Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Διάδοχος Φωτικής: Όροι



1. Όρος της πίστεως είναι η απαθής σκέψη και κατανόηση του Θεού.

2. Όρος της ελπίδας είναι η αναχώρηση του νου προς τα ελπιζόμενα αγαθά.


3. Όρος της υπομονής είναι το να βλέπει κανείς με τα νοητά μάτια τόν αόρατο Θεό σαν ορατό μπροστά του, έχοντας αδιάλειπτη εγκαρτέρηση.

4. Όρος της αφιλαργυρίας είναι το να θέλει κανείς να μην έχει, όπως άλλοι επιθυμούν να έχουν.

5. Όρος της πνευματικής γνώσεως είναι το να αγνοεί κανείς τον εαυτό του, με το να βρίσκεται σε έκσταση στο Θεό.

6. Όρος της ταπεινοφροσύνης είναι το να φροντίζει να λησμονεί κανείς όλα τα καλά έργα του.

7. Όρος της αοργησίας είναι το να έχει κανείς μια μεγάλη επιθυμία να μην οργίζεται.

8. Όρος της αγνότητας είναι η παντοτινή αίσθηση ότι είναι κανείς ενωμένος με το Θεό.

9. Όρος της αγάπης είναι το να αισθάνεται κανείς ότι μεγαλώνει η αγάπη του προς εκείνους που τον υβρίζουν.

10. Όρος της τέλειας αλλοιώσεως που αισθάνεται κανείς από την ηδονή της αγάπης του στο Θεό, είναι το να νομίζει χαρά τη φρίκη του θανάτου.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
(πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, 
εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄τόμος, σελ. 285).

Διαταγαί Αποστόλων


ΒΙΒΛΙΟ Α΄

ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ


Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι, προς όλους τους εθνικούς που πίστεψαν στον Κύριο Ιησού Χριστό. Είθε να πληθυνθεί (πρβλ. Α΄Πέτρ. 1,2) η χάρη σε σας και η ειρήνη από τον παντοκράτορα Θεό (Πρβλ. Ρωμ. 1,7), μέσω του κυρίου μας Ιησού Χριστού, με την επίγνωσή του. 

Σεις που είσθε φυτεία του Θεού, η Καθολική εκκλησία και ο εκλεκτός αμπελώνας του, που έχετε πιστέψει στην αλάνθαστη θεοσέβειά του και καρπώνεσθε την αιώνια βασιλεία του μέσω της πίστεως, που έχετε πάρει τη δύναμή του και τη μέθεξη του αγίου Πνεύματος, που είσθε οπλισμένοι με τον Ιησού και έχετε ενστερνισθεί το φόβο του, που συμμετέχετε στο ράντισμα του τιμίου και αθώου αίματος του Χριστού, που έχετε πάρει το θάρρος να αποκαλείτε Πατέρα τον παντοδύναμο Θεό, και είσθε κληρονόμοι και μέτοχοι μαζί με το αγαπημένο παιδί του, σεις που είσθε αφοσιωμένοι στην επαγγελία του, ακούστε διδασκαλία ιερή από το πρόσταγμα του Σωτήρα, αντίστοιχη προς τα ένδοξα λόγια του.


Α΄.

1. Προσέχετε, σεις τα παιδιά του Θεού, να κάνετε τα πάντα με υπακοή στο Θεό και να είστε αρεστοί σε όλα στον Κύριο και Θεό μας. Γιατί, εάν κάποιος επιδιώκει την ανομία και κάνει τα αντίθετα προς το θέλημα του Θεού, αυτός θα θεωρηθεί από τον Θεό σαν έθνος παράνομο.

2. Να απέχετε λοιπόν από κάθε πλεονεξία και αδικία. γιατί και στο Νόμο έχει γραφεί: «να μην επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου, ούτε το χωράφι του, ούτε το δούλο του, ούτε το βόδι του, ούτε το γαϊδούρι του, ούτε όλα όσα ανήκουν στον πλησίον σου» (Έξ. 20,17), γιατί όλες αυτές οι επιθυμίες υπαγορεύονται από τον πονηρό.

3. Γιατί αυτός που επιθυμεί τη γυναίκα ή τον δούλο ή την δούλα του πλησίον του, ήδη με την σκέψη του είναι μοιχός και κλέφτης, εάν δεν μετανοήσει, και θα κριθεί από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.

4. Γιατί λέει στο Ευαγγέλιο συνοψίζοντας και ενισχύοντας και συμπληρώνοντας τις δέκα εντολές του Νόμου: «είναι γραμμένο στο Νόμο, να μην μοιχεύσεις. εγώ όμως σας λέω» (Ματθ. 5,27), δηλαδή στο Νόμο που δόθηκε μέσω του Μωυσέως εγώ μίλησα, τώρα όμως ο ίδιος σας λέω: «καθένας που θα προσέξει τη γυναίκα του πλησίον του και θα την επιθυμήσει, ήδη μέσα στην καρδιά του διέπραξε μοιχεία» (Ματθ. 5,28). Έτσι χαρακτηρίστηκε μοιχός με τη σκέψη αυτός που επιθύμησε.

5. Και εκείνος που επιθυμεί το βόδι ή το γαϊδούρι, δεν τα σκέφτεται με σκοπό να τα κλέψει και να τα κάνει δικά του, ή και να τα απαγάγει; Ή μήπως αυτός που επιθυμεί το χωράφι και επιμένει σ’ αυτή την επιθυμία, δεν σκέφτεται πονηρά πώς τρώγοντας τα σύνορα θα αναγκάσει τον ιδιοκτήτη να του το δώσει για τίποτε; Γιατί λέει κάπου ο προφήτης: «αλίμονο σ’ αυτούς που συνδέουν το σπίτι του με το σπίτι του άλλου και προσεγγίζουν το χωράφι τους με το χωράφι του άλλου, για να αφαιρέσουν κάτι από τον πλησίον»(Ησ. 5,8). 

Γι’ αυτό λέει: «μήπως κατοικείτε μόνοι σας πάνω στη γη; Γιατί ακούστηκαν όλα αυτά στα αυτιά του Κυρίου των Δυνάμεων» (Ησ. 5,9). Και αλλού: «καταραμένος αυτός που μεταθέτει τα ορόσημα του πλησίον του, και απαντά όλος ο λαός. γένοιτο, γένοιτο» (Δευτ. 27,17). Γι’ αυτό λέει ο Μωυσής. «να μη μετακινείς ορόσημα του πλησίον σου, αυτά που τοποθέτησαν οι πατέρες σου» (Δευτ. 19,14).

6. Γι’ αυτό ακριβώς επακολουθούν φόβοι, θάνατοι, δικαστήρια, καταδίκες από το Θεό στους ανθρώπους που κάνουν τέτοια.

7. Ενώ στους ανθρώπους που υπακούουν στο Θεό, ένας νόμος του Θεού απλός, αληθινός και ζωντανός υπάρχει, που είναι ο εξής: «εκείνο που μισείς όταν γίνεται από άλλον σε σένα, εσύ να μην το κάνεις σε άλλον» (Τωβίτ 4,16).

8. Δεν θέλεις να βλέπει κάποιος τη γυναίκα σου πονηρά, με διάθεση να την διαφθείρει. Ούτε συ να ατενίσεις την γυναίκα του πλησίον σου με κακοήθεια.

9. Δεν θέλεις να σου πάρουν το επανωφόρι. Ούτε και συ να πάρεις το επανωφόρι του άλλου.

10. Δεν θέλεις να χτυπηθείς, να χλευαστείς, να υβρισθείς. Ούτε και συ να προκαλέσεις τα ίδια σε άλλον.

--------------- --------------- ---------------

Β΄.

1. Αλλά κάποιος σε καταριέται; Εσύ να τον ευλογήσεις, διότι είναι γραμμένο στο βιβλίο των Αριθμών: «όποιος σε ευλογεί είναι ευλογημένος και όποιος σε καταριέται είναι καταραμένος» (Αριθμ. 24,9). Επίσης και στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο: «να ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται» (Λουκ. 6,28).

2. Όταν σας αδικούν να μην ανταποδίδετε το αδίκημα, αλλά να δείχνετε υπομονή, γιατί η αγία Γραφή λέει: «να μη λες, θα ανταποδώσω στον εχθρό μου τις αδικίες που μου έκανε, αλλά να υπομένεις, για να σε βοηθήσει ο Κύριος και να επιφέρει την εκδίκηση σ’ αυτόν που σε αδικεί» (Παρμ. 20,22).

3. Γιατί και πάλι στο Ευαγγέλιο λέει: «να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και να προσεύχεστε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν. και θα γίνετε υιοί του Πατέρα σας που βρίσκετε στους ουρανούς, γιατί αυτός ανατέλλει τον ήλιο του για τους κακούς και τους καλούς και βρέχει για τους δίκαιους και άδικους» (Ματθ. 5,44-45).

4. Ας έχουμε λοιπόν, αγαπητοί, στραμμένη την προσοχή μας στις εντολές αυτές, ώστε εφαρμόζοντάς τις, να γίνουμε «τέκνα του φωτός»(Ιω.12,36). 

--------------- --------------- ---------------


Γ΄.

1. Να στηρίζετε λοιπόν, οι δούλοι και οι υιοί του Θεού, ο ένας τον άλλον.

2. Ο άνδρας (να στηρίζει) την γυναίκα του. Να μην είναι περήφανος, ούτε αλαζονικός, αλλά σπλαχνικός, ανοιχτοχέρης, να θέλει να αρέσει μόνο στη γυναίκα του και αυτήν να κολακεύει με εντιμότητα, φροντίζοντας να είναι ευχάριστος σ’ αυτήν, και να μην καλλωπίζεται με σκοπό να ελκύσει κάποια άλλη.

3. Γιατί, είτε αμαρτήσεις σ’ αυτήν πιεζόμενος από την ίδια, θα σου επιβληθεί αιώνιος θάνατος, με το να βασανίζεσαι με την αίσθηση σκληρά.

4. Είτε πάλι δεν διαπράξεις τη βδελυρή πράξη, αλλά αρνηθείς απαλλασσόμενος από αυτήν, και στην περίπτωση αυτή αμάρτησες, αν και δεν έκανες τίποτε, από το γεγονός και μόνο ότι με τον καλλωπισμό σου έκανες τη γυναίκα να σε επιθυμήσει. Γιατί έκανες αυτήν που το έπαθε αυτό με την επιθυμία να διαπράξει μοιχεία μαζί σου.

5. Όμως δεν είσαι τόσο πολύ φταίχτης, επειδή δεν πρόσφερες τον εαυτόν σου σ’ αυτήν που ελκύσθηκε από σένα. Γιατί δεν την επιθύμησες εσύ. Και επειδή δεν πρόσφερες σ’ αυτήν τον εαυτό σου, θα ελεηθείς από τον Κύριο και Θεό που είπε, «να μην μοιχεύσεις» (Έξ. 20,13), και «να μην επιθυμήσεις» (Έξ. 20,17) .

6. Γιατί, μολονότι εκείνη, όταν σε είδε ή τυχαίως σε συνάντησε, πληγώθηκε με την σκέψη της και σε προκάλεσε, συ όμως ως θεοσεβής την αρνήθηκες, απομακρύνθηκες και δεν αμάρτησες μ’ αυτήν, αλλά εκείνη τραυματίστηκε στην καρδιά, επειδή ήσουν όμορφος και νεώτερος και καλλωπισμένος, με αποτέλεσμα να σε ερωτευτεί. γι’ αυτό είσαι ένοχος του δικού της παραπτώματος, επειδή έγινες σ’ αυτήν αίτιος σκανδάλου, και θα υποστείς τις συνέπειες του «ουαί» (Πρβλ. Ματθ. 18,7).

