"Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου...." Ερμηνεία της ευχής του αγίου Εφραίμ του Σύρου

Με τη βοήθεια του Θεού, φθάσαμε και στο τέλος της Τέταρτης Εβδομάδος των Νηστειών και ήδη κρούουμε τη θύρα της Πέμπτης, και ακολουθεί η Έκτη, η λεγόμενη βουβή. Σε τρεις δηλαδή εβδομάδες από σήμερα, πρώτα ο Θεός, θα γιορτάζουμε τη Λαμπρή, τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα.

Καθώς περνούν οι μέρες γρήγορα, η Εκκλησία παρουσιάζει όλα αυτά τα πνευματικά εδέσματα μπροστά μας, φροντίζοντας κάτι να προσφέρει με κάθε αφορμή στην ψυχή μας και να ικανοποιεί καθέναν από εμάς που διψάει για κάτι διαφορετικό, που είναι πεινασμένος και λαχταράει κάτι αληθινό. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο αυτή η Μεγάλη Σαρακοστή στο πέρασμά της να μας αφήσει ίδιους.

Κάτι πρέπει να γίνει. Είναι αδικία για τον εαυτό μας να περάσει και αυτή η περίοδος ανεκμετάλλευτη. Διότι αυτό ενέχει τον κίνδυνο να έλθει και άλλη Τεσσαρακοστή του χρόνου και άλλη μία τον επόμενο χρόνο και με κανέναν τρόπο να μην αλλάζει η πορεία της ζωής μας, να μη μεταμορφώνεται η κατάσταση της ψυχής μας.

Αποταγή και ξενιτεία

Αδελφοί και πατέρες, γράφει ο Απόστολος Παύλος για τον εαυτό του και το μεταφέρω και εγώ στην ευτέλειά μου- «σε μένα δεν είναι οκνηρό, σε σας όμως είναι ασφαλές» (Φιλ. γ΄, 1), να υπενθυμίζω συνεχώς το σκοπό της σωτηρίας μας, αφού αυτός είναι και ο προορισμός μας.

Η αφετηρία μας, κατά τη Γραφή και τη γνώμη των Πατέρων μας, είναι η αποταγή, η ξενιτεία, η αναχώρηση. Και δικαίως αφού ο Κύριός μας, μας τονίζει: «Πας εξ υμών, ος ουκ αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού υπάρχουσιν, ου δύναται είναι μου μαθητής» (Λουκ. ι΄ 33). Τα υπάρχοντά μας κατά τη διπλή μας υπόσταση- είναι και αυτά διπλά. Αλλα ανήκουν στον κόσμο των πραγμάτων και άλλα ανήκουν στον κόσμο των νοημάτων.

Και τα πρώτα του κόσμου των πραγμάτων και των υλών- και αυτόν ακόμη ο δεσμό της συγγένειας, με τη Χάρη του Χριστού, τα αφήσαμε. Μένουν τώρα σε μας οι λεγόμενες «προλήψεις», δηλαδή τα νοήματα του κόσμου των πραγμάτων και των υλών.

Το κύριο μέσο και όργανο της επαφής και επικοινωνίας με τον κόσμο μας είναι ο νους. αν θέλουμε να ανασυρθούμε από την πτώση και αιχμαλωσία του παλαιού ανθρώπου, η προσπάθειά μας πρέπει να στραφεί στον έλεγχο και την τήρηση του νου.

Αγγίζει και την γεύεται

Ο αγιασμός είναι η μετοχή του ανθρώπου στις άκτιστες θείες ενέργειες είτε στην κατάσταση της καθάρσεως από τα πάθη είτε σε αυτήν του φωτισμού του νου είτε στην τελειωτική της θεώσεως. 

Ο άνθρωπος που επείγεται στον αγιασμό συνεχώς αυξάνει, προκόβει πνευματικώς, αγγίζει και γεύεται την απάθεια. Αυτός που βιώνει την απάθεια, τον αγιασμό ζει μία μόνιμη έντονη πνευματική εμπειρία. 

Διδασκαλίες και Αποφθέγματα του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη

«Όταν πηγαίνετε στην εκκλησία να φροντίσετε να πηγαίνετε όσον μπορείτε πρωί και μόλις μπείτε στην εκκλησία να κλείνετε το στόμα σας και σιγά-σιγά να ανάβετε το κερί σας και να στέκεσθε πάντα στην ίδια θέση. Ούτε να κάθεστε την ώρα της θείας λειτουργίας χωρίς λόγο. Ο νους σας να μην ξεφεύγει εδώ κι εκεί. Από την ώρα που θα μπαίνετε στην εκκλησία μέχρι να τελειώση, να το παίρνετε απόφαση, μια ώρα θα μείνετε, να την διαθέσετε για προσευχή».

«Όταν τελειώσει η θεία λειτουργία να πλησιάσετε με την σειρά και με σεβασμό στην Ωραία Πύλη, να πάρετε αντίδωρο με ενωμένα τα χέρια και στο δεξί χέρι να πάρετε το αντίδωρο. Αφού το φάτε, να μην ρίξετε τα ψίχουλα, που θα τύχη να σας μείνουν στα χέρια σας. Θα τα ρίξετε μέσα στην άμμο, που είναι στα μανουάλια και μετά θα πείτε καλημέρα».

«Αφού εξομολογηθούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, χωρίς να κρύψουμε και το ελάχιστον αμάρτημά μας, πλένουμε την ψυχή μας, όπως όταν πρόκειται να πάρουμε την Αγία Κοινωνία. Καθαρίζουμε το σπίτι μας, πλένουμε όλα μας τα ρούχα και τα πάντα καθαρίζουμε, γιατί θα πάρουμε τον Χριστό μέσα μας. Βασικότερο είναι να καθαρίσουμε πρώτα την ψυχή μας που γίνεται με την εξομολόγηση».

Ιερό Μνημόσυνο

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γεννήθηκε περὶ τὸ ἔτος 525 μ.Χ. καὶ ἦταν υἱὸς εὐσεβοῦς καὶ εὔπορης οἰκογένειας. Ἔλαβε πλούσια μόρφωση, γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἀποκαλοῦσαν «σχολαστικό», ἀλλὰ σὲ ἡλικία δεκαέξι ἐτῶν, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο, παραδόθηκε στὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ Γέροντος Μαρτυρίου, στὸ ὄρος Σινᾶ, ὅπου ἔμεινε μέχρι τὸ θάνατό του.

Στὴν συνέχεια ἐπισκέφθηκε μοναχικὲς κοινότητες στὴ Σκήτη καὶ Ταβέννιση τῆς Αἰγύπτου, ἀργότερα δὲ ἐγκαταστάθηκε σὲ κελὶ τῆς ἐρήμου τοῦ Σινᾶ, ποὺ ἀπεῖχε δύο ὧρες ἀπὸ τὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης.

Ὁ βιογράφος τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, Δανιὴλ ὁ Ραϊθηνός, μᾶς δίνει μερικὲς πληροφορίες γιὰ τὸν βίο του, κυρίως ὅμως μᾶς παρουσιάζει τὸ πῶς ἀναδείχθηκε δεύτερος Μωϋσῆς καθοδηγώντας τοὺς νέους Ἰσραηλίτες ἀπὸ τὴν γῆ τῆς δουλείας στὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας. 

Μὲ τὴν λίγη τροφὴ νίκησε τὸ κέρας τοῦ τύφου τῆς οἰήσεως καὶ τῆς κενοδοξίας, πάθη πολὺ λεπτὰ καὶ δυσδιάκριτα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐμπλέκονται στὶς κοσμικὲς ἐνασχολήσεις. 

Υπομονή και θα έλθη η ευλογημένη ώρα

"Ο δρόμος της σωτηρίας μας είναι σπαρμένος με αγκάθια και πονάμε και ματώνουμε· αλλά υπομονή και θα έλθη η ευλογημένη ώρα, που οι πόνοι και τα αίματα θα γράψουν τα ονόματά μας στο βιβλίο της ζωής! 

Για τον λόγο που ο Θεός γνωρίζει, σε δοκιμάζει

«Αλλά και τούτο φαίνεται ότι κάνει πολλές φορές ο Θεός. Βλέποντας ανδρείες ψυχές, επιτρέπει τους πολέμους ευθύς εξ αρχής, με την επιθυμία να τις στεφανώσει σύντομα» (λόγ. α΄, 41).

Είναι φορές που παραπονιέσαι ότι αντιμετωπίζεις στη ζωή σου δυσκολίες, δοκιμασίες, πειρασμούς, παραπάνω από τις δυνάμεις σου. Και μάλιστα εκ νεότητός σου. Μία δύσκολη αρρώστια προσωπική ή οικογενειακή, ένα ατύχημα, μία αποτυχία ενώ κάτι το ήθελες πάρα πολύ. 

Κι είναι οι στιγμές που νιώθεις ότι δεν αντέχεις, που πάει να κλονισθεί η πίστη σου γιατί ο Θεός σε εγκατέλειψε, όταν μάλιστα βλέπεις ότι η δοκιμασία διαρκεί.

Μην πιστέψεις τον λογισμό αυτό. Είναι ψεύτικος. Είναι του εχθρού που θέλει ακριβώς να σε καταβάλει για να σε φέρει στα δικά του δίχτυα και να σε κάνει υποχείριό του.

Τί όφελος έχουμε;

Να νηστεύουν τα χέρια, παραμένοντας καθαρά από την αρπαγή και την πλεονεξία. 

Να νηστεύουν τα πόδια, ξεκόβοντας από τους δρόμους που οδηγούν σε αμαρτωλά θεάματα. 

Να νηστεύουν τα μάτια, εξασκούμενα να μην πέφτουν ποτέ λάγνα πάνω σε όμορφα πρόσωπα, ούτε να περιεργάζονται τα κάλλη των άλλων. 

Στη Λειτουργία έρχεται ο ίδιος ο Χριστός

Η μοναδική «δουλειά» του παπά είναι η Λειτουργία. Οτιδήποτε άλλο κάνει ο παπάς – ή ευρύτερα η Εκκλησία – αρχίζει και τελειώνει µε την Λειτουργία. Η φιλανθρωπία για παράδειγμα: κι αυτή απ’ την Λειτουργία πηγάζει.

Οι ευχές της Εκκλησίας είναι γεμάτες από ικεσίες για όλους όσους έχουν ανάγκη κι έρχονται στην Εκκλησία για βοήθεια. Η βοήθεια μπορεί να ‘ναι ηθική ή και υλική. Αν δεν υπήρχε η Λειτουργία τότε η Εκκλησία θα ήταν ένα είδος συλλόγου που παρέχει ψυχική ή υλική στήριξη.

Μέσα στην Λειτουργία όμως, στην Λατρεία δηλαδή, η ένωση µε τους πάσχοντες αδελφούς µας, η δική µας ένωση µε τους άλλους, φίλους, γνωστούς κι αγνώστους μεταβάλλεται σε σχέση λειτουργική.

Λόγοι περί μετανοίας

Νὰ μὴν ἀναβάλλουμε τὴ μετάνοια γιὰ τὸ μέλλον. Μετὰ τὸ θάνατο δὲν ὑπάρχει διόρθωση.

Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου

Ἂν κάποιος πέσει σὲ μία ἁμαρτία καὶ δὲν λυπηθεῖ ἀνάλογα μὲ τὸ σφάλμα του, εὔκολα θὰ ξαναπιαστεῖ στὸ ἴδιο δίχτυ.

Ὅταν ἀποφεύγεις τὴν κακοπάθεια καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, μὴν ἰσχυρίζεσαι πὼς θὰ μετανοήσεις μὲ ἄλλες ἀρετές, γιατὶ ἡ κενοδοξία καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῆς κακοπάθειας ἀπὸ τὴ φύση τους ὑποδουλώνουν στὴν ἁμαρτία ἀκόμα καὶ μὲ εὔλογες προφάσεις.

Τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ

Ἀδελφοί, ὁ τωρινὸς καιρὸς εἶναι καιρὸς γιὰ μετάνοια. Μακάριος λοιπὸν εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔπεσε καθόλου στὰ δίχτυα τοῦ ἐχθροῦ. Μακάριος εἶναι γιὰ μένα κι ἐκεῖνος ποὺ ἔπεσε στὰ δίχτυα του, ἀλλὰ κατόρθωσε νὰ τὰ σκίσει καὶ νὰ τοῦ ξεφύγει ὅσο βρίσκεται στὴν παροῦσα ζωή. 

Μας την αποδίδει ολόκληρη

Ο θείος λόγος μας συμβουλεύει να προσφέρομε δώρα στο Θεό, για να μας δείξει πόσο άπειρη είναι η θεία αγαθότητα, και σαν να μη μας έχει δώσει τίποτα εκ των προτέρων, δέχεται τις εισφορές από εμάς σαν δώρα και αποδίδει την εισφορά ολόκληρη σ’ εμάς. 

Η νυχτερινή Προσευχή λυγίζει τον Θεό

Αυτός ο λόγος μου, απευθύνεται και στους άνδρες και στις γυναίκες.

Κάμψε τα γόνατά σου, στέναξε, παρακάλεσε τον Κύριο να σου δείξη ευσπλαχνία˙ περισσότερο συγκινείται κατά την διάρκεια των νυκτερινών προσευχών, όταν τον καιρό της αναπαύσεως εσύ τον κάνεις καιρό θρήνων.

Θυμήσου ποια λόγια έλεγε ο βασιλιάς:

“Εκοπίασα με τους στεναγμούς μου. Θα λούσω κάθε νύκτα το κρεβάτι μου με δάκρυα και το στρώμα μου θα το πλημμυρίσω με τα δάκρυα μου” (Ψαλμ.6,7).

Ἡ ὠφέλεια τῆς νηστείας

Πολλοὶ χριστιανοί, ἀγνοώντας τή μεγάλη ὠφέλεια τῆς νηστείας, τήν τηροῦν μέ δυσφορία ἤ καί τήν ἀθετοῦν. Καί ὅμως, τή νηστεία πρέπει νά τή δεχόμαστε μέ χαρά, ὄχι μέ βαρυγγώμια ἤ φόβο. Γιατί δέν εἶναι σ’ ἐμᾶς φοβερή, ἀλλά στούς δαίμονες. 

Φέρτε την μπροστά σ’ ἕναν δαιμονισμένο, καί θά παγώσει ἀπό τό φόβο, θά μείνει ἀκίνητος σάν πέτρα, θά δεθεῖ μέ δεσμά ἀόρατα, ὅταν μάλιστα δεῖ νά τή συνοδεύει ἡ ἀδελφή της καί ἀχώριστη συντρόφισσά της, ἡ προσευχή. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός εἶπε: «Τό δαιμονικό γένος δέν βγαίνει ἀπό τόν ἄνθρωπο, στόν ὁποῖο ἔχει μπεῖ, παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία» (Ματθ. 17:21) 

Ἀφοῦ λοιπόν, ἡ νηστεία διώχνει μακριά τοὺς ἐχθρούς τῆς σωτηρίας μας καί εἶναι τόσο φοβερή στούς δυνάστες τῆς ζωῆς μας, πρέπει νά τήν ἀγαπᾶμε καί ὄχι νά τή φοβόμαστε. Ἄν κάτι πρέπει νά φοβόμαστε, αὐτό εἶναι ἡ πολυφαγία, προπαντός ὅταν συνδυάζεται μέ τή μέθη. 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Κυριακή Δ’ των Νηστειών: Θέλουμε να ανεβούμε την κλίμακα για να συναντήσουμε τον Χριστό;

Κυριακή Δ’ των Νηστειών, αγαπητοί μου, και βρισκόμαστε προς το τέλος της Αγίας Τεσσαρακοστής με αποκορύφωμα τα πάθη του Χριστού. Χθες εορτάσαμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου· εκείνο το χαρμόσυνο μήνυμα το οποίο θα γίνει η σωτηρία για όλους τους ανθρώπους και η ταπείνωση της Παναγίας στο θέλημα του Θεού.

Σήμερα, το Ευαγγέλιο μάς αναφέρει το θαύμα με τον σεληνιαζόμενο νέο. Ήταν ένας πατέρας που ο γιος του είχε δαιμόνιο και ήρθε στον Χριστό για να τον θεραπεύσει. Πρώτα, όμως, πήγε στους μαθητές Του, αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα και λέει ο Χριστός: «ὢ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» («Ω άπιστη γενεά, έως πότε θα είμαι μαζί σας; Έως πότε θα σας βαστάξω;»).

Τότε, διέταξε να φέρουν το παιδί κοντά Του. Μόλις είδε τον Χριστό, το δαιμόνιο τράνταξε το παιδί, έπεσε στη γη και κυλιόταν αφρίζοντας. Από τότε που ήταν παιδί απαντάει ο πατέρας στην ερώτηση του Χριστού για τον καιρό με το δαιμόνιο. Στην ευσπλαχνία που ζητάει ο πατέρας από τον Χριστό, λαμβάνει την απάντηση: «εἰ δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» («Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά για εκείνον που πιστεύει»).

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή Δ' Νηστειών

Μάρκ. 9, 17-31 

Τη δύναμη της πίστεως, της προσευχής και της νηστείας μας διδάσκει σήμερα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, μέσα από τη θεραπεία του δαιμονιζόμενου παιδιού που μας διηγείται ο Ευαγγελιστής Μάρκος. Του παιδιού που από μικρό το είχε καταλάβει το πονηρό πνεύμα και συχνά απειλούσε ακόμα και την σωματική του ακεραιότητα, μιας που ο μισόκαλος διάβολος δεν αρκούνταν μόνο στη ζημιά που έκανε στην ψυχή του, αλλά το ωθούσε πότε στη φωτιά και πότε στο νερό, για να το φονεύσει. 

Ο πατέρας του απευθύνθηκε στους μαθητές του Χριστού, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Και ο Κύριος, αφού προηγουμένως στηλίτευσε την απιστία των μαθητών Του, λέει στον πατέρα του παιδιού “αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά για εκείνον που πιστεύει”. Κι εκείνος απαντά “πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου”. 

Τότε ο Ιησούς έδιωξε το ακάθαρτο πνεύμα από το παιδί, και αργότερα, στην ερώτηση των μαθητών Του για τη δική τους αδυναμία, απάντησε ότι “τούτο το γένος δεν μπορεί με τίποτε άλλο να εκδιωχθεί, παρά μόνο με προσευχή και με νηστεία”.

Ἱερά Ἀγρυπνία Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου

Τι είναι η μοναξιά;

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Η κλειστή καρδιά δεν έχει πληρωθή ακόμη υπό του Πνεύματος του Αγίου. Είναι βουτηγμένη στην μοναξιά της, στην θλίψι της, στην αγωνία της, στον προβληματισμό της, στην ερημιά της. Είναι άδεια. Όπως, όταν το στομάχι μας μείνη άδειο, διαμαρτύρεται και συρικνούται, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κλειστή καρδιά.

Ὅλος ὁ ἄνθρωπος κλείνεται ἐν ἑαυτῷ, ἀντί νά ἀνοιχθῆ πρός τόν Θεόν, ἀντί νά χωρέση ὁ Θεός καί νά τά σκεπάση ὅλα. Τότε αὐτός ὁ ἄνθρωπος τρώγεται μέ τά νύχια του, βγάζει τά μάτια του μόνος του, τσακώνεται μέ τόν ἑαυτό του. Οἱ λογισμοί του, οἱ περιπέτειές του, τά πάθη του, οἱ νόμοι συγκρούονται μέσα του. Καί τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος; 

Ὅπως κάποιος πού κρατάει ἕνα μαχαίρι κόβει τά πάντα καί τά πετάει, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου διασπᾶται, κατακρεουργεῖται. Καί ἀφοῦ ἡ ψυχή εἶναι κλειστή, σκοτεινή, ἀκυριάρχητη, διότι ἔκανε αὐτοκράτορά της κάποιον πού δέν μπορεῖ νά τῆς δώση εἰρήνη καί ἠρεμία, μέσα της βασιλεύει ἡ παγωνιά, οἱ φόβοι, ἡ μοναξιά.

Για πνευματικούς ανθρώπους

Οί πνευματικοί άνθρωποι κρίνουν κατά πνεύμα ενώ οί σωματικοί κατά σώμα.

Άς φυλαγόμαστε εμείς οί χριστιανοί νά μήν κρίνουμε μονάχα κατά σώμα.

Στήν ούσία, τό πνεύμα τού ανθρώπου ύπόκειται σέ πλήθος επιδράσεων άπό τίς πνευματικές δυνάμεις, πού σάν τό ρεύμα διασταυρώνονται μέσα του μέ τόν ίδιο τρόπο μέ τόν όποιο καί τό σώμα ύπόκειται στήν επίδραση πολλών καί διαφορετικών φυσικών δυνάμεων.

Αποφθέγματα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Σταχυολογούμε κάποιες από τις σκέψεις του Αββά Ισαάκ του Σύρου, που καλό θα είναι να μας προβληματίσουν όλους και να γίνουν αιτία να δούμε πιο πνευματικά τα πράγματα της ζωής μας.

– Οι εντολές του Θεού είναι ανώτερες από όλους τους θησαυρούς του κόσμου και όποιος τις φυλάττει, ευρίσκει μέσα τους τον Θεό.

– Στους ανθρώπους είναι βδελυκτή η πτωχεία, στον Θεό όμως είναι πολύ περισσότερο βδελυκτή η υπερήφανη ψυχή και ο υψηλόφρων και επηρμένος νους. Στους ανθρώπους τιμάται ο πλούτος, από τον Θεό όμως τιμάται η ταπεινωμένη ψυχή!

– Απόκτησε την γλυκύτητα των χειλέων κατά τους λόγους σου και όλους τους ανθρώπους θα τους έχεις φίλους.

– Αγάπησε τους αμαρτωλούς, μίσησε όμως τα έργα τους και μην τους καταφρονήσεις για τα ελαττώματα τους, μη τυχόν και εσύ πειρασθείς με παρόμοια κακά.

Για το πνεύμα και την ψυχή

Κάθε πνεύμα φανερώνεται μέσα άπό αύτό πού παράγει καί κάθε πλάσμα έξωτερικεύει τόν έαυτό του μέσα άπό τή δράση του.

Τό πνεύμα είναι στή ψυχή, ή ψυχή στό σώμα καί τό σώμα μέσα στον κόσμο.

Τό πνεύμα είναι πού κινεί τήν ψυχή, ή ψυχή είναι αυτή πού κινεί τό σώμα, καί τό σώμα είναι πού κινεί τά άλλα σώματα. Ανάλογα μέ τό πνεύμα είναι καί οί κινήσεις τής ψυχής. Ανάλογα μέ τήν ψυχή είναι καί οί κινήσεις τού σώματος. Άγαθό πνεύμα παρακινεί τήν ψυχή στό αγαθό καί τό σώμα έκπληρώνει τήν βούληση τής ψυχής.

Καθένας, ό όποιος δένει τό ζωντανό του πνεύμα μέ σώμα απονεκρωμένο άπό τά πάθη, είναι τό ίδιο βάρβαρος μέ εκείνον όπου δένει ζωντανό άνθρωπο μέ ένα πτώμα καί αφήνει νά σαπίσουν καί τά δύο μαζί.

Δέν είναι πάντοτε εύκολο νά νικήσει κανείς μέσα του τό πνεύμα τής ματαιοδοξίας καί τής κενοδοξίας. Τό κατάφεραν μονάχα οί μεγάλοι πνευματικοί, πρώτιστα μέ τήν πολλή θεία Χάρη, μέ τήν συνεχή εγρήγορση στήν ψυχή τους καί μέ τίς έξαιρετικά λεπτές διακρίσεις.

Ἱερά Ἀγρυπνία Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου

 

Άσε τον Θεό να σε συγχωρέσει

Είναι αυτή η απογοήτευση που έρχεται μετά την επιτέλεση της αμαρτίας. Είναι αυτή η ενοχή της πτώσης, της αποστασίας από τον Θεό, της παράβασης της εντολής Του.

Όλοι το έχουμε βιώσει αυτό, διότι όλοι μας έχουμε αμαρτήσει και όλοι μας αμαρτάνουμε.Ένα περισσότερο, μεγαλώνει η απογοήτευσή μας λόγω της επανάληψης των ίδιων αμαρτημάτων. Και μετά την απογοήτευση έρχεται η παραίτηση. Παραιτούμαστε από κάθε πνευματική προσπάθεια. Παραιτούμαστε από τον αγώνα μας. Πέφτουμε αλλά πλέον δεν σηκωνόμαστε. Κι αυτό είναι το ολέθριο.

Δεν είναι τόσο η αμαρτία μας, όσο η παραίτησή μας από τον αγώνα μας. Διότι η παραίτηση δείχνει ότι πλέον δεν ελπίζουμε, ότι πλέον δεν ζητούμε το έλεος του Θεού.

«Μετάνοια»

Νά κρατάς ἀδιάκοπα τήν ψυχή σου σέ κατάστασι μετανοίας καί πένθους. Διαπίστωσε καί τίς πιό ἀσήμαντες ἀδυναμίες σου καί πολέμησέ τες. Ἄν ἀδιαφορήσης γιά τίς μικρές πτώσεις καί τά μικρά ἁμαρτήματα, νά εἶσαι βέβαιος ὅτι θά δῆς κάποτε τόν ἑαυτό σου ν᾿ ἀδιαφορῆ καί γιά τά μεγάλα. Ἀπό τήν πιό φευγαλέα καί λεπτή ἁμαρτωλή σκέψι γεννιέται κάποτε τό πιό σοβαρό ἁμάρτημα.

Ἀρχή τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ ἀρχή τῆς μετανοίας. Ἀρχή τῆς μετανοίας εἶναι ἡ ἀποχή ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἀρχή τῆς ἀποχῆς ἀπό τήν ἁμαρτία εἶναι ἡ καλή πρόθεσις, ἡ ἀγαθή προαίρεσις.

Ἡ ἀγαθή προαίρεσις γεννᾶ τούς κόπους. Οἱ κόποι γεννοῦν τίς ἀρετές. Οἱ ἀρετές γεννοῦν τήν πνευματική ἐργασία. Ἡ πνευματική ἐργασία, τέλος, ὅταν εἶναι συχεχής καί ἐπίμονη, μονιμοποιεῖ στήν ψυχή τήν ἀρετή καί τήν κάνει φυσική κατάστασί της. Ὅταν φθάσης σ᾿ αὐτή τήν τελευταία βαθμίδα, λίγο θ᾿ ἀπέχης ἀπό τήν ψηλάφησι τοῦ Θεοῦ!

Ἄκουσε μέ πολλή προσοχή πῶς ὁρίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος τήν ἀληθινή μετάνοια:

Μετάνοια σημαίνει ἀνανέωσις τοῦ βαπτίσματος.

Μετάνοια σημαίνει συμφωνία μέ τόν Θεό γιά νέα ζωή.

Μετάνοια σημαίνει ὁριστική ἀποχή ἀπό τήν ἁμαρτία.

Μετάνοια σημαίνει βαθιά συντριβή καί ταπείνωσις,

Μετάνοια σημαίνει μόνιμη ἀπομάκρυνσις ἀπό κάθε σωματική ἀπόλαυσι.

Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο

Είπε Γέρων:

Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. 

Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα∙ εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση. 

Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένη αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του. 

Η συνάντηση του Ντοστογέφσκι με τον στάρετς Αμβρόσιο της Όπτινα

Ο Ντοστογιέφκυ έλεγε: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο αγαθό, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο λογικό, πιο γενναίο και πιο τέλειο από τον Χριστόν. Και συλλογίζομαι με αγάπη ζηλωτού πως όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά και δεν είναι δυνατόν να υπάρχη. Εάν κάποιος μου απεδείκνυε ότι ο Χριστός είναι μακρυά από την αλήθεια και η αλήθεια μακρυά από τον Χριστόν, θα προτιμούσα να μείνω με τον Χριστόν παρά με την αλήθεια».

Ο μεγάλος αυτός στοχαστής δεν μπορούσε να μην ελκυσθή από το μεγαλείο της Όπτινα. Είχε πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήση το στάρτσεστβο και να γνωρίση τον φωτισμένο στάρετς. Και πράγματι τον Ιούνιο του 1878 βρέθηκε κοντά του και παρέμεινε επί δύο ημέρες. Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι συζήτησαν στην ιδιαίτερη συνομιλία που είχαν. Ο π. Αμβρόσιος έμεινε ευχαριστημένος μαζί του. Είπε δε χαρακτηριστικά για το πρόσωπό του: «Αυτός είναι ο μετανοών».

Η τεραστία απήχησις που είχε η μορφή του στάρετς Αμβροσίου, καθώς επίσης και το έργο του, στην ψυχή του Ντοστογιέφσκι, παρουσιάζεται ολοζώντανη στα πρώτα κεφάλαια του μεγάλου του έργου «Αδελφοί Καραμάζωφ» που τότε ακριβώς άρχισε να συγγράφη. 

Τα Ιερά Λείψανα μιλάνε!

Είναι από τά ιερότερα κειμήλια τής πίστεώς μας: τά ιερά λείψανα.

Κείτονται μές στίς λειψανοθήκες ακίνητα καί σιωπηλά καί όμως μάς μιλάνε. Πώς;

Μάς μιλάνε όταν ευωδιάζουν όταν μυροβλύζουν μάς μιλάνε μέ τήν αφθαρσία τους ή μέ τήν ευκαμψία τους όταν διατη­ρούν τή θερμοκρασία ζωντανού σώματος μάς μιλάνε μέ τά πολλά καί ποικίλα θαύματα πού επιτελεί η θεία χάρις μέσω αυτών.

Μάς μιλάνε καί τί μάς λένε; Μάς λένε ότι η πίστη μας είναι αληθινή, είναι ζωντανή. Δέν είναι θεωρίες καί φιλοσοφίες. Διακηρύττουν ότι υπάρχει Θεός, πού ενεργεί θαυμάσια καί λογικώς ανεξήγητα.

Τά ιερά λείψανα μάς μιλάνε καί μάς λένε ότι ο Θεός τιμά καί δοξάζει πλούσια αυτούς πού εφάρμοσαν τό θέλημά Του στή ζωή τους, πού ευαρέστησαν ενώπιόν Του. Αυτοί, κατά τήν υπόσχεσή Του, δέν πεθαίνουν: «Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν τις τόν λόγον τόν εμόν τηρήση, θάνατον ου μή θεωρήση εις τόν αιώνα». 

Νηστεία σημαίνει πείνα για τον Θεό

Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.

Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.

Με τη νηστεία που μας διατηρεί σε κατάσταση πείνας,ασκούμαστε να λαμβάνουμε την τροφή και τη ζωή ευχαριστιακά. Να τη λαμβάνουμε ως δώρο από τα χέρια του Θεού. Η νηστεία -ως πείνα και δίψα- ανοίγει άλλες προοπτικές, άγνωστες παντελώς στον κορεσμένο άνθρωπο.

Ἱερά Ἀγρυπνία Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου

 

Φωτογραφίες και video από τη χθεσινή γιορτή του Κατηχητικού για την 25η Μαρτίου

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Κυριακή Γ’ των Νηστειών: Είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε τον σταυρό μας;

Κυριακή Γ’ των Νηστειών και βρισκόμαστε στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σήμερα, η Εκκλησία προβάλλει σε όλους μας τον Τίμιο Σταυρό, το «Ξύλο της Ζωής» προς ενίσχυση και όπλο για τον αγώνα μας· τον αγώνα που κάνουμε αυτή την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής για να φτάσουμε στην Μεγάλη Εβδομάδα και στην Ανάσταση του Χριστού.

Στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο Χριστός απευθύνεται στον καθένα μας, με τα εξής λόγια: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, λέει ο Χριστός, να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον σταυρό του.

Αρχικά, να απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Δηλαδή, τι να απαρνηθούμε;

Το εγώ μας και το δικό μας θέλημα. Το θέλημά μας είναι αυτό το οποίο μάς οδηγεί στην καταστροφή μας και στην αμαρτία.

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Γ΄ Νηστειῶν

Τῆς Σταυροπροσκυνήσεως

(Μαρκ. η΄ 34- θ΄1)

Τὸν ζωοδώρητον Σταυρὸν τοῦ Κυρίου, μετ’ εὐλαβείας προσκυνήσωμεν πάντες, καὶ πρὸς αὐτὸν ἀπὸ ψυχῆς βοήσωμεν. Ξύλον παμμακάριστον, τῶν βροτῶν σωτηρία, σκέπε καὶ διάσωζε, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, καὶ προσβολῆς ἁπάσης τοῦ ἐχθροῦ, τοὺς προσιόντας πιστῶς τῇ σῇ χάριτι. 

(Ἑβδομαδάριον, Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου, Ἅγιον Ὄρος 1987)

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,

Ἐλᾶτε τὴν πανέορτη σημερινὴ ἡμέρα ὅλοι νὰ προσκυνήσουμε μὲ εὐλάβεια τὸν τίμιο καὶ ζωοποιὸ καὶ ζωηφόρο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ πρὸς τὸ ἅγιο καὶ πανσέβαστο τοῦτο Ξύλο, ποὺ δωρίζει ζωή, ἂς φωνάξουμε μέ μεγάλη φωνὴ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας· παμμακάριστο Ξύλο ποὺ εἶσαι σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, σκέπαζε καὶ διάσωζε ἀπὸ κάθε ἀνάγκη καὶ ἀπὸ ἀπὸ κάθε προσβολὴ τοῦ παμπόνηρου ἐχθροῦ μας, τοῦ διαβόλου, τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι προσήλθαμε μὲ πίστη στὴ χάρη Σου. 

