Γιατί πολλές φορές ο Θεός βιώνεται ως απών;

Στην αρχή της πνευματικής σου προσπάθειας ήρθε η Χάρις του Θεού και σε επισκίασε. Όλα γινόταν με χαρά και εύκολα. Είχες μέσα σου χαρά, αισθανόσουν τον Χριστό στην προσευχή σου, στην ανάσα σου, στην ζωή σου. Τώρα νιώθεις ότι Τον έχεις χάσει.

Απογοητεύεσαι. Στις δυσκολίες, στους πειρασμούς και στις δοκιμασίες της ζωής σου νιώθεις μόνη σου. Ψάχνεις τον Θεό μα δεν Τον βρίσκεις. Αισθάνεσαι εγκαταλελειμμένη. Εκκλησιάζεσαι, μελετάς τον Λόγο του Θεού, εξομολογήσε τακτικά, όμως ο Θεός είναι απών. Πού είναι ο Χριστός; Πού πήγε η Χάρις του; Τι έκανα λάθος; Τι κάνω λάθος;

Αυτά και άλλα πολλά μου έγραψες.

——————————–

Αυτό που βιώνεις το έχουν περιγράψει μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας από την δική τους πείρα. Το αίσθημα αυτό της εγκατάλειψης του Θεού είναι ένα γεγονός το οποίο στιγματίζει την πνευματική προσπάθειά μας λόγο του ναρκισσισμού μας. Σκέψου ότι μόνο που νιώθεις αδικημένη, εγκαταλελειμμένη είναι δείγμα του εγωισμού. Δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι έκανες κάτι λάθος. Περιμένεις την αναταπόδωση ως ένας μισθωτός. Θέλεις τον Χριστό, λες· όμως ουσιαστικά προσδοκείς κάτι από τον Χριστό. Αντιδράς και απογοητεύεσαι διότι δεν μπορείς να δεχθείς ότι χρειάζεται τόσος κόπος και πόνος, τόση αυταπάρνηση και υπομονή σ’αυτήν την ζωή.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

† Κυριακῇ 28 Φεβρουαρίου 2021 (ΙΖ' Λουκᾶν) (Ἀσώτου)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. ιε' : 11-32

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἂνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς· καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς, ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν· καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ, ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα, ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων, ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν, εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου, καὶ ἐρῶ αὐτῷ· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. Ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος, εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ, καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· Ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην, καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας· καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν, θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν, καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.

Ποτέ δεν επεμβαίνει

Ο άνθρωπος καλείται ελεύθερα να δεχθεί το φως στη ζωή του, την κοινωνία αγάπης με τον Χριστό, που θα του χαρίσει την αληθινή χαρά. 

Ο Χριστός ποτέ δεν επεμβαίνει δυναστικά στη ζωή των ανθρώπων. 

«Η ζωή μας έγινε ένα τυφλό κυνηγητό ανάδειξης και επιτυχίας..»

Εντούτοις το κακό παίρνει κοινωνικές μορφές που εισβάλλουν στη ζωή μας. Σήμερα μάλιστα μεταλλάσσεται συνεχώς, φορεί αγαθά προσωπεία. Μπορεί να είναι η ίδια η κυβέρνηση, ο διεθνής ανθρωπιστικός οργανισμός, ένας ευαίσθητος σωτήρας. Τα πιο κραυγαλέα ψέματα εκτοξεύονται από τους ίδιους τους ψηφισμένους ταγούς, και οι χειρότεροι φασισμοί χτίζονται πάνω στην επίφαση της κοινωνικής μέριμνας και δικαιοσύνης. 

Αυτό το κακό έρχεται να επηρεάσει την προσωπική μας ζωή. Σε ποιό βαθμό μπορεί να το κάνει; Στο βαθμό που του εκχωρούμε την ψυχή μας. Ο ιερομάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός σε εποχές δεινές και μαύρες έλεγε στο δουλωμένο γένος:

«Όλα να σας τα πάρουν, τον Χριστό και την ψυχή σας δεν μπορούν να τα πειράξουν.» Βεβαίως, ο Χριστός δε δίνει συνταγές ανθόσπαρτου βίου. Δίνει σταυρό και ανάσταση. Είναι ο ίδιος το μέγα πάθος και ο μέγας πόθος, μέσα στον οποίο θεραπεύεται το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος.

Μόνον ο Χριστός νικά τους μεγάλους πειρασμούς

Ο Γέροντας μου είχε φύγει από την ζωή και ανέλαβα πολλές ευθύνες. Κάποτε είχα ένα πολύ μεγάλο πειρασμό εξωτερικό, πολύ άσχημο. Από πουθενά φως, από παντού ήταν απειλητικά όλα. Εκείνη την δύσκολη και σκοτεινή ημέρα γονάτισα και παρακάλεσα πάρα πολύ θερμά. 

Μια ακτίνα φωτός ήλθε και μου έδωσε στην καρδιά μου την πληροφορία: «Ο πειρασμός αυτός θα λήξη. Μη φοβού!». Αμέσως απλώθηκε η γαλήνη και η ηρεμία στην ψυχή μου. Πράγματι το αποτέλεσμα ήταν ότι έληξε ο πειρασμός με μεγάλη ωφέλεια, πάρα πολύ μεγάλη ωφέλεια. Όταν ο άνθρωπος τον κάθε πειρασμό τον υπομένη με προσευχή, καρτερία, αγώνα και δώση εκεί όλο τον εαυτό του, τελικά θα υποχωρήση και η νίκη θα αποδοθή στον Χριστό. 

Γιατί μόνον ο Χριστός νικά αυτούς τους μεγάλους πειρασμούς. Αλλά εμείς είμεθα αδύναμοι άνθρωποι κι έχουμε τα μάτια της ψυχής μας κλειστά. Δεν βλέπουμε πίσω από κάθε πειρασμό τι κρύβεται. Κρύβεται μεγάλη ωφέλεια.

Ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός, όταν ο Χριστός τον είχε καλέσει σ’ αυτήν την εργασία, δηλαδή να κάνει τον σαλό, να υβρίζεται, να χλευάζεται, να πτωχεύση, να υποφέρη, κ.λ.π., ήθελε πρωτίστως να τον πληροφορήση ότι ήταν δικό Του θέλημα να εργασθή την σαλότητα αυτή. Σαν παιδί νεαρό, που ήταν, είχε πόθο να μαρτυρήση για τον Θεό, αλλά τότε δεν υπήρχε μαρτύριο. Σκεπτόταν πως να ευαρεστήση στον Θεό και με τις σκέψεις αυτές αποκοιμήθηκε.

Δεν φαίνονται έτσι

Όπως οι κατά σάρκα γονείς έχουν ιδιαίτερη φυσική αγάπη στα παιδιά τους, έτσι και ο νους έχει φυσικό σύνδεσμο με τους λόγους του. 

Και όπως όσοι γονείς αγαπούν παθολογικά τα παιδιά τους, τα θεωρούν πως είναι τα πιο ικανά και τα πιο ωραία, ακόμα κι αν είναι σε όλα τα πιο καταγέλαστα, έτσι και στην άφρονα νου οι λόγοι του, ακόμα κι αν είναι οι χειρότεροι απ᾿ όλους, του φαίνονται φρονιμότατοι. 

Πότε αρχίζει ο παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου;

Η αθανασία του ανθρώπου ξεκινά από τη σύλληψή του μέσα στην κοιλία της μητέρας του.

Και πότε αρχίζει ο παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου;

Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό ή για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό ή για τον διάβολο.

Και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από τη γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή.

Τί είναι ο παράδεισος;

Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού.

Πώς καλεί ο Χριστός;

«Ακολούθει μοι», «έρχου και ίδε», απευθύνουν σαν κάλεσμα ο Κύριος και οι μαθητές Του. Και δεν αφορά μόνο σε όσους βρίσκονται έξω και μακριά από την Εκκλησία. Αφορά σε όλους μας. Αλλά με ποιους τρόπους μάς καλεί ο Κύριος;

Πρώτα-πρώτα καλεί απ’ ευθείας ο Ίδιος, όπως κάλεσε με το «Ακολούθει μοι» τον απόστολο Πέτρο ή τον ευαγγελιστή Ματθαίο-Λευΐ που καθόταν στο τελωνείο του (Λουκ. 5.27)· ή όπως κάλεσε τον αρχιτελώνη Ζακχαίο με το «Σπεύσας κατάβηθι» από τη συκομορέα (Λουκ. 19.5).

Και οι δυό τελώνες, και ο Ματθαίος που σηκώθηκε πάραυτα από το τελωνείο του και το εγκατέλειψε οριστικά αδιαφορώντας για τις συνέπειες και κυρώσεις, και ο Ζακχαίος μόλις κατέβηκε από το δένδρο (Λουκ. 19.6) Τον δέχθηκαν στο σπίτι τους ολόθυμα. Ο Ματθαίος μάλιστα «εποίησε δοχήν μεγάλην… και ην όχλος τελωνών πολύς και άλλων» (Λουκ. 5.28-29).

Ο Θεός καλεί αμέσως και μέσω επίσης οπτασιών. Έτσι τοποθετήθηκε ο κολοσσιαίος Μωυσής επί κεφαλής τού περιουσίου λαού. Ποίμαινε τα πρόβατα του πεθερού του κάπου στο Σινά – εκεί που υψώνεται σήμερα η Μονή της Αγίας Αικατερίνης – όταν του παρουσιάσθηκε άγγελος Κυρίου με φλόγα μέσα από μια βάτο (υπάρχει έως τώρα)! «Και βλέπει ότι η βάτος καίγεται με φωτιά, η δε βάτος δεν κατακαιγόταν [και δεν αποτεφρωνόταν]. 

Το ξύπνημα…

Για να μετανοήσει η ψυχή, πρέπει να ξυπνήσει. Εκεί, στο ξύπνημα αυτό, γίνεται το θαύμα της μετανοίας. 

Κι εδώ βρίσκεται η προαίρεση του ανθρώπου. Το ξύπνημα, όμως, δεν έγκειται μόνο στον άνθρωπο. 

Η θεραπευτική δύναμη να ερχόμαστε στη θέση του πλησίον μας

Μια ιστορία για την θεραπεία που προσφέρει το να μπορούμε να δούμε στις λάθος πράξεις των συνανθρώπων μας τον εαυτό μας.

Κάποτε ένας μοναχός κάποιας Μονής παρακάλεσε τον Θεό να του ανοίξει τα μάτια για να βλέπει σε κάθε άνθρωπο την κρυμμένη κακία και να μπορεί έτσι να προτρέχει σε βοήθεια.

Όταν ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του, ο μοναχός προσπάθησε να εντείνει τις προσπάθειες του, καθώς τώρα διέκρινε με σαφήνεια το κακό.

Εξαιτίας όμως της πνευματικής του ανωριμότητας, το κακό τον γέμισε τρόμο, και στη συνέχεια ένιωσε αηδία και τελικά αποστροφή για τους ανθρώπους.

Μια μέρα έφτασε στο μοναστήρι κάποιος που ήθελε να μιλήσει με το γέροντα της Μονής. Ο μοναχός που είχε αξιωθεί να βλέπει το κακό, βλέποντας πόσο αμαρτωλός και βαθιά εξαχρειωμένος ήταν ο επισκέπτης, του είπε τα εξής:

«Πώς τολμάς να εμφανίζεσαι και να ζητάς το γέροντα έτσι όπως είσαι; Η παρουσία σου τον προσβάλλει»! Ο επισκέπτης έφυγε. Ο γέροντας τότε κάλεσε τον μοναχό και τον ρώτησε αν είχε έλθει κανείς.

Πως να σηκώνουμε τις δοκιμασίες

Τά βάσανά σας εἶναι πολλά. Τά χτυπήματα πέφτουν ἐπάνω σας ἀδυσώπητα ἀπ’ ὅλες τίς μεριές. Ἀλλά μήν ἀπελπίζεστε. Δοκιμασίες εἶναι, πού σᾶς βρίσκουν μέ παραχώρηση τοῦ Φιλάνθρωπου Θεοῦ, γιά νά καθαρισθεῖτε ἀπό τά πάθη και τίς ἀδυναμίες σας.

Παραδῶστε λοιπόν, τόν ἑαυτό σας στά χέρια Του μέ ἐμπιστοσύνη, εὐψυχία, χαρά καί εὐγνωμοσύνη. Μή θυμώνετε, μή δυσφορεῖτε, μήν τά βάζετε μέ κανέναν ἄνθρωπο.

Ἀφῆστε τους ἐλεύθερους νά ἐπιτελοῦν ἐπάνω σας καί μέσα σας τό ἔργο τῆς Πρόνοιας τοῦ Κυρίου, πού, ἀποβλέποντας στή σωτηρία σας, πασχίζει νά βγάλει ἀπό τήν καρδιά σας κάθε ἀκαθαρσία.

Ὅπως ἡ πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει καί χτυπάει τά ροῦχα μέσα στή σκάφη, γιά νά τά λευκάνει, ἔτσι καί ὁ Θεός τσαλακώνει, τρίβει καί χτυπάει ἐσᾶς, γιά νά λευκάνει τήν ψυχή σας καί νά τήν ἑτοιμάσει γιά τήν Οὐράνια Βασιλεία Του, ὅπου κανένας ἀκάθαρτος δέν θά μπεῖ.

Στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού

«Ο Κύριος έχει δύναμη να αναδείξει τους εργάτες αν εμείς θα Τον παρακαλάμε. Ας προσευχόμαστε και ας Τον ικετεύουμε και τότε από τις πέτρες θα αναδείξει ο Κύριος τους εκλεκτούς του».

Θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί, αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών…

Από την μια, θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους σταυρούς, και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος.

Όλοι στον αιώνα μας χώρισαν και γίνανε μονάδες!

Για να ξαναχτιστεί ο κόσμος πάνω σε νέες βάσεις πρέπει μονάχοι τους οι άνθρωποι να πάρουν έναν αλλιώτικο δρόμο.

Προτού να γίνεις πραγματικός αδελφός για όλους τους άλλους, δε θα φτιαχτεί καμιά αδελφοσύνη.

Ποτέ και με καμιά επιστήμη, με κανένα συμφέρον δεν θα καταφέρουν οι άνθρωποι να μοιράσουν την ιδιοκτησία και τα δικαιώματά τους, έτσι που να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.

Ο καθένας θα νομίζει πως έχει λίγα και θα διαμαρτύρεται, θα φθονεί και θα εξολοθρεύει ο ένας τον άλλον.

Ρωτάτε πότε θα πραγματοποιηθεί. Θα γίνει, μα πρέπει πρώτα να τελειώσει η περίοδος της ανθρώπινης απομόνωσης.

– Για ποια απομόνωση μιλάτε; τον ρωτάω εγώ.

Χωρίς να θίγεται

Ο ταπεινός άνθρωπος δεν κρίνει, αφού θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο από όλους. Η ταπείνωση έχει ενάρετα και ουσιαστικά γνωρίσματα. 

Δεν θυμώνει, δεν κρίνει και δεν ζητά τα του εαυτού της. Ο ταπεινός φαίνεται όταν τον βάλεις στο περιθώριο και το δέχεται χωρίς να θίγεται και να προσβάλλεται. 

Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο στον Θεό…

Βαθιά μέσα η ψυχή είναι σαν ένα οχυρό απόρθητο. Φθάνουν ως εκεί οι οποιεσδήποτε επισκέψεις της χάριτος, η οποιαδήποτε βοήθεια, αλλά το φρούριο μένει απόρθητο, διότι από μέσα ανοίγει η πόρτα.

Και άμα δεν ανοίξει από μέσα, η χάρη έχει αυτή τη λεπτότητα να μην παραβιάζει· διότι αλλιώς δεν θα είναι χάρη, κάτι άλλο θα είναι. Θα είναι δαιμονική ενέργεια. Η χάρη λοιπόν έχει αυτή τη λεπτότητα να μην παραβιάζει πόρτες, αλλά να πηγαίνει στην ψυχή, να φανερώνει την παρουσία της, να γλυκαίνει την ψυχή, να περιμένει.

Περιμένει να ανοίξει από μέσα η πόρτα. Και το κλειδί το έχει εκείνος που είναι εκεί μέσα. Τη δυνατότητα να ανοίξει από μέσα την πόρτα την έχει ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος όμως αντιστέκεται και περίζηλα κρατά την πόρτα αυτή κλειστή. Φοβάται να την ανοίξει, καίτοι ξέρει ότι απ’ έξω είναι ο Θεός που περιμένει, είναι αυτή η χάρη του Θεού, ο ουρανός, η βασιλεία του Θεού που περιμένει, είναι η σωτηρία.

Τέτοιο πείσμα έχει ο άνθρωπος. Δεν θέλει να ανοίξει. Ταλαίπωρες αυτές οι ψυχές. Και είναι πολλές που κάνουν έτσι. Μας βοηθάει να καταλάβουμε αυτό το οποίο λέμε κάτι που αναφέρει ο μακαρίτης ο Ασπιώτης για τον μελαγχολικό τύπο. Βέβαια, ομιλεί για έναν που έχει βαριάς μορφής μελαγχολία. Λέει ότι ο μελαγχολικός αισθάνεται πως ζει μέσα σε κόλαση, και ενώ καταλαβαίνει ότι, αν θελήσει να βγει από εκεί, θα βρεθεί σε μια άλλη κατάσταση, θα γλιτώσει από την κόλαση και θα βγει σε μια λύτρωση, δεν το κάνει. Ενώ το ξέρει, δεν το κάνει.

Αχ! ξεχασμένο αντίδωρο… ξεχασμένη ευλάβεια…

Είναι θλιβερή η εικόνα να βλέπει κανείς εξερχόμενος από τον ναό αντίδωρα αφημένα στο παραθύρι, στην γλάστρα…… Αχ! ξεχασμένο αντίδωρο…… ξεχασμένη ευλάβεια…

Ίσως αυτή την φορά να είναι λίγο σκληρό, λίγο ξινό δεν έχουμε διαγωνισμό(master chef) κάποιες ψυχές με μεράκι, αγάπη και ‘’δύο δράμια’’ προσευχή το προσέφεραν δεν θα δηλητηριαστείς μην φοβάσαι……

Και σκέψου κάποτε βλέπανε στο δρόμο ένα κομμάτι ψωμάκι και σκύβανε, το φιλούσαν με τιμή και το έτρωγαν κάνοντας τον σταυρό τους……

Κι αν σου ξεραθεί λένε κάποιοι γεροντάδες το μουσκεύεις στον αγιασμό (όχι στον καφέ) και το τρώγεις.

Παναγία, η μάνα των Αγιορειτών

Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας έκλαιγε σαν μικρό παιδί.

Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί».

Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πού ΄χε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς.

Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ό,τι υπήρχε για την Παναγία.

Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα.

Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»

Παναγία• η μάνα των Αγιορειτών.

Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις Αγίες. Μητέρα Θεού και ανθρώπων. Η καλύτερη παραμυθία. Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.

Έσχατοι χρόνοι και διαβολικά δίχτυα

Τί λέει, λοιπόν, ο Θεός; Κάνει μια προφητεία, που ήδη επαληθεύεται. Στους έσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «επειδή θα πληθύνει η κακία, η αγάπη των πιο πολλών θα ψυχρανθεί».

Ο αδιάψευστος λόγος του Θεού, ο πιο στέρεος από τον ουρανό και τη γη, μας προειδοποιεί ότι στους έσχατους καιρούς θα αυξηθούν τόσο τα δια­βολικά δίχτυα όσο και οι άνθρωποι που θα πιάνονται σ’ αυτά.

Πράγματι! Κοιτάζω τον κόσμο. Και τί βλέπω; Τα δί­χτυα του διαβόλου, αν τα συγκρίνουμε μ’ εκείνα της πρωτοχριστιανικής εποχής, αυξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ανυπολόγιστα. Πολλαπλασιάστηκαν τα βιβλία με τις ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οι άνθρωποι που ενσαρκώνουν διάφορες πλάνες και τις μεταδίδουν στους άλλους. Πολλοί λίγοι, ελάχιστοι είναι πια εκείνοι που ακολουθούν την αγία αλήθεια. 

Ενισχύθηκε ο σεβασμός προς τις φυσικές αρετές των Ιουδαί­ων και των ειδωλολατρών. Η γνώση των χριστιανικών αρετών μειώθηκε και η έμπρακτη εργασία τους σχεδόν εξαφανίστηκε. Η υλιστική ζωή κυριαρχεί και η πνευμα­τική ζωή τρεμοσβήνει.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Κάθε λέξη της προσευχής είναι για τον κεκοιμημένο όπως μια σταγόνα νερού για ένα διψασμένο

Συγγενείς και αγαπημένοι φίλοι των αποθανόντων! Κάντε ότι είναι αναγκαίο γι’ αυτούς και ότι εναπόκειται στη δύναμη σας.

Αντί να δαπανάτε χρήματα σε εξωτερικούς στολισμούς του φέρετρου και του τάφου, βοηθήστε τούς φτωχούς υπέρ της μνήμης των δικών σας κεκοιμημένων και ενισχύστε τις εκκλησίες, όπου προσφέρονται προσευχές υπέρ αυτών.

Δείξτε ευσπλαχνία στους αποθανόντες και φροντίστε για το καλό της ψυχής τους. Από αυτό το μονοπάτι θα περάσουμε όλοι.

Και τότε πόσο μεγάλη θα είναι ή επιθυμία μας να μας θυμούνται στις προσευχές. Ας είμαστε ευσπλαχνικοί με τούς κεκοιμημένους. Μόλις κάποιος αποβιώσει, καλέστε αμέσως έναν ιερέα, ό όποιος αναγιγνώσκει τη «Συγχωρητική ευχή μετά θάνατον». Καταβάλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου ή νεκρώσιμη ακολουθία να τελεστεί σε εκκλησία, ενώ εσείς μέχρι τη στιγμή εκείνη να αναγιγνώσκετε το Ψαλτήριο στο προσκέφαλο του αποθανόντος.

Ή νεκρώσιμη ακολουθία δεν χρειάζεται να είναι περίτεχνη, αλλά δεν πρέπει να είναι συντομευμένη· μη σκέφτεστε τον εαυτό σας και τη δική σας άνεση, αλλά τούς αποθανόντες, τούς οποίους θα αποχωριστείτε για πάντα. Εάν στην εκκλησία υπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι ταυτοχρόνως, μη προβάλλετε αντίρρηση να τελεστεί κοινή νεκρώσιμη ακολουθία.

Εν όψει του Τριωδίου

Λίγο καιρό, ἀγαπητοί μου, μετὰ τὴν εἴσοδο στὸ νέο πολιτικὸ ἔτος κι ἀφοῦ ἀφήσαμε ἤδη πίσω μας ὅλες τὶς πανηγυρικὲς ἑορτὲς τοῦ Δωδεκαημέρου, ἑτοιμαζόμαστε πλέον γιὰ τὸ κατανυκτικὸ Τριῴδιο.

Τί εἶνε αὐτὸ τὸ Τρι­ῴ­διο; Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ καὶ γλῶσσα Τρι­ῴδιο λέγεται καὶ ἡ χρονικὴ περίοδος τοῦ ἔ­τους ποὺ ἀρχίζει σὲ λίγο, καὶ τὸ λειτουργικὸ βιβλίο ποὺ θὰ χρησιμοποιοῦν στὸ ἀναλόγιο οἱ ψάλτες κατ᾽ αὐτήν, ἀπὸ τώρα μέχρι τὸ Πάσχα.

Πολλοὶ βέβαια, ἀκούγοντας ὅτι «ἀνοίγει τὸ Τριῴ­διο», σκέπτονται ἄλλα πράγματα· ὁ νοῦς τους πηγαίνει σὲ δι­ασκεδάσεις, μεταμφιέσεις, φαγο­πότια, κραιπάλες. Τί λέει ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία θέσπισε τὸ Τριῴδιο; γιὰ ποιό σκοπὸ ὥρισε αὐτὴ τὴν εἰδικὴ περί­οδο τοῦ ἔτους; ποῦ θέλει νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ;

Τὸ Τριῴδιο μᾶς δίνει ἀφορμὴ νὰ ποῦμε μερικὰ πράγματα γενικώτερα γιὰ τὶς ἑορτές.

* * *

Πρέπει, ἀγαπητοί μου, νὰ γνωρίζουμε, ὅτι οἱ ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησί­ας μας διακρίνονται σὲ ἀκίνητες καὶ κινητές. Ποιές εἶνε οἱ ἀκίνητες καὶ ποιές οἱ κινητές, καὶ γιατί λέγονται ἔτσι;

Εάν δυσκολευτείς από τον δαιμονικό πόλεμο, εφάρμοσε έναν άλλον τρόπο προσευχής ανώτερο από το «ελέησόν με»

Ένας ασκητής που πολεμούνταν σφοδρά από τα δαιμόνια της πορνείας και της εσωτερικής κατακρίσεως, έλεγε το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» χιλιάδες φορές καθημερινώς.

Παρόλο αυτά όμως, ο εχθρός διάβολος δεν υποχωρούσε ούτε πόντο!

Μια μέρα τον φώτισε το Άγιο Πνεύμα και θυμήθηκε τα λόγια ενός συνασκητού του, που του είχε πει:

– Εάν δυσκολευτείς από τον δαιμονικό πόλεμο, εφάρμοσε έναν άλλον τρόπο προσευχής ανώτερο από το »ελέησόν με». Δοξολόγησε τον Χριστό και λέγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ δόξα σοι!»…

Πράγματι το εφάρμοσε και ακούγοντας ο διάβολος το: »Κύριε Ιησού Χριστέ δόξα σοι» έγινε άφαντος!

Ο Θεός είναι πάντα στο πλευρό μας…

Ο Θεός είναι πάντα στο πλευρό μας, δίπλα μας, δεν έχουμε παρά να τον επικαλεστούμε για να μας βοηθήσει στον καθημερινό πνευματικό αγώνα και σε κάθε δυσκολία που βιώνουμε. Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου όλα δείχνουν να έχουν καταρρεύσει, οι άνθρωποι πολλές φορές αγωνιούν για το αύριο, δεν γνωρίζουν τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον τους. 

Ο συνεχόμενος και διαρκής αγώνας για επιβίωση έχει οδηγήσει τους ανθρώπους να σκέφτονται απαισιόδοξα. Η ψυχική κούραση, η κατάθλιψη, η απόγνωση και η απογοήτευση που αισθάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα φανερώνει έντονα σημάδια έλλειψης πίστης και πνευματικής αποδυνάμωσης

Όταν κάθε ελπίδα φαίνεται σχεδόν χαμένη για τα ανθρώπινα όρια υπάρχει πάντα το Σχέδιο του Θεού που θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο που αναζητούμε, αρκεί εμείς από την πλευρά μας να προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε με θέληση και θάρρος τον δικό μας πνευματικό φάρο που θα μας οδηγήσει στην λύτρωση.

Κάθε χριστιανός έχει ένα και μοναδικό όπλο να προσεύχεται καθημερινά και αδιαλείπτως και λέγοντας με πίστη το «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» λαμβάνοντας το δώρο της ψυχικής αγαλλίασης και της γαλήνης μέσα του. H προσευχή αποτελεί τον γόρδιο δεσμό ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Η δύναμή της είναι τόσο καταλυτική όταν γίνεται με καθαρή καρδία προς τον Ουράνιο Πατέρα. Είναι η φλόγα που ξεπηδά από τα σωθικά της ψυχής και πλημμυρίζει με φως το είναι μας. 

Και στην κόλαση να πάω δεν φοβάμαι

Έλεγα κι εγώ στον Γέροντα: «Γέροντα, και στην κόλαση να πάω δεν φοβάμαι, αρκεί την ευχή να λέω». 

Τόση γλυκύτητα, τόση χαρά σου παραδίδει μέσα αυτή η ευχούλα -μικρή είναι, αλλά πόση δύναμη έχει!- οπότε λές, και στην κόλαση να πάω δεν φοβάμαι, θα λέω την ευχή και στην κόλαση. 

Όταν προσεύχεσαι…

Όταν προσεύχεσαι – και ιδίως διαβάζοντας από κάποιο κείμενο την προσευχή σου – μη παραλείπεις να περνάς από το νου σου τη σημασία κάθε λέξεως, να την τοποθετής στην καρδιά σου.

Μη λες λοιπόν μηχανικά και ψυχρά την προσευχή σου. Υπόταξε την καρδιά σου στην προσευχή και πρόσφερε στον Θεό αυτή την υποταγμένη καρδιά σαν θυσία ευπρόσδεκτο. «Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ΄26). Τότε η προσευχή θα σε ενώση με τον Θεό και την βασιλεία του και θα απολαύσης τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, όλα τα άγια αισθήματα: δικαιοσύνη, ειρήνη, χαρά, αγάπη, πραότητα, καρτερία, κατάνυξι.

Θέλεις ή προσευχή σου να έχη αναπαυτικά αποτελέσματα και στο ταλαιπωρημένο σώμα σου; Προσευχήσου θερμά και θα έχης κατόπιν ύπνο ειρηνικό, ασκανδάλιστο, που θα ανανεώση τις δυνάμεις του σώματος. Να αποφεύγης τον απεριόριστο ύπνο. Να προσεύχεσαι με ζέσι κάθε πρωί. Έτσι θα επιτύχης ηρεμία, ενεργητικότητα και καλή ανταπόκριση στις ανάγκες της εργασίας σου καθ’ όλη την ημέρα.

Ο καιρός αυτός είναι κοντά…

Είναι πάρα πολύ μεγάλος ο ρόλος της νεολαίας στην μελλοντική αναβίωση της εκκλησιαστικής ζωής.

Θα έλθει η εποχή που η διαφθορά και η ακολασία μεταξύ των νέων θα φτάσει σε έσχατο σημείο. Παρθένοι νέοι σχεδόν δεν θα υπάρχουν. Θα βλέπουν την ατιμωρησία τους και θα νομίζουν ότι όλα τους είναι επιτρεπτά για να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους… 

Θα τους καλέσει, όμως, ο Θεός και θα καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν μία τέτοια ζωή και με διάφορους τρόπους θα οδηγηθούν στον Θεό.

Η ελπίδα είναι εκείνη που δίνει χαρά και ειρήνη στην καρδιά

Αλλοίμονό μας αν, φροντίζοντας υπερβολικά για τον εαυτό μας, δεν επιρρίπτουμε την μέριμνά μας και την ελπίδα μας στον Θεό, ο οποίος φροντίζει για μας!

Αν δεν ομολογούμε ότι οφείλουμε σ’ Εκείνον τα αγαθά που χρησιμοποιούμε στην παρούσα ζωή, πως μπορούμε να προσδοκούμε από Αυτόν τα αγαθά που μας υποσχέθηκε στην μέλλουσα ζωή; Ας μην είμαστε ολιγόπιστοι, αλλά καλύτερα ας ζητούμε «πρώτον την βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν» σύμφωνα με τον λόγο του Σωτήρα μας (Ματθ. 6:33).

Όσοι έχουν σταθερή ελπίδα προς τον Θεό πλησιάζουν κοντά Του και φωτίζονται με τη λάμψη του αιωνίου φωτός.

Ο άνθρωπος, που για την αγάπη του Θεού δεν μεριμνά για τον εαυτό του, έχει ελπίδα αληθινή. Πιστεύει ότι μεριμνά γι’αυτόν ο Θεός.

Αν όμως στηρίζει την ελπίδα του στα έργα του και καταφεύγει στον Θεό μόνο όταν συναντά απρόοπτες δυσκολίες τις οποίες δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τις δικές του δυνάμεις, τότε μια τέτοια ελπίδα είναι μάταια και ψεύτικη. Όποιος έχει την αληθινή ελπίδα ζητεί μόνο τη βασιλεία του Θεού.

Πως να προχωρούμε στην πνευματική ζωή ευρισκόμενοι στον κόσμο;

Ο φόβος του Θεού είναι η ρίζα κάθε καλού έργου. Ούτε ένα λεπτό να μην απομακρύνεται από την καρδιά σας. Σαν το κερί ν’ ανάβει και να φωτίζει όλους τους λογισμούς, όλες τις εσωτερικές κινήσεις της καρδιάς σας.

Αυτός θα σας διδάξει να βαδίζετε σωστά, να εργάζεσθε το κάθε τι σαν έργο Θεού. Αυτός θα σας διδάξει να στέκεστε, όπως εκείνοι που βρίσκονται μπροστά στο βασιλέα. Αυτός θα σας διδάξει να προχωρείτε, όπως προχωρούν εκείνοι που κρατούν ένα ποτήρι γεμάτο νερό, από το οποίο δεν πρέπει να στάξει ούτε μια σταγόνα.

Όταν η εσωτερική ζωή πάρει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε θα συνειδητοποιείται κάθε απρεπής κίνηση του νου και της καρδιάς. Αμέσως τότε θ’ ανακρίνεται ενώπιον του Θεού και θ’ απομακρύνεται με τη μετάνοια και τον αποφασιστικό αγώνα για την κάθαρση.

Ποθείτε τη σωτηρία σας, αλλά ξεσπάσματα του πάθους της κατακρίσεως ταράσσουν την εσωτερική σας ειρήνη. Το πρώτο είναι παρήγορο, το δεύτερο όμως φοβερό! Ο Κύριος πολύ αντιπαθεί την κατάκριση. Η κατάκριση γεννιέται από την αυταρέσκεια. Γι’ αυτό σε κάθε πτώση σας να εξετάζετε τις αιτίες που σας οδήγησαν σ’ αυτή. Έτσι θ’ αποφεύγετε να παίρνετε το ίδιο μονοπάτι. 

Ο άνθρωπος, που βγάζει από τη ζωή του το Θεό

Ο άνθρωπος, που βγάζει από τη ζωή του το Θεό, εύκολα καταντάει να ψάχνει για παρηγοριά και ικανοποίηση σε κάποια υποκατάστατα της αληθινής πίστης.

Πελαγωμένοι σήμερα οι άνθρωποι στα αδιέξοδα και στα προβλήματά τους, εύκολα παγιδεύονται στις σκοτεινές παγίδες του πονηρού, του εχθρού της σωτηρίας μας. 

Μην γονατίζεις τον αδελφό σου, αλλά γονάτισε για τον αδελφό σου

Όπως ακριβώς ο Χριστός αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, έτσι η και μάνα Εκκλησία αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο που θέλει να συναντηθεί με τον Χριστό.

Κανείς μας αδελφοί μου δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίζει τον οποιοδήποτε άνθρωπο που θέλει να γνωρίσει τον Χριστό. Και αυτό το λέγω διότι πολλές φορές με την συμπεριφορά μας, εμείς οι «καλοί χριστιανοί», οι ηθικοί, καθαροί και καλοί οικογενειάρχες, οι δίκαιοι επαγγελματίες εύκολα σαν τους Φαρισαίους ζητούμε την τιμωρία των αμαρτωλών, ζητούμε την απόρριψή τους διακατεχόμενοι από μία κοσμική δικαιοσύνη. 

Και όλα αυτά διότι και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταλάβει τί ήρθε και έκανε ο Χριστός, τί είναι η Εκκλησία Του και πώς καλούμαστε και εμείς να ζήσουμε για να εισέλθουμε στην Βασιλεία του Θεού.

Μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Όπως οι Φαρισαίοι που τηρούσαν τον νόμο αλλά ήταν βδέλυγμα στα μάτια του Θεού έτσι και εμείς, πολλές φορές τηρούμε τον νόμο, την επιφάνεια της χριστιανικής ζωής και ενώ νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό πολλές φορές ζούμε αντίχριστα και αντιεκκλησιαστικά.

Βρέ παιδιά, έχετε λίγη εµπιστοσύνη στον Χριστό!… Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του

Βρέ παιδιά, έχετε λίγη εµπιστοσύνη στον Χριστό! ‘Όλα όσα παραχωρεί και µας βρίσκουν, για το καλό µας το κάνει! Κι αν δεν δει ότι θα βγει κάτι καλό, δεν επιτρέπει τίποτα το άσχημο!

Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του.” Άμα κάνη κανείς υπομονή, έρχονται τα πράγματα στην θέση τους. Τα οικονομάει ο Θεός. Χρειάζεται όμως υπομονή χωρίς λογική. Αφού ο Θεός βλέπει, παρακολουθεί, να παραδίνεται εν λευκώ στον Θεό. Βλέπεις, ο Ιωσήφ (Γεν 37,20) δεν μίλησε, όταν τον πούλησαν οι αδελφοί του για δούλο. Μπορούσε να πη: “Είμαι αδελφός τους”. Δεν μίλησε όμως, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Άμα όμως κανείς δεν κάνη υπομονή, είναι βάσανο.

Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή.

Αν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την αδικία. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικιμένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά! 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Ο πόλεμος των κακών λογισμών

Αδελφέ, να το ξέρεις ότι, όσο είμαστε σε αυτή τη ζωή, βαδίζουμε ανάμεσα σε παγίδες· γι’ αυτό, ας προσέχουμε πάντοτε τον εαυτό μας να μην πέσουμε μέσα σε παγίδα θανάτου.

Γιατί είναι γεμάτες γλυκύτητα οι παγίδες του πονηρού, τις οποίες συνεχώς βάζει κρυφά μπροστά στην ψυχή μας, για να την παγιδεύσει και να την γκρεμίσει στην αιώνια κόλαση. Είναι δηλαδή πολύ βλαβερό να χαλαρώνουμε με τη μελέτη των κακών λογισμών και να τους αφήνουμε να μπαίνουν μέσα στην ψυχή μας.

Ας μη χαλαρώσουμε λοιπόν από τη γλυκύτητα των παγίδων του θανάτου και αφεθούμε στη μελέτη των κακών λογισμών. Γιατί αν ο κακός λογισμός βρει είσοδο στην ψυχή, την κάνει να νιώσει γλυκύτητα με την κακή μελέτη, και πλέον γίνεται γι’ αυτήν σαν μια παγίδα θανάτου, αν δεν διωχτεί με προσευχή και δάκρυα. Εμείς όμως ας μη χαλαρώσουμε ούτε μία στιγμή μελετώντας τους κακούς λογισμούς, αλλά ας καταφεύγουμε πάντοτε στον Θεό με προσευχή και στεναγμό και δάκρυα, για να γλιτώσουμε από όλα τα σκάνδαλα και τις παγίδες του πονηρού.

Η μεγαλύτερη παραγωγή στον κόσμο είναι…

Επάνω στη γη κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Όλοι είμεθα αμαρτωλοί και ένοχοι σηκώνοντας ο καθένας μας ένα φορτίο από αμαρτίες, πάθη, αδυναμίες, απροσεξίες, οι οποίες έχουν επιβαρύνει τη ζωή μας. Φέρουμε όλοι μας ένα ποινικό με ποικίλες αμαρτίες, βαρειές, ελαφρές, πολλές, λίγες, μηδενός εξαιρουμένου, εκτός του Θεού. 

Η ζωή μας ολόκληρη συνεχώς παράγει αμαρτίες. Αμαρτάνουμε με τη σκέψη, με τη καρδιά, με όλες τις αισθήσεις τις σωματικές και τις πνευματικές της ψυχής. Σκεφθείτε τι μεγάλη παραγωγή αμαρτίας έχουμε! 

Κύριε μη μας πάρεις τον Σταυρό αλλά δώσε μας δύναμη να τον κουβαλήσουμε μέχρι τέλους

Οι Σταυροί στη ζωή μας είναι σκαλοπάτια για τη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν τους κόβουμε, δεν τους πετάμε, τους αγκαλιάζουμε ερωτικά, θεληματικά διότι η θυσία δεν είναι υποχρέωση ούτε αναγκαιότητα. Σταυρός σημαίνει ότι ο θάνατος της θυσίας γίνεται ζωή. Από τον πόνο της θυσίας δεν αναβλύζει δυσωδία θανάτου αλλά ευωδία αιωνιότητας.

Ο Σταυρός δεν υψώνεται για να μας δώσει μόνο δύναμη και παρηγοριά αλλά γιατί μας καλεί να ανέβουμε επάνω Του. Να πάρουμε την ευθύνη, γιατί μόνο επάνω στον Σταυρό τα διαλυμένα μου κομμάτια θα γίνουν πάλι μια ενότητα.

Σταύρωση σημαίνει αναστήλωση της αληθινής μου πραγματικότητας η οποία δεν είναι άλλη από το να πάρω εγώ τον πόνο σου ώστε να γίνει χαρά και για τους δύο μας.

Σταύρωση... η πρόσκληση της προσωπικής μας ελευθερίας στα καλύτερα της...

Δεν είναι ο Σταυρός κατάντια ή στάση, αλλά κίνηση με αρχή χωρίς τέλος.

Ένας παληάνθρωπος… γίνεται Άγιος…

Ενας παληάνθρωπος…γίνεται Άγιος…Το βίωμα της Θεολογίας είναι η Νοερά Προσευχή και η Θέωση…οχι η ηθική…Η άσκηση είναι θεραπευτική…Η ηθική δεν…βοηθά σε τίποτα…Χώρια Που Οδηγεί Σε Κόλαση…Σήμερα βλέπουμε οτι έχει χαθεί η ασκητική ζωή…όλοι αναζητούν την ευδαιμονία…

Άνθρωποι με καλή πρόθεση…αντί να πηγαίνουν στα Μοναστήρια… πηγαίνουν στις…Οργανώσεις…Οταν υπάρχει λάθος Θεολογία…τότε ο Χριστιανισμός γίνεται…Δράσις…Αυτή η διδασκαλία περί ευδαιμονίας είναι…πνευματικός καπιταλισμός…γιατί επιδιώκεται κέρδος…ικανοποιήση επιθυμιών…είτε εδώ και τώρα…είτε στη μέλλουσα ζωή.

Ο Αυγουστίνος κι ο Αριστοτέλης, αποτελούν τα θεμέλια αυτού του πνευματικού καπιταλισμού. Και για να μην ξεχνιόμαστε…

Τα Δόγματα δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση…είναι φάρμακα που όμως καταργούνται οταν θεραπευθή ο άνθρωπος…Κανείς δεν αντιλέγει στο γεγονός οτι ο Θεός είναι μυστήριο…Πώς τώρα ξεχωρίζουμε το μυστήριο απ’ το Δόγμα…Άλλο το δόγμα άλλο το μυστήριο…Άλλο τί διατυπώνει ένας Θεόπτης Αγιος…Άλλο Η Εμπειρία Της Πραγματικότητος Που Έχει…

Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων

Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων, γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη, την πίστη, που είναι ο μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία.

Ο άπιστος είναι τόσο δυστυχής, αφού έχει στερηθεί πια την ελπίδα, το μοναδικό στήριγμα στον μακρύ δρόμο της ζωής.

Ο άπιστος είναι πάρα πολύ δυστυχής γιατί του λείπει η αληθινή αγάπη των ανθρώπων που περιβάλλει με φροντίδα τη θλιμμένη καρδιά. Ο άπιστος είναι δυστυχέστατος καθότι στερήθηκε το θείο κάλλος, τη θεία εικόνα τού Δημιουργού, την οποία ο ίδιος ο θείος καλλιτέχνης χάραξε και την οποία η πίστη αποκάλυψε.

Ο οφθαλμός του άπιστου τίποτε άλλο δεν βρίσκει μέσα στη δημιουργία, παρά μόνο τη δράση της φύσης. Η λαμπρή εικόνα του θείου Δημιουργού, το θαυμάσιο κάλλος της γι` αυτόν μένουν καλυμμένα και ανεξερεύνητα. Το βλέμμα του πλανιέται άσκοπα μέσα στο άπειρο της δημιουργίας, πουθενά όμως δεν βρίσκει την ομορφιά της σοφίας του Θεού’ πουθενά δεν θαυμάζει τη θεία παντοδυναμία, πουθενά δεν ανακαλύπτει την αγαθότητα τού Θεού, τη θεία πρόνοια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη τού Δημιουργού προς τη δημιουργία. 

Όταν κάποιος μας κατηγόρησε, μας κουτσομπόλεψε, μας…

Πόσες φορές, όταν συναντήσουμε τον άνθρωπο, με τον οποίο είμεθα στενοχωρημένοι ή έχουμε λογισμούς, γιατί μας κατηγόρησε, μας κουτσομπόλεψε, μας πρόδωσε και τόσα άλλα, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, πως δεν τον βλέπουμε, για να μη τον χαιρετίσουμε! 

Λένε οι Άγιοι Πατέρες και οι Ασκηταί της ερήμου, οι οποίοι εφήρμοσαν με ακρίβεια το Ευαγγέλιο, ότι όταν σε επισκεφτεί ο άνθρωπος, που εσύ γνωρίζεις ότι αυτός πολλά είπε για σένα, μη δείξεις πρόσωπο σκυθρωπό η ότι κάτι γνωρίζεις. 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται

…Θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. 

Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τους σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. 

Η αρχή για τη θεραπεία

H μεγαλύτερη δύναμή μας βρίσκεται στη συνειδητοποιημένη αδυναμία μας και η αγιότητα στη μετανοημένη αμαρτία.

Όταν διαπιστώνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, έχει ξεκινήσει το ταξίδι της ιάσεως.

Η δύναμη και η ροπή προς την αμαρτία μοιάζει με μια αγιότητα σε πτώση που σέρνεται τραυματισμένη και ψάχνει ίαση για να επανέλθει στον θρόνο της. Δεν είναι κακή αυτή η δύναμη, αλλά ο στόχος στον οποίο κατευθύνεται την αρρωσταίνει. 

Τα πάθη ως δυνάμεις της ψυχής δεν είναι αμαρτωλά από μόνα τους, απλά γίνονται αρρώστιες όταν αιχμαλωτίζονται σε καταστάσεις θανάτου. Γι’ αυτό και σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά τις δυνάμεις τις ψυχής οφείλουμε όχι να τις καταργήσουμε αλλά να τις μεταβάλλουμε.

Για τον λόγο αυτό στην εκκλησία έχουμε την άσκηση ως μητέρα του αγιασμού για να μπορούμε να διορθώνουμε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος όποιες πτώσεις συμβαίνουν και συνθλίβουν την ύπαρξή μας.

Λίγο πριν κοιμηθείς….

Λίγο πριν κοιμηθείς σκέψου…

Σκέψου ποιος είσαι, τι κάνεις, πώς πορεύεσαι στη ζωή σου. Σκέψου το πώς κύλησε η μέρα και πώς εσύ αντέδρασες σε κάθε γεγονός.

Σκέψου πως ο Κύριος σε άφησε να ζήσεις και αυτή τη μέρα… Σου έδωσε άλλη μια ευκαιρία να Τον πλησιάσεις…

Μετά βγες απ’ τον εαυτό σου και σκέψου λίγο τους άλλους. Εσύ έχεις το σπίτι σου, το κρεβάτι σου… Όμως, κάποια παιδιά δεν έχουν να φάνε.

Σκέψου πόσοι άνθρωποι περιφέρονται απελπισμένοι στους δρόμους. Αυτή την στιγμή. Άστεγοι, φτωχοί, πεινασμένοι, παιδιά μπλεγμένα στα ναρκωτικά, στο περιθώριο… Τόσος κόσμος υποφέρει.

Σκέψου πόσοι -αυτή τη στιγμή- πονάνε σ’ ένα νοσοκομείο, πόσοι θλίβονται επειδή έχασαν κάποιο πρόσωπο αγαπημένο, πόσοι είναι απελπισμένοι λόγω χρεών και δανείων, πόσοι άνθρωποι διψούν για λίγες στιγμές χαράς και δεν ξεδιψούν ποτέ… Πόνος, θλίψη, δυστυχία σε κάθε γωνιά του πλανήτη…

Να πως γίνεται κανείς άνθρωπος του Θεού, χριστιανός

Ο άνθρωπος μπορεί να πει: '' Σήμερα δίνω όλο τον εαυτό μου στον Θεό ''.

Αλλά παρέδωσες μόνο το συνειδητό, δηλαδή το 1/10 του εαυτού σου που το ελέγχεις. Παραδίδοντας το συνειδητό, είναι σαν από ένα καρπούζι να κόβουμε με ένα σπαθί, ακριβώς στη στάθμη του νερού, τη φέτα που φαίνεται. Οπότε το καρπούζι ανεβαίνει λίγο πάνω από την επιφάνεια του νερού· δηλαδή ένα μέρος από το υποσυνείδητο βγαίνει και γίνεται συνειδητό.

Μερικές σκέψεις για να προστρέχουμε στην Θεοτόκο με πίστη και θάρρος

Θέλοντας νὰ προστρέξης στὴν Θεοτόκο μὲ πίστι καὶ θάρρος γιὰ κάθε σου ἀνάγκη, μπορεῖς νὰ τὸ πετύχης ὅταν σκεφθῇς:

Α´) Ὅτι ὅλα ἐκεῖνα τὰ δοχεῖα (ὅπως τὸ γνωρίζεις ἀπὸ τὴν πεῖρα σου) στὰ ὁποῖα ἔχει τοποθετηθῆ μόσχος ἢ ἄλλο παρόμοιο ἄρωμα πολύτιμο, μολονότι δὲν ὑπάρχει μέσα τους τὸ ἄρωμα, τὰ ἀγγεῖα αὐτὰ διατηροῦν τὴν εὐωδία τοῦ ἀρώματος ἐκείνου. Καὶ ὅσο περισσότερο χρονικὸ διάστημα παρέμεινε τὸ ἄρωμα μέσα στὸ δοχεῖο, τόσο περισσότερο τὰ δοχεῖα ἐκεῖνα διατηροῦν τὴν εὐωδία· καὶ μάλιστα τόσο περισσότερο εὐωδιάζουν ἐκεῖνα, ὅσο περισσότερο παραμείνει τὸ ἄρωμα μέσα, μολονότι ἐκεῖνος ὁ μόσχος ἢ τὸ παρόμοιο ἄρωμα εἶναι μιᾶς περιοριστικῆς καὶ περιωρισμένης δυνάμεως.

Παρόμοια νὰ σκεφθῇς ὅτι καὶ ἕνας ποὺ στέκεται κοντὰ σὲ μία μεγάλη πυρκαϊά, διατηρεῖ τὴν θερμότητα γιὰ πολὺ καιρὸ καὶ μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσί του ἀπὸ τὴν φωτιά. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὰ εἶναι ἀληθινά, ἄραγε ἀπὸ ποιὰ ἄρρητη εὐωδία φιλανθρωπίας, ἀπὸ ποιὰ φλόγα ἀγάπης καὶ ἀπὸ ποιοὺς λογισμοὺς ἐλέους καὶ εὐσπλαγχνίας μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι γεμάτα τὰ σπλάγχνα τῆς Θεοτόκου, ποὺ γιὰ ἐννέα μῆνες κράτησε στὰ σπλάγχνα της τὸ Χριστό, τὸ ἀκένωτο μύρο, ποὺ κρατεῖ πάντοτε στὸ στῆθος της καὶ στὴν ἀγάπη της, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ αὐτοαγάπη καὶ τὸ ἴδιο αὐτοέλεος καὶ αὐτοευσπλαγχνία καὶ ὄχι περιορισμένης δυνάμεως καὶ μικρῆς διάρκειας, ἀλλὰ ἀτέλειωτης καὶ ἀπεριόριστης;

Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου…

Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου. Είναι υπόθεση όλης της ημέρας, ή μνήμη του πρέπει να είναι συνεχής, ή σκέψη ότι ή σκέπη του μας συνοδεύει παντού καί πάντοτε.

‘Ολη ή ήμερα μας πρέπει να είναι προετοιμασία για τίς κορυφαίες αυτές ιερές ώρες του εναγκαλισμού μας με τον Θεό. Καί οι ώρες της προσευχής αφετηρία δυνάμεων για τίς ώρες πού θ’ ακολουθήσουν στον αγώνα μας προς συνάντηση των άλλων, των πειρασμών καί των θλίψεων, των ευχάριστων καί των δυσάρεστων.

Το Ωρολόγιο, το Ψαλτήριο, τα Μηναία, το Τριώδιο, το Πεντηκοστάριο, ή Παρακλητική δεν είναι βιβλία μόνο για τ’ αναλόγια των εκκλησιών αλλά καί για το ταμείο των οικείων μας. Είναι εργαλεία τα βιβλία αυτά. Είναι ωραίο κανείς ν’ αγαπήσει την καθημερινή συντροφιά τους, έστω κι ένα μικρό ‘Ορθρο να κάνει, μερικούς ύμνους του Εσπερινού να πει ή το Απόδειπνο καί τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, πού πολύ την χαροποιούν καί περισσότερο μας χαροποιεί εκείνη.

Επανερχόμενοι στο προπαρασκευαστικό σημείο τής προσευχής, στη μελέτη, ας τονίσουμε αυτό πού λέει ά Μέγας Αθανάσιος στο σπουδαίο περί Παρθενίας έργο του· «τον αφιερωμένο στον Θεό πιστό πρέπει να τον βρίσκει ό ήλιος με το βιβλίο στο χέρι».

Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση

Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση, αυτή που γίνεται με τους λογισμούς κι αυτό, γιατί δεν έρχεται στο φως με τον προφορικό λόγο, που ενδέχεται να διορθωθεί απ’ αυτόν που την ακούει. 

Μία βαθύτερη κατάσταση

Όταν ομιλεί ο Χριστός, οι Απόστολοι, οι Πατέρες για ειρήνη δεν εννοούν την αποχή από τον σωματικό ή πνευματικό πόλεμο, αλλά μία βαθύτερη πνευματική κατάσταση. 

Αρχίζει με την ειρήνευση της συνειδήσεως του ανθρώπου αλλά μετέχει της άκτιστης ενέργειας του Θεού.