Γιατί Χρήστο διαρκώς με βρίζεις;

Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνον­ταν στην Παναγία.

Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρεί κακό. Οι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρού­σαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.

Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με την διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμά μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο. Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:

«Ὁ νοῦς ἀπό ἔκπληξη δοξάζει μέ ἀγάπη τό Θεό πού βλέπεται καί βλέπει....»

Ἕνα ζωηρό καί ὑπερήφανο ἄλογο ὁρμᾶ χαρούμενο ὅταν δεχτεῖ ἀναβάτη στή ράχη του. Καί ἕνας δεκτικός νοῦς τέρπεται, ὅταν δεχτεῖ τό φῶς τοῦ Κυρίου καί εἰσέλθει σ᾿ αὐτό, ἀφοῦ ἐλευθερωθεῖ ἀπό τά νοήματά του. 

Θά βαδίσει ἀπό τή δύναμη τῆς πρακτικῆς φιλοσοφίας τοῦ νοῦ, μέ ἄρνηση τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του, σέ ἄρρητη δύναμη πού θεωρεῖ τά ἄρρητα καί τίς ἀρετές.

Καί ἀφοῦ δεχτεῖ τό βάθος τῶν θείων καί ὑψηλῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀπείρου, θά φανερωθεῖ σ᾿αὐτόν, ὅσο εἶναι δυνατό στήν καρδιά, ὁ Θεός τῶν θεῶν. 

Βάστα, παιδί μου, γερά τον Σταυρόν σου και ανάβαινε τον σωτήριον Γολγοθάν...

«Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν» που μας αναμένει. 

Χαίρε, παιδί μου, χαράν μεγάλην, ότι ο αγαθός Θεός, εις Ον ελπίζομεν την σωτηρίαν μας, θα μας αξιώση να είμεθα όλοι μαζί εις την ουράνιον βασιλείαν και να λέγωμεν τα ρήματα του Αγίου Ανδρέου, του δια Χριστόν σαλού «ω μακαρία η χειρ, η ταύτα ποιήσασα». 

Η άνω Ιερουσαλήμ, η ευφρόσυνος πόλις, η αχειροποίητος, αναμένει τα τέκνα του Θεού, δια να τα περιθάλψη και να τα ξεκουράση με την μεγάλην της απόλαυσιν, τα τέκνα που εις την ζωήν αυτήν πάσχουν και οδυνώνται φέροντα το σώμα το πολύμοχθον.

Πώς είναι ο Θεός;

Ένας νέος πήγε σ ‘ έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:

-Με απασχολεί το ερώτημα: Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;

-Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.

-Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;

-Και βέβαια, το πιστεύω.

-Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;

-Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας.

Ο νεαρός σοκαρίστηκε με την απάντηση του γέροντα.

Τον ρώτησε και πάλι λοιπόν:

Αγία μου, κράτησέ με στους Αγίους Τόπους!

Ηλθα στην Αγία Γη ως ταπεινός προσκυνητής, λαϊκός, δάσκαλος αγγλικών, τον Αύγουστο του 1994. Θεϊκά, "μαγεύτηκα" από όλα τα Πανάγια μέρη του Κυρίου μας.

Δεν ήθελα να φύγω, αλλά η παρέα, που είχαμε έλθει μαζί, με πίεζαν να επιστρέψουμε στην Ελλάδα σε μερικές ημέρες.

Ήταν η τρίτη μέρα που ήμασταν στους Αγίους Τόπους. Βρισκόμασταν στην Ιεριχώ, στην Έρημο του Ιορδάνου, στη Μονή του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτου. Έμεινα εντελώς μόνος μέσα στον κεντρικό ναό του μοναστηριού.

Με τράβηξε, μου άρεσε πολύ, μιά παλιά τοιχογραφία-αγιογραφία που απεικονίζει τον Οσιο Ζωσιμά και την Οσία Μαρία την Αιγυπτία. Πήγα κοντά της..., στην αγία, την ακούμπησα με το χέρι μου, και της λέω:

«Ζηλωτής των πατερικών παραδόσεων»

Ὁ Πατὴρ Παΐσιος δὲν συμφωνοῦσε νὰ σπουδάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι στὴν Δύση, διότι ἔβλεπε τὸν κίνδυνο νὰ μεταφέρουν ἀπὸ ἐκεῖ «πνευματικὰ μικρόβια» καὶ νὰ μολύνουν τὴν ἀμώμητη Ὀρθόδοξη πίστη μας. «Τί θὰ πάτε νὰ πάρετε ἀπὸ ἐκεῖ; ἔλεγε. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν τίποτε, τὰ ἔχουν γκρεμίσει ὄλα».

