Δεν θα καταφέρουμε τίποτε

Να ξέρουμε όμως εμείς, οι ευσεβείς, ότι όσο βρισκόμαστε στην αμαρτία, δηλαδή στην παράβαση των Θείων εντολών του Χριστού, του Θεού, ακόμη και αν διαβάζουμε όλες τις προσευχές των οσίων, τα τροπάρια, τα κοντάκια και τους κανόνες κάθε μέρα και κάθε ώρα, δεν θα καταφέρουμε με αυτό τίποτα. 

Επειδή ο ίδιος ο Κύριος, ο Χριστός, σαν με μομφή και παράπονο, λέγει σε μας: «Τί δε με καλείτε Κύριε, Κύριε, και ου ποιείτε α λέγω;», δηλαδή όσο ζείτε παραβαίνοντας τις εντολές μου, μέχρι τότε μάταια με καλείτε με πολλές και πολύωρες προσευχές. 

Όταν ο άνθρωπος μισεί την πτώση του, ο Κύριος τον κάνει μαθητή του

Επί πλέον, όλη η Αγία Γραφή λέει ότι ο Ζων Θεός είναι Θεός των Πατέρων και οι πιστοί είναι τα τέκνα άγιων Πατέρων και αυτοί με τη σειρά τους γίνονται πατέρες. Πατέρες είναι εκείνοι στους οποίους επέλαμψε το φως των λόγων του Χριστού και δέχθηκαν την πείρα της Αναστάσεώς Του. 

Σε αυτούς ζει και ενεργεί ο λόγος Του και όταν μεταδίδεται πληροφορεί με χάρη και αναγεννά τις καρδιές αυτών που τον ακούουν. Και όπως, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, χρεωστούμε τιμή στους κατά σάρκα γονείς, που μας έφεραν στη φυσική αυτή ζωή, έτσι και περισσότερο ακόμη δικαιολογημένα, χρεωστούμε μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες, που συνήργησαν με τον πνευματικό λόγο τους στην άνωθεν γέννησή μας, ώστε να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε και εμείς τη Βασιλεία των Ουρανών που μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Αυτό βεβαιώνει ο λόγος των Γραφών: «Οι καλώς προεστώτες πρεσβύτεροι διπλής τιμής αξιούσθωσαν, μάλιστα οι κοπιώντες εν λόγω και διδασκαλία»[8].

Τα ρήματα που εκπορεύονται από το στόμα του Θεού, είτε δια των Προφητών είτε δια των Αποστόλων είτε δια των άγιων Πατέρων, που διαμέσου των αιώνων ευαρέστησαν στον Θεό, δεν μπορεί παρά να φανερώνουν τις ιδιότητες του Ζώντος Κυρίου: την παντοδυναμία Του, τη μεγαλωσύνη της αγιότητάς Του, τη σοφία Του και τελικά τη μείζονα άγάπη του Υιού της Αγάπης, ο Όποιος «έτι αμαρτωλών όντων ήμών υπέρ ημών απέθανε[9]. Το ρήμα Κυρίου αποκαλύπτει το αρχέτυπό μας που είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατ’ εικόνα του Οποίου πλαστήκαμε κατ’ αρχάς.

Δοξαστικόν, Ἑωθινόν Η'

( Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 

σήμερα, Κυριακῇ E' Λουκᾶν, 30 ᾽Οκτωβρίου 2016 )

Δόξα Πατρί… 

ΕΩΘΙΝΟΝ Η’ Ἦχος πλ. δ’

Τὰ τῆς Μαρίας δάκρυα οὐ μάτην χεῖνται θερμῶς· ἰδοὺ γὰρ κατηξίωται, καὶ διδασκόντων Ἀγγέλων, καὶ τῆς ὄψεως τῆς σῆς ὦ Ἰησοῦ· ἀλλ’ ἔτι πρόσγεια φρονεῖ, οἷα γυνὴ ἀσθενής· διὸ καὶ ἀποπέμπεται μὴ προσψαῦσαί σοι Χριστέ. Ἀλλ’ ὅμως κήρυξ πέμπεται τοῖς σοῖς Μαθηταῖς, οἷς εὐαγγέλια ἔφησε, τὴν πρὸς τὸν πατρῷον κλῆρον ἄνοδον ἀπαγγέλλουσα. Μεθ’ ἧς ἀξίωσον καὶ ἡμᾶς, τῆς ἐμφανείας σου, Δέσποτα Κύριε.

Διμηνιαῖο Πρόγραμμα Λειτουργικῆς Ζωῆς Ἐνορίας (1 Νοεμβρίου - 22 Δεκεμβρίου 2016)

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Να μετανοήσουμε, διότι ο καιρός περνάει κι έρχονται δύσκολες μέρες για τους χριστιανούς

Η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε και μίλησε σε πολλούς ανθρώπους σε πρόσφατες εποχές. Είπε ότι μεσιτεύει στον Υιό της για μας, αλλά εμείς δεν μετανοούμε. Μας συμβούλευσε σε πολλές περιπτώσεις να μετανοήσουμε, διότι ο καιρός περνάει κι έρχονται δύσκολες μέρες για τους χριστιανούς.

Μας λέει ότι πρέπει να μετανοήσουμε, έτσι ώστε να μην έχουμε την ίδια τύχη με εκείνους που απομακρύνθηκαν από τον Θεό.

Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι η γη προσέφερε το σπήλαιο για τη γέννηση του Σωτήρα, και η ανθρωπότητα προσέφερε την Υπεραγία Θεοτόκο. Και αυτό έγινε προκειμένου ο Κύριος να κατέλθει ανάμεσά μας και να γίνει άνθρωπος για να μας σώσει. Πήρε πάνω του τη φύση μας για να μπορέσει να τη μεταμορφώσει και να την ανανεώσει. Και όλοι όσοι είναι εν Χριστώ Ιησού είναι καινή κτίση, νέοι άνθρωποι.

«Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό – Ὑπέροχες συμβουλές»

Ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τόν Θεό βρίσκει ἀνάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις ἐλευθερωθεῖς ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ καρδιά σου θά συνδεθεῖ μέ τόν Θεό. Ὅπως τά βρέφη τρέφονται πρῶτα μέ τό γάλα καί μετά μέ τό ψωμί, ἔτσι καί οἱ ἀρχάριοι στή χριστιανική ζωή πρῶτα πρέπει νά κόψουν αὐτά πού τούς συνδέουν μέ τόν κόσμο καί μετά νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Ἡ σωματική ἐργασία προηγεῖται ἀπό τήν ψυχική.