Διανύοντας τὴν περίοδο αὐτὴ τῆς φιλόθεης νηστείας ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπίπονη ὁδὸ τῆς χρεωκοπίας καὶ τὸν στενὸ δίαυλο τῆς πτωχεύσεως, φυτεύσαμε ἀναμεσά μας σήμερα, κατὰ τὴν θεόσοφη προτροπὴ τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ ἀειθαλὲς δέντρο, ποὺ βλαστάνει γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καρποὺς ἀθανασίας, τὸ ξύλον τῆς ἀφθαρσίας, ποὺ μᾶς στολίζει μὲ τὰ ἄνθη τῆς ἀπολαύσεως αἰώνιας δόξας, ὥστε, ὅπως ἀκριβῶς ὅσοι μὲ τὰ πόδια διανύοντας τραχειὰ καὶ μακρυνὴ ὁδὸ καὶ ἀποκάμοντας ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ κούραση καὶ τὸν κάματο, ὅπου βροῦν δέντρο ποὺ προσφέρει μεγάλη σκιά, ἀφοῦ κάτσουν γιὰ λίγο, ξεκουράζονται καὶ ἀναπαύονται πάρα πολὺ καὶ ξανανιώνοντας διανύουν τὸ ὑπόλοιπο τῆς ὁδοῦ, ἔτσι καὶ τοῦτο τὸ τρισμακάριστο Ξύλο τῆς Ζωῆς μᾶς χορηγεῖ ἄνεση, δηλαδὴ ὕφεση, μείωση καὶ ἐλάττωση τῶν κακῶν καὶ τῆς λύπης, μᾶς χορηγεῖ ἀναψυχή, δηλαδὴ δροσιὰ πνοῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ μᾶς ἐμψυχώνει πλουσιοπάροχα, καὶ παρασκευάζει ὅλους ὅσοι ἔχουμε κουρασθεῖ ψυχικὰ καὶ σωματικὰ νὰ γίνουμε ἀγαθοὶ στὸ ἦθος καὶ τοὺς τρόπους, λαμπροὶ κατὰ τὴν στολὴ τῆς ψυχῆς, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν καὶ ἀνακουφισμένοι ἀπὸ κάθε βιωτικὴ μέριμνα καὶ ἐνασχόληση.

† Κυριακῇ 19 Μαρτίου 2023 (Γ' Νηστειῶν) (Κυριακῇ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Μάρκον

Κεφ. η' : 34-38, θ' : 1

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ, μετὰ τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

Καθόλου δεν θα δυσκολευτεί

Αν θέλουμε να υποφέρουμε με ευκολία την κάθε θλίψη και τους πειρασμούς, ας έχουμε εμπρός στα μάτια μας πάντοτε το θάνατο για χάρη του Χριστού μας. 

Τέτοια εντολή έχουμε, να σηκώνουμε το σταυρό μας και να τον ακολουθούμε πρόθυμοι και έτοιμοι για το θάνατο. Γιατί εκείνος, που επιθυμεί να πεθάνει για το Χριστό, καθόλου δεν θα δυσκολευτεί στα επίπονα και λυπηρά. 

Και όποιος θέλει να γίνει κληρονόμος του Χριστού, πρέπει να επιθυμεί και τα πάθη Του με ζήλο. Πρέπει λοιπόν και χωρίς να θέλουμε, να σπρώχνουμε τον εαυτό μας στην αρετή: Στην αγάπη, όταν στερούμεθα αγάπης. Στην πραότητα, όταν αυτή μας λείπει. 

Η Αισιοδοξία είναι το οξυγόνο τ’ Ουρανού

Η Αισιοδοξία είναι καρπός της Πίστεως στην Αγάπη και στην Προστασία του Θεού.

Ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε:

-Προσέξτε μη σας φορέσει ο Σατανάς τα μαύρα γυαλιά της απαισιοδοξίας και μετά τα βλέπετε όλα μαύρα.

Προσέξτε μη γκρινιάζετε. Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό, γιατί είναι ολιγοπιστία και μαζί αχαριστία. Και πρόσθετε:

-Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με χαμόγελο! Θυμηθείτε ότι αυτό έκαναν οι παλαιότεροι. Στους καθρέπτες και στα προσόψιά τους γράφανε το «Καλήμερα» και το «Δόξα Σοι ο Θεός»! Ξέρανε να ζήσουνε! Μήπως δεν είχανε και τότε βάσανα, αρρώστιες και φτώχεια; Κι όμως τα περνούσαν όλα με ψυχική λεβεντιά!

Διήγηση πολύ ωφέλιμη και θαυμάσια για την απλότητα της καρδιάς

Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες, την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαΐδος.

Συνέβηκε κάποτε, και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός, και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’αυτόν. Μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος, βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πει αμαρτία. Μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει τον παράδεισο. 

Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο, και θα φθάσει στον παράδεισο. Άκακος όπως ήταν, ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού, και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σ’ένα μοναστήρι, και είπε στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητα του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι, και αφού τον έκαμε μοναχό, τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο.

Μια μέρα, όταν τον επεσκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για την σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε, ποιός είναι αυτός που είναι κρεμμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο, και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζωντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός. 

Οἱ πέντε δρόμοι τῆς μετανοίας!

Θέλετε νά σᾶς ἀναφέρω καί ὁδούς τῆς μετανοίας; Εἶναι πολλές καί ποικίλες καί διαφορετικές μεταξύ τους, ὅλες ὅμως ὁδηγοῦν πρός τόν οὐρανό.Πρώτη ὁδός μετανοίας εἶναι ἡ καταδίκη τῶν ἁμαρτιῶν μας «λέγει ἐσύ πρῶτος τίς ἁμαρτίες σου, γιά νά δικαιωθεῖς» (Ἡσ. 43,26). Γι’ αὐτό εἶπε καί ὁ προφήτης «Εἶπα, θά καταδικάσω τόν ἑαυτό μου γιά τήν ἀνομία μου πρός τόν Κύριο, καί σύ συγχώρεσες τήν ἀσέβεια τῆς καρδίας μου» (ψαλμ. 31,5).