7. Γι’ αυτό παρακάλεσε τον Κύριο, να μη σου συμβεί κανένα κακό εξαιτίας αυτού. Γιατί δεν πρέπει να αρέσεις στους ανθρώπους, ώστε να τους οδηγείς στην αμαρτία, αλλά στο Θεό με την ευσέβεια, και να επιθυμείς την αιώνια ζωή και ανάπαυση.

8. Το κάλλος που σου δόθηκε από τη φύση εκ μέρους του Θεού να μην το περιποιείσαι επί πλέον, αλλά να το μετριάζεις με ταπεινοφροσύνη μπροστά στους ανθρώπους. Έτσι να μην μεταβάλλεις τις τρίχες της κεφαλής σου, αλλά μάλλον να τις κόβεις και να τις ελλατώνεις, για να μην ελκύεις προς τον εαυτόν σου, όταν λικνίζεσαι και έχεις άθικτα τα μαλλιά σου, ή μοσχοβολάς, τις γυναίκες που με τον τρόπο αυτό έλκονται ή έλκουν.

9. Ούτε να χρησιμοποιείς προκλητικά ενδύματα για να εξαπατάς, ούτε να φορείς παντελόνια (αναξυρίδες) ή να βάζεις στα πόδια σου υποδήματα με ψηλές σόλες κακότεχνα ραμμένες, αλλά να χρησιμοποιείς μόνο ότι είναι σεμνό και αναγκαίο. Ούτε να βάζεις χρυσά δαχτυλίδια στα δάχτυλά σου, γιατί όλα αυτά είναι αποδείξεις ασελγούς ζωής, και όταν τα φροντίζεις περισσότερο από όσο πρέπει δεν ενεργείς σύμφωνα με τον νόμο.

10. Γιατί, αφού είσαι πιστός και άνθρωπος του Θεού, δεν σου επιτρέπεται να μακραίνεις τα μαλλιά της κεφαλής σου και να τα κάνεις πλεξίδα, δηλαδή κότσο, ή να τα αφήνεις να χύνονται, ή να τα κάνεις χωρίστρα. ούτε να τα φουσκώνεις, να τα λαναρίζεις και να τα σγουραίνεις, ή να τα κάνεις ξανθά, επειδή και ο νόμος το απαγορεύει λέγοντας στο Δευτερονόμιο: «να μην κάνετε πλεξίδα, ούτε να φοράτε παντελόνια (αναξυρίδες)» (Λευϊτ. 19,27).

11. Πρέπει επίσης να μην καταστρέφετε ούτε τις τρίχες της γενειάδας και να μην παραλλάσσετε την μορφή του ανθρώπου κατά τρόπο αφύσικο. Γιατί ο νόμος λέει: «να μην αποψιλώνετε τους πώγωνές σας»(Λευϊτ. 19,27), γιατί αυτό ο δημιουργός Θεός το έδωσε στις γυναίκες για ομορφιά, ενώ στους άνδρες το έκρινε αταίριαστο. Ενώ εσύ κάνοντάς τα αυτά για να αρέσεις, εναντιώνεσαι στο νόμο και θα γίνεις μισητός στον Θεό, ο οποίος σε δημιούργησε «κατ’ εικόνα» του εαυτού του.

12. Εάν λοιπόν θέλεις να αρέσεις στο Θεό, να απέχεις από όλα όσα μισεί εκείνος και να μην κάνεις τίποτε από αυτά που δεν του αρέσουν. 

--------------- --------------- --------------- 


Δ΄.

1. Να μην είσαι σαν εκείνον που περιπλανάται άσκοπα στα δρομάκια, να μην παρακολουθείς δηλαδή άκαιρα αυτούς που ζουν άτακτα, αλλά να κοιτάζεις την τέχνη σου και τη δουλειά σου και να επιδιώκεις να κάνεις όσα είναι αρεστά στο Θεό, και ενθυμούμενος τα λόγια του Χριστού να τα μελετάς διαρκώς.

2. Γιατί σου λέει η Γραφή, το Νόμο αυτού να μελετάς μέρα και νύχτα, όταν περπατάς στο χωράφι, και όταν κάθεσαι στο σπίτι, και όταν πλαγιάζεις στο κρεβάτι και όταν σηκώνεσαι, για να είσαι συνετός σε όλα (Ιησ. Ναυή 1,8. Δευτ. 6,7).

--------------- --------------- ---------------

Ε΄.

1. Αλλά και αν είσαι πλούσιος, μη έχοντας ανάγκη τέχνης για να τραφείς, να μην περιφέρεσαι άσκοπα, ούτε να περιπλανάσαι χωρίς λόγο, αλλά και όταν πηγαίνεις στους πιστούς και ομόδοξους, συναντώντας τους, να συνομιλείς τα ζωοποιά λόγια.

2. Αλλιώς να κάθεσαι μέσα και να διαβάζεις το Νόμο, τα βιβλία των Βασιλειών, τους προφήτες, να ψάλλεις ύμνους, να μελετάς με προσοχή το Ευαγγέλιο, που είναι συμπλήρωμα αυτών. 

--------------- --------------- ---------------

ΣΤ΄.

1. Να μένεις μακριά από τα εθνικά βιβλία.

2. Τι σου χρειάζονται άλλωστε τα ξένα λόγια ή οι νόμοι ή οι ψευδοπροφήτες, τα οποία μάλιστα και απομακρύνουν από την πίστη τους ελαφρόμυαλους;

3. Τι δηλαδή σου λείπει στο νόμο του Θεού, για να στραφείς προς εκείνα τα ειδωλολατρικά παραμύθια;

4. Γιατί είτε ιστορικά γεγονότα θέλεις να διαβάσεις, έχεις τα βιβλία των Βασιλειών, είτε φιλοσοφικά και ποιητικά, έχεις του Προφήτες, τον Ιώβ και τον συγγραφέα των Παροιμιών, στους οποίους βρίσκεις περίσσεια σκέψης, ποιήσεως και σοφίας, γιατί είναι λόγια του μόνου σοφού Κυρίου.

5. Εάν πάλι έχεις όρεξη για ασματικά κείμενα, έχεις τους ψαλμούς. εάν θέλεις να μάθεις για την δημιουργία των αρχαίων, έχεις την Γένεση. είτε, τέλος, θέλεις να γνωρίσεις νόμους και εντολές, έχεις τον ένδοξο νόμο του Κυρίου.

6. Μείνε με δύναμη λοιπόν μακριά απ’ όλα τα ξένα και διαβολικά.

7. Αλλά και όταν διαβάζεις το Νόμο να αποφύγεις όσα ξένα υπάρχουν σ’ αυτόν, όχι όλα βέβαια, αλλά μερικά από τα δευτερεύοντα. Διάβαζέ τα μόνο χάριν της ιστορίας, για να γνωρίζεις και να δοξάζεις τον Θεό, γιατί σε γλίτωσε από τέτοιου είδους και τόσο μεγάλα δεσμά.

8. Να φροντίζεις να γνωρίζεις, τι είναι ο φυσικός νόμος και τι τα δευτερεύοντα στοιχεία και τα ξένα που δόθηκαν στην έρημο σ’ εκείνους που κατασκεύασαν μοσχάρι και το λάτρευαν (βλ. Έξ. 32,1-6).

9. Γιατί νόμος είναι αυτά που είπε ο Κύριος και Θεός, πριν ο λαός στραφεί προς την ειδωλολατρία, δηλαδή ο Δεκάλογος. Ενώ εκείνα που προστέθηκαν σ’ αυτούς όταν αμάρτησαν, εσύ μη τα κάνεις δεσμά στον εαυτό σου.

10. Γιατί ο Σωτήρας μας δεν ήρθε για άλλο τίποτα, παρά «για να συμπληρώσει το Νόμο και τους προφήτες» (Ματθ. 5,17), και να παύσουν ή να μεταστραφούν τα δεσμά των δευτερευόντων. Γι’ αυτό άλλωστε και προσκαλώντας μας έλεγε: «ελάτε κοντά μου όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι και εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11,28).

11. Συ λοιπόν διαβάζοντας το Νόμο, που είναι σύμφωνος με το Ευαγγέλιο και τους προφήτες, διάβαζε και τα βιβλία των Βασιλειών, για να γνωρίζεις πόσοι δίκαιοι Βασιλείς υπήρξαν και δοξάστηκαν από τον Θεό και η υπόσχεση της αιώνιας ζωής γι’ αυτούς τηρήθηκε απ’ αυτόν, και πόσοι βασιλείς εξαχρειώθηκαν και αποστάτησαν από το Θεό και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα χάθηκαν από τη δίκαιη κρίση του Θεού και στερήθηκαν τη ζωής τους και αντί αναπαύσεως κληρονόμησαν την αιώνια κόλαση.

12. Διαβάζοντας λοιπόν αυτά θα προαχθείς πολύ στην πίστη και θα προστεθείς στον Χριστό, του οποίου είσαι σώμα και μέλος.

13. Όταν δε, πηγαίνεις στην αγορά και θέλεις να λουσθείς, να πηγαίνεις σε ανδρικό λουτρό, για να μην σκανδαλισθείς ή σκανδαλίσεις με τον εαυτό σου, καθώς θα επιδεικνύεις το σώμα σου με την απρεπή αποκάλυψη στις γυναίκες, ή βλέποντας θέαμα που δεν ταιριάζει σε άνδρες.

14. Να προφυλάσσεσαι λοιπόν από αυτά για να μην βάλεις θηλειές στην ψυχή σου.

--------------- --------------- ---------------


Ζ΄.

1. Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε τι λέει ο άγιος λόγος στη Σοφία.

2. «Παιδί μου, φύλασσε τα λόγια μου και κρύψε μέσα σου τις συμβουλές μου».

3. Πες ότι η σοφία είναι αδερφή σου και την φρόνηση θεώρησέ την γνωστή σου, για να σε προφυλάσσει από ξένη και φαύλη γυναίκα, όταν θα σε προκαλεί με λόγια χαριτωμένα.

4. Γιατί, σκύβοντας από το παράθυρο του σπιτιού της στις πλατείες, προκαλεί όταν δει κάποιον από τους απερίσκεπτους νέους, κανένα άμυαλο νέο, να πηγαίνει στην αγορά περνώντας από το δρόμο του σπιτιού της και να μιλάει στο σκοτάδι της νύχτας, όταν επικρατεί ησυχία νυχτερινή και ομίχλη.

5. Η γυναίκα αυτή πηγαίνει και τον συναντά με εμφάνιση πορνική, η οποία κάνει τις καρδιές των νέων να ανάβουν, και είναι (η γυναίκα αυτή) ανάλαφρη και άσωτη, τα πόδια της οποίας δεν ησυχάζουν στο σπίτι της. Γιατί άλλοτε ρεμβάζει έξω και άλλοτε ενεδρεύει στις πλατείες σε κάθε γωνία.

