Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Τρισάγιος ὕμνος καὶ Δύναμις



(Ζωντανή ηχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης,
σήμερα, Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ανδρέα)

Ἅγιος ὁ Θεός, 
ἅγιος Ἰσχυρός, 
ἅγιος Ἀθάνατος· 
ἐλέησον ἡμᾶς.

Δοξαστικό (Τὸν κήρυκα τῆς πίστεως)



(Ζωντανή ηχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης,
σήμερα, Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ανδρέα)


Δόξα Πατρί… 
Ἦχος πλ. δ΄ 

Τὸν κήρυκα τῆς πίστεως, καὶ ὑπηρέτην τοῦ Λόγου, Ἀνδρέαν εὐφημήσωμεν, οὗτος γὰρ τοὺς ἀνθρώπους, ἐκ τοῦ βυθοῦ ἁλιεύει, ἀντὶ καλάμου τὸν σταυρόν, ἐν ταῖς χερσὶ διακρατῶν, καὶ ὦς σπαρτίον χαλῶν τὴν δύναμιν, ἐπανάγει τὰς ψυχάς, ἀπὸ τῆς πλάνης τοῦ ἐχθροῦ, καὶ προσκομίζει τῷ Θεῷ δῶρον εὐπρόσδεκτον. Ἀεὶ τοῦτον πιστοί, σὺν τῇ χορείᾳ τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ εὐφημήσωμεν, ἵνα πρεσβεύῃ αὐτῷ, ὅπως ἵλεως γένηται ἡμῖν, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως.

Εβδομαδιαίο Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών


Κυριακάτικο Κήρυγμα



Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

† Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014 (Μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου)

Ευαγγελική Περικοπή,

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην
Κεφ. α΄: 35-52

Τ
ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἱστήκει ὁ ᾿Ιωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, καὶ ἐμβλέψας τῷ ᾿Ιησοῦ περιπατοῦντι λέγει· Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἤκουσαν αὐτοῦ οἱ δύο Μαθηταὶ λαλοῦντος, καὶ ἠκολούθησαν τῷ ᾿Ιησοῦ. Στραφεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ θεασάμενος αὐτοὺς ἀκολουθοῦντας λέγει αὐτοῖς· Τί ζητεῖτε; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Ῥαββί, ὃ λέγεται ἑρμηνευόμενον Διδάσκαλε, ποῦ μένεις; Λέγει αὐτοῖς· Ἔρχεσθε καὶ ἴδετε. Ἦλθον καὶ εἶδον ποῦ μένει, καὶ παρ᾿ αὐτῷ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὥρα ἦν ὡς δεκάτη. Ἦν ᾿Ανδρέας, ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου, εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ ᾿Ιωάννου, καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ. Εὑρίσκει οὗτος πρῶτος τὸν ἀδελφὸν τὸν ἴδιον Σίμωνα, καὶ λέγει αὐτῷ· Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, Χριστός· καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. Ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς, εἶπε· Σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς ᾿Ιωνᾶ, σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς, ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος. Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον, καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. Ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. Εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ, καὶ λέγει αὐτῷ· Ὅν ἔγραψε Μωσῆς ἐν τῷ νόμῳ, καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ ᾿Ιωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. Καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; Λέγει αὐτῷ Φίλιππος· Ἔρχου καὶ ἴδε. Εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν, καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· Ἴδε ἀληθῶς ᾿Ισραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. Λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· Πόθεν μὲ γινώσκεις; Ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. Ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ, καὶ λέγει αὐτῷ· Ῥαββί, σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ Βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ. Ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὅτι εἶπόν σοι· Εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει. Καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν· Ἀπ᾿ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.



Απόστολος,

Πρὸς Κορινθίους Α’ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
Κεφ. δ΄: 9-16

δελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.



Εἰς τόν Ὄρθρον
Τὸ Γ΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Μάρκον 
Κεφ. ιστ΄: 9-20

ναστὰς ὁ Ἰησοῦς πρωῒ Πρώτῃ Σαββάτου, ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ᾿ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτὰ δαιμόνια. Ἐκείνη πορευθεῖσα ἀπήγγειλε τοῖς μετ᾿ αὐτοῦ γενομένοις, πενθοῦσι καὶ κλαίουσι· Κἀκεῖνοι ἀκούσαντες ὅτι ζῇ, καὶ ἐθεάθη ὑπ᾿ αὐτῆς, ἠπίστησαν. Μετὰ δὲ ταῦτα δυσὶν ἐξ αὐτῶν περιπατοῦσιν ἐφανερώθη, ἐν ἑτέρᾳ μορφή, πορευομένοις εἰς ἀγρόν. Κἀκεῖνοι ἀπελθόντες, ἀπήγγειλαν τοῖς λοιποῖς· οὐδὲ ἐκείνοις ἐπίστευσαν. ῞Υστερον, ἀνακειμένοις αὐτοῖς τοῖς ἕνδεκα ἐφανερώθη, καὶ ὠνείδισε τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ σκληροκαρδίαν· ὅτι τοῖς θεασαμένοις αὐτὸν ἐγηγερμένον οὐκ ἐπίστευσαν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. Σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει. Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει· ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν. ῾Ο μὲν οὖν Κύριος, μετὰ τὸ λαλῆσαι αὐτοῖς, ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνοι δὲ ἐξελθόντες, ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος, διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων. Ἀμήν.

Τά δάκρυα


Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ


«Ἕνας ἀδελφός ρώτησε τόν ἀββά Ποιμένα:

Τί νά κάνω μέ τίς ἁμαρτίες μου;

Τοῦ λέει ὁ Γέροντας:

Ὅποιος θέλει νά λυτρωθεῖ ἀπό ἁμαρτίες, μέ τόν κλαυθμό λυτρώνεται ἀπ᾿ αὐτές. Καί ὅποιος θέλει ν᾿ ἀποκτήσει ἀρετές, μέ τόν κλαυθμό τίς ἀποκτᾶ. Γιατί τό κλάμα εἶναι ὁ δρόμος πού μᾶς παρέδωσαν ἡ Γραφή καί οἱ Πατέρες μας, λέγοντας: “Κλάψτε! Γιατί ἄλλος δρόμος, ἐκτός ἀπ᾿ αὐτόν, δέν ὑπάρχει”».

Τά δάκρυα εἶναι φυσικό ἀποτέλεσμα τῆς πεσμένης ἀνθρωπίνης φύσεως. Πρίν ἀπό τήν προπατορική πτώση, ἡ φύση μας δέν γνώριζε τά δάκρυα. Γνώριζε μόνο τήν ὁλοκάθαρη ἀπόλαυση τῆς παραδείσιας μακαριότητας. Ἀλλά τήν ἔχασε αὐτή τή μακαριότητα. Καί τῆς ἔμειναν τά δάκρυα ὡς ἔκφραση τοῦ πόθου της γιά τή μακαριότητα, ὡς μαρτυρία τῆς πτώσεώς της, ὡς ἀπόδειξη τῆς παραδόσεώς της στήν ὀργή τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί ὡς ἐλπίδα τῆς μελλοντικῆς ἐπιστροφῆς της στήν μακαριότητα. Ἀξιόπιστη εἶναι αὐτή ἡ ἐλπίδα, ἀφοῦ τό αἴσθημα τῆς συμπάθειας πρός τόν πλησίον δέν χάθηκε ἀπό τή φύση μας.

Ἀξιόπιστη εἶναι αὐτή ἡ ἐλπίδα, ἐπειδή τή θλίψη γιά τήν ἀπώλεια τῆς οὐράνιας μακαριότητας δέν μπορεῖ νά τήν ἀποδιώξει καμιά πρόσκαιρη ἀπόλαυση. Παραμένοντας ἀνικανοποίητη ἡ φύση μας, προσμένει ἱκανοποίηση. Στά δάκρυά της ζεῖ μυστικά ἡ παρηγοριά καί τό πένθος της ἡ χαρά. Ὁ ἄνθρωπος, ὅποιαν ἐπίγεια εὐημερία κι ἄν ἀπολαμβάνει, σ᾿ ὅποια ὕψη δόξας κι ἄν βρίσκεται, σ᾿ ὅποιαν εὐτυχία κι ἄν κολυμπᾶ, συναντᾶ καί βιώνει στιγμές, ὧρες καί μέρες τέτοιες, πού μή βρίσκοντας ἀνακούφιση σέ καμιάν ἄλλη παρηγοριά, καταφεύγει σ᾿ αὐτήν πού τοῦ προσφέρουν τά δάκρυα.

«Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος», ὁ καθένας ἀπό μᾶς πού θά βρεθεῖ στή χώρα τούτη τῆς ἐξορίας καί τῆς ταλαιπωρίας, στή χώρα τῆς ὀδύνης καί τοῦ θρήνου –τέτοια εἶναι ἀπό τήν ἀρχή τῆς ὑπάρξεώς μας, τότε πού, ἀμέσως μετά τή γέννησή μας, βγάζουμε τήν πρώτη θρηνητική κραυγή–, «μακάριος», λοιπόν, «εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού βρίσκει βοήθεια ἀπό Σένα», καί ἡ βοήθεια αὐτή φανερώνεται μέ τά δάκρυα πού ἔχει στήν προσευχή του! 

Τέτοιες ἀόρατες πνευματικές «ἀναβάσεις ἀποφάσισε μέ τήν καρδιά του νά κάνει», περνώντας ἀπό «τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμοῦ», τήν ἐπίγεια ζωή, τήν ὁποία Ἐσύ ὅρισες γιά τή μετάνοια. «Καί, βέβαια, ὁ Νομοθέτης θά τοῦ δώσει εὐλογίες», τό πένθος καί τά δάκρυα. Καθαρίζοντας μ᾿ αὐτά τήν ψυχή του, «θά προχωράει, παίρνοντας συνέχεια καινούρια δύναμη, ὥσπου νά δεῖ τόν Θεό τῶν θεῶν στή Σιών»1 μέ πνεῦμα ἑτοιμασμένο γιά τήν ὑποδοχή Ἐκείνου μέ τήν εἰλικρινή μετάνοια.

«Ὅσοι σπέρνουν μέ δάκρυα, θά θερίσουν μέ ἀγαλλίαση
». Βαδίζοντας στόν στενό καί γεμάτο θλίψεις δρόμο τῆς ἐπίγειας ζωῆς, σάν τούς γεωργούς πού πᾶνε στά χωράφια τους, «ἔσπερναν κλαίγοντας. Ἐπιστρέφοντας,ὅμως, θά ἔρχονται μέ ἀγαλλίαση, κρατώντας τά δεμάτια τους»2.

Τά δάκρυα εἶναι χαρακτηριστικό τῆς πεσμένης ἀνθρωπίνης φύσεως, εἶναι ὅπως καί ὅλα τά ἄλλα χαρακτηριστικά της, δηλητηριασμένα μέ τήν ἀδυναμία τῆς πτώσεως. Συμβαίνει νά ἔχει κάποιος ἀπό τή φύση του ἰδιαίτερη προδιάθεση πρός τά δάκρυα. Ἔτσι, δακρύζει σέ κάθε εὐνοϊκή περίσταση. Τέτοια δάκρυα ὀνομάζονται φυσικά. Ὑπάρχουν, ὅμως, καί δάκρυα ἁμαρτωλά. Εἶναι ἐκεῖνα πού προέρχονται ἀπό ἐμπαθεῖς κινήσεις τῆς ψυχῆς. 

Τέτοια δάκρυα πληθωρικά καί εὔκολα χύνουν οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι παραδομένοι σέ κάθε λογῆς φιληδονία. Τέτοια δάκρυα χύνουν, ἐπίσης, ὅσοι βρίσκονται στήν πλάνη. Ἄφθονα δάκρυα, ἄλλωστε, ὀφείλονται σέ κενοδοξία, σέ ὑποκρισία, σέ προσποίηση, σέ ἀνθρωπαρέσκεια καί σέ κακότητα. Ἡ τελευταία, ὅταν δέν ἔχει τή δυνατότητα νά τελέσει ἕνα κακούργημα, νά χύσει λ.χ. ἀνθρώπινο αἷμα, τότε χύνει δάκρυα. 

Τέτοια ἦταν τά δάκρυα τοῦ Νέρωνα, τόν ὁποῖο οἱ σύγχρονοί του χριστιανοί θεωροῦσαν ὡς τόν ἀντίχριστο, λόγω τῆς σκληρότητάς του καί τῆς ἀποστροφῆς του πρός τόν χριστιανισμό. Φυσικά εἶναι τά δάκρυα τῆς πικρίας. Ὅταν, ὅμως, ἡ πίκρα ἔχει χαρακτήρα ἁμαρτωλό, τότε καί τά δάρκυα της εἶναι ἁμαρτωλά. Σύμφωνα μέ τίς νουθεσίες τῶν ἁγίων Πατέρων, τόσο τά φυσικά ὅσο καί τά ἁμαρτωλά δάκρυα, μόλις αὐτά ἐμφανίζονται, πρέπει νά τά στρέφουμε σέ θεάρεστα, σέ πνευματικά, ἀλλάζοντας τήν αἰτία τους. Νά φέρνουμε, δηλαδή, στόν νοῦ μας τά ἁμαρτήματα πού διαπράξαμε, τόν ἀναπόφευκτο θάνατο πού θά ἔρθει σέ ἄδηλη ὥρα, τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, καί νά κλαῖμε γι᾿ αὐτές τίς αἰτίες.3

Τί θαυμαστό! Ἐκεῖνοι πού ἀπό φυσική κλίση χύνουν ποτάμια τά δάκρυα, ἄκοπα, ἄσκοπα καί ἀνώφελα, καθώς κι ἐκεῖνοι πού τά χύνουν ἀπό κάποιαν ἁμαρτωλή παρόρμηση, ὅταν θά θελήσουν νά κλάψουν θεάρεστα, διαπιστώνουν ὅτι μέσα τους ὑπάρχει μιά ἀσυνήθηστη ξηρασία. Ἀπό τά μάτια τους δέν μπορεῖ νά τρέξει οὔτ᾿ ἕνα δάκρυ. Αὐτό δείχνει ὅτι τά δάκρυα τά πνευματικά εἶναι θεϊκά δῶρα. Καί γιά νά τ᾿ ἀποκτήσει κανείς, πρέπει πρῶτα ν᾿ ἀποκτήσει τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί τή μετάνοια.

