Κάθε ἐξομολόγηση κάνει ταπεινή τήν ψυχή. Ἡ μία ἐξομολόγηση τή διδάσκει ὅτι δικαιώθηκε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, καί ἡ ἄλλη ὅτι εἶναι ἔνοχη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά ἁμαρτίες ἀπό τή ράθυμη προαίρεσή της.
Δύο σκοπούς ἔχει ἡ ἐξομολόγηση.
Ὁ ἕνας εἶναι νά εὐχαριστήσομε τό Θεό γιά τά ἀγαθά πού μᾶς ἔχει χαρίσει. Ὁ ἄλλος γίνεται γιά ἔλεγχο καί ἐξέταση ἐκείνων πού κακῶς πράξαμε.
Γιατί ἐξομολόγηση λέγεται καί ἡ ἀπαρίθμηση τῶν θείων εὐεργεσιῶν μ᾿ εὐχαριστία ἀπ ὅσους εὐεργετήθηκαν, ἀλλά καί ἡ φανέρωση τῶν σφαλμάτων τους ἀπό τούς ἐνόχους. Καί οἱ δύο τρόποι φέρνουν ταπείνωση.