6. Και αφού συλλάβει κάποιον τον φιλεί και με πρόσωπο γεμάτο αδιαντροπιά του λέει. Σήμερα πρόσφερα θυσία ειρηνική και εκπλήρωσα τα τάματά μου. γι’ αυτό βγήκα να σε συναντήσω. ποθώντας το πρόσωπό σου σε βρήκα. Στόλισα το κρεβάτι μου με κορδέλες, και έστρωσα διπλά αιγυπτιακά χαλιά. Ράντισα το κρεβάτι μου με αρωματικό κρόκο και το σπίτι μου με κανέλλα. Έλα να απολαύσουμε την αγάπη μας μέχρι τα ξημερώματα. έλα να κυλιστούμε στον έρωτά μας» (Παρμ. 7,1-8), και τα παρακάτω, στα οποία προσθέτει και τα εξής. 7. «Και τον αποπλάνησε με τα πολλά της λόγια και με τα δίχτυα των χειλιών της τον έκανε να εξοκείλει. Και αυτός την ακολούθησε σαν ανόητο θαλασσοπούλι» (Παρμ. 7,21-28).

8. Και αλλού λέει: «Μη δίνεις προσοχή σε ακόλαστη γυναίκα. Γιατί από τα χείλη της πόρνης γυναίκας στάζει μέλι, που γλυκαίνει προσωρινά τον φάρυγγα σου, αργότερα όμως θα το βρεις πιο πικρό και από την χολή, και ακονισμένο περισσότερο από δίκοπο μαχαίρι» (Παρμ. 5,3-4).

9. Και αλλού: «εσύ όμως φύγε πηδώντας μακριά της, μην αργήσεις και μη προσηλώσεις το βλέμμα σου επάνω της. Γιατί αυτή πολλούς αφού τους πλήγωσε, τους έριξε κάτω, και είναι αναρίθμητοι εκείνοι τους οποίους έχει φονεύσει» (Παρμ. 9,18. 7,26).

10. Γιατί αλλιώς, λέει: «θα μετανοήσεις στο τέλος της ζωής σου, όταν θα δαπανηθούν άσκοπα οι σάρκες του σώματός σου, και θα πεις, "πως έγινε και μίσησα την παιδεία και παρεξέκλινε η καρδιά μου από τον έλεγχο των δικαίων; Δεν άκουγα την φωνή του παιδαγωγού μου και του δασκάλου μου, δεν άνοιγα το αυτί μου. Ακόμα λίγο και θα έφτανα σε κάθε κακό'' » (Παρμ. 5,11-14).

11. Και για να μη επεκτείνουμε με περισσότερα τις μαρτυρίες, αν και κατά τι τις επεκτείναμε, οι σοφοί, διαλέγοντας για τον εαυτό σας τα καλά από τις ιερές Γραφές, να στηρίζεσθε σ’ αυτά, αποφεύγοντας όλα τα κακά, για να βρεθείτε κοντά στο Θεό στην αιώνια ζωή.

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Ιερόν Σαρανταλείτουργον


Εξομολόγηση...να δένουμε το τραύμα της ψυχής μας


- Γέροντα, όταν στον αγώνα μου έχω πτώσεις, πανικοβάλλομαι.

- Μη φοβάσαι. Αγώνας είναι και θα έχουμε και τραύματα. Με την εξομολόγηση αυτά θεραπεύονται. Βλέπεις, οι στρατιώτες στον πόλεμο, όταν τραυματίζωνται επάνω στην μάχη, τρέχουν αμέσως στον γιατρό, δένουν το τραύμα τους και συνεχίζουν να πολεμούν φιλότιμα. 
Εν τω μεταξύ αποκτούν και πείρα από τον τραυματισμό και προφυλάγονται καλύτερα, ώστε να μην ξανατραυματισθούν. 

Έτσι και εμείς, όταν τραυματιζώμαστε πάνω στον αγώνα μας, δεν πρέπει να δειλιάζουμε, αλλά να τρέχουμε στον γιατρό - στον πνευματικό -, να του δείχνουμε το τραύμα μας, να θεραπευώμαστε πνευματικά, και πάλι να συνεχίζουμε «τον καλόν αγώνα». Κακό είναι, όταν δεν ψάχνουμε να βρούμε τους φοβερούς εχθρούς της ψυχής, τα πάθη, και δεν αγωνιζώμαστε, για να τους εξοντώσουμε.


- Γέροντα, μερικοί από φιλότιμο δεν πάνε να εξομολογηθούν. «Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα, λένε, για ποιο λόγο να πάω να το εξομολογηθώ; για να κοροϊδεύω τον παπά;».

- Αυτό δεν είναι σωστό! Είναι σαν να λέη ένας στρατιώτης, όταν τραυματίζεται: «Αφού ο πόλεμος δεν τέλειωσε και μπορεί πάλι να τραυματισθώ, γιατί να δέσω το τραύμα μου;». Αλλά, αν δεν το δέση, θα πάθη αιμορραγία και θα πεθάνη.

Μπορεί από φιλότιμο να μην πηγαίνουν να εξομολογηθούν, τελικά όμως αχρηστεύονται. Ο διάβολος, βλέπεις, εκμεταλλεύεται και τα χαρίσματα. Αν δεν καθαρίζουμε με την εξομολόγηση την ψυχή μας, όταν πέφτουμε και λερωνώμαστε, με τον λογισμό ότι πάλι θα πέσουμε και θα λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες πάνω στις παλιές λάσπες και είναι δύσκολο μετά να καθαρίσουν.


Γέροντας Παΐσιος

Περί των καρπών της καρδιακής προσευχής


Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ


«Όλες οι αρετές βοηθούν τον νου να αποκτήση την θεία αγάπη, αλλά περισσότερο από όλα η καθαρά προσευχή. Διότι με αυτήν πετώντας στον Θεό, εξερχόμεθα από όλα τα αισθητά του κόσμου πράγματα».
 
(Από τα κεφάλαια περί Αγάπης, 
του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού).



Αδελφοί και Πατέρες,

Κάποιος από τους Αγίους Πατέρες μας συμβουλεύει τα εξής: «Σιώπησε εσύ και θα μιλήσουν τα έργα σου». Εγώ όμως ο τεμπέλης και αμαρτωλός τολμώ από την αναισθησία μου και κάνω το τελείως αντίθετο˙ και αρχίζω να μιλώ προς εσάς τους αγίους αδελφούς μου και πατέρας για εκείνα στα οποία ποτέ δεν ειδικεύθηκα με τα έργα και την ζωή μου. 

Αλλά πάλι μου φαίνεται ότι δεν είναι καλό να σιωπώ και να μη φανερώνω τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων περί της σωτηρίας της ψυχής, επειδή είμαι φίλαυτος και άεργος σ’ αυτά τα πνευματικά έργα. Διότι, κατά τον λόγο του Ευαγγελίου, αυτά τα ωφέλιμα για την ψυχή έργα πολλοί φιλόπονοι και βιαστές επιδιώκουν να τα αποκτήσουν με κάθε τρόπο, για να αρπάξουν την Βασιλεία των Ουρανών (Ματθ. 11, 12). Και βέβαια όχι με λόγια κενά σαν τα δικά μου, αλλά με ιδρώτες και ημερονυκτίους κόπους αγωνίζονται αυτοί οι πιστοί για την εφαρμογή των εντολών του Θεού. Γι’ αυτό, αφού κλείσω τα μάτια μου και παραβλέψω τις αδυναμίες και την οκνηρία μου για τις αρετές, ας αρχίσω λέγοντας τα παρακάτω:

Κατά τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων και των μεγάλων εργατών της προσευχής, ο πρώτος καρπός αυτής είναι η προσοχή και μετά η σεμνότης. Αυτοί οι δύο καρποί, αν και φαίνονται πολύ μικροί, όμως εκδηλώνονται πριν από τους άλλους στον αγωνιστή της ιεράς προσευχής. Αποκτούνται με την επίμονη εξάσκησι σε οποιοδήποτε είδος προσευχής, αλλά ιδιαίτερα και εμφανέστερα στην εξάσκησι της νοεράς μνήμης του Ιησού, το οποίον έργο είναι ανώτερο από την ανάγνωσι των ψαλμών, την ψαλμωδία και τις άλλες προφορικές προσευχές.

Ο τρίτος καρπός αυτής της νοεράς προσευχής που γεννάται κατά σειράν με την βοήθεια των άλλων δύο καρπών, είναι η ταπείνωσις.

Όλοι αυτοί οι καρποί, καθώς και η αληθινή προσευχή, είναι δώρα του Θεού. Ο τέταρτος καρπός είναι η συγκέντρωσις των σκέψεων μας. Ο πέμπτος είναι η ευλάβεια. Ο έκτος είναι ο φόβος του Θεού, ο έβδομος η μνήμη του θανάτου, ο όγδοος η ειρήνη των λογισμών, ο ένατος η θερμότης της καρδιάς, ο δέκατος η συγκέντρωσις της προσοχής στην καρδιά, ο ενδέκατος καρπός είναι η συνεχής παρακολούθησις στα σφάλματα και τις αμαρτίες μας, από την μνήμη των οποίων αυξάνεται μέσα μας η ταπείνωσις και μετατρέπεται σε πένθος. Ο δωδέκατος καρπός είναι η αίσθησις της παρουσίας του Θεού, του θανάτου, της μελλούσης κρίσεως και οι σκέψεις για τα βάσανα της κολάσεως. Ο δέκατος τρίτος καρπός είναι η απομάκρυνσις και το μίσος του νου μας για καθετί απολαυστικό αυτού του κόσμου και η παραμονή του στην καρδιά μας. Διότι με αυτή την συνήθεια της βυθίσεως και παραμονής του νου στην καρδιά μας, αυτή η ίδια η καρδιά αποκρούει και μισεί όλες τις αισθητές απολαύσεις και τα έργα των εμπαθών ανθρώπων. Αυτό το γεγονός το επιβεβαιώνει και ο άγιος Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής, όταν λέγη: «Αυτός που εισέρχεται πάντοτε στην καρδιά του, περιφρονεί όλες τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Και τούτο διότι επισκιάζεται από το Πνεύμα του Θεού και δεν μπορεί πλέον να αγαπά τις σωματικές απολαύσεις» (Από τα γνωστικά του κεφάλαια).

Επίσης απαλλάσσεται από την πλάνη των φαντασιών, από την εισβολή των κακών λογισμών και μισεί κάθε τι το φανταστικό και ψεύτικο. ΄Ετσι λοιπόν, αφού κατέβη ο νους με εσωτερική ησυχία και χωρίς κακές σκέψεις στην καρδιά για να ενωθή με τον ενδιάθετο λόγο, αποβάλλει όλας τας παραστάσεις και αμαρτωλές μορφές και φανταστικές εικόνες η καρδιά, όπου είναι η κατοικία τους, όπως το φίδι βγάζει το δέρμα του, όταν περάση μέσα από ένα στενό τόπο.

Ο άνθρωπος που θα συνηθίση να κρατά τον νου του στην καρδιά, θα επιθυμή πάντοτε να κλείνη την πόρτα του κελλιού του και να ήσυχάζη˙ να κλείνη την πόρτα του στόματός του και να σιωπά, και την εσωτερική πόρτα του ενδιαθέτου λόγου της καρδιάς, για να εμποδίζη τους διαφόρους κακούς λογισμούς, με τους οποίους ο άνθρωπος γίνεται ακάθαρτος ενώπιον του Θεού που εξετάζει «νεφρούς και καρδίαν» (Άποκ. 2, 23). 

