Τότε λιώνεις

Σχετικά με την αγάπη του Θεού λέμε, ότι μας αγαπά o Θεός ή ότι αγαπάμε τον Θεό, ότι αισθανόμεθα αγάπη μέσα μας για τον Θεό. 

Αυτό δεν είναι τίποτε, είναι ελάχιστον, από την αίσθηση εκείνη της αγάπης του Θεού, όταν σε επισκεφθεί o Θεός, όταν σου δώσει την αγάπη Του. 

Γιατί αρρωσταίνουμε;

«Έν ήμερα θλίψεώς μου τόν θεόν έξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3)

Επίκαιρο το θέμα της αρ­ρώστιας. Πάντοτε επίκαιρο. Επίκαιρο, γιατί κάθε μέρα υπάρχουν άρρω­στοι. Άρρωστοι στα σπίτια. Άρρωστοι στις Κλινικές. Άρρωστοι στα Νοσοκομεία. Και όχι μόνο φτωχοί, άλλά και πλούσιοι. Όχι μόνο μικροί, άλλά και μεγάλοι. Όχι μόνο ολιγογράμματοι και αγράμ­ματοι, άλλά και μορφωμένοι. Από όλες τις τάξεις. Όλοι αρρωσταίνουν. Όλοι. Όλος ο κόσμος. Γιατί όμως; Με­γάλο το θέμα. Άλλά λακωνι­κά θα γράψουμε. Με λίγα λόγια. Έτσι, όπως πάντα. Και όσο μπορούμε άπλά και καταληπτά.

Γιατί, λοιπόν, αρρωσταί­νουμε;

Επειδή αμαρτάνουμε. Αυτό λέ­ει ή ‘Αγία Γραφή. Λέει: «Ό άμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυ­τόν έμπέσοι είς χείρας ιατρού» (Σοφ. Σειράχ 38, 15). Όποιος αμαρτάνει θα αρρωστήσει και θα πέσει στα χέρια των γιατρών. Πολλές είναι οι αρρώστιες πού προέρχονται από τις αμαρτίες. Πολλές. Όχι όλες. Αυτό παρατηρεί ο ιε­ρός Χρυσόστομος. 

Γράφει: «Πάντα τά νοσήματα έξ αμαρτημάτων; Ού πάντα μεν, αλλά τά πλείονα». Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο το ξέρουμε. Το είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της Βηθεσδά. Θυμηθείτε τα λόγια του: «Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι άμάρτανε, ίνα μή χείρον σοί τι γένηται» (Ίωάν. ε, 14). Άρρωστοι πού γίνατε καλά, μη ξαναμαρτάνετε, για νά μη σάς συμβούν χειρότερα. Σάς το λέει ο Χριστός. Ακούστε τη φωνή του.

Πως αλλάζει η ζωή τελικά!

Ήταν μια οικογένεια όπου για πολλά χρόνια ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας, στα όρια της εξαθλίωσης.  Όλοι προσπαθούσαν για το καλύτερο, μα οι κόποι τους δεν ανταμείβονταν…

Συνολικά ήταν 4 άτομα. Ένας πατέρας, μία μητέρα και τα δύο παιδιά τους. Το ένα ήταν αγόρι και το άλλο κορίτσι, 14 ετών και 12 αντίστοιχα. Τα δύο παιδιά ήταν στεναχωρημένα πολύ βλέποντας την κατάσταση όλη και όχι μόνο την αισθηματική.

Το αγόρι ήταν πολύ ευαίσθητο σε πολλά θέματα. Ήταν έξυπνο και δημιουργικό. Όμως δεν άντεχε με αυτά που έβλεπε το καημένο και αρρώστησε βαριά. Έπαθε κατάθλιψη και σοβαρά προβλήματα. Ένιωθε συνεχώς κουρασμένος και στεναχωρημένος.

Όποιος τον έβλεπε διέκρινε ένα χάος μέσα στο βλέμμα του. Οι γιατροί, όσοι καταδέχτηκαν βέβαια να έρθουν χωρίς πληρωμή, διότι οι γονείς δεν είχαν χρήματα. Οι γιατροί ήταν μαθητευόμενοι, νέοι στην δουλειά αλλά είχαν το βλέμμα ενός έμπειρου.

Κάντε μία Προσευχή και όλα θα γίνουν

Η Ελπίδα σας στο Θεό! Έχουμε μεγάλο και σκληρό αγώνα, πρέπει να νικηθούν οι δαίμονες και πρέπει να νικήσει ο χριστιανισμός.

Να έχεις πίστη στο Θεό και να κάνεις προσευχή και ο Θεός θα βοηθήσει περισσότερο από δικηγόρους και περισσότερο από ανθρώπους.

Του κόσμου τους ανθρώπους να έχεις, άμα ο Θεός δεν θέλει, δεν γίνεται τίποτα. Όσα και να πούμε, χιλιάδες κηρύγματα να ακούσετε, αν δεν έρθει το άγιο Πνεύμα για να μας στερεώσει, να μας στηρίξει και να μας βοηθήσει, αν δεν έρθει η χάρις του Θεού, τίποτε δεν κάνουμε.

Γι’ αυτό λέει ο απόστολος Παύλος· «Αυτός δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ο Θεός και πατήρ ημών, ο αγαπήσας ημάς και δους παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι, παρακαλέσαι υμών τάς καρδίας και στήριξαι υμάς εν παντί λόγω και έργω αγαθώ» (Β Θεσ. 2,16-17).

Όταν στη μετάνοια ανακατεύεται ο εγωισμός

Γέροντα, μπορεί κάποιος νά έχη συναίσθηση της άμαρτωλότητός του καί νά μήν έχη μετάνοια;

- Ναί, άν δέν έχη ταπείνωση. Όταν στήν μετάνοια ανακατεύεται ό εγωισμός, συνέχεια ό άνθρωπος σκέφτεται: πώς τό έκανα αυτό, πώς τό είδαν οί άλλοι, τί ιδέα θά σχηματίσουν καί βασανίζεται.

Τό πώς τό έκανα πάλι καί τό πώς κατήντησα έχει εγωισμό δέν έχει μετάνοια. Πρέπει νά καταλάβη ότι έσφαλε καί νά ζητήση ταπεινά τό έλεος του Θεού.

Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει, ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;

Πρίν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Μέ πολλή διστακτικότητα, αλλά καί μέ τήν ένταση τού απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, πού όμως θά ήθελε πολύ νά πιστέψει, αλλά δέν μπορούσε. 

Χρόνια προσπαθούσε καί αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε μέ καθηγητές καί μορφωμένους. Αλλά δέν ικανοποιήθηκε η δίψα του γιά κάτι σοβαρό. 

Άκουσε γιά μένα καί αποφάσισε νά μοιρασθεί μαζί μου τήν υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μία επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού. 

Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τόν ρώτησα. Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι τής Φιλοσοφικής. Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος. Ένιωσε αμήχανα καί κάπου σιώπησε γιά λίγο. Κοίταξε, τού λέω. Συγγνώμη πού σέ πείραξα λιγάκι. 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

† Κυριακῇ 28 Ὀκτωβρίου 2018 (Ζ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. η' : 41-56

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς Συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ· ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ, ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν, οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις, ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον, οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν, ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ἀρνουμένων δὲ πάντων, εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· Ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ, δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ, ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα.