Καὶ σὲ ἕναν Ὀρθόδοξο Γάλλο ἱερομόναχο ποὺ τὸν ρώτησε σὲ τί διαφέρουν οἱ Καθολικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε χαρακτηριστικά: «Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι σὰν αὐτὸ τὸ Καλύβι ποὺ βλέπεις, φτιαγμένο ἀπὸ πέτρες, λάσπη καὶ ζωνάρια. Οἱ Καθολικοὶ ἀφαίρεσαν τὴν λάσπη, οἱ Προτεστάντες ἀφαίρεσαν τὰ ζωνάρια. Μποροῦν τώρα νὰ σταθοῦν οἱ πέτρες μόνες τους;».

Στενοχωριόταν καὶ ὅταν μάθαινε ὅτι κάποιοι Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ἀντὶ νὰ τρέφωνται ἀπὸ τὴν «δυνατὴ πνευματικὴ τροφὴ» τῶν Ὀρθοδόξων Πατερικῶν κειμένων καὶ νὰ πίνουν ἀπὸ τὰ κρυστάλλινα ὕδατα τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, μελετοῦσαν τοὺς αἱρετικοὺς θεολόγους τῆς Δύσεως καὶ ἔπιναν ἀπὸ τὶς θολερὲς πηγές τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φθάνουν ἀκόμη καὶ σὲ λανθασμένα συμπεράσματα γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες.

Οὔτε καὶ μὲ τοὺς «διαλόγους ποὺ γίνονταν μὲ ἑτεροδόξους συμφωνοῦσε ὁ Ὅσιος. Διότι ἔβλεπε ὅτι οἱ μὲν Ὀρθόδοξοι ποὺ ἀσχολοῦντο μὲ «διαλόγους» καὶ «συνέδρια» καὶ «προσπάθειες γιὰ ἕνωση» δὲν εἶχαν προηγουμένως ἑνωθῆ οἱ ἴδιοι μὲ τὸν Θεό, καὶ ἑπομένως δὲν μποροῦσαν νὰ πληροφορήσουν τοὺς ἄλλους μὲ ὀρθόδοξα πατερικὰ βιώματα, οἱ δὲ ἑτερόδοξοι ποὺ συμμετεῖχαν σ΄ αὐτὰ δὲν εἶχαν εἰλικρινῆ διάθεση.

Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει

Να σας πως ένα περιστατικό για να δείτε ότι ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει. Κάποτε ένας μοναχός θέλησε να διαβάσει τον εσπερινό σε μια κορυφή. Καθώς ανηφόριζε, βρήκε ένα άσπρο μανιτάρι και σκέφτηκε να το κόψει στο γυρισμό. 

Ευχαρίστησε όμως το Θεό, γιατί βρήκε κάτι να φάει. Όταν τελείωσε την ακολουθία, πέρασε απ΄ το ίδιο μέρος για να κόψει το μανιτάρι. Όμως το μανιτάρι δεν ήταν ολόκληρο. 

Κάποιο ζώο είχε πατήσει το μισό. Ο μοναχός πήρε το υπόλοιπο, ευχαριστώντας πάλι το Θεό. Καθώς προχωρούσε βρήκε ένα άλλο μανιτάρι, αλλ΄ όταν έσκυψε να το κόψει, είδε ότι ήταν χαλασμένο και δεν το πείραξε. 

Τρώγονται μεταξύ τους

Όταν τέτοιου είδους Χριστιανοί, που φέρουν μόνον το όνομα, ζητάνε να τους λύσουμε τις διαφορές τους (όταν τρώγονται μεταξύ τους), να δεχτούμε μόνον, όταν δεχτούν να τις λύσουμε με το Ευαγγέλιο, διότι όλες οι άλλες λύσεις είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος με ασπιρίνες.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

πηγή

Ασήμαντος ιστός αράχνης

Για τον Θεό ο κόσμος δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ασήμαντο ιστό αράχνης. Το ίδιο ασήμαντο είναι και το σώμα μας. Και όμως κάθε μόριο της ύλης μαρτυρεί σοφία και διατηρείται με σοφία, με τους αιώνιους νόμους της σοφίας. 

Άγιον Όρος: Ένας τάφος που ζει την Ανάσταση!

~ Είχα χαθεί μέσα στα ψηλά δέντρα, στους πυκνούς θάμνους, στους ήχους του αγέρα που συνόδευε τα κελαηδίσματα των πουλιών.

Που βρίσκομαι; Που είναι το μονοπάτι; Πως βρέθηκα εδώ; Σαν να υπνοβατούσα τόση ώρα και τώρα ξάφνου ξύπνησα. Ξεκίνησα από την Σκήτη για πάω στο μοναστήρι αλλά…

Πάντως ακόμα είμαι μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας…θάλασσα δεν ακούω, μονοπάτι δεν βλέπω, όμως κάτι μου ψιθυρίζει ότι καλά βαδίζω.

Ο ήλιος αρχίζει να κοκκινίζει καθώς θα ανανεώσει το ραντεβού του με τον Άθω σε λίγες ώρες.

Βαδίζω λοιπόν με μία υποφώσκουσα αγωνία μήπως με πιάσει το βράδυ εδώ έξω στην ερημιά.

«Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι…». Η προσευχή γίνεται όλο και πιο έντονη μιας και συνειδητοποιώ ότι η νύκτα αρχίζει να μου χαμογελά απειλητικά.

Η οντολογική μετάνοια

Όλοι διαπιστώνουμε ότι η σημερινή εποχή είναι μια αλλοπρόσαλλη εποχή, στην οποία ο άνθρωπος, ως τέκνο του Θεού, διέκοψε αυθαιρέτως την σχέση του με τον Δημιουργό του Θεό. Αιτία της όλης αυτής καταστάσεως είναι η αμαρτία. 

Η αμαρτία ως παρακοή στο θέλημα του Δημιουργού μας Θεού είναι το μέτρο που κατανοούμε τον χωρισμό μας απ’ Αυτόν και από την ζωή, γιατί συνειδητοποιούμε τον θάνατο, τον πνευματικό θάνατο.

Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος γεννάται «πεπτωκώς» και συνεχώς πίπτει, αμαρτάνει. Για τον λόγο αυτό έχει ανάγκη μιας οντολογικής λύσεως. Και η λύση αυτή είναι η μετάνοια.

Αξιοσημείωτο είναι ότι η Αγιογραφική και Πατερική διδασκαλία δεν κηρύσσει «μετανοήστε», αλλά «μετανοείτε». Συνεχώς αμαρτάνεις, άνθρωπε, συνεχώς πρέπει να μετανοείς.

Μετάνοια πραγματική σημαίνει όχι απλώς μια αλλαγή συμπεριφοράς ή μια ψυχολογική τακτοποίηση, αλλά επίγνωση της ανεπάρκειας του ανθρώπου να βιώνει το θέλημα του Θεού και να αναζητεί την ζωή, η οποία πραγματώνεται στην προσωπική σχέση με τον Δημιουργό του Θεό. Τελικά μετάνοια είναι η ανάγκη προσωπικής κοινωνίας με τον Θεό.

Οι εμμονές είναι ο χειρότερος εχθρός για την πνευματική ελευθερία

Οι εμμονές είναι ο χειρότερος εχθρός για την πνευματική ελευθερία. Μένω σε κάτι, το σκέφτομαι, με κατατρώγει και με εμποδίζει να δω το παρόν, να δω την προσωπική μου αλήθεια. Αν δεν μπορώ να την δω, πώς θα αντικρίσω τον Χριστό; 

Αν δεν την γνωρίζω, πώς θα ελευθερωθώ γνωρίζοντας την Αλήθεια του Χριστού; Έρχονται πολλοί άνθρωποι στην εξομολόγηση. Ομολογούν την αμαρτία τους κι ο Χριστός την συγχωρεί, όμως το γεγονός της πτώσης συνεχίζει να τους κατατρώγει.

Η αλήθεια είναι ότι πέσαμε και πέφτουμε -κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο… Κι εμείς απέναντι σ’ αυτό τι κάνουμε; Φανερώνονται δύο δρόμοι: ο πρώτος είναι της εμμονής -που γεννά μέσα μας την ενοχή- και ο άλλος είναι της ενθύμησης.

Σίγουρα εξομολογηθήκαμε, όμως ουσιαστικά αυτό είναι το σημείο που φανερώνεται ο Σταυρός του Χριστού στη δική μου ζωή. Αυτός που δεν φταίει για τίποτε, σταυρώνεται για να εξαργυρώσει τα λάθη όλων μας, που φταίμε και γνωρίζουμε. 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακῆ ΙΓ΄ Λουκᾶ 

Λουκ. ιη΄ 18-27

«Ἔτι ἕν σοι λείπει»

Δὲν εἶχε εὐτυχὴ κατάληξη ἡ συνάντηση τοῦ πλούσιου ἐκείνου νεανίσκου μὲ τὸν Κύριο, τὴν ὁποία μᾶς περιγράφει τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἔφυγε λυπημένος ὁ νέος ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νὰ ἀποχωριστεῖ αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ κρατοῦσε αἰχμάλωτη τὴν ψυχή του: τὸ χρῆμα.

Γιατί ὅμως νὰ συμβεῖ ἔτσι; Γιατί ὁ Κύριος νὰ μὴ δεχθεῖ κοντά του τὸν πλούσιο νέο, ἔστω μὲ αὐτὴν τὴν ἀδυναμία ποὺ εἶχε στὸν πλοῦτο; Μὰ ὁ Κύριος δὲν θέλει οἱ μαθητές του νὰ Τὸν ἀκολου­θοῦν μὲ ἐπιπολαιότητα ἀλλὰ μὲ ­στα­θερότητα καὶ ἀπόφαση θυσίας. Θέλει νὰ ἀγωνίζονται, ὥστε νὰ μὴν ὑστεροῦν σὲ τίποτε. Νὰ γίνονται τέλειοι! Αὐ­τὸς εἶναι ὁ τελικὸς στόχος γιὰ κάθε χριστιανό.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς κι ἐμεῖς μπο­ροῦ­με νὰ ἐπιτύχουμε αὐτὴν τὴν τελειότητα. 

1. Μὲ αὐτογνωσία καὶ ἀγώνα

Πρῶτον, ὀφείλουμε νὰ ἀποκτήσουμε καλὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Νὰ ἀνακρίνουμε τὴ ζωή μας καὶ νὰ βαθμολογήσουμε τὴ σχέση μας μὲ τὸν Κύριο ­Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ πλούσιος νέος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου νόμιζε ὅτι εἶναι κα­λὸς ἐπειδὴ τηροῦσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. 

† Κυριακῇ 26 Νοεμβρίου 2017 (ΙΓ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιη' : 18-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· Μὴ μοιχεύσῃς· μὴ φονεύσῃς· μὴ κλέψῃς· μὴ ψευδομαρτυρήσῃς· τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Ὁ δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!

Αληθινή νηστεία

Πρέπει να προσέχουμε να νηστεύουμε πνευματικά, συγκρατώντας όλα τα πνευματικά μας πάθη, που είναι ο φθόνος, η ζήλεια, η ηδυπάθεια, η πονηριά, η περιέργεια, το ψεύδος, η υποκρισία, η φιλαργυρία και η θεομίσητη τοκογλυφία, καθώς και η αιτία όλων των κακών, η υπερηφάνεια. 

Η πλήρης εγκράτεια από όλα αυτά τα ψυχοκτόνα πάθη είναι η αληθής νηστεία στον Θεό, αφού μόνο η στέρηση της τροφής, όχι μόνο δεν μας φέρει όφελος, αλλά γίνεται και αιτία της μεγαλύτερης μομφής παρομοιάζοντάς μας με δαιμόνια.

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός

πηγή

Είναι και δεν είναι δική μου

Εφόσον ζω η σάρκα είναι δική μου, επειδή μέσα σ’ αυτήν ζει το πνεύμα μου. Όταν πεθάνω όμως η σάρκα δεν είναι πια δική μου, αλλά ανήκει στον Θεό και τη γη. 

Και τα δύο είναι δικά μου με τη στενή σχέση που έχουν μαζί μου όπως η σάρκα και το αίμα με τη ψυχή που κατοικεί μέσα σ’ αυτά. Γιατί η ψυχή εισχωρεί σε ολόκληρο το σώμα και σ’ ολόκληρο το αίμα.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

πηγή

Μια προσέγγιση στο μυστήριο του Βαπτίσματος

Αγαπητοί Γονείς

Ο Θεός σας χάρισε μια μεγάλη χαρά, να φέρετε μια καινούργια ύπαρξη στον κόσμο. Η γέννηση ενός παιδιού είναι μια συγκλονιστική εμπειρία για σας και μαζί της κουβαλάει ελπίδα, προσμονή, αγωνία, όνειρα. 

Και να που ήρθε η στιγμή της αναγέννησης. Ως μέλη της Εκκλησίας θεωρείτε υποχρέωσή σας να συνδέσετε το παιδί σας με το Χριστό και την Εκκλησία Του. Είναι μία ακόμη μεγάλη χαρά για σας αυτό το γεγονός της καινούργιας πνευματικής γέννας. 

Οι ετοιμασίες αρχίζουν καιρό πριν: Ο ναός και η ώρα που θα γίνει η βάπτιση, η επιλογή του αναδόχου, τα βαπτιστικά, οι καλεσμένοι, το τραπέζι κ.λπ. Θέλετε η βάπτιση του παιδιού σας να είναι αντάξια του ονόματός σας, να είναι εφάμιλλη της κοινωνικής σας θέσης, να αφήσει καλές εντυπώσεις στούς καλεσμένους σας.

Ο σωστός δρόμος

Όποιος έχει αμετάπτωτο το βίωμα της έμπονης συντριβής ενώπιον του Κυρίου, βίωμα που προέρχεται από την επίγνωση των κινδύνων και των δυσκολιών της πνευματικής ζωής, αυτός βρίσκεται στο σωστό δρόμο.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

πηγή

Ο στόχος μας

Η δυνατή πίστη μιας ανθρώπινης καρδιάς απαιτεί και συνάμα παράγει προσευχή, και μια ζωή προσευχής για πολλά χρόνια παράγει αγάπη. 

Ο στόχος της ζωής μας δεν είναι τίποτε άλλο από την κάθαρση της καρδιάς μας μέχρι του σημείου να είναι ικανή να τραγουδά από χαρά. Κατά συνέπεια, η προσευχή της καρδιάς οδηγεί στη χαρά της καρδιάς. 

Φρικτή σκληρότητα

Φρικτή σκληρότητα δείχνει στον εαυτό του όποιος απορρίπτει την μετάνοια. Τρομερή ασυμπάθεια, μίσος εναντίον του εαυτού του έχει όποιος παραμελεί την μετάνοια. 

« Γι᾿ αὐτό, μοναχέ, μήν κοιμᾶσαι ἀπό ἀμέλεια τόν ὕπνο τοῦ θανάτου, ἀλλά... »

Ὁ μέγας κατά τήν πρακτική ἀρετή Δαβίδ λέει πρός τόν Κύριο: «Τό κράτος μου πρός σέ φυλάξω». 

Ὥστε τό νά φυλαχθεῖ μέσα μας τό «κράτος», δηλ. ἡ δύναμη τῆς καρδιακῆς καί νοερῆς ἡσυχίας, ἀπό τήν ὁποία γεννιοῦνται ὅλες οἱ ἀρετές, αὐτό ἐπέρχεται σ᾿ ἐμᾶς μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος ἔδωσε τίς ἐντολές καί διώχνει ἀπό μᾶς τήν σιχαμερή λήθη ὅταν συνεχῶς τόν καλοῦμε νά μᾶς βοηθήσει, καί ἡ ὁποία (λήθη) φθείρει ὑπερβολικά τήν καρδιακή ἡσυχία, ὅπως τό νερό σβήνει τή φωτιά.

Ματιάζει τα καλά

Ο κακός ζήλος είναι βρασμός μοχθηρής ψυχής και εκδηλώνεται σαν ζηλοτυπία, σαν φθόνος, σαν μίσος προς αυτούς που έχουν κάτι λαμπρό. 

Παρακινείται από τα χυδαία και τα πονηρά και ματιάζει τα καλά. Αυτός που έχει κακό ζήλο, ζητά να αμαυρώσει καθετί που είναι φωτεινό στην όψη και φθονεί τον κάτοχό του. 

Ο Άγιος Γαβριήλ και οι μάρτυρες του Ιεχωβά

Μια φορά πήγαν στον Άγιο Γαβριήλ (τον ομολογητή εκ Γεωργίας) δύο γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις έστειλαν για να δουν αν ο π. Γαβριήλ θα τις έφερνε στην οδό της αληθείας. 

Όταν μπήκαν στο κελί, ο Άγιος, με ένα μυστηριώδες ύφος στη φωνή του, φώναξε:

- Ήρθε το χαλάζι και βρήκε την πέτρα! 

Μετά άρχισε να κλαίει για πολλή ώρα. Οι γυναίκες, μην αντέχοντας άλλο, τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε. 

Χαίρε των Αποστόλων το ασίγητον στόμα, Χαίρε των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος

Ο άνθρωπος ο οποίος αναζητά νόημα στη ζωή του το βρίσκει όταν αισθάνεται ότι έχει μία αποστολή. Και τα δύο λειτουργούν αλληλένδετα. Η αποστολή εμπεριέχει το νόημα και το νόημα την αποστολή. Χωρίς αποστολή η ζωή δεν έχει περιεχόμενο. Ο άνθρωπος άγεται και φέρεται από τον χρόνο, τις επιλογές τω άλλων, τις επιθυμίες του. Ζει εική και ως έτυχε. 

Άνευ νοήματος ζωής, οποιαδήποτε αποστολή είναι αυτόνομη και περιστασιακή. Μπορεί φαινομενικά να προσφέρει περιεχόμενο στον άνθρωπο. Στην πράξη όμως γίνεται μία κίνηση, μία πορεία χωρίς νόημα. Δεν υπάρχει τελικός στόχος. Δεν μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να αισθανθεί πληρότητα. Διότι η αποστολή είναι η υπέρβαση αυτού που ονομάζουμε «μερικότητα» στη ζωή και η θέση της μέσα από μία συνολική προοπτική. 

Στο κείμενο των Χαιρετισμών της Παναγίας διαβάζουμε τον εξής λόγο: «χαίρε των Αποστόλων το ασίγητον στόμα, χαίρε των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος».

Η Παναγία γίνεται το ασίγητο στόμα των Αποστόλων του Χριστού και την ίδια στιγμή το ανίκητο θάρρος όλων εκείνων που ως αθλοφόροι δίδουν την μαρτυρία της όντως ζωής στον κόσμο. Απόστολοι και Μάρτυρες γνωρίζουν γιατί ζούνε και κυρίως για Ποιον ζούνε. Διακηρύττουν την Αλήθεια που είναι ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Θεάνθρωπος σε όλο τον κόσμο. 

Τέσσερα ακαταμάχητα όπλα κατά του πονηρού

Ὁ σατανᾶς εἶναι ὁ μισόκαλος ἐχθρός, ὁ παμπόνηρος καὶ παγκάκιστος, ποὺ μέρα καὶ νύχτα, κάθε ὥρα καὶ στιγμή, μᾶς πολεμάει, μᾶς στεναχωρεῖ καί μᾶς πειράζει.

Καὶ ἄλλοτε σὰν πνευματικός σου πατέρας σὲ εἶχα συμβουλέψει πὼς νὰ ἀποφεύγεις τὶς πολύπλοκες παγίδες του καὶ νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τὰ πυρωμένα βέλη του.

Τώρα σὲ συμβουλεύω νὰ μεταχειρισθεῖς τέσσερα ὅπλα ἀκαταμάχητα. Μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα, ἂν βέβαια τὰ χρησιμοποιήσεις μὲ μεγάλη προσοχή, δεξιοτεχνία, προθυμία καὶ ἀνδρεία, ὄχι μόνο θὰ μείνεις ἄτρωτος καὶ ἀβλαβὴς ἀπὸ τὰ βέλη καὶ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ θὰ τὸν νικήσεις καὶ θὰ τὸν ἀφανίσεις.

Η αγάπη ως ουσία της Ασκητικής της Ορθοδοξίας

Και λεέι κανείς, γιατί άραγε σήμερα εμείς οι λιγότερο ασκητικοί χριστιανοί, μας πιάνει ένας τρόμος, όταν ακούμε για άσκηση; Και κάπως αισθανόμαστε άβολα. Γιατί μας έχει διαφύγει αδελφοί μου μια μεγάλη αλήθεια της πίστης μας....

Την συνοψίζει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, σε τρείς λέξεις: «ἔρως ἔρωτι νικᾶται».

Ένας έρωτας λέει, νικιέται απο έναν άλλο, μεγαλύτερο έρωτα...

Τι είναι εκείνο, που μας κρατάει δεμένους με τα πάθη μας; Τα έχουμε ερωτευτεί! 

Τα έχουμε αγαπήσει, μέσα στήν πτώση μας, μέσα στήν εμπάθεια μας, τα έχουμε σφιχταγγαλιάσει. Είμαστε ερωτευμένοι με τα πάθη μας, με την γαστριμαργία μας, με την πορνεία μας, με την υπερηφάνια μας, τον εγωισμό, την κενοδοξία μας και ολα αυτά...

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

«Ἄφρον,...»

Τό νά λησμονεῖ κανείς τόν Θεό καί νά πορεύεται μέ βάση τό στενό ἀτομικό συμφέρον εἶναι πράξη ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του. Μέ τήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος στρέφεται κατά τοῦ δικοῦ του συμφέροντος, ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του. 

Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ Πατέρες τῆς Έκκλησίας δέν θεωροῦν τήν ἁμαρτία παράβαση ἀλλά ἀσθένεια καί τήν Ἐκκλησία θεραπευτήριο. Στήν σημερινή παραβολή ὁ Θεός ἀποκαλεῖ ἄφρονα, δηλαδή παράφρονα, αὐτόν πού στηρίζει τήν ἀσφάλειά του στόν πλοῦτο του. Αὐτόν πού θησαυρίζει γιά τόν ἑαυτό του καί ὄχι πρός τόν Θεό. Τό «πλουτεῖν εἰς Θεόν» εἶναι ἡ βοήθεια πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους. «Ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλάντια μή παλαιούμενα, θησαυρόν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. 12,33). «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει τόν Θεόν» καί αὐτός πού δέν πολλαπλασιαζει τό τάλαντό του καί ὅτι ἔχει θά τοῦ ἀφαιρεθεῖ. 

Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἐνηλικιωθεῖ πνευματικά καί νά ἀναχθεῖ στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου δέν κυριαρχεῖ τό ταπεινό προσωπικό μας συμφέρον καί τό ἐγώ, ἀλλά ἡ μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ μέριμνα καί ἀγάπη του πρός τήν κτίση. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά αἰσθανθεῖ μέλος τοῦ ἀνθρώπινου γένους μέσα ἀπό τόν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης, τῆς μίας ποίμνης ὑπό ἕνα ποιμένα, τόν Χριστό. Κάθε προσπάθεια νά ὀχυρωθεῖ κανείς πίσω ἀπό τόν πλοῦτο του καί ἔτσι νά αἰσθανθεῖ αὐτάρκης ἤ νά ἐπιδιώξει μία προσωπική εὐημερία λησμονεῖ τόν Θεό, πλάθει μία οὐτοπία, ἕνα κόσμο πού δέν ὑπάρχει, δηλαδή ἕνα κόσμο χωρίς Θεό.

† Κυριακῇ 19 Νοεμβρίου 2017 (Θ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιβ' : 16-21

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολὴν τάυτην· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ, λέγων· Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; Καὶ εἶπε· Τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;

«Η γη που διψά για βροχή»

Σημάδι της ψυχής που αδιαφορεί είναι το να μην ακούει με ευχαρίστηση τις Άγιες Γραφές, ενώ η ψυχή που αγρυπνεί δέχεται τους θείους λόγους, όπως η γη που διψά για βροχή.

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

πηγή

Δεν τη δηλητηριάζει…

Μερικοί νομίζουν σφαλερά πως η μνήμη του θανάτου δηλητηριάζει τη ζωή. Δεν τη δηλητηριάζει. Απεναντίας, μας διδάσκει να είμαστε προσεκτικοί και να απέχουμε απ’ όλα όσα πραγματικά δηλητηριάζουν τη ζωή- την αληθινή ζωή!

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

πηγή

Μοναχική ζωή καί Ἐκκλησία

Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνας χῶρος, μέσα στὸν ὁποῖο τὰ «ἐκλεκτά του μέλη» ψάχνουν γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν βρίσκουν καὶ δίνουν ντιρεκτίβες στοὺς ἄλλους!! Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν ἀλήθεια. Εἶναι «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α' Τιμ. 3, 15). Καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ὁμολογεῖ πίστη «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν» (Σύμβολο τῆς Πίστεως).

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ὄργανο τοῦ Θεοῦ γιὰ γνώση τοῦ θελήματός Τουˑ καὶ γιὰ ἁγιασμὸ τοῦ κόσμου. Καὶ ἡ πολυποίκιλη σοφία τοῦ Θεοῦ, τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, πράγματα οὐράνια, ἀποκαλύφθηκαν ἀκόμη καὶ στοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους, διὰ τῆς Ἐκκλησίας (Ἐφεσ. 3, 10). Αὐτὸ μᾶς λέει: Ὅλοι οἱ μυαλωμένοι, οἱ «γνωστικοί», ποὺ ποθοῦν γνώση καὶ βίωση τῆς ἀλήθειας, πρέπει νὰ κινοῦνται ὄχι αὐτόνομα. Αὐτὸ εἶναι, αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἀγώνισμά τους.

Οἱ πιὸ «γνωστικοὶ» (= μὲ τὴν πρωτοχριστιανικὴ καὶ μὲ τὴν λαϊκὴ ἔννοια τῆς λέξης) μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι οἱ μοναχοίˑ ἐκεῖνοι ποὺ τὸ κάνουν πρόγραμμα ζωῆς νὰ βιώσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ὁλόκληρη.

Ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι ζωὴ ἀφιερωμένη στὸν Κύριοˑ μιὰ ἀφιέρωση ὁλοκληρωτική, πιὸ βαθιὰ ἀπὸ ὅ,τι τὴν βίωναν οἱ ναζιραῖοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Μή συναπολέσῃς δίκαιον μετά ἀσεβοῦς

Γενέσεως τὸ ἀνάγνωσμα

(Κεφ. ΙΗ’: 20-33)

Εἶπε Κύριος· Κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα.

Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με, συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῷ. Καὶ ἀποστρέψαντες ἐκεῖθεν οἱ ἄνδρες, ἦλθον εἰς Σόδομα. 

Ἀβραὰμ δὲ ἔτι ἦν ἑστηκὼς ἔναντι Κυρίου.

 

Καὶ ἐγγίσας Ἀβραάμ, εἶπε· Μὴ συναπολέσῃς δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς, καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής, ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀπολεῖς αὐτούς; οὐκ ἀνήσεις πάντα τόν τόπον ἕνεκεν τῶν πεντήκοντα δικαίων, ἐὰν ὦσιν ἐν αὐτῇ; Μηδαμῶς σὺ ποιήσῃς ὡς τὸ ῥῆμα τοῦτο, τοῦ ἀποκτεῖναι δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς, καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής, μηδαμῶς, ὁ κρίνων πᾶσαν τὴν γῆν, οὐ ποιήσεις κρίσιν.

Η Νηστεία των Χριστουγέννων και το Σαρανταλείτουργο

15 Νοεμβρίου, από σήμερον άρχεται η τεσσαρακονθήμερος νηστεία των Χριστουγέννων...

Επιτρέπεται εκτός Τετάρτης και Παρασκευής, μέχρι 17ης Δεκεμβρίου, από 18-24 κατάλυσις οίνου καί ελαίου (Ράλλη- Ποτλή, Σύνταγμα Ιερών Κανόνων, Τόμος Δ' σελ. 488, πρβλ. Πηδάλιον, Αθήναι 1841, υποσ. είς ερμηνεία του ΞΘ' κανόνος Αγ. Αποστόλων).

Σήμερα 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου. 

Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι. 

Ἡ νηστεία ὅμως κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία. 

Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ -ἂν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν- τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ σαρανταλείτουργου. 

Ἡ τέλεση τοῦ σαρανταλείτουργου ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μιὰ θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο τῆς ὑμνολογίας καὶ τῆς ἀκροάσεως τῶν θείων Γραφῶν, γιὰ συχνότερη θεία κοινωνία, γιὰ συχνότερη συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. 

Ἡ κρίση τῆς θεολογικῆς αὐτοσυνειδησίας

Σέ μιὰ χρονική περίοδο, ὅπως αὐτή πού διερχόμεθα σήμερα, κατά τήν ὁποία οἱ ἀξίες γενικά τῆς ζωῆς συνεχῶς ὑποβαθμίζονται καί, γιατί ὄχι, ἐκμηδενίζονται, ἡ θεολογική αὐτοσυνειδησία δείχνει καί αὐτή, ὄχι σπάνια, τά δικά της γνωρίσματα μιᾶς βαθειᾶς κρίσεως, μέ κύριο προσανατολισμό τήν ἀποξένωσή της ἀπό τίς παραδοσιακές καί ἁγιοπνευματικές της ἀφετηρίες!

Ἀναμφιβόλως ἡ κρίση τῆς θεολογικῆς αὐτοσυνειδησίας, ὑπῆρξε πάντοτε, καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι καί σήμερα, ἡ σκιά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς θεολογίας της. Τό γεγονός ὅτι κυρίαρχο στοιχεῖο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πίστη, στό πρόσωπό του ἀλλά καί στήν ὑπαρξιακή λυτρωτική δυναμική τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, προβάλλει ἤδη ἐνωρίς, κατά τήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στή ζωή τοῦ κόσμου, τήν προτεραιότητα τῆς πίστεως αὐτῆς ἔναντι τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς καί συγχρόνως προμηνύει τόν προκλητικό χαρακτήρα τῆς προτεραιότητος αὐτῆς γιά τίς κυριαρχικές ἀπαιτήσεις τῆς ἐγκόσμιας λογικῆς. 

Σέ πολλές περιπτώσεις ὁ θεολογικός νοῦς γιά ποικίλους λόγους διολισθαίνει στήν ἐπιλογή τῆς δυναμικῆς τῆς ἐγκόσμιας αὐτῆς λογικῆς, ὡς τοῦ κυρίου ἐργαλείου τῆς κατανοήσεως καί ἑρμηνείας τοῦ εὐαγγελικοῦ καί πατερικοῦ λόγου!

Μιὰ τέτοια ἐπιλογή, συνειδητή ἤ μή συνειδητή, ἑκούσια ἤ ἀκούσια, ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς τήν οὐσία καί τήν κύρια αἰτία τῆς κρίσεως τῆς θεολογικῆς αὐτοσυνειδησίας πάντοτε, ἰδιαιτέρως ὅμως σήμερα!

Ανάλογα με τις δυνατότητές τους

Όσοι επιζητούν την χριστιανική τελειότητα, απαρνούνται όλα τα υπάρχοντά τους. Και όσοι επιζητούν την σωτηρία, οφείλουν να κάνουν ελεημοσύνη, ανάλογα με τις δυνατότητές τους, και να αποφεύγουν την κακή χρήση της περιουσίας τους.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

πηγή

Φωτογραφίες από τον χθεσινό Πανηγυρικό Εσπερινό στο Παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Φωτογραφίες από την χθεσινή Αρχιερατική Θεία Λειτουργία

Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε, κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτήρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε, κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ. εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτήρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

(από την χθεσινοβραδυνή Αρτοκλασία)

Φωτογραφίες από την σημερινή Αρχιερατική, Πανηγυρική Θεία Λειτουργία

Το φοβερό δηλητήριο

Το βαρύ και ψυχοφθόρο φορτίο της καρδιάς φεύγει γρήγορα. Θα νιώσεις ανακούφιση και θα πεισθείς πως υπάρχουν πονηρά πνεύματα, που πετούν γύρω μας και επιδιώκουν διαρκώς την καταστροφή μας. Μολύνουν τις καρδιές μας με το δηλητήριο των σκοτεινών και πονηρών λογισμών.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

πηγή