Γι’ αυτό μας συμβουλεύει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τα εξής: «Κλείσε την θύρα του κελλιού σου για το σώμα, την θύρα του στόματός σου για να μη συνομιλής με άλλους ανθρώπους και την εσωτερική θύρα για την απόκρουσι των κακών πνευμάτων».

Ο δέκατος τέταρτος καρπός που γεννάται από την εργασία της προσευχής του Ιησού συνίσταται στο ότι, όταν βυθίζεται ο νους στην καρδιά και βλέπει με τα νοερά μάτια την φοβερή μορφή της αμαρτίας, η οποία εκδηλώνεται με αηδιαστικές παραστάσεις που φέρνει μέσα του με την επιρροή των αισθήσεων και του κόσμου, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης, τότε αρχίζει η καρδιά και αποκτά ταπείνωσι, πένθος και δάκρυα

Και πως να μην ταπεινωθή μια αμαρτωλή ψυχή, όταν βλέπη την άθλια καρδιά του να κυριεύεται από ένα βαθύ σκοτάδι που προήλθε από τις αμαρτίες της, τις οποίες έκανε με την σκέψι, τον λόγο και το έργο; Διότι, όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής, «αυτός που έχει λογισμούς κακίας, πως να ιδή τις αμαρτίες του; Επειδή αυτός που καλύπτεται από διάφορες σκέψεις, σκεπάζει την θύρα της ψυχής. Και αυτό το σκοτάδι έχει την αρχή του στις πονηρές έννοιες και τα έργα».

Πως να μην κλαύση και να μην λυπηθή, όταν βλέπη ο χριστιανός το νοερό μέρος της ψυχής γεμάτο από λογισμούς αλαζονείας, από ασεβείς επιθυμίας, από σκέψεις βλασφημίας και διαβολικές προτροπές; Πως να μη θρηνήση μια πονεμένη ψυχή, όταν βλέπη το επιθυμητικό μέρος της ψυχής να είναι αιχμαλωτισμένο από θεομισήτους λογισμούς και την ψυχή κυριευμένη από πονηρές σκέψεις να καταφέρεται επαναστατικά κατά του πλησίον; 

Με ένα λόγο, πως να μην ταπεινωθή και χύση ματωμένα δάκρυα η πως να μην κραυγάση προς τον Ιησού με ψυχική οδύνη, για να σωθή και να θεραπευθή, όταν βλέπη την καρδιά του δεμένη με τόσα αναρίθμητα πάθη, τυφλή από αναισθησία, σκληρή και τραυματισμένη από τόσες πληγές;

Κατόπιν, όταν ο άνθρωπος ιδή ότι μέσα του δεν είναι πλέον ναός του Θεού και του Πνεύματός Του, αλλά σπήλαιο ληστών και άβυσσος αμαρτίας και κατοικία δαιμόνων, τότε μπορεί με ταπείνωσι, πένθος και δάκρυα να ελεηθή από τον Θεό, να ελευθερωθή από τα πάθη και να λυτρωθή από τις εφόδους των πονηρών λογισμών με τη θεία συνεργεία.

Ο δέκατος πέμπτος καρπός που γεννάται από την νοερά προσευχή συνίσταται στο γεγονός ότι με την επιστροφή του νου στην καρδιά, την επίμονη παραμονή του σ’ αυτήν, την νήψι και παρακολούθησι των νοημάτων, ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου γίνεται σαν ένας καθαρός καθρέπτης, κατά τον άγιο Κάλλιστο Ξανθόπουλο, στον οποίον ο νους βλέπει πολύ καθαρά τις πονηρές διαθέσεις της καρδιάς του, τις προσβολές και τις παγίδες των ακαθάρτων πνευμάτων.

Συνοπτικά λέγομε ότι ο νους αρχίζει να βλέπη καθαρά όλα τα παραπτώματα του, ακόμη και το πιο τελευταίο, για το οποίο καλεί με μεγάλο πόνο τον Ιησού σε βοήθεια, ζητά να τον συγχωρήση, να μετανοήση, να κλαύση, πέφτει κάτω ενώπιον του Κυρίου και προσθέτει δάκρυα επάνω στα δάκρυα, ταπείνωσι επάνω στην ταπείνωσι και κάνει οτι μπορεί για να διορθωθή και να μην αμαρτήση πλέον. Γι’ αυτό ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος είπε για την προσευχή ότι αυτή θα σου δείξη σε ποιά κατάστασι ευρίσκεσαι, διότι αυτή είναι το κάτοπτρο του θεολόγου μονάχου, το οποίο δείχνει καθαρά την εσωτερική σου κατάστασι (Λόγος 28ος).

Ο δέκατος έκτος καρπός που είναι και καρπός της επιστροφής του νου στην καρδιά, είναι η εξομοίωσις της φύσεως μας με την καθαρότητα του Θεού που γίνεται με την υπέρ φύσιν ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Διότι, όπως οι θείοι Πατέρες ευρήκαν μερικούς τρόπους και φυσικές μεθόδους για να καθαρίσουν την ανθρώπινη φύσι από τα παρά φύσιν πάθη, τα οποία εισήλθαν σ’ αυτήν, όπως την νηστεία, αγρυπνία, χαμευνία, κλίσι των γονάτων, εδαφιαίες μετάνοιες, εγκράτεια και άλλες ασκήσεις του σώματος, κατά τον ίδιο τρόπο ευρήκαν και αυτή την τέχνη της επιστροφής του νου στην καρδιά, για να καθαρίζονται πληρέστερα και γρηγορώτερα, τόσο ο νους όσο και η καρδιά. 

Αυτά τα δύο μέρη της ανθρωπίνης υπάρξεως είναι πολύ λεπτά και ευάλωτα στο κακό και με την είσοδο της αμαρτίας μέσα σ’ αυτά επηρεάζονται ταυτόχρονα και τα άλλα μέρη και μέλη του σώματος˙ διότι πρώτα προσβάλλονται τα λεπτότερα μέρη και κατόπιν τα μεγαλύτερα. Γι’ αυτό, εάν καθαρισθούμε από τα πρώτα, καθαρίζεται ολοκληρωτικά η φύσις μας από τα πάθη και έτσι διευκολύνουμε τον εαυτό μας να δεχθή την χάρι και ενέργεια του Θείου Πνεύματος.

Αυτή η τέχνη μας καθαρίζει ευκολώτερα από οποιαδήποτε άλλη εργασία, επειδή έχει σαν έργο και απασχόλησι την μεγαλύτερη, καθολικώτερη και περιεκτικώτερη από όλες τις άλλες αρετή, δηλ. το να αγαπά ο άνθρωπος τον Θεό με όλη του την ψυχή, την καρδιά, την δύναμι και την διάνοια του (πρβλ. Ματθ. 22, 37). Για την εκπλήρωσι ιδιαίτερα αυτής της εντολής αλλά και για όλες τις άλλες, προσφέρεται στον άνθρωπο η υπέρ φύσιν χάρις του Θεού για την υπέρ φύσιν ζωή.

Ο δέκατος έβδομος καρπός της νοεράς και καρδιακής προσευχής είναι: Όταν ο νους συνηθίση να μπαίνη στην καρδιά και να ομιλή με τον ενδιάθετο λόγο, βλέπει τον εαυτό του και όλες τις δυνάμεις του• και αυτή η βύθισις του νου στην καρδιά δεν μένει χωρίς ευτυχία και πνευματική χαρά.

Όπως ακριβώς όταν κάποιος απουσιάση για λίγο από το σπίτι του και πάλι επιστρέψη, χαίρεται και ευθυμεί, διότι αξιώθηκε να ιδή την σύζυγό του και τα παιδιά του, έτσι συμβαίνει και με τον νου, καθώς λέγει ο όσιος Νικηφόρος ο Μονάζων. Με αυτή την νοερά εκ καρδίας προσευχή μπορεί ο άνθρωπος να φυλάγη τον νου και την καρδιά του, εάν δεν έφθασε ακόμη στην τελεία καθαρότητα και απάθεια, δεδομένου ότι αυτό το έργο είναι πολύ δύσκολο στον κόσμο, μάλιστα ακόμη και στην έρημο και ησυχία λόγω της φιλαυτίας και πλάνης του γένους μας, όπως λέγει ο θείος πατήρ Ιωάννης της Κλίμακος.

Πλην όμως μπορούμε να αγωνιζώμεθα όσο είναι δυνατόν για την κάθαρσι από τα πάθη μας, διότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο την εντολή να φυλάγη την καρδιά του από τα πάθη και τις κακές σκέψεις, λέγοντας: «Πρόσεχε σεαυτώ, μη γένηται ρήμα κρυπτόν εν τη καρδία σου και ανόμημα» (Δευτ. 15, 9). Σ’ αυτή την εντολή έγραψε μια ολόκληρη ερμηνευτική πραγματεία ο Μέγας Βασίλειος. Παράλληλα και ο Σολομών λέγει τα εξής: «Πάση φυλακή τήρει την καρδίαν, εκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. 4, 23).

Ο δέκατος όγδοος και μεγαλύτερος καρπός της προσευχής είναι η απόκτησις της αγάπης του Θεού, η οποία είναι μητέρα όλων των αρετών, επειδή είναι το πλήρωμα όλων των αγαθών έργων και μέσα στην αγάπη του Θεού περιέχεται και η αγάπη προς τον πλησίον, κατά την μαρτυρία του Ευαγγελιστού Ιωάννου που λέγει: «Ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον πλησίον αυτού» (Α’ Ιωάν. 4, 21). Και σ’ αυτές τις δύο εντολές, δηλ. στην αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον, περιέχεται όλος ο νόμος και οι προφήτες (Ματθ. 22, 40). Με παρόμοιο τρόπο και ο μέγας απόστολος Παύλος λέγει ότι η αγάπη είναι το πλήρωμα του νόμου, όταν γράφη στους Ρωμαίους (13, 8) «Ο γάρ αγαπών τον έτερον νόμον πεπλήρωκε».

Αυτοί λοιπόν και άλλοι πολλοί είναι οι καρποί της καρδιακής προσευχής. Οπότε, μακάρια και τρισμακάρια είναι η ψυχή εκείνη που εργάζεται μυστικά αυτή την αγία προσευχή. Αυτός που προσεύχεται μυστικά και αληθινά στο ταμείον της καρδιάς του και συνομιλεί εκεί με τον Νυμφίο Χριστό, επειδή εργάσθηκε μυστικά εδώ στη γη, θα αμειφθή στα φανερά από τον επουράνιο Πατέρα μας κατά την ημέρα της μελλούσης κρίσεως, όπου θα αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά έργα των ανθρώπων.

Πιστεύω ότι και στις ημέρες μας στα άγια μοναστήρια αλλά και σε χριστιανούς που ζουν μέσα στον κόσμο θα είναι πολλοί που απασχολούνται με αυτή την αγία προσευχή, από την οποία έχουν τον φόβο του Θεού, την ταπείνωσι και τη σιωπή στην ιερά αυτή εργασία τους. Αρκετοί απ’ αυτούς εξαγνίζουν τον εαυτό τους με ανεξίτηλα δάκρυα που πηγάζουν από την καρδιά τους από τον θείο φόβο και προπαντός από την αγάπη του Θεού. 

Δεν είναι λίγοι αυτοί που αγωνίζονται να καθαρίσουν τις καρδιές τους από τα πάθη και τους αισχρούς λογισμούς, έχοντας υπ’ όψιν αυτό που λέγει η Γραφή: «Πας πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης ουκ έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Θεού» (Έφεσ. 5, 5). Αυτούς παρακαλώ και εγώ να προσεύχωνται για μένα τον αμαρτωλό.

Το έλεος και η ευσπλαχνία του Ελεήμονος Θεού και η χάρις της Παναγίας Μητρός Του να βοηθούν όλους αυτούς που αγαπούν με την καρδιά τους και όλη τους την διάνοια και δύναμι τον Θεό, επικαλούνται σε βοήθεια το Πανάγιο Όνομά Του και τον μνημονεύουν πάντοτε. Αμήν!

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Επιστολή αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς για τη μυστική προσευχή


Με ρωτάς αν πρέπει να προσευχόμαστε φανερά ή μυστικά.

Και το ένα και το άλλο. Μόνο να γνωρίζουμε ότι στη φανερή προσευχή πρέπει να φυλαγόμαστε από την υποκρισία μπροστά στους ανθρώπους και στη μυστική από τη δικαιολόγηση του εαυτού μας μπροστά στον Θεό.

Να ένα παράδειγμα μυστική προσευχής, που βρέθηκε ανάμεσα στα χαρτιά του μητροπολίτη της Μόσχας Φιλάρετου, μετά τον θάνατό του:

"Κύριε, δεν ξέρω τι να ζητιανέψω από Εσένα. Μόνον εσύ γνωρίζεις τι μου χρειάζεται. Συ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω να αγαπώ τον εαυτό μου. Πατέρα, δώσε στον δούλο Σου εκείνο που ούτε να ζητήσω δεν μπορώ. Δεν τολμώ να σου ζητιανέψω ούτε πάθη ούτε απόλαυση παρά μόνο στέκομαι μπροστά Σου με την καρδιά μου ανοικτή απέναντί Σου.

Εσύ βλέπεις ανάγκες που εγώ δεν βλέπω, κύτταξέ με και πράξε κατά το έλεός Σου. Χτύπησε και θεράπευσε, ρίξε με και ανύψωσέ με. Πάλλομαι και σιωπώ μπροστά στην άγια θέλησή Σου και μπροστά στις κρίσεις Σου για μένα.

Προσφέρω τον εαυτό μου ως θυσία προς Εσένα. Δεν υπάρχει μέσα μου άλλη επιθυμία παρά μόνο να εκπληρώσω το θέλημά Σου.

Μάθε με να προσεύχομαι. Έλα Εσύ ο Ίδιος μέσα μου να προσεύχεσαι! Αμήν!".

Ἐπιστολὴ π. Φιλοθέου Ζερβάκου



Ἐπιστολὴ π. Φιλοθέου Ζερβάκου 
πρὸς μητέρα ποὺ ἐλυπήθη 
διότι ἡ κόρη της ἀκολούθησε τὴ μοναχικὴ ζωὴ

Ἐὰν ἡ Ἑλένη ἔπαιρνε κακὸ δρόμο, τότε ἔπρεπε νὰ λυπηθῆτε τόσο πολύ, ἀλλὰ ἡ Ἑλένη ἀκολούθησε τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ λέγει: ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν εἶναι ἄξιος νὰ μὲ ἀκολουθήση. Σᾶς ἀγαποῦσε, σᾶς ἀγαπᾶ καὶ θὰ σᾶς ἀγαπᾶ ἕως τέλους τῆς ζωῆς της, ἀλλὰ καὶ ἀπό σᾶς καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους ἀγάπησε περισσότεροι τὸν Χριστὸν καὶ ἐπροτίμησεν, ἀπὸ κάθε ἄλλον ἄνθρωπον γήινον, μάταιον, νὰ νυμφευθῆ τὸν οὐράνιον καὶ ἀθάνατον Νυμφίον Χριστόν. Δὲν ἔπρεπε, λοιπόν, νὰ λυπηθῆτε τόσο πολύ, ἐπειδὴ ἡ κόρη σας ἐπροτίμησε νὰ γίνη νύμφη τοῦ οὐρανίου Βασιλέως Χριστοῦ.

Ὅπως, ἐὰν ἐνυμφεύετο καὶ ἔπαιρνε ὡς ἄνδρα ἕναν ἐπίγειον βασιλέα ἢ ἕνα μεγάλο ἄρχοντα, δὲν θὰ ἐλυπῆσο, ἀλλὰ θὰ ἐχαίρεσο, ἀκόμη περισσότερον πρέπει νὰ χαίρεσαι τώρα ποὺ ἡ κόρη σας ἐπροτίμησε νὰ νυμφευθῆ τὸν οὐράνιον Νυμφίον Χριστόν, καὶ νὰ θεωρῆς τὸν ἑαυτόν σου ὡς τὴν εὐτυχεστέραν μητέρα τοῦ κόσμου, διότι ἠξιώθης καὶ ἐλόγου σου νὰ γεννήσεις τοιαύτην θυγατέρα….

Σᾶς παρακαλῶ νὰ τὴν συγχωρέσετε μὲ τὴν καρδιά σας καὶ νὰ τὴν εὐχηθῆτε νὰ φανῆ ἀντάξια δούλη καὶ νύμφη τοῦ οὐρανίου Νυμφίου Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ…

Συναισθάνομαι τὸν πόνο καὶ τὴν θλίψιν τῆς καρδιᾶς σας ποὺ ἐλάβετε διὰ τὴν Ἑλένην καὶ συνθλίβεται καὶ ἡ ἰδική μου καρδία, δι’ αὐτὸ καὶ πάλιν σᾶς παρακαλῶ νὰ μὴ λυπῆσαι, ἀλλὰ νὰ δοξάσετε τὸν Θεὸ ποὺ τὴν ἐφώτισε καὶ ἀκολούθησε τὸν Χριστὸν καὶ ἐξέλεξε τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἡ ὁποία δὲν θὰ ἀφαιρεθῆ ἀπὸ αὐτήν. Νὰ τὴν συγχωρέσετε καὶ νὰ τὴν εὐχηθεῖτε νὰ τὴν ἀξιώση ὁ Θεὸς νὰ γίνει ἁγία καὶ ἐλόγου σας θὰ γίνετε μητέρα ἁγίας…

Ἐὰν ἡ Ἑλένη σᾶς ἄφησε, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία δὲν σᾶς ἄφησαν· θὰ εἶναι πάντα μαζί σας. Μὴν ἀπελπίζεσθε ἀλλ’ ἔχετε θάρρος, ἐλπίδα καὶ πίστιν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὴν Παναγίαν.


Μετὰ πατρικῆς ἀγάπης καὶ εὐχῶν ἐγκαρδίων
ὁ πνευματικὸς πατὴρ
Φιλόθεος Ἀρχιμανδρίτης

Αν είσαι άνθρωπος, απόδειξέ το με τη διαγωγή σου. (Αρετή και Κακία)



Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου


Όποιος θέλει, μπορεί ν’ αφήσει τη γη και ν’ ανέβει στον ουρανό. Δεν του χρειάζονται γι’ αυτό παρά προαίρεση και αρετή! «Θέλω αλλά δεν μπορώ», λένε πολλοί, «γιατί η αρετή είναι δύσκολη». Δεν είναι καθόλου δύσκολη, αν έχεις ζήλο και πόθο Θεού.

Για συλλογίσου αυτούς που μονάζουν στα βουνά και στις ερημιές! Τι κάνουν; Αφήνουν τα σπίτια τους, τους συγγενείς τους, την περιουσία τους και κάθε άνεση, κλείνονται σ’ ένα μικρό κελλί και ταλαιπωρούν το σώμα τους με νηστεία, αγρυπνία, με σκληρές ασκήσεις. Και μη μου πεις: «Εκείνοι μπορούν να κάνουν αυτά τα πράγματα, εγώ όμως δεν μπορώ». Γιατί πολλοί μοναστές, μολονότι ήταν πιο αδύναμοι και πιο καλομαθημένοι από σένα, εντούτοις αποφάσισαν να ζήσουν τη σκληρή παραχωρητική ζωή. Θα μου πεις ακόμα πως ο αγώνας αυτός είναι τόσο μεγάλος, που δεν τον αντέχουν όλοι; Τότε, λοιπόν, κάνε έναν αγώνα μικρότερο, επιδίωξε άσκηση και αρετή κατώτερη.

Δεν μπορείς να ξοδεύεις τα χρήματά σου για τους φτωχούς; Τουλάχιστον μην αρπάζεις όσα ανήκουν σε άλλους. Δεν μπορείς να νηστεύεις; Τουλάχιστον μη ρίχνεσαι στις υλικές απολαύσεις. Δεν μπορείς να δίνεις ευχές σ’ αυτούς που σε βρίζουν; Τουλάχιστον υπόμεινε τις βρισιές με σιωπή και μακροθυμία. Δεν μπορείς να ευεργετείς αυτούς που σε βλάπτουν; Τουλάχιστον μην τους εκδικείσαι.

Ο Χριστός έπαθε τόσα για χάρη σου, όντας αθώος και αναμάρτητος. Κι εσύ δεν θέλεις να πάθεις τίποτα για χάρη Του, ή μάλλον για τη δική σου ψυχική ωφέλεια και σωτηρία; Πώς, λοιπόν, θα παρουσιαστείς μπροστά Του την ημέρα της Κρίσεως; Τι απολογία θα δώσεις για την παράβαση των εντολών Του; Μην εξαπατάς τον εαυτό σου λέγοντας: «Ας απολαύσω τώρα τις ηδονές της ζωής, ας αδικήσω τον συνάνθρωπό μου, ας εκδικηθώ τον εχθρό μου, ας κάνω κάθε αμαρτία, και στα γεράματά μου θα μετανοήσω». 

Πες μου, ποιος σε βεβαίωσε ότι θα ζήσεις τόσο πολύ; Δεν βλέπεις πόσους νέους επισκέπτεται καθημερινά ο θάνατος; Μα κι αν πεθάνεις σε μεγάλη ηλικία, πώς θ’ αντικρίσεις τότε τον Κύριο, έχοντας για μιαν ολόκληρη ζωή περιφρονήσει Εκείνον και υπηρετήσει τον διάβολο;

Ο Δημιουργός σ’ έκανε ανώτερο απ’ όλα τα κτίσματα∙ σ’ έκανε άνθρωπο. Γιατί γίνεσαι προδότης της θείας ευεργεσίας και καταφρονητής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Γιατί εξομοιώνεις τον εαυτό σου με άλογο ζώο, με πλάσμα δίχως αθάνατη ψυχή, εσύ που σε άλογα ζώα δίνεις ανθρώπινες ιδιότητες; Να, στον παπαγάλο, ύστερ’ από κατάλληλη εκγύμναση, δίνεις ανθρώπινη λαλιά. Στο λιοντάρι, με επιδέξια αγωγή, δίνεις ανθρώπινη ημερότητα. Και τα πιο άγρια θηρία μπορείς να τα δαμάσεις. Πώς, λοιπόν, γίνεσαι δούλος των άγριων και άλογων παθών, που βρίσκονται μέσα σου;

Αν είσαι άνθρωπος , απόδειξέ το με τη διαγωγή σου. Πλάστηκες σύμφωνα με την εικόνα και την ομοίωση του Θεού. Και αφού Εκείνος είναι άγιος, πρέπει να είσαι κι εσύ. 

Έτσι πρόσταξε ο ίδιος ήδη από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης. «Να είστε άγιοι, γιατί και εγώ, ο Κύριος και Θεός σας, είμαι άγιος» ( Λευιτ. 11:44 ) . Πώς όμως θα φτάσεις στην αγιότητα; Τηρώντας τις θείες εντολές, όλες τις εντολές και όχι μία ή δύο μόνο. 

Γιατί όπως δεν μπορεί να παραχθεί μουσική από έναν κιθαριστή, αν αυτός χρησιμοποιεί μία μόνο χορδή της κιθάρας του και όχι όλες, έτσι δεν μπορεί ν’ αποκτηθεί και αρετή από ένα χριστιανό, αν αυτός τηρεί μία μόνο εντολή και όχι όλες. Τι θα κερδίσει εκείνος που δίνει ελεημοσύνη, με χρήματα όμως που αποκτάει άνομα; Τι θα κερδίσει εκείνος που αποκτάει χρήματα με τρόπο τίμιο, ελεεί όμως επιδεικτικά, για να τον βλέπουν και να τον επαινούν οι άνθρωποι; Τι θα κερδίσει εκείνος που δεν ελεεί επιδεικτικά, υπερηφανεύεται όμως εσωτερικά για τις αγαθοεργίες του; Τι θα κερδίσει εκείνος που δεν υπερηφανεύεται, παραδίνεται όμως στη λαιμαργία, την ασέλγεια και τις άλλες ηδονές; Και τι θα κερδίσει εκείνος που δεν παραδίνεται στις ηδονές, είναι όμως δούλος της φιλαργυρίας;

Ας αγωνιζόμαστε , λοιπόν, να τηρούμε όλες τις εντολές και ν’ αποκτούμε όλες τις αρετές. Σ’ αυτόν τον αγώνα αποτελεσματική βοήθεια μας προσφέρουν οι ενάρετοι και φιλάγαθοι άνθρωποι, που με τις καλές συμβουλές και το ωφέλιμο παράδειγμά τους μας παρακινούν σε άγια ζωή. 

Γι’ αυτό, άλλωστε, ο Θεός μας έβαλε στον ίδιο κόσμο με όλους, κακούς και καλούς, για να μειώνεται η αχρειότητα των πρώτων από την συναναστροφή τους με τους δεύτερους. Έτσι, ενώ οι καλοί είναι διπλά αξιοτίμητοι, επειδή και το δρόμο της αρετής ακολουθούν αλλά και από τη συναναστροφή τους με τους κακούς δεν ζημιώνονται, οι αμετανόητοι κακοί είναι διπλά αξιοτιμώρητοι, επειδή και το δρόμο της κακίας ακολουθούν αλλά και από τη συναναστροφή τους με τους καλούς δεν ωφελούνται.

Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι ζηλεύουν όχι τους καλούς αλλά τους κακούς- τους πονηρούς και πανούργους, τους διπλοπρόσωπους και ραδιούργους, τους πλεονέκτες και συμφεροντολόγους- επειδή είναι ικανοί για όλα, επειδή, βλάπτοντας και αδικώντας αδίστακτα τους άλλους, αποκτούν πλούτο ή αναρριχώνται σε αξιώματα.

Αυτούς, όμως, αντί να τους ζηλεύουν, θα έπρεπε να τους λυπούνται, γιατί στην πραγματικότητα βλάπτουν τον εαυτό τους και όχι τους άλλους. Ολέθριο, βλέπεις, δεν είναι το να αδικείται κανείς, αλλά το να αδικεί. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Έτσι, είτε σ’ ετούτη τη ζωή είτε στην άλλη, η αδικία πληρώνεται όσο της πρέπει, όπως άλλωστε και η αρετή…

… Γνώρισμα του αληθινού ανθρώπου, που έχει πλαστεί σύμφωνα με την εικόνα του Θεού, είναι το να μοιάζει στον Πλάστη του και να Τον ευαρεστεί. Όποιος, λοιπόν, δεν θέλει ούτε ν’ ακούσει για το πώς θα ευαρεστήσει το Θεό, μπορεί να λέγεται άνθρωπος; Κάθε άλλο. Θηρίο μάλλον πρέπει να λέγεται. Και σκέψου πόσο φοβερό κατάντημα είναι, ενώ ο Χριστός θέλει από ανθρώπους να μας κάνει όμοιους με τους αγγέλους, ή καλύτερα όμοιους με τον Ίδιο, εμείς ούτε καν άνθρωποι να μη μένουμε, αλλά να γινόμαστε θηρία. Γιατί θηρίων γνωρίσματα είναι η αλόγιστη υποδούλωση στα ένστικτα, η αρπακτικότητα, η σκληρότητα, η καταφρόνηση των εντολών του Θεού. Ανθρώπων γνωρίσματα, από το άλλο μέρος, είναι η έλλογη κυριαρχία πάνω στα πάθη, η καλοσύνη, η ευσπλαχνία, η αποφυγή του κακού και η επιτέλεση του καλού.

Ο Θεός έβαλε μέσα στον άνθρωπο τον νόμο, τη συνείδηση, που τον πληροφορεί ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό. Γι’ αυτό και όσοι αμαρτάνουν, από συναίσθηση ενοχής και ενδόμυχη ντροπή δεν θέλουν να χαρακτηρίζονται με το όνομα των κακών τους πράξεων. 

Αν, λ.χ. φωνάξεις , «Μοιχέ!», σ’ έναν άνθρωπο που μοιχεύει θα του κακοφανεί, μολονότι ευχαριστιέται όταν διαπράττει τη μοιχεία…

… Καμία κακία , άλλωστε δεν εμφανίζεται με το αληθινό της πρόσωπο. Πάντα δανείζεται τη μορφή κάποιας αρετής. Όταν ο ψεύτης λέει ψέματα, υποκρίνεται ότι λέει την αλήθεια. Όταν ο δολερός ραδιουργεί, προσποιείται τον έντιμο και ειλικρινή. Και όταν ο συκοφάντης διαβάλλει, υποστηρίζει πως οι κατηγορίες του είναι βάσιμες…

«Και γιατί δεν αφανίζει τους κακούς, που δημιουργούν τα σκάνδαλα, ώστε να μη βλάπτονται οι υπόλοιποι;», ρωτάνε μερικοί. Επειδή από τα σκάνδαλα βλάπτονται μόνο οι κακοπροαίρετοι και από την ξένη κακία επηρεάζονται μόνο οι εθελόκακοι. 

Άλλωστε, αν ο Θεός αφάνιζε τους κακούς, τότε κανένας μας δεν θα γλύτωνε. Τη δική μας κακία, όμως, δεν τη βλέπουμε, γι’ αυτό και δεν μετανοούμε, δεν διορθωνόμαστε, δεν αγιαζόμαστε. Την κακία των άλλων μόνο παρατηρούμε, σχολιάζουμε και καταδικάζουμε, ξεχνώντας πως ο Κύριος δεν θα μας ζητήσει λόγο την ημέρα της Κρίσεως για τα έργα των συνανθρώπων μας, μα για τα δικά μας έργα.

Ας εγκαταλείψουμε , λοιπόν, χωρίς καθυστέρηση ή αναβολή τον ψυχόλεθρο δρόμο της κακίας και ας τραβήξουμε τον ψυχοσωτήριο δρόμο της αρετής, γιατί έτσι και στην πρόσκαιρη τούτη ζωή θα έχουμε την ευλογία του Θεού και στην άλλη ζωή θ’ απολαύσουμε τα άφθαρτα αγαθά της βασιλείας Του.


από το βιβλίο: "Θέματα Ζωής" Β'
Ιερά Μονή Παρακλήτου

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Ό διάβολος τούς βάζει, νά μή θέλουν νά τηρούν τίς νηστείες


Στάρετς Βαρσανούφιος


Άπό τό στόμα τού π. Βαρσανουφίου είχα τήν ευκαιρία νά ακούσω πολλές φορές:

- Άπό τήν ελλειψη έγκράτειας προέρχεται κάθε κακό. Ή νηστεία διεγείρει τήν ψυχή σέ προσευχή. Τήν αξία, τήν δύναμη καί τήν σπουδαιότητα της νηστείας  τήν καταλαβαίνομε από τό γεγονός, ότι ό διάβολος τήν απεχθάνεται καί τήν μισεί πολύ. 

Σε έκείνους πού ερχονται γιά συμβουλή καί έξομολόγηση, σ' ό,τι τούς λέω, συμφωνούν σέ όλα καί είναι πρόθυμοι νά τά κάμουν όλα. 'Όταν, όμως, τούς είπώ, ότι πρέπει νά τηρούν τίς άγιες νηστείες, εκεί τά χαλάνε. Άρχίζει ή γκρίνια: 
«Δέν μπορώ! Δέν αντέχω! ... ».

Ό διάβολος τούς βάζει, νά μή θέλουν νά τηρούν τίς νηστείες.


Από το βιβλίο του Οσίου στάρετς Νίκωνος 
''Ρήματα ζωής'' Εκδ. Ι.Μ. Νικοπόλεως

Εβδομαδιαίο Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών



Κυριακάτικο Κήρυγμα (Ε' Ματθαίου)


Κυριακή Ε' Ματθαίου

Ματθ. 8, 28 - 9,1


Το περιστατικό της θεραπείας δύο δαιμονισμένων μας διηγείται σήμερα ο ευαγγελιστής Ματθαίος, οι οποίοι κατοικούσαν σε μνήματα, έξω από την πόλη των Γαδαρηνών, και αποτελούσαν κίνδυνο για τους διερχόμενους ταξιδιώτες.

Μόλις είδαν τον Χριστό, φώναξαν: “Τί έχεις μαζί μας, Ιησού, Υιέ του Θεού; ήρθες εδώ πρόωρα για να μας βασανίσεις;”.

Ήταν τα δαιμόνια που μιλούσαν, και παρακαλούσαν τον Χριστό, αν τα διώξει, να τους επιτρέψει να πάνε στο κοπάδι των χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. “Πηγαίνετε”, τους λέει ο Ιησούς, και αμέσως άφησαν τους ανθρώπους και πήγαν στους χοίρους, και ολόκληρο το κοπάδι έπεσε στη θάλασσα και αφανίστηκε στα νερά. 

Τότε οι βοσκοί των χοίρων γύρισαν στην πόλη και διηγήθηκαν όσα είχαν συμβεί. Και σύσσωμος ο λαός βγήκε από την πόλη όχι για να υποδεχτεί τον Χριστό, αλλά για να Τον παρακαλέσει να φύγει από τα σύνορά τους, όπως και έγινε.

Η περικοπή αυτή περιέχει δύο παράδοξα και αλληλοσυγκρουόμενα γεγονότα. Από τη μία μεριά, οι δαίμονες αναγνωρίζουν την θεότητα του Ιησού Χριστού και Τον παρακαλούν να τους λυπηθεί, ενώ από την άλλη, οι κάτοικοι της πόλεως αρνούνται να Τον δεχτούν. 

