Νά συνεχίζετε νά ζεῖτε σ΄ αὐτό τό πνεῦμα! Ἐδῶ ἐνέργησε ὁ Θεός!
Τώρα ἦταν ὅλο καί πιό καταβεβλημένος. Ὁ τράχηλός του δέν μποροῦσε νά στηρίξει τό κεφάλι του καί τό στήριξα ἐγώ μέ τό χέρι μου.
Ζοῦσα τότε μέ τό αἴσθημα ὅτι ξεσκεπάζονται τά μυστήρια τῆς δημιουργίας καί οἱ πατοῦσες μου εἶχαν κάτω ἀπ᾿ αὐτές ἕνα εἶδος πανιοῦ, τό ὁποῖο μέ βοηθοῦσε καί ἡ ψυχή μου εἶχε τό συναίσθημα τῆς πληρότητας.
Ἤμουν τόσο εὐτυχής ἐκεῖνες τίς ὧρες ὥστε ποτέ δέν θά τίς ξεχάσω. Καί στήν αἰωνιότητα δέν ἐπιθυμῶ ὑψηλότερη γαλήνη ἀπ᾿ αὐτήν, διότι ἤμουν τελείως εὐτυχής. Πιστεύω ὅτι ὁ Χριστός ἦταν παρών μέσα στόν Βαλέριο.
Μόνο ἔτσι μπορῶ νά ἐξηγήσω τήν κατάσταση χάριτος στήν ὁποία ζοῦσε αὐτός, καθώς καί τήν ἔκπληξή μου καί τῶν παρόντων φίλων μου σ΄ αὐτό τό περιστατικό.
Μέ τίς τελευταῖες του δυνάμεις ὁ Βαλέριος μοῦ εἶπε:
– Πρῶτα ὁ νοῦς καί ἡ ψυχή μου προσκυνοῦν τόν Κύριο. Εὐχαριστῶ πού ἔφτασα ἐδῶ. Πάω σ΄ Αὐτόν. Σᾶς παρακαλῶ πολύ νά τόν ἀκολουθεῖτε, νά τόν δοξάζετε καί νά τόν ὑπηρετεῖτε.
Εἶμαι εὐτυχής διότι πεθαίνω γιά τόν Χριστό. Σ΄ Αὐτόν Τοῦ ὀφείλω τό σημερινό δῶρο. Ὅλο εἶναι ἕνα θαῦμα.
Ἐγώ φεύγω, ἀλλά ἐσεῖς ἔχετε ἕνα βαρύ σταυρό καί μιά ἁγία ἀποστολή. Ἐάν θά ἐπιτρέπεται, ἀπό κι πού θά εἶμαι, θά προσεύχομαι γιά ἐσᾶς καί θά εἶμαι μαζί σας.
Θά ἔχετε πολλά βάσανα. Νά εἶστε πέτρινοι στήν πίστη, διότι ὁ Χριστός νικᾶ ὅλους τούς ἐχθρούς Του. Νά εἶστε θαρρετοί καί νά προσεύχεσθε!
Φυλάξτε ἀπαρασάλευτη τήν ἀλήθεια, ἀλλά νά ἀποφεύγετε τόν φανατισμό. Ἡ τρέλλα τῆς πίστεως εἶναι θεϊκή δύναμη, ἀλλά ἀκριβῶς δι΄ αὐτῆς εἶναι ἰσορροπημένη, νηφάλια καί βαθειά ἀνθρώπινη.
Νά ἀγαπᾶτε καί νά ὑπηρετεῖτε τούς ἀνθρώπους. Χρειάζονται πολύ βοήθεια, διότι οἱ ἀετονύχηδες ἐχθροί θέλουν νά τούς πλανήσουν. Ὁ ἀθεϊσμός θά νικηθεῖ, ἀλλά προσέξτε μέ τί θά ἀντικατασταθεῖ!
Κάθε τόσο σταματοῦσε γιά νά ξεκουραστεῖ.
– Σᾶς εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας γιά ὅ,τι κάνατε γιά μένα. Σᾶς παρακαλῶ νά μέ συγχωρεῖτε … Νά μέ συγχωρέσει ὁ κάθε ἄνθρωπος στόν ὁποῖο ἔχω ἁμαρτήσει σέ κάτι.
Σκέφτομαι μέ πολλή ἀγάπη τήν μητέρα καί τίς ἀδελφές μου. Ἐπιθυμῶ νά πορεύωνται πρός τόν Κύριο. Παρακαλῶ νά τίς φροντίζετε.
Ἡ διαθήκη μου εἶναι ὁ σημερινός μου λόγος.
Οἱ χριστιανοί πρέπει νά βάλουν μιά νέα ἀρχή, πιό καθαρή, πιό κοντά στήν ἀλήθεια ..…..Παρακαλῶ τούς χριστιανούς Πολιτευτές νά ὑπακούουν στόν Χριστό καί νά ἀκολουθοῦν τήν διδασκαλία Του.
Αὐτοί ἔχουν παρά πολύ μεγάλες εὐθύνες …
Ἦταν ἡ ὥρα μετά τίς 12. Ἔξω ἐχιόνιζε μέ μεγάλες, βελοῦδινες νιφάδες, πού ἔπαιζαν στόν αέρα. Οἱ ἀσθενεῖς ἔφαγαν τό γεῦμα. Ὁ Βαλέριος ζοῦσε καί ἔφτυνε ταὐτόχρονα. Ἀνάσαινε μέ δυσκολία.
Μιλοῦσε σπάνια. Ἐγώ ἤμουν ὅλο καί πιό βαθειά συγκινημένος.
-Ἰωάννη, μοῦ εἶπε, νά συνεχίζετε νά ζεῖτε σ΄ αὐτό τό πνεῦμα! Ἐδῶ ἐνέργησε ὁ Θεός!
Ἀκολούθησε ἕνα μεγάλο διάλειμμα. Εἶχε συμφόρηση λίγο στό πρόσωπο καί μετά ἔγινε πάλι ἤρεμος, ὡραῖος, εὐτυχής.
Πρόλαβε νά πεῖ μόνο: – Τελείωσε!
Σήκωσε τα γαλανά του μάτια πρός τόν οὐρανό καί εἶδε σάν σέ ἀποκάλυψη βαθειά καί καταπληκτικά θαύματα. Τά πάντα ἀποτελοῦνταν ἀπό ἕνα ἀπόκοσμο, ἀλλά πραγματικό φῶς, ἕνα εἶδος τέλειας πραγματικότητας, τῆς ὁποίας τό θέαμα σ΄ ἔκανε εὐτυχῆ. Ἔκλαιγα μέ λυγμούς.
Ξεψύχησε γύρω στήν μία τό μεσημέρι, στίς 18 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 1952. Οἱ καμπάνες τῆς Σκήτης ἄρχισαν νά ἀναγγέλλουν τό πένθος μας. Τά δάκρυά μου ἔπαψαν.