Ὅπως ὁ Θεός στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα ἔφτιαξε τό χωμάτινο σῶμα καί μετά φύσηξε καί τοῦ ἔδωσε «πνοήν ζωῆς», ἔτσι καί στά πνευματικά, πρῶτα θ᾿ ἀρχίσουμε μέ τούς σωματικούς κόπους καί κατόπιν θά προχωρήσουμε στή συστηματική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Πρῶτα βάζει στό σπίτι κανείς θεμέλια καί μετά τό χτίζει. Ἀλλιώτικα δέν γίνεται. Ἡ ψυχική ἐργασία γεννιέται ἀπό τή σωματική, ὅπως τό στάχυ βγαίνει ἀπό τόν γυμνό κόκκο τοῦ σταριοῦ.

Οἱ κόποι πού κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν συγκρίνονται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Τόν κόπο τοῦ γεωργοῦ ὅταν σπέρνει, ἀκολουθεῖ ἡ χαρά ὅταν θερίζει. Τό ψωμί πού τρώει τοῦ φαίνεται γλυκό, γιατί εἶναι ὁ καρπός τοῦ ἱδρώτα του.

Περί λογισμῶν βλασφημίας (οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀνέκφραστοι)

1. Από δηλητηριώδη ρίζα και φοβερή μητέρα -εννοώ την μολυσμένη υπερηφάνεια- ακούσαμε προηγουμένως ότι προέρχεται ένας πολύ φοβερός απόγονος, δηλαδή η ανέκφραστη βλασφημία. Γι΄αυτό είναι ανάγκη να την φέρωμε στην μέση, διότι δεν είναι τυχαίος εχθρός, αλλά εχθρός και αντίπαλος φοβερώτερος από κάθε άλλον. Το δε χειρότερο είναι, ότι δεν μπορείς εύκολα να την εκφράσης και να την εξομολογηθής ή να την στηλιτεύσης ενώπιον πνευματικού ιατρού. Εξ αιτίας αυτού πολλές φορές αυτή η ανόσιος έφερε πολλούς σε απόγνωσι και απελπισία και κατέστρεψε κάθε τους ελπίδα, όπως το σαράκι το ξύλο.

2. Αυτή λοιπόν, αυτή η παμμίαρη βλασφημία ευχαριστείται πολλές φορές κατά την διάρκεια των αγίων συνάξεων και ακόμη την φρικτή ώρα της τελέσεως των Μυστηρίων να υβρίζη τον Κύριον και τα τελούμενα άγια μυστήρια. Από αυτό αντιλαμβανόμεθα πλήρως ότι δεν τα πρόφερε τα ανείπωτα και ασεβή και ακατανόητα εκείνα λόγια η ιδική μας ψυχή, αλλά ο αντίθεος δαίμων, ο οποίος εκδιώχθηκε από τους ουρανούς, διότι και εκεί σκέφθηκε να βλασφημήση τον Κύριον.

Διότι αν ήταν ιδικά μου τα άσεμνα και απρεπή εκείνα λόγια, πώς δέχομαι το δώρο της Θείας Κοινωνίας και το προσκυνώ; Πώς μπορώ να υβρίζω και να δοξολογώ συγχρόνως;

3. Πολλούς πολλές φορές ο απατεών δαίμων της βλασφημίας τους ωδήγησε σε παραφροσύνη.

Ποιός είναι επιεικής;

Ο επιεικής υπομένει πάντοτε με μακροθυμία και πραότητα τις παρεκτροπές των άλλων και ανέχεται στους αδελφούς ελλείψεις και ελαττώματα. 

Είναι καταδεκτικός σε όλους, συζητά με γλυκύτητα, υπομένει με σύνεση αυτούς που τον πικραίνουν και συγχωρεί τους αμαρτωλούς κρίνοντας με επιείκεια τις πράξεις τους.

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

πηγή

Το πάθος του καπνίσματος

Το κάπνισμα είναι μια ιδιοτροπία. Από αυτό προέρχονται οι πόνοι στα πόδια και η κατάθλιψη. Ότι ο διάβολος είναι ο πατέρας του τσιγάρου το κατάλαβα σήμερα ιδιαιτέρως: Κάτι επέδρασε επάνω μου αρνητικά από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Αισθάνθηκα πως ο εχθρός φώλιασε στα πλευρά μου και στην καρδιά μου και μου εναντιωνόνταν επίμονα, εμποδίζοντάς με να πω την εκτενή και την ευχή, φοβίζοντάς με, παραλύοντάς με και λυπόντας με μέχρι αμαρτίας...

Δια του καπνίσματος μπαίνει στον άνθρωπο το ακάθαρτο πνεύμα. Ο άνθρωπος έχει διαστρέψει την ηδονή των αισθήσεων. Για την όσφρηση και την γεύση ανακάλυψε έναν βρωμερό και πικρό καπνό που τον τραβάει σχεδόν συνεχώς στο στήθος του.

Τρισάγιος Ὕμνος, Δύναμις

( Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 

σήμερα, Κυριακῇ ΣΤ' Λουκᾶν, 23 ᾽Οκτωβρίου 2016 )

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, 

Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς

Δοξαστικόν, Ἑωθινόν Z'

( Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 

σήμερα, Κυριακῇ ΣΤ' Λουκᾶν, 23 ᾽Οκτωβρίου 2016 )

Δόξα Πατρί…

ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ’ Ἦχος βαρὺς

Ἰδοὺ σκοτία καὶ πρωΐ, καὶ τί πρὸς τὸ μνημεῖον Μαρία ἕστηκας, πολὺ σκότος ἔχουσα ταῖς φρεσίν; ὑφ’ οὗ ποῦ τέθειται ζητεῖς ὁ Ἰησοῦς. Ἀλλ’ ὅρα τοὺς συντρέχοντας Μαθητάς, πῶς τοῖς ὀθονίοις καὶ τῷ σουδαρίῳ, τὴν Ἀνάστασιν ἐτεκμήραντο, καὶ ἀνεμνήσθησαν τῆς περὶ τούτου Γραφῆς. Μεθ’ ὧν, καὶ δι’ ὧν καὶ ἡμεῖς, πιστεύσαντες, ἀνυμνοῦμέν σε τὸν ζωοδότην Χριστόν.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Η προετοιμασία του γέρ. Κορνηλίου για την αποδημία του

Η κινητήρια δύναμη της ψυχής του ήταν η προσευχητική επικοινωνία με τον Δημιουργό του. Καμία απασχόληση δεν ήταν ικανή να τον αποκόψει από την προσευχή. Με την προσευχή άνοιγε τα μάτια του και τα έκλεινε. Χάρη στην προσευχή ανέπνεε και εργαζόταν τις εντολές του Θεού, για να ωφελεί το ποίμνιό Του. 

Ιδιαίτερα αγαπούσε την μόνωση στην σπηλιά του, όπου κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε να τον διακόψει από την επαφή του με τον ουράνιο κόσμο. Έπαιρνε την ανηφόρα προς την σπηλιά, ενώ η ψυχή του φτερούγιζε προς τα υπερκόσμια σκηνώματα. 

Όταν τον ρωτούσαν, γιατί απομονώνεται στην σπηλιά, εκείνος απλά απαντούσε: «Όπως το πουλί για να κελαηδήσει ανεβαίνει ψηλά, έτσι και ο χριστιανός για να μιλήσει με τον Θεό πρέπει να εξυψωθεί, να σπάσει τους δεσμούς που τον κρατούν στην γή. Κι ελεύθερα να ανυψώσει την καρδιά του».

Όχι, δεν θα μπορούσες

Αν όλα τα βουνά μετακινούνταν προς το μέρος σου, θα μπορούσες μήπως να τα σπρώξεις πίσω με τα ίδια σου τα χέρια; 

Όχι, δεν θα μπορούσες. Αν η σκοτεινή άβυσσος όλων των μυστηρίων του ουρανού και της γης έπεφτε καταπάνω στο κεράκι της δίκης σου γνώσης, μήπως εσύ θα μπορούσες τότε με τη δική σου γνώση να φωτίσεις το σκοτάδι; 

Δεν μπορώ να πω, θα δω τον Θεό. Μπορώ μόνον να λέγω, είδα τον Θεόν

Μόνον από του τέλους μπορεί κανείς να συμπεράνη το μέγεθος των κατορθωμάτων ενός αγίου, να συλλάβη τί έκανε, δηλαδή από την δόξα που του έδωσε ο Θεός, από την πατρική ανταπόδοσι. Το τέλος είναι η πίστις ότι ο Θεός δοξάζει τον άγιό του. Και για να τον δοξάζη, σημαίνει ότι είναι υπέροχο και αιώνιο το κατόρθωμα του αγίου, το να στέκεται δηλαδή μέσα στην σιωπή κατ'ενώπιον του Θεού. 

Αυτή η δόξα πολλάκις αποκαλύπτεται και στους άλλλους, γίνεται γνωστή και σε μας· αλλά δεν χρειάζεται καν να την γνωρίζωμε, διότι ξεύρομε ότι ο Θεός "έφα", υπεσχέθη, ο Θεός προεπηγγείλατο, και επομένως ο άγιος την λαμβάνει την δόξα.

Ο άγιος πηγαίνει στην μόνωσι, στην ησυχία, για να επιδείξη ανδρικούς αγώνες και να εκφράση με αυτούς την πίστη του ότι ο Θεός είναι παρών. Βλέπει τον Αόρατον ως Ορατόν.

... «Ποτέ δεν μετάνιωσα που δεν μίλησα» ...

*«Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».

*«Ποτέ δεν μετάνιωσα που δεν μίλησα».

*”Όταν πάτε στο Άγιο Όρος να προσέχετε με τι ανθρώπους πάτε. Μερικοί πηγαίνουν και γυρνούν, κουτσομπολεύουν και σχολιάζουν”.

*”Η πείνα γρήγορα θα έρθει”.

*”Να βοηθούμε και να προσευχόμαστε να γίνουν χριστιανικές οικογένειες. Αν έχουμε οικογένειες ,θα έχουμε και παιδιά.”

Η μεγάλη δόξα της εκκλησίας μας· αυτό είναι. Να ακούσουμε το «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία...»

Ἡ μεγάλη δόξα της Ἐκκλησίας μας· αυτό εἶναι. Νὰ ἀκούσουμε το «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία».

Πόσες φορὲς το εἶπα ἐγὼ (σὰν ἱερεύς). Ὅταν το λέει ο παπάς, μοῦ ἔρχεται νὰ κλάψω, να κλάψω.

Αυτός εἶναι ὁ Πατέρας μας. Αὐτή εἶναι ἡ προσδοκία μας. Ἐκεί θα πάμε ὅλοι.

Θὰ μας αγκαλιάσει, θα μας φιλήσει. Διότι αυτός είναι ο Πατέρας μας, ο Δημιουργός μας.

Χρειάζεται προετοιμασία

Μερικοί τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τό παίρνουν χωρίς φόβο Θεοῦ. Καί τό τρῶνε. Ἀλλά δέν χορταίνουν. Γιατί, ὅσο τό μυστήριο αὐτό τό παίρνουν μόνο μέ τό στόμα, ποτέ δέν θά γεμίζουν μέ τήν χάρη του. Θά μένουν ἀπό τήν πλευρά αὐτή, πεινασμένοι. Ἐπειδή, καί πρίν προσέλθουν, αἰσθάνονταν χορτᾶτοι.

* * *

Ἡ θεία κοινωνία πού παίρνουν, ὅσο ἐξακολουθοῦν νά ἀγαπᾶνε τίς ἁμαρτίες τους, δέν τούς προσφέρει καρπό σωτηρίας.

Μέ τήν Θεία Κοινωνία δέν χορταίνουν, παρά μόνο ἐκεῖνοι πού «πεινοῦν» γι’αὐτήν. Οἱ πεινασμένοι. Ἐκεῖνοι, πού ἀπό τίς κακές τους συνήθειες, κατάλαβαν ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι φτώχεια καί πεῖνα. Ἐκεῖνοι παίρνουν ἀπό τά θεία μυστήρια τήν πλήρη ἐνέργεια καί χάρη καί ἀποτελεσματικότητά τους.

Ἀπό τόν κανόνα ἀυτόν δέν ἐξαιροῦνται οὔτε οἱ λεγόμενοι ἐκλεκτοί. Γιατί καί αὐτοί (οἱ λεγόμενοι ἐκλεκτοί) δέν εἶναι δυνατό νά εἶναι χωρίς ἁμαρτία· ἀφοῦ ἀσφαλῶς καί αὐτοί κάτι τό ἐφάμαρτο θά πράξουν, ἄν δέν βιάζουν καθημερινά τόν ἑαυτό τους νά ἀποφεύγουν ἀκόμη καί ἐκεῖνα τά μικρά ἁμαρτήματα, ἀπό τά ὁποία τό εὐόλισθο τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως δέν θά πάψει ποτέ νά μολύνεται.

Δοξαστικόν ... Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός

[ Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 
σήμερα, Κυριακῇ Δ' Λουκᾶν (τῶν ἁγίων Πατέρων), 16 ᾽Οκτωβρίου 2016 ]

Δόξα… Ἦχος πλ. δ’

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ Πνεύματος ἁγίου, μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καὶ φύσιν, καὶ τὸ μυστήριον τῆς θεολογίας, τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ· οὓς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες· Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Νικαίας τὸ καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή Δ' Λουκά 

[ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ]

(Λουκ 8, 5-15)

Η παραβολή του Σπορέως, που ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους μας.

Ο Κύριος μιλά για το γεωργό εκείνο που πήγε στο χωράφι του για τη σπορά, και άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και πήγαν χαμένοι, αφού καταπατήθηκαν από τους περαστικούς και έγιναν τροφή των πουλιών, άλλοι έπεσαν επάνω στις πέτρες, και μόλις φύτρωσαν λίγο αμέσως ξεράθηκαν, επειδή δεν υπήρχε ούτε χώμα ούτε υγρασία. Άλλοι πάλι έπεσαν σε μέρος γεμάτο αγκάθια, τα οποία έπνιξαν τα νεόφυτα βλαστάρια, και εκείνοι τέλος που έπεσαν στην εύφορη γη, και αναπτύχθηκαν τα φυτά και απέδωσαν καρπό εκατονταπλάσιο.

Την ερμηνεία αυτής της παραβολής την δίνει ο ίδιος ο Χριστός στη συνέχεια της περικοπής: μάς λέει ότι ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και ο γεωργός επομένως είναι ο ίδιος ο Θεός[1]. 

Τα δε διάφορα είδη της γης στην οποία έπεσε ο σπόρος, είναι οι διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, οι οποίοι ανάλογα με την προαίρεση και την πνευματική τους κατάσταση, δέχονται τον λόγο του Θεού και είτε αυτός καρποφορεί στην ζωή τους, είτε μένει άκαρπος και ατελέσφορος. 

† Κυριακῇ 16 ᾽Οκτωβρίου 2016 (Δ' Λουκᾶν)

† Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. η' : 5-15

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ· καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; Ὁ δὲ εἶπεν· Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· Οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν ,εἰσιν οἱ ἀκούσαντες· εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος, καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας, οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται.

Γιατί κάποιοι φεύγουν νέοι απ’ αυτή τη ζωή;

Μια γυναίκα που είχε χάσει το παιδί της επισκέφτηκε τον π. Γαβριήλ: 

– Γιατί κάποιοι φεύγουν νέοι απ’ αυτή τη ζωή; τον ρώτησε.

– Σ’ ένα χωριό, μια πιστή γυναίκα που έχασε τον μονάκριβο γιο της παραπονέθηκε στον Θεό: «Εγώ, για την αγάπη Σου, άντεξα πολλά: προσβολές, φτώχιες, δυσκολίες. Σ’ αυτό το μέρος κανείς δεν είναι πιστός εκτός από μένα. Όμως εσύ πήρες το παιδί μου. Γιατί;».

Εκείνη τη νύχτα λοιπόν είδε ένα όνειρο: Οι Άγγελοι την πήγαν στον Κύριο και Του μετέφεραν τα παράπονα της. Τότε ακούστηκε η φωνή του Κυρίου:

Ἡ Πεταλούδα, ὁ Δάσκαλος καί ὁ Μαθητής

Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του.

Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο. Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:

– «Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;»

– «Την ψυχή σου έχεις παιδί μου», απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος.

Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε:

-«Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;»

Σκέπασε τον αμαρτωλό

Σ’ όλα σου τα έργα, έχε αγαθή συνείδηση!… Η δικαιολογία δεν είναι για τους Χριστιανούς!… 

Κατηγόρησα κάποιον, είμαι νεκρός κι εγώ και τα έργα μου εκείνη τη μέρα!… Κάνε συντροφιά με λεπρούς, παρά με υπερήφανους!…Πένθησε μετά των αμαρτανόντων και χαίρε μετά των μετανοούντων!… 

Γίνε φίλος όλων και άπεχε απ’ όλους!…Σκέπασε τον αμαρτάνοντα και βλέπε όλους σαν αγίους!…

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

πηγή

Όλες οι ψυχές θα λάβουν τους μισθούς τους

Ω, πόσον ευεργετικώς επεμβαίνει ο Θεός και Πατήρ δια του πόνου εις το παιδί Του, τον άνθρωπον! 

Εάν ήξευρεν ο άνθρωπος την ψυχικήν ωφέλειαν που δίδουν οι πόνοι, θα ηύχετο εις όλην του την ζωήν να υποφέρη ποικίλους πόνους, ίνα κατατίθεται εις την τράπεζαν του Θεού, εις την άνω πόλιν, χρήμα πνευματικόν, χρήμα πόνων, ίνα χρήμα μακαριότητος λάβη, εν καιρώ που θα λαμβάνουν όλαι αι ψυχαί τους μισθούς, των κόπων και πόνων και θλίψεων.

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα

πηγή

«Ἡ σάρκα, ἐχθρός τῆς ψυχῆς»

Γνώριζε, ὅτι σφοδροί λογισμοί καί σαρκικοί πειρασμοί θά σέ πολεμοῦν, γιά νά μολύνουν τό σῶμα σου καί τήν ψυχή σου. Γιά νά νικήσεις τό πάθος αὐτό πρέπει ν᾿ ἀποφεύγεις συστηματικά τίς κοσμικές συναναστροφές. Μή ξεχνᾶς ὅτι ἡ φύση μας ἔχει μέσα της τήν ὁρμή γιά τεκνογονία, πού φουντώνει ἀπό τήν ἀπρόσεκτη συμπεριφορά μας μέ τίς γυναῖκες.

Ἄλλη ζημιά προκαλοῦν στήν ψυχή οἱ πειρασμοί πού ἔρχονται ἀπό πράγματα πού βρίσκονται μακρυά μας, καί ἄλλη, πολύ σοβαρότερη βλάβη, προξενοῦν στήν ψυχή μας οἱ λογισμοί πού μᾶς ἔρχονται ὅταν ὁ πειρασμός εἶναι κοντά μας. Ὅταν ἡ φωτιά εἶναι μακρυά δέν μᾶς βλάπτει πολύ, ὅταν ὅμως εἶναι κοντά, τότε ἡ ζημιά εἶναι σίγουρη.

Ὅπως τό λάδι τρέφει τό φῶς τοῦ λυχναριοῦ, ἔτσι καί οἱ σαρκικές ἐπιθυμίες τρέφουν τά πάθη. Γιά νά κρατήσουμε τό σῶμα μας καθαρό ἀπό τούς σαρκικούς μολυσμούς, πρέπει νά προσέχουμε πολύ τά ἐρεθίσματα. Γιατί δέν βλάπτει ἡ ροπή γιά τήν τεκνογονία, πού ἔβαλε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἡ ἐκτροπή. Τή ροπή ὅμως αὐτή ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά τή δαμάζει καί νά τήν ὁδηγεῖ στό καλό.

Τι πρέπει να κάνουμε, όταν είμαστε πληγωμένοι

Ὅταν βρίσκεσαι πληγωμένος, ἐπειδὴ ἔπεσες σὲ κάποιο ἁμάρτημα λόγῳ ἀδυναμίας σου ἢ καμιὰ φορὰ μὲ τὴν θέλησί σου γιὰ κακό σου, μὴ δειλιάσης· οὔτε νὰ ταραχθῇς γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ ἀφοῦ ἐπιστρέψης ἀμέσως στὸ Θεό, μίλησε ἔτσι:

«Βλέπε, Κύριέ μου· ἔκανα τέτοια πράγματα σὰν τέτοιος ποὺ εἶμαι· οὔτε ἦταν δυνατὸ νὰ περίμενες καὶ τίποτα ἄλλο ἀπὸ ἐμένα τὸν τόσο κακοπροαίρετο καὶ ἀδύνατο, παρὰ ξεπεσμὸ καὶ γκρέμισμα».

Καὶ ἐδῶ, ξευτελίσου στὰ μάτια σου ἀρκετὴ ὥρα καὶ λυπήσου μὲ πόνο καρδιᾶς γιὰ τὴν λύπη ποὺ προξένησες στὸν Θεὸ καὶ χωρὶς νὰ συγχυσθῇς, ἀγανάκτησε κατὰ τῶν αἰσχρῶν σου παθῶν, ἰδιαιτέρως δὲ καὶ μάλιστα, ἐναντίον ἐκείνου τοῦ πάθους ποὺ ἔγινε αἰτία νὰ πέσῃς· ἔπειτα πὲς πάλι·

Η αγάπη μεταξύ των συζύγων

– Έγραψες Γερόντισσα, ευχές στον Δημήτρη που παντρεύεται;

– Έγραψα, Γέροντα.

– Φέρε την κάρτα να συμπληρώσω κι εγώ: «Ο Χριστός και ή Παναγία μαζί σας. Σου δίνω ευλογία, Δημήτρη, να μαλώνεις με όλον τον κόσμο, εκτός από την Μαρία! Το ίδιο και στην Μαρία!».

Για να δω, θα καταλάβουν τι εννοώ;

Με ρώτησε κάποιος: «Γέροντα, τι ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;».

«Η ευγνωμοσύνη», του λέω.

Ο ένας αγαπάει τον άλλον γι’ αυτό που του χαρίζει.

”O καλόγερος που δεν πάταγε στη γη…”

Αληθινές ιστορίες προσκυνητών απο τον Άθωνα 

(Εμφάνιση αόρατου ασκητή)

Η αναμονή για το καράβι στόν αρσανά της Ιβήρων περνούσε ανέμελα,άλλοι έκαναν βόλτες αγναντέβοντας την γαλήνη και την ηρεμία της θάλασσας, άλλος μίλαγε στο τηλέφωνο…

Με τον Χρήστο τραβήξαμε κατά την προβλήτα, πιάσαμε τα περί Θεού… το ακατάληπτο τούτο μυστήριο, που κάνει τις ψυχές των ανθρώπων να διψούν να μάθουν, να κατανοήσουν, να βρούν την Αλήθεια…. Ξαφνιάστηκα καθώς τον άκουσα…

”Αυτό που θα σου πω δεν το εχω πεί σε κανέναν ποτέ στήν ζωη μου φίλε…”

Πάνε 10 χρόνια τώρα, που ήρθα πρώτη φορά στο Όρος, και αυτό που έγινε τότε δεν τόλμησα να το πω ποτέ σε κανέναν….

Πρέπει νά μάθουμε, νά προσευχόμεθα! Ὄχι νά διαβάζουμε. Νά προσευχόμεθα!

Πρέπει νά προσευχόμεθα μέ ἁπλότητα καί φυσικότητα. Σάν νά κουβεντιάζουμε. Νά μήν ἀφήνουμε ποτέ τήν ἀνάγνωσή μας νά καταντάει μηχανική. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μόνο μέ δουλειά.

Πολλή δουλειά. Συνεχής καί ἀδιάκοπη δουλειά. Ἐπίμονη δουλειά. Δουλειά ἐπάνω στόν ἑαυτό μας.

Καί νά παρακαλοῦμε: «Δίδαξέ με, Κύριε, νά προσεύχομαι. Δέν ξέρω νά προσεύχομαι». Αὐτός ὁ στεναγμός, αὐτός ὁ λυγμός, πρέπει νά βγαίνει χρόνια ἀπό τό στόμα μας.

Καί ὁ Κύριος θά μᾶς ἐπισκεφθεῖ.

Προσευχή με πόνο

– Γέροντα, πώς κάνετε ευχή για ένα θέμα;

-Όλη η βάση που γίνεται η ευχή είναι να πονάει ο άνθρωπος. Αν δεν πονάει, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι και η προσευχή του να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Αν υπάρχει πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται, ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.

Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημά τους. Δεν λέω να μην κάνει κανείς προσευχή, αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχει χρόνος, ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μια καρδιακή προσευχή· ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.

Γιατί έχουμε στενοχώρια;

Χωρίς Χριστό ἀχριστεύεσαι καί ἀχρηστεύεσαι!

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι ή στεναχώρια μας.

Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι ή απελευθέρωση του άνθρωπου από τις πολλές στεναχώριες. Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ό πατέρας, πού φροντίζει για το σπίτι και για oλες τις δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι. Μόλις όμως χαθεί αυτή ή αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι! Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.

Όσο περισσότερο ό άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή γ' Λουκά

Ὁ Κύριος πορεύεται πρὸς τὴν πόλη Ναΐν καὶ στὴ πύλη τῆς συναντιέται μὲ μία πένθιμη συνοδεία. Κηδεύεται τὸ μονάκριβο παιδὶ μιᾶς χήρας, ἡ ὁποία μὲ θρήνους τὸ συνοδεύει στὴν τελευταία του κατοικία.

Ὁ Ἰησοῦς συγκινεῖται, παρηγορεῖ τὴν τραγικὴ μητέρα λέγοντάς της «μὴ κλαῖς» καὶ ἀπευθυνόμενος στὸ νεκρὸ λέει «παιδί μου σήκω ἐπάνω». Ἐκεῖνο, σηκώνεται ἄρχισε νὰ μιλᾶ καὶ ὁ Κύριος τὸ παραδίδει ζωντανὸ στὴ μητέρα τοῦ ἐνῶ ὁ θαυμασμὸς τοῦ λαοῦ εἶναι μεγάλος γιατί ἀντελήφθη τὴν θεϊκή Του δύναμη γι' αὐτὸ καὶ ἔλεγε «μεγάλος προφήτης ἐμφανίσθηκε ἀνάμεσά μας» καὶ «ὁ Θεὸς ἐπισκέφθηκε τὸν λαό του».

Ἀδελφοί μου,

Σήμερα λοιπὸν ὁ Κύριος συναντήθηκε μὲ τὸ θάνατο καὶ τὸν πόνο ποὺ πάντα δημιουργεῖ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς κάνει νὰ διερωτῶνται: Γιατί; Ποιὸς φταίει γιὰ τὸν θάνατό μας καὶ τὸν θάνατο τῶν νέων καὶ τῶν παιδιῶν μας;

Ἀλήθεια ποιὸς φταίει γιὰ τὸν θάνατο;

Ἡ στάση τοῦ Κυρίου μας, τὴν ὁποία μας περιέγραψε τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπέναντι στὴν τραγικὴ χήρα, ὅπως ἐπίσης ἀπέναντι στὸν πονεμένο Ἰάειρο, στὸν ἑκατόνταρχο καὶ στὶς ἀδελφές του Λαζάρου μας φανερώνει ὅτι ὁ Θεὸς ὄχι μόνο δὲν ἔχει αὐτὸς τὴν εὐθύνη γιὰ τὸν θάνατο ἀλλὰ ἀντίθετα συμπονεῖ καὶ συμπαραστέκεται στὸν ἀνθρώπινο πόνο. Ἔτσι τὸν ἀδικοῦμε πολὺ ὅταν τοῦ ἀποδίδουμε τὴν εὐθύνη.

† Κυριακῇ 9 ᾽Οκτωβρίου 2016 (Γ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. ζ' : 11-16

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ, καὶ ὄχλος πολύς. Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ·καὶ αὕτη ἦν χήρα· καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος, ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ, καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε. Καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. Ἔλαβε δὲ φόβος ἅπαντας, καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες·

Φοβερό κριτήριο την ώρα του θανάτου

Στην Σκήτη της «Αγίας Τριάδος» τα Καυσοκαλύβια, στην Καλύβα «Ζωοδόχος Πηγή» από το 1910 ασκητικά διαβίωνε ένας μεγάλος Καλλιτέχνης Ξυλόγλυπτης εκ Μυτιλήνης καταγόμενος, Γερο-Αρσένιος με τους υποτακτικούς του, τον πνευματικό εξομολόγο Παπα-Νικόδημο και τον Μοναχό Γερμανό.

Ο Μοναχός Γερμανός παρέλαβε δυο από τα καλύτερα Ξυλόγλυπτα έργα του Γέροντα του, από τα οποία το μεν ένα παρίστανε την «Σταύρωση του Κυρίου» το δε άλλο την «Δευτέρα Παρουσία και την μέλλουσα Κρίση Αυτού».

Τα μεγάλης αξίας αυτά έργα ο π. Γερμανός μετέφερε προς πώληση στην Αμερική, αλλά επειδή όπως μας πληροφόρησαν, ζητούσε μεγάλα χρηματικά ποσά και για τα δύο, δεν μπόρεσε να τα πουλήσει και τα είχε τοποθετήσει σε μια μεγάλη έκθεση, στην οποία, όσοι επιθυμούσαν να τα δουν, πλήρωναν ιδιαίτερο εισιτήριο.

Μοναχισμός: θεσμός πνευματικότητας και πολιτισμού

Συνεπώς η ζωή του Ορθοδόξου Μοναχισμού δεν έχει καμία σχέση με την φυγή εκ του κόσμου, την αντικοινωνικότητα, την απραξία.

Αντίθετα, θεωρείται ως στάδιον πνευματικών κόπων και ψυχοσωματικών πόνων, διά της εργασίας και προσευχής προκειμένου ο Θεός να παρέχει την αυτάρκειαν σε όσους έχουν ανάγκην, την περίθαλψη σε ασθενείς και κάθε είδους βοήθεια σε όσους την χρειάζονται. Εφ’ όσον ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και ψυχή, διπλή οφείλει να είναι η προσπάθεια της αρετής, να κατορθωθεί με σωματικούς κόπους και ασκήσεις πνευματικές της ψυχής.

Γι’ αυτό και η πνευματική και ηθική προσφορά του στην κοινωνία διά του έργου που προσφέρεται είναι πολύτιμος. Ο Μοναχισμός είναι δημιουργικός παράγων πνευματικότητος και πολιτισμού[25]. 

Διότι, όπως παρατηρούμε, στο μοναχισμό όλα τα πράγματα έχουν ένα σκοπό· να ανυψώσουν την ψυχή και να την φθάσουν στον Θεό. Αυτό όμως κατορθώνεται με επίμονη προσευχή, με επίμοχθη εργασία, με αγρυπνία και δάκρυα συντριβής και μετανοίας, με προσφορά έργων, με πρόθυμη φιλοξενία, με μετοχή στην τράπεζα.

Το πιο δύσκολο και σημαντικό είναι να διακρίνεις τα πνεύματα (Επιστολή ενός φυλακισμένου)

«Ὁ κόσμος μου ἐξαρτιόταν ἀπό τήν ψυχή μου. Ἀπό μέσα μου ἐπήγαζε ἡ εἰρήνη μέ τούς συνάνθρώπούς μου. Ὅσο περισσότερο ἐπέθαινα, τόσο ἐβίωνα μέσα μου τόν Χριστό..»

~ …Ἡ ἐν Χριστῶ ζωή μου μοῦ ἔδωσε τήν ἱκανότητα νά καταλάβω ὅλες αὐτές τίς πλευρές τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, καθώς καί τήν ἀντίληψη νά πράττω κατά τρόπο θετικό σέ κάθε περίσταση.

Λοιπόν, πρέπει νά θυμίσω ἐδῶ, ὅπως μ᾿ ἔμαθε ὁ Ἀρσένιος νά ἐννοῶ, ποιό εἶναι τό νόημα πού ὑπάρχει σέ κάθε λεπτομέρεια τῆς ζωῆς. Δέν πρόκειται ἐδῶ γιά τήν προαίρεσή μας, ἀλλά γιά τήν οὐσία τήν ὁποία διατηροῦμε στόν νοῦ μας γιά ὅ,τι κάνουμε. Μία λέξη, παραδείγματος χάρη, βαστᾶ μέσα της τό πνεῦμα μας, ἀκόμα καί πέρα ἀπό τήν ἐνσυνείδητή μας πρόθεση. Ἔπρεπε, λοιπόν, νά μάθω νά διακρίνω μεταξύ νοῦ καί πνεύματος. Καί ὁ λογισμός τοῦ ἀνθρώπου ἔχει μέσα του ἕνα καθορισμένο πνεῦμα. Ἐδῶ εἶναι τό μεγάλο μυστήριο. 

Ἡ Ἁγία Χαριτίνη

Ἔζησε στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ (284 – 305).

Ἦταν χριστιανὴ καὶ δούλη ἑνὸς πλουσίου Ρωμαίου, τοῦ Κλαυδίου. Ὅταν ὁ κόμης Δομέτιος ἔμαθε τὴν πίστη τῆς Χαριτίνης ζήτησε ἀπὸ τὸν Κλαύδιο νὰ τοῦ τὴν στείλει γιὰ νὰ τὴν ἐξετάσει ὁ ἴδιος. Ἡ Ἁγία παρουσιάστηκε στὸν κόμη καὶ χωρὶς νὰ δειλιάσει ὁμολόγησε τὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Δομέτιος ἐξοργισμένος ἀπὸ τὴν ὁμολογία πίστεως τῆς Χαριτίνης διέταξε τὸν βασανισμό της καὶ στὴν συνέχεια ζήτησε νὰ τὴν ρίξουν στὴ θάλασσα δένοντάς της μία πέτρα στὸ λαιμό.

Ὅμως μὲ τὴν βοήθεια τῆς Θείας Χάρης ἡ Ἁγία ἐπέζησε καὶ παρουσιάστηκε μπροστὰ στὸν Δομέτιο γιὰ νὰ τοῦ ἀποδείξει τὴν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου. Παραταύτα ὁ Δομέτιος δὲν πείστηκε καὶ ἀπαίτησε τὸν βασανισμό της ξανά.

Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἡ Ἁγία Χαριτίνη παρέδωσε τὸ πνεῦμά της εἰς τὸν Κύριο.

Η παρρησία του Γέρ. Κορνήλιου Μαρμαρινού στον Κύριο

Στην ιερατική του διακονία είχε αμέριστη τη συμπαράσταση του ουράνιου κόσμου. Η Παναγία και οι Άγιοι του Θεού τον τόνωναν στο έργο του με θαυμαστές εμφανίσεις. Όπως είδαμε η Θεομήτωρ με τις εμφανίσεις Της του υπέδειξε πού και πώς θα κτίσει την επ’ ονόματί Της Μονή του. 

Η ίδια επίσης τον καθοδηγούσε και τον στή­ριζε σε όλη την πορεία της ζωής του και έδινε με τα θαύματά της υπόσταση στην προσευχή του, για να σώζονται οι άνθρωποι που τον ακολουθούσαν. Ο Άγιος Ραφαήλ και άλλοι Άγιοι συνομιλούσαν με τον Γέροντα μεταφέροντάς του την θέληση του Θεού για διάφορα θέματα και τον στήριζαν στις θλίψεις που τον έβρισκαν. 

Κάποτε είχε δει τα τάγματα των Αγίων Πάντων, για τα οποία έλεγε ότι πλην των γνωστών Αγίων «είναι αμέτρητοι οι ανώνυμοι που αναπαύονται στα κοιμητήρια, είναι αναρίθμητοι οι αφανείς και οι άγνωστοι Άγιοι που γιορτάζουν την ημέρα των Αγίων Πάντων».

Το “παλιατζίδικο” της ψυχής μας…

Ο άγιος γέροντας Πορφύριος μιλάει παραστατικά για την απώθηση ψυχικών τραυμάτων και αμαρτημάτων στο ασυνείδητο και την ανάδυσή τους σε απροσδόκητο χρόνο…

Κάποτε ο Γέροντας είπε σε μια κυρία:

“Πολλές από εσάς τις γυναίκες, ό,τι κατεστραμμένο και άχρηστο έχετε, παλιά και τρύπια κατσαρολικά, έπιπλα, παπούτσια και άλλα φθαρμένα πράγματα, πάτε και τα πετάτε σε κάποια απόμερη αποθήκη σας, κλειδώνετε την πόρτα και ησυχάζετε. Δεν ξέρετε όμως ότι θα έρθει στιγμή που αυτό το παλιατζίδικο θα το βρουν και θα εκτεθείτε”.

Έμεινα έκπληκτος από τα λόγια του Γέροντα. Διάβαζα εκείνες τις μέρες βιβλία ποιμαντικής ψυχολογίας, που μιλούσαν για απώθηση τραυματικών βιωμάτων από το συνειδητό στον ασυνείδητο χώρο της ψυχής και για την ανάδυσή του σε απροσδόκητο χρόνο.

Προσευχόταν μετέωρη και έλαμψε το πρόσωπο της!

Προσευχόταν μετέωρη

Ο γέρο-Ιωσήφ ο Βατοπεδινός διηγήθηκε ότι συνάντησε μία γριούλα στα Γιάννενα που του είπε το έξης: «Προσεύχομαι στον Θεό. Και να θέλω δεν μπορώ να Τον ξεχάσω. Αλλά συμβαίνει και ένα άλλο με μένα. Όταν προσεύχωμαι, σηκώνομαι στον αέρα και στέκομαι ένα μέτρο ψηλά. Θέλω να κατεβώ αλλά δεν μπορώ. Για να κατέβω πρέπει να σταματήσω την προσευχή».

Άλλη ζώσα γερόντισσα προσεύχεται συνεχώς και διακονεί αρρώστους. Κάποτε υψώθηκε από το έδαφος ενώ προσευχόταν. Τρόμαξε, σταμάτησε την προσευχή της και μετά αμέσως προσγειώθηκε.

Έλαμψε το πρόσωπο της

Παραμονή Θεοφανείων του 2000. Πρωτάγιαση (αγιασμός της παραμονής των Θεοφανείων). Στο Πήλιουρι, ένα χωριό της Χειμάρρας της Βορείου Ηπείρου, ο ιερέας κατεβαίνει από το αυτοκίνητο που τους μετέφερε ως εκεί και ετοιμάζεται ν” αγιάση τα σπίτια.

Δοξαστικόν, Ἑωθινόν Δ'

( Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης 

σήμερα, Κυριακῇ Β' Λουκᾶν, 2 ᾽Οκτωβρίου 2016 )

Δόξα Πατρί… 

ΕΩΘΙΝΟΝ Δ’ Ἦχος δ’

Ὄρθρος ἦν βαθύς, καὶ αἱ Γυναῖκες ἦλθον ἐπὶ τὸ μνῆμά σου Χριστέ, ἀλλά τὸ σῶμα οὐχ εὑρέθη, τὸ ποθούμενον αὐταῖς· διὸ ἀπορουμέναις, οἱ ταῖς ἀστραπτούσαις ἐσθήσεσιν ἐπιστάντες. Τί τὸν ζῶντα μετὰ τῷν νεκρῶν ζητεῖτε; ἔλεγον. Ἠγέρθη ὡς προεῖπε, τί ἀμνημονεῖτε τῶν ῥημάτων αὐτοῦ; Οἷς πεισθεῖσαι, τὰ ὁραθέντα ἐκήρυττον, ἀλλ’ ἐδόκει λῆρος τὰ εὐαγγέλια, οὕτως ἦσαν ἔτι νωθεῖς οἱ Μαθηταί· ἀλλ’ ὁ Πέτρος ἔδραμε, καὶ ἰδὼν ἐδόξασέ σου, πρὸς ἑαυτὸν τὰ θαυμάσια.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

† Κυριακῇ 2 ᾽Οκτωβρίου 2016 (Β' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. στ' : 31-36

Εἶπεν ὁ Κύριος· Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν, ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε, μηδὲν ἀπελπίζοντες· καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ τοῦ Ὑψίστου·

Λειτουργικός ή Κοινωνικός Κανών (το λειτούργημα του Ιερέως στην κοινωνία μας)

Μήπως χρειάζεται ημείς οι νεώτεροι να φτειάξωμε έναν άλλο κανόνα, ανάλογο με τον «λειτουργικό» κανόνα των πατέρων μας; Και μήπως αυτός ο κανόνας πρέπει να ονομασθή «κοινωνικός», που να ρυθμίζη τις σχέσεις των ανθρώπων εκτός του ναού;

Δεν είναι παράξενο, σεβαστέ πάτερ, πως τέτοια ερωτηματικά γεννιώνται μέσα στην ψυχή σου στην αρχή μάλιστα της ιερατικής σταδιοδρομίας σου. Για πρώτη φορά ήλθες σε επαφή με το ποίμνιό σου, ένοιωσες τα προβλήματά του, τα έζησες και σαν συνειδητός ποιμήν προσεπάθησες να βοηθήσης στην λύσι των. Περιγράφεις άλλως τε αρκετά από αυτά και αγωνιάς για την νέα κατάστασι, που διαμορφώθηκε στην κοινωνία του χωριού σου κατά τα τελευταία χρόνια.

Μη νομίσης όμως ότι εκείνο που μας λείπει είναι ο «κοινωνικός» κανών, που θα καθορίση τις σχέσεις των ανθρώπων και θα λύση τα προβλήματά των. Μακάρι να μπορούσαν να λυθούν τα προβλήματα της κοινωνίας μας με κανονισμούς και συνταγολόγια. Θα ήταν το πιο εύκολο πράγμα. Εξ άλλου ο κανών αυτός υπάρχει. 

Να εμπιστευθούν οι γονείς τα παιδιά τους στον Θεό

Ο Θεός έδωσε στους Πρωτοπλάστους, στον Αδάμ και την Εύα, τη μεγάλη ευλογία να γίνονται συνδημιουργοί Του. Στη συνέχεια οι γονείς, οι παππούδες κ.λπ. είναι και αυτοί συνδημιουργοί με τον Θεό, γιατί δίνουν το σώμα.

Ο Θεός είναι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένος να νοιαστεί για τα παιδιά. Όταν βαπτιστεί το παιδάκι, ο Θεός διαθέτει και έναν Άγγελο, για να το προστατεύει, οπότε το παιδί προστατεύεται από τον Θεό, από τον φύλακα Άγγελο και από τους γονείς. 

Ο φύλακας Άγγελος είναι συνέχεια κοντά του και το βοηθάει. Όσο μεγαλώνει το παιδί, τόσο οι γονείς απαλλάσσονται από τις ευθύνες. Αν οι γονείς πεθάνουν, ο Θεός, και από ψηλά και από κοντά, αλλά και ο φύλακας Άγγελος από κοντά, συνεχίζουν για πάντα να προστατεύουν το παιδί.