Τα δαιμόνια δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν ότι μπροστά τους βρίσκεται ο Υιός και Λόγος του Θεού, γι αυτό και τρέμουν την δίκαια κρίση Του. Τον παρακαλούν να μην τα στείλει από τώρα στο αιώνιο σκοτάδι, αλλά να τους επιτρέψει να μπουν στην αγέλη των χοίρων. Τον παρακαλούν γιατί, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται μέσα από την ιστορία του Ιώβ, δεν έχουν καμία εξουσία επάνω στην κτίση, ούτε βέβαια επάνω στους ανθρώπους, αν δε το επιτρέψει ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος προσβλέπει και αποσκοπεί στη σωτηρία μας. Έτσι ο Χριστός το επιτρέπει, θέλοντας να δείξει σε όλους ότι εκεί που ενεργούν τα δαιμόνια, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και πολλές φορές θανάσιμα, τόσο για την ψυχή όσο και για το σώμα.

Από την άλλη μεριά, παρά την τόσο συγκλονιστική αποκάλυψη της θεότητας του Ιησού, παρά το θαύμα της θεραπείας των δύο δαιμονισμένων, ο λαός της πόλης αντί να δεχτεί τον Χριστό, όπως άλλοτε οι Σαμαρείτες, Του ζητάνε να εγκαταλείψει τα όρια της πόλης τους. 

Αντί να Του ζητήσουν να τους βοηθήσει θεραπεύοντας τους ασθενείς, όπως συνέβαινε σε κάθε τόπο από τον οποίο περνούσε, Του ζητάνε να φύγει χωρίς χρονοτριβή. 

Η στάση τους αυτή δεν μπορεί να ερμηνευτεί, παρά ως γεγονός πνευματικής τύφλωσης και αναλγησίας. Παρόλο που έχουν μπροστά τους το θαύμα, αδυνατούν να πιστέψουν στον Χριστό. Φαίνεται πως πιο πολύ τους ενόχλησε ο χαμός των χοίρων, των οποίον σημειωτέον η εκτροφή απαγορευόταν από το Μωσαϊκό νόμο, αντί να τους συνετίσει και να τους οδηγήσει σε μετάνοια. 

Με τον τρόπο που συμπεριφέρονται αποδεικνύουν ότι μπορεί να μην διακατέχονται από δαιμόνια, αλλά είναι συντεταγμένοι με τα έργα του σκότους, είναι συμβιβασμένοι με την αμαρτία και την ανομία, και δεν επιθυμούν την πνευματική τους θεραπεία, ούτε να αλλάξουν τρόπο ζωής.

Διότι, αν δέχονταν τον Χριστό στην πόλη τους, αν Τον δέχονταν στην καρδιά τους, έπρεπε να μετανοήσουν και να ακολουθήσουν την διδασκαλία του Ευαγγελίου.

Μη μας ξενίζει όμως το παράδειγμα των Γαδαρηνών. Ακούμε συχνά γύρω μας ανθρώπους να λένε, “αν δεν δω ένα θαύμα, δεν πιστεύω”, οι οποίοι στην ουσία αναζητούν άλλοθι για την δική τους απιστία έναντι του Θεού. Παρόλο που το θαύμα προϋποθέτει την πίστη, όπως βλέπουμε σε όλα όσα έκανε ο Χριστός, υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις θαυμάτων, σαν το σημερινό, που προσφέρονται για εκείνους που θέλουν να ενισχύσουν την πίστη τους. 

Κι όμως, ακόμα κι αν συμβεί στους ίδιους, στην πραγματικότητα δεν είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν, γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τρόπο ζωής. Και για τον λόγο αυτό, επειδή δεν μπορούν πλέον να δικαιολογηθούν, αρνούνται τον ίδιο το Χριστό και Τον εξορίζουν εντελώς από τη ζωή τους.

Αλλά και στη δική μας, χριστιανική καθημερινότητα, συχνά δημιουργούμε στεγανά, είτε στον “προσωπικό” είτε στον εργασιακό μας χώρο, από τα οποία θεωρούμε ότι μπορούμε να περιορίσουμε τον Χριστό και να συμπεριφερθούμε όπως οι άλλοι των ανθρώπων. Αυτός είναι και ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς της εποχής μας, το να θεωρούμε δηλαδή ότι τα θρησκευτικά μας καθήκοντα αρχίζουν και τελειώνουν μέσα στο Ναό, είτε τις στιγμές που μόνοι μας προσευχόμαστε. Και όλες τις άλλες ώρες, σαν τους Γαδαρηνούς, επιδιδόμαστε σε ασχολίες από τις οποίες απουσιάζει το πνεύμα του Θεού.

Ας προσέξουμε, λοιπόν, τους εαυτούς μας, ενώ μέσα στο Ναό δοξολογούμε τον Θεό, βγαίνοντας από εδώ να μη γίνουμε σαν τους αφιλόξενους και αντίθεους ανθρώπους της σημερινής περικοπής.


xerouveim

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Υποδοχή των Ιερών Λειψάνων, του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω του Θαυματουργού


† Κυριακή 28 Ιουλίου 2013 (Ε' Ματθαίου)

Ευαγγελική Περικοπή,

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. η' : 28-34, θ' : 1

Τ
ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι, ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν, λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; Ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες, ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ ἰδοὺ, ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον· καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν, ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ· καὶ ἰδόντες αὐτὸν, παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον, διεπέρασε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.


Απόστολος,

Πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀναγνωσμα
Κεφ. ι' : 1-10

δελφοί, ἡ μέν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. Ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωῡσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς»· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· «Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν;» Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἢ «τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον;» Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. Ἀλλὰ τί λέγει; «Ἐγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.



Εἰς τόν Ὄρθρον
Τὸ Ε΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν 
Κεφ. κδ' : 12-35

Τ
ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὁ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα· καὶ ἀπῆλθε πρὸς ἑαυτόν, θαυμάζων τὸ γεγονός. Καὶ ἰδοὺ, δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην, ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ ῾Ιερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα ᾿Εμμαούς· καὶ αὐτοὶ ὡμίλουν πρὸς ἀλλήλους περὶ πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν, καὶ αὐτὸς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐγγίσας, συνεπορεύετο αὐτοῖς· οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὓς ἀντιβάλλετε πρὸς ἀλλήλους περιπατοῦντες, καί ἐστε σκυθρωποί; Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ εἷς, ᾧ ὄνομα Κλεόπας, εἶπε πρὸς αὐτόν· Σὺ μόνος παροικεῖς ἐν ῾Ιερουσαλὴμ καὶ οὐκ ἔγνως τὰ γενόμενα ἐν αὐτῇ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ποῖα; Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Τὰ περὶ ᾿Ιησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃς ἐγένετο ἀνὴρ προφήτης δυνατὸς ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ· ὅπως τε παρέδωκαν αὐτὸν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες ἡμῶν εἰς κρῖμα θανάτου καὶ ἐσταύρωσαν αὐτόν· ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν, ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν ᾿Ισραήλ· ἀλλά γε σὺν πᾶσι τούτοις, τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον ἀφ᾿ οὗ ταῦτα ἐγένετο. Ἀλλὰ καὶ γυναῖκές τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς, γενόμεναι ὄρθριαι ἐπὶ τὸ μνημεῖον· καὶ μὴ εὑροῦσαι τὸ σῶμα αὐτοῦ, ἦλθον, λέγουσαι καὶ ὀπτασίαν Ἀγγέλων ἑωρακέναι, οἳ λέγουσιν αὐτὸν ζῆν. Καὶ ἀπῆλθόν τινες τῶν σὺν ἡμῖν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ εὗρον οὕτω καθὼς καὶ αἱ γυναῖκες εἶπον· αὐτὸν δὲ οὐκ εἶδον. Καὶ αὐτὸς εἶπε πρὸς αὐτούς· Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ Προφῆται. Οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ; Καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ Μωσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν Προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς Γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ. Καὶ ἤγγισαν εἰς τὴν κώμην οὗ ἐπορεύοντο· καὶ αὐτὸς προσεποιεῖτο πορρωτέρω πορεύεσθαι. Καὶ παρεβιάσαντο αὐτὸν λέγοντες· μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστὶ καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα· Καὶ εἰσῆλθε τοῦ μεῖναι σὺν αὐτοῖς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακλιθῆναι αὐτὸν μετ᾿ αὐτῶν, λαβὼν τὸν ἄρτον, εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς. Αὐτῶν δὲ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί καὶ ἐπέγνωσαν αὐτόν· καὶ αὐτὸς ἄφαντος ἐγένετο ἀπ᾿ αὐτῶν. Καὶ εἶπον πρὸς ἀλλήλους· οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς; Καὶ ἀναστάντες αὐτῇ τῇ ὥρᾳ, ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλήμ, καὶ εὗρον συνηθροισμένους τοὺς ἕνδεκα καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, λέγοντας· Ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως καὶ ὤφθη Σίμωνι. Καὶ αὐτοὶ ἐξηγοῦντο τὰ ἐν τῇ ὁδῷ· καὶ ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου.

Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους!


α) Γράφετε πόσο αγαπάτε τα παιδιά εξαιτίας της υπέροχης ευγνωμοσύνης τους, η οποία έχει χαθεί στους μεγάλους ή έχει περιοριστεί αρκετά. Δίνετε παραδείγματα. Θα σας δώσω και εγώ ένα.

Ο μητροπολίτης της Αγίας Πετρούπολης Ισίδωρος έλεγε συχνὰ πως όταν ήταν παιδὶ ήταν ξυπόλυτος. Κάποιος άνθρωπος ονόματι Πέτρος τον λυπήθηκε και του αγόρασε ένα ζευγάρι γαλότσες με λαστιχένιες σόλες για πέντε καπίκια. Αυτή η μικρή ευεργεσία χαράχθηκε τόσο βαθιά στη μνήμη του μικρού Ισίδωρου, ώστε μετά 
και κατά τη διάρκεια πενήντα χρόνων ως ιερέας και ως επίσκοπος συχνά στις Λειτουργίες μνημόνευε τον ευεργέτη του Πέτρο.


β) Παρακάτω γράφετε, ότι ακριβώς επειδή αγαπάτε τα παιδιά γι’ αυτό τα λυπάστε. 

Διότι ήρθαν δύσκολοι καιροί για την παιδική ψυχή, για τον παιδικό χαρακτήρα. Οι αντιθέσεις σαν κρύοι άνεμοι κτυπούν τα παιδιά στο σπίτι, στο σχολειό και τον δρόμο. Και δεν είναι ότι απλά φέρνουν μπροστά στα παιδιά δύο ποτήρια, αλλά δύο αντίθετες θεωρίες για τη ζωή, την εκπαίδευση, την οικογένεια, την πατρίδα, ακόμα δε περισσότερο μπερδεύουν τα παιδιά με αντίθετα παραδείγματα. Θα επιθυμούσατε κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση για τα παιδιά που θα τα προστάτευε από τη σύγχρονη ανευθυνότητα και σύγχυση.

Ο Χριστός είπε: «Αν δεν αλλάξετε κι αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού» (Ματθ. 18, 3).

Ο Χριστός, λοιπόν, βλέπει μεγαλύτερη ανάγκη στην εκπαίδευση των ενηλίκων παρά των παιδιών. Δείχνει τη μέθοδο, πώς πρέπει να εκπαιδευτούν οι ενήλικες. Πολύ απλά: Κοιτάζοντας τα παιδιά. 