Αἰτία τῶν δακρύων εἶναι ἡ διαπίστωση καί ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας. «Τά μάτια μου βυθίστηκαν σέ ποταμούς δακρύων, γιατί δέν τήρησα τόν νόμο Σου», λέει ὁ ἅγιος προφήτης Δαβίδ.4 

Αἰτία τῶν δακρύων εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς πνευματικῆς πτωχείας. Ἡ πνευματική πτωχεία, ὄντας αὐτή καθεαυτή μακαριότητα 5, γεννᾶ ἄλλη μακαριότητα, τό πένθος 6, πού τρέφει, συντρέχει καί δυναμώνει τή μητέρα του. «Δέν προέρχεται τό πένθος ἀπό τά δάκρυα, ἀλλά τά δάκρυα ἀπό τό πένθος», λέει ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Προφήτης. «Αὐτός πού βρίσκεται συνεχῶς ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἄν κόβει τό θέλημά του καί δέν ἐξετάζει τά πταίσματα τῶν ἄλλων, αὐτός ἀποκτᾶ τό πένθος. Καί τό πένθος τόν βοηθάει νά συγκεντρώνει τούς λογισμούς του. Καί ὅταν συναχθοῦν καί ἐλεγχθοῦν οἱ λογισμοί, γεννοῦν τήν κατά Θεόν λύπη. Καί ἡ λύπη γεννᾶ τά δάκρυα»7.

Τά δάκρυα, ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, εἶναι γνώρισμα τοῦ θείου ἐλέους, ὅπως γράφει ὁ ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος: «Τά δάκρυα, πού παρουσιάζονται κατά τήν προσευχή, εἶναι σημεῖο τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἀξιώθηκε ἡ ψυχή μέ τήν μετάνοια της, καί σημεῖο τοῦ ὅτι ἡ μετάνοια ἔγινε δεκτή καί ἄρχισε νά εἰσέρχεται μέ τά δάκρυα στήν πεδιάδα τῆς καθαρότητας. Ἄν οἱ λογισμοί δέν ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά πρόσκαιρα πράγματα καί δέν πετάξουν ἀπό πάνω τους τήν ἐλπίδα τοῦ κόσμου, ἄν δέν κινηθεῖ ἀπ᾿ αὐτούς ἡ περιφρόνηση γιά τόν κόσμο καί δέν ἀρχίσουν νά ἑτοιμάζουν ἀγαθά ἐφόδια γιά τήν ἔξοδό τους ἀπ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, ἄν δέν ἀρχίσουν νά κινοῦνται στήν ψυχή λογισμοί γιά τά ἐκεῖ πράγματα, τά μάτια δέν μποροῦν νά δακρύσουν»8.

Ὅποιος ἀπέκτησε τή γνώση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, ὅποιος ἀπέκτησε τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, ὅποιος ἀπέκτησε τά αἰσθήματα τῆς μετάνοιας καί τοῦ πένθους, πρέπει, μέ ἐπιμελή προσευχή, νά ζητήσει ἀπό τόν Θεό τό δῶρο τῶν δακρύων. Ἔτσι καί ἡ Ἀσχά, ἡ κόρη τοῦ Χάλεβ, ὅταν παντρεύτηκε καί πήγαινε στό σπίτι τοῦ συζύγου της καθισμένη σ᾿ ἕνα γαϊδουράκι, μέ στεναγμούς καί λυγμούς ἄρχισε νά παρακαλάει τόν πατέρα της: «Μέ πάντρεψες στήν κατάξερη γῆ τοῦ νότου! Δῶσ᾿ μου, λοιπόν, προίκα ἕνα εὐλογημένο χωράφι, δῶσ᾿ μου ἕνα πού νά εἶναι πλούσιο σέ νερά!». Καί ὁ Χάλεβ ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία τῆς κόρης του 9

Οἱ ἅγιοι Πατέρες στό πρόσωπο τῆς Ἀσχά βλέπουν τήν ψυχή, καθησμένη σάν σέ γαϊδουράκι στίς ἄλογες ἀπαιτήσεις τῆς σάρκας. Ἡ ξερή γῆ συμβολίζει τήν πνευματική ἐργασία ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ. Καί τό ὅτι μέ στεναγμούς καί λυγμούς ζητοῦσε ἀπό τόν πατέρα της γῆ πλούσια σέ νερά, σημαίνει ὅτι πρέπει μέ στεναγμούς καί πόνο καρδιᾶς νά ζητάει κάθε ἀσκητής τό χάρισμα τῶν δακρύων ἀπό τόν Θεό 10.

Ἐκτός ἀπό τήν προσευχή, γιά νά λάβουμε τό χάρισμα τῶν δακρύων, εἶναι ἀπαραίτητος καί ὁ προσωπικός μας ἀγώνας. Ὁ ἀγώνας αὐτός καί προηγεῖται τῶν δακρύων ἀλλά καί τά ἀκολουθεῖ. Ὁ ἀγώνας πού προηγεῖται τῶν δακρύων ἀποτελεῖται ἀπό τή διακριτική ἐγκράτεια τροφῶν καί ποτῶν, τή διακριτική ἀγρυπνία, τήν ἀκτημοσύνη, τήν ἀπομάκρυνσή τῆς προσοχῆς μας ἀπ᾿ ὅλα ὅσα μᾶς περιβάλλουν καί τήν αὐτοσυγκέντρωση. 

Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης γράφει: «Μετάνοια εἶναι ἡ ἄλυπη στέρηση κάθε σωματικῆς παρηγοριᾶς»11. Ὁ προφήτης Δαβίδ περιγράφει τήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου πού πενθεῖ μέ τοῦτα τά λόγια: «Μαράθηκα σάν τό χορτάρι καί στέγνωσε ἡ καρδιά μου, γιατί (ἀπό τήν πολλή θλίψη) ξέχασα νά φάω καί τό ψωμί μου. Ἀπό τούς γοερούς στεναγμούς μου τά κόκαλά μου κόλλησαν στό δέρμα μου. Κατάντησα σάν τόν ἐρημικό πελεκάνο, ἔγινα σάν τό νυχτοπούλι (πού κρώζει πένθιμα) στά χαλάσματα. Ἄγρυπνος μένω, κι ἔγινα σάν τό μοναχικό σπουργίτι πάνω στή στέγη. Μέ χλευάζουν ὁλημερίς οἱ ἐχθροί μου καί ὁρκίζονται τώρα ἐναντίον μου ὅσοι ἄλλοτε μέ παίνευαν. Στάχτη ἀντί γιά ψωμί τρώω καί τό νερό, πού πίνω, τό ἀνακατεύω μέ τά δάκρυά μου»12.

Χωρίς νά νεκρωθοῦμε γιά τόν κόσμο, εἶναι ἀδύνατο νά ἀποκτήσουμε πένθος καί δάκρυα. Ἡ ἀπόκτησή τους εἶναι ἀνάλογη μέ τή νέκρωσή μας ἀπέναντι στόν κόσμο. Ἀγώνας γιά τό πένθος καί τά δάκρυα σημαίνει ἄσκηση βίας πάνω στόν ἑαυτό μας γι᾿ αὐτά, ἀλλά καί μεγαλόψυχη ὑπομονή στήν ξηρασία, μέ τήν ὁποία πολλές φορές δοκιμάζεται ὁ μακάριος ἀσκητής. Μετά τήν ξηρασία, ὡστόσο, ὁ ὑπομονετικός ἐργάτης τῆς προσευχῆς πάντοτε ἀμείβεται μέ ποταμούς δακρύων. Ὅπως ἡ γῆ, πού γιά πολύ καιρό περίμενε τή βροχή καί ἐπιτέλους τή δέχτηκε πλούσια, ἔτσι καί ἡ καρδιά, πού πρῶτα καταπονήθηκε μέ τήν ξηρασία κι ἔπειτα ἀναζωογονήθηκε μέ τά δάκρυα, ξεχύνει πλῆθος πνευματικῶν σκέψεων καί αἰσθημάτων, ὅλων στολισμένων μέ τό ἄνθος τῆς ταπεινοφροσύνης.

Γιά νά εἶναι καρποφόρα ἡ ἐργασία τοῦ πένθους, ἀπαιτοῦνται κάποιες προϋποθέσεις, οἱ ἴδιες πού ἀπαιτοῦνται καί γιά τήν ἐργασία τῆς προσευχῆς, ἀπό τήν ὁποία εἶναι ἀδιαχώριστη. Ὅπως, λοιπόν, ἡ προσευχή, ἔτσι καί τό πένθος χρειάζεται ὑπομονή καί ἐπιμονή. Ὅπως ἡ προσευχή, ἔτσι καί τό πένθος χρειάζεται τήν καταβολή ὄχι μόνο ψυχικοῦ ἀλλα καί σωματικοῦ κόπου, πού συχνά ἐπιφέρει ἐξάντληση. 

«Κουράστηκα ἀπό τούς στεναγμούς μου· κάθε νύχτα λούζω τό κρεβάτι μου καί βρέχω τό στρῶμα μου μέ τά δάκρυά μου»13. Ἡ βία πάνω στόν ἑαυτό μας καί ὁ κόπος πρέπει νά βρίσκονται σέ συμμετρία μέ τίς σωματικές μας δυνάμεις. Ὁ ὅσιος Νεῖλος Σόρσκι μακαρίζει τό πένθος καί τά δάκρυα, συμβουλεύοντάς μας: «Ὅποιος θέλει νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες, θά ἐλευθερωθεῖ ἀπ᾿ αὐτές μέ τόν κλαυθμό· καί ὅποιος θέλει νά τίς ἀποφύγει, μέ τόν κλαυθμό τίς ἀποφεύγει αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῆς μετάνοιας καί ὁ καρπός της. Γιά κάθε πειρασμό, πού μᾶς βρίσκει, καί γιά κάθε ἐχθρικό λογισμό πρέπει νά κλαῖμε μπροστά στήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶς βοηθήσει. Καί θά μᾶς ἀναπαύσει γρήγορα, ἄν προσευχηθοῦμε μέ ἐπίγνωση»14

Καί αὐτός ὁ Ὅσιος, ὡστόσο, ἀφοῦ πρῶτα μᾶς χειραγωγεῖ στήν ἐργασία τοῦ πένθους μέ τίς νουθεσίες τῶν ὁσίων Ἰωάννου τῆς Κλίμακος καί Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, καταθέτει τήν ἐπιφυλακτικότητά του γιά τήν ὑπέρμετρη ἄσκηση, ἐπιφυλακτικότητα πού δανείζεται ἀπό τόν ἀββά Ἰσαάκ τόν Σύρο, λέγοντας: «Πρέπει νά καταπονοῦμε τό σῶμα, φτάνει νά μήν τό ἐξουθενώνουμε. Δέν εἶναι ὠφέλιμο νά παραβιάζουμε τίς φυσικές του δυνάμεις. Γιατί, ὅταν ἀναγκάσεις τό ἀσθενικό σῶμα νά κάνει ἔργα περισσότερα ἀπό τή δύναμή του, εἰσάγεις στήν ψυχή σου σκοτισμό πάνω στόν σκοτισμό καί τῆς ἐπιβάλλεις μᾶλλον σύγχυση»15

Ὡστόσο, ὅπως στήν ἰσχυρή, ἔτσι καί στήν ἀδύνατη σωματική κράση εἶναι ἀπαραίτητη κάποια βία, στά πλαίσια τῶν δυνατοτήτων της. Τό μέτρο αὐτῆς τῆς βίας εὔκολα μπορεῖ κανείς νά τό προσδιορίσει μέ τήν πείρα.

Οἱ ἀδύναμοι πρέπει νά ὁδηγοῦν τόν ἑαυτό τους πρός τό πένθος καί τά δάκρυα μέ προσευχή περισσότερο προσεκτική καί νά ἐπιδιώκουν τήν ἀπόκτηση τοῦ πνευματικοῦ πένθους, μέ τό ὁποῖο χύνονται δάκρυα ἥσυχα καί προκαλεῖται καρδιακός πόνος ἤπιος. Κάθε πνευματική ἐργασία, μολονότι ἀποτελεῖ δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν καθένα μας, χρειάζεται ἀπαραίτητα καί τή βία μας. Γιατί ἡ βία εἶναι ἀποκάλυψη καί μαρτυρία στήν πράξη τῆς ἀγαθῆς μας προαιρέσεως. Ἡ βία εἶναι ἀναγκαία προπάντων, ὅταν,εἴτε ἀπό τήν ξεπεσμένη φύση μας εἴτε ἀπό τήν κακουργία τῶν δαιμόνων, ξεσηκώνεται μέσα μας κάποια ἁμαρτωλή ροπή ἤ ταραχή. 

Τότε ἐπιβάλλεται ἡ προφορά, μέ χαμηλή πάντως φωνή, θρηνητικῶν λόγων προσευχῆς. Ὁ σωματικός, μηχανικός, ἠχηρός, βίαιος καί ἀναγκαστός κλαυθμός δέν εἶναι κατάλληλος γιά τούς ἀδύναμους ἀνθρώπους, γιατί ταλαιπωρεῖ τό σῶμα, καταντώντας το σέ ἐξάντληση καί ἀσθενικότητα. Αὐτόν τόν ἐξαντλητικό κλαυθμό τόν παρομοιάζουν οἱ Πατέρες μέ τούς πόνους τῆς γυναίκας πού γεννᾶ 16

Συνέπειά του εἶναι κάποτε-κάποτε ἡ σημαντική ἐξασθένηση ἀκόμα καί σθεναρῶν ἀγωνιστῶν. Στούς μοναχούς ἰσχυρῆς σωματικῆς κράσεως εἶναι δυνατή καί ὠφέλιμη ἡ ἄσκηση πιό ἔντονης βίας γιά τό πένθος καί τά δάκρυα. Αὐτοί εἶναι καλό, ἰδιαίτερα στήν ἀρχή τοῦ ἀγώνα τους, προτοῦ ν᾿ ἀποκτήσουν τό πένθος τοῦ πνεύματος, νά προφέρουν μέ θρηνητική φωνή τά λόγια τῆς προσευχῆς. 

Μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο ἡ ψυχή, πού ἡ μέθη τῆς ἁμαρτίας τήν ἀποκοίμισε θανάσιμα, ξυπνᾶ μέ τή φωνή τοῦ κλαυθμοῦ καί νιώθει τό αἴσθημα τοῦ πένθους. Ἔτσι ἔκλαιγε ὁ κραταιός Δαβίδ. «Σάν βρουχητά ἔβγαλα στεναγμούς ἀπ᾿ τήν καρδιά μου»17, λέει βρουχιόμουνα δηλαδή μέ τόν θρῆνο μου ὅπως τό πληγωμένο λιοντάρι στήν ἔρημο –φοβερή εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς δυνάμεως, φοβερή καί ἡ ἔκφραση τῆς θλίψεως.


Γιά τήν προφορική προσευχή καί τόν κλαυθμό εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀπομόνωση τουλάχιστο στό κελί. Αὐτή ἡ ἐργασία δέν ἔχει θέση ἀνάμεσα στούς ἀδελφούς. Ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων Πατέρων μαθαίνουμε πώς, ὅσοι ἀπ᾿ αὐτούς εἶχαν τή δυνατότητα, ἀσκοῦνταν στόν προσευχητικό κλαυθμό, πού χωρίς νά τό θέλουν, ἀκουγόταν κάποτε καί πίσω ἀπό τούς τοίχους τῶν κελιῶν τους, μολονότι μέ κάθε ἐπιμέλεια φρόντιζαν νά κρύβουν ἀπό τούς ἀνθρώπους τή γνωστή μόνο στόν Θεό πνευματική τους ἐργασία. 

Ὅπως τά συσσωρευμένα ἀέρια στήν ἀτμόσφαιρα ξεσποῦν σέ βροντές καί ἄφθονη βροχή, ἔτσι καί τά συσσωρευμένα αἰσθήματα πένθους στήν ψυχή ξεσποῦν σέ στεναγμούς καί ἄφθονα δάκρυα. Αὐτό συνέβαινε στόν μοναχό, τοῦ ὁποίου τήν ἄσκηση περιγράφει ὁ ἀββάς Ἰσαάκ σ᾿ ἕναν Λόγο του 18. Τίς βροντές καί τή βροχή τίς ἀκολουθοῦν ἡ καλοκαιριά καί ἡ γαλήνη. Ἡ ψυχή πού ἀνακουφίστηκε ἀπό τή θλίψη μέ τόν θρῆνο καί δροσίστηκε μέ τά δάκρυα, γεύεται μιά ξεχωριστή ἠρεμία καί εἰρήνη, ἀπό τίς ὁποῖες, σάν ὀσμή ἀρωμάτων, ἀναδίνεται καί ἐνεργεῖται ἡ καθαρή προσευχή.

Εἶναι γενικά, ὠφέλιμο τό νά γνωρίζουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τά Πατερίκα ἔργα τούς διάφορους τρόπους πνευματικῆς ἐργασίας, νά τούς δοκιμάζουμε καί νά διαλέγουμε ὅποιον ταιριάζει στά μέτρα μας. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι πολύ διαφορετικοί ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο, μέ ἰδιότητες καί ἱκανότητες ποικίλες. Ἔτσι, ἡ ἴδια πνευματική ἐργασία ἐνεργεῖ διαφορετικά σέ κάθε ἀγωνιστή. Γι᾿ αὐτόν τόν λόγο εἶναι ἀπαραίτητη ἡ πείρα. Ὁ Ἀπόστολος συμβουλεύει: «Ὅλα νά τά ἐξετάζετε καί νά κρατᾶτε ὅ,τι εἶναι χρήσιμο»19.

Τό χάρισμα τοῦ πένθους καί τῶν δακρύων εἶναι ἕνα ἀπό τά πιό μεγάλα δῶρα τοῦ Θεοῦ σ᾿ ἐμᾶς, γιατί συμβάλλει καθοριστικά στή σωτηρία μας. Τά χαρίσματα τῆς προφητείας, τῆς διοράσεως, τῆς θαυματουργίας καί ἄλλα ὅμοια εἶναι γνωρίσματα ξεχωριστῆς εὐαρεστήσεως τοῦ Θεοῦ καί θείας εὐδοκίας, ἐνῶ τό χάρισμα τῆς κατανύξεως καί τῶν δακρύων εἶναι γνώρισμα ἀποδοχῆς τῆς μετάνοιας. Ἡ λύπη τῆς διάνοιας εἶναι τίμιο δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος τήν ἔχει καί τή φυλάει ὅπως πρέπει, μοιάζει μέ ἄνθρωπο πού ἔχει μέσα του κάτι τό ἱερό. «Οἱ σωματικές ἀσκήσεις χωρίς τή λύπη τῆς διάνοιας εἶναι σάν ἕνα σῶμα ἄψυχο»20.

Τά δάκρυα πού χύνονται γιά τίς ἁμαρτίες, στήν ἀρχή εἶναι πικρά. Σιγά-σιγά τά πικρά δάκρυα ἀρχίζουν νά ἀνακατώνονται μέ δάκρυα παρηγοριᾶς, πού χαρίζουν ἕνα αἴσθημα ἰδιαίτερης ἠρεμίας, πραότητας καί ταπεινοφροσύνης. Μέ τόν καιρό, ἀνάλογα μέ τό μέγεθος τῆς παρηγοριᾶς πού δίνει ὁ Θεός, τά δάκρυα χάνουν τήν πικρία τους καί ἀρχίζουν νά ἀναβλύζουν ἀπό τά μάτια μέ λιγότερο πόνο ἤ καί ἄπονα. Στήν ἀρχή εἶναι λιγοστά καί ἔρχονται σπάνια. Ὕστερα, σταδιακά, ἔρχονται συχνότερα καί γίνονται περισσότερα.

Ὅταν τό χάρισμα τῆς κατανύξεως καί τῶν δακρύων αὐξηθεῖ μέσα μας μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τότε σταματᾶ ὁ ἐσωτερικός πόλεμος, ἠρεμοῦν οἱ λογισμοί καί ἐνεργοποιεῖται ζωηρά ἡ νοερά προσευχή, ἡ προσευχή τοῦ πνεύματος, δίνοντας στήν ψυχή πληρότητα καί χαρά. Τότε ἀφαιρεῖται τό κάλυμμα τῶν παθῶν ἀπό τόν νοῦ και τοῦ ἀποκαλύπτεται ἡ μυστική διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Τότε τά δάκρυα με μιᾶς μετατρέπονται ἀπό πικρά σέ γλυκά. Τότε στήν καρδιά βλασταίνει ἡ πνευματική παρηγοριά, πού ὅμοιά της δέν ὑπάρχει ἀνάμεσα στίς ἐπίγειες χαρές καί πού εἶναι γνωστή μόνο σ᾿ ὅσους καταγίνονται στόν προσευχητικό θρῆνο καί ἔχουν τό χάρισμα τῶν δακρύων 21. Τότε πραγματοποιεῖται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι εἶναι ὅσοι πενθοῦν, γιατί αὐτοί θά παρηγορηθοῦν»22

Τότε ὁ ἀγωνιστής ἀπευθύνει στόν ἑαυτό του τήν προτροπή καί διαβεβαίωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Ὁ Κύριος φυλάει (ὅσους εἶναι ταπεινοί σάν) τά νήπια. Ἐγώ ταπεινώθηκα (σάν νήπιο), καί ὁ Κύριος μ᾿ ἔσωσε. Γύρνα πίσω, ψυχή μου, στήν ἀνάπαυση (τῆς θείας προστασίας), γιατί ὁ Κύριος σέ εὐεργέτησε. Λύτρωσε τή ζωή μου ἀπό τόν θάνατο, τά μάτια μου ἀπό τά δάκρυα καί τά πόδια μου ἀπό τήν πτώση»23

Τότε ὁ ἀγωνιστής, βλέποντας πώς οἱ ἁμαρτωλοί λογισμοί καί τά ἐμπαθή αἰσθήματα ἔχουν χάσει πιά τή δύναμή τους καί μάταια πασχίζουν νά τόν ὑποτάξουν καί νά τόν ἐπηρεάσουν, μέ θάρρος τούς λέει: «Φύγετε μακριά μου ὅλοι ὅσοι δουλεύετε στήν ἀνομία, γιατί ὁ Κύριος ἄκουσε τό δυνατό μου κλάμα. Ὁ Κύριος ἄκουσε τή δέησή μου. Ὁ Κύριος δέχτηκε τήν προσευχή μου»24.

Ὁλοζώντανα εἰκονίζεται στούς Θρήνους τοῦ προφήτη Ἱερεμία ἡ ψυχική κατάσταση τοῦ μοναχοῦ, πού εἶδε τήν πτώση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί δέν ἀπατήθηκε ἀπό τίς πλάνες τοῦ πρόσκαιρου τούτου κόσμου, ἀλλά ἔστρεψε τά μάτια τῆς ψυχῆς του ἀποκλειστικά σ᾿ αὐτή τήν πτώση καί παραδόθηκε σέ ἀπόλυτη μόνωση καί βαρύ πένθος: «Μετά τήν αἰχμαλωσία τῶν Ἰσραηλιτῶν καί τήν ἐρήμωση τῆς Ἱερουσαλήμ, ὁ Ἱερεμίας κάθησε νά κλάψει. Καί θρήνησε τόν θρῆνο τοῦτο γιά τήν Ἱερουσαλήμ»25

Εἶχε χαθεῖ κάθε ἐλπίδα παροχῆς βοήθειας στήν Ἱερουσαλήμ. Ὅλα πιά ἦταν μάταια. Ὁ θρῆνος μόνο εἶχε ἀπομείνει γι᾿ αὐτήν. Ὁ Ἱερεμίας κήρυσσε, κήρυσσε ἀκατάπαυστα μέ τόν προφητικό του λόγο. Ὄχι μόνο ἄνθρωποι δέν ὑπάρχουν, μά οὔτε καί κτίρια. Δέν ἀπέμειναν παρά χαλάσματα. Ἀνάμεσά τους μποροῦν ν᾿ ἀκούγονται μονάχα θρῆνοι. Ἀλλά κι αὐτούς ποιός τούς καταλαβαίνει; Καί γιατί νά νοιάζεται κανείς, ἄν τούς καταλαβαίνει κάποιος; Ἔτσι εκφράζει ὁ Προφήτης τή βαριά, τήν ἀπέραντη θλίψη του. Τά θρηνητικά λόγια του ἀπό τά ἐρείπια ἀντηχοῦν στήν ἔρημο. Θά τ᾿ ἀκούσει ἀπό τόν οὐρανό ὁ Θεός!

Σέ τί θέση βρίσκεται ὁ Προφήτης! Ὁλομόναχος εἶναι ἀνάμεσα στά ἀτέλειωτα χαλάσματα τῆς πόλης. Ὁ μόνος ζωντανός εἶναι ἀνάμεσα σέ ἀναρίθμητα σημάδια νέκρας, πού μαρτυροῦν γιά τή χαμένη ζωή –ζωντανός μέσα σέ μιά περιοχή θανάτου. Σάν ζωντανός, ἐκφράζει τή θλίψη του γιά τήν ἀπώλεια τῆς ζωῆς, καλώντας την νά ἐπιστρέψει στήν ἐγκαταλειμμένη κατοικία της καί νά πάρει τή θέση τοῦ φοβεροῦ, ἀναίσθητου θανάτου. «Πῶς ἔμεινε ἔρημη ἡ πόλη, πού εἶχε ἄλλοτε τόσο πολύ λαό!; Σάν χήρα ἀπέμεινε αὐτή πού ἦταν ὀνομαστή στά ἔθνη γιά τόν πληθυσμό της. Ἡ ἀρχόντισσα τῶν χωρῶν σκλαβώθηκε καί πληρώνει φόρο»26.

