Όταν λέμε την ευχή, δεν είμαστε μόνοι ...

Όταν λέμε την ευχή, δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε πάντα μαζί μας τον Χριστό, την Παναγία και όλους τους Αγίους, αρκεί να λέμε την ευχή.

Γερο-Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς.

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 18-2-1998

********

Όταν θα δείτε τα δάκρυα στην προσευχή, τότε είναι επίσκεψη Θεού. Όταν υπάρχει ο φόβος του Θεού, δίδεται η σοφία.

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

*********

Ἡ ἡδονή τῆς προσευχῆς εἶναι ἴδιον τῶν ἀρχαρίων· ἡ δέ θεωρία, τῶν τελείων

161. Κόσμος εἶναι τά πάθη:

α)Πόθος πλούτου,

β) Τρυφή σώματος καί σαρκικῶν παθῶν,

γ) Πόθος τιμῆς καί φθόνος,

δ) Φιλαρχία,

ε) Στολισμός καί κενοδοξία, καί

στ) Ἀνθρώπινη δόξα καί μνησικακία.

Ὅταν ἀπαλλαγεῖς ἀπ᾿ αὐτά, τότε ἐξῆλθες ἀπό τόν κόσμο τῶν παθῶν καί εἶσαι πράγματι ἐλεύθερος, ἀναπνέοντας τόν ἀέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἔγινες Πνευματικός!...

162 . Ἡ ἡδονή τῆς προσευχῆς εἶναι ἴδιον τῶν ἀρχαρίων· ἡδέ θεωρία, τῶν τελείων. Θεωρία δέν εἶναι ἡ θέασχημάτων, ἀλλ᾿ ἡ ἔκσταση πού ἀκολουθεῖ τήν προσευχή ὡς σῶμα ἄψυχο!...

Όλος ο Χριστός σε κάθε πιστό!

Μυστήριο μυστηρίων!

Πώς υπό τα είδη του άρτου και του οίνου είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού; Πώς γίνεται η υπερφυσική μεταβολή; Πώς είναι παρών αοράτως ο Χριστός και αυτός προσφέρει τη θυσία της θείας Ευχαριστίας;

Όλα αυτά, παρά τις προσπάθειές μας να τα καταλάβουμε, παραμένουν απρόσιτα και ανεξήγητα. Μυστήρια!

Υπάρχουν όμως και άλλα αξιοπρόσεκτα στοιχεία της σχετικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, που φανερώνουν ότι ενώπιόν μας έχουμε μυστήριο τρισμέγιστο και φοβερό. Προσερχόμαστε να κοινωνήσουνε τα άχραντα μυστήρια μυριάδες πιστοί διαμέσου των αιώνων, στα πολυπληθή θυσιαστήρια των ιερών ναών μας που βρίσκονταν επάνω σ’ όλο το πρόσωπο της γης. 

Και ο καθένας μας παίρνει με βαθιά ευλάβεια στο στόμα του ένα μόνο μαργαρίτη, όπως τον ονομάζουμε, ένα μικρό τεμάχιο του καθαγιασμένου άρτου, και μια μικρή ποσότητα, μια μόνο ίσως σταγόνα του καθαγιασμένου οίνου. 

Τα βήματα, που κάνεις για την αγάπη του αδελφού, τα έχω μετρημένα...

Ο Υποτακτικός κάποιου Γέροντα έμενε σε μια καλύβα δέκα μίλια μακριά από τη Σκήτη. Μια μέρα θέλησε να τον ειδοποιήσει ο Γέρων να έλθει να πάρει το ψωμί του. Ύστερα όμως σκέφθηκε:

Για λίγα ψωμιά να κάνω τον αδελφό μου να περπατήσει δέκα μίλια; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, που ήταν αδύνατον να σταματήσει το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο που ένιωσε άρχισε να κλαίει. 

- Γιατί κλαίς, Αββά; άκουσε πίσω του μια γλυκιά φωνή να τον ερωτά. 

Έστρεψε το κεφάλι και είδε έναν ωραίον Άγγελο. Δεν φοβήθηκε όμως, αλλά του έδειξε με το δάκτυλο την πληγή. 

Δέν ὑπάρχει ἀσυγχώρητη ἁμαρτία, παρεκτός τῆς ἀμετανοήτου

151. Ὅταν ἡσυχάζοντας καί ἀγρυπνώντας μελετῶ τίς Θεῖες Γραφές, τότε τά μάτια μου γίνονται δύο βρύσες δακρύων!...

152. Ἡ τέλεια μετάνοια βρίσκεται στήν ἀπόκτηση τῆς ταπεινώσεως, ὁπότε δέν ἔχουμε οὔτε πορνικούς λογισμούς!...

153. Δέν ὑπάρχει ἀσυγχώρητη ἁμαρτία, παρεκτός τῆς ἀμετανοήτου...

154. Γιά νά ὑπομένεις τίς μικρές σου θλίψεις, νά συλλογίζεσαι τίς μεγάλες θλίψεις, πού ὑποφέρουν οἱ ἄλλοι.

Κυριακή του Τυφλού: Η έπαρση στη ζωή μας

Χριστός Ανέστη!

Κυριακή έκτη από την εορτή του Πάσχα, και το σημερινό Ευαγγέλιο μάς παρουσιάζει ακόμα ένα θαύμα που κάνει ο Χριστός σε έναν πονεμένο άνθρωπο. Προσπαθεί με το δικό Του τρόπο, να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων και να φανερωθεί η θεότητά Του.

Όμως, ας σταθούμε σε ένα σημείο του λόγου του Κυρίου: «Eις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται» (Ιω. 9:39).