Αλλά είπε πως πρέπει να εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά: «Αφήστε τα παιδία και μην τα εμποδίζετε να έλθουν κοντά μου» (Ματθ. 19, 14). Αφήστε τα παιδιά να πλησιάσουν τον Χριστό και αφήστε τους ενήλικες να πλησιάσουν τα παιδιά. Επειδή ο Χριστὸς δεν διδάσκει μόνο, αλλά δίνει και ευλογημένη πνευματική δύναμη ώστε τα παιδιά να μπορούν να φέρουν εις πέρας όλα όσα έμαθαν. Ο Χριστός είναι η αιώνια νεότητα. Αυτή η αιώνια νεότητα καλεί τα παιδιά για να τους δωρίσει τη δύναμη για να μην γεράσουν την ψυχή τους, αλλά να παραμείνουν για πάντα νέοι, αγαθοί και χαρούμενοι άνθρωποι.

Με μια λέξη η σοφία της εκπαίδευσης των παιδιών από τον Χριστό έγκειται στο γεγονός ότι τα παιδιά παραμένουν για πάντα παιδιά και δεν μεταμορφώνονται σε γέρους. Αντίθετα μ’ αυτή τη σοφία στέκει η σχολική σχολαστική εκπαίδευση που με τη δύναμή της βαραίνει έτσι τα παιδιά, που τα γερνάει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. 

Προβάλλει τους γέρους ως παράδειγμα, τα διαποτίζει με γερασμένες σήψεις, τους μαραζώνει την καρδιά με γεροντική απαισιοδοξία. Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους. 

Και έτσι ούτε οι γέροι μπαίνουν στο Βασίλειο του Χριστού ούτε επιτρέπουν στα παιδιά να μπουν. Γι’ αυτό αναφέρεται παντού στην Ευρώπη ότι η νεολαία βρίσκεται σε απόγνωση. Ας ευλογήσει ο Χριστός να ξανανιώσει η νεολαία της Ευρώπης.


(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνο η πίστη»)

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Νὰ μὴ κρίνεις ποτὲ τὸν ἀδελφό σου


Ὁ ἀββὰς Ἠσαΐας εἶπε:

-Ὁ (καλύτερος) τρόπος γιὰ ν΄ἀναπαύσει κανεὶς τὴ συνείδησή του, εἶναι νὰ μὴν κατακρίνει τὸν πλησίον καὶ νὰ ταπεινώνει τὸν ἑαυτό του.


Ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος, ὅταν εἶδε κάποιον ν΄ἁμαρτάνει, ἔκλαψε πικρὰ καὶ μονολόγησε:

-Αὐτὸς σήμερα, ἐγὼ ὁπωσδήποτε αὔριο. Καὶ αὐτὸς ὁπωσδήποτε μετανοεῖ, ἐγὼ ὅμως ὄχι.


Ἕνας γέροντας εἶπε:

-Ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νομίζει ὅτι σωπαίνει, μὰ ἡ καρδιὰ του κατακρίνει τοὺς ἄλλους. Αὐτὸς πάντοτε μιλάει. Καὶ ὑπάρχει ἄλλος ποὺ μιλάει ἀπ΄τὸ πρωὶ ὡς τὸ βράδυ, μὰ φυλάει τὴ σιωπή, γιατί δὲν λέει τίποτα ποὺ νὰ μὴν εἶναι ὠφέλιμο.


Ἀπὸ τὸν Εὐεργετινὸ

«Κύριε, αξίωσέ με να αντιληφθώ την δύναμη των λόγων της Αγίας Γραφής»


Ώσπου να δεχθεί ο άνθρωπος τον Παράκλητο, χρειάζεται τις Θείες Γραφές, για να εντυπωθεί η μνήμη των αγαθών στην καρδιά του, για να ανανεώνεται μέσα του η κίνηση προς το αγαθό, με την συνεχή ανάγνωση. 

Γιατί δεν απέκτησε ακόμη την δύναμη του Πνεύματος, που διώχνει από τον νου την λήθη. Και η λήθη είναι, που σβήνει τις ψυχοφελείς μνήμες από τον νου και τον κάνει, να σκορπίζεται και να περιπλανιέται. 

Μην πλησιάσεις στα λόγια των μυστηρίων της Αγίας Γραφής, αν πρώτα δεν προσευχηθείς και δεν ζητήσεις την βοήθεια του Θεού, λέγοντας «Κύριε, αξίωσέ με να αντιληφθώ την δύναμη που έχουν». 

Γιατί πρέπει να ξέρεις πως η προσευχή είναι το κλειδί των αληθινών νοημάτων, που είναι κρυμμένα μέσα στις Θείες Γραφές.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Ἡ ἀγάπη δέν χάνει ποτέ τήν ἀξία της


Ἡ ἀγάπη δέν χάνει ποτέ τήν ἀξία της, ἀλλά ἀφοῦ γίνει αἰτία νά ἐκπληρώνει στόν παρόντα αἰώνα τούς θείους νόμους ἐκεῖνος πού τήν ἔχει, τόν συνοδεύει καί στόν μέλλοντα.


Ὅσιος Φιλόθεος ὁ Σιναΐτης

Ὁ Θεός Ἀγάπη ἐστί


«Ὁ Θεός, πλήρης πέραν πάσης πληρότητος, δημιούργησε τά πλάσματά του, ὄχι ἐπειδή Ἐκεῖνος χρειαζόταν κάτι, ἀλλά προκειμένου ἐκεῖνα τά ἴδια νά μπορέσουν νά μετάσχουν στήν Ὕπαρξή Του ἀναλόγως πρός τίς ἱκανότητές τους· Ἐκεῖνος δέ ὁ ἴδιος νά χαρεῖ μέ τά ἔργα του βλέποντάς τα εὐτυχισμένα».


Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Απελπισία και Αμέλεια


Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος


Στη ζωή του χριστιανού η απελπισία και η αμέλεια είναι καταστροφικές. Εκείνον που έπεσε σε αμάρτημα, η απελπισία δεν τον αφήνει να σηκωθεί∙ κι εκείνον που είναι όρθιος, η αμέλεια τον κάνει να πέσει. 

Η απελπισία στερεί τον άνθρωπο από τ’ αγαθά που έχει αποκτήσει ∙ η αμέλεια δεν τον αφήνει ν’ απαλλαγεί από τα κακά που τον βαραίνουν. Η αμέλεια σε κατεβάζει και απ’ αυτούς τους ουρανούς, ενώ η απελπισία σε γκρεμίζει ολότελα στην άβυσσο της κακίας. Κοίτα να δεις τη δύναμη που έχουν και οι δύο.

Ο διάβολος πρώτα ήταν αγαθός άγγελος∙ επειδή, όμως, έδειξε αμέλεια και κυριεύθηκε από απόγνωση, έπεσε σε τόση κακία, που δεν μπορεί πια να σηκωθεί. Το ότι ήταν αγαθός πρώτα, το βεβαιώνει ο Κύριος, που λέει: «Είδα το σατανά να πέφτει από τον ουρανό σαν αστραπή» (Λουκ. 10:18 ). Η παρομοίωσή του με την αστραπή φανερώνει και τη λαμπρότητα της προηγούμενης καταστάσεώς του και τη σφοδρότητα της πτώσης του.

Ο Παύλος ήταν βλάσφημος και διώκτης και υβριστής∙ επειδή
, όμως, δεν κυριεύθηκε από απόγνωση και σηκώθηκε από την αμαρτία, έγινε ίσος με τους αγγέλους. Ο Ιούδας ήταν απόστολος∙ επειδή, όμως, έδειξε αμέλεια, έγινε προδότης. Ο ληστής, ύστερ’ από τόσα κακουργήματα που έκανε, δεν απελπίστηκε∙ έτσι μπήκε πρώτος απ’ όλους στον παράδεισο. Ο Φαρισαίος, επειδή υπερηφανεύθηκε, έπεσε από τα ύψη της αρετής∙ και ο τελώνης, επειδή δεν απελπίστηκε, ανέβηκε τόσο ψηλά, ώστε ξεπέρασε την αρετή του Φαρισαίου.

Θέλεις να σου δείξω και πόλη ολόκληρη που έκανε το ίδιο; Η πόλη των Νινευϊτών μ’ αυτόν τον τρόπο σώθηκε, μολονότι η απόφαση του Θεού τους οδηγούσε σε απόγνωση∙ γιατί δεν είπε πως, αν μετανοήσουν, θα σωθούν, αλλά : «Τρεις μέρες ακόμα και η Νινευή θα καταστραφεί» (Ιων.3:4 ) . Όμως, αν και απειλούσε ο Θεός, αν και φώναζε ο προφήτης Ιωνάς, αν και η απόφαση δεν είχε αναβολή ή περιορισμό, οι Νινευΐτες δεν έχασαν τον θάρρος και την ελπίδα τους. Και γιατί δεν έβαλε κανέναν όρο; Γιατί δεν είπε: «Αν μετανοήσουν, θα σωθούν»; Για να παραδειγματιστούμε εμείς και, όταν ακούμε καταδικαστική απόφαση του Θεού χωρίς όρο κι περιορισμό, ούτε τότε ν’ απελπιζόμαστε, αλλά να μετανοούμε.

Αυτά, λοιπόν, έχοντας υπόψη μας, ποτέ να μην απελπιζόμαστε. Κανένα όπλο δεν είναι τόσο αποτελεσματικό στα χέρια του διαβόλου όσο η απόγνωση. Γι’ αυτό και δεν του προξενούμε τόση ευχαρίστηση όταν αμαρτάνουμε, όση όταν απελπιζόμαστε…

… Γνωρίζοντας λοιπόν, πως ο ουράνιος Πατέρας μας , ο Καλός Ποιμένας, όχι μόνο δεν μας περιφρονεί, όταν επιστρέφουμε σ’ Αυτόν, αλλά και με μεγαλύτερη προθυμία και στοργή μας δέχεται απ’ ό,τι εκείνους που κατόρθωσαν την αρετή, γνωρίζοντας πως όχι μόνο δεν τιμωρεί τους πλανεμένους, αλλά και βγαίνει σε αναζήτησή τους και χαίρεται περισσότερο γι’ αυτούς, όταν τους βρει, παρά για όσους έχει κοντά Του, ούτε ν’ απελπιζόμαστε πρέπει, όταν βρισκόμαστε στην αμαρτία, ούτε όμως και να ξεθαρρεύουμε όταν κάνουμε το καλό∙ αλλά, και όταν αμαρτάνουμε, να μετανοούμε, και όταν ασκούμε την αρετή, να προσέχουμε μην πέσουμε. Γιατί προδοσία της σωτηρίας μας είναι και τα δυο τούτα, δηλαδή τόσο το να ξεθαρρεύουμε, όταν βρισκόμαστε στο δρόμο της αρετής, όσο και το ν’ απελπιζόμαστε, όταν πέφτουμε στην αμαρτία…

… «Σήμερα», λοιπόν, όσο δηλαδή διαρκεί η παρούσα ζωή, ας μην απελπιζόμαστε. Στηρίζοντας τις ελπίδες μας στον Κύριο και αναγνωρίζοντας την άπειρη φιλανθρωπία Του, ας πετάξουμε πρόθυμοι μακριά μας κάθε κακία, ας πιαστούμε από την αρετή, ας δείξουμε απέραστη μετάνοια, ας καθαριστούμε εδώ απ’ όλα τ’ αμαρτήματά μας, για να μπορέσουμε με παρρησία να σταθούμε στο φοβερό βήμα του Χριστού και να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών, με τη χάρη του Θεού μας.



από το βιβλίο: "Θέματα Ζωής" Β'
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Ιερά Μονή Παρακλήτου