Ὁ Προφήτης συμβολίζει τόν νοῦ τοῦ μοναχοῦ πού φωτίζεται ἀπό τήν ἀποκαλυμμένη θεία διδασκαλία. Ἡ μεγάλη πόλη εἶναι σύνολος ὁ ἄνθρωπος, ὅπως πλάστηκε ἀπό τόν Θεό. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλης εἶναι τά χαρακτηριστικά, οἱ ἰδιότητες, τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ἐχθροί εἶναι οἱ δαίμονες, πού ἦταν ταπεινωμένοι μπροστά στόν ἄνθρωπο πρίν ἀπό τήν πτώση του, ἀλλά ἔγιναν ἀφέντες του μετά τήν πτώση του. 

Στήν κατάσταση τῆς πτώσεως βρίσκεται, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὁ μοναχός. Ἀντικείμενο τοῦ θρήνου του εἶναι ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, ἀνάμεσά της καί ὁ ἴδιος. Μόνος, ὅμως, θρηνεῖ ὁ μοναχός, γιατί αὐτός μονάχα, φωτισμένος ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, βλέπει τήν πτώση τῆς ἀνθρωπότητας. Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι δέν τή βλέπουν, γι᾿ αὐτό καί δέν συμμετέχουν στόν θρῆνο οὔτε τόν κατανοοῦν. Θεωροῦν, μάλιστα, πώς ὁ μοναχός, πού θρηνεῖ, ἔχει χάσει τά λογικά του.

Ἀλλά γιατί ὁ μοναχός θρηνεῖ γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα; Ἐπειδή συνδέεται μαζί της μέ συγγενική σχέση καί τήν ἀγαπᾶ. Θρηνεῖ, λοιπόν, γιά τόν ξεπεσμό τῆς κοινῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Θρηνεῖ, σάν τόν Προφήτη, στά ἀναίσθητα χαλάσματα, ἀνάμεσα στίς σκόρπιες πέτρες. Τά χαλάσματα καί οἱ πέτρες συμβολίζουν τήν ἀναισθησία τῆς ἀνθρωπότητας, πού δέν συναισθάνεται τίς πτώσεις της καί δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι αὐτές τήν ὁδηγοῦν στόν αἰώνιο θάνατο. 

Μόνος θρηνεῖ ὁ μοναχός, καί τόν θρῆνο του τόν κατανοεῖ μόνο ὁ Θεός. «Κλαίει καί κλαίει ὅλη τή νύχτα», δηλαδή σ᾿ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς, «καί τά δάκρυά του αὐλακώνουν τά μάγουλά του. Ἀπ᾿ ὅλους ὅσοι τόν ἀγάπησαν, κανείς δέν βρίσκεται νά τόν παρηγορήσει. Ὅλοι οἱ φίλοι του τόν ἐγκατέλειψαν, ἔγιναν ἐχθροί του 27.

Γιά νά θρηνήσει κανείς θεάρεστα, πρέπει νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν κόσμο καί τούς ἀνθρώπους, νά μείνει ὁλομόναχος ὡς πρός τόν νοῦ καί τήν καρδιά. Ὁ Μέγας Βαρσανούφιος εἶπε σ᾿ ἕναν μοναχό, πού ἤθελε νά ζήσει ἡσυχαστικά, νά κλειστεῖ στό κελί σάν σέ τάφο, στήν ἀγαπημένη αὐτή κατοικία τῆς θρηνητικῆς προσευχῆς: «Τό νά μήν ἔχεις καμιά μέριμνα εἶναι ἐκεῖνο πού σέ κάνει νά προσεγγίσεις τήν πόλη (δηλ. τήν ἡσυχία). 

Καί τό νά μή σέ λογαριάζουν οἱ ἄνθρωποι γιά τίποτα εἶναι ἐκεῖνο πού σέ κάνει νά παραμένεις μέσα στήν πόλη (δηλ. νά ζεῖς πράγματι ἡσυχαστικά). Καί τό νά πεθάνεις γιά ἄνθρωπο εἶναι ἐκεῖνο πού σέ κάνει κληρονόμο τῆς πόλης καί τῶν θησαυρῶν της, (πράγμα πού δείχνει ὅτι ἀπολαμβάνεις πιά τούς καρπούς τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς)»28.

Οἱ αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τούς Βαβυλώνιους Ἰουδαῖοι συμβολίζουν τίς ἑκούσιες θλίψεις, δηλαδή τίς στερήσεις καί τίς σωματικές ἀσκήσεις, στίς ὁποῖες ὑποβάλλει τόν ἑαυτό του ὁ μοναχός μέ σκοπό τήν πληρέστερη βίωση τῆς μετάνοιας, καθώς καί τίς θλίψεις πού παραχωροῦνται ἀπό τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ἁμαρτία. 

Ὁ πνευματικός ἡγέτης τῶν ἀσκήσεων, ὁ θρῆνος, στέλνει στούς αἰχμαλώτους μιάν ἐπιστολή ἀπό τά χαλάσματα τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπου μένει ἄφωνος μέσα στή μοναξιά του. Μέ τήν ἐπιστολή τούς ἀναγγέλλει τήν ἀπελευθέρωσή τους μετά τήν παρέλευση κάποιου χρόνου. Γιά τόν πικρό θρῆνο ὑπάρχει ὁ δικός του χρόνος· καί γιά τό ποτήρι τῶν θλίψεων, ἑκούσιων καί ἀκούσιων, ὑπάρχει τό δικό του μέτρο. Αὐτά καθορίζονται ἀπό τόν Θεό, ὅπως λέει ὁ ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος 29

Πρωτύτερα, βέβαια, εἶχε πεῖ ὁ προφήτης Δαβίδ: «Μᾶς δίνεις ψωμί μέ δάκρυα ζυμωμένο καί μᾶς ποτίζεις ἀπό τό γεμάτο δάκρυα ποτήρι τοῦ μέτρου Σου»30 «Τά δάκρυα πού ἔχυσα μπροστά Σου», ὡς μέσο ψυχικοῦ καθαρισμοῦ μου, «τά δέχτηκες, ὅπως ὑποσχέθηκες»31, ὡς μέσο ἐλεήσεως καί σωτηρίας μου. Ὑπῆρξαν περιστάσεις πού «τά δάκρυά μου ἔγιναν τό ψωμί μου τή μέρα καί τή νύχτα»32. Ἦρθαν ὕστερα ἄλλες μέρες. Τότε «ἀνάλογες μέ τό πλῆθος τῶν θλίψεων τῆς καρδιᾶς μου ἦταν οἱ παρηγοριές Σου, πού εὔφραναν τήν ψυχή μου»33. «Ὅταν ὁ Κύριος μᾶς ἔφερε ἀπό τήν αἰχμαλωσία πίσω στή Σιών, αἰσθανθήκαμε μεγάλη παρηγοριά. Τότε τό στόμα μας πλημμύρισε φωνές χαρᾶς κι ἡ γλώσσα μας διαλάλησε τήν ἀγαλλίασή μας»34

«Ἐσύ, λοιπόν, δοῦλε μου Ἰακώβ» παραγγέλλει ὁ Θεός μέ τό στόμα τοῦ προφήτη Του Ἱερεμία στόν ἐκλεκτό Του λαό, πού μέ θεία παραχώρηση αἰχμαλωτίστηκε ἀπό τούς Βαβυλώνιους γιά τίς ἁμαρτίες του, «ἐσύ, λοιπόν, δοῦλε μου Ἰακώβ, μή φοβηθεις· ἐσύ, Ἰσραήλ, μή σκιαχτεῖς· γιατί, νά, ἐγώ ἔρχομαι γιά νά σέ σώσω ἀπό τή μακρινή ἐξορία σου, γιά νά φέρω τούς ἀπογόνους σου πίσω ἀπό τήν αἰχμαλωσία τους. Θά ἐπιστρέψει ὁ Ἰακώβ καί θά ἡσυχάσει καί θά κοιμηθεῖ πιά, χωρίς κανένας νά τόν ἐνοχλεῖ»35.

Οἱ θλίψεις καί οἱ πόνοι τῆς μετάνοιας κλείνουν μέσα τους τά σπέρματα τῆς παρηγοριᾶς καί τῆς θεραπείας. Αὐτό τό μυστικό τό ἀποκαλύπτει τό πένθος στόν μαθητή του. Ὅσοι μοναχοί καθαρίστηκαν ἀπό τίς ἁμαρτίες τους, μέ τό πένθος καθαρίστηκαν. Καί ὅσοι ἔφτασαν στή χριστιανική τελειότητα, μέ τά δάκρυα ἔφτασαν. Ἡ ἐργασία αὐτή εἶχε ἰδιαίτερα διαδοθεῖ ἀνάμεσα στούς πολυάριθμους ἡσυχαστές τῆς Κάτω Νιτρίας, στά Κελλία καί σέ ἄλλους ἐρημικούς τόπους. Ἡ ἐργασία αὐτή μετέβαλε τίς στρατιές τῶν μοναχῶν σέ στρατιές ἀγγέλων.

Ὅταν ὁ ἰδρυτής τῆς Σκήτεως ὅσιος Μακάριος ὁ Μέγας, τόν ὁποῖο οἱ ἄλλοι ἐρημίτες ἀποκαλοῦσαν “πατέρα πατέρων”, ἔφτασε σέ βαθιά γεράματα, οἱ μοναχοί τοῦ ὄρους τῆς Νιτρίας, τό ὁποῖο βρισκόταν πολύ κοντά στή Σκήτη, τόν παρακάλεσαν νά τούς ἐπισκεφθεῖ. Ὁ Ὅσιος πῆγε. Πλῆθος μοναχῶν, πού ἡσύχαζαν ἐκεῖ, μαζεύτηκαν γύρω του καί τοῦ ζητοῦσαν λόγια ὠφέλιμα. 

Δάκρυσε ὁ Μακάριος καί εἶπε: «Ἄς κλάψουμε, ἀδελφοί! Ἄς κατεβάσουν δάκρυα τά μάτια μας, πρίν φύγουμε γιά ἐκεῖ ὅπου τά δάκρυά μας θά κατακάψουν τά σώματά μας!». 

Ἔκλαψαν ὅλοι, ἔπεσαν μέ τά πρόσωπα στή γῆ καί εἶπαν: «Προσευχήσου, πάτερ, γιά μᾶς!»36. Ἔχοντας τό χάρισμα τῶν δακρύων, ὁ ἄγιος διδάσκαλος τῶν ἀρχαίων ἁγίων μοναχῶν τούς ἔκανε μιά σύντομη διδαχή γιά τά δάκρυα, συνοψίζοντας ὅλη τή διδασκαλία γιά τή μοναχική ζωή. Κι ἐκεῖνοι πού τόν ἄκουσαν, ἔχοντας παρόμοιο χάρισμα, τό ἐκδήλωσαν, ὅταν ἀντιλήφθηκαν τό νόημα καί τήν εὐρύτητα τῆς διδαχῆς. Κάθε σχόλιο εἶναι περιττό.

Τό χάρισμα τῶν δακρύων, αὐτή ἡ ἐπισκίαση τῆς θείας χάριτος, τούς περισσότερους ἀγωνιστές τούς ἐπισκέπτεται τήν ὥρα τῆς προσεκτικῆς προσευχῆς, ὄντας συνηθισμένος καρπός της. Σέ ἄλλους ἔρχεται τήν ὥρα τῆς μελέτης. Καί σέ ἄλλους τήν ὥρα κάποιας διακονίας. Ἔτσι, ὁ Ὅσιος Κύριλλος τοῦ Μπιελοζέρσκ (9 Ἰουνίου) ἔκλαιγε καθώς διακονοῦσε στό μαγειρεῖο τῆς Μονῆς Σιμωνώφ. Βλέποντας τήν ὑλική φωτιά θυμόταν τήν ἄυλη καί ἄσβεστη φωτιά τῆς αἰωνίας κολάσεως κι ἔχυνε ποτάμι τά δάκρυα. Ὁ Ὅσιος, νομίζοντας ὅτι στήν ἡσυχία ἡ κατάνυξή του θά βάθαινε καί τά δάκρυά του θά πλήθαιναν, θέλησε νά ἀπομονωθεῖ στό κελί του. 

Μέ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις εὐνοϊκές γιά τήν ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας του. Ἀλλά τί ἔγινε τότε; Μόλις ἀπομακρύνθηκε ἀπό τίς αἰτίες τῆς κατανύξεως, στέρεψαν τά δάκρυα. Ἔτσι ὁ Κύριλλος παρακάλεσε τόν ἡγούμενο νά τόν ξαναστείλει στή φωτιά τοῦ μαγειρείου, ὅπου ξαναβρῆκε τήν κατάνυξη.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς συμβουλεύουν νά ἐμμένουμε στήν ἐργασία ἐκείνη πού μᾶς φέρνει τά δάκρυα. Γιατί τά δάκρυα εἶναι πνευματικός καρπός τῆς μοναχικῆς μας ἀσκήσεως. Ὀφείλουμε, λοιπόν, νά ἀποκτήσουμε τόν καρπό μέ τά μέσα ἐκεῖνα, μέ τά ὁποῖα στέργει ὁ Θεός νά μᾶς τόν δώσει.