Δηλαδή;

«Ήρθα για να φέρω σε κρίση τον κόσμο, έτσι ώστε αυτοί που δεν βλέπουν να βρουν το φως τους, κι εκείνοι που βλέπουν ν’ αποδειχθούν τυφλοί» (Ιω. 9:39)

Με αυτά τα λόγια χαρακτηρίζει τους Φαρισαίους ο Χριστός. Αυτοί που βλέπουν θα είναι τυφλοί και αυτοί που δεν βλέπουν θα βρουν το φως.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

† Κυριακῇ 29 Μαΐου 2022 (τοῦ Τυφλοῦ)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην 

Κεφ. θ' : 1-38

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ ᾿Ιησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; Ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὕτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ· Ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. Ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. Ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπί τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος, Ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; Ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν.Ἐκεῖνος ἔλεγε ὅτι ἐγώ εἰμι. Ἔλεγον οὖν αὐτῷ· Πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς, πηλὸν ἐποίησε, καὶ ἐπέχρισέ μου τοῦς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· Ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· Ἀπελθὼν δὲ νιψάμενος ἀνέβλεψα. Εἶπον οὗν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκείνος; Λέγει· ούκ οἴδα. ῎Αγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. Ἦν δὲ σάββατον, ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησε ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. Πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι, πῶς ἀνέβλεψεν. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω.

Ο ταπεινός ο άνθρωπος είναι παντελώς ελεύθερος

Ο ταπεινός άνθρωπος, δεν φοβάται τον αδελφό του, δεν φοβάται τους άλλους, δεν νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου, ούτε τον πιάνουν συμπλέγματα κατωτερότητας που θέλει μετά να του ενισχύεις την αυτοεκτίμησή του και την αυτοεικόνα του .. κάτι σύγχρονοι όροι που τώρα κυκλοφορούν.

‘Η αυτοεικόνα σου’, ‘η αυτοεκτίμησή σου’, ‘η αυτοπαλαβωμάρα σου’ και όλα αυτά τα οποία παθαίνεις και δεν καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά μπορείς να τα λύσεις εάν ταπεινωθείς σωστά εν Χριστώ και γίνεις ελεύθερος άνθρωπος, φυσιολογικός άνθρωπος βρε παιδί μου.

Γίνε φυσιολογικός άνθρωπος, αυτό μας έφερε ο Χριστός εις την κατά φύσιν ωραιότητά μας όπως μας δημιούργησε και μετά απ’ εκεί θα δώσει ο Θεός και το άλλο, το υπέρ φύσιν, την θέωση. Αλλά τουλάχιστον, φτάσε πρώτα σ’ αυτό που είναι φυσικό. Να λειτουργείς σωστά, όμορφα και αρμονικά. Και με τον εαυτόν σου. Δέξου τον εαυτό σου όπως είναι. 

Είσαι φαλακρός. Είναι ανάγκη να βάλεις τρίχες πάνω στο κεφάλι σου; Πού διάβασα, πού ήμασταν προχθές, στη Λευκωσία; στη Λάρνακα; Πρώτη φορά είδα: ‘Τριχολογική Κλινική’. .. Εντάξει, φαλακρύναμε, μα τί ωραίο πράγμα να είσαι φαλακρός .. Εντάξει είσαι χοντρός, δεξου το είσαι χοντρός .. ας υπάρχουν και κάποιοι χοντροί σ’ αυτόν τον κόσμο. Είσαι έτσι, ξέρω ‘γω η μύτη σου, το αυτί σου, είναι ανάγκη να ταλαιπωρείσαι;

Μας κατακαίει

Για να είμαστε ενωμένοι με τον Κύριο και να έχουμε ζωή αιώνια, πρέπει να κοινωνούμε συχνά το Σώμα και το Αίμα Εκείνου, που είναι η πηγή της ζωής. 

Αλλιώς, όχι μόνον είμαστε χωρισμένοι απ’ Αυτόν, αλλά και νεκροί. 

Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν φοβούνται. Φοβάται αυτός που βρίσκεται μακριά από Τον Ιησού Χριστό

Η δειλία είναι νηπιακή συμπεριφορά μιας ψυχής πού εγήρασε στην κενοδοξία. Η δειλία είναι απομάκρυνσις της πίστεως, με την ιδέα ότι αναμένονται απροσδόκητα κακά.

Ο φόβος είναι κίνδυνος που προμελετάται. Ή διαφορετικά, ο φόβος είναι μία έντρομη καρδιακή αίσθησις, πού συγκλονίζεται και αγωνιά από αναμονή απροβλέπτων συμφορών. Ο φόβος είναι μία στέρησις της εσωτερικής πληροφορίας. Η υπερήφανη ψυχή είναι δούλη της δειλίας∙ έχοντας πεποίθησι στον εαυτόν της και όχι στον Θεόν, φοβείται τους κρότους των κτισμάτων και τις σκιές.

Όσοι πενθούν και όσοι καταπονούνται χωρίς να υπολογίζουν κόπους και πόνους, δεν αποκτούν δειλία. Πολλές φορές όσοι υποκύπτουν στην δειλία χάνουν το μυαλό τους. Και είναι φυσικό αυτό, διότι είναι δίκαιος Εκείνος πού εγκαταλείπει τους υπερηφάνους, ώστε και οι υπόλοιποι να μάθωμε να μη υψηλοφρονούμε.

Το αντικλείδι

Η προσευχή είναι ένα πνευματικό όπλο, με το οποίο ο άνθρωπος, λύνει όλα τα προβλήματά του. 

Η προσευχή είναι το αντικλείδι για όλες τις κλειδαριές του κόσμου, όλων των δυσκολιών του βίου μας. 

Ο άνθρωπος που πιστεύει σωστά, κατεβάζει με την προσευχή τον ουρανό στη γη και είναι ο Θεός στη διάθεσή του. 

Κλείνουν τον ουρανό

Η ζήλεια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κακού και εχθρός κάθε καλού. 

Απ’ αυτή την αιτία ο Κάιν φόνευσε τον Άβελ, ο Ησαύ θέλησε να εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ. 

Με το καλό και με την αγάπην μπορείς να κάμεις πολλούς να ημερέψουν

«Ο θυμός καθ’ εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την όδόν του Θεού. 

Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής. Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.

Διά τούτο όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου δυνατά και μη ομιλήσεις εις τον υβρίζοντα ή ατιμάζοντα ή ελέγχοντα ή πολυειδώς σε πειράζοντα άνευ λόγου.