Πόσο γλυκύς είναι!

Πόσο, μα πόσο γλυκύς είναι ο Ιησούς! 

Όλος χαρά, όλος αγάπη, όλος ειρήνη, όλος γαλήνη, όλος αγαλλίαση, όλος σκιρτήματα. 

”Πας στο κατηχητικό;” Όχι, γυρίζω!

Έρχομαι από την χώρα του κατηχητικού. Από τον πλανήτη πες καλύτερα. Τόσο μακριά μοιάζει αυτό το μέρος και τόσο άγνωστη είναι η διάλεκτος που μιλάνε εκεί που ούτε τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ούτε τα ιδιαίτερα με εξειδικευμένους καθηγητές μπορούν να σε προϊδεάσουν για όσα θα δει το μυαλό και η ψυχή σου στο κατηχητικό.

«Ποιοι πάνε στο κατηχητικό;» Δες καλύτερα ποιοι φεύγουν από αυτό. Είναι κάποιοι που άφησαν την καρδιά τους ανοιχτή να ακούσει και να μάθει και να ζήσει πράγματα που έχουν σχέση με τον Χριστό. Φεύγουν και επιστρέφουν ξανά. Τους ελκύει η χάρη του Θεού και ο τόπος που τον συναντάνε συχνά, η εκκλησία. 

Ξέρω, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου συγκεκριμένες καταστάσεις απωθούνε τους ανθρώπους. Αλλά, γυρίζω από το κατηχητικό εδώ και χρόνια και μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι την αυθεντικότητα και την ευλογία που νιώθουν όσοι ζουν πραγματικά το κατηχητικό δεν μπορούν να την βρουν αλλού.

Πῶς μᾶς πολεμοῦν τά πονηρά πνεύματα;

ΑΠ.: Πρώτα-πρώτα πρέπει να ξέρετε ότι, στον δαιμονικό πόλεμο εναντίον των ανθρώπων, κάθε πονηρό πνεύμα έχει τον δικό του ρόλο. Κάθε αμαρτία γίνεται με την παρακίνηση ή και τη συνεργεία ορισμένου δαιμονίου και κάθε πάθος υποστηρίζεται από ορισμένο δαιμόνιο.

Έτσι, τα ηγετικά δαιμόνια είναι οχτώ, όσα και τα θανάσιμα πάθη: της γαστριμαργίας, της πορνείας, της φιλαργυρίας, της λύπης, της οργής, της ακηδίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας.

Κάθε πονηρό πνεύμα, πολεμώντας μας, ενεργεί με τους δικούς του τρόπους, ανάλογα με το πάθος που υποστηρίζει. 

Ὁ χριστιανός πρέπει νά ὁμολογεῖ τόν Χριστό ὄχι μέ λόγια, ἀλλά μέ ἔργα

Βλέπω μερικοὺς γονεῖς πόσο ὑπερβολικοὶ εἶναι καὶ πόσο παράλογες ἀπαιτήσεις ἔχουν ἀπὸ τὰ παιδιά τους. 

Κάποιος μοῦ ἔλεγε ὅτι ὑποχρεώνει τὰ παιδιά του νὰ ἐκκλησιάζονται κάθε Κυριακὴ καὶ τὰ χτυπάει ὅταν τοῦ ποῦν ὅτι δὲν θέλουν νὰ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία. 

Αὐτὰ ὅμως δὲν εἶναι σωστὰ πράγματα, γιατί μὲ τὸ ζόρι δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τὸν ἄλλο νὰ ἁγιάσει. 

Ἀλλὰ καὶ μερικοὶ κληρικοὶ εἶναι ἀπόλυτοι καὶ μιλοῦν γιὰ τὸν Θεὸ μὲ ἕνα τρόπο ποὺ σὲ τρομάζει.

Εκεί που κάνεις μετάνοιες, εκεί είναι τα ποδάρια του Χριστού

Υπάρχουν πολλά, τα οποία ο άνθρωπος τα συναντά εις τον βίο του, να πούμε. Πολλές φορές απορούσα, πως οι άγιοι…

Υπάρχουν πολλά, τα οποία ο άνθρωπος τα συναντά εις τον βίο του, να πούμε. Πολλές φορές απορούσα, πως οι άγιοι Πατέρες, όταν προσηύχοντο, σήκωναν τα χέρια ψηλά; Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Όταν ήρθε η σειρά, τότες το κατάλαβα.

Δεν μπορείς, πάτερ, να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, όταν έρχεται αυτή η χάρις, να πούμε, δεν μπορείς. Αλλά ποτές, όμως, στη ζωή μου δεν σήκωσα κι εγώ τα χέρια ψηλά στον ουρανό. Ψυχικώς τα σήκωσα πολλές φορές. Ως υιός προς Πατέρα.

Δεν μπορείς να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Όταν υπερεκχυλίσει η χάρις, τότες κι εσύ τα χάνεις. Όταν συσταλεί η χάρις, τότε σε πιάνει ρίγος. Πού προχώρησα! Πού προχώρησα!

Λόγος προς καθαίρεσιν υπερηφανείας

«…Καθώς η αρχή και το τέλος των αγαθών είναι η ταπεινοφροσύνη, ούτως η αρχή και το τέλος των κακών είναι η υψηλοφροσύνη. 

Πανούργο δε και πολύμορφο είναι το ακάθαρτο αυτό πνεύμα της υπερηφάνειας· γι’ αυτό αγωνίζεται να υποδουλώσει τους πάντες και σε καθένα στήνει ιδιαίτερη παγίδα· το σοφό ζητεί να τον παγιδεύσει με τη σοφία· τον ισχυρό με την ισχύ· …τον όμορφο με την ομορφιά· τον εύγλωττο με την ευγλωττία, τον καλλίφωνο με την καλλιφωνία.

Ομοίως δεν σταματά από το να πειράζει και αυτούς που καταγίνονται με τα πνευματικά· αυτόν που αποτάσσεται τον κόσμο με την αποταγή· τον εγκρατή με την εγκράτεια, …τον ακτήμονα με την ακτημοσύνη· τον πολυμαθή με την πολυμάθεια· τον ευλαβή με την ευλάβεια…

Ο Δεσπότης της Εύβοιας μοναχός στην Νέα Σκήτη (Γεροντικό)

Όπως μου διηγήθηκαν Πατέρες της Σκήτης αυτής, στην Εύβοια ήταν Επίσκοπος με το όνομα Θεοφάνης. Στην επαρχία του ήταν ένας πτωχός, ό όποιος, είχε στην κατοχή του από κληρονομιά ένα μικρό καζανάκι, πού το λέγανε «μπαγκράτσι». 

Αυτό φαίνεται να είχε μεγάλη αρχαιολογική αξία. Το είδε ένας συμπατριώτης του πλούσιος, του άρεσε και θέλησε οπωσδήποτε να το αγοράσει και επειδή δε μπόρεσε με το καλό, με τις κολακείες να το αγοράσει, διότι ό πτωχός δεν ήξερε αν το δοχείο αυτό έχει αρχαιολογική αξία, άλλα επειδή ήταν κληρονομιά της οικογένειας του δεν το πωλούσε με κανένα τρόπο. Τότε ό πλούσιος χρησιμοποίησε βία και κατακράτησε του πτωχού το κληρονομικό κειμήλιο.

Μετά καιρόν ό πλούσιος πέθανε σε νεαρή ηλικία, οί συγγενείς του, κατά την Παράδοση της Εκκλησίας, μετά τριετία κάμανε την ανακομιδή, και το σώμα του πλούσιου, βρέθηκε αδιάλυτο. Έγινε δεύτερη και τρίτη ανακομιδή, κατά τα ορισμένα χρονικά διαστήματα, ανά τριετία, αλλά και πάλι το σώμα του νεκρού βρέθηκε τυμπανιαίο και αδιάλυτο. Τότε οί συγγενείς του κάλεσαν, το Δεσπότη να γονατίσει στον τάφο, και να διαβάσει συγχωρετική ευχή στο σώμα του νεκρού. Άλλα το αποτέλεσμα ήταν να μείνει και πάλι το σώμα αδιάλυτο.

Είμαστε ίσα

Εάν εγώ μέσα στην ησυχία των Κατουνακίων λέω εκατό ευχές τη μέρα και σεις μέσα στην τύρβη της πόλης και τις υποχρεώσεις της εργασίας και της οικογένειας λέτε τρεις ευχές, είμαστε ίσα.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

πηγή

Λόγος περί μετανοίας

«Ἂς μὴν κυριευόμαστε λοιπὸν ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ φόβο ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὰ πράγματα καὶ τὶς καταστάσεις τοῦ μάταιου αὐτοῦ κόσμου. Νὰ μὴν φοβόμαστε δηλαδὴ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει φόβος (Α´ Ἰωάν. 4:18).

Γιατί ποιὸς ἀνθρώπινος φόβος μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸ θεῖο φόβο; Καὶ ποιὰ φθαρτὴ ἀνθρώπινη δόξα μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν μεγαλοσύνη, τὴν ἀνέκφραστη δύναμη καὶ τὴν ἄφθαρτη δόξα τοῦ Θεοῦ;

Ἐπειδὴ ὅμως μᾶς παρασύρουν τὰ γήινα πράγματα, δὲν μποροῦμε, μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστης καὶ τὸ φωτισμὸ τῆς γνώσης, νὰ προσηλώσουμε τὸ νοῦ μας στὰ ἀόρατα.

Ἂν λοιπόν, ἔστω καὶ μόνο ἀπὸ τὴ θέα τῶν ὁρατῶν πραγμάτων ὁδηγούμαστε στὴν κατανόηση τῆς ἀνέκφραστης δύναμης τοῦ ἄφθαρτου Θεοῦ, ἂς σταθοῦμε ἐνώπιόν Του μὲ δέος καὶ ἄπειρο σεβασμό.

Βραδυνή Λειτουργία (Ακολουθία Αγίου Αποστόλου, Ιακώβου του Αδελφοθέου)

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

† Κυριακῇ 21 Ὀκτωβρίου 2018 (ΣΤ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. η' : 26-39

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. Ἰδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας, προσέπεσεν αὐτῷ, καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. Ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; Ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. Ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους· καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. Ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον, ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς.

Τελευταίες συμβουλές πριν από την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία

Είναι κοντά η μέρα της Εξομολογήσεως και στη συνέχεια η πανευφρόσυνη στιγμή της Μεταλήψεως του Σώματος και του Αίματος του Χριστού.

Ο Θεός να δώσει, ώστε να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις όπως πρέπει. Έτσι ο αγώνας της νηστείας και όσα τυχόν κέρδισες απ’ αυτόν, θα επισφραγιστούν με τη θεϊκή σφραγίδα των ιερών Μυστηρίων.

Γιατί γράφεις ότι φοβάσαι την Εξομολόγηση; Πολλοί άνθρωποι, βέβαια, τη φοβούνται, εσύ όμως γιατί; Ο εξομολόγος είναι μόνο ο μάρτυρας. Ο Θεός δέχεται τις αμαρτίες. Εκείνος παραγγέλλει στον ιερέα να δώσει άφεση αμαρτιών στο χριστιανό που εξομολογείται. Ο Θεός ελεεί και συγχωρεί. Συγχωρεί κάθε άνθρωπο που προσέρχεται στο Μυστήριο με μετάνοια αληθινή. Τι έχουμε, λοιπόν, να φοβηθούμε από έναν τόσο σπλαγχνικό Κύριο; Γιατί ν’ ανησυχούμε;

Νομίζω πως η ανησυχία μας οφείλεται σε δυο λόγους: Πρώτον, στο ότι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς να πούμε στην εξομολόγηση. Και δεύτερον, στο ότι εξομολογούμαστε σπάνια. Ως προς το πρώτο, έχω να παρατηρήσω , ότι γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει στον εξομολόγο όποιος αγωνίζεται πραγματικά. 

Καταστροφή της αγάπης με άλλη αγάπη

Ο διάβολος, ο πιο απεχθής εχθρός μας, αγωνίζεται να καταστρέψει την αγάπη με άλλη αγάπη. 

Την αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον μας, με την αγάπη για τον κόσμο. 

Πόσο εφικτή είναι η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό;

Το να «κοινωνήσει» κάνεις του Θεού δεν σημαίνει να έχει απλώς ένα υψηλό ηθικό πρότυπο. Σημαίνει να έχει ρεαλιστική επαφή με τον ίδιο τον Θεό. Η ύπαρξη του Θεού είναι τέλεια και πλήρης καθ’ αυτήν, κατά τους βυζαντινούς θεολόγους, χωρίς να υπάρχει κάποια έλλειψη μέσα στην Θεότητα. 

Το μυστήριο της Ενανθρώπησης, όμως, μυστήριο της υπερούσιας αγάπης του Θεού, έγινε η αιτία ο Θεός και ο άνθρωπος να έχουν αληθινή «κοινωνία». Και φυσικά, όταν λέμε «κοινωνία», εννοούμε την δυνατότητα όλων μας να «θεωθούμε». 

Ο Μέγας Αθανάσιος κάπου γράφει ότι «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς Θεοί» – και αυτό δεν είναι μια απλή ρητορική έκφραση. Δεν θέλουμε να γίνουμε απλώς «καλοί», να τηρούμε τα «καθήκοντά» μας, δεν μας αφορά ένας τέτοιος καθωσπρεπισμός, ενδιαφερόμαστε για την πληρότητα της Θείας Ζωής – και αυτή πιστεύουμε ότι μπορεί να μας μεταδοθεί. Αυτή είναι, πάντα στον απόηχο της Χαλκηδόνας, η βασική διδασκαλία του Αγίου Μαξίμου – αυτή είναι μέχρι το τέλος η γραμμή της βυζαντινής θεολογίας.

Ὁ Προφήτης Ἰωήλ

Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγόμενους προφῆτες. Ἦταν γιὸς τοῦ Βαθουήλ, ἀπὸ τὴ φυλὴ Ρουβὴμ (αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι σαφές, διότι ἄλλοι τὸν θέλουν καταγόμενο ἀπὸ τὴν φυλὴ Γάδ), καὶ προφήτευσε ὅταν βασιλιὰς στὴν φυλὴ τοῦ Ἰούδα ἦταν ὁ Ἰωᾶς (878 – 838 π.Χ).

Τὸ προφητικό του βιβλίο, ἔχει λεχθεῖ ὅτι τὸ διακρίνει ὕφος ποιητικότατο, περίκομψο, ζωηρὸ καὶ ἀποτελεῖ κόσμημα τῆς ἑβραϊκῆς φιλολογίας.

Νὰ τί λέει περὶ μετανοίας: «Καὶ νῦν λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν ἐπιστράφητε πρὸς μὲ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας ὑμῶν καὶ ἐν νηστείᾳ καὶ ἐν κλαυθμῷ καὶ ἐν κοπετῷ καὶ διαρρήξατε τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ μὴ τὰ ἱμάτια ὑμῶν καὶ ἐπιστράφητε πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν ὑμῶν , ὅτι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων ἐστι, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος». 

Καὶ τώρα, λέει ὁ Κύριος καὶ Θεός σας: Ἐπιστρέψτε μὲ μετάνοια σ’ ἐμένα μὲ ὅλη σας τὴν καρδιά, μὲ νηστεία καὶ μὲ δάκρυα μετανοίας. Σχίστε τὶς καρδιές σας ἀπὸ πόνο μετανοίας καὶ συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς σας, καὶ ὄχι τὰ ἐνδύματά σας. Ἐπιστρέψτε στὸν Κύριο καὶ Θεό σας, διότι αὐτὸς εἶναι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος.

Βραδυνή Λειτουργία (Ακολουθία Αγίου Αποστόλου, Ιακώβου του Αδελφοθέου)

Θεέ μου Σ’ ευχαριστώ και Σε δοξολογώ, για την ημέρα που μου χάρισες

Θεέ μου Σ’ ευχαριστώ και Σε δοξολογώ, για την ημέρα που μου χάρισες.

Η ζωή μας σηκώνει το αλφαβητάρι του σταυρού μας, μαθαίνουμε την πνευματική ΑλφαΒήτα στο φως της ημέρας και την κάνουμε επανάληψη στον Θεό μέσ’ την σιγαλιά της νύχτας, μεγαλωμένα παιδιά που δεν σταμάτησαν ποτέ να κάνουν αταξίες, τρέχουν,κλαίγοντας στην αγκαλιά της Μάννας Παναγιάς να βρουν στοργή και στα χέρια του Πατρός Θεού να πάρουν την συγχώρεση, απλό είναι το μετερίζι της αναβαίνουσας ζωής μας, το γεμίσαμε λίρες και τζιβαέρια σαν υπερφορτωμένη λατέρνα, χορεύουμε στις μουσικές νότες μιας ασταμάτητης βιωτικής μανιβέλας.

Το ξύπνημα της ημέρας, είναι ευχαριστιακή κατάθεση ψυχής στα πόδια του Παντοκράτορος, ανάταση ζωής στην νέκρωση του φθαρμένου σώματος, ραψωδοί απαγγέλοντες το σάλπισμα της εγερμένης, φωτεινής αυγής, κάθε πρωί που ανατέλλει είναι μια ακόμη πιστωμένη ημέρα για μετάνοια, μια ακόμη ανανέωση χρόνου για άρδην συγχωρητικότητα, τα πρωινά έχουν την μορφή της κατάλευκης αγνότητας που αλλοιώνονται στο διάβα της ημέρας, ροδοκόκκινα μάγουλα νηπίου που χάσκει αφελώς μέσα στην μαυρίλα των μεγάλων, τα παιδιά είναι τα πρωινά της εαλωμένης αθωότητάς μας, οι γαλάζιες ποδιές με τους άσπρους γιακάδες, που δήλωναν τα πλουμιστά κάλλη του αυθόρμητης Καλημέρας στο στόμα τους.

"Αδυνατώ να λείψω δύο συνεχόμενες Κυριακές από την εκκλησία, ας με σκοτώσουν...

Ειδοποιήθηκε πως θα τον σκοτώσουν όταν θα πάει στην εκκλησία, κάθε Κυριακή καθώς πήγαινε ... 

'Ελειψε μια Κυριακή...

Πριν την επόμενη ξαναπληροφορείται πάλι πως όταν θα πηγαίνει στην εκκλησία για τον όρθρο, θα του την έχουν στημένη, και θα τον σκοτώσουν.

Η απάντηση του Καποδίστρια:

«Να είσαι της Εκκλησίας αλλά όχι και τόσο πολύ..!»

"...και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου..."(Λουκ. 21,18)

Ο Κύριος μας λέγει την αλήθεια. Μια αλήθεια που πονά. Ποια είναι η αλήθεια αυτή; 

Η αλήθεια ότι πολλοί θα είναι αυτοί που όχι απλά θα μας κάνουν πέρα από την ζωή τους, όχι μόνο θα μας απαξιώσουν, όχι μόνο θα μας χλευάσουν, όχι μόνο θα αστειευτούν μαζί μας αλλά θα μας μισήσουν επειδή αγωνιζόμαστε να ζούμε θεάρεστα, χριστιανικά, σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, σύμφωνα με τον Λόγο της Εκκλησίας, σύμφωνα με την παράδοση των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.

Και όντως είναι γεγονός ότι πολλοί είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν έναν άνθρωπο που μετανοεί και αλλάζει ριζικά την ζωή του ως άνθρωπο που έχασε τα λογικά του, ως άνθρωπο χαζό.

Πολλές φορές όμως δεν μένουν σ'αυτήν την απαξίωση, αλλά βλέπεις πλέον το μένος των ανθρώπων αυτών να βγαίνει προς τον άνθρωπο που πλέον δεν συμβιβάζεται με την αμαρτία.

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός (Δοξαστικόν)

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης,

σήμερα, Κυριακή 14 Ὀκτωβρίου 2018)

Δόξα... Ἦχος πλ. δ'

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ Πνεύματος ἁγίου, μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καὶ φύσιν, καὶ τὸ μυστήριον τῆς θεολογίας, τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ· οὓς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες· Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Νικαίας τὸ καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Η αξία της ψυχής

«Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».

Μέ τήν φαντασία μας ἄς σχηματίσουμε μιά ζυγαριά πού νά ζυγίζη ὄχι τήν ὕλη, ἀλλά νά ζυγίζη ἀξίες στόν κόσμο αὐτό, καί ἄς τήν κρεμάσουμε πάνω ἀπό τά ἀστέρια. 

Στήν μιά μεριά νά βάλουμε τόν θησαυρό ὅλου τοῦ κόσμου. Νά μαζέψουμε τά διαμάντια, τά μαργαριτάρια, ὅ,τι πολύτιμο ὑπάρχει στήν γῆ, στήν θάλασσα καί σέ ὅλο τό πλανητικό μας σύστημα, νά τό βάλουμε στήν μιά μεριά τῆς πλάστιγγος καί ἀπό στήν ἄλλη μεριά νά βάλουμε μιά ψυχή, ὄχι κανενός βασιλιᾶ, οὔτε κανενός αὐτοκράτορος ἤ σοφοῦ, οὔτε κανενός κοσμοκράτορος τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά νά βάλουμε τήν ψυχή ἑνός ταπεινοῦ, ἑνός περιφρονημένου, ἑνός ἀσήμου ἀνθρώπου. 

Νά πιστέψωμεν περισσότερον εἰς τήν αἰωνιότητα

«Ἂν πιστεύαμε στὴν αἰωνιότητα, θὰ παραδινόμαστε λιγότερο στὴν στιγμὴ» (Γκαῖτε).

Ἐπίκαιρα ὅσο ποτὲ φαίνεται νὰ ἀκούγονται τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Γκαῖτε καθὼς μοιάζει νὰ δικαιώνονται ὅσοι ἀποκαλοῦν τὴν ἐποχὴ μας «ἐποχὴ τῆς κενότητας», ἀφοῦ κυρίαρχο στοιχεῖο της εἶναι τὸ αἴσθημα τῆς ἀπογοήτευσης καὶ τῆς διάψευσης τῶν προσδοκιῶν, τῆς ψυχικῆς καὶ συναισθηματικῆς ἀνεπάρκειας στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. 

Μεθυσμένοι στὴν εὐημερία τῆς κατανάλωσης καὶ ἀφομοιωμένοι ἀπὸ τὸν… «πολιτισμὸ» τῆς ἀδηφαγίας, ποὺ ὀνομάσαμε πρόοδο καὶ εὐημερία δὲν διστάσαμε νὰ νεκρώσομε τὴν συνείδησή μας μὲ κατανάλωση, ἀπαντώντας μέ… shopping therapy στὴν πνευματική μας ἀτροφία. 

Ἡ διαφήμιση καὶ τὸ μάρκετινγκ μᾶς ἔπεισαν ὅτι ἡ εὐτυχία μας ἔγκειται στὴν δυνατότητα νὰ ἀγοράζομε καὶ νὰ καταναλώνομε. Ὅραμά μας: Τὸ νὰ μποροῦμε νὰ ἔχομε καὶ νὰ καταναλώνομε περισσότερα ἀπ΄ ὅσα μᾶς χρειάζονται. 

Πως να υπομένουμε τους πειρασμούς

Όσοι είναι φίλοι του Θεού, όσοι έχουν κλείσει μέσα τους τον Κύριο σαν ένα πολύτιμο θησαυρό, δέχονται με πολλή χαρά τις βρισιές και τις ατιμίες, και αγαπούν με καθαρή καρδιά, σαν ευεργέτες, αυτούς που τους αδικούν. 

Ο Χριστός, ο αναμάρτητος, ραπίσθηκε άδικα από ένα δούλο, κι έτσι έγινε το πρότυπο όλων μας στην ανεκτικότητα, τη μεγαλοψυχία και τη μακροθυμία. Αλλά μόνο ραπίσθηκε; Αν πάρουμε από την αρχή τα γεγονότα της ένσαρκης οικονομίας Του, θα δούμε πως αυτή δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μια αλυσίδα ταπεινώσεων και εξευτελισμών. 

Πρώτα-πρώτα ο Κύριος, όντας Θεός, καταδέχθηκε να έρθει στη γη, «μορφήν δούλου λαβών», και να ζήσει ανάμεσά μας σαν ένας άσημος και φτωχός «τέκτονος υιός». Μέχρι τα τριάντα Του χρόνια βοηθούσε τον άγιο Ιωσήφ στο ταπεινό επάγγελμα του ξυλουργού. Ύστερα, όσο κήρυττε και θαυματουργούσε, υπέμεινε το διασυρμό, τη συκοφαντία και τις επιβουλές των Φαρισαίων και Γραμματέων. 

Και τέλος, πιάστηκε, χλευάσθηκε, μαστιγώθηκε, ραπίσθηκε και σταυρώθηκε. Ποιος; Ο αθώος από τους φταίχτες. Ο ευεργέτης από τους ευεργετημένους. Ο Θεός από τους ανθρώπους! Και γιατί όλα τούτα; Πρώτα, για να μας σώσει, όπως όλοι ξέρουμε. 

Γιατί ο άνθρωπος φεύγει από το Θεό;

Κανένας, ποτέ, δεν απομακρύνθηκε από τον Θεό επειδή θέλησε να γίνει καλύτερος! Κανένας, ποτέ, δεν έφυγε από την εκκλησία, επειδή δυσκολευόταν να κατανοήσει το πιστεύω της!

Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος ποτέ δεν ξεκόβει από την εκκλησία και από τον Θεό για κάποια λογική αιτία· για κάτι το καλύτερο, το πνευματικότερο, το αγιώτερο.

Ο Χριστός στην παραβολή του μεγάλου Δείπνου αναφέρει τρεις αιτίες, τρεις λόγους που κάνουν τον άνθρωπο να γυρίζει την πλάτη του στον Θεό: τον εγωισμό, τα εγκόσμια, το sex.

Στην παραβολή του μεγάλου Δείπνου:

• ο πρώτος προσκεκλημένος αρνήθηκε την πρόσκληση του Άρχοντα για το Βασιλικό Δείπνο, γιατί, λέει, είχε αγοράσει χωράφι·

Το κλειδί για την πνευματική ζωή είναι η ευχή…

Να προσεύχεσθε στον Θεό με ανοικτά τα χέρια. Αυτό είναι το μυστικό των αγίων.

Μόλις άνοιγαν τα χέρια τους, τους επεσκέπτετο η θεία χάρις. Οι πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν ως πιο αποτελεσματική τη μονολόγιστη ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Το κλειδί για την πνευματική ζωή είναι η ευχή. 

Την ευχή δεν μπορεί κανείς να τη διδάξει, ούτε τα βιβλία, ούτε ο γέροντας, ούτε κανείς. Ο μόνος διδάσκαλος είναι η θεία χάρις. Αν σας πω ότι το μέλι είναι γλυκό, είναι ρευστό, είναι έτσι κι έτσι, δεν θα καταλάβετε, αν δεν το γευθείτε. Το ίδιο και στην προσευχή, αν σας πω, «είναι έτσι, νιώθεις έτσι» κ.λπ., δεν θα καταλάβετε ούτε θα προσευχηθείτε, «ει μη εν Αγίω Πνεύματι». 

Μόνο το Πνεύμα το Άγιον, μόνο η χάρις του Θεού μπορεί να εμπνεύσει την ευχή. Δεν είναι δύσκολο να πείτε την ευχή αλλά δεν μπορείτε να την πείτε σωστά, γιατί κλωτσάει ο παλαιός εαυτός σας. Αν δεν μπορείτε στην ατμόσφαιρα της χάριτος, δεν θα μπορέσετε να κάνετε την ευχή. 

Όταν, εάν, τώρα...

Ένα μικρό κορίτσι με γιασεμιά στα μάτια,

συνάντησε το όταν και το ρώτησε,

Εσένα πια είναι η δουλειά σου ;

Εγώ του απάντησε το όταν, μεταθέτω συνεχώς τα πράγματα στο μέλλον,

τα μακραίνω τόσο πολύ που δεν προλαβαίνει ή ξεχνά κανείς στο τέλος

να ζήσει.