Ὁ ἀββάς Θεόδωρος τοῦ Ἐνάτου ἔλεγε ὅτι γνώριζε ἕνα μοναχό πού ἡσύχαζε σέ κελί καί εἶχε ὡς ἐργόχειρο τό πλέξιμο σχοινιῶν. Ὁ μοναχός αὐτός, ὅταν καθόταν νά πλέξει σχοινί καί νά ἐπιδοθεῖ συνάμα στή νοερά προσευχή, ξεσποῦσε σέ δάκρυα. Τότε ἄφηνε τό ἐργόχειρο καί σηκωνόταν γιά ν᾿ ἀσχοληθεῖ μόνο μέ τήν προσευχή, ἀλλά ἀμέσως τά δάκρυα σταματοῦσαν. Ξανακαθόταν καί ἔπιανε τό σχοινί, συγκεντρώνοντας τούς λογισμούς του, καί τά δάκρυα ξανάρχονταν. Ὅμοια ἔρχονταν καί ὅταν καθόταν νά διαβάσει. Σταματοῦσαν, ὅμως, ὅταν σηκωνόταν νά προσευχηθεῖ, γιά νά ξανάρθουν μόλις ἔπιανε πάλι τό βιβλίο. «Σωστά λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες», σχολίαζε ὁ ἀββάς Θεόδωρος, «ὅτι τό πένθος εἶναι δάσκαλος. Αὐτό διδάσκει κάθε ἄνθρωπο ὅ,τι τόν ὠφελεῖ»37.

Κάποιος ἄλλος Γέροντας ἔλεγε ὅτι «κάθε ἄλλο ἁμάρτημα, πού μπορεῖ νά διαπράξει ἕνας ἄνθρωπος, βρίσκεται ἔξω ἀπό τό σῶμα του· ὅποιος, ὅμως, πορνεύει, βεβηλώνει τό ἴδιο του τό σῶμα»38, γιατί ἀπό τό σῶμα ξεχύνεται ἡ ἀκαθαρσία πού τόν μολύνει. Ἔτσι καί κάθε ἀρετή, πού ἔχει ἕνας ἄνθρωπος, βρίσκεται ἔξω ἀπό τό σῶμα του· ὅποιος, ὅμως, καθημερινά θρῆνει, καθαρίζει καί τό σῶμα. Γιατί τά δάκρυα, κυλώντας ἀπό πάνω, ἀπαλλάσουν τό σῶμα ἀπό τήν ἀκαθαρσία του 39.

«Ὅποιος πραγματικά μετανοεῖ», λέει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, «τή μέρα πού δέν ἔκλαψε, τή θεωρεῖ χαμένη, ἔστω κι ἄν ἔπραξε στή διάρκειά της κάποια ἄλλα καλά»40. Ὅσο ὑψηλή ζωή κι ἄν ζοῦμε, αὐτή εἶναι ψεύτικη καί ἄκαρπη, ἄν δέν ἀποκτήσουμε καρδιά συντριμμένη. «Πρέπει, πρέπει ὁπωσδήποτε, γιά νά τό πῶ ἔτσι, ὅσοι μολύνθηκαν πάλι μετά τό Βάπτισμα, νά ἀφαιρέσουν τήν πίσσα ἀπό τά χέρια τους μέ τήν ἀκατάσβεστη φωτιά τῆς καρδιᾶς τους καί μέ τό λάδι (τῆς εὐσπλαχνίας) τοῦ Θεοῦ»41

«Δέν θά κατηγορηθοῦμε, ἀγαπητοί μου, δέν θά κατηγορηθοῦμε τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας, ἐπειδή δέν κάναμε θαύματα ἤ ἐπειδή δέν θεολογήσαμε ἤ ἐπειδή δέν φτάσαμε στή θεία θεωρία. Ὁπωσδήποτε, ὅμως, θά δώσουμε λόγο στόν Θεό, ἐπειδή δέν πενθήσαμε ἀδιάλειπτα»42, δέν παραμείναμε, δηλαδή, στή διαρκή σωτήρια λύπη γιά τίς ἁμαρτίες καί τήν ἁμαρτωλότητά μας.

Ἄν καί τό πένθος πάντοτε, ἄλλοτε περισσότερο καί ἄλλοτε λιγότερο, στεφανώνεται μέ τά δάκρυα, μερικοί ἀγωνιστές, ὅπως φαίνεται ἀπό τά παρηγορητικά λόγια πού τούς ἀπευθύνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, καταπονοῦνται μέ τόν καιρό ἀπό τό βάρος τοῦ πένθους, χωρίς νά βρίσκουν δάκρυα ἀνακουφίσεως καί ἀναψυχῆς. Ἄς μήν ξεχνοῦν, ὅμως, ὅτι μετάνοια οὐσιαστικά σημαίνει ταπείνωση καί συντριβή τοῦ πνεύματός μας 43, σημαίνει θρῆνο τοῦ πνεύματος ἀπό ταπείνωση. Ὅταν τό πνεῦμα πενθεῖ, ἐπειδή, λόγω ἀνεπάρκειας σωματικῶν δυνάμεων, δέν μπορεῖ νά ἐκδηλώσει μέ σωματικές ἀσκήσεις καί ἐνέργειες τή μετάνοια τῆς ψυχῆς, τότε αὐτό τό πένθος ἀντικαθιστᾶ ὅλες τίς σωματικές ἀσκήσεις καί ἐνέργειες, ἀνάμεσα σ᾿ αὐτές καί τά δάκρυα 44.

Τῷ Θεῷ πρέπει κάθε δόξα τιμή καί προσκύνηση,
τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!


**********************

1Ψαλμ. 83 : 6-8.
2Ψαλμ. 125 : 5-6.
3Πρβλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ὅ.π., Ζ΄, 36· Ὁσίου Νείλου Σόρσκι, ὅ.π., Η΄.
4Ψαλμ. 118 : 136.
5Βλ. Ματθ. Ε΄:3.
6Βλ. Ματθ. Ε΄: 4.
7Ὁσίων Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου, ὅ.π., σπε΄(285).
8Ὅ.Π., ΛΓ΄, 16.
9Βλ. Κριτ. 1 : 12-15.
10Πρβ. Ὁσίου Νείλου Σόρσκι, ὅ.π., Η΄
11Ὅ.π., Ζ΄:5.
12Ψαλμ. 101 : 5-10.
13Ψαλμ. 6 : 7.
14Ὅσίου Νείλου Σόρσκι, ὅ.π., Η΄.
15Ὅσίου Νείλου Σόρσκι, ὅ.π., Η΄· Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, ὅ.π., ΟΓ΄, 66.
16Πρβλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ὅ.π., Ζ΄, 60.
17Ψαλμ. 37 : 9.
18Βλ. ΚΗ΄, 6.
19Ά Θεσ. Ε΄: 21.
20Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, ὅ.π., ΝΗ΄3.
21Πρβλ. Ὁσίου Νείλου Σόρσκι, ὅ.π., Η΄.
22Ματθ. Ε΄: 4.
23Ψαλμ. 114 : 6-8.
24Ψαλμ. 6 : 9-10.
25Θρ. Ἱερ. 1 : 1.
26Θρ. Ἱερ. 1 : 1.
27Πρβλ. Θρ. Ἱερ. 1 : 2.
28Ὁσίων Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου, ὅ.π., λη΄.
29Βλ. ὅ.π., Ε΄, 4· ΙΗ΄, 14-15· ΟΣΤ΄, Περί τοῦ παλαιοῦ γέροντος, 5.
30Ψαλμ. 79 : 6.
31Ψαλμ. 55 : 9.
32Ψαλμ. 41 : 4.
33Ψαλμ. 93 : 19.
34Ψαλμ. 125 : 1-2.
35Ἱερ. 26 : 27.
36Τό Γεροντικόν, Ἀββάς Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, ἀπόφθεγμα λδ΄.
37Τό Μέγα Γεροντικόν, τ. 1, κεφ. Γ΄, 53.
38Α΄ Κορ. στ΄: 18.
39Τό Μέγα Γεροντικόν, τ. 1, κεφ. Γ΄, 75.
40Κλῖμαξ, Ε΄15.
41Ὅ.π., ζ΄, 65.
42Ὅ.π., Ζ΄, 73.
43Βλ. Ψαλμ. 50 : 19.
44Πρβλ. Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, ὅ.π., ΝΗ΄, 3 καί 29.

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ” τομ. Α΄
Ἐκδόσεις: Ἱ. Μ. Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττικῆς

πηγή

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός επεθύμησε την αμαρτωλή...

Ήταν τρανός (ο Θεός) κι αυτή (η ανθρώπινη φύση) ταπεινή. Τρανός όχι στη θέση, αλλά στη φύση. 

Πεντακάθαρος ήταν, ακατάστρεφτη η ουσία του, άφθαρτη η φύση του. Αχώρητος στο νου, αόρατος, άπιαστος από τη σκέψη, υπάρχοντας παντοτινά, μένοντας απαράλλαχτος. Πάνω από τους αγγέλους, ανώτερος από τις δυνάμεις των ουρανών.

Νικώντας τη λογική σκέψη, ξεπερνώντας τη δύναμη του μυαλού, είναι αδύνατο να τον δεις, μόνο να τον πιστέψεις. Τον έβλεπαν οι άγγελοι και τρέμανε. Τα χερουβείμ σκεπάζονταν με τα φτερά τους, όλα στέκονταν με φόβο. Έριχνε το βλέμμα του στη γη και την έκανε να τρέμει. 

Στρεφότανε στη θάλασσα και την έκανε στεριά. Ποτάμια έβγαζε στην έρημο. Στ' αναμέτρημά του έστησε βουνά και ζύγισε λαγκάδια. Πώς να το πω; Πώς να το παραστήσω; Το μεγαλείο του απέραντο. Πού να πιαστεί η σοφία του με αριθμούς; Ανεξιχνίαστες οι αποφάσεις που παίρνει κι οι δρόμοι του ανεξερεύνητοι.

Κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός επεθύμησε την αμαρτωλή. Γιατί; Για να την αναπλάσει από αμαρτωλή σε παρθένα. Για να γίνει νυμφίος της.

Τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον από τους δούλους του, δεν στέλνει άγγελο στην αμαρτωλή, δεν στέλνει αρχάγγελο, δεν στέλνει τα χερουβείμ, δεν στέλνει τα σεραφείμ. Αλλά καταφθάνει αυτός ο ίδιος ο ερωτευμένος.

Επεθύμησε την αμαρτωλή. Και τι κάνει; Επειδή δεν μπορούσε ν' ανέβει εκείνη στα ψηλά, κατέβηκε ο ίδιος στα χαμηλά. Έρχεται στην καλύβα της. Τη βλέπει μεθυσμένη. Και με ποιο τρόπο έρχεται; Όχι μ' ολοφάνερη τη θεότητά του, αλλά γίνεται εντελώς ίδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεί, μήπως λαχταρήσει και του φύγει. Τη βρίσκει καταπληγωμένη, εξαγριωμένη, από δαίμονες κυριευμένη. 

Και τι κάνει; Την παίρνει και την κάνει γυναίκα του. 
Και τι δώρα της χαρίζει; Δαχτυλίδι. Ποιο δαχτυλίδι; Το Άγιο Πνεύμα. Έπειτα λέει:

-Δε σε φύτεψα στον παράδεισο;
-Του λέει, ναι.
-Και πώς ξέπεσες από κει;
-Ήλθε και με πήρε ο διάβολος από τον παράδεισο.
-Φυτεύτηκες στον παράδεισο και σε έβγαλε έξω. Να. Σε φυτεύω μέσα μου. Δεν τολμά να με πλησιάσει εμένα. Ο ποιμένας σε κρατάει κι ο λύκος δεν έρχεται πια.
-Αλλά είμαι, λέει, αμαρτωλή και βρόμικη.
-Μη μου σκοτίζεσαι, είμαι γιατρός.

Δώσε μεγάλη προσοχή. Κοίταξε τι κάνει. Ήλθε να πάρει την αμαρτωλή, όπως αυτή -το τονίζω- ήταν βουτηγμένη στη βρομιά. Για να μάθεις τον έρωτα του Νυμφίου. Αυτό χαρακτηρίζει τον ερωτευμένο: το να μη ζητάει ευθύνες για αμαρτήματα, αλλά να συγχωράει λάθη και παραπτώματα.

Πιο πριν ήταν κόρη των δαιμόνων, κόρη της γης, ανάξια για τη γη. Και τώρα έγινε κόρη του βασιλιά. Κι αυτό γιατί έτσι θέλησε ο ερωτευμένος μαζί της. 

Γιατί ο ερωτευμένος δεν πολυνοιάζεται για τη συμπεριφορά του. Ο έρωτας δε βλέπει ασχήμια. Γι' αυτό και ονομάζεται έρωτας, επειδή πολλές φορές αγαπά και την άσχημη. Έτσι έκανε και ο Χριστός. Άσχημη είδε και την ερωτεύτηκε και την ανακαινίζει.

Ως μέλος του σώματός του την περιποιείται. Τη φροντίζει, ως κεφαλή της που είναι, τη φυτεύει ως ρίζα, την ποιμαίνει ως ποιμένας. Ως νυμφίος την παίρνει γυναίκα του, και ως εξιλαστήριο θύμα τη συγχωρεί, ως πρόβατο θυσιάζεται, ως νυμφίος τη διατηρεί μες στην ομορφιά, ως σύζυγος φροντίζει να μη της λείψει τίποτα.


Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
πηγή

Δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό


Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν' αποκομίζουμε απ' αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος. 

Γι' αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.

Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία; Γιατί, αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία. Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.

Γι' αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. 

Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.

Άλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ' αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. 

Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι. Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν' αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν. 

Γιατί δε θ' απολογηθούν οι πρώτοι, για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν' ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν' ανησυχούν, αν όσα λένε γι' αυτούς είναι αληθινά.

Αξιολύπητοι, βλέπεις, είναι οι αμαρτωλοί, έστω κι αν κανένας δεν τους κατηγορεί. Αξιοζήλευτοι, απεναντίας, είναι οι ενάρετοι, έστω κι αν ο κόσμος όλος τους κατατρέχει. Γιατί, όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι ήσυχη, όσες τρικυμίες κι αν ξεσηκώνονται εναντίον του, αυτός θα βρίσκεται πάντα σε λιμάνι γαλήνιο. 

Όταν, όμως, η συνείδησή του είναι ταραγμένη, ακόμη κι αν όλα του έρχονται ευνοϊκά, θα βασανίζεται, σαν τον ναυαγό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.


Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Πατερικές διδαχές περί αυτεξουσίου του ανθρώπου



Ο άγιος Νεκτάριος, σχετικά με το αυτεξούσιο του ανθρώπου, μας λέγει ότι «Η προτίμηση του καλού ή του κακού είναι χαρακτηριστικό του αυτεξουσίου. Η θέληση και η πράξη του αγαθού, είναι χαρακτηριστικό της ηθικής ελευθερίας. 

Το αυτεξούσιο είναι ηθικό χαρακτηριστικό κάθε ανθρώπου, κι η ηθική ελευθερία χαρακτηριστικό μόνο των εναρέτων. Το αυτεξούσιο κάνει τον άνθρωπο δυνάμει ηθικό, ενώ η ηθική ελευθερία ενεργεία ηθικό. 

Το αυτεξούσιο παραπλανώμενο από τις ορμές, επιθυμίες ή λανθασμένες σκέψεις, κατεβάζει τον άνθρωπο στην τάξη των αλόγων ζώων. Η δε ηθική ελευθερία τον ανεβάζει ως τις τάξεις των ουρανίων αΰλων πνευμάτων. Το αυτεξούσιο ωθεί τον άνθρωπο και στην φωτιά και στον θάνατο, αλλά η ηθική ελευθερία, που προτιμάει πάντα το καλό, τον οδηγεί στο ύδωρ το ζων και στην αιώνια ζωή. 

Ο άνθρωπος είναι αυτεξούσιος να προτιμήσει την ευλογία ή την κατάρα, αλλά όποιος μεν προτίμησε την ευλογία φάνηκε ηθικά ελεύθερος, όποιος δε την κατάρα, αυτός έγινε ηθικά δούλος»1.


******


Ο Κάλλιστος Αγγελικούδης, νηπτικός Πατέρας του 14ου αιώνα, γράφει σχετικά με το αυτεξούσιο «Κατ᾽ οικονομία θειότερη δεν παραπέμφθηκε ο πονηρός αμέσως στην γέεννα που του κληρώθηκε, αλλ᾽ αφέθηκε προς έλεγχο και δοκιμασία του ανθρώπου και του αυτεξουσίου του, ώστε και χωρίς να το θέλει, να κάνει με την υπομονή πιο αξίους και πιο δικαίους τους αγίους και να γίνει γι᾽ αυτούς αίτιος μεγαλύτερης δόξας, για τον εαυτό του πάλι, με την δική του εθελοκακία και τις δολιότητες κατά των αγίων, να καταστήσει δικαιότερη την κόλαση… 

Η θεία χάρις παρουσιάζεται να είναι προτρεπτική, όχι αναγκαστική, ώστε έτσι να διατηρείται η ελευθερία και το αυτεξούσιο. Γι᾽ αυτό τα κακά που κάνει ο άνθρωπος υποκινούμενος από τον σατανά, δεν δέχεται την τιμωρία ο σατανάς, αλλά ο άνθρωπος, επειδή δεν σύρθηκε στην αμαρτία με την βία, αλλά με δική του θέληση πείσθηκε στην κακία. Το ίδιο συμβαίνει και με το αγαθό»2.


******


Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει «Αλλά γιατί δεν έχουμε στην φύση μας την αναμαρτησία, ώστε και όταν ακόμη θέλουμε, να μην υπάρχει σε μας η αμαρτία; Γιατί κι εσύ τους δούλους δεν τους θεωρείς φίλους, όταν τους κρατάς δέσμιους, αλλά όταν τους δεις εκούσια να εκτελούν τα καθήκοντα σε σένα.

Και στον Θεό λοιπόν δεν αρέσει ό,τι γίνεται εξ ανάγκης, αλλά αυτό που επιτυγχάνεται με την αρετή. Η δε αρετή επιτυγχάνεται με την ελεύθερη βούληση και όχι με την αναγκαιότητα. Η ελεύθερη βούληση έχει εξαρτηθεί από τα “εφ᾽ ημίν” . Το δε “εφ’ ημίν” όμως είναι το αυτεξούσιο»3.


******


Ο άγιος Μακάριος σε ομιλία του σημειώνει «Σε μερικούς όμως αν και ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, με πολλή επιμονή προσεύχονται και νηστεύουν και φροντίζουν πνευματικά τον εαυτό τους και εφαρμόζουν τις άλλες αρετές, δεν προσφέρει αμέσως ο Θεός την χάρη και την ανάπαυση και την αγαλλίαση του Αγίου Πνεύματος, αλλά βλέποντας τον αγώνα τους, περιμένει και δεν τους χαρίζει την δωρεά του και αυτό το κάνει ο Θεός όχι επειδή θέλει να καθυστερήσει, ούτε γίνεται άσκοπα και τυχαία, αλλά οφείλεται στην ανέκφραστη σοφία του, για να δοκιμάσει την ελεύθερη βούληση, για να δει αν θεωρούν τον Θεό αξιόπιστο και αληθινό, αυτόν που υποσχέθηκε ότι θα δώσει σε όσους του ζητούν και θα ανοίξει την πόρτα της ζωής σε όσους του κτυπούν, για να διαπιστώσει αν πίστεψαν αληθινά στον λόγο του Θεού, και περιμένουν μέχρι τέλους με την βεβαιότητα της πίστεως και την φροντίδα του εαυτού τους, ζητώντας και παρακαλώντας αυτόν, ή μήπως, αφού περικυκλωθούν από το κακό, χαλαρώσουν την προσπάθεια και στραφούν προς τα οπίσω και αφού απιστήσουν και απελπισθούν, να αδιαφορήσουν και να μη δίξουν υπομονή μέχρι τέλος»4.


******


Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς απαντώντας στην ερώτηση, γιατί ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο με την ροπή του αυτεξουσίου, ώστε άλλοι να γίνουν καλοί και άλλοι κακοί και να κολασθούν, λέγει «Διότι ακόμη και ένας μόνο, αν επρόκειτο να είναι ο αγαθός, ούτε τότε δεν θα είναι σωστό να παραιτηθεί της δημιουργίας, διότι ανώτερος είναι ένας που πράττει το θέλημα του Θεού, παρά μύριοι παράνομοι»5.


________________________________

1. Νεκταρίου Κεφαλά, Μητροπολίτου Πενταπόλεως Άπαντα τομ.Ε , σελ. 205,
2.Φιλοκαλία Εκδ. Γρηγορίου Παλαμά τομ 21 Α, σελ. 281,
3. Βασιλειανό Αποθησαύρισμα Εκδ. Φωτοδότες, σελ. 128,
4. Μακάριος ο Αιγύπτιος Εκδ. Γρηγόριος Παλαμάς τομ. 7 σελ. 469,
5. Γρηγορίου Παλαμά Ε.Π.Ε. τομ. 10 σελ. 563

(Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος”, 30 Μαϊου 2014)

Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Στενοχώρια και ασθένειες 

- Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε εική και ως έτυχε. Όλα έχουν τον σκοπό τους. Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία. Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ότι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.

Να! Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα του σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου. Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά… Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου. Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα. Μα θα μου πεις -συνέχισε ο Γέροντας- είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας;

Ε! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ, και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου εκεί χαμηλά.

- Ναι, μα είναι κακό, Παππούλη, να είναι κάποιος ευαίσθητος;

- Ναι, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;

- Όχι…

- Ε, μάθε το τώρα από μένα…



Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ας ἐπιδείξουμε πρός αὐτούς πού μᾶς ἀδίκησαν τόση μεγάλη φροντίδα, σάν πρός ἀληθινούς εὐεργέτες



“Ἄς μή δεχόμαστε ποτέ νά μνησικακοῦμε σ’ ἐκείνους πού μᾶς λύπησαν ἤ κάπως διαφορετικά μᾶς ἀδίκησαν, οὔτε νά συμπεριφερόμαστε ἐχθρικά πρός αὐτούς, ἀλλά κατανοώντας πόσης εὐεργεσίας πρόξενος γίνεται αὐτό ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου καί πρίν ἀπ’ ὅλα ὅτι ἡ συμφιλίωση πρός αὐτούς πού μᾶς λύπησαν γίνεται ἐξαγορά τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν, ἄς σπεύδουμε καί ἄς βιαζόμαστε νά τό ἐφαρμόζουμε, καί σκεπτόμενοι τό κέρδος ἀπ’ αὐτό, ἄς ἐπιδείξουμε πρός αὐτούς πού μᾶς ἀδίκησαν τόση μεγάλη φροντίδα, σάν πρός ἀληθινούς εὐεργέτες. 

Γιατί, ἄν εἴμαστε νηφάλιοι, δέ θά μπορέσουν νά μᾶς ὠφελήσουν τόσο πολύ ἐκεῖνοι πού μᾶς φέρονται εὐγενικά καί προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπο νά δείχνουν τή φροντίδα τους γιά μᾶς, ὅσο ἡ φροντίδα γι’ αὐτούς μᾶς καθιστᾶ ἄξιους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ἐλαφρύνει συγχρόνως καί τό φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων μας.

Σκέψου λοιπόν, σέ παρακαλῶ, ἀγαπητέ, πόσο εἶναι τό μέγεθος τῆς ἀρετῆς αὐτῆς ἀπό τά βραβεῖα πού ὑποσχέθηκε ὁ Θεός τῶν ὅλων σ’ ἐκείνους πού τήν κατορθώνουν. Γιατί, ἀφοῦ εἶπε “ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας, εὐλογεῖτε ἐκείνους πού σᾶς καταδιώκουν, προσεύχεστε γιά ἐκείνους πού σᾶς κακομεταχειρίζονται” (Ματθ. ε΄ 44), ἐπειδή ἦταν μεγάλες αὐτές οἱ ἐντολές καί ἔφταναν καί στήν πιό ὑψηλή ἀκόμη κορυφή, λέγει “γιά νά γίνετε ὅμοιοι μέ τόν οὐράνιο Πατέρα σας, πού ἀνατέλλει τόν ἥλιο του σέ κακούς καί ἀγαθούς καί βρέχει σέ δικαίους καί ἀδίκους” (Ματθ. ε΄ 45)”.

“Ἄν ὁ καθένας μας ἔχει ἐχθρική διάθεση πρός κάποιον, ὅσο ἀκόμη εἶναι καιρός νά φροντίσει πάρα πολύ νά τόν συμφιλιώσει μαζί του. Καί ἄς μή μοῦ πεῖ κανείς «τόν παρακάλεσα μία καί δύο φορές καί δέν δέχθηκε». Ἄν μέ εἰλικρινή διάθεση τό κάμνουμε αὐτό, ἄς μή σταματήσουμε μέχρι πού μέ τή μεγάλη μας ἐπιμονή τόν νικήσουμε καί τόν συμφιλιώσουμε μέ τόν ἑαυτό μας. Μήπως χαρίζουμε σ’ ἐκεῖνον τίποτε; ἡ εὐεργεσία μεταβαίνει σ’ ἐμᾶς, ἀποσποῦμε τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ καί πολλή παρρησία πρός τόν Κύριον λαμβάνουμε ἀπ’ αὐτό.”


ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
πηγή

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Πού παραδινόμαστε...

Την ζωή μας την έχουμε κάνει παιδικό παιχνίδι· όχι όμως αθώο, αλλά αμαρτωλό. 

Γιατί, ενώ γνωρίζουμε τον σκοπό της ζωής μας, τον παραμελούμε και ασχολούμαστε με μάταια και άσκοπα ζητήματα. 


* Παραδινόμαστε στην απόλαυση των ενδυμάτων, αντί να σκεπάζουμε άνετα και ευπρεπώς το σώμα μας και έτσι να το προστατεύουμε από επιβλαβείς επιδράσεις. 

*
Παραδινόμαστε στην απόλαυση του χρυσού και του αργύρου, θαυμάζοντάς τα στα θησαυροφυλάκια. Αντί να τα χρησιμοποιούμε μόνον για τις πραγματικές μας ανάγκες και να δίνουμε τα τυχόν περισσεύματα σε όσους έχουν ανάγκη. 

*
Παραδινόμαστε στην απόλαυση των κατοικιών μας. Αντί να έχουμε απλώς ασφαλή, άνετη και ευπρεπή στέγη για την προστασία μας από τα στοιχεία της φύσης. 

*
Παραδιδόμαστε στην απόλαυση των διανοητικών μας χαρισμάτων, του νου και της φαντασίας και τα μεταχειριζόμαστε για να υπηρετήσουμε απλώς την αμαρτία και την ματαιότητα του κόσμου τούτου. Αντί να χρησιμοποιήσουμε αυτά, προ παντός, για να γνωρίσουμε τον Πάνσοφο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου για προσευχή· για ικεσία για δοξολογία του Θεού· και για να εσωτερικεύσουμε αμοιβαία αγάπη και σεβασμό. 

*
Παραδινόμαστε στην απόλαυση της γνώσεως της κοσμικής ματαιότητας και για την απόκτηση της γνώσεως αυτής δαπανούμε πολύτιμο καιρό, ο οποίος μας δόθηκε για να ετοιμασθούμε για την αιωνιότητα. 

*
Παραδινόμαστε στην απόλαυση ωραίων ανθρωπίνων προσώπων και πολλές φορές τα μεταχειριζόμαστε για ικανοποίηση των παθών μας. 

*
Παραδινόμαστε, τέλος, στην απόλαυση των εαυτών μας, με το να θεωρούμε είδωλα τους εαυτούς μας, ενώπιον των οποίων υποκλινόμαστε (και θαυμάζουμε!). Και, επιπλέον, περιμένουμε (και κάποτε απαιτούμε!) και οι άλλοι να υποκλίνονται). 

Ποιός μπορεί, με τρόπο ικανοποιητικό, να περιγράψει και να θρηνήσει τη μεγάλη ματαιότητα και αθλιότητα, στις οποίες εκούσια ρίχνουμε τους εαυτούς μας; 

Ποιά απάντηση θα δώσουμε στον αθάνατο Βασιλέα Χριστό, τον Θεό μας, ο Οποίος θα έλθει πάλι για να κρίνει ζώντες και νεκρούς; Και να αποκαλύψει τις κρυμμένες σκέψεις όλων των καρδιών και να λάβει από μας απάντηση και απολογία για κάθε λόγο και έργο μας; 

Αλλοίμονο σε μας, οι οποίοι φέρομε το όνομα του Χριστού, δεν ακολουθούμε όμως την διδασκαλία του Ευαγγελίου! Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος μας προσκαλεί συνεχώς κοντά του και μας ενισχύει ποικιλοτρόπως σε αυτή μας την πορεία.



(Από το βιβλίο του: «Η εν Χριστώ ζωή») 
Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης

Ο χριστιανός μπορεί να λυπάται μόνο για δύο λόγους!

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν’ αποκομίζουμε απ’ αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος. 

Γι’ αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. 

Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.

Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία; Γιατί ,αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία.

Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.

Γι’ αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. 

Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.

Άλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ’ αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. 

Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι. Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν’ αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: 

Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. 

Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν. Γιατί δε θ’ απολογηθούν οι πρώτοι, για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν’ ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν’ ανησυχούν, αν όσα λένε γι’ αυτούς είναι αληθινά.

Αξιολύπητοι, βλέπεις, είναι οι αμαρτωλοί, έστω κι αν κανένας δεν τους κατηγορεί. Αξιοζήλευτοι, απεναντίας, είναι οι ενάρετοι, έστω κι αν ο κόσμος όλος τους κατατρέχει. Γιατί, όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι ήσυχη, όσες τρικυμίες κι αν ξεσηκώνονται εναντίον του, αυτός θα βρίσκεται πάντα σε λιμάνι γαλήνιο. Όταν, όμως, η συνείδησή του είναι ταραγμένη, ακόμη κι αν όλα του έρχονται ευνοϊκά, θα βασανίζεται, σαν τον ναυαγό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.


Απόσπασμα από το βιβλίο «Θέματα ζωής Β΄ 
Κείμενα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς, καὶ φρόνιμος μοναχός;


Τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς, καὶ φρόνιμος μοναχὸς, ὃς τὴν θέρμην τὴν ἑαυτοῦ ἐφύλαξεν ἄσβεστον· καὶ μέχρι τῆς αὐτοῦ ἐξόδου καθ᾿ ἡμέραν [προστιθεὶς] πῦρ πυρὶ, καὶ θέρμην θέρμῃ, καὶ σπουδὴν σπουδῇ, καὶ πόθον πόθῳ οὐκ ἐπαύσατο;



* * *

Ποιὸς ἄραγε θὰ εἶναι ὁ πιστὸς καὶ φρόνιμος μοναχός, ὁ ὁποῖος τὴν πρώτη θέρμη θὰ τὴν κρατήση ἄσβεστη, καὶ δὲν θὰ παύση μέχρι τῆς στιγμῆς τοῦ θανάτου του, νὰ προσθέτη κάθε ἡμέρα φωτιὰ στὴν φωτιά, θέρμη στὴν θέρμη, πόθο στὸν πόθο καὶ προθυμία στὴν προθυμία;


(Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος)

Η αξία της υπακοής

Συμβουλές του σεβαστού Γέροντος Ιερομόναχου Εφραίμ Κατουνακιώτη
στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ


Αγαπημένες μου ψυχές, αισθάνομαι ως προθυμία της ψυχής μου να σας πω δύο λόγια. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι όταν υπάρχουν ψυχές, οι οποίες πρόκειται να ακούσουν, ο Θεός ευλογεί και εκείνον ο οποίος πρόκειται να ομιλήσει. Μακάριοι οι λέγοντες εις ώτα ακουόντων.

Αυτό παρατήρησα κι εγώ χθες το βράδυ στην ψυχή μου: Μου κινήθηκε η προθυμία να ομιλήσω σε σας, πράγμα το όποιον δεν συμβαίνει στα Κατουνάκια. Όταν έρχεται ένας άνθρωπος στα Κατουνάκια, ή άρρωστο θα με βρει, ή αν θα με βρει στην υγεία μου, μετά από μισή ώρα ομιλίας θα πόνεση το στήθος μου. Δεν μπορώ να ομιλήσω περισσότερο. Αυτό το πράγμα δεν το παρατήρησα εδώ στους πατέρες. Φαίνεται ότι οι ψυχές σας είναι ευνοϊκά διατεθειμένες ενώπιον του Θεού να ακούσουν λόγον άλλου Γέροντος.

Οι παλαιοί Γέροντες μας έλεγαν ότι μακάριος εκείνος ο μοναχός ο όποιος θα διατήρηση τον ζήλο, την φλόγα και την προθυμία πού είχε, όταν ήλθε στις αρχές στο Μοναστήρι, μέχρι τέλος της ζωής του. Μακαριότερος όμως είναι εκείνος ο όποιος θα αύξηση τη φλόγα, την προθυμία, την υπακοή και ότι άλλο επαγγέλλεται ο μοναχικός αγώνας. Διότι όλοι μας αυτό παρατηρούμε: Τον θησαυρό αυτόν πού πήραμε στο Άγιο Βάπτισμα, δυστυχώς πρέπει να το ομολογήσουμε, ότι τον αγνοούμε. Γι’ αυτό ραθυμούμε, εύκολα αδιαφορούμε, εύκολα καταφρονούμε. Λέμε, δεν πειράζει, δεν βαριέσαι, δεν είναι τίποτες. Και φθάνουμε κατόπιν σε πτώσεις.

Όλοι μας ομολογούμε ότι ήλθαμε στο τόπο της μετανοίας μας με ζήλο, με φλόγα, με θερμότητα σαν τον Άθωνα. Όταν, όμως, παρήλθαν μερικά χρόνια 5-10, ο ζήλος αυτός, δυστυχώς από Άθωνας έγινε λεπτόκαρο. Και η αίτια είναι γιατί λέμε, αυτό δεν πειράζει, αυτό δεν είναι τίποτες, καταφρόνησε το. Όμως το μεγάλο κακό δεν έγινε μεγάλο απότομα. Από μικρό έγινε μεγάλο.

Ένας πατέρας κοσμικός π.χ. όταν αποθνήσκει, μοιράζει την περιουσία του στα πέντε παιδιά του. Αποθνήσκοντας έχει 100 δρχ. Αντιστοιχούν λοιπόν 20 δρχ. σε κάθε παιδί του. Ο πρώτος θα πάρη 20 δρχ., ο δεύτερος 20 δρχ. και ούτω καθ’ εξής. Στα πνευματικά όμως δεν συμβαίνει το τοιούτον. Όση ευλάβεια έχετε, όση πίστη και αυταπάρνηση και πεποίθηση έχετε στον Γέροντα σας, τόσο και λαμβάνετε. Έχετε 10 βαθμών; 10 βαθμών θα πάρετε. Έχετε 100 βαθμών; 100 βαθμών θα πάρετε ευλογία από το Γέροντα σας. Αυτό το λόγο τον οποίο λέγει ο Χριστός ότι ο δεχόμενος υμάς εις όνομα μαθητού, μισθό μαθητού λήψεται και ο δεχόμενος υμάς εις όνομα προφήτου, μισθό προφήτου λήψεται. Αυτό συμβαίνει και σε μας τους μοναχούς. Όλη μας η προσοχή να στραφεί στα πνευματικά μας.

Το βράδυ πού θα πάτε να κοιμηθείτε, να κάνετε μια ανασκόπηση πώς περάσατε την ημέρα σας: Μήπως λύπησα τον αδελφό μου, μήπως τον παρήκουσα; Μήπως έμεινα αργός και αδολέσχησε ο νους μου στα μάταια; Οπωσδήποτε κάτι θα βρείτε. Κοίταξε την άλλη μέρα μη το ξανά επαναλάβετε (Αυτό το λέει και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης). Έπειτα μετά την ακολουθία: Ήμουνα στην ακολουθία ή ήμουνα δεξιά και αριστερά σε μετεωρισμό; Κοίταξε την άλλη μέρα να το διόρθωσης. Φρόντισε να μην επαναληφθεί, διότι το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» λένε οι αρχαίοι ημών πατέρες.

Παρακολουθήσετε το εαυτό σας. Από τους λογισμούς θα καταλάβετε σε ποιο βαθμό βρισκόσαστε. Από την γλυκύτητα των λογισμών θα καταλάβετε ότι πορεύεσθε καλά. Αν όμως το βράδυ αισθάνεστε ότι κάτι σας απασχολεί, ψάξτε και θα το βρείτε. Ένας λογισμός μπορεί να μας χωρίσει από τον Γέροντα.

Ενθυμούμαι ότι πήγα ένα Σάββατο στον Γέροντα μου, στον Γερό-Ιωσήφ, για να λειτουργήσω. Την περασμένη Τρίτη έβαλα λογισμό στο νου μου πού ήταν αντίθετος με τον Γέροντα. Κι όμως εγώ είχα δίκιο και όχι ο Γέροντας, όπως φάνηκε στον επίλογο του θέματος. Όταν όμως πήγα, μου λέει: «Παπά, έχεις ένα λογισμό πού σε χωρίζει από μένα. Να το διόρθωσης». Εγώ από την Τρίτη μέχρι το Σάββατο το ξέχασα και ρώτησα τον Γέροντα τι είναι. Μου απήντησε: «Δεν ξέρω. Να ψάξεις σήμερα, χθες, προχθές και θα το βρεις». Πάλι όμως δεν το θυμήθηκα. Αφού έκανα τη Θεία Λειτουργία, θυμήθηκα το λογισμό, ο οποίος ήταν αντίθετος με τον Γέροντα και στον όποιον εγώ είχα δίκιο. Κι όμως ο Θεός τον Γέροντα βεβαίωσε και όχι τον υποτακτικό.

Αν έρχεται ένας υποτακτικός και σας λέει το λογισμό του, ποτέ να μη τον δικαιώσετε. Έχει βγει από τον Γέροντα. Έγινε ρίψασπις. Να του πείτε να κάνη υπακοή στο Γέροντα. Εκεί πού τον έταξε ο Θεός, εκεί θα σωθεί. Ο Άγιος της Μονής, ο Άγιος Νικόλαος, θα τον σώσει, αρκεί να κάνη υπομονή και υπακοή. Προσέξτε από την αμέλεια, από τη ραθυμία, διότι θα έχουμε κακές συνέπειες. Και μη φεύγετε μακριά από τη σκέπη του Γέροντα. Ο,τι θέλεις να κάνης, να είναι εν γνώσει του Γέροντα. Μη κάνης τίποτε κρυφά.

Εχθές το βράδυ μας πρόσφεραν βερίκοκα. Ενθυμήθηκα και εγώ το δικό μου λάθος. Επειδή έχομε κήπο, είπα σε κάποιον να μου φέρει ένα δενδράκι από τη Θεσ/νίκη. Μόλις πήγα να το φυτέψω, ο Γέροντας μου μου λέει: «Έλα επάνω. Τι κάνεις εκεί; Δεν προκόπτουν έτσι πού τα φυτεύεις». Αυτό ήταν. Δεν ήταν σύμφωνος ο Γέροντας μ’ αυτό το όποιον έκανα. Επτά χρόνια ένα λουλούδι έβγαλε. Γιατί ο Γέροντας δεν ήταν σύμφωνος.

Πάρτε το πνεύμα του Γέροντος. «Γέροντα να κάνω αυτό;». Κοιτάξτε ποιο είναι το πνεύμα του Γέροντος. «Κάνε το παιδί μου, έχει ευλογία». Μη φοβάσθε, θα πετύχει. Αν ο Γέροντας φέρει καμιά αντιλογία, παραιτήσου, θ’ αστοχήσεις. Όπως εγώ όχι μόνο στην βερικοκιά, αλλά και στις μηλιές. Είχα φυτέψει τρεις μηλιές. Το ίδιο πνεύμα ο Γέροντας: «όλο παλεύεις με τα δένδρα. Δεν σταματάς». Δεν πρόκοψαν καθόλου και αναγκάσθηκα να τις βγάλω. 

Τα ίδια έπαθα και με τα κλήματα. Όταν ο Γέροντας δεν είναι σύμφωνος μ’ αυτό το οποίο κάνεις, να ξέρης ότι θα έχεις αποτυχία. Θέλεις να πετύχει; Βολιδοσκόπησε, ο λογισμός και η διάθεση του Γέροντα είναι σύμφωνος; Αν ναι, μη φοβάσαι, θα πετύχεις. Αν ο Γέροντας λιγάκι δυσκολεύεται, μη τον βιάζεις. Πατέρες, εκ πείρας σας ομιλώ. Εβίασα τον Γέροντα μου για κάποιο ζήτημα. Δύο χρόνια και πλέον τιμωρήθηκα. Έφτασα στο σημείο να πω ότι όποιος βιάζει τον Γέροντα σε οποιοδήποτε πράγμα πού θέλει ο υποτακτικός και δεν θέλει ο Γέροντας, δεύτερος Ιούδας γίνεται. Από πείρα φαρμακερή σας το λέω.

Η εξομολόγησις πατέρες, είναι μυστήριο. Ενθυμούμαι ότι έκανα σ’ ένα γείτονα ευχέλαιο και όταν γύρισα τη νύχτα με πολέμησε ο πειρασμός, ότι δεν ευλόγησα το ευχέλαιο επάνω εκεί στην ευχή. Τόσο με πολέμησε, ώστε έχασα όλη την αγρυπνία. Στο τέλος αυτής πάω στο διάδοχο του Γέροντος, γιατί ο Γέροντας έλειπε, και του λέω: «Πάτερ Προκόπιε, έχω ένα λογισμό: Νομίζω ότι το ευχέλαιο δεν το ευλόγησα». Μου άπαντα: «Μα πώς δεν το ευλόγησες; Μήπως ένα ευχέλαιο έκανες; Χιλιάδες ευχέλαια κάνουμε εμείς, διότι μας παραγγέλλουν και άπ’ έξω. Και μηχανικά οπωσδήποτε θα ευλογήθηκε». Απλώς ο νους μου ήταν αλλού και μου φάνηκε ότι δεν το ευλόγησα. Μου είπε μάλιστα να περιμένω να έλθη ο Γέροντας. Φεύγοντας εγώ από τον πάτερ-Προκόπιο, πού ήταν αναπληρωτής του Γέροντος, αισθάνθηκα ότι χιλιάδες οκάδες αλυσίδες έπεσαν από πάνω μου. Αυτό μου έκανε ο πειρασμός. Κι αυτό ήταν αποτέλεσμα της εξομολογήσεως.

Εικόνα

Πιστέψατε μου, με πείρα σας μιλώ, με ειλικρίνεια σας λέω. Όποιος υποτακτικός φθάση στην τελειότητα της υπακοής, δεν φοβάται Θεό. Ούτε την Κρίση, ούτε τη Δευτέρα Παρουσία. Φοβάται μόνο το πνεύμα του Γέροντα να μη λύπηση. Ο Γέροντας είναι ο ορατός Θεός. Λύπησες τον Γέροντα, λύπησες τον Θεό. Ανέπαυσες τον Γέροντα, Ανέπαυσες τον Θεό. Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες ήξεραν τι έλεγαν: Υπακοή -ζωή, παρακοή-θάνατος. Δεν θέλει εδώ ούτε μεταλήψεις, ούτε αγώνες, ούτε φιλοξενίες, ούτε νοερές προσευχές. Όλα μπροστά στην υπακοή καταργούνται. Δέκα φορές την ήμερα να μεταλαμβάνεις, αν δεν κάνης υπακοή, προορίζεσαι για την κόλαση.

Ο Καθηγούμενος της Μονής: Συμβαίνει καμιά φορά στις μεταξύ μας σχέσεις από τα πάθη μας και από τον πειρασμό να γεννώνται ψυχρότητες μέσα μας πού συσσωρεύονται και έρχεται μια στιγμή και εκδηλώνονται. Πώς μπορούμε να αγωνισθούμε, ώστε να έχομε την τελεία αγάπη μεταξύ μας;

Παπα-Έφραίμ: οι Άγιοι Πατέρες το λύνουν το πρόβλημα ως εξής:
Έχεις εσύ τον κήπο σου. Πέταξε ο πειρασμός μια πέτρα. Προσπάθησε εσύ να την βγάλεις. Δεν είναι δύσκολο. Αυτός θα συνεχίζει να πετά δεύτερη πέτρα, τρίτη, πέμπτη, δεκάτη πέτρα. Όποτε θα είναι δύσκολο και σε σένα και στον Γέροντα κατόπιν να σου πετάξει δέκα πέτρες. Πέρασε ένας λογισμός. Αμέσως πήγαινε στον αδελφό να λυθεί. Γιατί το παραμικρό θα μεγαλώσει και θ’ αυξηθεί. Για αυτό από την αρχή διόρθωσε το. 

Να κάνετε δε πάντοτε ταπεινούς λογισμούς μέσα σας: «Εγώ δεν είμαι άξιος ούτε στα πόδια του να προσπέσω». Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει ότι, όταν πάτε να διαβάσετε το ψαλτήρι ή τον κανόνα ή οτιδήποτε άλλο, να έχετε την αίσθηση ότι οι άλλοι πατέρες είναι άγγελοι και να πάτε με πολλή ευλάβεια. Και να βάζετε με επίγνωση μετάνοια έχοντας υπ’ όψη σας ότι δεν είσθε άξιοι να ζείτε μεταξύ των αγγέλων αυτών. Ποτέ δεν σας πειράζει ο πειρασμός, όταν ταπεινώνεστε. Και μη λέτε ποτέ: «Τώρα εσύ θα με διδάξεις;». Ήδη έτσι αρχίσατε κακό δρόμο. Ο καλόγηρος αρχίζει με την υπακοή πού αυτή οδηγεί στην ταπείνωση.

Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση ν’ αναπαύετε την ψυχή του Γέροντα. Έτσι αναπαύετε και την ψυχή του Χριστού. Μια φορά έκανα αντιλογία στον Γέροντα μου και το αποτέλεσμα ήταν να φύγει ο Θεός από μέσα μου. Πόση λεπτότητα έχει ο Γέροντας!

Όταν ήμουν κοσμικός, μαθητής στο Γυμνάσιο, είχαμε μια μέρα διαγώνισμα στα Μαθηματικά (ήμουν καλός μαθητής στα Μαθηματικά). Το πρωί είχα μια προστριβή με τον πατέρα μου. Στο διαγώνισμα έλυσα το πρόβλημα και βρήκα το αποτέλεσμα να είναι κλάσμα. Όμως μου είπαν ότι πρέπει να βρω τον ακέραιο αριθμό (4). Προς και δύο και τρεις φορές, αλλά πάντοτε έβρισκα το κλάσμα 12/3. Όμως επειδή το πρωί λύπησα τον πατέρα μου, κάτι με εμπόδιζε να σκεφθώ ότι πρέπει να απλοποιήσω το κλάσμα. Και φαντασθείτε, ήμουν κοσμικός.

Αν έχεις ένα λογισμό, πες τον στον Γέροντα και άκουσε τι θα σου πει. Αυτό είναι από τον Θεό. Μπορεί αυτό να σου φανεί στραβό. Όμως δεν είναι στραβό. Ο διάβολος τα στριφογυρίζει, για να μην έχουμε αυταπάρνηση, απόλυτη πίστη στον Γέροντα. Αλλιώς, αν επιμένουμε στο λογισμό μας, τότε κρίμα στα έξοδα πού κάναμε να έλθουμε στο Άγιο Όρος.

Ο Καθηγούμενος: ο πειρασμός πολλές φορές μας παγιώνει μέσα μας ορισμένες απόψεις για ορισμένα θέματα και μας τα παρουσιάζει έτσι ότι εμείς έχουμε δίκαιο και οι άλλο άδικο. και τον κάνουμε μέσα μας πεποίθηση ότι ο Γέροντας και οι άλλοι πατέρες μας αδικούν. Πώς μπορούνε να βγούνε τέτοιες παγιωμένες καταστάσεις από μέσα μας;

Παπα-Έφραίμ: Ολιγόστευσε η πίστη, η αυταπάρνηση, η αγάπη στον Γέροντα. Γι’ αυτό και βαλόμεθα άπ’ αυτό τον πόλεμο. Όταν όμως πιστεύουμε ότι ο Γέροντας είναι το στόμα του Χριστού, δεν θ’ αμφιβάλλουμε. Αλλιώς θα μας έρχονται λογισμοί ότι ο Γέροντας δεν ενήργησε με διάκριση κλπ. Άμα βλέπετε λάθη στον Γέροντα, να ξέρετε ότι εσείς είσθε υπεύθυνοι. Γιατί λιγόστευσε η πίστη σας σ’ Αυτόν. Αν φανερωθεί η Παναγία και σου πει κάτι, θα Της πεις: «όχι Παναγία μου, δεν είναι έτσι;». Ε φυσικά όχι. Το ίδιο είναι και ο Γέροντας.

Θα μου πείτε: Πώς θ’ αποκτήσουμε πίστη και αυταπάρνηση στο Γέροντα μας; Θέλει να βιάσουμε τον εαυτό μας. Θέλει να καλλιεργούμε τέτοιου είδους λογισμούς για τον Γέροντα μας: «Εγώ ήλθα εδώ για να σωθώ δι’ ευχών του Άγιου Γέροντα μου. Όταν ο Γέροντας παύση να προσεύχεται για μένα, είμαι για την κόλαση. Η ευχή του Γέροντα θα με σώσει». Έτσι με τέτοιους λογισμούς βασίζεσαι σε καλά θεμέλια. Επάνω σε βράχο. Αν όμως ολιγοψύχησες απέναντι του Γέροντα διότι ο Γέροντας είναι έτσι ή αλλιώς δεν είσαι εντάξει. 

Αν δε χρονίσει αυτό ένα, δύο, τέσσαρα, πέντε χρόνια, τότε πάει, τελείωσε. Το Γρηγορίου θα το ξεχάσεις. Θα το βλέπεις από μακριά. Για αυτό πάντοτε ν’ ακούτε τον πρώτο λόγο του Γέροντα. Σ’ όλα τα θέματα, είτε πνευματικά, είτε διοικητικά, είτε οτιδήποτε άλλο. Και πάντοτε, σ’ οτιδήποτε κάνετε, να βάζετε και ένα Άγιο πού θα σας βοηθάει σ’ αυτό.

Όμως προσοχή: όχι πρώτα τον Άγιο και μετά τον Γέροντα. Πάντα πρώτα ο Γέροντας. Όταν δεν κάνης υπακοή ούτε ο Άγιος σε βοηθάει. Λέγε πάντοτε πρώτα: «δια ευχών του Αγίου Γέροντα μου». Πήγαινε στη Θεσ/νίκη και παντού, μη φοβάσαι. Μαγειρεύεις; Δι’ ευχών του Αγίου Πατρός μου. Κι όπου πάς, να κάνης το ίδιο. Ξέρετε τι δύναμη έχει; Σύν τω χρόνο θα καταλάβετε πόση δύναμη έχει η επίκληση της ευχής του Γέροντα. Ο Γέροντας έχει δύναμη και στην άλλη ζωή. Μπορεί απ’ εδώ να σώσει μια ψυχή πού δεν έζησε καλώς και έχει αμφιβολίες ο Γέροντας μήπως κολάσθηκε η ψυχή του.

Σάς το λέω με πεποίθηση: ο μοναχός πού κάνει τελεία υπακοή, φθάνει σε κατάσταση απάθειας. Όχι μόνο πνευματικός, αλλά και σωματικώς. Προσοχή όμως. Όχι υπακοή με ανταλλάγματα. Όπως μια φορά ένας Γέροντας είπε σ’ έναν υποτακτικό του να κάνη γλυκό, και εκείνος του απήντησε: «Δεν θα κάνω γλυκό, αν δεν μου δώσεις τα παπούτσια». Έτσι η καλογερική πέταξε.

Πολύ μας βοηθά στην πνευματική μας ζωή αυτό πού μας παρέδωσε ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Κάθε βράδυ ο μοναχός, όταν πάει να κοιμηθεί, να ελέγχει τον εαυτό του, πώς πέρασε την ημέρα του». Κι αν βρει κανένα λάθος, την άλλη μέρα να μη το επαναλάβει. Κι αν το επαναλάβει, πάλι ν’ αγωνιστεί να μη το ξανακάνει. Έτσι ο ιατρός πρέπει να παρακολουθεί τον ασθενή, αλλά και ο ασθενής να παρακολουθεί τον εαυτό του. Όχι μόνο ο Γέροντας να σας παρακολουθεί, αλλά και σεις να παρακολουθείτε τον εαυτό σας. Πιστέψατε με, όταν ο άνθρωπος κάνη υπακοή, τέτοια γλυκύτητα έχουν οι λογισμοί, πού λες: δεν θέλω άλλο. Αυτό να βρω στον παράδεισο.

Ό Καθηγούμενος: Σας ευχαριστούμε πολύ. Να ευχηθείτε να έχουμε μετάνοια πραγματική, ταπείνωση, πόθο Θεού, και όπως είπατε, τουλάχιστον ο ζήλος να μη μειωθεί.

Παπα Eφραίμ: Αυτό είναι το κυριότερο. Τουλάχιστον προσπαθήστε να τον διατηρήσετε. Αν τον ελαττώσετε τότε είστε υπο μέμψιν.


ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
ΕΤΟΣ 1988. ΑΡΙΘΜΟΣ 13. ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β.
Ι. ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.