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ήμερος και λογικός και επομένως ο θυμός δεν αρμόζει ουδέποτε εις την φύσιν του, ενώ με την αγάπην πάντοτε ευδοκιμεί και υποτάσσεται. Με το καλό και με την αγάπην μπορείς να κάμεις πολλούς να ημερέψουν και αν κανείς είναι καλοπροαίρετος, τον κάμνεις ογλήγορα να συμμορφωθεί, να γένη Άγγελος Θεού».

Τον κυριεύει η αδράνεια

Εφόσον ο αγώνας της μετάνοιας είναι πραγματικά πολύπλευρος και οι αντιθέσεις ποικίλες, είναι φυσικό, λόγω και των παθών και συνηθειών, που ακόμη υπάρχουν και ενεργούν, να γίνονται λάθη. 

Ο διάβολος τότε παρουσιάζει το Θεό σαν δικαστή και επομένως ο παραβάτης γίνεται πλέον υπεύθυνος. 

Όταν σου έλθει θυμός κλείσε το στόμα δυνατά

Γράφεις για το θυμό στην καρδιά του ανόητου. Ο θυμός από μόνος του, είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρο ψυχής. Και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθένας εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και σε όσους τον εμποδίζουν από το δρόμο του Θεού. 

Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή γίνεσαι έκτος εαυτού, χαλάς τα έργα των χεριών σου, γνώριζε ότι πάσχεις από κενοδοξία και κάνεις παράχρηση του νεύρου της ψυχής. Απαλλάσσεσαι δε με την αγάπη προς όλους και την αληθινή ταπεινώση.

Γι’ αυτό, όταν σου έλθει θυμός κλείσε το στόμα δυνατά και μη μιλήσεις σ’ αυτόν που σε βρίζει ή σε ατιμάζει ή σε ελέγχει ή με πολλούς τρόπους και χωρίς λόγο σε πειράζει.

Και αυτός σαν το φίδι θα στρίψει μέσα στην καρδιά, θα ανέβει μέχρι το λαιμό, και αφού δεν θα του δώσεις διέξοδο θα πνιγεί και θα σκάσει. Και, όταν αυτό επαναληφθεί λίγες φορές, θα λιγοστέψει και θα πάψει τελείως.

«Καταντήσαμε να μην έχουμε απάνω μας τίποτα ελληνικό, από το σώμα μας ίσαμε το πνεύμα μας..»

Φώτης Κόντογλου – Ἀσάλευτο θεμέλιο

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη.

Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός. Οἱ ἀδιάφοροι παιρνοῦν γιὰ φιλελεύθεροι ἄνθρωποι, γιὰ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἔχουν γιὰ πιστεύω τὴν καλοπέραση, τὸ εὔκολο κέρδος, τὶς εὐκολίες, τὶς ἀναπαύσεις, κι ἂς μὴν ἀπομείνῃ τίποτα ποὺ νὰ θυμίζῃ σὲ ποιὸ μέρος βρισκόμαστε, ἀπὸ ποὺ κρατᾶμε, ποιοὶ ζήσανε πρὶν ἀπὸ μᾶς στὴν χώρα μας. 

Ἡ ξενομανία μᾶς ἔγινε τώρα σωστὴ ξενοδουλεία, σήμερα περνᾶ γιὰ ἀρετή, κι ὅποιος ἔχῃ τούτη τὴν ἀρρώστεια πιὸ βαρειὰ παρμένη, λογαριάζεται γιὰ σπουδαῖος ἄνθρωπος.

Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα, σὲ ὅποιον θέλῃ νὰ τὸ ἀγοράσῃ. Καταντήσαμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀπάνω μας τίποτα ἑλληνικό, ἀπὸ τὸ σῶμα μας ἴσαμε τὸ πνεῦμα μας. Τὸ μασκάρεμα ἄρχισε πρῶτα ἀπὸ τὸ πνεῦμα, καὶ ὕστερα ἔφθασε καὶ στὸ σῶμα. 

Τι αναπαύει περισσότερο την Παναγία μας;

Παναγία η Βηματάρισσα

Ρωτήθηκε ένας ενάρετος γέροντας:

- Τι αναπαύει περισσότερο την Παναγία μας;

Και ο σοφός εκείνος γέροντας απάντησε: 

α) να αγαπήσουμε και να μνημονεύουμε το όνομα του Υιού Της, με την ευχή του Χριστού.

β) να αγαπήσουμε και να μιμηθούμε τη ζωή του Υιού Της και τη δική Της, μια ζωή γεμάτη αγάπη, ταπείνωση και αγνότητα, κατεξοχήν αυτές τις αρετές και 

Όταν προσεύχεσαι στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, μην έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται έξω σου

Η καρδιά που δεν πιστεύει, είναι ανήσυχος, αγχώδης, αδημονούσαν. Η καρδιά που πιστεύει, είναι το αντίθετο: ειρηνική, χαρωπή, στερεά σαν το διαμάντι.

******************************************************************************

Όταν προσεύχεσαι στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, μην έχεις την εντύπωσι ότι βρίσκεται έξω σου.

Να Του μιλάς μέσα σου, σαν σε ένοικο της καρδιάς σου. Εκεί βρίσκεται ο Θεός για τους αληθινά πιστούς. «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύματ του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κορ. Γ’ 16).

******************************************************************************

Η άσκηση της προσευχής του Ιησού κατά την Αθωνική παράδοση

Στο κεφάλαιο αυτό θα αποπειραθώ να εκθέσω όσο γίνεται συντομότερα τις πιο ουσιώδεις απόψεις για την προσευχή του Ιησού, της μεγάλης αυτής ασκήσεως της καρδίας, καθώς και την πλέον υγιαίνουσα διδασκαλία για την άσκηση αυτή την οποία συνάντησα στο Άγιο Όρος.

