Εκεί που χρειάζονται

Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή, που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται, και δοξολογείται ο Θεός με ευγνωμοσύνη συνέχεια από τα φιλότιμα παιδιά Του.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

πηγή

Να αγαπάς! Είναι το φάρμακο της ψυχής!

Αν εσύ προσπαθήσεις…ναι γαληνεύει…αν ψάξεις βαθιά στις ρίζες της ψυχής σου και βρεις την πηγή των συναισθημάτων σου τότε ναι θα γαληνέψει!

Θα φωτίσεις τις σκοτεινές πλευρές… εκείνες που ποτίστηκαν με μελάνι. Εκείνες που βάφτηκαν με μαύρο χρώμα όταν απογοητεύτηκες, όταν προδόθηκες όταν πόνεσες…

Όταν ζήτησες τρυφερότητα και δεν στην έδωσαν… Όταν σε απέρριψαν. Όταν γέλασαν μαζί σου… Ακόμα όταν άφησες να σε χειραγωγήσουν.

Μετάνιωσες … μετάνιωσες που τον πλήγωσες έτσι τον εαυτό σου… Τον άφησες έρμαιο στα χέρια των αιμοβόρων, διψασμένων για πόνο ανθρώπων…

Τέρατα ονομάζονται… εγωκεντρικά πλάσματα έτοιμα να σε κατασπαράξουν.

Μην τους αφήσεις!!!

Ποια είναι η «επί γης ειρήνη» του Αγγελικού ύμνου της Βηθλεέμ;

Ελάχιστα χωρία της Αγίας Γραφής έχουσι τόσον οικτρώς παρερμηνευθεί όσον το χωρίον Λουκ. β΄ 14.

Πρόκειται περί του Ύμνου όστις εψάλλετο υπό των Αγγέλων κατά την θεσπεσίαν εκείνην νύκτα της κατά σάρκα γεννήσεως του Ανάρχου Θεού Λόγου, του Κυρίου Ιησού.

Η παρερμηνεία αυτή υπό πολλών ορθοδόξων δεν είναι βεβαίως ηθελημένη και σκόπιμος (μόνον οι αιρετικοί παρερμηνεύουσιν ηθελημένως), αλλ’ οφείλεται εις άγνοιαν του καθόλου νοήματος της Αγίας Γραφής. 

Ένεκεν αυτής της αγνοίας καθ’ έκαστον έτος εν τη ημέρα των Χριστουγέννων ακούομεν κηρύγματα ή αναγιγνώσκομεν δημοσιεύματα πολλών διδασκάλων του Ευαγγελίου της ημετέρας Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, αποδυρόμενα διότι οι πόλεμοι δεν έλαβαν ακόμη τέλος και τα όπλα δεν κατηργήθησαν και η ειρήνη του Αγγελικού Ύμνου δεν επεκράτησεν εισέτι επί της γής.

Ακόμη και εις επισήμους Εκκλησιαστικάς Εγκυκλίους βλέπομεν διατυπουμένας τοιαύτας θέσεις, ως και παρακλήσεις προς τον Θεόν όπως επί τέλους επιτρέψει την επικράτησιν επί της γής της ειρήνης αυτής «ήτις επί δύο σχεδόν χιλιάδας ετών εξακολουθεί να παραμένει μακράν της πραγματικότητος, απλή ελπίς, απλούν όνειρον, απλή και εναγώνιος προσδοκία».

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση

Οἱ μάγοι φωνάζουν…

«Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων…» (Ματθ. 2,13)

Ἑορτὲς ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, ἑορτὲς ποὺ διαρκοῦν ὄχι μία καὶ δύο, ἀλλὰ δώδεκα ἡμέρες, μέχρι τὰ Φῶτα.

Πρώτη ἡ ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ ῥίζα ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν. Ἤρθαμε στοὺς ναοὺς καὶ προσκυνήσαμε τὸ Χριστὸ ὡς Θεῖο βρέφος, ποὺ ἡ φτωχὴ μητέρα του δὲν εἶχε ποῦ νὰ τὸ βάλῃ καὶ τὸ ἀκούμπησε στὴ φάτνη ὅπου οἱ βοσκοὶ βάζουν τὸ χορτάρι γιὰ τὰ ζῷα. Ποιός θὰ τὸ φανταζόταν, ὅτι τὸ παιδὶ αὐτό, ποὺ δὲν εἶχε ποῦ νὰ σταθῇ καὶ τὸ καταδίωκαν νὰ τὸ θανατώσουν, εἶνε ὁ βασιλιᾶς τοῦ κόσμου;

Προσκυνοῦμε τὸ Θεῖο βρέφος.

Ἑκατομμύρια τῶν ἑκατομμυρίων ἄνθρωποι τὸ προσκυνοῦν, καὶ θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ τὸ προσκυνοῦν, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ἀθέων. Καμμία δύναμι δὲ᾿ θὰ μπορέσῃ ποτὲ νὰ σβήσῃ τὴ μεγάλη αὐτὴ ἑορτή. Ἐφ᾿ ὅσον ἀνατέλλει ὁ ἥλιος καὶ λάμπουν τὰ ἄστρα καὶ τρέχουν οἱ ποταμοὶ καὶ ὑπάρχουν καρδιὲς ποὺ πιστεύουν, δὲ᾿ θὰ παύσῃ ὁ Χριστὸς νὰ ὑμνῆται καὶ νὰ δοξάζεται· ἀπ᾿ τὸ βορρᾶ μέχρι τὸ νότο καὶ ἀπ᾿ τὴν ἀνατολὴ μέχρι τὴ δύσι, «πᾶσα γλῶσσα θὰ ἐξομολογῆται ὅτι εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός. Ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της εορτής των Επιφανείων, αγαπητοί αδελφοί, είναι η φωνή, η βοή, το ξέσπασμα, η αφύπνιση, η επιφάνεια, η δόξα. Από λαμπρής δεσποτικής εορτής, της εορτής των Χριστουγέννων, συμπορευόμαστε και εμείς νοερά με τις αγγελικές δυνάμεις σε γιορτή λαμπρότερη και ενδοξότερη κατά τον ιερό υμνωδό: 

την εορτή των Θεοφανείων. Θεοφάνεια δίχως φωνές και εκφράσεις πανηγυρικές δεν νοούνται και γι'αυτό προνόησε λειτουργικά και ποιμαντικά η μητέρα Εκκλησία, με τους θαυμάσιους ύμνους και τις λαμπρές λειτουργικές της εκφράσεις (την ακολουθία του αγιασμού, τις λιτανείες κλπ).

