Είναι αιτία και αφορμή

Βασιλεία των ουρανών, στην οποία βρίσκεται ο ίδιος ο Θεός, δεν είναι μόνο η θέση της μελλοντικής διαμονής των δικαίων στην αιωνιότητα. 

Είναι και η «κατ’ ενέργειαν» χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία ενοικεί στις ευσεβείς ψυχές, όσων είναι δεκτικοί, εξαιτίας της υπακοής τους στις θείες εντολές. 

Για όσους λένε «το Ευαγγέλιο πρέπει να προσαρμοστεί στους καιρούς μας»!

«… Γιατί σήμερα, όπως τονίζουν τα άλλα λεγόμενα της οσιότητάς σου, υπάρχει τελείως εσφαλμένη επιλογή και ανυποταξία.

Σχεδόν όλοι, θα μπορούσαμε να πούμε, στηρίζονται σας ανθρώπινες συνήθειες και στις εξουσίες των καθοδηγητών τους οι οποίες είναι αντίθετες προς τις εντολές του Θεού. Και προτιμούν μάλλον να ακολουθούν τη ζωή του τάδε και του τάδε ηγουμένου, παρά των θεοπνεύστων πατέρων.

Γι’ αυτό οι ποιμένες, μεταξύ των οποίων πρώτος εγώ, έχουμε κυριευθεί από αφροσύνη και δεν επιζητούμε τον Κύριο, ούτε ακολουθούμε τα ίχνη της άμεμπτης και σταθερής ζωής, αλλ’ ενεργούμε σαν να πάλιωσε ο νόμος του Θεού και έγινε ανενεργό το Ευαγγέλιο και ατόνησαν οι πνευματικοί θεσμοί και, για να πω και το πιο βλάσφημο, σαν να έχει αλλοιωθεί ο αναλλοίωτος Θεός.

Γιατί αυτό σημαίνει το ότι λένε και κατηγορούν τους χρόνους και τις ημέρες και τις γενεές, λέγοντας ότι ήταν διαφορετικές εκείνες και διαφορετικές αυτές.

Ελάτε σ’ εμένα

Στην εκκλησία συντηρείται η χαρά όσων χαίρονται, στην εκκλησία βρίσκεται η ευθυμία των πικραμένων, η ευφροσύνη των λυπημένων, η αναψυχή των βασανισμένων, η ανάπαυση των κουρασμένων. 

«Aββά, τι να κάνω πού χάνεται η ψυχή μου;»

Ένας αδελφός πήγε στο όρος της Φέρμης. στον μεγάλο γέροντα, και του είπε:

«Αββά, τι να κάνω που χάνεται η ψυχή μου;».

«Γιατί, παιδί μου;» τον ρώτησε ο γέροντας.

Ο αδελφός αποκρίθηκε:

«Όταν ήμουν στον κόσμο, έκανα στ’ αλήθεια πολλές νηστείες και αγρυπνίες και είχα μέσα μου πολλή κατάνυξη και θέρμη. Τώρα όμως δεν βλέπω μέσα μου κανένα καλό».

«Πίστεψέ με, παιδί μου», του είπε ο γέροντας «όσα έκανες όταν ήσουν στον κόσμο, τα έκανες επειδή η κενοδοξία και ο έπαινος των ανθρώπων έβαζαν μέσα σου αυτή την προθυμία, ο Θεός όμως δεν τα δεχόταν. 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

† Κυριακῇ 28 Ἰουνίου 2020 (Γ' Ματθαῖου)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. στ' : 22-33 

Εἶπεν ὁ Κύριος· ῾Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδείς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει, οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; Τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; Καὶ περὶ ἐνδύματος, τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει. Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων.

Πρέπει να τιμωρείται και να ξεριζώνεται

Γιατί η ανυπομονησία σε κάποια μικρά και ασήμαντα πράγματα τιμωρείται αμέσως εσωτερικά; 

Γιατί κάθε στιγμιαία καρδιακή κίνηση προς την αμαρτία λογαριάζεται και τιμωρείται άμεσα; 

Η πρώτη θυγατέρα του Θεού είναι η ελεημοσύνη

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους.

Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχός.

– Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;

– Αμ’ τίνος να’ ναι;

– Και δεν τα τρως;

– Βρε φύγε από δω!

– Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.

– Φύγε σου είπα, παράτα με.

– Αφεντικό!

