† Κυριακῇ 1 ᾽Οκτωβρίου 2023 (Β' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. στ' : 31-36

Εἶπεν ὁ Κύριος· Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν, ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε, μηδὲν ἀπελπίζοντες· καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ τοῦ Ὑψίστου· ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς.

Αλλαγές και μεταμορφώσεις σε κίνηση προς την Βασιλεία των Ουρανών!

Δεν αλλάζουνε τα πράγματα αν δεν αλλάξουμε εμείς , διότι και εμείς είμαστε μέρος των πραγμάτων.

Δεν κάνω αγιασμό για να φύγει κάποιο αόριστο κακό όταν εγώ δεν θέλω να αλλάξω. Ζητάω την χάρη του Θεού για να με βοηθήσει να αλλάξω εγώ και τότε θα αλλάξει και ο κόσμος. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη λέει ένα ρητό , όμως είναι ικανός να φέρει το μήνυμα της αλλαγής. Η χάρη του Θεού είναι ένα χέρι βοηθείας όταν θέλω να αλλάξω, αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Η χάρη του Θεού ενεργεί με την συγκατάθεση του ανθρώπου. Τον Χριστό δεν τον φωνάζω ως δικαστή, τύραννο, μάγο, αλλά ως πατέρα, δάσκαλο, οδηγό, γιατρό και Σωτήρα.

Με τα Ιερά Μυστήρια ξεκινάει ένα ταξίδι εμείς νομίζουμε ότι κάτι τελειώνει αλλά τότε κάτι ξεκινά! Με την βάπτιση φοράμε τα στρατιωτικά ρούχα και ξεκινάμε το ταξίδι του πολέμου! Με τον εαυτό μας, με τον πονηρό, με τον κόσμο, με την φθορά με τα πάντα ! Αλλά πάντα με οδηγό έναν πατέρα που στο κάλεσμα του όλα υποκλίνονται θεραπεύονται και νικώνται κατά κράτος. Ο γλυκύτατος Νυμφίος !

Θέλουμε όλα να αλλάξουν προς το κοσμικό καλό και όχι προς το καλό της σωτηρίας μας και φυσικά χωρίς να θέλουμε να κουνήσουμε το μικρό μας δαχτυλάκι.Το ότι μας συμφέρει κάτι κοσμικά δεν σημαίνει ότι μας ανοίγει την πόρτα της Βασιλείας των ουρανών διότι μπορεί αυτό το κοσμικό συμφέρον με λάθος χειρισμούς να μας ρίξει στην απώλεια. Το θαύμα, ο αγιασμός, η μεταμόρφωση του ανθρώπου είναι στην ουσία ένας γάμος που χρειάζονται δύο για να γίνει.

Η πίστη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το θαύμα

Πρόκειται εδώ για μια βασική αρχή της ορθοδόξου σωτηριολογίας, την συνεργία η «συνέργεια» που σημαίνει ότι η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από την συνεργασία Θεού και ανθρώπου.

Ο Θεός δεν σώζει τους μη θέλοντες.

Η βασιλεία του Θεού είναι καθεστώς απόλυτης ελευθερίας όχι «υπηκόων» και μάλιστα, διά της βίας, αλλά βασιλείας των τέκνων του Θεού.

Είναι, όμως, απαραίτητο και ο άνθρωπος, εκούσια και ελεύθερα, να καταβάλει και τον δικό του «όβολο»(Εξ.λ΄13), την πίστη του και την αγάπη του στον Θεό.

Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα ομολογίας πίστεως να μας παρουσιάσει μέσα στην πορεία του ο Χριστιανισμός και μάλιστα σε δυσμενείς καταστάσεις και καθεστώτα τα οποία κάθε τι άλλο παρά ευνοούσαν τις αξίες και τις αρετές του Χριστιανισμού μέσα στην ζωή των ανθρώπων.

Η αμαρτία είναι το ακριβότερο προϊόν παγκοσμίως…

Η αμαρτία είναι το ακριβότερο προϊόν παγκοσμίως, που πωλείτε από τον σατανά με αντίκρυσμα την ψυχή του ανθρώπου. Το προϊόν του, την αμαρτία, την ζαχαρώνει, την καμουφλάρει, ώστε να ελκύει και να κεντάει τον άνθρωπο και να γίνεται ποθητή σε όλους τους ανθρώπους…

*****

Η αμαρτία δεν είναι απλώς ένα καψίλιο που μας παίρνει την πρόσκαιρη ζωή, αλλά μας χαλάει την αιωνιότητα, γιατί μας κόβει κάθε σχέση με τον Θεό. Και όμως παρ’ όλα αυτά, άνθρωπε, όταν σου μιλά ο διάβολος για την αμαρτία και σε υποβάλλει στην διαφθορά και πάσης φύσεως αμαρτία, τον ακολουθείς με χέρια και με πόδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν τον διάβολο, ως τον καλύτερο φίλο τους, αλλά ουσιαστικά είναι η καταστροφή και η απώλεια της ψυχής τους. Που είναι η λογική μας; που είναι η ανωτερότητά μας; που είναι η επιτυχία μας;

*****

Πως κάθεσαι άνθρωπε και μαθαίνεις όλες τις λεπτομέρειες για τις αμαρτίες και όλες τις κακίες του κόσμου και δεν ενδιαφέρεσαι για να μάθεις πως θα σωθείς; Μόνος σου πηγαίνεις στην αμαρτία και μόνος σου θα πας στον Χριστό. Γιατί πολλοί περιμένουν, ο Χριστός να πάει σε αυτούς, χωρίς αυτοί να κάνουν τίποτα.

Ο Καθηγητής και ο βαρκάρης

Κάποια μέρα, ένας από τους μεγαλύτερους πανεπιστημιακούς καθηγητές και υποψήφιος του βραβείου Νόμπελ, διάσημος σε όλο τον κόσμο, έφθασε στις όχθες μια λίμνης.

Ζήτησε από τον βαρκάρη να του κάνει το γύρο της λίμνης για να ξεκουραστεί και να απολαύσει τη σπάνια ομορφιά της. Ο βαρκάρης ανταποκρίθηκε με πολύ προθυμία. Όταν απομακρύνθηκαν από την ακτή, ο καθηγητής άρχισε τις πειρακτικές ερωτήσεις του.

-Φίλε μου, γνωρίζεις μαθηματικά, τον ρώτησε.

-Όχι, απάντησε συνεσταλμένα ο βαρκάρης.

-Έχεις χάσει το ένα τέταρτο της ζωής σου, ήταν η απάντηση του καθηγητή.

-Μήπως ξέρεις αστρονομία; συνέχισε το πείραγμα.

-Όχι, απάντησε ο βαρκάρης.

Οι κανόνες στη Χριστιανική πρόοδο – Πότε υπερβαίνονται οι κανόνες;

«Πολλά πνεύματα είναι ισχυρότερα από μας. Αν είμαστε όμως με τον Χριστό, θα κατορθώσουμε να τα νικήσουμε.»

Τού γέροντα Σοφρωνίου Σαχάρωφ

Ο Ντοστογιέφσκυ έλεγε: «Όλα μου επιτρέπονται». Η έκφραση αυτή είναι απόλυτα σωστή στην πνευματική της έννοια, αλλά όχι στην πραγματικότητα που ζούμε. Πού σφάλλει ο Ντοστογιέφσκυ, αν σφάλλει; 

Στο έργο του δεν αναφέρεται στον Απόστολο Παύλο που λέει: «Πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος» (Α’ Κορ. 6,12). Έχουμε άραγε αυτή την ανεξαρτησία, αυτή τη δύναμη μέσα μας; Όχι βέβαια. Συνεπώς, στερούμαστε την ικανότητα να ζούμε σύμφωνα με το χάρισμα αυτό της θείας ελευθερίας. 

Τι να κάνουμε; Ν’ αρνηθούμε τον Χριστό, να προτιμήσουμε την οδό του κόσμου; Ίσως, αλλά τότε θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε με αδιαφορία· η ζωή θα χάσει την αξία της.

Πώς να βρούμε διέξοδο στην καθημερινή ζωή μας; Πώς να οικοδομήσουμε τη σωτηρία μας; Χωρίς το θείο δώρο της ελευθερίας δεν υπάρχουμε, αλλά η ελευθερία αυτή μας ξεπερνά. Είναι απαραίτητη, αλλά δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε ούτε να την αντέξουμε. Πώς να ζήσουμε; Η ορθόδοξη ασκητική μας δίνει απάντηση. Με αυτήν αρχίζουμε να ζούμε με συναίσθηση των ορίων μας και το φόβο του Θεού.

Ο πόνος μας συνδέει...

Η αλήθεια είναι ότι τελικά μας συνδέουν οι αδυναμίες μας. Σίγουρα και οι χαρές, αλλά στις δοκιμασίες κάτι βαθύτερο συμβαίνει. 

Όταν είσαι βαθιά πληγωμένος μυρίζεις το αίμα της πληγής από χιλιόμετρα. Ψάχνεις και αναζητάς να βρεις έναν άνθρωπο που ξέρει τι νιώθεις και τι περνάς. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση, παρηγοριά και χαρά, όταν συναντήσεις έναν άνθρωπο που είναι κι αυτός πονεμένος. 

Ἡ ἀποστολή τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν ἐπίγειον ζωήν του

Ὁ Μέγας Βασίλειος μιλώντας γιὰ τὴν μέλλουσα Κρίση λέγει ὅτι «Εὐτυχισμένη εἶναι ἡ ψυχή, ἡ ὁποία νύκτα καὶ ἡμέρα δὲν ἔχει ἄλλη μέριμνα παρὰ πῶς κατὰ τὴν μεγάλη ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλη ἡ κτίση θὰ σταθεῖ μπροστὰ στὸν Κριτή, γιὰ νὰ ἀποδώσει λόγο περὶ τῶν ἔργων της, θὰ μπορέσει καὶ αὐτὴ εὔκολα νὰ ἐνεργήσει τὸν ἀπολογισμὸ τοῦ βίου της.

Γιατί, ὅποιος ἔχει ἐνώπιον τῶν ματιῶν του ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα καὶ πάντοτε μελετᾶ τὴν ἀπολογία του μπροστὰ στὸ δικαστήριο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ πλανηθεῖ, αὐτὸς ἤ καθόλου ἤ ἐλάχιστα θὰ ἁμαρτήσει, γιατί τὸ νὰ ἁμαρτάνει κανεὶς προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἐμᾶς. Σὲ ὅσους δὲ εἶναι ζωηρὴ ἡ ἀναμονὴ τῶν ἀπειλουμένων τιμωριῶν, ὁ ἐνοικῶν σὲ αὐτοὺς φόβος δὲν θὰ τοὺς δώσει εὐκαιρία νὰ περιπέσουν σὲ ἀπρόσεκτες πράξεις ἢ σκέψεις».1

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σχετικὰ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου στὴν ζωὴ μας τονίζει: «Ἂν δὲν μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὸν Κύριο καὶ μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος, μποροῦμε ὅμως νὰ Τὸν βλέπουμε διαρκῶς μὲ τὰ μάτια τῆς διανοίας, ἂν εἴμαστε σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση. 

Ζούμε τον Χριστό, πετάμε!

Ζούμε τον Χριστό, πετάμε! Τότε νιώθουμε μεγάλες χαρές κι έχουμε ωραία πνευματικά βιώματα. 

Τότε σιγά-σιγά γινόμαστε αιχμάλωτοι του αγαθού, αιχμάλωτοι του Χριστού. 

Ο «τακτοποιημένος» άνθρωπος

Ο «τακτοποιημένος» άνθρωπος πέφτει πολλές φορές στην παγίδα της αυτονόμησης από τον Θεό. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνη η «νομιμότητά» μας όταν αποκόπτεται από την αναφορά μας στον Χριστό.

Έχουμε οικογένεια, την δουλειά μας, τις παρέες μας, «είμαστε εντάξει» νομίζουμε. Πάμε και την Κυριακή στην Εκκλησία ως καλοί χριστιανοί και ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας και νομίζουμε ότι «είμαστε εντάξει».

Κι όμως όλο αυτό που ζούμε είναι μία απάτη. Η απάτη της ειδωλοποιημένης ζωούλας μας.

«Μα γιατί κάνω κάτι κακό; Δουλεύω για την οικογένειά μου, γι’ αυτούς νοιάζομαι, σπουδάζω τα παιδιά μου, φροντίζω τους οικείους μου». Κακό δεν είναι αυτό. Όμως δεν είναι αρκετό. Μπορεί όμως ακόμα και αυτό να γίνει εμπόδιο σωτηρίας.

Ἡ οἰκογενειακή εἰρήνη καί τά παιδιά

Ἡ σημασία τῆς οἰκογενειακῆς εἰρήνης

«Ὁ Χριστός ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν»[1].Ἡ εἰρήνη εἶναι ἀπαραίτητο συστατικό μιᾶς ἐπιτυχημένης οἰκογένειας. Ἡ ὄντως Εἰρήνη εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἑπομένως ἀληθινή εἰρήνη ὑπάρχει ὅπου ὑπάρχει ὁ Κύριος. Ὅταν στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων πού συναποτελοῦν τήν οἰκογένεια κατοικεῖ ὁ Χριστός, τότε ἡ οἰκογένεια ἔχει ἀληθινή εἰρήνη. Τότε ἡ συμβίωση εἶναι εἰρηνική.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τονίζει ὅτι «ὅταν ὑπάρχει εἰρηνική συμβίωση, τότε δέν εἰσχωρεῖ τίποτα δυσάρεστο στήν οἰκογενειακή ζωή».

Ὅταν κανείς εἶναι εἰρηνικός εὔκολα ἀποκρούει τίς ὅποιες ἐχθρικές ἐπιθέσεις. Τότε ἡ προσευχή γίνεται σωστά καί ὁ νοῦς εἶναι νηφάλιος. Τότε ἡ λογική εἶναι φωτισμένη καί ὁ ἄνθρωπος ἐνεργεῖ σωστά ἀνάλογα μέ τίς περιστάσεις. Τότε ἡ οἰκογένειακή εἰρήνη διατηρεῖται.

Ἀκόμη καί ὅταν ὑπάρχουν πολλές ἐξωτερικές δυσκολίες, αὐτές δέν ἐπηρεάζουν τήν εἰρηνική/εἰρηνευμένη λόγῳ τῆς κατοίκησης τοῦ Χριστοῦ οἰκογένεια. Ἡ Εἰρήνη-Χριστός ἑνοποιεῖ τόν ἄνδρα μέ τήν γυναίκα καί τούς κάνει ἕνα πνεῦμα. Τότε ὅλες οἱ ἐπιθέσεις τοῦ ταραχοποιοῦ διαβόλου εἶναι τελείως ἀνίσχυρες στό νά καταλύσουν τό ὀχυρό τῆς οἰκογένειας.

Ὅσο βαρύς κι ἂν εἶναι ὁ σταυρός τῆς δοκιμα-σίας, το ξύλο ἀπό το ὁποῖο κατασκευάσθηκε, πάντοτε φυτρώνει στο ἔδαφος τῆς καρδιᾶς

«Ὅσο βαρύς κι ἂν εἶναι ὁ σταυρός τῆς δοκιμασίας, το ξύλο ἀπό το ὁποῖο κατασκευάσθηκε, πάντοτε φυτρώνει στο ἔδαφος τῆς καρδιᾶς!

Μη φοβᾶστε. Κι ἂν γκεμίζονται ὅλα γύρω σας, κι ἂν ἰσοπεδώνονται οἱ ναοί και τα μοναστήρια, μήν ἀποκαρδιώνεστε!

Κάνε υπομονή, του απάντησε ο Ηγούμενος, και θα φιλοξενήσεις και Αγγέλους!!!

Κάποτε ένας μοναχός ήταν αρχοντάρης σ’ ένα Μοναστήρι του Αγίου Όρους (Αρχοντάρης είναι αυτός που φροντίζει για τους επισκέπτες, ετοιμάζει τα.. δωμάτια, προσφέρει τον καφέ και το κέρασμα. Είναι ένα πολύ κουραστικό διακόνημα, ιδίως στο Άγιο Όρος, που οι προσκυνητές κάθε μέρα είναι πάρα πολλοί).

Αυτός λοιπόν ο αρχοντάρης είχε κουραστεί πολύ από το διακόνημά του, το οποίο εκτελούσε επί πέντε χρόνια συνέχεια, και ζήτησε από τον Ηγούμενο να τον αντικαταστήσει.

Κάνε υπομονή, του απάντησε ο Ηγούμενος, και θα φιλοξενήσεις και Αγγέλους !!!

Να’ ναι ευλογημένο, απάντησε ο μοναχός.

Αξίζει να περιμένεις

Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις.

Είναι ανάγκη να περιμένεις.

Εργάζεται ο Θεός.

Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς.

Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά.

Κι η φύση το ίδιο κάνει.

Να προσαρμόζεις και τη ζωή σου

Πρέπει να συνηθίσεις τον νου σου να κολυμβά στον νόμο του Κυρίου, κάτω από την καθοδήγηση του Οποίου να προσαρμόζεις και τη ζωή σου. 

Τίποτε δεν συμβάλλει τόσο στην απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης,

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς Ζωῆς μου....»

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Δεν υπάρχει για τον άνθρωπο, μεγαλύτερο λάθος, από το να μη προσδοκά «Ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος»

«Άμα πεθάνει κανείς… άμα κλείσει, τα μάτια του… πάει… όλα τελείωσαν. Ποιος γύρισε από τον άλλο κόσμο να μας πει, αν είναι τίποτε;… Δε βαριέσαι… Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση. 

Λόγια γνωστά. Χιλιοειπωμένα. «Τροπάριο»! Τα λένε συνεχώς πολλοί. Με… πολλή σοβαρότητα. Με την πεποίθηση ότι είναι μία σοφή διαπίστωση· με τετραγωνική λογική! Αλλά δεν είναι. Είναι φτηνές ανοησίες· αφέλειες· απερισκεψίες· επιπόλαια λόγια. Θέλετε να το διαπιστώσετε; Ρωτήστε τους! Όχι πολλά πράγματα. Μόνο τούτο:

– Πώς το καταλάβατε; Πώς φθάσατε σ’ αυτή τη διαπίστωση; Τί έρευνα κάνατε;

Δεν έχουν τί να απαντήσουν. Όμως έρχονται τα γεγονότα, που φανερώνουν, πόσο εκτός πραγματικότητας είναι κάτι τέτοιες «διαπιστώσεις»! Και δείχνουν ότι αυτοί που τα λένε δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα· ζουν στον κόσμο τους!

Η δόξα και τα πλούτη

«Φύλαξε την καρδιά σου!». Αυτά τα λόγια ειπώθηκαν κατά καιρούς στο παρελθόν, από έμπειρους ασκητές. 

Το βασικό είναι το εξής: η ανθρώπινη καρδιά είναι η ίδια·

Τίποτε δεν είναι ανώτερο από την εν Χριστώ ειρήνη

- Τίποτε δεν είναι ανώτερο από την εν Χριστώ ειρήνη, η οποία εξουδετερώνει κάθε επίθεση των εναερίων και επιγείων πνευμάτων.

Η ειρήνη της ψυχής, αποκτάται με την υπομονή στις θλίψεις. Λέει η Γραφή: ''Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν'' (Ψαλμ.ξε'12). 

Ο δρόμος εκείνων που επιθυμούν να ευαρεστήσουν στον Θεό, περνάει από πολλές θλίψεις. 

Ο αδιάκοπος χείμαρρος

Αν στρέψουμε την προσοχή μας στον νου μας, θα παρατηρήσουμε ένα χείμαρρο αλλεπάλληλων λογισμών και ιδεών. 

Ο χείμαρρος αυτός είναι αδιάκοπος, τρέχει γοργά προς κάθε κατεύθυνση και κάθε στιγμή – στο σπίτι, στην εκκλησία, στην εργασία, όταν διαβάζουμε, όταν συζητούμε… 

Ο σκοπός μας

Σκοπός μας πρέπει να είναι το πως θα παραμείνουμε ενωμένοι με τον Χριστό, το πως θα κατορθώσουμε την καθαρότητα της ψυχής μας… 

Με την καθαρότητα βλέπει κανείς την αγάπη και το έλεος του Θεού.

Γιατί λέμε «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι..;»

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού, όμως πολύ λίγοι είναι εκείνοι, οι οποίοι την βλέπουν καθαρά. Μα εκείνοι που δεν την έχουν δει, δεν μπορούν και να προσκυνήσουν τον Ιησού Χριστό, ως Άγιο και Κύριο. 

Διότι, όπως λέει η Γραφή, «κανείς δεν μπορεί να ομολογήσει Κύριο τον Ιησού, ει μη μόνο με το Πνεύμα το Άγιο» (βλ. Α΄ Κορ. 12.3). Και αλλού λέγει: «Πνεύμα είναι ο Θεός και όσοι τον προσκυνούν, πρέπει να τον προσκυνούν πνευματικά και αληθινά» (βλ. Ιω. 4.24).

Η ιερότατη προσευχή, την οποία κάθε μέρα προφέρουμε, δεν λέγει «Ἀνάστασιν Χριστοῦ πιστεύσαντες…» («Αφού πιστέψαμε στην Ανάσταση του Χριστού…»), αλλά τι λέγει:

«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν, τόν μόνον ἀναμάρτητον».

(«Αφού είδαμε την Ανάσταση του Χριστού, ας προσκυνήσουμε τον Άγιο Κύριο Ιησού, τον μόνο αναμάρτητο.»)

Κατά το μέτρο μας

Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία. Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη. 

Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας και παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεών μας. 

Οἱ δέκα ὀφθαλμοί τοῦ ἀνθρώπου

Γίνεται κατανοητό, ὅτι τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα δὲν εἶναι ἕνα αὐτόματο καὶ νεκρὸ μηχάνημα, μὲ τὸ ὁποῖο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ καὶ πράττει, ἀλλὰ ζωντανὸς συνεργάτης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μὲ τὴν ἐπίδραση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅλος ὁ ἄνθρωπος μετατρέπεται σὲ «πράξη», «ἐνέργεια». 

Καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἁγίων ἀρετῶν μετατρέπει τὶς «Θεοκεχαριτωμένες» δυνάμεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὲ δικές του δυνάμεις. Τὶς μεταφέρει σὲ κάθε «συστατικό» της ὑπάρξεώς του, τὶς ἐκχέει σ’ ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό του καὶ αὐτὲς συμμετέχουν σὲ ὅλες τὶς σκέψεις τοῦ (τοῦ ἀνθρώπου δηλ.), σὲ ὅλα τὰ αἰσθήματά του, στὶς θελήσεις του, στὶς ἐνέργειές του καὶ σὲ ὅλους τοὺς λόγους του. Μὲ μία λέξη, στὴν ὁλόπλευρη ζωή του.

Γι’ αὐτὸ μὲ τὴν εὐλογία, μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἄνθρωπος καθαρίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀνανεώνει, ἀνακαινουργώνει, ἁγιάζει, ἁγιοποιεῖ, μεταμορφώνει ὅλα τὰ ὄργανα τοῦ πνεύματός του, ὄργανα ἐπίγνωσης καὶ αἰσθήσεως: καρδιά, νοῦ, ψυχή, θέλημα, ἔτσι ὥστε αὐτὰ μποροῦν πλέον νὰ μὴ ὑποκύπτουν στὴν ἁμαρτία, νὰ ἐξουδετερώνουν τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, μποροῦν πλέον νὰ μὴ ναρκώνονται ἀπὸ τὴν παράλυση τοῦ -οἱουδήποτε-πάθους, ἀπὸ τὴν παράλυση τῶν παθῶν καὶ νὰ προσβλέπουν σὲ ὅλα τὰ θεϊκὰ ἀγαθά, τὰ ὁποία προσφέρει, δίνει σὲ μᾶς ὁ φιλάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. 

31 απαντήσεις σε απορίες που έχουν συνήθως οι Χριστιανοί

Στην Εκκλησία, αλλά και εκτός αυτής, ορισμένοι ενεργούν απρόσεκτα, εξεζητημένα ή και λανθασμένα. Στο σπίτι μας κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά δεν ενοχλούμε κανένα. Στους Ιερούς Ναούς όμως δεν πρέπει να δημιουργούμε σύγχυση ή να διασπούμε αδιάκριτα την προσοχή του εκκλησιάσματος.

Μπορούμε λοιπόν να προσέχουμε, να αποφεύγουμε τα λάθη και να προλαμβάνουμε την ανευλάβεια ή το σκανδαλισμό. Όταν θεάρεστα ενεργούμε και εμείς ωφελούμαστε και ο Θεός δοξάζεται εξαιτίας μας.

Οι ερωταποκρίσεις που ακολουθούν έχουν εγκριθεί από αρμοδιότερα εμού πρόσωπα και αποσκοπούν στο ανωτέρω διπλό αποτέλεσμα.

Ερώτηση: Όταν πρόκειται να κοινωνήσουμε σε αγρυπνία (από 9 μ.μ. μέχρι 1 π.μ.), μέχρι πότε μπορούμε να φάμε;

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Το παράπονο μιας ψυχής

Πόσο πολύ ποθούν οι ψυχές μας τον Κύριο! Πόσο θα ωφελούμαστε, αν ακούγαμε τί έχουν να μας πουν… όμως δεν τις ακούμε παρ’ ότι μας κραυγάζουν.

Τη φωνή της ψυχής μας την πνίγουν οι καθημερινές μας δραστηριότητες, τα άγχη, η συνήθεια, η ρουτίνα… Κάθε μέρα ακούμε δεκάδες ή και εκατοντάδες ανθρώπους να μιλούν, να λένε την άποψη τους, να φωνάζουν, να μαλώνουν, να νουθετούν… όμως την ψυχή τους ποιος την ακούει; 

Ακόμα κι αυτοί που εργάζονται πνευματικά, που εκκλησιάζονται, μελετούν, ακούνε τα κηρύγματα, προσεύχονται, ακόμα κι αυτοί πολλές φορές δεν την ακούνε την ψυχή τους, επειδή κι αν εργάζονται, λειτουργούν μηχανικά.

Έτσι κι εγώ… οι μέρες περνούν και χάνονται και παρόλο που τόσο καιρό αισθανόμουν πως η ψυχή μου δεν είναι καλά, πως νοσεί, της έλεγα : «Δεν προλαβαίνω να σε ακούσω, είμαι πολύ κουρασμένος, ίσως αύριο». Κι έρχονται πολλά αύριο και την ξεχνώ… 

Αγάπη δεμένη με αλήθεια!

Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας την ιεροποιεί και ωραιοποιεί. Η παρουσία του μας συνετίζει, φρονηματίζει, ταπεινώνει και κατανύσσει. Οι σχέσεις μας με τους άλλους παύουν να είναι ανταγωνιστικές, εξουσιαστικές και απόλυτες. Γίνονται ανεκτικές, αδελφικές, αλληλέγγυες, αγαπητικές. Η απομόνωση, η μοναξιά, ο ατομισμός και το κλείσιμο στο καβούκι του εγώ μας αποτελούν αιχμαλωσία, φυλακή, βάσανο και δράμα.

Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου είναι σκοτεινή, μαύρη, πικρή και σκληρή, γιατί είναι άθεη και αφιλάδελφη. Αισθάνεται κανείς στην κόλαση, άφωτος, διψασμένος, να μη μπορεί ν’ ανασάνει, να κοντεύει να τρελαθεί. Η οδυνηρή μοναξιά μαστίζει νέους και γέρους, γιατί δεν έχουν την παρέα του Θεού και τη συμφιλίωση με τους αδελφούς τους.

Η αποστασία από τον Θεό έφερε πολλά ψυχικά νοσήματα, όπως διχασμούς, μειονεξίες, φοβίες, αϋπνίες, έμμονες ιδέες, παραληρήματα, εφιάλτες, πανικούς και μελαγχολίες. Έτσι η ζωή των πονεμένων αυτών ανθρώπων είναι γεμάτη από ανησυχία, αγωνία, δυσφορία, ψυχική ταλαιπωρία, ταραχή, νευρικότητα, άγχος, φόβο και τρόμο.

Εμπιστοσύνη στο Θεό

"Εμπιστεύσου στὸν Θεὸ τὶς ἀνάγκες τοῦ σώματός σου καὶ τότε θὰ εἶναι φανερὸ ὅτι Τοῦ ἐμπιστεύεσαι καὶ τὶς ἀνάγκες τοῦ πνεύματος.

Μήπως είμαστε ἐμεῖς ποὺ κατορθώνουμε καὶ οἰκονομοῦμε τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ ζωή μας; Ὁ Θεὸς φροντίζει τὴ ζωή μας.῾Η προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου, ἂν δὲν βοηθήσει ὁ Θεός, εἶναι καταδικασμένη νὰ ἀστοχεῖ, ἐνῶ ἡ θεία οἰκονομία παρέχει τέλεια ἀγαθά.

Τί τοὺς ὠφέλησε ἡ δική τους προσπάθεια ἐκείνους ποὺ τοὺς ἔλεγε ὁ Θεός, "σπείρατε πολλὰ καὶ λίγα μαζέψατε καὶ τὰ σκόρπισα ἀπὸ τὰ χέρια σας"; Καὶ τί ἔλειψε ἀπὸ τ᾽ ἀναγκαῖα σ᾽ ἐκείνους ποὺ ἔζησαν μὲ ἀρετὴ χωρὶς καθόλου νὰ σκέφτονται γι᾽ αὐτά; Δὲν ἔζησαν σαράντα χρόνια στὴν ἔρημο οἱ Ἰσραηλίτες χωρὶς νὰ ἔχουν τίποτα ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ δίνει ἡ γεωργία;

Καὶ δὲν τοὺς ἔλειψε καθόλου ἡ τροφή, ἀλλὰ ἡ θάλασσα ἔβγαζε τροφὴ παράδοξη, τὰ ὀρτύκια, καὶ ὁ οὐρανὸς ἔβρεχε τὸ μάννα, βροχὴ ἀσυνήθιστη καὶ παράξενη. Καὶ ἡ πέτρα ποὺ εἶναι κατάξερη, ράγισε καὶ ἔδινε ἄφθονο νερό. Ὅσο γιὰ τὰ ροῦχα καὶ τὰ παπούτσια, ἄντεξαν ὅλο τὸν χρόνο γιατὶ δὲν πάλιωναν. 

Κατάκριση, η μεγάλη αδικία

Αν δικαιολογούμε τους άλλους, δεν θα τους κατακρίνουμε.

— Γέροντα, έχω μία στενότητα: Δεν έρχομαι στη θέση του άλλου για να τον δικαιολογήσω.

— Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει και να δοξάζεις τον Θεό για όσα σου έχει δώσει, γιατί μετά ο Θεός θα σου πει: Εγώ παιδί μου, τόσα σου έδωσα, κι εσύ γιατί μου φέρθηκες σκληρά; 

Να βλέπεις πλατιά τα πράγματα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις ευκαιρίες που είχες εσύ και δεν τις αξιοποίησες. 

Έτσι θα συγκινηθείς από τις δωρεές που σου χάρισε ο Θεός, θα Τον δοξολογήσεις γι’ αυτές και θα ταπεινωθείς, επειδή δεν ανταποκρίθηκες. Παράλληλα θα νιώσεις αγάπη και πόνο για τον αδελφό που δεν είχε τις δικές σου ευκαιρίες και θα κάνεις γι’ αυτόν καρδιακή προσευχή. 

Η πιο μεγάλη αμαρτία, είναι η απελπισία...

Έχουμε πει πολλές φορές φορές ότι πιο φοβερή από την αμαρτία είναι η απελπισία. Γι’ αυτό η εκκλησία προσπαθεί να μας προφυλάξει από αυτήν με κάθε τρόπο, μια και ξέρει καλά ότι ο άνθρωπος είτε έτσι είτε αλλιώς θα αμαρτήσει. Δεν γίνεται να μην συμβεί αυτό. Εκείνο όμως που πρέπει να αποφευχθεί είναι η απελπισία από την πτώση. 

Ο Θεός δεν ζητάει, πολύ περισσότερο δεν χαίρεται με τις ενοχές και την απελπισία του ανθρώπου που λάθεψε στην ζωή του. Πολύ προτού εμείς πέσουμε σε μια αμαρτία γνωρίζει ότι αυτό θα συμβεί, γι’ αυτό για τον καθένα από εμάς έχει σχέδιο σωτηρίας. Αρκεί εμείς να ευχαριστιακά να το αποδεχθούμε. Τίποτα ούτε η πτώση μας δεν μένει αναξιοποίητη από τον Θεό, για όλα έχει το σχέδιο του.

Γι αυτό καμία αμαρτία δεν μπορεί πλέον να σταθεί αιτία και εμπόδιο χωρισμού μας από το Θεό. Παρα μόνο εκείνη που δεν την μετανοούμε και δεν ζητάμε το έλεος του Θεού. Καμία αμαρτία και λάθος δε μπορεί να σταθεί μεγαλύτερο από το άπειρο αγαπητικό έλεος Του. Ο Θεός μας αγαπάει παράφορα, μανικά, με πάθος και ερωτική φορά έως σταυρού και θανάτου, θανάτου που γεννά την ζωή. 

Ο απρόσκλητος επισκέπτης

Μια μέρα ο π. Αγλάιος μετά την τακτική του προσευχή, κάθονταν με το κομποσχοίνι στο χέρι έξω από το «Κάθισμα», εκεί που διαλογίζονταν τα κρίματα του Θεού και έλεγε την ευχή, είπε μέσα του πώς αν θέλει ο Θεός μπορεί να του δώσει την υγειά του.

Ξαφνικά βλέπει ένα ζαρκάδι αρκετά μεγάλο, πήγε κοντά του και αφού έσκυψε, σε ένδειξη σεβασμού, μέχρι την γη το κεφάλι του, έπεσε κάτω και άρχισε να σπαράζει όλο του το σώμα.

Ο π. Αγλάιος φοβήθηκε μήπως ψοφήσει κι έτρεξε στο Μοναστήρι, φώναξε τους Πατέρες και τον Κηπουρό που ήταν κοσμικός, ο οποίος άμα είδε το ζώο να σφαδάζει αμέσως το έσφαξε, το καθάρισε και οι Πατέρες της Μονής ώρισαν στον Πατέρα Αγλάιον να το μαγειρεύει λίγο λίγο και να καταλύσει να τρώει από το κρέας αυτό, διότι το έστειλε ο Θεός, σαν φάρμακο για να θεραπευθεί η αρρώστια του.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή προ της Υψώσεως

Η σημερινή Κυριακή ονομάζεται Κυριακή προ της Υψώσεως, και στην περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη που ακούσαμε, ο Χριστός μιλάει και προλέγει τον σταυρικό Του θάνατο. Μας λέει πως όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι και ο ίδιος πρέπει να υψωθεί και να θυσιαστεί, ώστε ο καθένας που θα πιστεύει σε Αυτόν, θα έχει αιώνια ζωή. 

Χρησιμοποιεί ο Χριστός εδώ ένα γεγονός από την Παλαιά Διαθήκη, με σκοπό να καταστήσει σαφές το νόημα των λόγων Του και παράλληλα να προετοιμάσει τους μαθητές Του για τα γεγονότα του Πάθους και της σταυρικής Του θυσίας που έμελλαν να ακολουθήσουν. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης περιπλάνησής τους στην έρημο, οι Ισραηλίτες βρέθηκαν κάποτε σε έναν τόπο όπου από τα δαγκώματα φαρμακερών φιδιών ο λαός αποδεκατίζονταν. 

Τότε ο Θεός προσέταξε τον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού και να το υψώσει επάνω σε ένα ξύλο στο μέσον του καταυλισμού, ώστε κάθε φορά που κάποιος πληγωνόταν από φίδι, να στρέφει το βλέμμα του προς το χάλκινο ομοίωμα και να θεραπεύεται. Αυτή η εικόνα, όπως ο ίδιος ο χριστός μάς λέει, αποτελεί προτύπωση του σταυρικού Του θανάτου. 

Φωτογραφίες από την χθεσινή Πανηγυρική Θεία Λειτουργία

«Όποιος δεν δέχτηκε μέσα του τη βασιλεία του Θεού δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον αντίχριστο.. Θα βρεθεί τελείως απροετοίμαστος»

Πριν εμφανισθεί το κακό δημόσια, εμφανίζεται μέσα στα άτομα όταν αυτά νικηθούν από κάποιο πάθος. Τον τρόπο εξηγεί περιληπτικά ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:

«Από τα υποβόσκοντα στην ψυχή πάθη, παίρνουν οι δαίμονες τις αφορμές να κινήσουν μέσα μας τους εμπαθείς λογισμούς. Κατόπιν δι’ αυτών πολεμούντες τον νου, τον εκβιάζουν να έλθει σε συγκατάθεση της αμαρτίας. Μετά δε την ήττα του, τον οδηγούν στην κατά διάνοιαν αμαρτία. 

Όταν και αυτή συντελεσθεί, τον φέρουν λοιπόν αιχμάλωτο στην πράξη (της αμαρτίας). Μετά δε από αυτήν, οι (δαίμονες) ερημώσαντες την ψυχή (από τη χάρη του Θεού) διά των (κακών) λογισμών, μαζί με αυτούς αποχωρούν. Μένει δε στον νου μόνο το είδωλο της αμαρτίας, για το οποίο λέει ο Κύριος: Όταν δείτε το βδέλυγμα της ερημώσεως να στέκεται σε τόπο άγιο, ο αναγινώσκων ας εννοήσει».

Ἱερά Πανήγυρις Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου

Η γνώση είναι σκαλοπάτι

Η πίστη είναι έννοια νηπιώδης, σε καρδιά απλή. Η γνώση εξετάζει και συζητεί κάτι, αν είναι αληθινό. Η γνώση φυλάσσει τους φυσικούς νόμους. Τη γνώση ακολουθεί ο φόβος, τη δε πίστη η ελπίδα. 

Η γνώση που κατέχει ο άνθρωπος είναι φτωχή και ελλιπής. Τούς θησαυρούς όμως της πίστεως δεν χωρούν ο Ουρανός και η Γη!…

Ο βασιζόμενος στη γνώση, δεν περιπατεί επί υδάτων ή επί του πυρός. Με τη δύναμη όμως της πίστεως, πολλοί και σε ύδατα και επί του πυρός περπάτησαν και έμειναν αβλαβείς!… 

Να τα φέρνεις στο νου σου

Για την αντιμετώπιση της αναισθησίας της ψυχής, βοηθάει η συνεχής ανάγνωση των θείων Γραφών, οι κατανυκτικοί λόγοι των θεοφόρων Πατέρων, η μνήμη της κρίσεως του Θεού και της εξόδου της ψυχής από το σώμα, της συναντήσεως των φοβερών δυνάμεων, με τις οποίες συνεργάστηκε για το κακό στην ολιγοχρόνια και ελεεινή αυτή ζωή. 

Ακόμα η μνήμη της μελλοντικής παραστάσεώς του στο φρικτό και αδέκαστο βήμα του Χριστού, όπου θα του ζητηθεί λόγος ενώπιον του Θεού, όλων των αγίων αγγέλων και όλης γενικά της κτίσεως, όχι μόνον για τις πράξεις, αλλά και για τα λόγια και για τους λογισμούς. 

Ἱερά Πανήγυρις Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου

Εάν το πρωί προσευχηθείτε όπως πρέπει, όλη η μέρα σας θα ευλογηθεί

Εάν το πρωί προσευχηθείτε όπως πρέπει, όλη η μέρα σας θα ευλογηθεί.

Μήν απελπίζεσθε για τις προσπάθειες που σας φαίνονται άκαρπες.

Θυμηθείτε πως μάθατε να πλέκετε ή να διαβάζετε ή να γράφετε.

Πόσους κόπους καταβάλλατε τότε.

Τώρα όμως τα κάνετε όλα άνετα!

Η μετάνοια είναι ατέλεστος

Η μετάνοια είναι ατέλεστος, όλαι αι αρεταί δύνανται με την χάριν του Θεού, να τελειοποιηθούν από τον άνθρωπον. Την μετάνοιαν ουδείς δύναται να την τελειοποιήση, διότι μέχρι και της τελευταίας ημών αναπνοής έχομεν ανάγκην της μετανοίας, διότι σφάλλομεν εν ριπή οφθαλμού, οπότε η μετάνοια είναι ακατάκτητος.

Ω, πόσον αγαθός ο Θεός! Δικαίως λοιπόν θα κολασθούν οι συναμαρτωλοί μου, διότι παρεγνώρισαν την άπειρον ευσπλαγχνίαν του ουρανίου Πατρός. 

Ενώ λοιπόν ως άνθρωποι σφάλλομεν, μας έρχεται οκνηρόν το να είπωμεν το « ήμαρτον »! 

Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα 'ρθεις

Η κουβέρτα του παππού

«Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας»

Όταν τα γεράματα χτυπάνε την πόρτα οι άνθρωποι γίνονται βάρος στους νεότερους, έτσι τουλάχιστον πιστεύουν. Και έτσι το βλέπουν κάποιοι. Ξεχνάνε, όμως, ότι τα γεράματα δεν είναι αρρώστια, κάποια στιγμή όλοι θα φτάσουν εκεί. Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις!

Σοφή αυτή η παροιμία. Κανένας δεν αναλογίζεται τα δύσκολα, αυτά που θα ‘ρθουν. Κανένας δεν καταλαβαίνει ότι ακόμα και τα πιο φυσιολογικά πράγματα για εμάς και οι φυσικές απλές δραστηριότητες στα γεράματα γίνονται με δυσκολία.

Οι άνθρωποι όταν γερνάνε γίνονται σοφοί από την εμπειρία της ζωής. Η ψυχή τους γεμάτη και η καρδιά τους χτυπά πλέον από ανησυχία να δουν και να καμαρώσουν καλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τη συνέχειά τους.

Ἱερά Πανήγυρις Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

ΕΝΤΡΑΠΗΣΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΜΟΥ

Η ντροπή, η αιδώς, το φιλότιμο είναι μία από τις ποθούμενες αρετές για τον άνθρωπο, όπως τουλάχιστον συνειδησιακά αποδέχεται, ίσως χωρίς και να εκτιμά, ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. 

Πρόκειται για μία εσωτερική παρόρμηση της ανθρώπινης ψυχής, η οποία μέσα από την ντροπή αισθάνεται την ανάγκη να τηρήσει την ηθική τάξη, διότι δεν θέλει την αποδοκιμασία των άλλων, αισθάνεται την ανάγκη να προσφέρει στον πλησίον, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι μέσα στις υποχρεώσεις της, αισθάνεται την ανάγκη να μην προκαλεί στις σχέσεις με τους άλλους, να μην δείχνει σημάδια αυτού που ονομάζουμε ηθικό κακό. 

Η ντροπή είναι στοιχείο της διαπαιδαγώγησης και της ανατροφής. Είναι το κίνητρο εκείνο το οποίο κάνει όποιον το έχει, να μην χρειάζεται τελικά το φόβητρο του νόμου, αλλά να μπορεί αφ’ εαυτού του να επιλέγει αυτό που δίνει ισορροπία στη ζωή.

† Κυριακῇ 3 Σεπτεμβρίου 2023 (ΙΓ' Ματθαῖου)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. κα' : 33-42

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅς τις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα, καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε, καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν, καὶ ᾠκοδόμησε πύργον· καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς, καὶ ἀπεδήμησεν. Ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς, λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ. Καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ, ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν. Πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων· καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. Ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, λέγων· Ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. Οἱ δὲ γεωργοὶ, ἰδόντες τὸν υἱὸν, εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· Οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε, ἀποκτείνωμεν αὐτὸν, καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ.

Έχω ένα ραντεβού με τον Θεό...

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό. Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. 

«Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος. Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.

Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό» απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών διμήνου Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου 2023