Εργάτης του φόβου, του μισθού ή της αγάπης;

Η αρχή της μακαρίας ανεξικακίας είναι το να δεχόμαστε τις ατιμίες (αφού μας γίνονται) με πικρία και πόνο ψυχής. Στο μέσον της ανεξικακίας είμαστε, όταν τις δεχόμαστε χωρίς λύπη. Και στην τελειότητα της ανεξικακίας φθάνομε, όταν θεωρούμε τις ατιμίες ως τιμές. 

Να χαίρεσαι εσύ που είσαι στο πρώτο στάδιο, ενδυναμώσου εσύ που είσαι στο δεύτερο και πλημμύρισε από αγαλλίαση εσύ που είσαι μες στη μακαριότητα του Κυρίου.

Παρατήρησα ελεεινό θέαμα στους οργίλους ανθρώπους που τους συνέβαινε από υπερηφάνεια χωρίς να το καταλαβαίνουν. Συνέβαινε δηλ. να οργίζονται και έπειτα, επειδή έπεφταν στην οργή, να ξαναοργίζονται γι’ αυτό. Και απορούσα βλέποντας ότι προσπαθούσαν να διώξουν το παράπτωμα πάλι. Τους λυπόμουνα βλέποντας ότι θέλουν να νικήσουν την αμαρτία.

Εγώ όμως είδα τρεις μοναχούς που και οι τρεις μαζί δέχθηκαν ατιμία. Και ο πρώτος τη δέχθηκε και σιώπησε. Ο δεύτερος χάρηκε μεν για τον εαυτό του, αλλά λυπήθηκε γι’ αυτόν που τον χλεύασε. Και ο τρίτος, επειδή σκέφθηκε τη βλάβη του πλησίον του, δάκρυσε θερμά. 

Έτσι μπορούσε να δει κανείς τον εργάτη του φόβου (που φύλαξε δηλ. την εντολή του Θεού από φόβο), τον εργάτη που ήταν άξιος μισθού και τον εργάτη της αγάπης.

Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος