Θεός, τήν ἀληθινή Ἐκκλησία του. Νά σημειωθῆ ἐδῶ ὅτι οἱ προτεστάντες διδάσκουν στούς δικούς τους, ὅτι δέν ὑπάρχει ἡ πρώτη ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι χάθηκε ὁριστικά τό 325 μετά Χριστόν.
Μετά ἀπό δύο περίπου χρόνια, ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ἴδιος, ἐντόνου προβληματισμοῦ καί προσευχῶν, ἦλθε μία νύκτα στόν ὕπνο του, ἕνας γέροντας ἀσπρομάλλης ρασοντυμένος καί τοῦ εἶπε στήν γλῶσσα σουαχίλι: «Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἄν θέλης νά σωθῆς, νά ἀκολουθήσης τήν δική μου Ἐκκλησία. Λέγεται Ὀρθόδοξη». Καί ἐξαφανίσθηκε.
Σήμερα ὁ πρώην μεγάλος πάστορας εἶναι βαπτισμένος ἀπό τότε μέ τό ὄνομα Νικόλαος καί ζῆ στό Λουμπουμπάσι.
7. Μία ἄλλη φορά ἦλθε στόν χῶρο τῆς ἱεραποστολῆς μας, ὁ διευθυντής γιατρός, τοῦ νοσοκομείου τῶν Μεθοδιστῶν τοῦ Κολουέζι. Παραδόξως ἦταν ρωμαιοκαθολικός. Σ᾿ αὐτόν ἐπῆγε τότε πρό ὀλίγων ἡμερῶν ὁ ἱερέας μας ἰθαγενής π. Θεόφιλος νά μεταφέρει μία γυναῖκα, σύζυγο ἐργάτου μας, προκειμένου νά τεκνοποιήση. Ὁ π. Θεόφιλος τοῦ ὡμίλησε γιά τήν Ὀρθοδοξία καί ὁ Θεός, γνωρίζοντας ὅτι εἶναι εὐλαβής ὁ γιατρός καί ποθεῖ τήν σωτηρία του εἰλικρινά, πῶς τόν ἐκάλεσε στήν Ὀρθοδοξία;
Πολλές νυκτές ἄκουγε ὁ γιατρός στόν ὕπνο του μία φωνή:
«Πήγαινε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πήγαινε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Καί πράγματι ἦλθε ὁ γιατρός καί μαζί συνωμιλήσαμε. Τοῦ ἔδωσα βιβλία ἀντιαιρετικά καί κατηχητικά. Καί μετά ἀπό λίγους μῆνες αὐτός ἡ οἰκογένειά του καί δύο φίλοι του, συνολικά 9 ἄτομα βαπτίσθηκαν στήν Ἐκκλησία μας.
Εἶναι πάρα πολλά παρόμοια περιστατικά στήν Ἀφρική, ἀπό τά ὁποῖα διδασκόμεθα μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν ἁπλότητα καί εἰλικρίνεια τῶν ἀνθρώπων γιά τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὡς πρός τό σπουδαιότατο θέμα τῆς σωτηρίας μας.
Οἱ ἔχοντες καλή προαίρεσι θά δυναμώσουν πνευματικά καί θ᾿ ἀγωνισθοῦν χωρίς ἐνδοιασμούς, γιά τήν σωτηρία τους. Ὅσοι εἶναι κακοπροαίρετοι, δέν θά ὠφεληθοῦν τίποτε. Στεροῦνται τοῦ θείου φωτισμοῦ καί τῆς καθαρότητος τοῦ νοός των καί εἶναι ἀδύνατον νά πιστεύσουν, ἀφοῦ δέν ἔχουν ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες.
Μόνον ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἔχει τήν δυνατότητα διά τῆς μετανοίας καί τῆς μυστηριακῆς ζωῆς νά λάβη πλουσίως μέσα του τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἐν συνεχείᾳ ν᾿ἀποκτήση τόν θεῖο φωτισμό γιά νά ἠμπορεῖ νά ἀφουγκράζεται μέσα του τά μεγάλα αὐτά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Ἄς άγωνισθοῦμε λοιπόν ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι νά ζοῦμε τόν Θεό μέσα μας καί τότε μέ τήν ἐν Χριστῶ ἀγάπη μας καθοδηγοῦμε καί τόν ἑτερόδοξο ἤ ἀλλόθρησκο στήν Ἁγία Πίστι καί δέν τοῦ κλείνουμε τήν πόρτα, οὔτε τόν εἰσαγάγουμε στήν Ἐκκλησία μας ἀπό τό παράθυρο!
Τοῦ Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