Καταδίκασε λοιπόν καί σύ τά ἁμαρτήματά σου – αὐτό εἶναι ἀρκετό στόν Κύριο ὡς ἀπολογία- διότι αὐτός πού καταδίκασε τά ἁμαρτήματά του εἶναι δυσκολώτερο νά πέσει πάλι στά ἴδια ἁμαρτήματα. Κίνησε τήν συνείδηση πού ἔχεις μέσα σου γιά κατήγορο, γιά νά μήν ἔχεις ἐκεῖ ἄλλον κατήγορο στό βῆμα τοῦ Κυρίου. Αὐτή εἶναι μία ὁδός ἄριστη μετανοίας.

Ὑπάρχει και άλλη πού δέν εἶναι κατώτερη ἀπό αὐτήν-τό νά μή μνησικακεῖς ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν σου, τό νά συγκρατεῖς τήν ὀργή σου, νά συγχωρεῖς τά ἁμαρτήματα τῶν συναθρώπων σου – γιατί ἔτσι θά συγχωρεθοῦν καί τά δικά μας ἁμαρτήματα πού διαπράξαμε πρός τόν Κύριο.

Νά λοιπόν καί δεύτερος τρόπος καθαρισμοῦ τῶν ἁμαρτημάτων μας. Διότι λέγει, » ἄν συγχωρέσετε τούς ὀφειλέτες σας, καί ὁ οὐράνιος Πατήρ σας θά σᾶς συγχωρέσει» (Ματθ. 6,14).

Προσευχή και ασθένειες

Συμβούλευε ο Άγιος Πορφύριος ο Kαυσοκαλυβίτης:

Όταν είσαι άρρωστος να παρακαλάς τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, και ο Θεός επειδή θα τον παρακαλάς ταπεινωμένος και πονεμένος θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, και θα σε κάνει καλά και στο σώμα.

Να μην προσεύχεσαι με υστεροβουλία λέγοντας:

’’Θεέ μου συγχώρησε τις αμαρτίες μου’’ και το μυαλό σου να είναι προσκολλημένο στη σωματική σου ασθένεια. Μια τέτοια προσευχή δεν θα έχει αποτέλεσμα. 

Βιώνοντας τήν λειτουργική ἡμέρα τῆς Τεσσαρακοστῆς στό Ἅγιον Ὅρος

Ἂν θέλει νὰ ζήσει κανεὶς τὸ λειτουργικὸ πλοῦτο, τὸ θαυμαστὸ μυστικὸ μεγαλεῖο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, πρέπει νὰ προσπαθήσει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν ἐπιφάνειά της. Ἐπιφάνεια εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπομε καὶ ποὺ γνωρίζομε ὅλοι μας κατὰ τὶς Κυριακές τῆς Τεσσαρακοστῆς. Ἔχουν πράγματι κάτι ἰδιαίτερο οἱ Κυριακὲς αὐτὲς ἀπὸ τὶς ἄλλες Κυριακές τοῦ ὑπολοίπου ἔτους. 

Τὰ εἰδικὰ ἐορτολογικὰ θέματα, ἡ ὑμνογραφία των, ἡ λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου, ποὺ τελεῖται ἀντὶ τῆς λειτουργίας τοῦ Χρυσοστόμου, δίνουν σ’ αὐτὲς ἕνα ξεχωριστὸ χρῶμα. Ἀλλὰ οἱ Κυριακές τῆς Τεσσαρακοστῆς εἶναι ὀάσεις μέσα σ’ αὐτήν. Κατ’ οὐσίαν βρίσκονται ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Τὴ γοητεία τῆς ἀληθινῆς Τεσσαρακοστῆς θὰ τὴν αἰσθανθεῖ κανεὶς μέσα στὸ «πέλαγος» ἢ στὴν «αὐχμηρὰ ἔρημο», ὅπως τὴν ὀνομάζουν οἱ Πατέρες, αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς Τεσσαρακοστῆς, δηλαδὴ τῶν καθημερινῶν, ἀπὸ τὴ Δευτέρα ὡς τὴν Παρασκευὴ τῶν ἔξι ἑβδομάδων ποὺ τὴν ἀποτελοῦν.

Ἡ Ἐκκλησία μας στὶς μοναστηριακὲς ἀκολουθίες εἶδε πάντοτε ἕνα ἰδεώδη τρόπο λατρείας, γι΄αὐτὸ καὶ σὺν τῷ χρόνω ἀντικατέστησε τὶς παλαιὲς ἰδιαίτερες ἐνοριακὲς ἀκολουθίες μὲ τὶς μοναχικές. Ἰδιαιτέρως ὅμως κατὰ τὴν Τεσσαρακοστὴ προσπάθησε νὰ μεταφέρει...τὴ λατρεία τῶν μοναστηριῶν στοὺς κοσμικοὺς ναούς. Ἀφοῦ οἱ πιστοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ βγοῦν στὴν ἔρημο, μετέφερε τὶς ἀκολουθίες τῆς ἐρήμου στὶς πόλεις. Θέλησε τὶς κατανυκτικὲς αὐτὲς ἡμέρες νὰ κάμει τὰ λαϊκὰ μέλη της νὰ γευθοῦν τὶς μυστικὲς καλλονὲς τῶν μοναστηριακῶν ἀκολουθιῶν· νὰ κάμει λίγο μοναχούς τούς λαϊκοὺς πιστούς. Καὶ δὲν εἶχε ἄδικο. 

Ἡ πνευματικότητα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί ἡ Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὁ κύριος λόγος πού συνετέλεσε στή διαμόρφωση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς τῆς τεσσαρακονθήμερης περιόδου νηστείας καί γενικῆς πνευματικῆς προπαρασκευῆς γιά τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Σταυραναστάσιμου Πάσχα πού ἀκολουθεῖ, εἶναι τό παράδειγμα τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος πρίν ἀρχίσει τή δημόσια δράση Του προετοιμάστηκε στήν ἔρημο "νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καί νύκτας τεσσαράκοντα" γιά νά ἀντιμετωπίσει τούς γνωστούς τρεῖς πειρασμούς τοῦ διαβόλου (Ματθ. δ´ 11). 

Πρός μιά τέτοια πνευματική ἔρημο παρομοιάζεται ἀπό τούς ἁγίους πατέρες καί ἡ Μ. Τεσσαρακοστή, κατά τή διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ χριστιανός, μιμούμενος τόν Κύριο, ἀποδύεται σ' ἕναν ἀνάλογο πνευματικό ἀγώνα, ἀντιτάσσοντας στόν πρῶτο πειρασμό αὐτή καθαυτή τή νηστεία, στόν δεύτερο τήν ἀδιάλειπτο λατρεία τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί στόν τρίτο τήν ταπείνωση ὡς μητέρα ὅλων τῶν ἀρετῶν.