– Φεύγεις ή δεν φεύγεις;

– Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός…

Μετά τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά…

Οἱ πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους.

Γί’ αὐτὸ ἄφησε μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά Του, ὥστε νὰ σὲ δυναμώσει στὸν ἀγῶνα σου. Ἡ ἐλπίδα στὸ Θεὸ δὲν ὁδηγεῖ ποτὲ στὴν ἀπελπισία.

Οἱ πειρασμοὶ φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Θεὸς ξέρει τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός μας καὶ παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας. Νὰ φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἄγρυπνοι καὶ προσεκτικοί, γιὰ νὰ μὴ βάλουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας σὲ πειρασμό.

Είναι φίλος μας

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου …;» (Ιω. 15,14).

 Σαν φίλο να τον ατενίζομε και να τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε; 

«Το Ψαλτήρι μαστίζει τους δαίμονες»

…Ἡ ἁγιοτόκος καὶ ἡρωοτόκος Κρήτη γιὰ πολλὰ μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ. Ἐξαιρέτως, ὅμως, μπορεῖ νὰ μεγαλύνεται, διότι σ’ αὐτοὺς τοὺς σκοτεινοὺς χρόνους δὲν ἔπαψε νὰ προσφερει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔνθεους ἀγωνιστὲς καὶ ἡγιασμένους ἀθλητές.

Στῦλοι ἄσειστοι καὶ ἑδραῖοι εἶναι τὰ μοσχομυρισμένα μνήματα τοῦ γέροντος Ἀναστασίου, στὸ Μοναστήρι τοῦ Κουδουμᾶ, τοῦ γέροντος Εὐμενίου στὴν Ἐθιά, τοῦ γέροντος Θεοδώρου, στὸ Κεφάλι, τοῦ γέροντος Εὐμενίου, στὸ Ρέθυμνο. Καὶ φαεινὲς λαμπάδες εἶναι ποὺ μεταφέρουν τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στὸν πεπλανημένο, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, κόσμο μας.

Ἀπὸ τοὺς πολύτιμους θησαυρούς ποὺ περικρατοῦμε, τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Θεοδώρου, ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἡγιασμένη κληρονομία του, καταθέτουμε, πρὸς ὠφέλεια καὶ ἐπιστηριγμό, τοῦτον τὸν λόγο του:

Έτσι γίνεται, όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό!

Άκουσε ένα θαυμαστό γεγονός που έγινε εδώ στο Άγιον Όρος και ίσως έως τώρα δεν το έχεις ακούσει.

Έτυχε κάποιος στις ημέρες μας εδώ στα Κατουνάκια, που εγώ δεν τον πρόφθασα, γιατί πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Αυτός ήταν υποτακτικός σε ένα Γέροντα τυφλό. Λοιπόν μία ημέρα ήλθε ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλί του. Και τον ρωτά ο νέος μοναχός­ :

-Από πού είσαι;

Και αυτός ήταν χωριανός του.

Λοιπόν δεν του έδωκε γνωριμία, μόνον του είπε τί κάμνει ο τάδε – για τον πατέρα του. Του λέει ο ξένος, ότι αυτός πέθανε και άφησε τη γυναίκα του και τρία κορίτσια στους δρόμους ορφανά και πτωχά. Είχαν και έναν υιό, λέει, που έφυγε από χρόνια και δεν γνωρίζουν τι έγινε.

Λοιπόν σαν να τον κτύπησε κεραυνός τον μοναχό. Και αμέσως τον προσέβαλε η πάλη των λογισμών.

Τον κάνουν ελεεινό και τρισάθλιο

Δυστυχώς, εκείνος που παραμέλησε την καρδιά του, στερήθηκε όλα τ’ αγαθά κι έπεσε σε πλήθος κακών. 

Έδιωξε τη χαρά και γέμισε με πίκρα, θλίψη και στενοχώρια. Έδιωξε την ειρήνη και απόκτησε άγχος, ταραχή και τρόμο. Έδιωξε την αγάπη και δέχτηκε το μίσος. 

Ο παράξενος παππούλης

Κάποτε πολὺ παλιὰ σὲ ἕνα μοναστήρι στὸ Άγιον Ὅρος, πρὶν ἀκόμα ἡ ἀνθρωπότητα μάθει τί εἶναι τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ἦταν μία μικρὴ ἀδελφότητα νέων κατὰ βάσει μοναχῶν μὲ τὸν Γέροντά τους, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ αὐτὸς σχετικὰ νέος.

Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἀδελφότητα ὑπῆρχε ὅμως καὶ ἕνας μεγάλος σὲ ἡλικία παππούλης. Ὁ παππούλης τῆς ἱστορία μας, λοιπόν, δὲν ἔλεγε ποτὲ καλημέρα καὶ περπατοῦσε πάντα μὲ κατεβασμένο τὸ βλέμμα.

Ὅποτε συναντοῦσε κάποιον ἀδελφό του σταματοῦσε μπροστά του χωρὶς νὰ σηκώσει τὰ μάτια του ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ κατευθείαν γυρνοῦσε τὴν πλάτη του καὶ ἄλλαζε πορεία. Δὲν πήγαινε ποτὲ στῆς Παρακλήσεις καὶ στοὺς Ἑσπερινούς.

Μπορεῖ νὰ τὸν ἔβλεπαν καμιὰ φορᾶ στὸ ἀπόδειπνο μετὰ τὴν τράπεζα, ἀλλὰ θὰ ἔφευγε πρὶν τελειώσει. Μονάχα τὶς Κυριακὲς πήγαινε στὴν Λειτουργία καθυστερημένος καὶ καθόταν μέχρι νὰ τελειώσει. Ὅλοι οἱ ἀδελφοί του τὸν χαρακτήριζαν μονόχνωτο, παράξενο καὶ τὸν συκοφαντοῦσαν συνέχεια στὸν Γέροντά τους. 

«Έχω ένα κουτάκι..»

Έχω ένα κουτάκι μικρό σαν τον καφέ αυτό, έτσι ερμητικώς κλείνει αυτό. 

Σαν τον σταυρό, το βάζω εδώ στον κόρφο μου και πηγαίνω κάτω και κοινωνώ, οποίος έχει ανάγκη.

Όταν μελίζει ο παπάς τις μερίδες, παίρνει μία μικρή μερίδα σαν μία φακή και βάζει στην αγία λαβίδα μέσα στο άγιο Αίμα και τη βάφει έτσι. Κι είναι βαμμένη· Σώμα και Αίμα· και πηγαίνεις κατόπιν και μεταλαμβάνεις τον αδερφό, οποίος σε ζητήσει.

Λειτούργησα. Όταν τελείωσα, να πούμε, μετάλαβα εγώ, ξέχασα να βγάλω μια μερίδα από το άγιο δισκάριο να βάλω μέσα στο Αρτοφόριο και να τη βάψω. Ξέχασα. Ε, άνθρωπος είμαι κι εγώ, ξεχνάω. «Αδερφέ μου, να κάνεις λιγάκι υπομονή, γιατί ξέχασα». «Καλά».

Το κομποσχοίνι... χωρά όσους χωράει η καρδούλα σου...

Δεν είναι μερικές καλοπλεγμένες μπαλίτσες.....Δεν είναι κόσμημα.....Δεν είναι φυλαχτό.....

Δεν χρειάζεται ''διάβασμα'' γιατί γίνονται με προσευχή και αγάπη (επίσης κάθε κόμπος είναι 9 σταυροί)....

Μπορεί να γίνει η κόλαση σου (ως βιτρίνα της πνευματικότητας σου)......

Πρακτικές συμβουλές περί κατάκρισης και ανεξικακίας

Μη κατακρίνεις κανένα, κι αν ακόμα τον βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια να αμαρτάνει. Λέει ο Κύριος: «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε».

Γιατί κρίνουμε τους αδελφούς μας; Διότι δεν προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Όποιος καταγίνεται με τη γνώση του εαυτού του δεν προλαβαίνει να παρατηρεί τους άλλους. Κατάκρινε τον εαυτό σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.

Να κρίνεις την κακή πράξη, όχι αυτόν που την έκανε. Πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας αμαρτωλότερο απ’ όλους. Πρέπει να συγχωρούμε κάθε κακό του πλησίον και να μισούμε μόνο τον διάβολο που τον παρέσυρε.

Συμβαίνει κάποτε να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη. Στην πραγματικότητα όμως η πράξη αυτή μπορεί να είναι καλή, επειδή γίνεται με αγαθή πρόθεση. Η θύρα της μετανοίας είναι ανοικτή για όλους, και δεν γνωρίζουμε ποιός θα τη διαβεί πρώτος, εσύ ή αυτός που κατακρίνεις.

Η «ευλογημένη απογοήτευση»…

Ένα σημάδι ότι ξεκινάει η εν πνεύματι αληθινή ζωή είναι η «απογοήτευση». Ναι, καλά το ακούσατε, η «απογοήτευση». Θα έρθει μια στιγμή στη ζωή μας, θα τα φέρει έτσι ο Θεός, που θα αισθανθούμε απόλυτη ματαίωση από όλους και όλα.

Θα είναι μια φοβερή ψυχική και σωματική περίοδος που στον καθένα ποικίλει σε ένταση και χρόνο, ωστόσο όμως συνήθως απαραίτητη.

Η ματαίωση θα κινηθεί σε δύο επίπεδα, ένα εσωτερικό, προς τον εαυτό μας δηλαδή, κι ένα εξωτερικό, από τους άλλους. Εκεί θα βιώσουμε γεγονότα που θα μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, παρά μονάχα και ολοκληρωτικά στον Θεό. 

Η ειδωλοποίηση που κάναμε στον εαυτό μας και τα κατορθώματά του θα καταρρεύσουν. Θα δούμε γυμνή την αλήθεια, ότι ριζικά είμαστε ελλειμματικοί, ελλιπείς. Παρόλο που ο Θεός μάς έχει χαρίσει ποικίλες δυνατότητες, ωστόσο αυτές παραμένουν άγνωστες ή ανενεργές έξω από την σχέση μαζί Του, ή ακόμη και καταστροφικές, εάν αυτονομηθούν.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Ο Γέροντας Αιμιλιανός μας συμβουλεύει…

• Η αγάπη είναι μίμηση του Χριστού, διότι “αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς”. Επομένως, όταν αγαπώ, σημαίνει ότι έχω πάρει δωρεά, έχω πάρει χάρι από τον Θεό και ότι μιμούμαι τον Χριστόν.

• Η αγάπη αποσκοπεί στο να μπορή ο ένας να δίνη χαρά στον άλλον· να στερούμαι εγώ εκουσίως, για να έχη περισσότερα ο άλλος· να θυσιάζω τον εαυτό μου, για να νοιώθη ο άλλος άνετα, να νιώθη ασφάλεια στην ζωή.

• Ο Θεός θέλει να είμεθα στην καθημερινή μας ζωή τέτοιοι, ώστε να μας αγαπούν οι άλλοι και να μας νοιώθουν ευχάριστους. Να μπορούν να επικοινωνούν μαζί μας, να πουν τη χαρά τους, τη λύπη τους, τα προβλήματά τους. Να νοιώθουν ότι είμαστε καρδιές που ζούμε κοντά η μία στην άλλη και μπορούμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον.

• Να ανεχώμεθα λοιπόν τον άλλον όπως είναι. Ο ένας θα με υβρίση μάλιστα. Ο άλλος θα με επαινέση μάλιστα. Ο ένας θα μου δώση μισό ποτήρι νερό· μάλιστα. Να μην μπερδευώμαστε στην ζωή του άλλου. Μόνον, όταν μας ζητήσουν την αγάπη μας, να την δώσωμε, όπως την δίνει ο Θεός “επί δικαίους και αδίκους”. Να τηρούμε “την ενότητα του Πνεύματος”, ήτοι την πίστι την αγία πού μας έδωσε ο Θεός. Αυτά είναι ο προκείμενος αγώνας μας, τον οποίον αγαπάει ο Θεός…

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος Καβάσιλας

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος Καβάσιλας ἐγεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη κατὰ τὸ 1322 ἢ 1323 καὶ τὸ πατρικὸ ἐπώνυμό του ἦταν Χαμαετός. Ἡ ἐπιφανὴς οἰκογένειά του, προερχόμενη πιθανῶς ἀπὸ τὴν Ἤπειρο, ἀνέδειξε πολλὲς ἀξιόλογες προσωπικότητες ἀπὸ τὸν 14ο αἰώνα καὶ ἔπειτα.

Ἡ Θεσσαλονίκη ἦταν αὐτὴ τὴν ἐποχὴ «μητρόπολις τῆς φιλοσοφίας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ὅσιος Νικόλαος στὸ Ἐγκώμιό του στὸν Ἅγιο Δημήτριο, καὶ διακρινόταν γιὰ τὶς ἀξιόλογες σχολές της. Τοῦτο ὅμως δὲν ἀπέτρεψε τὸν Νικόλαο ἀπὸ τὸ ν’ ἀναχωρήσει, ἔφηβος ἀκόμη, στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ συνέχιση τῶν σπουδῶν του. Στὶς σπουδές του συμπεριέλαβε τὴ ρητορική, τὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες καὶ τὴ θεολογία.

Κατὰ τὴν ἔναρξη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου φαίνεται ὅτι ὁ Ὅσιος, λόγῳ νεαρῆς ἡλικίας, δὲν ἔλαβε ἐνεργὸ μέρος. Τὸ ἑπόμενο ὅμως ἔτος (1342) ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴ γενέτειρά του, ὅπου εὑρέθηκε σὲ μία διάσπαση χειρότερη ἀπὸ αὐτὴ τῆς πρωτεύουσας. Οἱ ταραχὲς τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχαν δώσει τὴν ἀφορμὴ τῆς κινητοποιήσεως τῶν δυνάμεων στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα.

Στὴ Θεσσαλονίκη οἱ εὐγενεῖς ἐτάχθηκαν στὸ πλευρὸ τοῦ Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ, ἐνῶ ὁ λαός, συγκινούμενος πάντοτε ἀπὸ τὸ δράμα μιᾶς χήρας βασίλισσας καὶ ἑνὸς ἀνήλικου διαδόχου, τῶν ὁποίων κινδυνεύουν τὰ δίκαια, ἐτάχθηκε μὲ τὸ μέρος τοῦ Ἰωάννου Παλαιολόγου.

Να είσαι έτοιμος κάθε στιγμή

Ο θάνατος για τους δικαίους δεν είναι συμφορά, αλλ’ αντίθετα απελευθέρωση από την τυραννία των παθών και αιώνια πνευματική ένωση με τον Κύριο. 

Η παρούσα ζωή και ο ακατάπαυστος πόλεμος των παθών συσσωρεύουν πολύ κόπο στην ψυχή. Ο κατά Θεόν θάνατος είναι ανάπαυση της ψυχής από τους κόπους. 

Μακάριος ο άνθρωπος που ελπίζει στον Κύριο!

Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάν­θρωπο Θεό.

Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα.

Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσ­σα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.

«Μια παράξενη ιστορία που άλλαξε την ζωή ενός μοναχού»

Μία διδακτική ιστορία που άλλαξε την ζωή ενός μοναχού. Μια παράξενη ιστορία που μας μαθαίνει πως «όλα τα προβλήματα λύνονται με ανεξήγητη, ακατανόητα υπέροχη και ισχυρή ταπεινοφροσύνη».

~ Ο π. Μελχισεδέκ πριν πάρει το μεγάλο σχήμα, λεγόταν ηγούμενος Μιχαήλ. Ήταν ξυλουργός, ικανός και επιμελής.

Στους ναούς και στα κελιά των αδελφών υπάρχουν μπαούλα, αναλόγια, σκαλιστά προσκυνητάρια. καθίσματα και άλλα έπιπλα από τα χέρια του. Δούλευε από το πρωί μέχρι την νύχτα.

Κάποτε δούλευε αρκετούς μήνες, χωρίς σχεδόν να βγαίνει από το ξυλουργείο. Κι όταν τελείωσε, ένιωσε τόσο άσχημα που σωριάστηκε και έμεινε στον τόπο. 

Από τις φωνές των ανθρώπων έτρεξαν αρκετοί μοναχοί, ανάμεσα τους και ο π. Ιωάννης (Κρεστιάνκιν). Όλοι ήταν σκυμμένοι από πάνω του. Ξαφνικά ο π. Ιωάννης είπε: 

Κρυφές θηλιές

«Πρόσεχε τον εαυτό σου!». Δηλαδή, από κάθε μεριά να παρακολουθείς προσεκτικά τον εαυτό σου. 

Ακοίμητα να έχεις τα μάτια της ψυχής σου. Περπατάς ανάμεσα σε παγίδες. Κρυφές θηλιές έχει στήσει στον δρόμο σου ο πονηρός. 

Το καλύτερο είναι το χαμόγελό σου

Δεν μπορείς να γνωρίσεις τίποτα και κανέναν παρά μόνο μέσα από μία σχέση. Μία σχέση θέλει θυσία, αλληλοπεριχώρηση, κατανόηση, αφοσίωση, υπομονή, αυταπάρνηση.

Δεν θα πω αγάπη, γιατί η αγάπη περικλείει όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη. Συνήθως ο μεγάλος ένοχος της αποτυχίας μας για μία υγιή σχέση με τους άλλους είναι ο εαυτός μας.

Οι σχέσεις μας φθείρονται όταν το «εγώ» μας αντί με τον καιρό να ελαττώνεται αρχίζει να αυξάνεται μέσα στην σχέση. 

Γιατί θυμόμαστε;

Η μνήμη δόθηκε στον άνθρωπο κατά τη δημιουργία του, ώστε να μπορεί μέσω αυτής να έχει συνεχή μνήμη του Θεού και να ενώνεται μ’ Αυτόν μόνιμα και δια του νου και δια της καρδίας. Γράφει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας: «μνήμη έσχομεν, ίνα τον Χριστόν φέρωμεν».

Με τη μνήμη του Θεού ο άνθρωπος ενισχύεται στην τήρηση και την εφαρμογή των εντολών, με άλλα λόγια, προφυλάσσεται από τα πάθη και δημιουργεί τις συνθήκες για την ανάπτυξη των αρετών μέσα του.

Η μνήμη του Θεού είναι η κύρια προϋπόθεση και όρος της αγάπης του Θεού, που έχει την ιδιότητα να υποκινεί και να οδηγεί σε αύξηση, η μνήμη του Θεού και η αγάπη του Θεού συμβαδίζουν (στους τελείους και απαθείς κατά τον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο).

Για τον άνθρωπο που την κατέχει, η μνήμη του Θεού γίνεται «ευφροσύνης χαριστική», γεννά στην ψυχή του «ηδονήν τινα άρρητον», όπως λέγει και ο Ψαλμωδός: «εμνήσθην του Θεού και ευφράνθην» (Ψαλμ. 76,4).

Αμέσως θα ξεχάσεις

Ο ναός είναι θεμέλιο της αρετής και σχολείο της πνευματικής ζωής. Πάτησε στα πρόθυρά του μόνο, οποιαδήποτε ώρα, κι αμέσως θα ξεχάσεις τις καθημερινές φροντίδες. 

Πέρασε μέσα, και μια αύρα πνευματική θα περικυκλώσει την ψυχή σου. 

«Ακόμα και αυτοί οι χριστιανοί συχνά φτιάχνουν έναν χριστιανισμό στα μέτρα τους..»

“Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τῆς βρεφικῆς ἡλικίας σιγά σιγά παύει νά μεγαλώνει μέ τόν Θεό. Ἀλλιῶς διαπαιδαγωγοῦνται τά παιδιά σήμερα.

Δέν παιδαγωγοῦνται ἐν Θεῶ. Δέν ὡριμάζει ὁ ἄνθρωπος ὡς θεανθρώπινη προσωπικότητα. Ἀκόμα καί αὐτοί οἱ χριστιανοί συχνά φτιάχνουν ἕναν χριστιανισμό στά μέτρα τους. Ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τόν κόσμο καί παραδέχεται τήν Ἐκκλησία. Παραδέχεται τήν Ἐκκλησία καί ζεῖ τόν κόσμο. Ἔχει κοινή ζωή καί ἐκτιμᾶ τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Ἐκτιμᾶ τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί ζεῖ κοινή ζωή. Αὐτός εἶναι ὁ πεπτωκός ἄνθρωπος!

Γι’ αὐτό καί ἡ Θ. Λειτουργία, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ἁπλῶς καλλωπίζει τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά δέν… τήν γεμίζει. Δέν εἶναι ἐκκλησιαστική ζωή. Ἡ διασπάθιση τοῦ χρόνου καί οἱ μέριμνες ἐπιφέρουν τόν ἐξοβελισμό τῆς λατρευτικῆς ἐμπειρίας. 

Φωτογραφίες από τη λήξη των Κατηχητικών συνάξεων του Ι.Ν. Παντανάσσης (13.06.2020)

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

† Κυριακῇ 14 Ἰουνίου 2020 (Α' Ματθαῖου) (τῶν Ἁγίων Πάντων)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον

Κεφ. ι' : 32-33, 37-38, ιθ' : 27-30

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Πᾶς ὅς τις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὅς τις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ῾Ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Πέτρος, εἶπεν αὐτῷ· Ἰδοὐ, ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους, κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ ᾿Ισραήλ.

Έχουμε, αλλά είναι σκόρπια

Πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας πως ο διάβολος προσπαθεί ακατάπαυστα να καλύπτει τη ψυχή μας με τη σκόνη της κόλασης. 

Εμείς έχουμε ήδη αρκετή απ’ αυτή τη σκόνη μέσα μας, αλλά είναι σκόρπια. 

Πώς είναι δυνατόν να απορρίπτεις ένα Μυστήριο και κάποιο άλλο να το αποδέχεσαι;

Να ψάχνεις την Αλήθεια και όχι την ανάπαυση!

~ Διαπιστώνω για άλλη μια φορά την φοβερή έλλειψη ορθόδοξων κριτηρίων από τους «πιστούς χριστιανούς» που χαρακτηρίζουν έναν κληρικό που αμνηστεύει τις προγαμιαίες σχέσεις ή αφήνει υπονοούμενα ότι «δεν έγινε και τίποτα» εάν ζεις σαρκικά και άσωτα ή προβάλει ως ακραίο τον κανόνα ακοινωνησίας σε ανάλογες περιπτώσεις, ως προοδευτικό και άξιο, ενώ τον πνευματικό που τηρεί τα παραδεδομένα των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων μας, που λέγει την αλήθεια στο πνευματικό του τέκνο όσο σκληρή κι αν είναι, που δεν κάνει εκπτώσεις χάριν της ανθρωπαρέσκειας, να χαρακτηρίζεται κληρικός με παρωπίδες, οπισθοδρομικός, συντηρητικός και χριστοταλιμπάν.

Είναι πραγματικά λυπηρό οι χριστιανοί να αναπαύονται σε λόγους που νοθεύουν την Αλήθεια.

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι όταν κατ’ επιλογήν μας και επαναλαμβανόμενα αυτονομούμαστε από τον τρόπο της Εκκλησίας δεν μας φταίει ο πνευματικός μας που μας λέγει ότι δεν θα κοινωνήσουμε. 

Ο Θεός είναι παρών, όπου κι αν είσαι, κάθε στιγμή

Εύχομαι ο Θεός να είναι πάντα μαζί σου και να ευλογεί τη ζωή σου. Εύχομαι να ζεις την αγάπη του Χριστού στην καρδιά σου και κάθε ημέρα σου να κυλάει ευλογημένη, μέσα στην αίσθηση της παρουσίας κι αγάπης του Θεού.

Τι ώρα είναι τώρα; Το ρωτώ, διότι δεν ακούμε όλοι την ίδια ώρα. Η εκπομπή αυτή ακούγεται σ' όλο τον κόσμο σε διαφορετικές ώρες.

Και αν εδώ, στην Ελλάδα, τώρα είναι μεσημέρι, στην Αμερική είναι ακόμα χαράματα. Αλλού είναι πιο προχωρημένη η ώρα.

Αλλού ακούγεται σε αναμετάδοση και αλλού ακούγεται σε επανάληψη. Μα όπου κι αν είμαστε, όποια ώρα κι αν είναι, ένα είναι το βέβαιο: ο Θεός είναι παρών! Εκεί όπου είσαι αυτή τη στιγμή.

Σε αγαπώ παιδί μου...

Οι γονείς για όλους μας είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας. Γιατί μας έφεραν στη ζωή και με υπομονή κι αγάπη μας έμαθαν τη ζωή.

Όταν όμως τα χρόνια περάσουν και κάποτε η ηλικία βαρύνει στους ώμους τους, είναι φορές που αντιμετωπίζονται ως βάρος από τα παιδιά τους. Τα παρακάτω λόγια ελπίζουμε να ευαισθητοποιήσουν ακόμη περισσότερο όσους έχουν ηλικιωμένους γονείς … χρειάζεται υπομονή.

Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”, εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ, έχε υπομονή.

Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω… αυτά όταν εσύ ήσουν μικρός.

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ-Το σημείο που ξεκινά η Αποστολική Διαδοχή και Διδαχή

Στὴ ζωὴ καὶ στὴ συνείδηση τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες ἑορτές, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ Γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Καὶ ὅπως ὅλα τὰ μεγάλα γεγονότα ποὺ ἔχουν καθοριστικὴ σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ὅλη δημιουργία, εἶχαν προφητευθεῖ, τὸ ἴδιο καὶ στὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον «τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν», μέσω τοῦ Προφήτου Ἰωήλ, αἰῶνες ὁλόκληρους πρίν, εἶχε ἀποκαλύψει καὶ τὸ σωτήριο γεγονὸς τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς, θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε πῶς ἀκριβῶς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, περιγράφει τὸ μοναδικὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς. Ἀλλὰ καὶ μόνοι μας εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετήσουμε τὴ συνέχεια τοῦ Β΄ κεφαλαίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, γιὰ νὰ δοῦμε τὸν Ἄπ. Πέτρο στὴν πρώτη του ὁμιλία πρὸς τὰ πλήθη, νὰ ἑρμηνεύει τὴν καταπληκτικὴ προφητεία τοῦ Πρ. Ἰωήλ, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Τὸ θέμα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἀνεξάντλητο, ἀρκεῖ καὶ μόνο κανείς, νὰ ρίξει μίαματιὰ στὸν θησαυρὸ τῶν πατερικῶν κειμένων ποὺ.... κατέχουμε ὡς εὐλογημένη κληρονομιὰ στὰ χέρια μας...

Ἡ ἁγία Ἀναφορά (μουσικό) (Καταβασία, Μή τῆς φθοράς)

I.N.Pantanassis · Λειτουργικά Πρίγγου (ήχος βαρύς)

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

τήν Κυριακῇ τῆς Πεντηκοστῆς, 7 Ἰουνίου 2020)

Ἱερεὺς

Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου· πρόσχωμεν τὴν ἁγίαν ἀναφορὰν ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν.

Χορὸς

Ἔλεον εἰρήνης, θυσίαν αἰνέσεως.

Ἱερεὺς

Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν.

Χορὸς

Καὶ μετὰ τοῦ πνεύματός σου.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Το κακό φαίνεται να επικρατεί σε όλο τον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι νίκησε!

Γενικά φαίνεται το κακό σήμερα να επικρατεί στον κόσμο. Μερικοί θεωρούν αίτιο των κακών το Θεό. Τον θεωρούν με ανθρώπινα πάθη κακό, τιμωρό και εκδικητή. Γιατί τα επιτρέπει; Γιατί τα παραχωρεί; Γιατί δεν τα αποσύρει, ενώ τόσο ταλαιπωρούν τα πλάσματά του; 

Όπως είναι γνωστό, ο άνθρωπος είναι πλήρως ελεύθερος να επιλέξει το κακό ή το καλό. Για την επιλογή του κακού δεν ευθύνεται ο Θεός. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε το Θεό, γιατί μας έκανε τέλεια ελεύθερους. Ο Θεός είναι η αυτοαγαθότητα, δεν εποίησε κανένα κακό ποτέ.

Το κακό καλούμεθα να μην το πράττουμε, να το μισούμε και να το υπομένουμε από τους άλλους. Οι δοκιμασίες στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχουν ως αποτέλεσμα ενός κακού Θεού αλλά ενός αρίστου παιδαγωγού, που προσπαθεί να συνδράμει ωφέλιμα και διορθωτικά και μέσα από τα διάφορα λυπηρά. 

Το πάθημα του καλού οικογενειάρχη που δεν συγχωρούσε

Ένας ευσεβής οικογενειάρχης από την Ανατολή, ο Γεώργιος, επισκέφθηκε τον αββά Σιλουανό, για να τον συμβουλευτεί σχετικά με κάτι που τον απασχολούσε.

Τον τελευταίο καιρό είχε προβλήματα με έναν γείτονά του, που του έκανε ζημιές στο κτήμα του.

Για όλες τις ταλαιπωρίες ο Γεώργιος έκανε υπομονή και τις ξεπερνούσε με την προσευχή του στο Θεό.

Όσο περνούσαν όμως οι μέρες ο γείτονας γινόταν όλο και χειρότερος.

Η υπομονή του Γεωργίου στο τέλος εξαντλήθηκε και πήρε την απόφαση να πάει το γείτονά του στα δικαστήρια.

Θέλησε να ρωτήσει γι’ αυτό τον αββά Σιλουανό.

Στην εξομολόγησή του ο Γεώργιος αποκάλυψε στο Γέροντα το πρόβλημά του και την απόφασή του να πάει τον σκληρόκαρδο γείτονα στα δικαστήρια.