Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017
Κη' (28) έτη Διακονίας του π. Δημητρίου Παναηλίδη στον Ι.Ν. Παντανάσσης *
* μετά από 28 έτη διακονίας του, στον Ι.Ν. Παντανάσσης,
μετατίθεται στην γειτονική ενορία της Αγίας Τριάδος
Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017
Η Πάλη με τον Θεό
Ρώτησα τον ασκητή:
– Παλεύεις ακόμη, Γέροντα, με τον σατανά;
– Όχι, παιδί μου. Με αυτόν τελείωσα. Τώρα παλεύω με το Θεό.
– Και πιστεύεις να νικήσεις;
– Εύχομαι να νικηθώ!
***
Όποιος δεν προστρέχει αλλ’ απλώς τρέχει στο Θεό, του ψιθυρίζει βιαστικά μερικά αιτήματα κι ύστερα φεύγει, αυτός ποτέ δεν βλέπει Θεό.
***
Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017
Πως η αμαρτία οδηγεί στην αθεΐα
Δεν θα ήταν τίποτα ιδιαίτερο, εάν εμείς, οι αμαρτωλοί και με πάθη άνθρωποι, αγαπούσαμε πρώτα τον Θεό, ο Οποίος οφθαλμοφανώς συνέχεια μας παρέχει αμέτρητες ευεργεσίες, επειδή η αγάπη προς τον ακούραστο και πλουσιοπάροχο Ευεργέτη μας είναι το πρώτο καθήκον μας.
Αλλά ούτε αυτό δεν κάναμε, επειδή οι αμαρτίες μας έκαναν εχθρούς του Θεού και εξοργισθήκαμε ενάντια στον Θεό. Η αμαρτία είναι εχθρότητα προς τον Θεό. Και ακόμα: η αμαρτία είναι μίσος προς τον Θεό.
Συρόμενοι από τη φιλαμαρτία, οι άνθρωποι αγαπούν τις ηδονές των αμαρτιών τους και μισούν τον Θεό και τις ιερότητές του. Όποιος αγαπά την αμαρτία, δεν μπορεί ταυτόχρονα να αγαπά τον Θεό, επειδή η αμαρτία ως προς την φύση της είναι αντιθεϊκή δύναμη, θεοαντίπαλη και θεομαχόμενη.
Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση
Χρειάζεται πολύ προσοχή. Ο κόσμος της αμαρτίας είναι κακός. Και επομένως είναι δυνατό ενώ πηγαίνει κανείς να ωφελήσει και να σώσει, να εμπλακεί στα δίχτυα τους και στην παγίδα τους και να πέσει αυτός από τα σύννεφα.
Έχουμε τέτοια παραδείγματα:
Να θυμηθούμε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη; Τι ήταν αυτός; Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος άκουσε τον Κύριο.
Γοητεύθηκε από τη διδασκαλία Του. Άφησε το σπίτι του. Άφησε τους δικούς του. Άφησε την εργασία του και πήγε και έγινε μαθητής Του. Μαθητής τον οποίο ο Κύριος είχε στείλει στα χωριά της Ιουδαίας και Γαλιλαίας να κηρύττει, να θαυματουργεί. Και όμως δεν πρόσεξε, από τα λόγια που έλεγε ο κόσμος. Επηρεάστηκε και το αποτέλεσμα ήταν να γίνει προδότης, να γίνει υιός απωλείας. Ενώ ήταν μαθητής από τους δώδεκα!
Τρίτη 27 Ιουνίου 2017
«Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τήν ἀληθινή ἐλευθερία!»
Σταθεροί στήν ἐλευθερία…
«Τῇ ἐλευθερίᾳ… ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε…» (Γαλ. 5,1)
Μᾶς μαγνητίζει ἡ ἐλευθερία. Ποθοῦμε καί ἀγωνιζόμαστε καί ἐπιδιώκουμε νά τήν κατέχουμε.
Νά ζοῦμε μακριά ἀπό κάθε μορφή δουλείας, ἀπό ὁποιαδήποτε δεσμά, ἀπό κάθε καταπίεση. Οἱ πρόγονοί μας πολύ ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας μας.
Ἔδωσαν τή ζωή τους, τό αἷμα τους, γιά νά ζήσουμε ἐλεύθεροι. Ἀπό τά δικά τους «τά κόκκαλα τά ἱερά» εἶναι «βγαλμένη» ἡ «λευτεριά»(Ἐθνικός Ὕμνος).
Φόβος Θεού είναι η συνείδηση της υπευθυνότητας για την σωτηρία μας
Φόβος Θεοῦ εἶναι ἡ συνείδηση τῆς ὑπευθυνότητας γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἔχουμε μέγιστη εὐθύνη γιὰ τὸ πὼς ζοῦμε τὴ στιγμὴ ποὺ τὴ ζωή μας τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ τὴ χρησιμοποιήσουμε γιὰ τὴ σωτηρία μας...
Φόβος Θεοῦ εἶναι τὸ πρῶτο σκαλοπάτι· ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας. Ἀκολουθεῖ ἡ δοξολογία – ἀπὸ μέρους τοῦ παιδιοῦ στὸν οὐράνιο Πατέρα του.
Ὅσο ἁμαρτωλὸς κι ἂν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, μένει πάντα μέσα ἡ σπίθα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ σπίθα εἶναι ἱκανὴ νὰ θεριέψει, νὰ γίνει πυρκαϊὰ καὶ νὰ κάψει τὴν ἁμαρτωλότητα, λευκαίνοντας τὸν ἄνθρωπο. Ἡ σπίθα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ συνείδηση.
Νά γίνει ὁ Θεός ἡ ζωή μας
Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς.
Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις.
Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:
«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου. Δίδαξέ με να Σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες.
Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017
Πώς θα γίνει η Δύση πάλι Ορθόδοξη;
Μην επηρεάζεστε από αυτά πού βλέπουν τα μάτια, επειδή τα μάτια βλέπουν επιφανειακά και δε βλέπουν το βάθος. Τα μάτια βλέπουν την εξωτερική ενδυμασία του ανθρώπου και δε βλέπουν τον χαρακτήρα του, βλέπουν τον ηθοποιό και δεν βλέπουν τον άνθρωπο.
Τα μάτια βλέπουν τον άνθρωπο και δεν βλέπουν το Θεό. Μόνο ό ευλογημένος νους βλέπει εκείνο πού δεν μπορεί να δει το μάτι, βλέπει το βάθος κάτω από την επιφάνεια, τον χαρακτήρα κάτω από την εξωτερική εμφάνιση, τον άνθρωπο πίσω από τον ηθοποιό, τον Θεό πίσω από τον άνθρωπο. Οι ώριμοι άνθρωποι βλέπουν αυτό πού δεν φαίνεται, ενώ τα παιδιά βλέπουν μόνο αυτό πού φαίνεται.
Το βάθος ενός όντος είναι αόρατο. Το βάθος και ή ουσία των πραγμάτων είναι αόρατα για το αισθητήριο όργανο του ματιού, είναι όμως ορατά για το εσωτερικό μάτι, το θεϊκό μάτι πού χάρισε ό Θεός στον καθένα μας, το νου.
Εν συντομία θα έλεγε κανείς, πώς το αισθητήριο όργανο του ματιού βλέπει σύμβολα και εικόνες, ενώ ό νους βλέπει την ουσία, το βάθος των πραγμάτων, κοιτάζει πνευματικά. Πήγαν τότε οι μαθητές του και τον ρώτησαν:
Κάντην κόρη σου
Λοιπόν σκέφτομαι πως είναι φορές που δεν αξιοποιούμε τον χρόνο που μας έδωσε ο Θεός για μετάνοια και εξομολόγηση αλλά για επιπλέον δικαιολογίες για τον εαυτό μας, για αυτοδικαίωση και ευθύνες για τους άλλους.
Παρόμοια ιστορία είχα ακούσει για κάποια μητέρα που μιλώντας στον πνευματικό με τρόπο απαξιωτικό για τη νύφη της ζητούσε τη συμπάθεια του ιερέα και έναν ακόμη σύμμαχο για την ίδια.
Όλη η εξομολόγηση περιστρεφόταν γύρω από την «άλλη».
Ο ιερέας άκουγε με λεπτομέρειες τι έκανε και τι δεν έκανε η «άλλη».
Ἡ ὁμαδική προσευχή
Πόσο ωφελεί του πλήθους των πιστών η προσευχή, που αποτελεί εκδήλωση αγάπης, το αποδεικνύει ο Παύλος. Αυτός που στον παράδεισο ανήλθε και «ήκουσεν άρρητα ρήματα» (Β’ Κορ. ιβ’, 4), που κατανίκησε όλα τα φυσικά ένστικτα, που σε μεγάλο ύψος πνευματικής τελειότητας ευρίσκετο, είχε ανάγκη των προσευχών των μαθητών του και τους έλεγε «προσεύχεσθε υπέρ εμού, ίνα ρυσθώ από των απειθούντων, προσεύχεσθε, ίνα μοι δοθή λόγος εν ανοίξει τους στόματός μου» (Ρωμ. ιε’, 30-31. Εφες. στ’ 19).
Γενικώς, δε, τον βλέπουμε πάντοτε να ζητεί προσευχές των μαθητών του και να τους ευχαριστεί όταν προσεύχονταν υπέρ αυτού. [...] Εάν τον Παύλο η προσευχή των πολλών απήλλαξε από τόσους κινδύνους, δεν πρέπει και εμείς εξ’ αυτής να ελπίζουμε ανάλογη προστασία και μεγάλα οφέλη;
Βεβαίως πρέπει. Διότι, όταν προσευχόμαστε μόνοι, η προσευχή μας δεν έχει μεγάλη δύναμη ενώ, όταν προσευχόμαστε πολλοί μαζί, αυτή γίνεται ισχυρότερη λόγω της ενώσεως μετά των άλλων και εισακουόμαστε ευκολότερα από το Θεό.
Και ο επίγειος βασιλέας, που πολλές φορές δεν κάμφθηκε από την παράκληση ενός, υπέρ καταδίκου σε θάνατο, όταν λαός ολόκληρης πόλης τον παρεκάλεσε, εισάκουσε την παράκλησή τους και του χάρισε τη ζωή. Τόση δύναμη έχει η ομαδική παράκληση!
Κυριακή 25 Ιουνίου 2017
Τά Πληρωτικά τῆς Θείας Λειτουργίας (πατήρ Δημήτριος)
(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης
σήμερα, Κυριακῇ Γ' Ματθαῖου, 25 Ἰουνίου 2017)
ΑΙ ΑΙΤΗΣΕΙΣ – ΤΑ ΠΛΗΡΩΤΙΚΑ
( Ὁ Χορός μεθ’ ἑκάστην αἴτησιν· Κύριε, ἐλέησον ).
Πληρώσωμεν τὴν δέησιν ἡμῶν τῷ Κυρίῳ.
Ὑπὲρ τῶν προτεθέντων τιμίων δώρων τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καὶ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Κυριακάτικο Κήρυγμα
Κυριακή Γ' Ματθαίου
Ματθ. 6, 22-33
Την περασμένη Κυριακή είδαμε ότι ο Χριστός περιμένει από όλους μας να Τον ακολουθήσουμε, εγκαταλείποντας ει δυνατόν τα πάντα, ακόμα και τους ίδιους μας τους συγγενείς, αν είναι απαραίτητο. Και ίσως κανείς αναρωτηθεί “μα πώς θα ζήσουμε, αν αφήσουμε τα πάντα;” την απάντηση μας τη δίνει σήμερα ο ίδιος ο Κύριός μας, μέσα από το απόσπασμα της επί του Όρους Ομιλίας Του που μας μεταφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος.
Τα μάτια του ανθρώπου, μας λέει, είναι ο λύχνος δηλαδή το φως του σώματός του. Επομένως, αν τα μάτια του είναι φωτεινά, όλο το σώμα του είναι φωτεινό. Αντίθετα, αν τα μάτια είναι σκοτεινά, όλο το σώμα είναι σκοτεινό. Αληθινά, αναρωτιέται, αν το φως του σώματός μας είναι σκοτάδι, τότε το σκοτάδι πώς μοιάζει;
Με τα λόγια αυτά θέλει να μας τονίσει ότι αν όντως ενδιαφερόμαστε να φωτίσουμε την ύπαρξη και τη ζωή μας, θα πρέπει να αφήσουμε πίσω οτιδήποτε αντιστρατεύεται στο θέλημα του Θεού, ότι οφείλουμε να μεριμνήσουμε για τον πνευματικό μας κόσμο και να μη φορτώνουμε τη ζωή μας με μέριμνες περιττές και ανούσιες. Και για να το καταστήσει πιο σαφές, συνεχίζει λέγοντας ότι δεν μπορεί να δουλεύει κανείς σε δύο κυρίους, στον Θεό και στον μαμμωνά.
Ή τον ένα θα αγαπήσει και τον άλλο θα μισήσει, ή θα υπακούσει στις επιταγές του ενός και θα καταφρονήσει τον άλλο. Με τον όρο “μαμμωνά” υπονοεί ο Κύριος τόσο τον ίδιο το διάβολο και τα έργα του σκότους, όσο και τις βιοτικές μέριμνες, οι οποίες αποσπούν την προσοχή μας από τη μελέτη και εφαρμογή του θελήματος του Θεού. Γι αυτό σας λέω, συνεχίζει, μη μεριμνάτε και μην απασχολείτε την ψυχή σας με το τι θα φάτε ή τι θα πιείτε, ούτε το σώμα σας, με το τι θα ντυθείτε.
Σάββατο 24 Ιουνίου 2017
† Κυριακῇ 25 Ἰουνίου 2017 (Γ' Ματθαῖου)
Τὸ Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. στ' : 22-33
Εἶπεν ὁ Κύριος· ῾Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδείς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει, οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; Τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα;
Ωφέλιμος λόγος
«Πήγε κάποτε στον αββά Φήλικα ένας αδελφός, έχοντας μαζί του και μερικούς κοσμικούς. Παρακάλεσε λοιπόν τον αββά να τους πει ωφέλιμο λόγο. Ο γέροντας όμως σώπαινε. Ο αδελφός συνέχισε να τον παρακαλεί ώρα πολλή, οπότε εκείνος τους είπε:
– Θέλετε ν΄ ακούσετε ψυχωφελή λόγο;
– Ναι, αββά, αποκρίθηκαν.
Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε για τα μνημόσυνα...
- Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί (πλην των Αγίων) μπορούν να προσεύχονται;
-Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας,ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας.
Μου λέει ο λογισμός ότι μόνο το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση, και εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δεν ζητούν βοήθεια, αλλά και δεν δέχονται βοήθεια! Γιατί, τι να τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει και τον πατέρα του. Ε, τι να το κάνει αυτό ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως οι υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται ΘΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ.
Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017
Σημάδια και γνωρίσματα εκείνου που έχει την αληθινή ταπείνωση
«…Σημάδια και γνωρίσματα εκείνου που έχει την αληθινή ταπείνωση είναι αυτά:
Το να θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι αμαρτωλότερος απ’ όλους τους αμαρτωλούς και δεν έκανε κανένα καλό μπροστά στο Θεό.
Το να μέμφεται τον εαυτό του σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε τόπο και σε κάθε πράξη…
Το να μην κατηγορήσει κάποιον ούτε να νομίζει ότι υπάρχει πάνω στη γη κάποιος αισχρότερος απ’ αυτόν ή αμελέστερος, αλλά να τους επαινεί και να τους δοξάζει όλους πάντοτε.
Το να μην κατακρίνει ή να εξευτελίσει ή να κακολογήσει ποτέ κάποιον.
Ο κυρ Αντωνάκης ο Νησώτης και ο κυρ Κατακουζνός
Ο κυρ Αντωνάκης ο Νησώτης
Ο ΚΥΡ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ήταν νοικοκύρης καλός, μα η τύχη του έγραφε να πάρει μια γυναίκα ανάποδη και γλωσσού. Όσο κείνος ήτανε σιγομίλητος σαν πνεματικός, τόσο η κυρία του ήταν φουρτουνιασμένη θάλασσα. Χρόνια μαλώνανε, κι όσο έκανε υπομονή ο κυρ Αντωνάκης, τόσο σκύλιαζε κείνη η Δαλιδά, όπως την έλεγε.
Σαν είδε κι απόειδε, σοφίστηκε τούτο το σύστημα. Παράγγειλε σ’ έναν μαραγκό ένα αναλόγιο μ’ ένα συρτάρι, και το ’βαλε μέσα στην κάμαρή του. Αγόρασε κι ένα τεφτέρι σαν τετραβάγγελο και το κλείδωσε μέσα στο συρτάρι, κι όποτε άρχιζε να φωνάζει η γυναίκα του, δε μιλούσε ολότελα, μόνο έβαζε το δάχτυλό του στο στόμα του κι έλεγε «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου».
Και παρευτύς κλειδωνότανε στον οντά του, έβγαζε το τεφτέρι, τ’ άνοιγε απάνου στ’ αναλόγιο, κι έπιανε κι έγραφε, έγραφε, ίσαμε που σκοτείνιαζε. Ύστερα το ξανακλείδωνε στο συρτάρι και πάγαινε στον καφενέ.
Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017
Ἀνατολική διδακτική διήγηση
Ὅταν βρισκόμουνα στὴν Γερμανία, ἄκουσα σ’ ἕνα κήρυγμα διασήμου γερμανοῦ ἱεραποστόλου καὶ ἱεροκήρυκα μία βαθυστόχαστη καὶ συμβολικὴ διήγηση, παρμένη ἀπὸ συλλογὴ σοφῶν θρύλων καὶ μύθων τῆς Ἀνατολῆς. Τὴ διήγηση αὐτὴ διάβασα ἀργότερα καὶ σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐποικοδομητικὰ βιβλία, ποὺ ὀ ἴδιος ἱεραπόστολος ἔχει γράψει, καὶ στὴ συνέχεια τὴν παρέθεσα σὲ νεοελληνικὴ μετάφραση σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ δημοσιεύματά μου. Κρίνω σκόπιμο νὰ τὴν ὑπενθυμίσω στοὺς ἀναγνῶστες τοῦ «Ἐφημερίου», διότι εἶναι ὠφέλιμη τόοον γιὰ τὴν προσωπικὴ ζωή τους, ὅσον καὶ γιὰ τὸ συμβουλευτικό τους ἔργο. Τί λέγει, λοιπόν, ἡ διήγηση αὐτή;
Ἦταν κάποτε ἕνας καλὸς βασιληάς. Ὁ γιὸς του εἶχε πάρει τὸν κακὸ δρόμο. Οἱ συμβουλὲς καὶ τὰ φιλικὰ λόγια τοῦ πατέρα του, ὅπως κι οἱ διάφορες τιμωρίες, δὲν ὠφελοῦσαν σὲ τίποτε. Ὁ γιὸς ἐξακολουθοῦσε νὰ ζῆ μέσα στὴν ἁμαρτία. Τέλος ὁ πατέρας, καθὼς ἦταν ἀπελπισμένος, ἀπεφάσισε νὰ χρησιμοποίηση καὶ τὸ ἑξῆς μέσο, γιὰ νὰ διόρθωση τὸ παιδί του.
Μία Κυριακὴ προσκάλεσε τὸ γιό του στὴν αἴθουσα τὸν θρόνου. Ἐκεῖ πάνω σ’ ἕνα τραπέζι εἶχε τοποθετήσει ἕνα κύπελλο, γεμάτο ἀπὸ πολύτιμο ἀρωματικὸ λάδι. Τὸ λάδι αὐτὸ εἶχε παλαιότερα μεγάλη ἀξία στὴν Ἀνατολή. Τέτοιο λάδι εἶχεν ὑπ’ ὄψιν του κι ὁ Ψαλμωδός, ὅταν ἔλεγε: «Ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου» (Ψαλμ. χβ 5). Μπροστὰ στὸ τραπέζι στέκονταν μόνο στρατιῶτες τῆς σωματοφυλακῆς τοῦ βασιλέως μὲ τὰ ξίφη τραβηγμένα ἔξω ἀπ’ τὴ θήκη. Δίπλα στὸ κύπελλο μὲ τὸ λάδι βρισκόταν ἕνας χάρτης μὲ τὸ σχεδιάγραμμα τῶν ὁδῶν τῆς πόλεως.
Σέ εὐχαριστῶ Κύριε, γιά ὅλα…
Κύριε, ὅλη ἡ φύση ὑμνολογεῖ καί δοξάζει τό Ἅγιο Ὄνομά Σου…Ὅλα τά δημιούργησες μέ τάξη, ἁρμονία, ἰσορροπία καί ὀμορφιά.
Ἐσύ Πανάγαθε Θεέ, μέ τοποθέτησες πάνω στή γῆ. Ἐσύ, Ἄριστε Τεχνίτη, στερέωσες γιά χάρη μου τό θόλο τοῦ οὐρανοῦ.
Ἐσύ μοῦ ἀνάβεις τό φῶς τοῦ ἡλίου κάθε ἡμέρα. Ἐσύ ἀναβλύζεις τίς πηγές μέ γάργαρο νερό.
Μέ τή Θεία καί Ἀγαθή βουλή Σου δημιούργησες τά δέντρα μέ τούς καρπούς, τά καταπράσινα βοσκοτόπια, τά ὑπέροχα καί εὐωδιαστά λουλούδια.
Μέ τό Θεῖον πρόσταγμά Σου ἐμφανίστηκαν ἐπάνω στή γῆ ὅλων τῶν εἰδῶν τά ζῶα, μικρά καί μεγάλα.
Ο κυρ Διονύσης ο «Τζακάς»
Σε μια πολυκατοικία ένας παλαβιάρης να βρίσκεται όπου να βάζει όλη την ημέρα το στέρεο δυνατά, θε’ να ακούγεται σε όλο το τετράγωνο.
Δέκα Χριστιανοί να μένουν εκεί και να κάνουν ολημερίς προσευχές και μετάνοιες, δεν θα τους αναγνωρίσει κανείς.
Έτσι και η αρετή, εκ του αφανούς πάντα υπάρχει, σιωπηλή , απαρατήρητη και αόρατη στα μάτια των ανθρώπων.
Ο λόγος για τον αγαπητό μας κυρ Διονύση τον «Τζακά», καθόσον ήταν η δουλεία του να φτιάχνει και να επισκευάζει τα τζάκια, κάνοντας παράλληλα και την ψυχή του ένα καλό τζάκι από την φλόγα και την θέρμη της αγάπης του Χριστού.
Το προηγούμενο Σάββατο εξομολογήθηκε, την άλλη ημέρα, Κυριακή πρωί, εκοινώνησε και την επομένη, Δευτέρα βράδυ, μετέβη με εξπρές στις αψίδες του Παραδείσου.
Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017
Ὁ Γάμος ὡς Μυστήριον
Εἶναι κοινὴ διαπίστωσις ὅτι σήμερον ὁ γάμος περνᾶ κρίσιν. Αὐτὸ μαρτυρεῖ τὸ πλῆθος τῶν διαζυγίων. Αὐτὸ μαρτυροῦν τὰ τόσα ζεύγη ποὺ χωρὶς νὰ φθάσουν εἰς τὸ διαζύγιον ζοῦν κατὰ συνθήκην καὶ κατ᾿ ἀνοχὴν συζυγικὴν ζωὴν καὶ δὲν εὑρίσκουν καμμίαν εὐτυχίαν καὶ καμμίαν χαρὰν εἰς τὸν δεσμόν των.
Ἓν σοβαρὸν αἴτιον τῆς κρίσεως αὐτῆς εἶναι ὅτι οἱ ἐρχόμενοι εἰς γάμου κοινωνίαν Χριστιανοὶ δὲν ζοῦν τὸν γάμον των, ὡς Μυστήριον.
Πολλοὶ Χριστιανοὶ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸ κοσμικὸν καὶ ἄθεον κλίμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ εἶναι σήμερα διάχυτον (ἐφημερίδες, τραγούδια, περιοδικά, θεάματα, διαφημίσεις) ἀντιλαμβάνονται τὸν γάμον ὡς ἓν φυσικόν, βιολογικὸν ἢ κοινωνικοοικονομικὸν μόνον γεγονός. Ὁ πανσεξουαλισμὸς ἔχει ἐπηρεάσει βαθύτατα τὴν σκέψιν τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποθέτῃ τὴν εὐτυχίαν του ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον εἰς τὸ σέξ.
Ἔτσι ὁ γάμος θεωρεῖται ὡς ἐν νόμιμον καὶ ἐγκεκριμένον ἀπὸ τὴν κοινωνίαν ἐρωτικὸν παιχνίδι, χωρὶς καμμίαν συνείδησιν εὐθύνης καὶ ἀποστολῆς. Ὅταν παρέλθῃ ἡ ἐρωτικὴ εὐχαρίστησις τότε καὶ ὁ γάμος δὲν ἔχει νόημα. Οἱ σύζυγοι χωρίζουν διὰ νὰ εὕρουν νέον σύντροφον καὶ νέαν περιπέτειαν.
Τι είναι ο παράδεισος;
Ο παράδεισος είναι η Βασιλεία του Θεού, η πανευτυχής κατάσταση αυτών που θα σωθούν στην αιωνιότητα.
Η χαρά τους θα είναι η επικοινωνία με το Θεό. Όπως στη ζωή αυτή η αγάπη των δικών μας, η στοργή και το ενδιαφέρον τους, έτσι και στην άλλη ζωή θα «ζούμε» απολαμβάνοντας την αγάπη του Θεού. Θα βλέπουμε το Θεό και τους αγγέλους και θα δοξολογούμε το Θεό για τη δόξα Του, για τα μεγαλεία Του.
Ο Χριστός δε μας περιέγραψε τη δόξα του παραδείσου, γιατί τα ουράνια Μυστήρια δεν τα καταλαβαίνει ο ανθρώπινος νους. Είναι σαν να διδάσκεις στο παιδί του Δημοτικού μαθηματικά του Πανεπιστημίου. Ο Χριστός μίλησε στο φαρισαίο Νικόδημο, τον κρυφό μαθητή Του, για την αναγέννης με το Βάπτισμα και δεν Τον πίστευε. Στη συνέχεια του λέει: «Εάν για τα επίγεια σας μίλησα και δεν πιστεύετε, πως εάν σας μιλήσω για τα επουράνια θα πιστεύσετε;» (Ιωαν. 3,12).
Τρίτη 20 Ιουνίου 2017
« “ ...καίτοι Σοι παρεστήκασι χιλιάδες Ἀρχαγγέλων καί μυριάδες Ἀγγέλων, τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ, Ἐξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά...” »
Ὁ Θεός θά μποροῦσε νά ὁρίση τήν Εὐχαριστία νά τήν τελοῦν νά τήν ἱερουργοῦν ἄξια, οἱ πεντακάθαρες ἀγγελικές Δυνάμεις. Τί φυσικώτερο ἀπ᾿ αὐτό; Ὡστόσο ἀξιώνει ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους νά τό κάνουμε αὐτό καί καταδέχεται τή Θυσία ἀπό τά λερωμένα χέρια μας!
Εἰσδύοντας ὅλο καί περισσότερο στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, φθάνουμε μπροστά στόν θρόνο τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Καί ταυτόχρονα εἴμεθα ἐπάνω στή γῆ. Καί στόν οὐρανό καί στή γῆ! Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ ἔχουν τώρα ἐνωθῆ, ἔχουν γίνει ἕνα πρᾶγμα. Ὁ αἰσθητός καί ὁ νοητός κόσμος ἔχουν βρεῖ τό ἕνα καί μοναδικό κέντρο τους: τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ! Γιά μᾶς κέντρο εἶναι ἡ Ἁγία Τράπεζα, ἔτσι ὅπως τήν βλέπουμε· ἀλλά εἶναι συγρόνως κέντρο καί ὁ ἐν οὐρανοῖς Θρόνος, κι ἄς μήν τόν βλέπουμε.
Στή Θεία Λειτουργία ἀκολουθοῦμε μιά πορεία: Εἰσερχόμεθα στόν Ἱερό Ναό. Ὑποδεχόμεθα τόν Σωτῆρα μας Χριστό, ὅταν βγαίνη μέ τό Ἱερό Εὐαγγέλιο. (“Σοφία Ὀρθοί.”). Ἀκοῦμε τόν θεῖο Του λόγο. Βλέπουμε καί παρακολουθοῦμε τά θαύματά Του. Τόν συνοδεύουμε κατόπιν μέ τήν Μεγάλη Εἴσοδο στόν φρικτό Γολγοθᾶ.
Μία αλλαγή τόπου δεν φέρνει τον Θεό κοντύτερα σε σάς
Μία αλλαγή τόπου δεν φέρνει τον Θεό κοντύτερα σε σάς. Άσχετα απὸ τὸ πού μπορεί νὰ είστε, ὁ Κύριος θὰ ρθεί σὲ σάς άν ἡ ψυχή σας είναι τέτοια, ώστε νὰ μπορεί νὰ κατοικήσει καὶ νὰ βαδίσει μέσα σας.
Αλλά αν ὁ έσω άνθρωπος μέσα σας είναι γεμάτος απάτη, τότε, ακόμα κι άν στέκεστε στὸν Γολγοθά η στὸ Όρος τών Ελαιών, η κάτω από τὸ μνημείο της Αναστάσεως, είστε τόσο μακριὰ απὸ τού νὰ λάβετε τὸν Χριστό μέσα σας όσο ένας ποὺ δὲν έχει ακόμα αρχίσει νὰ ομολογεί πίστη σ᾽Αὐτόν».
Αντίθετα, «ἡ αληθινή Βηθλεέμ, και ὁ αληθινός Γολγοθάς, και τὸ αληθινό Όρος τών Ελαιών, καὶ ἡ αληθινή Ανάσταση, όλα βρίσκονται στὴν καρδιά τού ανθρώπου ποὺ έχει τὸν Θεό».
Οργή
Μαλώσατε μέ τόν Ν.Ν. Καί δέν συμφιλιωθήκατε; Προσπαθῆστε νά διευθετῆτε πάντοτε τά πράγματα μέ πνεῦμα πραότητος καί νά διαγράψετε ἀπό τό λεξιλόγιο σας τήν φιλονικία.
Στόν κόσμο μας τίποτε δέν ὑπάρχει ἄξιο λόγου γιά νά φιλονικεῖ κανείς παρά μόνο γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του.
Συχνά νά ἐπαναλαμβάνετε τά λόγια του Κυρίου: «Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδίσῃ, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ;» (Ματθ. 16, 26). Πρέπει πολύ ν’ ἀγωνισθῆτε κατά τοῦ πάθους τῆς ὀργῆς. Νά προσεύχεσθε θερμά στόν Κύριο νά σᾶς εὐσπλαγχνισθῇ καί νά σᾶς θεραπεύσῃ. Γιά νά ἐξαλειφθῇ μιά τόσο εὔφλεκτη ἐρεθιστικότητα δέν ἀρκοῦν οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις. Χρειάζεται νά βοηθήσῃ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἀλλά γιά νά ἐπέμβῃ ὁ Θεός πρέπει νά δῇ καί τήν δική μας ἐπίμονη ἀγωνιστική προσπάθεια. Ἀγωνισθῆτε λοιπόν καί εὐχηθῆτε καί γιά μένα.
***
Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017
Μετανόησαν οἱ Νινευίτες καί μετανόησε καί ὁ Θεός!
Φώναζαν λοιπόν μέσα από τα κατάβαθα της καρδιάς τους οι Νινευίτες στον Θεό.
«Βασιλιά, Κύριε της ζωής και του θανάτου, εμείς βέβαια είμαστε άξιοι της αποφάσεως με την οποία μας απείλησες και οφείλουμε κάθε καταδίκη επειδή αγνοήσαμε εσένα τον αληθινό Θεό και ζήσαμε ζωή διεφθαρμένη. Συ όμως, χρησιμοποιώντας το πέλαγος της ευσπλαχνίας Σου, παύσε την εναντίον μας τιμωρία. νίκησε το ενδιάμεσο δίκαιο με την αγαθότητά Σου, και τη δική μας αγνωμοσύνη με την φιλανθρωπία Σου, εάν βέβαια μας επέβαλες την ποινή ξαφνικά, θα είχαν λόγο οι τιμωρίες Σου, και θα μας σκότωνες, αφού ήμασταν ξένοι και διεφθαρμένοι.
Όμως τώρα, που εξαιτίας της καλωσύνης Σου, μας έδωσες προθεσμία, αν μας θανατώνεις , ενώ μετανοήσαμε, δεν θα θανατώσιες ξένους, αλλά δικούς Σου. Όταν ασεβούσαμε μας φύλαξες, και μας θανατώνεις τώρα που γίναμε πιστοί; Ενόσω ήμασταν πονηροί μας διέσωσες, και μας θανατώνεις τώρα που κάνουμε αγαθοεργίες; Όσο η πόλη ήταν αφοσιωμένη στα είδωλα τη μεγάλωσες και την έκανες βασίλισσα, και την καταστρέφεις τώρα, που έγινε δική σου; Χωρίς να σε γνωρίζουμε, με σένα κυριέψαμε την οικουμένη, και τώρα που σε προσκυνάμε, θα χάσουμε και την ίδια τη ζωή μας;
Το «κανόνι» και ο Άγιος Παΐσιος (ιστορία)
Το Σάββατο και την Κυριακή ο Πατήρ Παΐσιος πήγαινε να λειτουργηθή άλλοτε στο Κελλί των Δανιηλαίων και άλλοτε στη Μικρά Αγία Άννα ή πιο μακριά στην Κερασιά. Συνήθως έφευγε αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία, χωρίς να κερασθή, και σε όλους τους Πατέρες έκανε εντύπωση η ασκητική μορφή του, καθώς και τα μετρημένα λόγια του.
Όταν βοηθούσε στις πανηγύρεις των Κελλιών αυτών, είχαν την ευκαιρία να τον συναναστραφούν λίγο περισσότερο και έβλεπαν και τον αθόρυβο τρόπο, με τον οποίο διακονούσε:
«Βλέποντας τον πατέρα Παΐσιο να διακονή, έλεγε αργότερα ο π. Δανιήλ, καταλάβαινες ότι ο πνευματικός άνθρωπος ότι και να κάνει το κάνει με προθυμία. Ήταν άνθρωπος γεννημένος να ζή για τον πλησίον».
Η «άσχημη» μάνα – Διδακτική Ιστορία
Το μάτι της μάνας, η καρδιά και το «χνώτο» είναι πάντα ωραία γι’ αυτούς που είναι καλλιεργημένοι χριστιανοί
Ένα κορίτσι είχε μια μάνα άσχημη στο πρόσωπο, ενώ ήταν υπόδειγμα φιλόστοργης μάνας, πλούσιας σε αγάπη προς την κόρη της.
Το κορίτσι όμως δεν έβλεπε τίποτε από την ψυχική ομορφιά της μάνας. Έβλεπε μόνο τις πολλές ουλές στο πρόσωπο της μάνας και αντιδρούσε πολλές φορές με ασέβεια και αντιπάθεια. Η μάνα λυπόταν, όχι για τον εαυτό της, αλλά πιο πολύ για το παιδί της, οπότε μια ημέρα αναγκάστηκε και του είπε το μυστικό.
Της διηγήθηκε την ιστορία της με δακρυσμένα μάτια:
«Αγάπη μου, παιδί μου, πάνε τώρα 14 περίπου χρόνια. Τότε ήσουν πολύ μικρό παιδί, μωρό, βρέφος. Ήσουν η χαρά μου, ο θησαυρός μου. Η παρουσία σου νοημάτιζε τη ζωή μου. Και μια ημέρα είχα βγει έξω από το σπίτι, για να αγοράσω γάλα και άλλα τρόφιμα για σένα.
Κυριακή 18 Ιουνίου 2017
Χερουβικόν Θεοδώρου Φωκαέως α' ἤχου
(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης
σήμερα, Κυριακῇ Β' Ματθαῖου, 18 Ἰουνίου 2017)
Ὁ Χερουβικὸς ὕμνος
Οἱ τὰ Χερουβεὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες, καὶ τῇ ζωοποιῷ Τριάδι τὸν τρισάγιον ὕμνον προσᾴδοντες, πᾶσαν τὴν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν, ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι, ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Ἀλληλούϊα.
Μετά μύρων προσελθούσαις (Δοξαστικόν Ἑωθινόν Β’)
(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης
σήμερα, Κυριακῇ Β' Ματθαῖου, 18 Ἰουνίου 2017)
Δόξα Πατρί…
Ἑωθινόν Β’ Ἦχος β’
Μετὰ μύρων προσελθούσαις, ταῖς περὶ Μαριὰμ γυναιξί, καὶ διαπορουμέναις, πῶς ἔσται αὐταῖς τυχεῖν τοῦ ἐφετοῦ, ὡράθη ὁ λίθος μετῃρμένος, καὶ θεῖος νεανίας, καταστέλλων τὸν θόρυβον αὐτῶν τῆς ψυχῆς. Ἠγέρθη γὰρ φησίν, Ἰησοῦς ὁ Κύριος, διὸ κηρύξατε τοῖς κήρυξιν αὐτοῦ Μαθηταῖς, εἰς τὴν Γαλιλαίαν δραμεῖν, καὶ ὄψεσθε αὐτόν, ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, ὡς ζωοδότην καὶ Κύριον.
Κυριακάτικο Κήρυγμα
Κυριακή Β' Ματθαίου
Ματθ. 4, 18-23
Είδαμε την περασμένη Κυριακή ότι έχει μεγάλη σημασία για την πνευματική μας ζωή να προτάσσουμε τον Χριστό ακόμα και από τους γονείς και τους συγγενείς μας και να Τον ομολογούμε ενώπιον των ανθρώπων. Ένα τέτοιο παράδειγμα αφοσίωσης αποτελεί και η σημερινή ευαγγελική περικοπή, κατά την οποία ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας περιγράφει την κλήση των πρώτων Αποστόλων.
Περπατούσε, μας λέει, ο Ιησούς στην άκρη της λίμνης της Γαλιλαίας και είδε δύο αδελφούς, τον Σίμωνα Πέτρο και τον Ανδρέα, οι οποίοι, μιας που ήταν ψαράδες, έριχναν το δίχτυ στη θάλασσα. “Ακολουθήστε με, και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων” τους λέει, κι εκείνοι, δίχως δεύτερη σκέψη, παράτησαν τα δίχτυα μέσα στο νερό, και Τον ακολούθησαν.
Πιο κάτω βλέπει άλλους δύο αδελφούς, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, μέσα στη βάρκα μαζί με τον πατέρα τους Ζεβεδαίο, να ετοιμάζουν κι εκείνοι τα δίχτυα. Στο κάλεσμά Του, άφησαν αμέσως το πλεούμενο και τον πατέρα τους, και ακολούθησαν τον Ιησού, ο οποίος περιόδευε σε ολόκληρη την Γαλιλαία διδάσκοντας το Ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού και θεραπεύοντας κάθε είδους ασθένεια.
Ούτε γονείς σκέφτηκαν οι μαθητές του Χριστού, ούτε περιουσία, ούτε την ίδια τους την εργασία, ούτε καν τον τρόπο με τον οποίο θα εξασφάλιζαν τα προς το ζην. Αλλά χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερη σκέψη, εγκατέλειψαν πίσω τους τα πάντα και ακολούθησαν τον Ιησού.
Σάββατο 17 Ιουνίου 2017
† Κυριακῇ 18 Ἰουνίου 2017 (Β' Ματθαῖου)
Τὸ Εὐαγγέλιον
Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. δ' : 18-23
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ ᾿Ιησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ ᾿Ανδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς· καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν, εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, ᾿Ιάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ᾿Ιωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν, καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν· καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν, ἠκολούθησαν αὐτῷ.
Αφήνει την ψυχή στο σκοτάδι
Όπως στον υλικό κόσμο το σκοτάδι έρχεται όταν βασιλεύει ο ήλιος, έτσι και στον πνευματικό κόσμο το σκοτάδι προκαλείται όταν ο νοητός Ήλιος απομακρύνεται από τη ψυχή μας.
Και τότε αυτή καλύπτεται από το σκοτάδι του διαβόλου. Πρέπει να προσέχουμε όμως, όπως είπε ο Κύριος, «ίνα μη σκοτία ημάς καταλάβει».
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
Ο Άγιος Παΐσιος μιλάει για τους ετοιμοθάνατους
- Γέροντα, μας ζήτησαν να ευχηθούμε για κάποιον που μέρες ψυχορραγούσε και δεν έβγαινε η ψυχή του.
- Γιατί δεν έβγαινε η ψυχή του; Εξομολογήθηκε;
- Όχι, δεν θέλησε να εξομολογηθή. Δηλαδή, Γέροντα, η ταλαιπωρία του ανθρώπου, όταν βγαίνη η ψυχή του, οφείλεται στην αμαρτωλότητά του;
- Δεν είναι απόλυτο αυτό. Ούτε όταν βγαίνη η ψυχή του ανθρώπου ήρεμα, σημαίνει πως είναι σε καλή κατάσταση, αλλά ούτε και όσοι ταλαιπωρούνται στα τελευταία τους σημαίνει πως έχουν πολλές αμαρτίες. Είναι μερικοί που από μεγάλη ταπείνωση ζητούν επίμονα από τον Θεό να έχουν άσχημο τέλος, για να μείνουν μετά τον θάνατό τους στην αφάνεια.
Ή μπορεί κάποιος να έχη άσχημο τέλος, για να ξεχρεώση λίγο χρέος. Επειδή λ.χ. τον εγκωμίαζαν οι άνθρωποι περισσότερο από όσο άξιζε, επιτρέπει ο Θεός να παρουσιάση παραξενιές την ώρα του θανάτου του, για να ξεπέση στα μάτια των ανθρώπων.
Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017
«Ἐκεῖνοι φυσικά πού ὑπομένουν μαρτύριο ἀπό Χριστιανούς, ἔχουν μεγαλύτερο μισθό καί ἀπό τούς Μάρτυρες...»
Ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς συνιστᾶ νὰ σκοτώνουμε ἀνθρώπους μὲ βάρβαρη συμπεριφορὰ καὶ νὰ στέλνουμε ψυχὲς στὸν Παράδεισο, ἀλλὰ νὰ βοηθᾶμε τοὺς συνανθρώπους μας, γιὰ νὰ πᾶμε μαζὶ ὅλοι στὸν Παράδεισο.
Ἐκεῖνοι φυσικὰ ποὺ ὑπομένουν μαρτύριο ἀπὸ Χριστιανούς, ἔχουν μεγαλύτερο μισθὸ καὶ ἀπὸ τοὺς Μάρτυρες, ἐὰν ὑπομένουν μὲ χαρὰ καὶ δὲν κατακρίνουν αὐτοὺς ποὺ τοὺς βασανίζουν, ἀλλὰ τοὺς εὐγνωμονοῦν γιὰ τὴν ἐξόφληση τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ γιὰ τὸν μισθὸ ὅταν δὲν ἔφταιξαν στὴν ζωή τους καὶ γιὰ τὸ στεφάνι ποὺ θὰ λάβουν ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἐξαιτίας τους.
Ὅποιος φέρεται μὲ βάρβαρο τρόπο, δῆθεν γιὰ νὰ ὠφελήσει τὶς ψυχὲς πνευματικά, εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν Διοκλητιανό, γιατί ἐκεῖνος ἦταν εἰδωλολάτρης καὶ ὄχι Χριστιανός.
Ὅπως ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς φέρεται ὅλο μὲ ἀγάπη καὶ καλοσύνη καὶ μᾶς καλεῖ στὸν Παράδεισο, ἔτσι κι ἐμεῖς δὲν θὰ πρέπει νὰ φερόμαστε βάρβαρα στοὺς συνανθρώπους μας καὶ νὰ ἀναπαύουμε καὶ τὸν λογισμό μας ὅτι δῆθεν στέλνουμε ψυχὲς στὸν Παράδεισο μὲ τὸν σκληρό μας τρόπο.
Άκαρπα και επιζήμια
Μάταια κοπιάζουμε, μάταια και άκαρπα και επιζήμια, όταν επιδιώκουμε να αποκτήσουμε πρόωρα τα υψηλά πνευματικά χαρίσματα.
Αυτά τα δίνει, στο κατάλληλο καιρό, ο εύσπλαχνος Θεός σ’ εκείνους που σταθερά, υπομονετικά και ταπεινά τηρούν τις ευαγγελικές εντολές.
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
Εκεί κρύβεται
Στις ακούσιες λύπες κρύβεται κατά θαυμάσιο τρόπο το έλεος του Θεού, το οποίο οδηγεί εκείνον που τις υπομένει σε μετάνοια, και τον απαλλάσσει από την αιώνια κόλαση.
Άγιος Μάρκος ο Ασκητής
«Πρίν τόν Χριστό, δέν ὑπῆρχε οὔτε διδασκαλία γιά τήν ἀγάπη ἀλλά οὔτε καί θρησκεία ἀγάπης»
Ὁ ἐπιστήμονας προσελκύει μὲ τὶς γνώσεις του, ὁ πλούσιος μὲ τὰ πλούτη του, ὁ ὡραῖος μὲ τὴν ὀμορφιά του, ὁ μάστορας μὲ τὴν τέχνη του. Ὁ καθένας ἀπὸ αὐτοὺς μόνον ἕναν περιορισμένο ἀριθμὸ ἀτόμων μπορεῖ νὰ ἕλξει. Ἐνῶ ἡ ἀγάπη ὅμως μπορεῖ νὰ ἑλκύσει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πλάσματα. Ἡ χάρη τῆς ἀγάπης εἶναι ἀπεριόριστη.
Καὶ ὁ μορφωμένος καὶ ὁ ἀμόρφωτος καὶ ὁ πλούσιος καὶ ὁ φτωχὸς καὶ ὁ ἐπιδέξιος καὶ ὁ ἀδέξιος καὶ ὁ ὄμορφος καὶ ὁ ἄσχημος καὶ ὁ ὑγιὴς καὶ ὁ ἄρρωστος καὶ ὁ νεαρὸς καὶ ὁ ἡλικιωμένος, ὅλοι θέλουν νὰ τοὺς ἀγαπᾶνε.
Ὁ Χριστὸς χάρισε τὴν ἀγάπη του σὲ ὅλους καὶ μὲ τὴν ἀγάπη του προσέλκυσε τοὺς πάντες. Τοὺς ἀγκαλίασε ὅλους, ἀκόμη καὶ τοὺς νεκροὺς ποὺ ἀπὸ παλιὰ σάπιζαν ξεχασμένοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.
Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017
Μία διδακτική ιστορία που άλλαξε την ζωή ενός μοναχού
Η ιστορία έχει ως εξής. Ο π. Μελχισεδέκ πριν πάρει το μεγάλο σχήμα, λεγόταν ηγούμενος Μιχαήλ και όπως όλοι οι ιερείς λειτουργούσε στο μοναστήρι. Ήταν ξυλουργός, ικανός και επιμελής.
Στους ναούς και στα κελιά των αδελφών υπάρχουν μπαούλα, αναλόγια, σκαλιστά προσκυνητάρια. καθίσματα, ντουλάπες και πολλά άλλα χρηστικά έπιπλα βγαλμένα από τα χέρια του. Δούλευε μάλιστα από νωρίς το πρωί μέχρι την νύχτα, προς μεγάλη χαρά τής διοίκησης της μονής.
Κάποτε, τού έδωσαν ευλογία να εκτελέσει για τη μονή μια μεγάλη ξυλουργική εργασία. Δούλευε αρκετούς μήνες, χωρίς σχεδόν να βγαίνει από το ξυλουργείο. Κι όταν τελείωσε, ένιωσε τόσο άσχημα που, όπως λένε οι αυτόπτες μάρτυρες, σωριάστηκε και έμεινε στον τόπο.
Από τις φωνές των ανθρώπων που ήταν μπροστά έτρεξαν αρκετοί μοναχοί, ανάμεσα τους και ο π. Ιωάννης (Κρεστιάνκιν). 0 π. Μιχαήλ δεν έδινε κανένα σημείο ζωής. Όλοι ήταν σκυμμένοι από πάνω του περίλυποι. Ξαφνικά ο π. Ιωάννης είπε:
«Να κάνεις τον αγώνα σου, όχι για να αγιάσεις, αλλά για να χαρεί ο Χριστός»
– Πέστε μου κάτι, Γέροντα, για τον αγώνα μου.
– Παλληκαριά, λεβεντιά, φιλότιμο! Με το φιλότιμο να εργάζεσαι στον Χριστό. Και ο Χριστός στην ψυχή που έχει καλή διάθεση, αγωνιστικό πνεύμα και φιλότιμο, εργάζεται αθόρυβα.
– Γέροντα, γιατί δεν γεμίζω από την προσευχή, ενώ φροντίζω να είμαι συνεπής στα πνευματικά μου καθήκοντα;
– Ε, πώς να γεμίσης; Έτσι θα γεμίσης; Θέλει γύρισμα το κουμπί αλλού.
Εξέτασε να δης πόσο δουλεύεις στην πνευματική ζωή με την λογική και πόσο με την καρδιά• πόσο κινείσαι από την ευρωπαϊκή συνέπεια και πόσο από το ορθόδοξο φιλότιμο.