Ὅμως, ἡ χριστοκεντρική αὐτή θεμελίωση τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί ἡ σωτηριολογική θεώρησή της, ὡς μιᾶς ξεχωριστῆς εὐκαιρίας μίμησης τοῦ Χριστοῦ, φαίνεται ἰδιαίτερα στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο διοργανώνεται καί νοηματίζεται κατά τήν περίοδο αὐτή ἡ κοινή προσευχή τῆς Ἐκκλησίας. 

Αγώνας και θυσία

Ο Θεός από μας θέλει καρδίαν καθαράν. Να προσέχουμε μόνο τον Θεό. Ο Θεός δεν θέλει μέσα στην καρδιά μας συντροφιές, θέλει μόνον Αυτός να βασιλεύει.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

πηγή

Η ταπεινή αγάπη τού Αγίου Πνεύματος

Όταν η Χάρη μάς επισκέπτεται κατά την προσευχή

(Γέροντα Σωφρόνιου του έσσεξ)

Το ζωοποιόν Πνεύμα του Θεού επισκέπτεται ημάς, όταν ημείς διαμένωμεν εν καταστάσει ταπεινού ανοίγματος προς Αυτόν. 

Δεν παραβιάζει την ελευθερίαν ημών· περιβάλλει ημάς τοσούτον ιλαρώς, ώστε δυνάμεθα και να μη παρατηρήσωμεν Αυτό παραχρήμα. Δεν πρέπει να αναμένωμεν ότι ο Θεός θα εισβάλη εντός ημών δια της βίας, άνευ της ημετέρας συγκαταθέσεως. 

Ώ, ουχί: Σέβεται τον άνθρωπον, ταπεινούται ενώπιον αυτού: Η αγάπη Αυτού είναι ταπεινή· αγαπά ουχί αφ’ υψηλού, αλλ’ ως στοργική μήτηρ το εαυτής πάσχον βρέφος. Όταν ανοίγωμεν εις Αυτό την καρδίαν ημών, τότε επικρατεί το δυνατόν αίσθημα ότι Τούτο είναι «οικείον» και η ψυχή προσπίπτει μετά θαυμασμού ενώπιον Αυτού εν ταπεινή αγάπη.

Μη εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν…

Ο Φύλαξ Άγγελος (Η δύναμη του Θεού κοντά μας)

Σε ένα αγιοπατερικόν κείμενον εδιάβασα ότι όταν κάνουμε σωστά και ευλαβικά το σημείον του Σταυρού, πρώτος χαίρεται ο Φύλακας Άγγελός μας, διότι βλέπει στο σημείον του Σταυρού την Χάριν και την δύναμιν του Χριστού.

Και ψάχνοντας να βρω την διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων για τον Φύλακα Άγγελον, διάβασα στον Μέγα Βασίλειον να λέγη με σαφήνειαν: «Εκάστω των πιστών, εστίν Άγγελος παρεζευγμένος (δηλ. συνδεδεμένος), άξιος του βλέπειν τον Πατέρα τον εν ουρανοίς» (ΕΠΕ ε’ 352). 

Και σε άλλο σημείον τονίζει: «Παντί πεπιστευκότι εις τον Κύριον παρεδρεύει και περιτειχίζει εκ των έμπροσθεν και οπισθοφυλακτεί και ουδέ τα εκατέρωθεν αφύλακτα καταλείπει» (ΕΠΕ ε’ 218-220). 

Πρόσεχε, μήν πάρουν τά μυαλά σου ἀέρα

Ἄκουσα, ὅτι ἡ οἰκογενειακή σας ζωή, τό σπίτι σας, δέν εἶναι ἔξω ἀπό ἀρρώστιες καί ἀπό ἄλλες λυπηρές καταστάσεις, καί λυπήθηκα πολύ. Καί παρακάλεσα τόν Κύριο, νά σᾶς ἐπισκεφθῆ μέ εὐσπλαχνία καί ἔλεος· καί νά θεραπεύσει τίς ἀσθένειές σας.

Τί νά κάμωμε;

Ἔτσι τό θέλησε ὁ Κύριος: νά μή περνάει ἡ πρόσκαιρη αὐτή ζωή χωρίς πίκρες καί θλίψεις.

* * *

Ἡ ἁγία Γραφή λέγει: «πᾶσα κεφαλή εἰς πόνον καί πᾶσα καρδία εἰς λύπην» (Ἠσ. 1,5). Δηλαδή: Δέν θά βρεῖς στόν κόσμο κεφάλι χωρίς σκοτοῦρες- καρδιά χωρίς πόνο καί στενοχώριες.

Η πιο ιερή ώρα της Θείας Λειτουργίας

Γιατί γίνεται, η θεία Λειτουργία; Απλώς γιά νά προ­σευχηθούμε; Μπορούμε νά τό κάνουμε καί σπίτι μας. Γιά νά ακούσουμε ρεσιτάλ βυζαντινής μουσικής; Γιά νά «έκτελέσουμε τά θρησκευτικά μας καθήκοντα»; Τίποτε από όλα αύτά. 

Η Λειτουργία γίνεται γιά νά τελέσουμε τη θεία Ευχαριστία, τό μυστήριο τής σωτηρίας. Νά συγ­κροτήσουμε καί νά φανερώσουμε τήν Εκκλησία, νά πραγματώσουμε τό μυστήριο τής ενότητας, τό «ινα ώσιν έν».

Ή θεία Ευχαριστία δεν είναι ένα από τά επτά Μυ­στήρια. Είναι τό Μυστήριο τών Μυστηρίων. 

’Άς μήν ξεχνάμε ότι ως τόν 12ο ή 13ο αιώνα οί Πατέρες δέν μι­λούσαν γιά επτά Μυστήρια αλλά γιά τό Μυστήριο τής σωτηρίας.

Ακόμα και ο Χριστός έκανε υπακοή στη Μητέρα Του!

Ας σκεφτούμε, αδελφοί, ότι ο Δεσπότης του σύμπαντος, που Τον υπακούουν όλα τα όντα, έκανε αυστηρή υπακοή στην «κατά φύσιν» μητέρα Του, την Παναγία, που Τον βάσταξε στη μήτρα της εννιά μήνες και Τον έθρεψε με το γάλα της. 

Και σ” εκείνη μεν είχε χρέος να υπακούει, σα γνήσιος γιος της και σα νομοθέτης της πέμπτης εντολής του Δεκαλόγου, που λέει: «Να σέβεσαι …τη μητέρα σου για να ζήσεις χρόνια ευτυχισμένος πάνω στη γη» (Εξ. 20:12). 

Στον δίκαιο Ιωσήφ όμως δεν ήταν υποχρεωμένος να υπακούει, γιατί δεν ήταν ο πραγματικός «κατά φύσιν» πατέρας του. Μολαταύτα, ο Κύριος έκανε αδιάκριτη υπακοή και στους δύο. Γι” αυτό και ο ευαγγελιστής Λουκάς είπε: «Και ζούσε υποταγμένος σ” αυτούς» (2:51).