Δεν μου αρέσεις είπε το κορίτσι και σκόρπισε τα φύλλα του γιασεμιού.

Κάνεις ό,τι λέει ο κόσμος;

Συχνά οι γονείς, καλοί μου φίλοι, λένε: «Μη αργείς το βράδυ, τι θα πουν οι διπλανοί;». Ή «μη ντύνεσαι έτσι, τι θα πουν οι γείτονες;». Ή «μη καπνίζεις μπροστά σε άλλους, θα μας κουβεντιάζουν».

Η αντίδρασή μας είναι κάπως έτσι: «Αφήστέ με πια! Τι θα πει ο ένας, τι θα νομίσει ο άλλος. Εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος». 

Πολύ καλά. Ας πάμε πιο κάτω.Όταν γίνεται πάρτυ ή η τάξη μας πηγαίνει κάποιο Σάββατο σε κάποιο νυχτερινό κέντρο, παρά τους αρχικούς δισταγμούς μας, τελικά πηγαίνουμε! 

Όταν οι φίλοι μας προσφέρουν τσιγάρο, παρόλο που δεν το θέλουμε, που δεν συμφωνούμε, που γνωρίζουμε πολύ καλά τις βλαβερές του επιπτώσεις, τελικά το δεχόμαστε και μπορεί να εξελιχθούμε και σε καπνιστές μάλιστα! 

Τι έκανα λάθος; Τι κάνω λάθος;

Στην αρχή της πνευματικής σου προσπάθειας ήρθε η Χάρις του Θεού και σε επισκίασε. Όλα γινόταν με χαρά και εύκολα. Είχες μέσα σου χαρά, αισθανόσουν τον Χριστό στην προσευχή σου, στην ανάσα σου, στην ζωή σου.

Τώρα νιώθεις ότι Τον έχεις χάσει. Απογοητεύεσαι. Στις δυσκολίες, στους πειρασμούς και στις δοκιμασίες της ζωής σου νιώθεις μόνη σου. Ψάχνεις τον Θεό μα δεν Τον βρίσκεις. Αισθάνεσαι εγκαταλελειμμένη. Εκκλησιάζεσαι, μελετάς τον Λόγο του Θεού, εξομολογήσε τακτικά, όμως ο Θεός είναι απών. Πού είναι ο Χριστός; Πού πήγε η Χάρις του; Τι έκανα λάθος; Τι κάνω λάθος; Αυτά και άλλα πολλά μου έγραψες. 

Αυτό που βιώνεις το έχουν περιγράψει μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας από την δική τους πείρα. Το αίσθημα αυτό της εγκατάλειψης του Θεού είναι ένα γεγονός το οποίο στιγματίζει την πνευματική προσπάθειά μας λόγο του ναρκισσισμού μας. 

Σκέψου ότι μόνο που νιώθεις αδικημένη, εγκαταλελειμμένη είναι δείγμα του εγωισμού. Δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι έκανες κάτι λάθος. Περιμένεις την αναταπόδωση ως ένα μισθωτός. Θέλεις τον Χριστό, λες· όμως ουσιαστικά προσδοκείς κάτι από τον Χριστό. 

Το παράπονο και η γκρίνια αιχμαλωτίζουν σήμερα τις ζωές μας

Οι Αγγελόμορφοι και αρχαγγελικοί άνθρωποι χαίρονται με όλα όσα τους έρχονται, διότι ξέρουν πως «τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. γ΄20).

Η τελειότερη μορφή προσευχής είναι η αέναος δοξολογία του Θεού. Όποιος ευχαριστεί τον Θεό συνεχώς, ομοιάζει με τους αγγέλους, οι οποίοι δορυφορούν τον Κύριο και ψάλλουν ύμνους επινίκιους προς τον Δημιουργό του σύμπαντος.

Όμως τί θλιβερό… Το παράπονο και η γκρίνια αιχμαλωτίζουν σήμερα τις ζωές μας. Όλος ο κόσμος στριμώχνεται και φωνάζει, του φταίνε όλα, θλίβεται σε όλα, δεν αναπαύεται σε τίποτα. 

Παραπονούμαστε με τους ανθρώπους, παραπονούμαστε με τα δυσάρεστα γεγονότα που έρχονται αιφνιδίως στη ζωή μας.

Οἱ Ἅγιοι Εὐλάμπιος καί Εὐλαμπία τά ἀδέλφια

Ἔζησαν στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ (296 μ.Χ.). Ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν ἦταν σκληρὸς καὶ ἀνελέητος. Γι’ αὐτό, ὁ Εὐλάμπιος καὶ ἡ ἀδελφή του Εὐλαμπία κρύβονταν μαζὶ μὲ ἄλλους χριστιανοὺς στὸ βουνό. Ἐκεῖ, ζοῦσαν καλλιεργώντας τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη τῶν Ἱερῶν Γραφῶν.

Κάποια μέρα, ὁ Εὐλάμπιος πῆγε στὴ Νικομήδεια νὰ προμηθευθεῖ τροφές. Ἀλλὰ οἱ εἰδωλολάτρες τὸν ἀναγνώρισαν καὶ ἀμέσως τὸν συνέλαβαν. Βέβαια, στὴν ἐρώτηση τοῦ βασιλιὰ ἂν πιστεύει στὸ Χριστό, ὁμολόγησε φανερὰ ὅτι εἶναι χριστιανός, ὁπότε τὸν ἔβαλαν μέσα σὲ εἰδωλολατρικὸ ναὸ γιὰ νὰ θυσιάσει μὲ τὴ βία. 

Ὁ Εὐλάμπιος, ὅμως, διὰ τῆς προσευχῆς συνέτριψε τὸ εἴδωλο τοῦ θεοῦ Ἄρη. Καὶ ἐνῷ ἄρχισαν νὰ τὸν μαστιγώνουν μὲ τὸν πιὸ ἀπάνθρωπο τρόπο, ὅρμησε ἡ ἀδελφή του Εὐλαμπία, καὶ ἀφοῦ τὸν ἀγκάλιασε, παρακάλεσε τὸ Θεὸ νὰ τὴν ἀξιώσει νὰ συμμαρτυρήσει μὲ τὸν ἀδελφό της. Τότε ἔβαλαν καὶ τοὺς δυὸ σὲ ἕνα καζάνι μὲ βραστὸ νερό. Ἀλλὰ διὰ θαύματος αὐτοὶ δροσίζονταν, καὶ ἔτσι βγῆκαν σῶοι καὶ ἀβλαβεῖς.

Αὐτὸ ἔκανε νὰ πιστέψουν στὸ Χριστὸ 200 εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι μαζὶ μὲ τὸν Εὐλάμπιο καὶ τὴν Εὐλαμπία ἀποκεφαλίστηκαν ὑπὲρ τῆς ἀλήθειας τοῦ Κυρίου.

Καὶ ὅπως λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, «Δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῃ τὸ ἀγαθόν». Δηλαδή, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη θὰ ἀποδοθεῖ στὸν καθένα ποὺ ἐργάζεται τὸ ἀγαθὸ καὶ πεθαίνει γι’ αὐτό.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Τῆς φύσεως θεσμῷ, συνημμένοι ἐνθέως, ὁμόψυχοι στερρῶς, ὡς ὁμαίμονες θεῖοι, αὐτάδελφοι Μάρτυρες, ἐν ἀθλήσει ὡράθητε, ὦ Εὐλάμπιε, σὺν τῇ σεμνῇ Εὐλαμπίᾳ· ὅθεν στέφανον, νικητικὸν δεδεγμένοι, ἡμᾶς διασῴζετε.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Τοὺς γενναίους Μάρτυρας, καὶ ἀδελφοὺς κατὰ σάρκα, τὸν σοφὸν Εὐλάμπιον, καὶ Εὐλαμπίαν τιμῶμεν· οὗτοι γὰρ, τῶν παρανόμων μηχανουργίας, ᾔσχυναν,ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Σταυρωθέντος· ἀνεδείχθησαν διό περ, Μαρτύρων δόξα, ὁμοῦ καὶ καύχημα.

Μεγαλυνάριον.

Ἐκλαμπρὸν ἐν ἄθλοις καὶ θεαυγῆ, Εὐλάμπιε Μάρτυς, Εὐλαμπία ἡ εὐκλεής, σὲ τεθεαμένη, ἐκλάμπρως κοινωνεῖ σοι, τῶν ὑπερλάμπρων πόνων· μεθ’ ἧς τιμῶμέν σε.

Ο Θεός υπάρχει. Σε εμάς απομένουν δυο πράγματα:

Ο αληθινός Θεός δεν είναι αυτός που ξοδεύεται, αυτός ο οποίος εξευτελίζεται με πρόχειρες φανερώσεις κατά το θέλημα του ανθρώπου, αλλά είναι αυτός που κρύβεται στις ταπεινές γωνιές και στις μυστικές στροφές της πορείας αυτής της ζωής. 

Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπό τοῦ νῦν, καί ἕως τοῦ αἰῶνος (Από πού προέρχεται;)

Υπάρχει μία φράση που ακούμε στο τέλος της Θείας Λειτουργίας: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο, από του νυν και έως του αιώνος». Από πού προέρχεται;

Έχει λεχθεί από τον Άγιο και Δίκαιο Ιώβ (+6 Μαΐου)

O Ιώβ ήταν άνθρωπος πολύ πλούσιος, ευσεβής, ενάρετος και δεν αδικούσε κανέναν. Απέφευγε το κακό. Είχε επτά γιους και τρεις κόρες. Όμως απανωτές συμφορές του προέκυψαν. Ληστές έκλεψαν τρεις φορές τα κοπάδια του, έσφαξαν τους δούλους του, φωτιά έκαψε τα υπόλοιπα πρόβατά του και τέλος το σπίτι του κατέρρευσε σκοτώνοντας τα παιδιά του…και τα δέκα!

Μετά από όλες αυτές τις συμφορές αρρώστησε κιόλας, κόλλησε κάτι σαν λέπρα. Παρόλα αυτά ποτέ δεν έπαψε να δοξάζει τον Θεό ούτε πριν, ούτε μετά.

Αν φτιάξεις τον εαυτό σου, θα φτιαχτεί κι ένα κομμάτι απ' την Εκκλησία

[...] θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στον π. Παΐσιο. Νέος άνθρωπος τότε, με τη συνηθι­σμένη στους νέους ανθρώπους έπαρση και οξύτατη κριτική για τα κακώς κείμενα στο χώρο της Εκκλησίας. 

Ό γέροντας με δέ­χτηκε με πολλή αγάπη και κου­βεντιάσαμε για πολλά θέματα. Προς το τέλος σηκώθηκε, πήγε στο μηχάνημα για να μου φτιά­ξει ένα εικονάκι. Σέ μια στιγμή γύρισε και μου είπε:

- «Κοίταξε, εύλογημένε, να φτιάξεις τόν εαυτό σου. Αν φτιάξεις τον εαυτό σου, θα φτιαχτεί κι ένα κομμάτι άπ' την Έκκλησία. Κι αν φτιάξουμε όλοι τον εαυτό μας, αυτό θα έχει θετικό αντί­κτυπο στο σώμα της Έκκλησίας!».

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή Γ΄Λουκά

H ανάσταση του γιου της χήρας στη Ναΐν 

Λουκ. 7, 11-16 

Το θαύμα που μας διηγείται σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι σε όλους μας γνωστό: ο Χριστός, ακολουθούμενος από τους μαθητές Του αλλά και από πολύ κόσμο, πήγαινε να κηρύξει στην πόλη Ναΐν. Καθώς πλησίασαν στην πύλη της πόλεως, συνάντησαν μια νεκρική πομπή, μια χήρα μάνα να συνοδεύει το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία, και μαζί της βέβαια αρκετός κόσμος. 

Όταν την είδε ο Ιησούς, τη σπλαχνίστηκε και της είπε «μην κλαις»· στη συνέχεια πλησίασε τη σωρό και είπε «νεαρέ, σε σένα μιλάω, σήκω!». Αμέσως ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει, ο δε Χριστός τον έδωσε στην μητέρα του. Όλος ο λαός που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα, κυριευμένος από δέος δόξαζε τον Θεό λέγοντας ότι ο Θεός επισκέφτηκε τον λαό Του, στέλνοντας ανάμεσά τους έναν μεγάλο προφήτη. 

Το συγκεκριμένο θαύμα είναι ένα από τα ελάχιστα που κάνει ο Χριστός χωρίς να Του ζητηθεί, χωρίς την επιβεβαίωση της πίστεως εκ μέρους εκείνου που δέχεται την έκτακτη ευεργεσία του Θεού. Έχουμε δει ότι πάντα, όσες φορές κάποιος παρακαλούσε τον Κύριο να επέμβει θαυματουργικά, η απάντηση του Χριστού ήταν «ας γίνει κατά την πίστη σου» ή «η πίστη σου σε έσωσε» ή ακόμη «άμα πιστεύεις, όλα είναι δυνατά». 

† Κυριακῇ 7 Ὀκτωβρίου 2018 (Γ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. ζ' : 11-16

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ, καὶ ὄχλος πολύς. Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ·καὶ αὕτη ἦν χήρα· καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος, ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ, καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε. Καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ.

Όσιος Σέργιος του Νούρμα (†1412)

Ο όσιος Σέργιος ήταν Έλληνας στην καταγωγή. Εκάρη μοναχός στον Άθωνα και από εδώ αργότερα πήγε στη Ρωσία και έγινε μαθητής του οσίου Σεργίου του Ραντονέζ, στη Λαύρα της Αγίας Τριάδος.

Ποθώντας μεγαλύτερη ησυχία αποτραβήχθηκε στην επαρχία του Ομπνόρσκ και με την ευλογία του μεγάλου Σεργίου κατοίκησε στις απότομες όχθες του ποταμού Νούρμα.

Ὁ Βελουχιώτης στήν ἐκκλησία καί ὁ ὑπουργός Θρησκευμάτων στό καφενεῖο!

Πολλὲς φορὲς ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἄλλα λέμε, ἄλλα πιστεύουμε καὶ ἄλλα πράττουμε. Τὸ παρακάτω περιστατικὸ μοῦ τὸ διηγήθηκε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἀγάθωνος Γερμανός, καλὸς φίλος καὶ πατριώτης ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο, ποὺ εἶχε καταφύγει στὸν Ἄρη τὸν Βελουχιώτη, ὅταν τὸν κυνηγοῦσαν οἱ Γερμανοί, καὶ κάθησε γιὰ κάποιο διάστημα μαζί του. 

Μοῦ διηγήθηκε, λοιπὸν τὰ ἑξῆς: 

«Στὶς 17   Ἰανουαρίου τοῦ 1943 βρισκόμαστε μὲ τὸν Ἄρη τὸν Βελουχιώτη, τὸ πραγματικὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ἦταν Ἀθανάσιος Κλάρας, σὲ ἕνα ὕψωμα κοντὰ σ’ ἕνα χωριὸ τῆς Εὐρυτανίας. Ὅταν χτύπησε ἡ καμπάνα τοῦ χωριοῦ, μὲ ρωτάει ὁ Βελουχιώτης, «γιατί χτυπάει ἡ καμπάνα τοῦ χωριοῦ;». 

«Δὲν ξέρω», τοῦ ἀπαντῶ. 

«Δὲν ξέρεις;» μοῦ λέει ἔκπληκτος. 

«Αὔριο εἶναι τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου. Καὶ πρέπει νὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία! Παπα-Γερμανέ, εἶσαι παπὰς καὶ δὲν ξέρεις τί εἶναι αὔριο; Είναι δυνατόν;». 

Γιατί παιδί μου αντιστέκεσαι στην αγάπη του Χριστού;

Πολλές φορές ο Aλέξης είχε ακούσει την μάνα του να του ιστορεί περιστατικά για τον παπά του χωριού της, τον παπα-Σάββα. Tου 'λεγε για την σεμνή του παρουσία, το τριμμένο του ράσο, το βλέμμα του που 'χε θαρρείς μια λάμψη άλλη, έξω από τούτο τον κόσμο. Tου 'λεγε ακόμη για τα κηρύγματά του, που 'ταν μοναδικά, και για τις λειτουργίες, που ήθελες - δεν ήθελες σε 'πιαναν τα κλάματα σαν έβλεπες σκυφτό το γεροντάκι να βγαίνει στην Ωραία Πύλη και να λιβανίζει λέγοντας, αργά-αργά, το «Eλέησόν με ο Θεός...»

Mα ο Aλέξης κάτι τέτοια δεν τα είχε σε μεγάλη υπόληψη. Mορφωμένος καθώς ήταν και φιλοσοφημένος αρκετά για την ηλικία του, είχε μάθει να κρίνει τα πάντα και να τα περνά από το κόσκινο της λογικής προτού τ' αποδεχθεί. Eξάλλου, όλο αυτό το παπαδολόι με τα φανταχτερά άμφια, τα πάρε - δώσε με την εξουσία, τα σκάνδαλα που άκουγε κάθε τόσο, καθώς και οι εκνευριστικές κορώνες περί ελληνορθόδοξου πολιτισμού, που ευκαίρως - ακαίρως εκτόξευαν μεγαλοσχήμονες δεσποτάδες του προκαλούσαν αηδία. Γι' αυτό και κείνος πολλά με την Eκκλησία δεν είχε.

Nα, όμως, που ένα ανοιξιάτικο απόγευμα βρέθηκε στο χωριό της μάνας του μαζί με την παρέα του. Eίχαν πάει, φοιτητές αυτοί της Nομικής, να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο μακριά από το θόρυβο της πόλης στο εξοχικό του Aλέξη, στο πατρικό σπίτι της μάνας του. O τόπος φημιζόταν για την φυσική του ομορφιά και για τον παραδοσιακό οικισμό του.

Μην το ελπίζετε…

Ας μην πιστεύουμε ότι θα έχουμε πάντοτε εσωτερική θέρμη ή ότι θ’ απολαμβάνουμε διαρκώς εσωτερική γλυκύτητα. Αυτό μην το ελπίζετε.

Αντίθετα, να περιμένετε συχνά ξαφνικές μεταπτώσεις. Γι’ αυτό όταν σας πολεμά η ακηδία και η κατάθλιψη, να τις αντιμετωπίζετε σαν κάτι συνηθισμένο στην πνευματική ζωή.

Δεν επιτρέπεται να γογγύζουμε. Ας κάνουμε υπομονή την περίοδο αυτή και θα έρθουν φωτεινές ημέρες. Έχετε θάρρος και αγωνισθείτε στην προσευχή. Είναι πηγή παρηγοριάς, Είναι φωτισμός στους λογισμούς και δύναμη στον αγώνα.

Οι θλίψεις στην παρούσα ζωή είναι περισσότερες από τις χαρές. Άλλοτε τις στέλνει ο Θεός για να ξυπνήσουμε από τον πνευματικό ύπνο, να σταματήσουμε τις αμαρτίες, να καθαρισθούμε με την μετάνοια. 

Οι Άγιοι Κυπριανός και Ιουστίνα – Τα είδη της μαγείας και πως να φυλάγονται οι χριστιανοί

Τον 3ον αιώνα μ.Χ. στην Αντιόχεια της Συρίας ζούσε ένας Καρχηδόνιος στην καταγωγή, πλούσιος, ευγενής, μορφωμένος και πολύ ικανός στη μαγεία, ο Κυπριανός. Διέθετε τέτοια ικανότητα, ώστε καλούσε τους δαίμονες και τους έστελνε να εξυπηρετήσουν όποια εντολή τους έδινε σε βάρος των θυμάτων του.

Στην ίδια πόλη κατοικούσε μία ευσεβής παρθένος, πιστή χριστιανή, η Ιουστίνα. Τούτη την κόρη ένας νεαρός πλούσιος ειδωλολάτρης με άσωτη ζωή, ο Αγλαίδας, θέλησε να την εμπλέξει στα δίχτυα του. Επειδή όμως όλες του οι προσπάθειες δεν έφεραν αποτέλεσμα, έτρεξε στη μαγική δύναμη του Κυπριανού. Πραγματικά, ο Κυπριανός άρχισε να στέλνει διάφορους δαίμονες, για να ξελογιάσει την Ιουστίνα και να την υποδουλώσει στα αμαρτωλά σχέδια του Αγλαίδα. 

Οι δαίμονες γύριζαν άπρακτοι στον Κυπριανό χωρίς να καταφέρνουν καν να πλησιάσουν στην κόρη, διότι, όπως έλεγαν, με το σημείο του Σταυρού τους έκαιγε και δεν μπορούσαν να σταθούν κοντά της. Όμοια άπρακτος γύρισε και ο άρχοντας των δαιμόνων, τον οποίο χρησιμοποίησε στο τέλος ο Κυπριανός ως έσχατο όπλο του.

Η πραγματική αυτή ήττα των δαιμονικών δυνάμεων άνοιξε τα μάτια της ψυχής του Κυπριανού. Κατανόησε την πλάνη του και την ακαταμάχητη δύναμη του Ιησού Χριστού. Έτσι, αληθινά μετανοημένος προσπίπτει στον επίσκοπο Αντιοχείας Άνθιμο, καίει μπροστά του όλα τα μαγικά βιβλία και ζητάει να γίνει χριστιανός.