Επί του θέματος, αδελφοί, κατά την εορτή των Θεοφανείων μας απασχολούν και μας αφυπνίζουν δύο μεγάλες φωνές. Πολλές οι φωνές στην πολυ-φωνική και "πολυπολιτισμική" μας κοινωνία. Άλλες φωνές σειρήνες-όπως λέγανε οι παλιοί-φωνές πειρασμικές, διαφημιστικές, φωνές προωθητικές συμφερόντων και ποικίλλων φιλοσοφιών που επιζητούν την προσοχή αλλά και την σύνταξη, τον μετασχηματισμό του ανθρώπου σε άνθρωπο της ομάδας, σε άνθρωπο ενταγμένο, πειθήνιο, ομαδικό, θιασώτη, φανατικό, σε άνθρωπο απρόσωπη μονάδα-άτομο ενταγμένο και "κοινωνικο". 

† Κυριακῇ 30 Δεκεμβρίου 2018 (μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον

Κεφ. β' : 13-23

Ἀναχωρησάντων τῶν Μάγων, ἰδού, ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσήφ, λέγων΄ Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ, καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι΄ μέλλει γὰρ Ἡρώδης ζητεῖν τὸ παιδίον, τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον. Καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρώδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου, λέγοντος, ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. Τότε Ἡρώδης, ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς, ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων.

Λόγος εις τα νήπια που εφονεύθησαν εις την Βηθλεέμ από τον Ηρώδη

Βλέποντας λοιπόν το σπήλαιο στο οποίον εγεννήθη ο Δεσπότης, φέρε στον νου σου τον σκοτεινόν και υπόγειον βίο των ανθρώπων, στον οποίον έρχεται αυτός που φανερώνεται στους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους». Και περιτυλίσσεται σφιχτά με σπάργανα αυτός που έχει φορέσει τα δεσμά των ιδικών μας αμαρτιών.

Η δε φάτνη είναι ο σταύλος των αλόγων ζώων. Σ’ αυτήν γεννάται ο Λόγος, ώστε να «γνωρίση ο βους τον κτησάμενον (τον ιδιοκτήτην του) και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού». Βους είναι αυτός που ευρίσκεται στον ζυγόν του Νόμου, και όνος το αχθοφόρον ζώο που είναι φορτωμένο με την αμαρτία της ειδωλολατρίας.

Αλλά η κατάλληλος για τα άλογα τροφή και ζωή είναι το χόρτο. «Ο εξανατέλλων χόρτον τοις κτήνεσι», λέγει ο Προφήτης. Ενώ το λογικόν ζώον τρέφεται με άρτον. Γι’ αυτό λοιπόν «ο εξ ουρανού καταβάς άρτος της ζωής», τοποθετείται στην φάτνη, που είναι η εστία των αλόγων ζώων, ώστε και τα άλογα να γευθούν την λογικήν τροφή, και να γίνουν έλλογα. 

Απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο

Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα, για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια, όταν έχεις θείο έρωτα. 

Η σημασία της Ελληνορθοδόξου παραδόσεως μας

Βασικά στοιχεία της Ελληνορθοδόξου παραδόσεως:

Η Εκκλησία το κέντρο της ζωής του πιστού λαού.

Η Εκκλησία αγιάζει όλες τις περιστάσεις της ζωής μας.

α) Ο λαός ζούσε τη ζωή του Ευχαριστιακά.

Πόσο διαφορετικά θα βλέπαμε τον συνάνθρωπό μας αν τον βλέπαμε ως δώρο του Θεού;

Αν δούμε τα υλικά και πνευματικά αγαθά ως δώρα του Θεού αποφεύγουμε τα δύο άκρα: την περιφρόνηση ή την απολυτοποίηση και την θεοποίησή τους (π.χ. μόρφωση).

Οι άνθρωποι που δεν δέχονται τον κόσμο ως δώρο του Θεού δεν ζουν με κέντρο τον Θεό αλλά το Εγώ τους.

Όλα στην Εκκλησία είναι Θεανθρώπινα.

β) Το ασκητικό πνεύμα βασικό χαρακτηριστικό της Ελληνορθοδόξου παραδόσεως.

Το Κύριε Ελέησον και η σημασία του

Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και συντομότερα «Κύριε ελέησον», από τον καιρό των Αποστόλων χαρίστηκε στους Χριστιανούς και ορίστηκε να το λένε ακατάπαυστα, όπως και το λένε.

Τι σημαίνει όμως τούτο το «Κύριε ελέησον», είναι πολύ λίγοι σήμερα που το ξέρουν, κι έτσι φωνάζουν καθημερινά ανωφελώς, αλλοίμονο, και ματαίως το «Κύριε ελέησον», και το έλεος του Κυρίου δεν το λαβαίνουν γιατί δεν ξέρουν τι ζητούν.

Γι’ αυτό πρέπει να ξέρομε πως ο Υιός και Λόγος του Θεού, αφότου σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος και υπέμεινε τόσα πάθη και σταυρώθηκε και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του εξαγόρασε τον άνθρωπο από τα χέρια του διαβόλου, από τότε έγινε Κύριος και εξουσιαστής της ανθρώπινης φύσεως.

Και προτού βέβαια σαρκωθεί ήταν Κύριος όλων των κτισμάτων, ορατών και αοράτων, ως δημιουργός και ποιητής τους, όμως των ανθρώπων και των δαιμόνων που δε θέλησαν από μόνοι τους να τον έχουν Κύριο και εξουσιαστή τους, δεν ήταν και Αυτός Κύριος τους, ο Κύριος όλου του κόσμου.

Όπως το γέρικο δένδρο

Εάν δεν γίνεται συχνή εξομολόγηση, δυσκολότερα ξεριζώνονται τα πάθη από μέσα μας. Όπως το γέρικο και μεγάλο δένδρο δεν μπορεί να κοπεί με μια μόνο τσεκουριά, έτσι και ένα συνηθισμένο κακό δεν μπορεί να εκδιωχθεί με μια μόνο συντριβή της καρδιάς, αλλά με πολλές.

Γέροντας Κλεόπα Ηλίε

πηγή

Το εξόριστο βρέφος

Στις 26 Δεκεμβρίου εορτάζεται η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου (τιμούμε δηλ. το πρόσωπό της καθώς συνέβαλε στο Μυστήριο της Θείας Οικονομίας) και η Φυγή στην Αίγυπτο.

“Αναχωρησάντων δε αυτών ιδού άγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ όναρ τω Ιωσήφ λέγων: εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φέυγε εις Αίγυπτον και ίσθι εκεί έως αν είπω σοι. Μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό. 14 Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού νυκτός και ανεχώρησεν εις Αίγυπτον, 15 και ην εκεί έως της τελευτής Ηρώδου, ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου διά του προφήτου λέγοντος. Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου“. (Ματθαίον Β’ 13-18)

Ερμηνεία: Όταν λοιπόν αυτοί αναχώρησαν, ιδού, άγγελος ΚΥΡΙΟΥ φάνηκε κατά το όνειρο στον Ιωσήφ, λέγοντας: 

«Σήκω, παράλαβε το παιδί και τη μητέρα του και φεύγε για την Αίγυπτο· και να είσαι εκεί ωσότου σου πω. Γιατί μέλλει ο Ηρώδης να ζητά το παιδί, για να το σκοτώσει». 

Το θαύμα της Γεννήσεως του Κυρίου και οι αιώνιοι συμβολισμοί του

…Μιά μόνο φορά γεννήθηκε ὁ Χριστός καί ἦτο ἀρκετό γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Στήν θέση τοῦ σπηλαίου ὅμως ὑψώθηκαν ἀναρίθμητες ἐκκλησίες, ὅπου ὄχι μόνο μιά φορά τόν χρόνο, ἀλλά κάθε ἡμέρα ἐπαναλαμβάνεται τό θαῦμα τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου στόν καιρό τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας.

Λοιπόν, ἡ Θεία Λειτουργία, κατά τούς Πατέρες, εἶναι ἡ ἐπανάληψις τοῦ θαύματος τῆς Βηθλεέμ. Μέ μία μόνο διαφορά: ὅτι τότε ὁ Χριστός φανερώθηκε στούς ἀνθρώπους πραγματικά, πρόσωπο μέ πρόσωπο, ὅταν σχεδόν κανείς δέν Τόν ἐπίστευε, ἐνῶ τώρα φανερώνεται κεκαλυμένα, ἐν μυστηρίῳ καί πλῆθος πιστῶν Τόν ἀκολουθοῦν. Συνεπῶς πιό εὔπιστα ἀποδεικνύονται τά αὐτιά τῶν ἀνθρώπων, διά μέσου τῶν χριστιανικῶν αἰώνων, παρά τά μάτια καί τά χέρια τοῦ περιουσίου λαοῦ πού ψηλαφοῦσαν τόν Χριστό.

Τότε φανερώθηκε Βρέφος σπαργανομένο στήν φάτνη, ἐνῶ τώρα ἀποκαλύπτεται μέ τήν μορφή τοῦ ῎Αρτου καί τοῦ Οἴνου στό ‘Ιερό Ποτήριο. Τότε ἡ Παρθένος Μαρία Τόν ἐγέννησε, τώρα ἡ ‘Εκκλησία Τόν κρατεῖ στήν ἀγκαλιά της. Τότε τό σπήλαιο καί ἡ φάτνη Τόν ἐστέγαζαν, ἐνῶ τώρα τό ῞Αγιο Βῆμα Τόν ἀναπαύει. Τότε οἱ Προφῆτες Τόν ἀνήγγειλλαν, τώρα οἱ ἱερεῖς Τόν κηρύττουν. Τότε τρεῖς μάγοι Τόν προσκύνησαν, ἐνῶ τώρα ὅλα τά ἔθνη ὑποκλίνονται μπροστά Του.

Μήνυμα Χριστουγέννων 2018, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεωργίου

Τα παιδιά του Κατηχητικού του Ι.Ν. Παντα-νάσσης, έψαλλαν τα κάλαντα των Χριστουγέννων στον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Γεώργιο

Ὅταν οἱ μάγοι ἔφθασαν στά Ἱεροσόλυμα

Ὅταν ὁ ὁδοιπόρος βρεῖ κάποιον ἄλλο,καλό συνοδοιπόρο, χαίρεται τόν κόπο τῆς μακρινῆς ὁδοιπορίας, ἐπειδή ξεγελιέται ἀπό τή συντροφιά· καθώς στηρίζεται δηλαδή, σάν σέ ραβδί, στήν εὐχάριστη συζήτηση, ἔχει τήν αἴσθησηὅτι συνοδοιπορεῖ μέ σκονισμένα τά πόδια, ἀλλά μέ ἀκούραστο τό στόμα. Μοιράζει ἔτσι τόν κόπο τῶν ποδιῶν καί ἐλαφρύνει μέ τή συνομιλία τήν κούραση τῆς μεγάλης πορείας.

Ἔτσι λοιπόν καί οἱ μάγοι, ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, καθώς εἶδαν τό ἄστρο, καί τό ἔλαβαν αὐτό συνοδοιπόρο, ξεγελοῦσαν −ὅταν κουράζονταν− μέ τήν ἐρώτηση, «ποῦ εἶναι ὁ νεογέννητος Βασιλιάς», τήν ταλαιπωρία τῆς ὁδοιπορίας· ἀνέκριναν δηλαδή μέ τόν λόγο τούς Ἑβραίους σάν κλέφτες Ἐκείνου πού γεννήθηκε.

Σ’ αὐτούς λοιπόν πού ρωτοῦσαν γιά τόν Βασιλιά, εὔλογα ἀπαντοῦν οἱ Ἰουδαῖοι, λέγοντας: «Τί λοιπόν τολμᾶτε, ξένοι, τί λέτε, ἄνθρωποι; Γιατί ἔχετε ἔρθει, φέρνοντας ἐπικίνδυνη εἴδηση; Γιατί διακηρύσσετε τόν καινούριο βασιλιά στήν πόλη πού ἔχει ἤδη βασιλιά; Γιατί διακινδυνεύετε τόν ἑαυτό σας σέ πρόωρο τέλος; Γιατί μπήγετε στούς τραχήλους σας τή γλώσσα σάν μάχαιρα; Γιατί ἀνοίγετε τόν τάφο σας μέ τό στόμα, καί τό θάνατο πού κοιμᾶται τόν ξυπνᾶτε γιά νά σᾶς ἁρπάξει; Δέν εἶχε μνήματα ἡ Περσία, ὥστε, νά ἔρθετε ἐδῶ καί, ἐνῶ ἀκόμη ζεῖ ὁ Ἡρώδης, νά ρωτᾶτε γιά ἄλλο βασιλιά; Ὅταν τό ἀκούσει, θά ὁμολογήσει σ’ ἐσᾶς πολλή εὐγνωμοσύνη καί θά σᾶς ἀνταμείψει μέ μεγάλα δῶρα»!.

Πρόγραμμα Δωδεκαημέρου της Ι.Μ. Κίτρους

Τραγούδια και κάλαντα Χριστουγέννων, από τα παιδιά του Κατηχητικού του Ι.Ν. Παντανάσσης

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

† Κυριακῇ 23 Δεκεμβρίου 2018 (πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. α' : 1-25

Βίβλος γενέσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, Υ ἱοῦ Δαυῒδ, Υἱοῦ ᾿Αβραάμ. ᾿Αβραὰμ ἐγέννησε τὸν ᾿Ισαάκ, ᾿Ισαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιακώβ, ᾿Ιακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιούδαν, καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ· ᾿Ιούδας δὲ ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ·Φαρὲς δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Εσρώμ· ᾿Εσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αράμ· ᾿Αρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αμιναδάβ· ᾿Αμιναδάβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασών· Ναασὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών· Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς ῾Ραχάβ· Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ωβὴδ ἐκ τῆς ῾Ρούθ· ᾿Ωβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιεσσαί· ᾿Ιεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου· Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν ῾Ροβοάμ· ῾Ροβαὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Αβιά· ᾿Αβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ασά· ᾿Ασὰ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσαφάτ· ᾿Ιωσαφὰτ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωράμ· ᾿Ιωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Οζίαν· ᾿Οζίας δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωάθαμ· ᾿Ιωάθαμ δὲ ἐγέννησε τὸν ῎Αχαζ· ῎Αχαζ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Εζεκίαν·᾿Εζεκίας δὲ ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ· Μανασσῆς δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αμών· ᾿Αμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσίαν· ᾿Ιωσίας δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος. Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος, ᾿Ιεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ· Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ·Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αβιούδ· ᾿Αβιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ελιακείμ·᾿Ελιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αζώρ·

Θανάσιμη Αμαρτία

«Αμαρτία θανάσιμη είναι εκείνη για την οποία ο άνθρωπος μένει αμετανόητος. Κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και σπλαχνικός όσο ο Θεός. Τον αμετανόητο όμως ούτε Αυτός τον συγχωρεί. Πολύ λυπόμαστε όταν κάνουμε αμαρτίες. Τις αιτίες τους όμως με ευχαρίστηση τις δεχόμαστε».

Αββάς Μάρκος ο Ασκητής

πηγή

Πίστη που δεν οδηγεί στην μετάνοια και την ιερά Εξομολόγηση εμπρός στον Πνευματικό ιερέα, δεν είναι πίστη σωτηρίας

Για την σωτήρια πίστη 

 ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Πίστις που δεν μας κάμνει να κόψωμε τα ελαττώματά μας και να γίνωμε καλοί, δεν είναι πίστις σωτηρίας. 

Πίστις που δεν μας βοηθεί να καθαρίσωμε το εσωτερικό μας από τον «πονηρόν θησαυρόν» (Ματθ. 12, 35), δεν είναι πίστις σωτήριος. Είναι πίστις νόθος και όχι γνήσια και εις τέτοια πίστη δεν πρέπει να επαναπαυώμεθα ούτε ένα δευτερόλεπτο.

Από μία τέτοια πίστη δεν μπορεί να αναμένη κάποιος καλό παρά ναυάγιο. Ναυάγιο στην παρούσα ζωή, ναυάγιο και στην άλλη, την μέλλουσα, και προπαντός στην μέλλουσα….

Λάβετε το φάρμακο της μετανοίας και εξομολογήσεως ανά χείρας και χρησιμοποιήσατε αυτό, και μόνον αυτό, καθ’ ότι κατά τον θείο Χρυσόστομο· «Ουκ έστιν ουδέν έτερον φάρμακον τοιούτον προς την των αμαρτημάτων αναίρεσιν, ως η εξομολόγησις αυτών, συνεχής ανάμνησις και η διηνεκής αυτών κατηγορία».

Βρίσκει τον εαυτό του

Διαμέσου της ορθοδόξου ησυχαστικής παραδόσεως, ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του και αποκτά βιωματική προσωπική σχέση με τον Θεό. 

Δεν υπάρχει σωτηρία για το ανθρώπινο πρόσωπο έξω από την κοινωνία με το υπέρτατο Πρόσωπο, τον Χριστό. 

«Έβλεπε το άκτιστο φως και κάποια μέρα ανησύχησε γιατί δεν το είδε και ζητούσε να εξομολογηθεί στον Πνευματικό του..»

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ (1892 – 1981)

~ Ο οσιώτατος Μοναχός Αυξέντιος Γρηγοριάτης, ήταν το καμάρι και το στολίδι της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου. Ήταν ο ασκητής του κοινοβίου, ο αετός της θείας αγάπης, ο θεωρός του ακτίστου Φωτός, ο περιφρονητής των γηίνων και εραστής των ουρανίων.

Ήταν το καύχημα της μετανοίας. ο πλούτος της θείας σοφίας, ο δυνάστης των δαιμόνων, της προσευχής το λαμπρότατον τέμενος, ο επίγειος Αγγελος και ουράνιος άνθρωπος…

…Ο ίδιος είχε κάνει πράξη στη ζωή του το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε», και μάλιστα έφτασε σε προχωρημένη κατάσταση πνευματική, ώστε να λέγει την ευχή και στον ύπνο του, όπως με απλότητα απεκάλυψε στο γέροντα Παΐσιο.

Άλλοτε είπε ο ίδιος, όντας τυφλός, ότι, «όταν λέω την ευχή βλέπω στο δεξιό μέρος φως. Αυτό το βλέπω, όταν κάνω τον κανόνα με το κομποσχοίνι. Το βλέπω συχνά. Αυτό φεύγει και ύστερα πάλι ξανάρχεται. Το κυριότερο όμως είναι η αγάπη που έρχεται στην καρδιά για το Χριστό».

Χριστούγεννα στην φυλακή (Καταπληκτικό Διήγημα!)

*Μην ξεχνάμε όλους αυτούς που αυτές τις άγιες μέρες τις περνάνε στην φυλακή. Μια προσευχή για όλους αυτούς είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε…

~ Όχι. Τα Χριστούγεννα εκείνα δεν ήταν τα χειρότερά του. Ο Κωστάκης είχε ζήσει πολλά και πολύ δυσκολότερα Χριστούγεννα, πριν την είσοδό του στο «κολλέγιο», όπως ονομάζεται η φυλακή στη γλώσσα των κρατουμένων.

Ενώ η πολιτεία την ονομάζει σωφρονιστικό κατάστημα, για να απαλύνει λίγο λες τον κοινωνικό στιγματισμό όσων εγκλείονται σε αυτές. Μα, μήπως και έξω από το «κολλέγιο» δεν είναι ο κόσμος γεμάτος φυλακές;

Σαν αυτές, που πολλές φορές οι ίδιοι οι άνθρωποι χτίζουν, μη αντέχοντας κείνη την ελευθερία, που ονόμασε ο Φιόντορ στον Μέγα Ιεροεξεταστή βάσανο και φριχτή. Και είναι προθυμότατοι να την καταθέσουν, γιατί την φοβούνται και την σκιάζονται και την θεωρούν αφόρητη.

Πως οι Άγιοι ακούνε τις προσευχές μας

Ίσως έχεις ακούσει κάποιους να ρωτάνε: “Πώς ακούνε οι άγιοι τις προσευχές μας;”. Ίσως κι εσύ να έχεις αναρωτηθεί για το ίδιο πράγμα. Απαντήσεις και απαντήσεις έχουν δοθεί, μα το ερώτημα παραμένει ακόμη αναπάντητο.

Κατά τη γνώμη μου, αν δεχθούμε την ύπαρξη ενός στοιχείου, όπως ο αιθέρας, τότε δεν είναι δυνατό να μην ακούνε οι άγιοι τις προσευχές μας. Ξέρεις πως λειτουργεί ο ηλεκτρικός τηλέγραφος; Στην Πετρούπολη, για παράδειγμα, ενεργοποιούν έναν ειδικό μηχανισμό. 

Την ίδια στιγμή η ενέργεια αυτή αντανακλάται σ’ έναν όμοιο μηχανισμό, που βρίσκεται, ας πούμε, στη Μόσχα. Τότε και ο δεύτερος μηχανισμός ενεργοποιείται όπως ο πρώτος. Γιατί; Επειδή οι δύο μηχανισμοί, πρώτον, είναι του ίδιου τύπου και, δεύτερον, συνδέονται με σύρμα.

Στον Κύριο ανήκει η φροντίδα για το αύριο

«Αδελφοί, ο τωρινός καιρός είναι καιρός για μετάνοια. Μακάριος λοιπόν είναι εκείνος, πού δεν έπεσε καθόλου στα δίχτυα του εχθρού. Μακάριος είναι για μένα κι εκείνος πού έπεσε στα δίχτυα του, αλλά κατόρθωσε να τα σκίσει και να του ξεφύγει όσο βρίσκεται στην παρούσα ζωή. 

Αυτός, ζώντας ακόμα σωματικά, μπόρεσε να ξεφύγει από τον πόλεμο και να σωθεί, όπως ξεγλιστράει το ψάρι από το δίχτυ. Γιατί το ψάρι, και να πιαστεί, αν σκίσει το δίχτυ και ορμήσει προς το βυθό, όσο βέβαια είναι ακόμα στο νερό, σώζεται. Αν όμως το τραβήξουν στη στεριά, τότε πιά δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. 

Μη λες: «Οι άλλοι φταίνε για το δικό μου πέσιμο»

ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ, ΑΛΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ – ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

~ Κάποτε νεαρός δόκιμος δοκιμάζεται σφόδρα από πειρασμούς πορνείας.

Τρέχει στον πνευματικό του.

-Τίμιε πάτερ, φλόγες κολάσεως στο κορμί μου! Βασανίζομαι από πορνικούς διαλογισμούς.

Ο γέροντας δίνει πολλά φάρμακα: νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, μελέτη, εργασία.

Ο νέος πριν φύγει παρακαλεί τον πνευματικό του:

-Να προσεύχεσαι, πάτερ, για ν’ ανακουφιστώ λίγο από το φοβερό αυτό πόλεμο.

Βραδυνή Λειτουργία (Ακολουθία Αγίου Ιγνατίου και Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης)

Κανένας χριστιανός δεν μπορεί να είναι απαισιόδοξος!

Κανένας χριστιανός δεν μπορεί να είναι απαισιόδοξος. Αυτό πάει κόντρα στην ελπίδα στον Χριστό.

——————————-

Μέσα στην άβυσσο, μέσα στην αμαρτία μας μην αποκάμουμε. Λίγο φιλότιμο θέλει ο Θεός για να μας αρπάξει στον παράδεισο. Λίγο φιλότιμο, λίγη προσπάθεια· ακόμα και τότε που ο λογισμός σου λέγει «η μετάνοιά σου είναι υποκριτική και ψεύτικη». 

Μην δώσεις τόπο στον λογισμό αυτό. Το ότι καταλαβαίνεις την πτώση σου είναι μεγάλο πράγμα. Μόνο με τη Χάρη του Θεού ο άνθρωπος καταλαβαίνει την αμαρτία του. Το ότι το κατάλαβες λοιπόν είναι ελπιδοφόρο. Μετανόησε σήμερα. Άσε το αύριο. Προσπάθησε τώρα, άσε το «για πάντα».

Να νηστεύουμε παιδιά μου!

Αναφερόμενος ο Γέροντας Ιάκωβος στο θέμα της νηστείας μεταξύ άλλων έλεγε και τα εξής (επί λέξει):

«Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. Γι’ αυτό και μεις να νηστεύουμε, παιδιά μου. Δε μ’ έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα που είμαι 70 χρονών.

Η μητέρα μου μ’ έμαθε νηστεία παιδιόθεν. Δεν κάνω τον υποκριτή ότι, παιδιά μου, νηστεύω, αλλά αυτά με δίδαξαν οι γονείς μου και μέχρι σήμερα αυτά τηρώ, τέκνα μου. Δεν με έβλαψε ποτέ η νηστεία κι ας έχω ασθένειες πάνω μου.

Είπαν οι γιατροί και οι Επίσκοποι: Η νηστεία κι αυτή η λιτοδίαιτα πολύ ωφελούν τον άνθρωπο. Εφόσον ωφελεί όταν ο γιατρός, με συγχωρείτε, μας λέει: πέντε μέρες πάτερ μου, δε θα πιεις νερό ούτε μια σταγόνα, για να κάνουμε μια θεραπεία, να δούμε το σώμα σου τι έχει. Λοιπόν πέντε μέρες άντεξα. Πολύ καλό με είχε κάνει. Ε, πόσο μάλλον ωφελεί όταν νηστεύουμε για την ψυχή μας! Αλλά και στο σώμα αυτό κατοικεί ψυχή αθάνατος. Γι’ αυτό ας φροντίζουμε για την ψυχή μας που είναι πράγμα αθάνατο.

Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ

«Εσύ που είσαι στο Μοναστήρι, όταν πλησιάσεις τον αδελφό σου, εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου, εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου…

ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το, α…φού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα.

Να τον κάνεις να πεί, ανακουφίσθηκα, χάρηκα!

Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν, να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν.

Ὁ Προφήτης Δανιήλ καί τά τρία παιδιά Ἀνανίας, Ἀζαρίας καί Μισαήλ

Ὁ Προφήτης Δανιὴλ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσσερις μεγάλους προφῆτες καὶ ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 7ου μὲ τὶς ἀρχὲς 6ου π.Χ. αἰώνα. Ἀνῆκε στὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα, ἦταν ἀπὸ βασιλικὸ γένος καὶ γεννήθηκε στὴν Ἄνω Βηθαρά.

Νήπιο ἀκόμα, ὁδηγήθηκε μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς του αἰχμάλωτος στὴν Βαβυλώνα. Μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Ναβουχοδονόσορα, ὁ Δανιὴλ (ποὺ ὁ αὐτοκράτορας μετονόμασε Βαλτάσαρ) μὲ τοὺς τρεῖς Ἑβραίους νεαρούς, Ἀνανία, Ἀζαρία καὶ Μισαήλ, σπούδασαν στὴν αὐτοκρατορικὴ αὐλή. 

Ἐπειδὴ ἡ ἀπόδοσή τους στὶς σπουδὲς ἦταν ἄριστη, ὅταν ἐνηλικιώθηκαν ὁ βασιλιὰς τοὺς ἔδωσε μεγάλη θέση στὸ κράτος. 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή ΙΑ' Λουκά

Πρόσκληση στὸ Μυστήριο τῆς Ζωῆς (Λουκ. ιδ΄ 16-24)

Τὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μετέχει ὁ ἄνθρωπος στὸ μυστήριο τῆς ὄντως ζωῆς, μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ παραβολὴ τοῦ μεγάλου δείπνου. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ καθίσει στὸ τραπέζι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ κοινωνήσει ζωὴ ἀπὸ τὴ ζωή Του, γιὰ νὰ μεταγγίσει στὸ σῶμα τοῦ κόσμου τὸ αἷμα τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ. Σὲ αὐτὸ τὸ δεῖπνο τῆς θείας Εὐχαριστίας ὁ Θεὸς πατέρας καλεῖ τὰ παιδιά του, νὰ νιώσουν καὶ νὰ βιώσουν τὴ ζωντανὴ παρουσία Του. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μέσα στὴ θεία λατρεία καὶ κατεξοχὴν στὴ θεία Λειτουργία.

Πόσο διδακτικὰ ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, ὅταν γράφει:«Εἶναι ἀνάγκη νὰ μάθουμε τὸ θαῦμα τῶν Μυστηρίων, δηλαδὴ τὴ θεία Εὐχαριστία, τί ἀκριβῶς εἶναι, καὶ γιατί μᾶς δόθηκε καὶ τί ὠφελούμαστε ἀπὸ αὐτό: Ἕνα σῶμα γινόμαστε καὶ μέλη ἐκ τῆς σαρκὸς Αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων Αὐτοῦ (...). 

Ὁ Κύριος σ' αὐτὸ τὸ δεῖπνο τῆς εὐχαριστίας ἀναμειγνύει τὸν ἑαυτό Του μὲ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μᾶς προσφέρει τὸ Σῶμα Του καὶ γινόμαστε σύσσωμοι μὲ Αὐτὸν καὶ μᾶς κάνει ναὸ τῆς θεότητάς Του. Ἂς ἀναμειχθοῦμε μὲ τὴ σάρκα τοῦ Χριστοῦ, γιατί μὲ αὐτὴ τὴν τροφὴ ποὺ μᾶς χάρισε θέλει νὰ δείξει πόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε». 

† Κυριακῇ 16 Δεκεμβρίου 2018 (ΙΑ' Λουκᾶν)

† Κυριακῇ τῶν Ἁγίων Προπατόρων

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιδ' : 16-24

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἀνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα, καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. Ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· Ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. Καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. Τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης, εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· Ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε.

Βραδυνή Λειτουργία (Ακολουθία Αγίου Ιγνατίου και Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης)

Η μεγαλυτέρα ελεημοσύνη…

Η μεγαλυτέρα ελεημοσύνη, το μεγαλύτερον καλόν, εκείνο που ανακουφίζει περισσότερον από κάθε άλλο την ψυχήν, που ευρίσκεται εις τον άλλον κόσμον, είναι η θυσία του θείου Αμνού, επάνω εις το άγιον θυσιαστήριον, εις την αγίαν Λειτουργίαν. 

Εις την Παλαιάν Διαθήκη γράφεται ότι το αίμα τράγων και ταύρων και σποδός δαμάλεως εκαθάριζε τους αμαρτάνοντας από τας νομικάς παραβάσεις των, πολλώ μάλλον το αίμα του Χριστού, λέγει ο Απόστολος Παύλος, καθαρίσει ημάς από πάσης αμαρτίας (Εβρ. 9,13 ). 

Να έλθουν ή να μην έλθουν τα Χριστούγεννα;

Πόσο λυπήθηκα, όταν άκουσα μια κοπέλα να λέει με πόνο: «Δεν θέλω να έλθουν τα Χριστούγεννα. Μελαγχολώ». Λυπήθηκα για το πώς νιώθει, αλλά και για το πώς κατάντησε μια τέτοια γιορτή.

Τα Χριστούγεννα, σ’ αντίθεση με το Πάσχα, έχουν έντονο το κοσμικό στοιχείο. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τονισμό των τύπων, της κατανάλωσης και του τρεξίματος, μας τονίζουν την απουσία του Θεού. Δεν μπορεί να έχουν σχέση όλα όσα γίνονται τούτες τις μέρες «για να γιορτάσουμε Χριστούγεννα» με το Χριστό της ταπείνωσης, της φτώχειας, της ειρήνης. Όλα μιλούν για την ύλη, την απόλαυση, την κοσμικότητα. Ένταση, τρέξιμο, πίεση.

Όλα, βέβαια, τα πιο πάνω εκφράζουν την παγίδα που μας έχουν στήσει: Θα πρέπει να κάνουμε το άλφα και το βήτα, για να νιώσουμε Χριστούγεννα. Θα πρέπει να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Θα πρέπει να έχουμε στολισμένο και με πολλά φαγητά τραπέζι. Θα πρέπει να στολιστεί το δέντρο. Θα πρέπει ν’ ανταλλάξουμε δώρα. Ε, θα πρέπει και να νηστέψουμε και να βοηθήσουμε κάποιο φτωχό, για να νιώσουμε ωραία…

Την ξεπλένει

Μετανόησε και προσκόμισε στον Κύριο τα δάκρυά σου σαν μύρο μετανοίας. Το δάκρυ καθαρίζει την ψυχή και την ξεπλένει από κάθε κηλίδα, λαμπικάρει τη συνείδηση, φωτίζει τον νου, σπάζει τα δεσμά των παθών, σχίζει τα χειρόγραφα της αμαρτίας.

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

πηγή

Έλεγε μοναχός: Στον Παράδεισο δεν πάμε με γραβάτα. Βλέπετε τούς αγίους;

ΕΛΕΓΕ μοναχός:

Στον Παράδεισο δεν πάμε με γραβάτα. Βλέπετε τούς αγίους; Ποιος πήγε με την ανθρώπινη εξυπνάδα του στον Παράδεισο;

Άλλος χωρίς κεφάλι, άλλος χωρίς χέρια, άλλος χωρίς πόδια, φτωχοί συκοφαντημένοι, άρρωστοι… Στενή είναι η στράτα, πού οδηγεί στην ευρυχωρία τού Παραδείσου .όπως το λέει ό προφήτης Δαυίδ: εν θλίψει επλατυνάς με.

Μέσα από τη στενότητα των θλίψεων θα πλατυνθούμε και θα ανθίσει ή καρδιά μας από αιώνια χαρά. Μην ζητάμε, λοιπόν, έναν έξυπνο, ατσαλάκωτο πτυχιούχο χριστιανισμό, θεωρώντας όλους εκείνους τούς απλούς και περιφρονημένους, «τα μωρά κόσμου», ως Βλάχους και χωριάτες, πού δεν μπορούν να σταθούν δίπλα στη δόξα τού Χριστού. 

Γιατί αυτοί θέ νά δούν πρώτοι το πρόσωπο τού Θεού. Όράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών λέγω γάρ υμίν ότι οι άγγελοι αυτών εν ουρανοίς διά παντός βλέπουσι το πρόσωπον τού Πατρός μου του εν ουρανοίς. (Ματθ., ιη’,10)

Γιατί συναντάμε την αχαριστία όταν κάνομε μια καλοσύνη;

Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να συναντάμε την αχαριστία, όταν κάνουμε κάποια καλοσύνη, και σε πολλές περιπτώσεις να βρίσκουμε και τον μπελά μας. Είναι μάλιστα τόση η απογοήτευση των ανθρώπων οι οποίοι έκαναν το καλό και συνάντησαν κακή συμπεριφορά από τον ευεργετημένο, ώστε πολλές φορές βγαίνει από τα χείλη τους ο πονεμένος και θυμωμένος λόγος: «δεν αξίζει να κάνεις το καλό».

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Φυσικά δεν μπορούμε να απαντήσουμε για όλες τις περιπτώσεις. Σε γενικές γραμμές όμως μπορούμε να πούμε τα εξής:

Ο διάβολος μισεί κάθε καλή προσπάθεια. Μισεί κάθε καλό, το οποίο γίνεται. Όσο περνάει από το χέρι του, προσπαθεί να σβήσει κάθε κερί καλοσύνης που ανάβει στον κόσμο. Προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους της προσφοράς λέγοντάς τους επιχειρήματα όπως: «δεν θα σώσεις εσύ τον κόσμο», «δεν έχεις χρήματα», «είσαι κουρασμένος», «τι θέλεις να δείξεις», «δεν θα τα καταφέρεις, θα αποτύχεις» και άλλα όμοια.

Κάλαντα και τραγούδια των ημερών από τα παιδιά του κατηχητικού σχολείου του Ιερού Ναού Παντανάσσης Κατερίνης στο Εκκλησιαστικό Γηροκομείο της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος

Η ειρήνη του Θεού πολύτιμος θησαυρός για τον άνθρωπο

Όταν ο άνθρωπος έχει ειρήνη μέσα του και βεβαιωθεί η ψυχή του ότι όντως ο Θεός είναι πατέρας του και διοικεί την κτίση και αυτός είναι παιδί αυτού του Παντοκράτορος Θεού, που συνέχει την κτίση, δεν κινδυνεύει και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Αφού λοιπόν ο άνθρωπος ειρηνεύει με τον Θεό, ειρηνεύει και με τον πλησίον του. 

Παύει να βλέπει τον αδελφό του σαν εχθρό του, αλλά βλέπει τον αδελφό του σαν τον ίδιο τον Θεό του: «είδες τον αδελφό σου, είδες Κύριον τον Θεόν σου». Για τον άνθρωπο του Θεού πλέον ο κάθε άνθρωπος είναι καλός λίαν, όπως τον έπλασε ο δημιουργός Θεός. Δεν μπορεί να πει κακία η καρδιά αυτού του ανθρώπου, αφού η κακία είναι ανύπαρκτη γι’ αυτόν. 

Βέβαια, δεν είναι αφελής. Απλώς δεν αποδέχεται ότι το πλάσμα του Θεού, το οποίο πλάστηκε κατ’ εικόνα του καλού Θεού, είναι κακό, και ότι θέλει το κακό του. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος του Θεού είναι ανόητος και αφελής και επειδή έχει τη βεβαιότητα ότι δεν κινδυνεύει από τίποτε, δεν έχει κακή σχέση με τους συνανθρώπους του.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή Ι΄Λουκά 

Ο εκκλησιασμός

Ο Κύριος, ἀγαπητοί μου, ὅπως λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, θεράπευσε τὴν συγκύπτουσα, μιὰ γυναῖκα δυστυχισμένη ποὺ 18 ὁλόκληρα χρόνια βρισκόταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος. Ὁ διάβολος τῆς εἶχε λυγίσει τὸ σῶμα σὰν τὸ τσέρκι ποὺ βάζουν στὰ βαρέλια, ὥστε τὸ κεφάλι της ν᾽ ἀγγίζῃ στὴ γῆ κι ἀπὸ μακριὰ νὰ νομίζῃ κανεὶς ὅτι βαδίζει ἕνα τετράποδο. 

Τὸ θαῦμα αὐτὸ δίδει ἀφορμὴ γιὰ πολλὰ θέματα, ἀλλ᾽ ἀφήνοντας τὰ ἄλλα ἐφιστῶ τὴν προσοχή σας στὸ ἑξῆς. Ἡ γυναίκα αὐτή, λόγῳ τῆς ἀναπηρίας της, θὰ ἦταν δικαιολογημένη νὰ μένῃ στὸ σπίτι. Ἐν τούτοις τὴν ἡμέρα τῆς ἀργίας ὁ πόθος γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ τὴν ἔκανε νὰ μὴν ὑπολογίζῃ οὔτε τὸ ἐλάττωμά της οὔτε τὶς εἰρωνεῖες τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ δίδῃ τὸ παρὼν στὴν ἑβδομαδιαία λατρευτικὴ σύναξι. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ γυναίκα θὰ εἶνε κατήγορος τῶν ἀμελῶν ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως· «οἱ ἅγιοι τὸν κόσμον κρινοῦσι» (Α΄ Κορ. 6,2). Αὐτὴ θὰ δικάσῃ τότε ἐκείνους ποὺ χωρὶς σοβαρὸ λόγο παραλείπουν τὸν ἐκκλησιασμό.

Πολλοί, ἀγαπητοί μου, ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ τὴ λατρεία γιὰ διαφόρους λόγους. Ἄλλοι διότι ξενύχτησαν τὸ Σάββατο μέχρι τὶς πρωινὲς ὧρες κι ὅταν οἱ καμπάνες χτυποῦν αὐτοὶ κοιμοῦνται. 

† Κυριακῇ 9 Δεκεμβρίου 2018 (Ι' Λουκᾶν)

† Ἡ σύλληψις τῆς Ἁγίας Ἄννης, τῆς Μητρὸς τῆς Θεοτόκου

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιγ' : 10-17

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν μιᾷ τῶν Συναγωγῶν ἐν τοῖς Σάββασι. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς, προσεφώνησε, καὶ εἶπεν αὐτῇ· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ Σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· Ἕξ ἡμέραι εἰσὶν, ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Σαββάτου. Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος, καὶ εἶπεν·

Όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να προσεύχονται ακατάπαυστα

Ας μη νομίσει κανείς, αδελφοί μου Χριστιανοί, πώς μόνο οι ιερωμένοι και οι μοναχοί έχουν χρέος να προσεύχονται ακατάπαυστα και παντοτινά και όχι οι κοσμικοί. Όχι, όχι. 

Όλοι γενικά οι Χριστιανοί έχουμε χρέος πάντοτε να βρισκόμαστε σε προσευχή. Ο αγιότατος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος γράφει σχετικά τα εξής στο Βίο του αγίου Γρηγορίου αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (του Παλαμα).

Ο θειος Γρηγόριος είχε ένα φίλο αγαπημένο ονομαζόμενο Ιώβ, άνθρωπο απλούστατο και πολύ ενάρετο, με τον οποίο συνομιλώντας μία φορά του είπε και περί προσευχής και πώς κάθε Χριστιανός γενικά πρέπει να αγωνίζεται πάντοτε στην προσευχή και να προσεύχεται ακατάπαυστα, καθώς παραγγέλλει ο Απόστολος Παύλος σε όλους τούς Χριστιανούς: 

«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε», και καθώς λέει και ο προφήτης Δαβίδ, με όλο πού ήταν βασιλιάς κι είχε όλες τις φροντίδες του βασιλείου του: «Βλέπω πάντοτε τον Κύριο μπροστά μου» (μέσω της προσευχής)· και καθώς διδάσκει ο Θεολόγος Γρηγόριος όλους τούς Χριστιανούς λέγοντας ότι πρέπει να μνημονεύομε με την προσευχή το όνομα του Θεού περισσότερο από όσο αναπνέομε.

Ειρμός θ' ωδής Κανόνα Χριστουγέννων

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης,

τήν Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018)

Μεγάλυνον ψυχή μου, τὴν τιμιωτέραν,

καὶ ἐνδοξοτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων.

Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!

οὐρανὸν τὸ σπήλαιον·

θρόνον Χερουβικὸν τὴν Παρθένον·

τὴν φάτνην χωρίον ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος,

Χριστὸς ὁ Θεὸς· ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν.

Εἴμαστε οἱ μοναδικοί ἀρχιτέκτονες τοῦ μέλλοντός μας

Πάντοτε ὁ λόγος τῶν ἁγίων γερόντων τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀκουμπάει βαθιά μέσα στήν ψυχή μας καί μᾶς καλεῖ σέ ἐγρήγορση καί πνευματικό ἀγῶνα. Μᾶς βοηθάει ἐπίσης νά δοῦμε καί νά συναισθανθοῦμε τήν κατάστασή μας καί ταυτόχρονα νά ποθήσουμε τήν θεραπεία μας.

«Ἡ ζωή μας ἐξαρτᾶται ἀπό τό εἶδος τῶν λογισμῶν πού καλλιεργοῦμε. Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι εἰρηνικοί καί ἤρεμοι, ἄν ἔχουν πραότητα καί καλοσύνη, τότε ἔτσι εἶναι καί ἡ ζωή μας. Ἄν ἡ προσοχή μας εἶναι στραμμένη στίς συνθῆκες τοῦ βίου μας, τότε μᾶς καταπίνει μιά δίνη λογισμῶν, καί δεν μποροῦμε νά ἔχουμε οὔτε εἰρήνη οὔτε γαλήνη». 

«Καθετί, καλό ἤ κακό, προέρχεται ἀπό τούς λογισμούς μας. Οἱ λογισμοί μας γίνονται πραγματικότητα … Μέ τούς λογισμούς μας ἐπηρεάζουμε τά μέγιστα τούς ἄλλους. Μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ καλοί ἤ πολύ κακοί, ἀνάλογα μέ τό εἶδος τῶν λογισμῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν πού καλλιεργοῦμε». 

Ὄχι ράθυμοι καί ἐρασιτέχνες χριστιανοί

Ὁ Γέροντας μοῦ μιλοῦσε, ὄχι γιὰ κάποια ἀποσπασματικὴ καλή μας προσπάθεια, ἀλλὰ γιὰ ἕνα ἀποφασιστικό, ὁριστικὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν παλιὰ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας στὴν καινούργια ζωὴ τῆς ἁγιότητας, κατὰ τὴν ὁποία ἐμεῖς ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ ὁ Χριστὸς ἐν ἡμῖν καὶ γι’ αὐτὸ τὸ πέρασμα χρειαζόταν νὰ δώσουμε ὅλες μας τὶς δυνάμεις.

Μιὰ φορὰ μὲ ρώτησε: ” Δὲ μοῦ λές, γιὰ νὰ σπουδάσει κανεὶς δικηγόρος, πόσα χρόνια χρειάζονται;”. Τοῦ ἀπάντησα. Μὲ ξαναρώτησε: “Γιὰ νὰ σπουδάσει χημικός, μηχανικός, γιατρός, πόσα χρόνια χρειάζονται;”. Τοῦ ἀπάντησα ἀναλόγως, ἀπορώντας γιὰ τὴ φύση τῶν ἐρωτήσεών του. 

Κι ὁ Γέροντας κατέληξε: “Ἐμεῖς, γιὰ νὰ σπουδάσουμε, γιὰ νὰ μάθουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόσουμε;”. Κατάλαβα τί ἐννοοῦσε καὶ ντράπηκα νὰ τοῦ ἀπαντήσω. Τί νὰ τοῦ πῶ; Ὅτι οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς τοὺς πιστοὺς εἴμαστε ράθυμοι, χλιαροί, “ἐρασιτέχνες χριστιανοί”; Τὸ ἤξερε. Καὶ μοῦ τὸ εἶπε: “Δὲν γίνεται κανεὶς χριστιανὸς μὲ τὴν τεμπελιά. Χρειάζεται δουλειά, πολλὴ δουλειά”.