Για πολλά χρόνια οι μοναχοί προφέρουν την προσευχή αυτή με το στόμα, χωρίς να αναζητούν τεχνητούς τρόπους ενώσεως του νου με τη καρδιά. Η προσοχή τους συγκεντρώνεται στη συμμόρφωση της καθημερινής ζωής τους στις εντολές του Χριστού.

Η αιωνόβια πείρα της ασκήσεως αυτής έδειξε ότι ο νους ενώνεται με την καρδιά δια της ενεργείας του Θεού, όταν ο μοναχός περάσει την σταθερή πείρα της υπακοής και της εγκράτειας, όταν ο νους του, η καρδιά και αυτό το σώμα του «παλαιού ανθρώπου» ελευθερωθούν επαρκώς από την εξουσία της αμαρτίας. 

Εν τούτοις και κατά το παρελθόν και κατά τον παρόντα καιρό οι Πατέρες μερικές φορές επιτρέπουν να προσφεύγουμε στην τεχνητή μέθοδο εισαγωγής του νου στην καρδιά.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Η συνάντηση με την αιώνια Ζωή: «ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα»

 

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, σήμερα, μάς περιγράφει μία πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση. Προτού δούμε τη συνάντηση, ας δούμε το πρόσωπο που θα συναντήσει ο Χριστός.

Η γυναίκα, που έγινε μνεία από τον Ευαγγελιστή, ήταν μία γυναίκα που δεν της ένοιαζε το αύριο. Δεν ενδιαφερόταν για μετά. Δεν είχε απορία για το τι θα γίνει μετά. Ήταν ένα είδος γυναίκα που νοιαζότανε μόνο για τις βιοτικές ανάγκες αλλά και για την ικανοποίηση του σώματος.

Μια φορά, λοιπόν, πήρε τη στάμνα και πήγε στη βρύση για να πάρει νερό. Στη βρύση, συνάντησε τον Χριστό, ο οποίος καθόταν εκεί.

Της ζητάει να του δώσει νερό να πιει. Αποκρίνεται, τότε, η Σαμαρείτιδα: «πῶς σὺ ᾿Ιουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται ᾿Ιουδαῖοι Σαμαρείταις» («Πώς εσύ που είσαι Ιουδαίος ζητάς να πιεις από εμένα, μια γυναίκα που είμαι Σαμαρείτισσα;» – γιατί δε συναναστρέφονται Ιουδαίοι με Σαμαρείτες»).

† Κυριακῇ 22 Μαΐου 2022 (τῆς Σαμαρείτιδος)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην

Κεφ. δ' : 5-42

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔρχεται ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας, λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν ᾿Ιακὼβ ᾿Ιωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ ᾿Ιακώβ. Ὁ οὖν ᾿Ιησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας, ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὧρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. Ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. Λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Δός μοι πιεῖν. Οἱ γὰρ Μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν, ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. Λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· Πῶς σὺ ᾿Ιουδαῖος ὢν, παρ᾿ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; Οὐ γὰρ συγχρῶνται ᾿Ιουδαῖοι Σαμαρείταις. Ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· Εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν ᾿Ιακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε, καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ;Ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου, διψήσει πάλιν· ὃς δ᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. Λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. Λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε.

Εμπόδια για την επίσκεψη της Θείας Χάριτος στον άνθρωπο…

Κάθε αμαρτία ως επανάσταση εναντίον του Θεού αντιστρατεύεται το έργο της Θείας Χάριτος.

Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος επισημαίνει πως υπάρχουν και μερικές αδυναμίες που αποτελούν φράγματα και παρεμποδίζουν την έλευση της Θείας Χάριτος. Και αυτά είναι:

-Η αμέλεια για την μετάνοιά μας. Θα καταδικαστούμε όχι γιατί αμαρτήσαμε, αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε, δεν ζητήσαμε το έλεος του Θεού για να λυτρωθούμε από την ψυχική μας ασθένεια.

-Η ραθυμία (=τεμπελιά) που παραλύει τις ψυχικές μας δυνάμεις και τις ακινητοποιεί. Χωρίς σκληρούς αγώνες δεν ενεργοποιείται η Χάρη του Θεού. Όχι γιατί ο Θεός χρειάζεται τους κόπους του μετανοούντος ανθρώπου, αλλά για να μην λάβει ο άνθρωπος τη Χάρη του Θεού χωρίς κόπο και την καταφρονήσει όπως παλαιότερα.

Η θεραπεία ενός πάθους

Η θεραπεία ενός πάθους, δεν έγκειται στο να φύγει το πάθος που υπάρχει, αλλά στο να αντικατασταθεί, από την αντίστοιχη αρετή.

Έχει κάποιος π.χ. το πάθος της κλοπής. Κάποια στιγμή αποφασίζει να εξομολογηθεί και σταματάει να κλέβει.

Αυτό δεν είναι η θεραπεία του πάθους της κλεψιάς, αλλά η παύση της πράξεως. Αν κάποιος μείνει μόνο στην παύση της πράξεως, υπάρχει κίνδυνος υποτροπής, διότι μέσα του θα νοσταλγεί την κλοπή. Θα ομοιάζει με κάποιον που κλαδεύει τα δέντρα και όχι τις ρίζες τους. Θα ξαναφυτρώσουν…

Με το να νοσταλγώ μία αμαρτία, έχω πέσει στην αμαρτία κατά το ήμισυ (πτώση εν τη προαιρέση) και ενώ θα είμαι εξομολογημένος, ουδέποτε θα είμαι μετανοημένος.

Εκεί που ο Χριστός είναι περισσότερο απών, εκεί περισσεύει το χυδαίο και το βάρβαρο

Υπάρχουν κάποιοι θεολόγοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι οποίοι βαδίζουν στα ίχνη των αιρετικών θεολόγων, θεωρώντας ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι αρκετά ισχυρό να συντηρηθεί και να αμυνθεί από μόνο του μέσα στην κοσμική θύελλα.

Είπε ο ένδοξος Κύριός μας: δόξαν παρά ανθρώπων ου λαμβάνω (Ιω. 5, 41). Η θέση των αιρετικών είναι ακριβώς αντίθετη με τη θέση του Σωτήρος του κόσμου. Αυτοί επιζητούν τη δόξα των ανθρώπων. Αυτοί φοβούνται τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και γαντζώνονται στους αποκαλούμενους «ενδόξους ανθρώπους» μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, για να στηρίξουν το Ευαγγέλιο και να γίνουν πιο ευάρεστοι στους ανθρώπους του κόσμου τούτου…

Ας αισχύνονται οι αιρετικοί θεολόγοι και οι προϊστάμενοι των αιρετικών εκκλησιών που με τη βοήθεια του Χριστού αναδείχθηκαν κυρίαρχοι και ηγεμόνες όλων των λαών της γης.

Χωρίς πνευματικό πατέρα, χωρίς οδηγό δεν μπορεί να προχωρήσει κάποιος στην πνευματική ζωή

Όταν ήμουν μικρός στον κόσμο, είχα δει μια ταινία, που μου έμεινε στη μνήμη και με βοήθησε στο ξεκίνημα της μοναχικής μου ζωής, όταν έβαζα θεμέλιο.

Ήταν μια ταινία με δύο πυγμάχους, που θα έκαναν μια πάλη μεταξύ τους. Ο προπονητής του νεότερου, πριν τον αγώνα, έλεγε στον αθλητή του:

– Αυτή η τέχνη (της πυγμαχίας), προβλέπει θυσίες. Δεν θα πίνεις, δεν θα καπνίζεις, δεν θα ξενυχτάς, δεν θα πηγαίνεις με το άλλο φύλο, για να έχεις υγεία, η οποία θα σε βοηθήσει στην πάλη και στην νίκη! Αν δεν τα φυλάξεις αυτά, θα έχεις αποτυχία…

Στη συνέχεια, ο πυγμάχος αυτός, δεν τήρησε κάποια απ’ αυτά που του είπε ο προπονητής του. Και ο προπονητής του τον είδε και τον έλεγξε:

Η μόνη διέξοδος είναι να ακολουθήσουμε τον Χριστό

Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως.

Η ζωή του κόσμου οργανώνεται γύρω από μερικά ανθρώπινα πάθη και η πνευματική ζωή βρίσκεται στο περιθώριο. Οφείλουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή των πραγμάτων, να τοποθετήσουμε την πνευματική ζωή στην καρδιά της ζωής μας.

Η σοφία του κόσμου αυτού δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο. Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων συγχρόνων κρατών της γης είναι ανίσχυροι. Η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος. Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε τον Χριστό.

Μόνο όταν δεχόμαστε τον Χριστό ως τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο η πλήρης πνευματική πείρα, όπως περιγράφηκε από τους Αποστόλους και τους πατέρες γίνεται κατορθωτή.

Τί είναι η Μεσοπεντηκοστή;

«Ο Μεσσίας (= Χριστός), όταν η εορτή ήταν στο μέσο, στάθηκε ανάμεσα στους διδασκάλους του μωσαϊκού Νόμου και τους δίδασκε».

Την εορτή της Μεσοπεντηκοστής την εορτάζουμε για την τιμή των δύο μεγάλων εορτών, δηλαδή του Πάσχα και της Πεντηκοστής, επειδή αυτή και ενώνει και συνδέει τις δύο αυτές εορτές. 

Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής θεσπίστηκε για τον εξής λόγο: Μετά το υπερφυές θαύμα που έκαμε ο Χριστός στο παράλυτο, οι Ιουδαίοι, σκανδαλισμένοι δήθεν για το Σαββάτου (διότι πράγματι, Σάββατο θεράπευσε ο Κύριος τον παράλυτο), Τον καταδίωκαν και ζητούσαν να τον σκοτώσουν.

Για το λόγο αυτό ο Ιησούς έφυγε από τα Ιεροσόλυμα και πήγε στη Γαλιλαία, όπου και διέμενε στα όρη της περιοχής εκείνης με τους μαθητές Του. Εκεί έκανε το υπερφυές θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, και έφαγαν και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται στον αριθμό αυτό γυναίκες και παι­διά. 

Ο αδιάκοπος χείμαρρος

Αν στρέψουμε την προσοχή μας στον νου μας, θα παρατηρήσουμε ένα χείμαρρο αλλεπάλληλων λογισμών και ιδεών. 

 Ο χείμαρρος αυτός είναι αδιάκοπος, τρέχει γοργά προς κάθε κατεύθυνση και κάθε στιγμή – στο σπίτι, στην εκκλησία, στην εργασία, όταν διαβάζουμε, όταν συζητούμε…

Tο μεσονύκτιο μιλά o Θεός στον άνθρωπο

Σήκω λοιπόν και συ μία ώρα πριν από το μεσονύκτιο, ή έστω και μετά, και χρησιμοποίησε αυτές τις ώρες, θα δης ότι ο Θεός είναι εύληπτος, ευαίσθητος.

Συνήθως παραπονούμεθα ότι ο Θεός είναι σκληρός, ότι του φωνάζαμε και δεν μας απαντά. Ο Θεός όμως είναι περισσότερο ευαίσθητος και από το πιο ευαίσθητο πλάσμα της οικουμένης.

Αλλά έχει και εκείνος τις ώρες του, «άχρις ου το σήμερον καλείται», που μπορείς να του μιλίσης.

Πρέπει να ξέρης τα «χούγια» του Θεού. Και ο Θεός έχει αυτό το «χούι»: το μεσονύκτιο να μιλά στον άνθρωπο. Εάν τότε τον ζήτησης, μετά, οποιαδήποτε στιγμή τον θέλησης, θα τον έχης στο χέρι σου.

Γιατί δεν ακούει αμέσως ο Θεός την προσευχή μας;

Πολλές φορές προσευχόμαστε ολόθερμα, αλλά η προσευχή μας δεν εισακούεται. Τι φταίει; Γιατί δεν ακούει αμέσως ο Θεός την προσευχή μας; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να εισακούσει ο Κύριος αυτό που ζητάμε;

Η στάση μας να είναι σεμνή, το φρόνημα ταπεινό και το πρόσωπο χαρούμενο και ήπιο. «Η ταπεινοφροσύνη είναι το όχημα της προσευχής».

Να προσευχόμαστε με πραότητα, επιείκεια και ηρεμία.

Δεν θα στρεφόμαστε ποτέ εναντίον των εχθρών μας. «Αυτή είναι η γλώσσα που μιλούν οι άγγελοι, εκείνη που δεν λέει τίποτε το πικρό, αλλά όλα όσα λέει είναι ευχάριστα».

Να είμαστε άξιοι να πάρουμε αυτά που ζητάμε, να προσευχόμαστε συνεχώς, να μη ζητούμε τίποτε το κοσμικό, να ζητούμε εκείνα που συμφέρουν την ψυχή μας και να κάνουμε όλα όσα εξαρτώνται από εμάς.

Είναι ακατανόητη

Ο Θεός δεν χρειάζεται την προσευχή μας, εμείς τη χρειαζόμαστε. Όταν προσευχόμαστε μιλάμε στην πραγματικότητα σ’ Εκείνον, όπως ακριβώς μιλάμε ο ένας στον άλλον. 

Δεν έχουμε συγγενή ή φίλο εδώ στη γη που να μας καταλαβαίνει και να μας αγαπά όπως ο Κύριος. Η αγάπη του δεν μπορεί να χωρέσει σε λέξεις. 

Δύσκολος στόχος

Με τη συνήθεια, την ασταμάτητη προσοχή και την αδιάλειπτη προσευχή γίνεσαι δύσκολος στόχος του πονηρού. 

Πως βρίσκει η ψυχή μας ειρήνη και χαρά;

Δέν ὑπάρχει τίποτα καλύτερο στόν κόσμο ἀπό τό νά ἀγαπᾶς τόν Θεό καί τόν πλησίον σου. Σ’ αὐτό ἡ ψυχή βρίσκει τήν εἰρήνη καί τή χαρά.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ κάνουν νά ξεχνᾶς ὁλοκληρωτικά τή γῆ. Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι ἀφοσιωμένος στόν Θεό, ξεχνᾶ τόν κόσμο.

Αὐτός πού γνώρισε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀγαπᾶ ὅλο τόν κόσμο.

Μήν κρίνεις τούς ἄλλους, διότι συμβαίνει συχνά κάποιος νά κατηγορεῖ κάποιον ἄλλο χωρίς νά τόν γνωρίζει, χωρίς νά γνωρίζει πῶς μπορεῖ ἡ ψυχή του νά εἶναι ὅμοια μέ τούς ἀγγέλους.

Πως παρέδωσαν οι θείοι Πατέρες να λέμε την προσευχή

Οι θείοι Πατέρες δεν παρέδωσαν όλοι πάντοτε ολόκληρη την προσευχή, αλλά άλλος ολόκληρη, άλλος τη μισή, άλλος ένα μέρος και άλλος διαφορετικά, ανάλογα ίσως με τη δύναμη και την κατάσταση του προσευχομένου.

Ο θείος Χρυσόστομος την παραδίδει ολόκληρη λέγοντας: «Σάς παρακαλώ, αδελφοί, ποτέ να μην καταπατήσετε ή να καταφρονήσετε τον κανόνα της προσευχής· γιατί άκουσα κάποιους πατέρες να λένε κάποτε: “Ποιος είναι ο μοναχός, αν καταπατήσει ή καταφρονήσει τον κανόνα του;”.

Μάλλον οφείλει, είτε τρώει είτε πίνει είτε κάθεται είτε εκτελεί διακόνημα είτε περπατά είτε κάτι άλλο κάνει, να κράζει αδιάλειπτα το “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”, ώστε η μνήμη αυτή του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να ερεθίσει σε πόλεμο τον εχθρό.

Γιατί η ψυχή που βιάζει τον εαυτό της θα τα βρει όλα, είτε πονηρά είτε αγαθά, με τη μνήμη. Πρώτα θα δει μέσα στην καρδιά του το κακό, και τότε θα βρει τα αγαθά.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Η μοναξιά του Παραλυτικού

 

Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα στην αναστάσιμη περίοδο, και σήμερα η αγία μας Εκκλησία προβάλλει την ίαση του παραλυτικού στην προβατική κολυμπήθρα.

Ήταν ένας παράλυτος, μάς λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, 38 χρονών, που ήταν κοντά στην προβατική κολυμπήθρα αλλά δεν μπορούσε να ιαθεί.

Σε αυτή την κολυμπήθρα, κατέβαινε ένας άγγελος και τάραζε τα νερά της και όποιος έμπαινε πρώτος γινόταν καλά από οποιαδήποτε ασθένεια και αν είχε.

Αυτός ο άνθρωπος της περικοπής, περίμενε πάρα πολλά χρόνια να τον βοηθήσει ένας άνθρωπος και να γίνει καλά. Όμως, όλες του οι ελπίδες ήταν μάταιες.

Περίμενε κάτι άλλο.

Περίμενε κάτι εκτός των ανθρώπων.

Περίμενε από κάποιον πιο δυνατό και ισχυρό.

† Κυριακῇ 15 Μαΐου 2022 (τοῦ Παραλύτου)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην

Κεφ. ε' : 1-15

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα. Ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη ῾Εβραῑστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ. Τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. Λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ Σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. Ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἄραι τὸν κράββατον. Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· Ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι· Ἆρον τὸν κράβαττόν σου καί περιπάτει;

Η ασθένεια αποτελεί μια μεγάλη δοκιμασία

Ο χριστιανός την ώρα της δοκιμασίας του από την ασθένεια ελπίζει και υπομένει. Ο Θεός στην δύσκολη ώρα της δοκιμασίας μας από την ασθένεια δεν μας εγκαταλείπει μόνους, αλλά επεμβαίνει είτε δια της ανθρώπινης παρηγοριάς που δεχόμαστε από άλλους είτε δια της χάριτος του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα πιστού, ο οποίος δοκιμάστηκε σκληρά στη ζωή του αποτελεί ο Ιώβ, ο οποίος παρά τα αλλεπάλληλα κτυπήματα τα οποία υπέστη και τις ασθένειες οι οποίες τον έπληξαν, δεν έχασε την πίστη του στο Θεό αλλά υπέμεινε καρτερικά.

Βέβαια ως άνθρωπος είχε τις στιγμές κατά τις οποίες παρουσίασε κάποιο κλονισμό, αφού οι φίλοι του ακόμα και η ίδια η σύζυγος του τον προέτρεπαν σε βλασφημία κατά του Θεού.

Ο Ιώβ παρά τον μερικό κλονισμό της πίστης του δεν απελπίστηκε αλλά επιμένοντας καρτερικά έλεγε: «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο» ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο» είη το όνομα του Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας».

Την ευωδία του και όχι την κακία

Οι πράξεις μας αυτές που βγαίνουν από μέσα μας, όχι μόνο από το στόμα μας βγαίνουν, αλλά μέσα από τον ίδιο τον εαυτό μας, από το πνεύμα μας και αποκαλύπτουν στους άλλους ανθρώπους την πνευματική μας υπόσταση. 

Την ακαθαρσία του πνεύματός μας την βλέπουν οι άνθρωποι. Αυτή μάς κάνει ακάθαρτους. Οι άνθρωποι μάς βλέπουν μέσα στο θολό φως, μέσα στο σκοτεινό φως της ψυχής μας. Αυτό το σκοτεινό φως μάς μιαίνει. 

Αντίθετα πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε έτσι ώστε να εκπέμπουμε το Φως του Χριστού, την ευωδία του και όχι την κακία, την υπερηφάνεια, την έπαρση, την συκοφαντία, που όλα αυτά είναι ακαθαρσία. Αυτό να θυμόμαστε. 

«Τα πάντα θα αποκαλυφθούν στους πιστούς, όταν έρθει η ώρα• αλλά να γρηγορούμε και ν’ αγρυπνούμε πνευματικά»

Ο Όσιος Νεκτάριος δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές.

Για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου δίδασκε πως επιτυγχάνεται με την προσευχή, όταν ικετεύεις τον Θεό λέγοντας «Πατέρα μου και Κύριε της ψυχής μου, ελέησόν με», ο Θεός καθαρίζει την ψυχή σου από την αμαρτία και την κάνει νύμφη Κυρίου και αδελφή του Λόγου. Πράγματι ο Όσιος δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. 

Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».

Κι επαναλάμβανε αρκετές φορές:

– Κρατηθείτε γερά στην Ορθοδοξία.

Ένα χέρι δροσιάς

Η πίστη είναι ένα χέρι δροσιάς και ανακούφισης που απλώνεται στους κατοίκους της κόλασης. Όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτό το χέρι είναι πυρακτωμένη φωτιά. 

Οι άμυαλοι άνθρωποι φορτώνοντας τον εαυτό τους με στεναχώριες χύνουν λιωμένο σίδηρο σε λιωμένο μόλυβδο. Με τη φλόγα όμως δεν σβήνεται η φλόγα. 

Δεν θα πάνε στον Παράδεισο οι καλοί άνθρωποι, αλλά αυτοί που έχουν μετανοήσει

Δεν θα πάνε στον Παράδεισο οι καλοί άνθρωποι αλλά αυτοί που έχουν μετανοήσει. Και ποιος είναι τελικά καλός άνθρωπος; Αυτός που κάνει καλές πράξεις;

Μα μόνο αυτό κάνει; Κατά τ’ άλλα δεν έχει κανένα ψεγάδι; Μήπως καλός είναι ο ενάρετος; Μα ποιος έχει μόνο αρετές; Μόνο οι άγιοι μπορούμε να πούμε ότι είναι μόνο ενάρετοι κι αυτό γιατί ομοιάζουν στο Χριστό. Το Χριστό όμως δεν τον ενδιαφέρει αν είμαστε καλοί ή όχι. Τον ενδιαφέρει αν έχουμε μετανοήσει ή όχι.

Μας το κατέδειξε αυτό όταν ήταν ακόμα πάνω στο σταυρό και έβαλε μέσα στον Παράδεισο, πρώτο, έναν όχι καλό αλλά μετανοημένο… το ληστή. Μας το δήλωσε και με την άφεση των αμαρτιών της πόρνης. Η πόρνη δεν ήταν καλή και ενάρετη… έκανε άσωτη ζωή. Όμως ήρθε σε μετάνοια και ο Κύριος τη συγχώρεσε.

«Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! Σε αυτές τις τέσσερις ιερές λέξεις στηρίζεται όλη η Ορθόδοξη πίστη μας»

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! Σε αυτές τις τέσσερις ιερές λέξεις στηρίζεται όλη η Ορθόδοξη πίστη μας. Σε αυτές στηρίζονται οι Απόστολοι του Χριστού.

Σε αυτές στηρίζονται οι Επτά Αγίες και Οικουμενικές Σύνοδοι. Γενικά, σε αυτές στηρίζονται πάντες οι Άγιοι και οι πιστοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μόνο το γεγονός της Αναστάσεως όρισε η Αγία μας Εκκλησία, να το ομολογούμε με αυτές τις αναστάσιμες λέξεις. Σε καμία άλλη εορτή, δεν εκφραζόμαστε κατά αυτόν τον τρόπο. Συμβαίνει αυτό, διότι είναι αναγκαία η ομολογία της Αναστάσεως του Κυρίου, αφού η συκοφαντία και η παραπλάνηση εκ μέρους των Ιουδαίων, καλά κρατεί μέχρι σήμερα. 

Την συκοφαντία μας την αποκαλύπτει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος λέγοντας: «και συναχθέντες μετά των πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες αργύρια ικανά έδωκαν τοις στρατιώταις λέγοντες· είπατε ότι οι μαθηταί αυτού νυκτός ελθόντες έκλεψαν αυτόν ημών κοιμωμένων. και εάν ακουσθή τούτο επί του ηγεμόνος, ημείς πείσομεν αυτόν και υμάς αμερίμνους ποιήσομεν. οι δε λαβόντες τα αργύρια εποίησαν ως εδιδάχθησαν. και διεφημίσθη ο λόγος ούτος παρά ᾿Ιουδαίοις μέχρι της σήμερον».

Τότε είναι ανοιχτή

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθείτε την θέρμη, το βάθος και την ένταση που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. 

Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. 

Μέσα σ’ έναν ορθόδοξο ναό…

Όταν μπαίνουμε σ’ ένα ορθόδοξο ναό, στον πιο περικαλλή ή στο πιο ταπεινό ξωκλήσι, έχουμε την αίσθηση ότι αφήνουμε πίσω μας τη γη και προσεγγίζουμε τον ουρανό, ότι αφήνουμε τον χρόνο και εισερχόμαστε στην αιωνιότητα.

Μέσα στην κατάνυξη του ορθόδοξου ναού βρισκόμαστε στο κατάλληλο κλίμα για ανάταση και προσευχή. Λειτουργούν εκεί οι συνθήκες που ανεβάζουν τον πιστό σε άλλους χώρους, υπερκόσμιους. Αισθάνεται εκεί ο άνθρωπος το μεγαλείο της θείας καταγωγής του. Συνειδητοποιεί ότι πραγματικά ανήκει στην Εκκλησία, στη μεγάλη οικογένεια του Θεού.

Μέσα στην εκκλησία ο Παντοκράτορας επιβλέπει και ευλογεί από το θόλο ψηλά, η Πλατυτέρα των ουρανών σκέπει από την κόγχη του ιερού, πιο κάτω οι Απόστολοι μετέχουν στην ιερουργία του μυστηρίου της Ευχαριστίας ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση «λάβετε, φάγετε…», σε κύκλο γύρω και παντού οι Άγιοι της Εκκλησίας, οι αδελφοί και πρεσβευτές μας προς τον Κύριο. Προφήτες, Απόστολοι, Μάρτυρες, Ιεράρχες, Όσιοι, Δίκαιοι, άνδρες, γυναίκες, ακόμη και βρέφη, Άγγελοι και Αρχάγγελοι, όλοι, κι εμείς ανάμεσά τους, προσφέροντας δόξα και λατρεία στο Θεό.

Όπως τύχει

Εκείνοι που προσπαθούν να ζουν την ενάρετη και θεοφιλή ζωή, φροντίζουν για τις αρετές σαν κτήματά τους και σαν αφορμή αιώνιας απολαύσεως. 

Τα πρόσκαιρα τα απολαμβάνουν όπως τύχει και όπως δίνει και θέλει ο Θεός, και τα χρησιμοποιούν με μεγάλη χαρά και ευχαριστία προς το Θεό κι αν ακόμη αυτά είναι μετριότατα. 

Ο Χριστός η μόνη ελπίδα

Η πρώτη εντολή του Θεού είναι να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την ύπαρξη. Από τη στιγμή που δεν εφαρμόζεται αυτό το πράγμα, έχουμε παρενέργειες.

Όταν βλέπουμε την απελπισία να μας στραγγαλίζει, να πνιγόμαστε και να φτάνουμε σε σημείο καταστροφής, γιατί απογοητευτήκαμε απ’ όσα είναι γύρω μας ακόμη και από τα πιο ευγενικά στοιχεία που μας περιτριγυρίζουν, τότε κρίνεται που δώσαμε όλη τη δύναμη της υπάρξεώς μας. Αν τηρήσουμε την εντολή του Θεού, τότε με πολλή καρτερία και ανοχή αντιμετωπίζουμε τα πάντα.

Δεν απελπιζόμαστε, γιατί δεν είχαμε την ελπίδα μας σε έναν άνθρωπο, έστω αν ήταν ο εαυτός μας, το παιδί μας , ο/η σύζυγός μας, αλλά την είχαμε στον Θεό και ο Θεός είναι ο μόνος που ποτέ δεν απογοητεύει τον άνθρωπο. Αντίθετα παραμένει μόνη ελπίδα του, και ακόμη και την ώρα του θανάτου του η μόνη ελπίδα του ανθρώπου είναι ο Θεός, ενώ τα άλλα όλα μένουν άπρακτα, κανένας δεν μπορεί να τον βοηθήσει εκείνη την ώρα, ούτε ο σύζυγος, ούτε το παιδί, ούτε ο εαυτός του, ούτε τα χρήματα ούτε η θέση του σ’ αυτή τη ζωή. 

Μια ολοφάνερη απόδειξη

Τα πονηρά πνεύματα δεν έχουν την ελευθερία να κάνουν το κακό απεριόριστα και σε οποιονδήποτε θελήσουν. 

Η περίπτωση του Ιώβ είναι μια ολοφάνερη απόδειξη: Ο εχθρός δεν τόλμησε να πειράξει τον Ιώβ περισσότερο από όσο του επέτρεψε η θεία οικονομία. 

Το ίδιο επιβεβαιώνεται και με όσα έλεγαν οι δαίμονες στον Χριστό, όταν Εκείνος τους έδιωχνε από τον δαιμονισμένο των Γεργεσηνών: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». 

Οχτώ λόγοι που ανάβουμε το καντήλι μπροστά στην εικόνα

Πρώτα επειδή η πίστη μας είναι φως. Είπε ο Χριστός: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως του καντηλιού μας προειδοποιεί για το φως με το οποίο ο Χριστός φωτίζει τις ψυχές μας.

Δεύτερον, για να μας θυμίσει το φως του χαρακτήρα εκείνου του Αγίου, μπροστά στον οποίο ανάβουμε το καντήλι. Αφού οι Άγιοι έχουν ονομαστεί «υιοί φωτός».

Τρίτον, για να μας χρησιμεύει ως μομφή για τα σκοτεινά μας έργα, και τις κακές σκέψεις και τις θελήσεις, και για να μας καλέσει στην οδό του ευαγγελικού φωτός. Για να κοπιάσουμε έτσι με ζήλο να πραγματώσουμε την εντολή του Σωτήρα: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα».