Τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εναντίον

Ο καιρός της θλίψεως κρατά συνήθως μέχρις ότου αναχωρήσει η υπερηφάνεια· διότι στους ταπεινούς τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εναντίον, ούτε τα έργα των ανθρώπων, ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι, ούτε ακόμη και οι δαίμονες. 

Όταν έλθει η ταπείνωση με τη θλίψη της δοκιμασίας, πάλιν ο Θεός επαναφέρει τα πάντα στη χαρά.

Όσιος Αρσένιος Μπόκα

πηγή

Φωτογραφίες από την Σύναξη των νέων Εκκλησιαστικών Επιτροπών της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης & Πλαταμώνος και την Απονομή των Διοριστηρίων στους νέους Επιτρόπους, που έλαβε χώρα στην αίθουσα του Ι.Ν. Παντανάσσης

«Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;»

«Πρέπει παιδί μου, να μην ακολουθούμε τη μέση οδό του Χριστιανού, γιατί αυτή είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει να ξεπεράσουμε το στάδιο αυτό και ν’ ανέβουμε ψηλά.

Τότε είναι όλα εύκολα. Όταν δεν πέφτουμε σε αμαρτίες τότε είμεθα εκτός της μέσης οδού και είμεθα οι πραγματικοί Χριστιανοί».

– Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;

«Η αγάπη μας προς τον Χριστό, παιδί μου, πραγματοποιείται ως εξής:

Η Διαθήκη μιας Μάνας

Αυτή είναι η χειρόγραφη διαθήκη μιας μητέρας, που κοιμήθηκε στα 90 της χρόνια. Η γυναίκα αυτή είχε 4 κόρες, 1 γυιό και 15 εγγόνια. Πεθαίνοντας, δεν τους άφησε παρά μόνο την διαθήκη της, ανορθόγραφη και κακογραμμένη, πλούσια όμως σε πνευματικό περιεχόμενο:

– Αγαπημένα μου παιδιά, (και τους αναφέρει έναν έναν, τα παιδιά της, τους γαμπρούς, την νύφη και όλα τα εγγονάκια, 25 ονόματα). Σας φιλώ και σας αποχαιρετώ. Αυτό το γράμμα θα το ανοίξετε και θα το διαβάσετε μετά τον θάνατό μου…

Η πρώτη σας δουλειά, μόλις σηκωθήτε το πρωί, είναι να πλυθήτε, να ανάψετε το καντηλάκι σας και να θυμιάσετε όλο το σπίτι. Κατόπιν θα κάνετε την προσευχή σας, όπως σας την έμαθα από τον Συνέκδημο. Το ίδιο θα κάμουν -αν θέλουν- και οι άνδρες σας και η νύφη μου και όλα τα εγγονάκια μου. Κι ύστερα όλοι στις δουλειές σας. Μόνο έτσι θα σκεπάζει και θα ευλογή ο Θεός και την δουλειά και την οικογένειά σας.

Κάθε Κυριακή πρωί όλοι σας στην Εκκλησία, το ίδιο και κάθε μεγάλη γιορτή. Κάθε βράδυ, μικροί-μεγάλοι, πριν από τον ύπνο θα διαβάζετε το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς, την Καινή Διαθήκη, το Ψαλτήρι και την «Αμαρτωλών Σωτηρία».

Μεγαλυνάρια Χριστουγέννων

( Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 

σήμερα, Κυριακῇ Χριστουγέννων, 25 Δεκεμβρίου 2016 )

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ

Ψαλλόμενα ἐν τῇ ᾠδῇ ταύτῃ

Ἦχος α’

Μεγάλυνον ψυχή μου, τὴν τιμιωτέραν, καὶ ἐνδοξοτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων.

Μεγάλυνον ψυχή μου, τὴν τιμιωτέραν, καὶ ἐνδοξοτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων.

Μεγάλυνον ψυχή μου, τὸν ἐκ τῆς Παρθένου, Θεὸν σαρκὶ τεχθέντα 

Μεγάλυνον ψυχή μου, τὸν ἐν τῷ Σπηλαίῳ, τεχθέντα Βασιλέα.

Μεγάλυνον ψυχή μου, τῶν ὑπὸ τῶν Μάγων, Θεὸν προσκυνηθέντα.

Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καὶ παράδοξον! οὐρανὸν τὸ Σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν, τὴν Παρθένον, τὴν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρnτος, Χριστὸς ὁ Θεός, ὅν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν.

Μεγάλυνον ψυχή μου, τὸν ὑπὸ Ἀστέρος, τοῖς Μάγοις μηνυθέντα.

Ἐξαίσιον δρόμον, ὁρῶντες οἱ Μάγοι, ἀσυνήθους νέου ἀστέρος ἀρτιφαοῦς, οὐρανίου ὑπερλάμποντος, Χριστὸν Βασιλέα ἐτεκμήραντο, ἐν γῇ γεννηθέντα Βηθλεέμ, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν.

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί ... (Καθίσματα)

( Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 

σήμερα, Κυριακῇ Χριστουγέννων, 25 Δεκεμβρίου 2016 )

Μετὰ τὴν α’ Στιχολογίαν

Κάθισμα 

Ἦχος δ’ – Κατεπλάγη Ἰωσὴφ

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ, μετὰ τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν Βασιλέων. Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδὴν ἐπάξιον΄ Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καὶ Θεοτόκου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Μετὰ τὴν β’ Στιχολογίαν

Κάθισμα

Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν, ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν, ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Μετὰ τὸν Πολυέλεον 

Κάθισμα

Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός, πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς, ηὐδόκησεν, ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών, καὶ γέγονεν ὁ Ὢν, ὃ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς, καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Ποιμαντική αξιοποίηση της εορτής των Χριστουγέννων

Oι απολυτρωτικές προβολές της ενανθρωπήσεως του Κυρίου στη ζωή του εκπεσμένου ανθρώπου. Ποιμαντικές αναδιφήσεις στα σχετικά κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας.

Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου αποτελεί αναμφισβήτητα το κορυφαίο γεγονός στην ιστορία της θείας οικονομίας. Είναι «τά σωτήρια τοῦ κόσμου καί ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητας» κατά τον Μέγα Βασίλειο[1]. 

Κατ’ αυτό το μυστήριο ο Θεός έγινε άνθρωπος, το μεγάλο χάσμα μεταξύ θείου και ανθρώπινου γεφυρώθηκε, ο άνθρωπος ενώθηκε με τον Θεό μέσω του ενανθρωπήσαντος Θεανθρώπου και η πεπτωκυία ανθρώπινη φύση αποκαταστάθηκε στην προπτωτική της αυθεντική κατάσταση. 

Το γιατί και το πώς της Σαρκώσεως του Θεού

Βλέπω ταυτόχρονα έναν μαραγκό και μια φάτνη και ένα Βρέφος και σπάργανα και λεχώνα Παρθένο που στερείται τα πλέον απαραίτητα, βλέπω τα πάντα να είναι φτωχικά, τα πάντα πλημμυρίζουν από ανέχεια. 

Είδες πλούτος που υπάρχει μέσα σε τόσο μεγάλη φτώχεια; Είδες πως, ενώ ο Χριστός ήταν πλούσιος, φτώχευσε για χάρη μας; Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα και γι’ αυτό τοποθετήθηκε σε μια ξερή φάτνη. Ω, φτώχεια που είσαι πηγή πλούτου! Ω, πλούτε αμέτρητε που κρύβεσαι από τη φτώχεια!

Είναι ξαπλωμένος μες στη φάτνη και συνταράσσει την οικουμένη. Τυλίγεται με σπάργανα και διασπά τα δεσμά της αμαρτίας. Ακόμη δεν μίλησε και δίδαξε τους μάγους και τους παρακίνησε σε μετάνοια και μεταστροφή. Τι να πω και σε τι να αναφερθώ; 

Να, ένα Βρέφος σπαργανώνεται και τοποθετείται στη φάτνη. Κοντά του είναι η Μαρία που είναι Παρθένος και μητέρα μαζί. Κοντά του και ο Ιωσήφ, που λεγόταν, χωρίς να είναι, πατέρας. Εκείνος, χωρίς να είναι, λεγόταν άνδρας της Μαρίας, κι εκείνη, χωρίς να είναι, λεγόταν γυναίκα του Ιωσήφ. Νόμιμες ονομασίες αλλά χωρίς περιεχόμενο συζυγικού δεσμού. Μπορείς να κατανοήσεις τα λόγια μου, όχι όμως και τα γεγονότα. Ο Ιωσήφ μνηστεύτηκε μόνο τη Μαρία και το Άγιο Πνεύμα την σκέπασε με τη χάρη του. Γι’ αυτό και βρισκόταν σε απορία ο Ιωσήφ και δε γνώριζε πως να χαρακτηρίσει το Βρέφος. 

Δεν τολμούσε να πει πως ήταν καρπός μοιχείας και δεν μπορούσε να προφέρει λόγια βλάσφημα σε βάρος της Παρθένου, δεν είχε όμως και τη δύναμη να παραδεχθεί ως δικό του το παιδί, γιατί γνώριζε καλά, πως δεν είχε ιδέα για τον τρόπο που γεννήθηκε, ούτε ποιος έκανε το παιδί. Ενώ λοιπόν βρισκόταν σε απορία, ήρθε από τον ουρανό μήνυμα με τη φωνή του αγγέλου: «Μη φοβάσαι Ιωσήφ, γιατί εκείνο που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από Πνεύμα Άγιον».

Οι δραστηριότητες των Παιδιών του Κατηχητικού της Ενορίας Παντανάσσης, σε ένα υπέροχο video

Η αγάπη του για τον Θεό ήταν φλογερή και αυτός βρισκόταν ολοκληρωτικά μέσα στη φλόγα της αγάπης

Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης († 20 Δεκεμβρίου)

Oσίου Σιλουανού του Αθωνίτου: 

«Λόγος εγκωμιαστικός εις τον άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης»

~ Toν πάτερ Ιωάννη εγώ τον είδα στην Κροστάνδη. Τελούσε την θεία λειτουργία.

Έμεινα έκπληκτος για την δύναμη της προσευχής του, κι από τότε – παρότι πέρασαν γύρω στα σαράντα χρόνια- δεν είδα κανένα να λειτουργή όπως εκείνος. O λαός τον αγαπούσε κι όλοι παρευρίσκονταν με φόβο Θεού.

Και αυτό δεν είναι παράδοξο γιατί το Άγιο Πνεύμα ελκύει κοντά του τις καρδιές των ανθρώπων. Βλέπουμε στο Ευαγγέλιο τι πλήθη λαού ακολουθούσαν τον Κύριο.

Ο λόγος του Κυρίου προσείλκυε τον λαό γιατί προσφερόταν με το Άαγιο Πνεύμα, και γι αυτό είναι γλυκύς και ευάρεστος στην ψυχή.

Πρόγραμμα Ακολουθιών Δωδεκαημέρου

Ἡ γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ

Ὅταν ὁ ἄγγελος παρουσιάστηκε στὸν Ἰωσὴφ τοῦ θύμισε τὴν ἀρχαία προφητεία (Ἠσ. 7.14) ἡ ὁποία ἔδινε τὴν ὑπόσχεση πὼς θὰ ἐρχόταν μία ἐποχὴ ποὺ ὁ Θεὸς θὰ ζοῦσε ξανὰ ἀνάμεσα στὸ λαό Του, ὅπως ἦταν καὶ στὴν ἀρχὴ ἀχώριστος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Τότε ἐκεῖνοι θὰ ἀναφωνοῦσαν τὴ λέξη «Ἐμμανουὴλ» ἡ ὁποία στὰ Ἑβραϊκὰ σημαίνει «ὁ Θεὸς μαζί μας». Ἡ προφητεία αὐτὴ ἔχει ἐκπληρωθεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τώρα ὁ Θεὸς εἶναι ἀνάμεσά μας. 

Τὸν παλιὸ καιρὸ ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς ὕψωνε ὁλόκληρη τὴν ψυχή του, ὅλο τὸν ἐπίγειο πόθο του, ὁλόκληρη τὴν ἐλπίδα του γιὰ τὸν οὐρανὸ πρὸς ἐκείνη τὴ μυστηριώδη ἀπόσταση, τὴν κατοικία τοῦ ἀπρόσιτου Θεοῦ. Οἱ θρησκεῖες τοῦ ἀρχαίου κόσμου ἀποσκοποῦσαν στὸ νὰ βροῦν μὲ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο, μὲ θυσίες, μὲ μία δίκαιη ζωή, μὲ τὴν προσευχή, κάποιο σύνδεσμο, ἕνα τρόπο ἐπαφῆς μὲ αὐτὸ τὸ Θεὸ τὸν τόσο ἀκατάληπτο, τὸν τόσο τρομακτικὰ μακρινὸ στὴν ἁγιότητα καὶ τὸ ἄγνωστό Του.

Κι ὁ Θεὸς αὐτός, ἐκείνη τὴ μαγικὴ βραδιὰ τῶν Χριστουγέννων ἔγινε ἄνθρωπος· μπῆκε στὸν κόσμο τῆς δημιουργίας ντυμένος μὲ ἀνθρώπινη σάρκα μέσω τῆς Ἀειπάρθενης Μαρίας. Τώρα δὲν προσπαθοῦμε πιὰ νὰ βροῦμε τὸ Θεὸ σὲ ἄγνωστα οὐράνια ὕψη, δὲν προσπαθοῦμε πιὰ νὰ Τὸν κατεβάσουμε σ' ἐμᾶς, νὰ ἑλκύσουμε τὴν προσοχή Του, τὸ ἔλεος, τὴ συμπάθεια, τὴ συμπόνια, τὴν ἀγαθότητά Του διότι γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, ὅτι βρίσκεται ἀνάμεσά μας, ὅτι ἡ μακραίωνη ἀναζήτηση ἔχει τελειώσει, ὅτι Ἐκεῖνος ὁ Ἴδιος ἔχει ἔλθει. Κάθε φορὰ ποὺ τώρα προσευχόμαστε στὴν ἐκκλησία, στὸ σπίτι, στὰ ἄδυτα τῶν καρδιῶν μας, ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας. 

Φωτογραφίες από την σημερινή Χριστουγεν-νιάτικη Εορτή των παιδιών του Κατηχητικού

Χριστουγεννιάτικα κάλαντα

Το νανούρισμα της Παναγίας

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Χριστουγεννιάτικη Εορτή Κατηχητικού

              

(κλικ πάνω στη φωτογραφία για μεγέθυνση)

Το αντίδοτο του ψυχικού πόνου ….

Ενώ η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την υπεραφθονία και την υπερκατανάλωση -η οικονομική κρίση έβαλε λίγο φρένο-, την υψηλή τεχνολογία, την πρόοδο της επιστήμης, τις πολλές ανέσεις και υλικές απολαύσεις, παρατηρείται σοβαρή έξαρση ψυχολογικών προβλημάτων, βλέπει κανείς γκρίζα πρόσωπα, νευρικά, ταραγμένα, φοβισμένα, αγχωμένα, θλιμμένα και στεναχωρημένα.

Ακόμη και οι νέοι ταλαιπωρούνται από έντονα προβλήματα, εσωτερικές συγκρούσεις, ψυχικά άφωτα αδιέξοδα και αβάσταχτα κενά.

Νέες ωραίες, νέοι μορφωμένοι και πλούσιοι αγέλαστοι, κατηφείς και απαισιόδοξοι. Μια εποχή κατακτήσεων, αποκαλύψεων, κερδών και επιτυχιών, που όμως οι άνθρωποί της αισθάνονται στερημένοι, δίχως ψυχική υγεία, γαλήνη και χαρά. Συχνά τα πρότυπα των νέων μας είναι μελαγχολικοί τύποι της σκληρής μουσικής, της ξέφρενης και ταραγμένης. Μερικές φορές μάλιστα νομίζεις ότι τους αρέσει να καλλιεργούν τη θλίψη και την απαισιοδοξία. Αντί η μουσική να ευφραίνει και να ανασταίνει την ψυχή, την καθηλώνει στον πικρό πεσιμισμό. Είναι της μόδας τα μελαγχολικά πρόσωπα.

Η λύπη εξαντλεί τις ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις

– Γέροντα, συχνά μου πονάει το στομάχι και δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στα πνευματικά μου καθήκοντα.

– Εσύ κάθεσαι και συζητάς με τους λογισμούς σου, τα βλέπεις όλα μαύρα και βασανίζεσαι χωρίς λόγο ∙ έτσι τσακίζεσαι ψυχικά και σωματικά. Έπειτα από ένα τέτοιο τσάκισμα πονάει και το στομάχι, και πού να βρεθή μετά κουράγιο για πνευματικά;

Μπορεί να πάρης κάτι και να σου περάση το στομάχι, αλλά, αν δεν λείψη η στενοχώρια, πάλι θα πονέση. Μη δέχεσαι τους λογισμούς που σε απογοητεύουν , για να μην αχρηστέψης τα δώρα που σου έχει δώση ο Θεός. Όσο θα τοποθετήσαι σωστά, τόσο θα γαληνεύης και θα ηρεμής, και τόσο η υγεία σου θα καλυτερεύη και δε θα έχης ανάγκη από φάρμακα.

Ἐνορία καί Θεία Εὐχαριστία

Κάθε φορᾶν κατὰ τὴν ὁποίαν συνέρχονται οἱ χριστιανοί μιᾶς ἐνορίας πρὸς τέλεσιν τῆς θείας εὐχαριστίας γίνονται Ἐκκλησία, ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία…

Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐνορία ἐκφράζει τὴν ζωὴν ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας, φανερώνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐν γένει πνευματικὴν ζωὴν τῶν ἐνοριτῶν, ἡ ὁποία πραγματώνεται εἰς τὰ πλαίσια τῆς ζωῆς τῆς ἐνορίας.

Ἡ ἐνορία ἔχεις τοὺς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ὑπάγονται εἰς τὸν κανονικὸν Ὀρθόδοξον ἐπίσκοπον τῆς περιοχῆς καὶ ἐγγυῶνται διὰ τὴν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν λειτουργικὴν ζωὴν καὶ διὰ τὴν ἑνότητα μαζί Του. 

«Συνείδησις καί διάκρισις»

Γιά νά δῇς τά ὑλικά πράγματα, πρέπει νά εἶναι ὑγιεῖς οἱ σωματικοί ὀφθαλμοί σου. Γιά νά γνωρίσῃς τά νοερά πράγματα, πρέπει νά εἶναι ὑγιεῖς οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς σου, νά ἔχῃς δηλαδή φωτισμένη συνείδησι καί διάκρισι. 

Μόνο μ΄ αὐτή τήν προϋπόθεσι θά ἐφαρμόζεις σωστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ «καί οὐκ ἐκκλινεῖς ἀπ΄ αὐτῶν εἰς δεξιά οὐδέ εἰς ἀριστερά, ἵνα συνῇς ἐν πᾶσιν οἷς ἐάν πράσσῃς» (Ἰησ. Ναυῆ 1, 7).

Διάκρισις εἶναι ἡ ἱκανότητα τῆς ψυχῆς νά διακρίνῃ ἀλάθητα σέ κάθε περίπτωσι τό καλό ἀπό τό κακό, τό θεῖο θέλημα ἀπό τή δαιμονική ἀπάτη. 

Μέ τή διάκρισι θά γνωρίσεις πότε καί πῶς πρέπει νά πολεμᾶς τά πάθη, πότε νά ὑποχωρῆς, πῶς νά ἀντιμετωπίζῃς νικηφόρα τίς πανουργίες τῶν δαιμόνων, πότε οἱ λογισμοί σου προέρχονται ἀπό τό Θεό καί πότε ἀπό τούς δαίμονες. 

Η απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης δεν χωρά το «εγώ» μας

Ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζει ότι είναι ειρηνικός διότι έχει αναγάγει την «ειρηνική του κατάσταση» με το αίσθημα ψευτοπληρότητας και φίλαυτης αυτονομίας που βιώνει από την επαγγελματική καταξίωση, την ικανοποίηση του υπερκαταναλωτισμού του, την πραγμάτωση των παθών του, την επίτευξη της ηδονιστικής σχέσης του με τους άλλους.

Νιώθει ειρηνικός μέσα στο βόλεμά του.

Η ειρήνη που νομίζουμε ότι έχουμε πολλές φορές ομοιάζει με την ησυχία που επικρατεί μετά από βομβαρδισμό.

Δεν είναι ειρήνη. Είναι ένας φόβος, ένας σιωπηλός θρήνος, ένα σφίξιμο, μία δειλία, μία πνιγερή κραυγή, ένα μένος που δεν μπορεί να εκφραστεί προς στιγμήν.

Ένας άγνωστος σπηλαιώτης

Στὶς σημειώσεις τοῦ π. Ντενάσια εὑρίσκονται τὰ ἑξὴς στοιχεῖα ἀπὸ τὴν διήγηση τοῦ π. Νήφωνος, κτίτορος τῆς Ῥουμανικῆς Σκήτης:

Αὐτὸς ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἔμενε σὲ σπηλιά, ποὺ ἦταν γειτονικὴ μὲ αὐτὴ τοῦ Ὁσίου Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτου. Πόσο ἔζησε ἐκεῖ καὶ πῶς ὀνομάζεται δὲν εἶναι γνωστό. Ἡ ζωή του κυλοῦσε σὲ παντελῆ πτωχεία. Δὲν κατεῖχε ἀπολύτως τίποτε. Περπατοῦσε χωρὶς ὑποδήματα καὶ χωρὶς σκοῦφο, ἦταν δὲ σκεπασμένος μὲ φθαρμένα ἄχρηστα ῥοῦχα.

Κάποτε δύο μοναχοῖ τῆς Μολδαβικῆς Σκήτης διήρχοντο ἀπὸ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο μέρος. Ἔχασαν τὸν δρόμο τους καὶ βρέθηκαν στὸ σπήλαιο τοῦ ἐρημίτου, ὅπως μᾶς ἱστορεῖ ὁ π. Νήφων. Ὁ ἀσκητὴς κρατοῦσε στὰ χέρια του ἕνα μικρὸ Ψαλτήρι, τὸ ὁποῖο διάβαζε διαρκῶς χωρὶς διακοπή, ἐνῶ ταυτοχρόνως εἶχε κατακτήσει καὶ τὴν καρδιακὴ εὐχή. 

Παραδώστε τον έλεγχο

Εσείς αναρωτιέστε: τί κατάφερα που δεν ανταπέδωσα το κακό; 

Κάνατε, στη δεδομένη κατάσταση, την πιο σοφή πράξη στον κόσμο: αναθέσατε τη μάχη σας στον Έναν, τον Ισχυρότερο από εσάς και ο Ένας αυτός ισχυρότερος θα πολεμήσει νικηφόρα για εσάς. 

Αν εσείς μόνοι σας μπείτε σε διαμάχη μ’ εκείνον που σας έκανε το κακό, μπορεί να ηττηθείτε. 

Τα έργα της αγάπης

Πλούσιοι είναι οι καρποί και πολύς ο μισθός των έργων που γίνονται από αγάπη.

ΠΟΤΕ να μην κάνης το κακό. Έστω κι αν το ζητά κάποιου προσώπου η αγάπη.

Μπορεί όμως, χάριν ενός προσώπου που αγαπούμε, να αναβάλουμε κάποιο καλό έργο, ή να το αντικαταστήσουμε με κάποιο καλύτερο. Αυτό δεν είναι παράληψις καλής πράξεως. Είναι εκτέλεσις πράξεως ακόμη καλυτέρας.

Η καλή πράξις τότε μόνον ωφελεί, όταν έχη κίνητρο την αγάπη. Και η μικρότερη πράξις, όταν γίνεται από αγάπη, φέρει καρπόν πολύν, γιατί ο Θεός, δεν λαμβάνει υπ’ όψι την ποσότητα του καλού, αλλά την καλή διάθεσι.

Πολύ αγάπη, είναι ήδη πολύ προσφορά.

Καλή εργασία, είναι ήδη πολύ εργασία.

Του κοινού καλού η εξυπηρέτησις είναι έργο ευγενικό και αξιόμισθο.

«Εγώ είμαι αυτός που φροντίζεις και κάθε απόβραδο μου ανάβεις το καντήλι»

«Η γριά Στυλιανή, που είχε υπό την φροντίδα της το δισυπόστατο ναό του Αγίου Σπυρίδωνος (στην Πάρο), διακρινόταν για την ευλάβειά της, τη σοβαρότητα και τη σεμνότητα του ήθους της. Είχε ζήσει για χρόνια στην ξενιτειά μα τίποτε δεν είχε αλλάξει πάνω της, μήτε η κόμμωση, μήτε η ενδυμασία – παλαιικιά γυναίκα και στην εμφάνιση και στους τρόπους. Πολλά χρόνια χήρα, μύριζε λιβάνι και κερί. Στις βεγγιέρες είχε το δικό της λόγο, που δεν τον άκουσε, αλλά τον έζησε.

Εδιηγείτο, λοιπόν: «Την εποχή κατά την οποία η ελονοσία μάστιζε τον κόσμο, βγήκα μια φεγγαρόλουστη νύχτα προς νερού μου. Βλέπω μπρος στα χαλάσματα του σπιτιού μας γέροντα με ψάθινο σκουφάκι να μαζεύει σκουπίδια και κάθε άχρηστο και βρώμικο πράγμα. Τον πλησίασα και σεβαστικά τον ρώτησα:

Χριστουγεννιάτικη Εορτή Κατηχητικού

«Συμβουλές Γέροντος σέ χριστιανούς πού ζοῦν στόν κόσμο»

Πολεμῆστε μέ κάθε τρόπο τό πάθος τοῦ θυμοῦ, καί, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτό θά ὑποχωρήσει. Ἄν τυχόν νευριάσετε ἤ ὀργιστεῖτε, εἶναι προτιμότερο νά μήν πεῖτε τίποτε. 

Ἀπομακρυνθεῖτε ἤ, ἄν κάτι τέτοιο δέν εἶναι εὔκολο, κλεῖστε σφιχτά τά χείλη σας γιά νά μήν πεταχθεῖ ἔξω ἡ ὀργισμένη φλόγα πού καίει στήν ψυχή σας καί ἀναστατώσει ὅλο σας τό περιβάλλον. 

«Πως μπορείς να καταλάβεις ότι κάποιος είναι πλανεμένος»

– Γέροντα, πως μπορείς να καταλάβεις ότι κάποιος είναι πλανεμένος;

– Ακόμη και από την όψη του μπορείς να το καταλάβεις. Ο πλανεμένος παρουσιάζει μια εξωτερική ψεύτικη απάθεια. Φαίνεται ταπεινός και πράος, αλλά μέσα του κρύβει την μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του.

Αν κοιτάξετε τα μάτια του, θα δείτε ότι βλέπει τους άλλους ταλαίπωρους σαν μυρμήγκια. Μπορείς όμως να τον καταλάβεις και από αυτά που λέει.

Ήταν ένας πλανεμένος, που πολύς κόσμος τον είχε για άγιο. Έλεγε ότι του είχε παρουσιασθεί ο Χριστός καβάλα σε ένα άλογο, κρατώντας ένα φλασάκι με κρασί, τον κέρασε από αυτό και από τότε απέκτησε το διορατικό χάρισμα. Μια φορά που μιλούσε στον κόσμο, κάποιος τον ρώτησε: «Γιατί δεν μπορώ να κάνω κι εγώ θαύματα;».

Χερουβικόν Θεοδώρου Φωκαέως πλ. δ' ἤχου

( Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 

χθές, Κυριακῇ ΙΑ' Λουκᾶν, 11 Δεκεμβρίου 2016 )

Ὁ Χερουβικὸς ὕμνος

Οἱ τὰ Χερουβεὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες, καὶ τῇ ζωοποιῷ Τριάδι τὸν τρισάγιον ὕμνον προσᾴδοντες, πᾶσαν τὴν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν, ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι, ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Ἀλληλούϊα.

Γιατί δεν μας αποκαλύπτεται ο θεός

Είπε ο Αββάς Ολύμπιος: Κατέβηκε κάποτε ένας ιερεύς των ειδωλολατρών σε Σκήτη και ήλθε στο κελί μου και κοιμήθηκε. Και βλέποντας τη διαγωγή των μοναχών, μου λέγει: 

Έτσι ζώντας, τίποτα δεν σας φανερώνει ο Θεός σας; Και του λέγω: Τίποτε. 

Και μου λέγει: Και όμως εμάς, όταν ιερουργούμε στο θεό μας, τίποτε δεν κρύβει, αλλά μας αποκαλύπτει τα μυστήρια του. Ενώ σείς, τόσους κόπους κάνοντας, αγρυπνίες, ησυχίες και ασκήσεις, λες ότι τίποτε δεν βλέπετε;

Ο Θεός αποκαλύπτεται στους λεβέντες

Ο Θεός αποκαλύπτεται κυρίως στους γνήσια ταπεινούς. Κρύβεται συνήθως από τους υπερήφανους. Ο Θεός αναπαύεται στην πραότητα και στη ταπείνωση. Η ταπείνωση κοντεύει να καταστεί άγνωστη, αχρείαστη και άχρηστη στον κόσμο μας. 

Η έξαρση της έπαρσης σήμερα αποτελεί προσόν, δύναμη, κόσμημα, ισχύ, κύρος. Ο γέροντας Παΐσιος ο αγιορείτης έλεγε: ''ο Θεός αποκαλύπτεται στους λεβέντες!". Λείπει δυστυχώς πολύ αυτή η πνευματική λεβεντιά και από τους χριστιανούς μας. 

Παρατηρεί κανείς και στους εκκλησιαστικούς αυλόγυρους ένα πνεύμα ρηχό, μέτριο, μουδιασμένο, μισοκακόμοιρο, φοβισμένο και δειλό. 

Αἴνοι ἀναστάσιμοι πλ. δ' ἤχου & Δοξαστικόν ἑορτής ῾Αγίων Προπατόρων

( Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 

σήμερα, Κυριακῇ ΙA' Λουκᾶν, 11 Δεκεμβρίου 2016 )

ΑΙΝΟΙ

Ἦχος πλ. δ’.

Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον. Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῶν οὐρανῶν· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τοῖς ὑψίστοις. Σοὶ πρέπει ὕμνος τῷ Θεῷ.

Αἰνεῖτε αὐτόν, πάντες οἱ Ἄγγελοι αὐτοῦ· αἰνεῖτε αὐτόν, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ. Σοὶ πρέπει ὕμνος τῷ Θεῷ.

Στίχ. Τοῦ ποιῆσαι ἐν αὐτοῖς κρῖμα ἔγγραπτον· δόξα αὕτη ἔσται πᾶσι τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ.

Κύριε, εἰ καὶ κριτηρίῳ παρέστης, ὑπὸ Πιλάτου κρινόμενος, ἀλλ’ οὐκ ἀπελείφθης τοῦ θρόνου, τῷ Πατρὶ συγκαθεζόμενος, καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, τὸν κόσμον ἠλευθέρωσας, ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου, ὡς οἰκτίρμων καὶ Φιλάνθρωπος.

Στίχ. Αἰνεῖτε τὸν Θεὸν ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν στερεώματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. 

Κύριε, εἰ καὶ ὡς νεκρὸν ἐν μνημείῳ, Ἰουδαῖοι σε κατέθεντο, ἀλλ’ ὡς Βασιλέα ὑπνοῦντα, στρατιῶταί σε ἐφύλαττον, καὶ ὡς ζωῆς θησαυρόν, σφραγῖδι ἐσφραγίσαντο, ἀλλὰ ἀνέστης καὶ παρέσχες, ἀφθαρσίαν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Φωτογραφίες από την επίσκεψη της χορωδίας του Κατηχητικού της ενορίας Παντανάσσης, στο Εκκλησιαστικό Γηροκομείο της Μητροπόλεως Κίτρους, για τα κάλαντα των Χριστουγέννων

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Λόγος περί ησυχίας

…Γνωρίζετε βέβαια αγαπητοί μου αδελφοί, ότι από τότε πού έγινε η παράβασις των πρωτοπλάστων, δεν μπορεί η ψυχή να γνωρίσει, όπως πρέπει, τον Θεό, εάν δεν περιοριστή μακρυά από τους ανθρώπους και από κάθε περισπασμό. Διότι τότε θα δοκιμάσει τον πόλεμο των εχθρών της. Και αφού νικήσει σε κάθε προσβολή των αντιπάλων, τότε το πνεύμα του Θεού θα κατοικήσει μέσα της και όλος ο κόπος της θα μεταβληθεί σε χαρά και αγαλλίαση. Βέβαια στον καιρό του πολέμου θα υπομείνει θλίψεις, στενοχώριες και άλλα πολυποίκιλα βάσανα. Αλλά ας μη φοβηθεί. Δεν θά νικηθεί, εφ” όσον αγωνίζεται στην ησυχία.

Αυτός ήταν ο λόγος πού οι άγιοι πατέρες ζούσαν απομονωμένοι στην έρημο, όπως ο Ηλίας ο Θεσβίτης, ο Ιωάννης ο βαπτιστής και όλοι οι υπόλοιποι πατέρες. Μη νομίσετε ότι οι άγιοι κατόρθωσαν να εξαγιασθούν, ζώντας μεταξύ των ανθρώπων. Επέτυχαν να κατοικήσει μέσα τους η θεϊκή δύναμις, αφού προηγουμένως ασκήθηκαν πολύ στην ησυχία. Και τότε, στολισμένους με τις αρετές, τους έστελνε ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, για να τους οικοδομήσουν και να τους θεραπεύσουν.

Σαν ιατροί πού ήσαν, μπορούσαν να θεραπεύσουν τις ασθένειες των ανθρώπων. Για την ανάγκη αυτή ο Θεός τους αποσπούσε από την ησυχία και τους έστελνε στον κόσμο. Τότε όμως τους έστελνε, αφού θεράπευαν όλα τα δικά τους πάθη. Είναι αδύνατο να στείλει ο Θεός για την πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων μια ψυχή πού είναι ακόμη ασθενής.

Ὁ θρῆνος τοῦ Ἀδάμ

«Σέ ποθῶ, Κύριε, καί Σ᾽ ἀναζητῶ μέ δάκρυα. Πῶς νά μή Σέ ζητῶ; Ἐσύ μοῦ ἔδωσες νά Σέ γνωρίσω μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, κι αὐτή ἡ θεία γνώση τραβᾶ ἀδιάκοπα τήν ψυχή μου κοντά Σου».

Θρηνεῖ ὁ Ἀδάμ:

«Δέν μέ τέρπει ἡ σιγή τῆς ἐρήμου.

Δέν μέ τραβοῦν τῶν βουνῶν τά ψηλώματα.

Δέν μ᾽ ἀναπαύει ἡ ὀμορφιά τῶν δασῶν καί τῶν λειβαδιῶν.

Δέν καταπραΰνει τόν πόνο μου τῶν πουλιῶν τό κελάδημα.

Τίποτε, τίποτε δέν μοῦ δίνει τώρα χαρά,

Ἡ ψυχή μου ράγισε ἀπό τήν πολύ στενοχώρια.

Τόν ἀγαπημένο Θεό μου ἐπρόσβαλα.

Κι ἄν μέ ξανάπαιρνε στόν παράδεισο ὁ Κύριος καί ἐκεῖ θά

θρηνοῦσα λυπητερά, πονεμένα.

Γιατί πίκρανα τόν ἀγαπημένο μου Θεό».

Διωγμένος ἀπό τόν Παράδεισο ὁ Ἀδάμ ἀνάβλυζε πηγές ἀπό δάκρυα ἀπό τήν πληγωμένη του καρδιά. 

Άγιος ο Θεός…

Tον 5ο αιώνα μ.Χ. βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη ο Θεοδόσιος ο Μικρός. Ευλαβής ο αυτοκράτορας, μα στα χρόνια του ξεφύτρωναν η μία μετά την άλλη οι αιρέσεις. Συχνά αυτές πλανούσαν απ΄ τη σωστή πίστη και τον ευσεβή λαό αλλά ακόμη και τους άρχοντες και τους ιερείς.

Τώρα βγήκανε κάποιοι που λέγανε πως στον Αγγελικό Ύμνο που λέμε κάθε τόσο οι πιστοί, στο «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς» πρέπει, τάχα, να προσθέσουμε και τις λέξεις «ο σταυρωθείς δι΄ ημάς».

Αρκετοί πιστοί παρασύρθηκαν. Πολλοί άλλοι μπερδεύτηκαν. Οι λέξεις δεν τους φαινότανε κακές, αντίθετα και σωστές ήταν και την αλήθεια φανέρωναν… Άλλοι πάλι λέγανε πως το σωστό ήταν να λέγεται ο Ύμνος όπως τους τον μάθανε οι πιο παλιοί και να μην προσθέσουν τίποτα. Κι έτσι υπήρχε απορία και διαμάχη.

Ποιός είναι από όλους αγαπητός;

Γιατί, πες μου, ποιός είναι από όλους αγαπητός; Εκείνος που συγχύζεται, που εξοργίζεται, που κάνει σαν θηρίο και συμπεριφέρεται έτσι προς τους άλλους που έχουν την ίδια μ’ αυτόν ανθρώπινη φύση, ή εκείνος που είναι πράος, γαλήνιος και ατάραχος σαν φιλόσοφος; 

Δεν μοιάζει ο δεύτερος με άγγελο και ο πρώτος ούτε καν με άνθρωπο; Γιατί ο μεν θυμώδης δεν μπορεί να συγκρατήσει ούτε τα δικά του πάθη, ενώ ο πράος ανέχεται και τα πάθη των άλλων. 

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, περί Προσευχῆς

Εἶναι λιμάνι, ἄγκυρα, θησαυρὸς καὶ ἀσφάλεια. Ἡ προσευχὴ εἶναι λιμάνι γιὰ ἐκείνους ποὺ κυριεύονται ἀπὸ τρικυμία, ἄγκυρα γιὰ ἐκείνους ποὺ κλυδωνίζονται, ῥάβδος στηρίξεως γιὰ ἐκείνους ποὺ σαλεύονται, ἀσφάλεια τῶν πλουσίων, θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, προφύλαξη τῆς ὑγείας· ἡ προσευχὴ καὶ τὰ ἀγαθά μας τὰ διατηρεῖ ἀμετάβλητα καὶ τὰ δυσάρεστα τὰ μεταβάλλει ἀμέσως. 

Καὶ ἂν ἔρθει κάποιος πειρασμός, εὔκολα τὸν ἀποκρούει, ἂν συμβεῖ κάποια χρηματικὴ ζημία, εἴτε κάτι ἄλλο ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ προξενοῦν λύπη στὴν ψυχή μας, ὅλα τὰ ἀπομακρύνει ἀμέσως. 

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ φυγαδευτήριο κάθε λύπης, αἰτία εὐθυμίας, ἀφορμὴ γιὰ συνεχῆ ἡδονή, μητέρα τῆς εὐσεβείας.

Οι Άγιοι γίνονται οι φορείς της Χάριτος και του ελέους του Κυρίου

Η Εκκλησία έλαβε εντολή από τους Αποστόλους να εύχεται για όλο τον κόσμο και να μεσιτεύει στο Χριστό για χάρη του κόσμου.

Η Εκκλησία όταν επικαλείται τις προσευχές των αγίων, πιστεύει ότι οι άγιοι που ζωντανοί παρακαλούσαν το Θεό για την ειρήνη του κόσμου και την ευστάθεια των Εκκλησιών του Χριστού δεν παύουν να κάνουν το ίδιο και στην ουράνια Εκκλησία του Χριστού, την θριαμβεύουσα. Αυτοί ακούν ευνοϊκά τις προσευχές μας όταν τους επικαλούμαστε και εύχονται στο Θεό και γίνονται οι φορείς της χάριτος και του ελέους του Κυρίου.

Η Εκκλησία, στις προσευχές της προς το Θεό, παρακαλεί τον Κύριο να δεχθεί τις δεήσεις της, και αναφέρει τις προσευχές των αγίων και της Θεοτόκου, επειδή πιστεύει στην παρρησία που έχουν στο Θεό και στην αμείωτη και συνεχή αγάπη τους για την στρατευόμενη Εκκλησία του Χριστού. Επίσης σε όλα τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας αναφέρονται οι Άγιοι ως πρεσβευτές προς τον Κύριο Ιησού Χριστό για χάρη μας. Οι παλαιότατοι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν ότι οι Άγιοι μεσιτεύουν για μας προς τον Κύριο και πάντοτε καταφεύγουν στη μεσιτεία τους.

Ένας εἶναι ὁ Κύριος καί μία ἡ Κυρία, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἀδελφοί

Ὅταν συγγενεῖς ἤ φίλοι, παρακαλοῦσαν τήν μακαρία Σοφία νά μετακινηθεῖ ἀπό τό μοναστήρι, ἔλεγε μέ ἀφοπλιστική ἁπλότητα: “νά ρωτήσω τόν Κύριον καί τήν Κυρίαν”, ἐννοώντας τόν Χριστό καί τήν Παναγία Μητέρα του. “Ἐγώ τηρῶ αὐτά ποῦ μέ λέει ἡ Παναγία”.

Σέ καμία ἄλλη περίπτωση δέν χρησιμοποιοῦσε αὐτές τίς λέξεις, ὅλους τους προσφωνοῦσε ὡς: ἀδελφέ, ἀδελφή. Ἔλεγε μάλιστα “ἕνας εἶναι ὁ Κύριος καί μία ἡ Κυρία, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἀδελφοί”.

Ἐφάρμοζε στήν ζωή τῆς τήν προφητική παραγγελία τοῦ Θεοῦ: “Ἐπί τίνα ἐπιβλέψω, ἄλλ’ ἡ ἐπί τόν ταπεινόν καί ἠσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου” (Ἤσ. 66, 2).

Στίς μαννάδες, μέ πολύ πόνο, ἔλεγε: “Συμβουλέψτε τά κορίτσια σας νά φυλάξουν τήν τιμή τους, μέχρι τόν γάμο τους, νά βαδίσουν τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Τά ἀγόρια νά μένουν καθαρά μέχρι τόν γάμο. Ὅταν ὁ παπάς ἀνοίγει τό Εὐαγγέλιο στόν γάμο, στέλνει ὁ Χριστός τόν ἄγγελο καί στεφανώνει τήν παρθενία.”

Πολύχρωμο μωσαϊκό

Κάθε πράγμα σε αυτό τον κόσμο είναι ένα κάδρο στο οποίο ο Θεός έχει κορνιζώσει και από μία σκέψη του. Όλα τα πράγματα μαζί, συναποτελούν το πολύχρωμο μωσαϊκό των σκέψεων του Θεού. 

Βαδίζοντας από πράγμα σε πράγμα, διαβαίνουμε από την μια σκέψη του Θεού στην άλλη, από την μια αγιογραφία του Θεού στην επόμενη. 

Τρέχει για να κλέψει

Το μυρμήγκι περιμένει να γίνει το σιτάρι, και η κενοδοξία να συναχθεί ο πνευματικός πλούτος. Και το μεν μυρμήγκι τρέχει για να κλέψει· η δε κενοδοξία χαίρεται γιατί θα διασκορπίσει. 

Το πνεύμα της απογνώσεως χαίρεται, όταν βλέπει να πληθύνεται η κακία, ενώ το πνεύμα της κενοδοξίας χαίρεται, όταν βλέπει να πληθύνεται η αρετή.

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

πηγή

Πώς ενεργεί η χάρη. Η ελεύθερη αποδοχή της από τον άνθρωπο

ΘΥΜΑΣΑΙ, πιστεύω, ότι ο χριστιανός δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, αφού διαμορφώνεται τόσο από τη φύση όσο και από τη χάρη. Πρέπει να διευκρινίσω, όμως, ότι από τους χριστιανούς δεν σώζονται όλοι. 

Σώζονται, μπαίνουν δηλαδή στην αιώνια βασιλεία του Θεού, μόνο εκείνοι στους οποίους ενοικεί η χάρη, διαποτίζοντάς τους ολοκληρωτικά, μεταμορφώνοντας θα έλεγα, σύνολη τη φύση τους. Πρόσεξε τι λέει ο Κύριος! Λέει πως «η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με προζύμι, που το πήρε μια γυναίκα και το ανακάτεψε μ’ ένα σακί αλεύρι, ώσπου ζυμώθηκε όλο» (Ματθ. 13:33). 

Το ζυμάρι δεν φουσκώνει αμέσως μόλις ανακατωθεί με το προζύμι. Φουσκώνει στην ώρα του, αφού πρώτα το προζύμι διεισδύσει και απλωθεί σιγά-σιγά μέσα του. Το ψωμί που γίνεται έτσι, είναι ανάλαφρο, ευωδιστό, νόστιμο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χάρη. Όταν ενώνεται με τη φύση μας, στο άγιο Βάπτισμα, δεν τη διαποτίζει αμέσως. 

Απλώνεται σιγά-σιγά. Κι όταν η χάρη απλωθεί παντού, όταν σύνολη η φύση μας χαριτωθεί, τότε, όλα όσα κάνουμε, παίρνουν έναν άλλο χαρακτήρα. Τότε οι ενέργειές μας, μολονότι φαινομενικά είναι οι ίδιες με άλλες όμοιες οποιουδήποτε ανθρώπου, αποκτούν ένα ιδιαίτερο άρωμα, μιαν ιδιαίτερη γεύση, έναν ιδιαίτερο ήχο. Ο Θεός δέχεται μόνο αυτές τις ενέργειες, που Του είναι εξαιρετικά ευάρεστες.

“Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν, από την πολλή μελέτη, να είναι μαγνητόφωνα και να γεμίζουν τις κασσέτες τους με περιττά πράγματα”

Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν από την πολλή μελέτη να είναι μαγνητόφωνα και να γεμίζουν τις κασσέττες τους με περιττά πράγματα. ”Η άνευ πράξεως” όμως “διδασκαλία” είναι κατά τον Αββά Ισαάκ “παρακαταθήκη εντροπής”.

Βλέπεις, πολλοί που ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό διαβάζουν αθλητικά περιοδικά ή εφημερίδες και κάθονται. Μπορεί να είναι σαν τα μοσχάρια, αλλά θαυμάζουν τους αθλητές: « Α, καταπληκτικός αυτός, λένε, μπράβο! Ω!… ». Δεν χύνουν όμως λίγο ιδρώτα ούτε χάνουν κανένα κιλό βάρος. Διαβάζουν- διαβάζουν αθλητικά και ξαπλώνουν. Έτσι δεν ωφελούνται. Μένουν με την ευχαρίστηση του διαβάσματος .

Οι κοσμικοί, άλλοι διαβάζουν εφημερίδα, άλλοι διαβάζουν ένα ρομάντζο, μια περιπέτεια, άλλοι παρακολουθούν στο γήπεδο πως παίζουν και περνάνε την ώρα τους. Το ίδιο κάνουν και μερικοί που διαβάζουν πνευματικά. Μπορεί να ξενυχτούν και να διαβάζουν πνευματικά βιβλία με μανία και να ευχαριστιούνται. 

Το ευχαριστώ του αετού

Το ευχαριστώ του αετού

Στα μέρη της Κωνσταντινουπόλεως, ένα πλοίο ταξίδευε εκτελώντας την συγκοινωνία στα κοντινά νησιά. Εκεί που περνούσε από μια ακροθαλασσιά, άκουσαν οι ναύτες και οι επιβάτες του πλοίου κραυγές σπαρακτικές, κραυγές πτηνού που ευρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο. 

Τράβηξαν τότε το πλοιάριο προς την ξηρά και βγήκαν έξι άνθρωποι, και έσπευσαν προς το μέρος όπου τους ωδηγούσε η κραυγή. Όταν έφθασαν εκεί, αντίκρυσαν έναν αετό μεγάλο κι ένα φίδι να είναι κουλουριασμένο γύρω του και να τον περισφίγγη, και το κεφάλι του φιδιού να κοιτάζη απειλητικά τον αετό. Οι κραυγές του πτηνού ήταν γοερές, τι να κάνουν όμως οι άνθρωποι εκείνοι; Πώς να τα βάλουν με ένα τεράστιο φίδι; Επέστρεψαν γρήγορα στο πλοιάριο και διηγήθηκαν, τι είδαν.

Ανάμεσα στους επιβάτες του πλοίου, που άκουσαν την διήγηση, ήταν και ένας σιδηρουργός, που είχε μαζί του και τα σύνεργά του. Πήραν, λοιπόν, οι άνθρωποι εκείνο το εργαλείο, που ο σιδηρουργός χρησιμοποιούσε σαν τανάλια για να βγάζη από την φωτιά τα πυρακτωμένα σίδερα, και έτρεξαν να ελευθερώσουν τον αετό, χωρίς να τον βλάψουν.

«Συμβουλές Γέροντος σέ χριστιανούς πού ζοῦν στόν κόσμο»

Νά μή θυμάστε μέ λύπη τό κακό πού σᾶς προξένησε ὁ ἀδελφός σας, γιά νά μή θυμηθεῖ καί ὁ Κύριος τίς δικές σας ἁμαρτίες γιά τίς ὁποῖες σᾶς συγχώρερε.

Τό κακό νά τό νικᾶτε μέ τό καλο. Τό κακό δέν διορθώνεται ποτέ μέ τό κακό (Πρβλ. Ρωμ. Ιβ΄ : 21). Πρίν πεῖτε ὁτιδήποτε, σκεφθεῖτε μήπως μέ τά λόγια σας προσβάλετε τό Θεό ἤ τόν πλησίον σας.

Προτοῦ ἐπισκεφθεῖτε τόν ἀδελφό σας, θέστε ὡς ὄρο στόν ἑαυτό σας νά διατηρήσετε καί μετά τήν ἐπίσκεψή σας τήν ἴδια ἀγαθή διάθεση καί ἀγάπη πού τρέφετε καί τώρα ἀπέναντί του, ἀνεξάρτητα ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά σᾶς ὑποδεχθεῖ ἐκεῖνος. 

Σέ κάθε προστριβή μέ τόν πλησίον σας ἐξετάστε πρῶτα τόν ἑαυτό σας. Ἀσκώντας αὐστηρή αὐτοκριτική, σχεδόν πάντα θά διαπιστώνουμε πώς αἰτία τῆς δυσαρέσκειας εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός.